Uithuilen lucht lekker op
Het doel is wel bereikt
Red ieder jaar
drie kinderen
Nooit
meer
alleen
op pad
PZC krullebak
i6e JAARGANG-NUMMER 8- DINSDAG 10 SEPTEMBER 1996
MIDDELBURG - Bas uit
Middelburg is negen jaar en
Setste bet vorige seizoen al
leen naar de voetbaltraining.
Nu niet meer. Zijn moeder is
voorzichtiger geworden na
alle ontvoeringszaken die de
laatste weken volop in het
nieuws zijn.
Bas begrijpt de angst van
zijn moeder niet zo: „Het,
Bolwerk vindt ze eng, het
parkje bij Miniatuur Walche
ren vindt ze eng, en naar het
zwembad mag ik pok niet
meer alleen."'
Dutroux
België is al weken in de
greep van een misdaaddra
ma waarbij tot nu toe de li
chamen van vier meisjes zijn
opgegraven. De politie heeft
in deze zaak Mare Dutroux
aangehouden. Hij wordt, er
van beschuldigd de meisjes
te hebben ontvoerd en ver
doofd. Daarna werden ze in
een kelder opgesloten, mis
bruikt en gedood. De zaak
kwam aan het rollen toen de
politie twee meisjes uit een
betonnen cel bij een van de
huizen van Dutroux bevrijd
de.
Op de eerste schooldag na de
vakantie werd op alle Belgi
sche basisscholen begonnen
met praten over de ontvoe
ringen.
Veel ouders vinden dat er
strenger moet worden opge
treden tegen geweld tegen
kinderen. Tijdens een con
gres in Zweden hebben Euro
pese ministers afgesproken
de kinderhandel en kinder
prostitutie harder aan te
pakken. Ook het sextoerisme
naar het Verre Oosten moet
aan banden worden gelegd.
Ontsnapsehool
In Amerika kunnen kinderen
een cursus ontsnappen vol
gen in de Escape School (ont
snapsehool). Ze leren er hoe
je los kunt komen als iemand
je vastpakt, hoe je de aan
dacht van de politie kunt
trekken en hoe je uit een wo
ning zou kunnen ontsnap
pen.
In Nederland vinden we het
moeilijk om over ontvoerders
en verkrachters te praten
met kinderen.
„Moet je ze daar allemaal
mee lastig vallen?," vraagt de
moeder van Natasja (12) en
Elvira (9) zich af. „Ik heb ze
gezegd niet met een vreemde
mee te gaan. Als ze met ge
weld meegetrokken wor
den...daar kun je ze niet op
voorbereiden en dat moet je
niet doen ook."
De moeder van Bas denkt
daar dus anders over. Toch
schrikken haar angsten hem
nauwelijks af. „Als ze me
vastpakken ga ik gewoon
schoppen en sla ze zo neer,
zegt hij zelfverzekerd.
TILBURG We kunnen het
allemaal en we hebben het alle
maal meer dan eens gedaan en
sommigen doen het nog regelmatig:
Huilen.
Op de Katholieke Universiteit in
Brabant hebben ze er onderzoek
naar gedaan. Bij de vrouwen huilen
de Belgische het meest en bij de
mannen de Italiaanse! En hoe zit
dat nou bij kinderen. We vragen het
aan Marjon (10), Martin (8), Jan
Willem (11) en Martin (10).
Jan Willem huilt als hij iets niet
snapt. „Dan raak ik in paniek." En
Martin huilt als hij buikpijn heeft.
Marjon en Martin huilen als ze veel
gepest worden en geschopt.
Jan Willem voelt zich na het huilen
vervelend. „Want ik probeer het
niet te doen, maar ik kan het niet
tegenhouden."
Ook Marjon kan het soms niet te
genhouden. „Ik speelde laatst bij
een vriendin en die moest huilen.
Nou, toen ging ik meehuilen."
En Martin moest vrijdag zwem
men. „Toen was ik zenuwachtig en
toen moest ik huilen, want ik durf
de niet onder water."
Martin heeft ook veel gehuild, toen
hij klein was. „Dat zie ik op de
foto's."
Hanneke van Hasselt is kinderpsy
choloog en heeft in haar praktijk
vaak met huilende kinderen te
maken.
Prikkels
Hanneke: „Kinderen huilen, omdat
ze nare prikkels ervaren en die
prikkels kunnen lichamelijk of
emotioneel zijn. „Vaak is er geen
aanwijsbare reden waarom kinde
ren huilen. Anders wist je veel snel
ler watje eraan kan doen."
Hanneke: „Waar het om gaat is,
dat het aan kinderen wordt toege
staan, dat ze huilen en dat ze hun
emoties mogen tonen."
Ook heel belangrijk is dat de vol
wassene zich niet laat regelen door
het huilend gedrag van het kind.
„Het mag niet zo zijn dat het hui
lende kind steeds zijn zin maar
krijgt," vindt Hanneke.
Ouders kunnen hun kinderen ook
leren om hun emoties op een veilige
plek te tonen, bijvoorbeeld thuis.
Hanneke:„Laat ze thuis eerst maar
even uitrazen en uithuilen. Dat
lucht op!"
Tranen met tuiten
foto: Pieter Honhoff
Rolstoelbasketbalster Guda van der Laan: zilver uit Atlanta
foto: Willem Mieras
GOES - Vier keer was ze er
bij: De Paralympics, De Olym
pische Spelen voor gehandi
capten. Twee keer won ze
brons en de laatste keer, in
Atlanta, won ze zilver: de
sinds kort in Goes wonende
rolstoelbasketbalster Guda
van der Laan. Toen ze de hal
ve finale van het te%m van de
Verenigde Staten hadden ge
wonnen, verzuchtte ze:
„Breng me nou maar naar
huis, nou heb ik het wel ge
had, want we hadden in elk
geval zilver. We hebben nu
iets bereikt, daar kan je al
leen maar van dromen!"
In 1977 werd Guda door een
bromfietsongeluk invalide.
„Hé, volgend jaar een jubi
leum," grapt ze. Het heeft
heel wat volharding en door
zetting gevraagd, om daar
door te komen.
Guda: „Je hebt allemaal wel
eens dagen, dat je het niet
meer ziet zitten. Je moet
doorgaan, dan kom je er wel
doorheen."
Goed doel
Guda vindt, dat je altijd een
goed doel voor ogen moet heb
ben. Bij haar was dat het
hoogste in de sport te halen,
wat er te halen valt. Vier keer
wereldkampioen en drie
Olympische medailles. „Ik
dacht wel, dat het doel ge
haald was," zegt ze beschei
den.
De Nederlandse Basketbalda
mes hebben een geweldige
prestatie geleverd met het be
reiken van de finale. Guda:
„Wij hebben maar vijftien
speelsters, die op dit niveau
meekunnen en daarvan zij er
twaalf meegegaan. Andere
landen kunnen kiezen uit
duizenden dames."
Van alle Paralympics die ze
mee heeft gemaakt vindt ze
Barcelona in '92 het einde.
Guda: „Dat was zo grandioos
georganiseerd, niet te over
treffen. Van het vervoer tot de
accommodatie en van het
eten tot de wedstrijden."
In Atlanta was het onbegrij
pelijk slecht geregeld. De
computers en de telefoons en
de faxen waren weggehaald;
de eetzaal was al afgebroken;
bij de huisvesting was te wei
nig rekening gehouden met
de rolstoelen; er was veel te
weinig gezond eten enz. Jam
mer.
Stoppen
Guda stopt voorlopig met het
top-basketbal in clubverband.
Als het Nederlands team nog
een beroep op haar kennis en
ervaring doet, zal ze geen nee
zeggen.
MIDDELBURG - Al slingerende schooltassen
gezien? Of passerende passers, linialen van links
en overstekende schoolagenda's?
Het kan bijna niet anders: het is voor iedereen
duidelijk dat de scholen weer begonnen zijn. En
ook dat er een nieuwe actie is van Veilig Verkeer
Nederland.
„Onze campagne is dit jaar eigentijdser en
speelser," vindt de coördinator van V.V.N. iïx Zee
land, Bas Vroonland. Dat kun je zien aan de
flitsende affiches, maar er is ook nog een map
gemaakt, de Heavy Traffic Actiemap: „Die is
bedoeld om leerlingen van de scholen actiever bij
de campagne te betrekken en ze zelfstandig
dingen te laten uitvoeren," zegt Bas.
Boodschap
Je kunt bijvoorbeeld kaarten ontwerpen met een
boodschap voor automobilisten. Of een tekst
verzinnen voor een radiospotje, waarbij de kans
bestaat dat die echt wordt uitgezonden en je in
de prijzen valt. En dan is er nog het pa-en-ma-
verkeersexamenom te onderzoeken hoe goed je
vader en moeder in het verkeer zijn. Als ze het
diploma halen moetje wel iets voor ze doen...
„Al deze activiteiten zijn bedoeld om kindei*en
en jongeren te laten weten hoe ze zich in het
verkeer gedragen en hoe anderen daarop reage
ren."
Automobilisten moeten na de vakantie weer
wennen aan fietsende school gangers:
„Vaak ergeren ze zich aan het fietsgedrag van
scholieren. Terwijl die zich weer onveilig voelen
als auto's viak langs rijden en ze uit moeten
wijken."
Slachtoffers
Behalve 'de scholen zijn weer begonnen'-campag-
ne organiseert de V.V.N.met behulp van veel
vrijwilligers, nog talloze activiteiten. Bas noemt
het verkeersexamen, de schoolrouteverkenning
(voor aankomende brugklassers), de fietsvlagge-
tjesactie en een verkeerspoppenkast.
En dit alles is jammer genoeg niet overbodig: per
jaar komen er in Zeeland drie kinderen tussen
de 0 en 12 jaar om in het verkeer terwijl er 22
zeer ernstig gewond raken. Dat rechtvaardigt
deze acties.
