Azijn helpt een beetje
tamagossie
Laat je
slepen
in een
bootje
Roddeltje
Hoe ontloop je
de politie?
Panevezys
krijgt
ballen
Stéphanie: knuffel moet overal mee.
Op de meest vervelen
de momenten kan hij
gaan piepen, 's Nachts,
onder het eten, tijdens
een leuke film of op school. Het Japanse knuffel
computertje, de Tamagotchilaat horen wanneer
hij honger heeft, verschoond moet worden of wil
spelen. Als je het kuikentje niet goed verzorgt,
gaat hij dood.
Dat is Stéphanie Slabbekoorn (10) twee keer
overkomen. De eerste keer had ze hem nog maar
een weekje. „Tijdens een oefendictee op school
begon hij opeens hard te piepen omdat hij honger
had. Toen moest ik hem voor straf aan de mees
ter geven."
Omdat de Tamagotchi maar een halve dag zon
der verzorging kan, ging hij dood. Stéphanie
vond het zo zielig dat ze moest huilen. „Het is
geen echt huisdier dat dood gaat, maar het voelt
wel een beetje zo."
Gelukkig kreeg Stéphanie hem na twee dagen
terug. Ze startte de Tamagotchi weer op en er
foto Ruben Oreel
werd een nieuw kui
kentje geboren.
Een paar dagen later
was ze van plan om
naar het strand te gaan en wilde ze hem niet
meenemen omdat hij dan vies zou worden. Toen
ging hij weer dood, maar Stéphanie vond het de
ze keer niet zo erg.
„Toen de meester hem afpakte, kon ik er niet
meer voor zorgen, nu had ik het zelf gedaan."
Volgens Stéphanie is het best moeilijk om voor
een Tamagotchi te zorgen. Je moet er altijd reke
ning mee houden en hem overal mee naar toe
nemen.
„Ik had een keer de tijd verkeerd ingesteld en
toen begon hij 's nachts te piepen. Gelukkig had
ik hem heel veel te eten gegeven zodat hij niet
doodging."
Stéphanie's derde kuikentje heet Dop en is nu
zes jaar oud en weegt 99 kilo. Ze neemt hem nog
steeds mee naar school, maar ze zet het geluid
van de Tamagotchi zo zacht dat de meester het
niet hoort als hij lawaai gaat schoppen.
Is het straks vakantie, kun je eindelijk
naar het strand, en wat vind je daar
dan?
„Kwallen",vertelt Ko Verschure van het.
NIOO (onderzoeks instituut). „Het
Kruiskwalletje komt het meest voor. Die
zijn vrij ongevaarlijk. Gevaarlijker zijn
de Haarkwallen, die zijn groter,
gekleurd, en kunnen gemeen steken."
En dan? „Veel kun je er niet aan doen
als je eenmaal gestoken bent," zegt
meneer Deij van de EHBO. „Zorg dat je
huid niet uitdroogt, Azaron, azijn, èn
ammoniak verzachten de pijn."
Ook in het bos ben je niet veilig. Dieren
arts Mosselman: „Daar'heb je teken. Ze
bijten zich vast in de huid van een mens
of dier om bloed op te zuigen. Sommige
zijn besmet en kunnen een akelige ziek
te (van Lyme) overbrengen. Dat doen ze
pas een dag nadat ze zich vastgebeten
hebben. Als je besmet bent, krijg je een
week tot een maand erna een rode plek
rond de beet. Dan moetje wel even naar
de dokter, want je weet maar nooit.
Maar geen paniek, meestal is zo'n beet
alleen maar lastig. Dokter Mosselman
adviseert wel om de teek eruit te (laten)
halen: „Mijn advies is om iemand op te
zoeken die hem deskundig kan verwijde
ren met een tekenpincet, Niet eerst met
alcohol of olie, want dat stimuleert de
teek om zijn maag te legen. Wat dan
weer de kans op dat nare Lyme
verhoogt."
De bal is rond. Het gras
is groen en Stop!
In Panévezys, een
middelgrote stad in
Litouwen is dat mooie
groene gras ver te
zoeken. Het voetbalveld
lijkt meer op een grote
zandbak. En voor elke
groep van twintig voet
haltertjes is er zegge en
schrijve precies één bal.
„Te gek voor woorden,"
zegt Hans Vereist
namens voetbalclub
KLoetinge. „Wij vinden,
dat daar iets aan ge
daan moet worden. Ze
hebben niet eens fat
soenlijke shirts om in te
spelen. Niet echt goed
voor de voetbalbeleving.
En omdat Panevezys
een zusterstad van Goes,
is gaan wij zorgen voor
materiaal. Ballén,
shirts, pylonen en. alles
wat je als voetballer
nodig hebt tijdens een
training of een wed
strijd."
Dankzij de hulp van
sponsors kunnen de
Kloetingeleden voor een
tientje een fraai T-shirt
op de kop tikken. Twee
honderd zijn er al ver
kócht. Kassa! Elk nieuw
reclamebord langs het
veld levert 50 piek op.
„Bovendien willen we
tijdens een drukbezoch
te wedstrijd een collecte
houden," zegt Hans.
„Ook een sponsorloop
behoort tot de mogelijk
heden. Maar dat moeten
we nog bekijken."
De kassa rinkelt voor
de voetballers van
Panevezys. Volgend jaar
mei mogen de Kloeting-
se-leden ter plekke
hopelijk een volle bus
voetbalspullen uitladen
Michael Brand laat
rubberboot trekken
door eigen sleepboot
foto Ruben Oreel
Vlissingen. Het bouwen en varen met
modellen is een serieuze hobby.
Een model, is kostbaar; het kost geld om
onderdeeltjes te kopen, maar vooral ook
tijd en werk om een schip helemaal
echt te maken. Duizend gulden is dan
niks. Toch mag Michael varen met de
sleepboten. Als het droog is en de wind
niet te hard waait, varen de modelboten
's zondags op de vijver van Der Boede.
Met een flinke zender waarop grote en
kleine schakelaars zitten kan zo'n
kleine sleepboot alles wat een grote
sleepboot ook kan.
„Hij kan vooruit en achteruit en opzij
varen en de motor is zo sterk dat je in
een rubberboot kan gaan zitten met je
zender en je kan laten trekken door je
eigen sleepboot. We zullen dat zeker
doen deze zomer. De eerste boot die ik
ga bouwen wordt de Singapore, een
grote sleepboot met veel functies: een
sirene, een toeter, een scheepsbel en
bluskanonnen waar je echte model-
branden mee kan blussen."
Volgend weekeinde gaat de hele familie
Brand mee op een stoomsleper. „Lijkt
me wel leuk," glundert Michael.
Als je bij Michael Brand (10) binnen
komt zie je meteen waar het bij hem
thuis om draait: scheeps-modelbouw.
Op de kast staan twee sleepboten; één
boot is bijna klaar, van de andere is
alleen nog de romp en de stuurhut te
Bèh bèh bèh bèh.
Bèh. Boe? Bèh!
-Bèboebè...hè?
Bèbèbèbèbèh.
Bèhbèh. Boe!
-Bèbèboe?....nou moe!
%Manna van den Boogaart
zien. Er hangen foto's van schepen aan
de wand er er staat een tafel vol hout,
lijm, snoertjes en doosjes.
„Mijn vader," vertelt Michael trots,
„maakt deze boten zelf. We gaan naar
de haven van Vlissingen en soms naar
Rotterdam om de sleepboten goed te
bekijken. We
maken ook foto's
om de kleine
dingen precies
zo na te kunnen
maken als in het
echt. Ik help
mijn vader bij
het bouwen,
vooral met zoe
ken naar kleine
onderdelen,
want die raken
snel kwijt op
zo'n tafel vol
spullen."
Michael is het
jongste lid van
de Scheepsmodel
bouwvereniging
„Zoet zijn, hoor! Horen jullie me? Jullie
kleintjes, doen wat Dicey zegt Hebben jul
lie het gehoord?" Dat was het laatste wat
de kinderen Tillerman hun moeder die
zaterdag in juni hoorden zeggen. En daar
mee begint een van de spannendste
jeugdromans van de laatste jaren: Onder
de blote Hemel van Cynthia. Voigt.
Het boek verscheen in 1985 in het Neder
lands en werd gevolgd door Samen onder
dak en Het verhaal van Dicey.
De drie boeken zijn nu door Querido op
nieuw uitgegeven in één band, een pil van
570 pagina's met de titel De Tillermcins
(f29,90).
De Tillermans zijn Dicey van dertien, Ja
mes van tien, Maybeth van negen en
Sammy van zes. Met hun viertjes staan
ze moederziel alleen op een parkeerplaats
in een vreemde stad. Middenin de nacht
waren ze door hun moeder uit bed ge
haald en in de auto gezet op weg naar
tante Cilia in Bridgeport. Dicey had dat
nogal gek gevonden, maar ook weer niet
zo. Haar moeder deed de laatste tijd wel
meer vreemde dingen, en tante Cilia was
de enige -had ze gezegd- die haar en haar
kinderen kon helpen,
Nu ze door hun moeder in de steek zijn
gelaten, zit er voor Dicey, haar broertjes
en zusje niets anders op dan die tante
Cilla op te zoeken.
Maar hoe kom je zonder geld in Bridge
port? En vooral: hoe blijf je op zo'n lange
reis uit handen van de politie en uit een
weeshuis, of nog erger ieder apart in een
pleeggezin?
De Tillermans is een fantastisch boek
voor de vakantie: drie boeken in één voor
de prijs van één plus een beetje.
Jan Smeekens
