DAT WAS DAT
Niet hollen,
maar rollen
En dus ook een big smak
Na het werk snel
onder de douche
Bekken
Weekend
verwend
op hotel
Snorkelen bij
oorlogsgebied
2
DINSDAG 10 SEPTEMBER 1996
Soms verloopt een vakantie heel anders dan
je gedacht had! Naar een huisje in Duitsland
zouden ze gaan, het gezin van Jordy
Stokkerman (9) uit Middelburg. Alles al
besproken en vastgelegd.
Natuurlijk, Jordy had ai sinds april last van
pijn in zijn hiel. Hij moest daarvoor steeds
terug naar het ziekenhuis, maar hoe erg kan
pijn in je hiel zijn? Heel erg dus.
Botscan
De pijn werd zo hevig dat Jordy vreselijke
nachtmerries kreeg. Pijnstillers hielpen niet
en zo werden vlak voor de vakantie flinke
maatregelen getroffen. Jordy mocht zijn voet
absoluut niet meer belasten en hij ging tot
zijn knie in het gips. Ook werden er foto's
gemaakt en een botscan. De dokters waren
namelijk bang dat het een ernstige ongenees
lijke ziekte was. Gelukkig was dat niet het
geval, maar een onbekende ziekte, een soort
ontsteking bij de groeischijven in de hiel.
Rolstoel
De vakantie werd afgezegd. Jordy moest
lopen met krukken en voor de lange afstan
den gebruikte hij een rolstoel.
Jordy's zusje Kelly (12) reageerde heel lief
en duwde hem overal naar toe in de rolstoel.
„Ik vond het wel jammer dat we niet op va
kantie konden, maar ben vooral blij dat hij
weer beter is geworden!" zegt ze.
Jordy is al die tijd vrolijk gebleven, ondanks
de pijn en de onzekerheid. „Ik ben maar
even bang geweest, dat ik het volgende
seizoen ook niet zou kunnen voetballen,
want dat miste ik het meest."
Vanaf april heeft hij niet gevoetbald, wel
stond hij steeds (in zijn rolstoel) te kijken bij
de trainingen.
Deze week is hij voor het eerst weer begon
nen. Als een echte profvoetballer met bles
sure moet hij rustig aan doen en de belas
ting opbouwen. Jordy en zijn familie durven
er nu wel in te geloven dat de ziekte echt
over is.
Voor de herstvakantie is alsnog een vakan
tie in een bungalowpark geboekt en de kruk
ken en de rolstoel worden teruggebracht!
Ze doen het samen
stiekem
of gewoon op straat
omdat het spannend is
en lekker
zoals dat bij
verliefden gaat.
Ik hou van
zoenen
kussen
plakken
desnoods tongen.
Lekker klef
of lekker lief.
Maar bekken...
alsjeblieft niet bekken,
't Lijkt wel vloeken
of zoiets.
Marina van den Boogaart
Zou je dat ook niet eens
willen, een weekend in een
echt hotel zonder je vader
of moeder? Ruth (12) en
haar zusje Eef (10) de Viet
uit Middelburg hebben
deze zomer een weekend
gelogeerd in kinderhotel
Hotel de Botel in Nijmegen.
Eef: „Vrijdag's hebben pa
pa en mama ons er naar
toe gebracht, dat duurde
wel lang, meer dan twee
uur in de auto! Toen we
waren gearriveerd moes
ten eerst de kamers wor
den verdeeld omdat elke
kamer anders is ingericht."
Ruth vult aan: „Er is een
jungle-kamer, een Barbie-
en een Beer Bob kamer en
nog meer verschillende."
De kamers werden
verdeeld door een raad-
spelletje te doen.
Eef: „Wij kwamen in de
boerderij-kamer. Daar wa
ren de gordijnen en de
sprei versierd met boerde
rij-beesten. "Wij vonden bet
een heel gezellige kamer."
Heimwee
Hebben ze last gehad van
heimwee? „Nee, daar had
den we helemaal geen tijd
voor. Het hele weekend
werd er van alles georgani
seerd, allerlei spelletjes en
we zijn ook nog naar het
zwembad geweest!"
Als je niet mee wilde doen
met een spelletje was dat
ook geen probleem. „Nee,
vertelt Ruth. "Er was een
heleboel speelgoed en daar
kon je jezelf ook heel goed
mee bezighouden."
Uitslapen was er niet bij in
Hotel de Botel. „Nee, om
acht uur was het ontbijt en
dan moest je er ook zijn!"
verzucht Eef. „Maar het
eten was wel lekker. Een
heel weekend pannekoe
ken en friet en lekkers tus
sendoor."
Jammer dat het niet lan
ger duurde, het was er
gaaf!
„Ga je soldaatje spelen of zo?"
Dat kregen Esther (9) en Kris
tel (14) van der Wege te horen
als ze hun vakantiebestem
ming noemden: Kroatië.
Kroatië? Heette dat niet eerst
Joegoslavië en daar was toch
oorlog?
Het gezin Van der Wege komt
er al tien jaar, steeds op dezelf
de camping in Rovinj, steeds
op dezelfde plek.
„Je kunt er zo het water in
lopen," vertelt Kristel. „Je
kunt er snorkelen en surfen en
het water is heel helder."
Kogelgaten
Het is in al die oorlogsjaren
maar twee keer voorgekomen
dat ze niet zijn gegaan. Een
keer vanwege een verhuizing
en een keer vanwege de oor
logssituatie. Esther: „Dat was
vorig jaar, toen durfden we
niet."
Ook al is er in het toeristische
gebied nooit gevochten, toch
zijn er tekenen van de oorlog.
Zo liggen de ziekenhuizen vol
met oorlogsslachtoffers en bij
de huizen aan de grens zie je
de kogelgaten in de muren.
Minder armoede
Sinds het vredesakkoord in
voormalig Joegoslavië gete
kend is, is er veel veranderd in
Kroatië.
Kristel: „Het verwestert meer,
je ziet het aan de auto's en aan
de kleding. Ook is er nu veel
minder armoede."
Er is ook een verandering die
de familie een beetje jammer
vindt: het is nu veel drukker
op de camping. Tijdens de
oorlogsjaren bleven de meeste
toeristen weg, maar nu zijn ze
massaal op komen dagen.
Omdat het gezin er elk jaar
komt, hebben ze inmiddels ook
kennissen in Kroatië. Via hen
werden ze op de hoogte gehou
den van de oorlog en of het
veilig was.
Het lijkt bizar om in zo'n land
vakantie te vieren, toch zijn de
inwoners van Kroatië altijd
heel aardig geweest tegen de
toeristen. Tijdens de oorlog
werden de salarissen heel
laag, dus ze hadden het geld
van de buitenlandse vakantie
gasten hard nodig.
Stenen
Kolossaal waren ook de cactussen
langs de kant van de weg. „Wel vijf
meter hoog," vertelt hij. Te groot om
mee naar huis te nemen.
Dat lukte wel met een flinke portie
stenen. Pim: „Ik verzamel minera-
Pi m Vermerris terug uit de States: alles big. foto Willem Mieras
„Het schoonmaken was een vies
karweitje, je werd er zelf ook sme
rig van. Na een dag werken was
mijn eerste werk thuis vlug onder
de douche!" vertelt Elise Quist (13)
uit Yerseke. Elise heeft deze zomer
gewerkt in een frietkraam. „Maar
schoonmaken is wel belangrijk,
want wie wil er nou friet kopen als
alles er plakt van het vet?"
Het was niet Elises eerste baantje.
„Ik deed op zaterdagmorgen altijd
boodschappen voor een oude me
vrouw. Zij wist ervan dat ik een va
kantiebaantje zocht en via haar
heb ik dit baantje gevonden."
Elise moest er wel wat voor over
hebben.. „Ja, als het lekker weer
was en ik moest die dag werken,
dan kon ik niet gezellig met mijn
vriendinnen naar het strandje of
het zwembad."
Kleding
Het geld dat ze heeft verdiend
„Het leukste vond ik het om de
klanten te helpen. Even een praat
je maken en als ze op het terras
zaten de friet, of wat ze dan ook
besteld hadden, er naar toe te
brengen."
Fooitje
Waren die altijd even vriendelijk?
Elise: „Meestal wel, dan gaven ze
ook wel eens een fooitje. Dat geld
deden we in een potje en werd
later verdeeld. Als het erg druk
was waren er wel wat ongeduldige
mensen. Dat vond ik dan niet leuk,
maar gelukkig werkte ik met ge
zellige colllega's en dan maakten
we het samen toch gezellig. Zoals
laatst, we waren wat 'melig' en
toen hebben we een ijs-gevecht
gehouden. Mijn haar plakte hele
maal!"
Gaat ze volgende zomer weer aan
het werk?
„Zeker wel, ik vind het harstikke
tof!"
In het land van Uncle Sam is alles
big. Vraag het maar aan Pim
Vermerris (8) uit Kapelle.
Afgelopen zomer bezocht hij - voor
de tweede keer alweer - Amerika.
Om precies te zijn: Californië, gele
gen aan de oostkust van de Verenig
de Saten. Tijdens de elf uur lange
vliegreis mocht Pim ook even een
kijkje nemen in de cockpit van de
Jumbo. „Dan zie je ver onder je de
lichtjes van de steden, waar je over
heen vliegt," vertelt Pim enthou
siast.
Vijf weken lang toerde hij met ou
ders en grootouders door de States.
Over de highways, autowegen.
„Soms zestien banen naast elkaar,"
zegt Pim. „Vol met reusachtige
vrachtauto's."
bomen. Pim: „Dat zijn sequoia's, die
zijn wel honderd meter hoog." Very
big dus. Dat waren ook de vliegdek
schepen in de haven van San Diego.
En de dierentuin in deze stad met
wel 4000 verschillende diersoorten.
Na een terugreis van 28 uur zette
Pim na vijf weken weer voet op Hol
landse bodem. Vermoeid nam hij bij
thuiskomst plaats op de schommel.
En toen maakte hij een big smak.
Gevolg? „Een gebroken pols," zegt
Pim. Om de linker arm zit nu keurig
blauw gips. „M'n goeie arm," ver
zucht hij. Voorlopig is het schrijven
voor hem nog een big probleem.
Maar dat is gelukkig een kwestie
van tijd.
vergoedt veel. Elise: "Dat kan ik
goed gebruiken, ik krijg kleedgeld
en met wat ik nu verdiend heb kan
ik toch mooi wat duurdere kleren
kopen."
Gaat al haar verdiende geld dan
op aan kleding? Elise: "Nee hoor, ik
spaar er ook van en ik koop er een
cadeautje voor als een vriendin
van me jarig is."
len, zoals pyriet, vulkanische steen,
kwarts en dergelijke. Ik heb m'n ver
zameling lekker kunnen uitbreiden."
De adelaar, die door een Indiaanse
vrouw op zijn wang werd getekend,
is er helaas weer afgewassen. Jam
mer, maar gelukkig heeft hij nog an
dere souvenirs aan de reis overge
houden. Vol trots zet hij de baseball-
cap op zijn hoofd. „Gekregen tijdens
een bezoek aan een baseballsta-
dion," legt hij uit. „De letters C.A.
staan voor California Angels, de
naam van de club."
Elise Quist haalt de friet uit het vet: het leukste vond ik om de klanten te
helpen foto Willem Mieras
Sequoia's
Op tafel liggen de foto's. Een hele
kleine Pim tussen reuzen van
