ZIERIKZEESCIIE COERMT.
voor liet arrondis-
Npmcnt ZierikKce.
1873. No. 70. Woensdag 3 September. 76ste jaargang
NIEUWS- en ADVERTENTIE-BLAD
Feuilleton.
Deze Courant verschijnt DINSDAG en VRIJDAG avond,
uitgezonderd op FEESTDAGEN.
Prijs per drie maanden 1.Franco per post f 1.-
Afzonderlijke nommers 5 cent, met Bijblad 10 cent.
PB IJS DER ADVEBTENTIEN:
Per gewonen regel 10 cent. Huwelijks-, G-ebo or te
en Doodberichten van 16 regels 60 cent.
Dienstaanbiedingen van 15 regels, mits contant betaald, 25 et.
Alle stukken, de reductie betreffende, gelieve men uiterlijk een dag voor de uitgave in te zenden aan den uitgever II. LAKENIIAV.
BEK ENBMAK ING.
Patenten.
De BURGEMEESTER van Zierikzee verwittigt de belang
hebbenden, dat de patentbladen voor het loopend dienstjaar
en die van het 1ste kwartaal van hetzelfde dienstjaar, ter
Secretarie zullen worden uitgegeven van Maandag den
1 sten tol en met Zaturdag den Gden September e. k.
De patentpligtige ingezetenen worden derhalve uitgenoodigd,
om in persoon hun patentblad te komen afhalen, zullende
aan hen, die hierin nalatig mogten blijven, het patentblad
worden te huis bezorgd door den Deurwaarder der Directe
Belastingen, tegen betaling van 10 cent voor elk onafge
haald patentblad, ingevolge de wet.
Zierikzee, den 29 Augustus 1873.
De Burgemeester voornoemd
v. CITTERS.
BEKENDMAKING.
De BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Zierikzee
brengen ter kennis van de ingezetenen
dat de lijst der inwoners dezer gemeente, die voor het
verleenen van inkwartiering en onderhoud in aanmerking
komen, door hen is herzien en op heden vastgesteld
voorts dat die lijst wordt aangeplakt en van heden af
gedurende veertien dagen op de Secretarie dezer gemeente
voor eon ieder ter inzage zal nederliggen.
Zierikzee, den 1 September 1873.
De Burgemeester en Wethouders
v. CITTERS.
De Secretaris
J. P. N. ERMERINS.
KENNXSG-EYIING.
Opening der Jagt op klein Wild.
DE COMMISSARIS DES KONINGS IN DE
PROVINCIE ZBELAND
Gezien het besluit van hoeren Gedeputeerde Staten, de
dato 22 Augustus 1873, no. 133
Gelet op art. 11 der wet van den 13den Junij 1857
(Staatsblad no. 87)
maakt bekend, dat de opening der jagt op klein wild in
deze proAincie, is bepaapl op Zaturdag den 6den September
aanstaande
voorts, dat de korte jagt dagelijks, met uitzondering van
den Zondag, en de lange jagt op den Maandag, Woensdag
en Zaturdag van iedere week, alsmede op de vier dagen,
voorafgaande aan de sluiting der jagt, zal geoorloofd zijn.
Deze kennisgeving zal in het Provinciaal blad geplaatst
en afdrukken zullen, in planoaan de gemeentebesturen ter
aanplakking gezonden worden.
Middelburg, den 25 Augustus 1873.
De Commissaris des Konings voornoemd
R. W. van LIJNDEN
EARBAYRSCHHEID
Als een scherpe tegenstelling' van onze zoo
hooggeroemde beschaving, als een grof démenti
van de bewering dat die beschaving zooveel
verfijning, ja verwijfdheid en wckelijkheid heeft
veroorzaakt, vallen er nu en dan sporen van
barbaarschheid waar te nemen die ons met schaamte
in plaats van met trots moeten vervullen.
Zulk een barbaarschheid noemen wij 't duel.
't Duel is een schandvlek op onze publieke ze
delijkheid 't is een van de brutaalste protesten
tegen de afschaffing der doodstraf.
Een paar dagen geleden hebben twee Bel
gische officieren geduelleerd onder de gemeente
Putten dicht aan de grenzen. De een, een
kapitein der artillerie, werd door den ander
doodgeschoten. Dit geschiedde in bijzijn van
vier getuigen, mede officieren, 's morgens te
9 ure, in 't veld onder Gods blauwen bemel
en dit geschiedde om den wille van de eer
Wat mag toch die militaire eer wel voor een
mouster zijn, dat zij zoo menigmaal bloed vergt en
zoo menigmaal fatsoenlijke welopgevoede mannen,
overigens brave soldaten en goede kameraden,
tot opzettelijke moordenaars maakt
Van ruwe, ongetogen menscben kunnen we
't begrijpen dat zij in drift of opgewondenheid
er toe komen elkander met vuisten te slaan,
't zij om hun argumenten kracht bij te zetten
als de tong 't niet alleen afkan, 't zij om een
beleediging te wreken.
Maar wat te denken van welopgevoede, be
schaafde mannen, van officieren die hun leven
aan den dienst van het Vaderland hebben ver
pand en dit met hun eed bevestigd, als zij om een
nietige reden, meestal een niet noemenswaardige
kleinigheid, één woord soms, elkander uitdagen
en dan in koelen bloede er op uitgaan om te
zien wie behendig genoeg is in 't plegen van
een moordDat mannen, die dagelijks een
sabel dragen, in drift van dit wapen een onge
past gebruik maken is nog te verklaren, nog
te vergoelijken zelfs doch daags na den twist,
's morgens vroeg, dus nuchteren en koel, uit-
tegaau om te vechten op leven en dood, is af
schuwelijk wel zoo afschuwelijk als moorden
om te kunnen stelen of den diefstal te bedekken.
Een wonderlijk begrip dié militaire eerof
liever dat soort van eer, wat bij voorkeur met
degen of pistool gehandhaafd wil worden
't Tweegevecht is een barbaarschheid die
zich niet alleen niet meer laat verdedigen maar
die men zelfs te nauwernood kan begrijpen. Bij
de classieke volken was 't onbekend, zoolang
ze 't niet als een besmettelijke kwaal hadden
onvergenomen van de bloeddorstige kinderen
van 't noorden. Daar, in de nevelachtige stre
ken waar de Noordscke mythologie werd gedicht,
een leer van bloed en tranen, daar werd ook
die oorlog tusschen twee enkele personen uit
gevonden. Maar hoe is 't te verklaren dat dit
monsterachtige begrip nog leeft en er nog maar
niet uit wil, inzonderheid niet bij de militairen
Dat in de meeste beschaafde landen 't duel
verboden is en met straf wordt bedreigd heeft
wel de duels in aantal verminderd, doch niet
't kwaad uitgeroeid.
Wij zijn tegenstanders van onteerende straffen
maar zoo we deze nog zouden kunnen dulden,
't zou wezen om ze toe te passen op de duel
listen eu niet minder op de getuigen. De ge
tuigen in zulke schandelijke eerezaken verdienen
even strenge straf als de partijen zelf, want ze
zijn medeplichtigen. In plaats van de zaken
bij te leggen en partij tot verzoening te bewegen
leenen zij de hand aan den moord, laden zij
de wapenen om mede te moorden.
Slechts door toepassing van strenge en ont
eerende straf achten we 't mogelijk de duels af
te schaffen en de monster-eer die naar vrien-
denbloed dorst, te dooden, door ze te brand-
merken als schandelijke barbaarschheid.
Een reisje naar Emancipatoria,
Fantasie door W E R T H E R.
XXYI.
Ik besteedde 't grootste gedeelte van mijn tijd,
gedurende de eerste dagen en weken van mijn verblijf,
met wandelingen door de stad en 't bezoeken van
openbare inrichtingen. Op deze wandelingen vond ik
telkens gelegenheid veel belangrijks op te merken aan
gaande den toestand der samenleving in Emaucipatoria.
In 't oog valleud waren mij vooral de bewijzen van
de algemeene welvaart die hier heerscht. Armoedige,
morsige straten met onaanzienlijke huizen, zooals die
in al onze groote steden gevonden worden, merkte
ik niet op ook zag ik geen arme lieden. Welke
zedelijke gebreken en uitwassen deze maatschappij ook
mochten ontsieren, stoffelijke welvaart scheen er niet
te ontbreken, ja zelfs leverden de talrijke prachtige
hotels en aanzienlijke woningen zooveel bewijzen van
rijkdom en overvloed dat ik mij daar niet genoeg over
kon verbazen. Ik moet evenwel in 't midden laten
of deze hooge trap van stoffelijke welvaart voornamelijk
een gevolg was van de natuurlijke rijkdommen en
hulpbronnen des lands, of van 't genie der vrouw,
dat dan 't genie van den man zou moeten overtreffen,
dan wel of 't een gevolg was van den vooruitgang
van een eeuw, want 'twas nu 1973, of eindelijk
omdat een samenloop van veranderde verhoudingen en
omstandigheden tot deze- uitkomst geleid had.
Over 't algemeen viel een zekere mate van hoogere
uitwendige beschaving alom op te merken. Er heerschte
een geest van fatsoenlijkheid, van zekere voornaamheid
overal waar ik kwamdat was zelfs in de straten
en op alle openbare plaatsen in 't oog vallend.
Nergens stiet 'toog op zulke tooneelen van ruwheid,
ongebondenheid en gemeenheid die in Europa, en
niet 't minst in de deftige Nederlandsche steden, soms
zulk een pijnlijken indruk maken. Men behoefde hier
niet te vragen of men zich wel onder beschaafde menschen
bevond, gelijk men dit bij ons waarlijk nu en dan
wel eens geneigd zou zijn te vragen en te betwijfelen.
Ik zag daar markt-drukte zonder gemeenheidgroote
ophoopingen van volk zonder geschreeuw; gebruik van
lastdieren en vervoer van vee zonder ruwe mishande
ling. Het kwam mij voor dat dit wel de vrucht moest
wezen van den veredelenden en verzachtenden invloed
der vrouw op 't volksleven.
Toch woonde ik wel eens luidruchtige scènes bij
dat was op de publieke uitspanningsplaatsen, doch
daar waren 't dan ook mannelijke dienstboden en
arbeiders en ook onder hen ging men toch niet buiten
de grenzen der gepaste vroolijkheid.
Uitwendig kwam mij alles dus voortreffelijk voor
doch naarmate ik meer doordrong in 't inwendige
dezer zonderlinge maatschappij, werd mijn "oordeel
aan merkelij k gewijzigd
Het huiselijk leven was zoo geheel anders dan'tin
onze steden is, dat ik eenigen tijd uoodig had om
daaromtrent goed op de hoogte te komen.
De rijke vrouwen en zij die ruime uitkomsten ge
noten uit den post of de betrekkiug die zij bekleedden,
of uit haar nijverheids—onderneming, hadden een eigen
huishouding; vele bejaarde vrouwen van allerlei stand
leefden ook op zichzelven. De meeste jonge of onbe
middelde vrouwen echter woonden in een soort van
hotels-garnis, met of zonder gemeenschappelijke tafel
en conversatie-zaal. Zeer algemeen waren de eethuizen
of restauraties in zwang.
De mannelijke bevolking woonde nagenoeg uitsluitend
in kosthuizen, voor zoover zij niet tot den stand der
huisbedienden behoorde. Enkele, zeer enkele heeren
bewoonden kamers voor zich alleen en geen enkel geval
is mij bekend geworden van iemand van 't mannelijk
geslacht, die een volledige eigen huishouding had.
Wordt vervolgd.)
