ZIEItlkZEEM IIE COURANT
voor het arrondis- ^4-a sement Zierikzee.
1873. No. 95. Zaterdag 29 November. 76ste jaargang.
NIEUWS- en ADVERTENTIE-BLAD
Feuilleton.
Een beroep op 't Publiek.
Een reisje naar Emancipatoria,
Deze Courant verschijnt DINSDAG en VRIJDAG avond,
uitgezonderd op FEESTDAGEN.
Prijs per drie maanden 1.Franco per post ƒ1.-
Afzonderlijke nommers 5 cent, met Bijblad 10 cent.
PRIJS DER ADVERTENTIEN:
Per gewonen regel 10 cent. Huwelijks-, Geboorte-
en Doodberichten van 16 regels 60 cent.
Dienstaanbiedingen van 15 regels, mits contant betaald, 25 ct.
Alle stukken, de redactie betreffende, gelieve men uiterlijk een dag voor de uitgave in te zenden aan den uitgever H. LA&ENMAN.
Bij deze Courant behoort een Bijvoegsel.
Onze lezers hebben vast wel in ons vorig
nommer de bekendmaking van lieeren Burge
meester en Wethouders, omtrent bet nieuwe
plantsoen bij den frontmuur van bet gedempte
gedeelte der Oude Haven, gelezen.
Wij wenschten op deze zaak nog eens bij
zonder de aandacht te vestigen.
Wanneer men tegenwoordig de groote steden
bezoekt, b.v. Parijs, Brussel, Londen, Berlijn
en vele anderen, dan staat men verbaasd over
de verrassend fraaie beplantingen met bloemen
en heesters, die men op vele pleinen vindt
maar die verrassing neemt nog toe als men
verneemt dat men bijna nooit hoort van be
schadiging dier geheel aan het volk overgelaten
publieke tuinen. De Parijsche gamin, die mis
schien geen hond met rust kan laten en die
er niets in ziet den scliach van Perzië uit te
lachen in het voorbijgaan, betoont een edel
moedig respect voor de soms nog wel armelijke
en schrale boompjes en bloemen op de squares,
daar 't stof en de stadslucht ze niet altoos
welig doen tieren.
Zonder zelfs zoo ver van huis te gaan, kan
men ook in enkele Nederlandsche steden iets
van dien aard opmerken. Zoo vormen b.v.
de geslechte wallen en bolwerken van Leiden
een wezenlijk prachtige wandeling, prijkende
met keurige bloembedden, rustieke banken,
volières en versieringen, terwijl in de grachten
zwanen en eenden in afgeheinde en net aange
legde waterpartijtjes den blik veraangenamen.
Men ziet op de mooie dagen de sqnares der
groote steden en de wandelingen rondom Leiden,
om van dergelijke in andere plaatsen van 't land
nu niet te spreken, druk bezocht door wande
laars, ook door spelende kinderen, zelfs door
veel kleine kinderen onder de hoede van aardige
kindermeisjes, die wederom staan onder de
bescherming harer sergeanten, korporaals of
troupiers. En dat alles heeft plaats zonder
dat er noemenswaardige schade aan plantsoen
of bloemen wordt teweeggebracht. Gebeurt er
iets dat niet in den haak is, 't is eerder bij
ongeluk, wegens 't drukke onderhoud der kin
dermeisjes met baar galants, zoodat de kleine
schalken niet behoorlijk onder surveillance blij
ven, dan uit moedwil of baldadigheid, 't Schijnt
dat bet groote en kleine publiek begrijpt dat
al dat moois daar het eigendom van 't publiek
is en dat het daarom ook prijs stelt op het
behoud daarvan.'
Als men nu dat alles weet, dan mag men
zich met reden verwonderen dat bij ons zoo
weinig kan gedacht worden aan dergelijke
opsiering der stad, omdat de treurige onder
vinding daar is, dat het vernield wordt door
de baldadige jeugd of door de hebzucht van
sommige volwassenen, van wien men dergelijke
kwajongensstreken niet eens zou ve.iwach.ten.
Het is maar al te waar dat b.v. de banken
in het Slingerbosch al zeer massief moeten wezen
om niet uit den grond gerukt of gebroken te
worden, dat jonge boomen regelmatig bescha
digd of vernield worden, dat zelfs de erbarme
lijke boschjes rond de Nieuwe Kerk niet met
rust gelaten worden.
Van waar dit verschijnsel? En moet men,
met het oog daarop, niet vreezen dat ook dat
frissohe groen daar langs dien ringmuur weldra
zal geplunderd worden door onze kleine en
groote Wandalen?
Dringend willen we den wensch van het
Gemeentebestuur, om te waken voor 't behoud
van dit plantsoen, ondersteunen. Maar zonder
eene wijziging in de beschouwing van een
groot deel van het publiek, hebben wij er niet
veel moed op dat het helpen zal.
Er zijn o. i. twee doeltreffende middelen.
Vooreerst moet liet publiek, ook het ontwik
kelde, beschaafde publiek, begrijpen dat die
beplantingen publiek eigendom, een bezitting
der 'burgerij zijn en dit moet hen opwekken
om niet aan te zien dat er wat afgeplukt,
vertreden of vernield wordt en er dan over te
jammeren, maar om de baldadige hand, dio
uitgestoken wordt om schade te doen, met
kracht af te weren.
Maar, zal men zeggen, dit durft de politie
zelfs niet te doen, want zij zou zich de vingers
branden
Is bet werkelijk zoo gesteld en is werkelijk
de baldadige kwajongen de baas op de publieke
straat van Zierikzee? We kunnen, we willen
't niet aannemen, en daarom zouden we in de
tweede plaats willen zien dat de politie-agenten
flink optraden, dat zij dan niet door de burgers
tegengewerkt maar gesteund werden en omge
keerd dat zij bet den belangstellenden, die op
eigen gezag de baldadige plantsoen-schenders
wilden verdrijven, niet lastig maakten door b.v.
proces-verbaal op te maken tegen iemand, die
een kwajongen bij de lurven over 't ijzerdraad
terughaalde.
Kunnen deze twee dingen niet plaats hebben,
kan het 't publiek niet schelen hoe 't loopt
en durft de politie de straatjongens niet bij
den kraag te vatten en op zijn oud-Hollandseh
mores te leeren, dan voorzien wij dat ons
frissohe plantsoen aldra een zoo treurige figuur
zal maken, dat we er liever keitjes of slik
voor in de plaats zouden wenschen.
Binnenland.
ZIERIKZEE, 28 November 187 3.
Zierikzee, 26 Nov. In den nacht van Maandag
op Dinsdag is op het Nieuwe Zand, bewesten den
vuurtoren van Schouwen, gestrand de Engelsche
schoener Francis Annevan Maryport naar Rotterdam,
Fantasie door WERTHER.
L.
Het moge vreemd klinken, maar kan er niet veel meer
eerbied en liefde voor de vrouw wonen in het hart van den
man die in een gegeven oogenblik liet kostelijkste offer
dat een vrouw kan brengen, haar eer, met nadruk afwijst
dan er bij mogelijkheid kan aanwezig zijn in het hart van
den wellusteling die in den bloemtuin des levens onstuimig
en dol omslaat met de zweep van zijn dierlijken lust en
die zooveel bloemen knakt als hij maar kan, tot dat zijn
gesloopte lichaamskrachten hem dwingen om dat vernielings
werk te staken?
O, Hoe velen zijn er die sympathie gevoelen voor de
emancipatie der vrouw en die nochtans het ontwikkelings
proces dat tot deze emancipatie moet leiden, belemmeren
en storen, door 't verwoesten van zoo menig vrouwenleven
Wie aan de verbetering van het lot der vrouw wil ar
beiden en wie durft zeggen dat hij dit niet wil? zal wel
moeten beginnen met zuivere achting, uit reine menschenmin
geboren, te koesteren voor de vrouw in 't algemeen. Een
gemoelijk Duitsch wijsgeerde lievegeestige Matthias
Claudius zegt ergens: »Doe geen meisje leed en bedenk dat
uwe moeder ook een meisje geweest is." Daar ligt veel zin
in die naïeve woorden. Wanneer een van het pad gedwaalde
godsdienstleeraan een abstract idéé»de kerk" meer
waarde en heiligheid waant bij te zetten door haar als de
moeder der geloovigen voor te stellen, dan moet ik er de
schouders bij optrekken en vragenhoe is men toch aan
dat dwaze idéé gekomenMaar eerbiedreine gene
genheid te koesteren voor de vrouw o. a. ook omdat zij
in zekeren zin het onsterfelijke beeld is van ons aller moeder
en omdat haar bestemming vast veel meer is moeder te
zijn dan minnares, daarin is werkelijk iets verhevens.
O, Ik kan met zulk een innig genot neerzien op een lief,
klein meisje; ik zie zoo eentje met geheel andere gewaar
wordingen aan dan den joligsten, aardigsten knaap. Zoo
gaarne heb ik zoo'n klein meisje van een jaar of drie vier
eens een oogenblik aan mijn knieën staan, om haar 't blonde
kopje te streelen en in die diepe blauwe oogen te staren.
Dan denk ik: och, mocht gij uw leven lang rein blijven;
de wereld heeft zoozeer reine vrouwen, reine moeders noodig.
En daar wordt zoo weinig aangedacht om voor de vervulling
dier behoefte te zorgen, met teedere zorgvuldigheid. Onze
groote geesten zijn zoo eenzijdig; zij doen meestal alsof de
opbouw van Gods schoone schepping enkel mannenwerk
ware, of de wereld alleen behoefte had aan groote mannen.
Voorwaar zij heeft ook vooral reine vrouwen noodig. En
hoe zal men een geslacht van reine vrouwen en moeders
opkweeken als men in de jonge maagd vaak niets anders
ziet dat een schoon speeltuig voor den wellustigen zin
van den man.
Wee het vrouwelijke kind des volks als ze schoon is!
De treurige waarheid van deze schreeuwend harde stelling
is een luide getuigenis tegen den man in 't algemeen.
Hoe vaak verheugen zich arme ouders bij de wieg van
hun dochtertje omdat zij zoo schoon is. Hoe streelt dit hun
ijdelheid en hoe voeden zij tegelijk de ijdelheid van het
opwassende meisje. Ware zulk een maar liever geboren
leelijk als de nacht. Want terwijl ze opgroeit wordt haar
ontwikkeling al met vurige blikken bespied door zoo menigen
man die er niet aandenkt dat zijn moeder ook eenmaal
een klein onschuldig meisje geweest is. Die gedachte zou
er hem immers van zelf toe brengen om Gods schoone
schepping in de vrouw wel te bewonderen maar niet te
verderven
Die dame echter lokte mij aan, zij streelde mijn ijdelheid,
zij tartte mij. Wel, het is jammer genoeg dat zoo iets zoo
menigmaal geschiedt in de wereld. Werd er wat meer en
wat degelijker werk gemaakt van de opvoeding der meisjes,
ze zouden vast minder coquette zijn en wat minder vat op
zich geven. Aan wien de schuld? Is 'tal weder niet aan
den man, die in zake van volksopvoeding meent alléén 't
woord te hebben, en die wel met milde handen geld weg
werpt voor de opvoeding der mannelijke jeugd, doch die
der vrouwelijke jeugd schandelijk verwaarloost?
Als de maagd of de vrouw zicli in gevaar stelt, dan is
de man nog geenszins gerechtvaardigd als hij daar misbruik
van maakt. Daarom zou ik ook niet te verontschuldigen
geweest zijn als ik die schoone engel der verleiding niet
had wederstaan. De rollen waren daar omgekeerden had
ik toegegeven dan had zij mij immers mijn eer geroofd.
Nu weet ik ook wel dat er eens een boer geweest is, die
in den schouwburg, bij de opvoering van een tooneel van
ongeveer gelijken aard als het geval dat mij overkwam,
den vluchtenden acteur toeriepblijf kerelen dat men dit
uitgeeft voor een staaltje van de inspraken der natuur in
den naïeven landman; fou qui s'y fie! Ik denk er anders
