Tranen om Take That
Schrijven schrikt af, doen dus!
Natuur mag
niet lijden
bij diepere
W-Schelde
I
NSDAG 12 MAART 1996
3
;eThat in de originele .samenstelling
In de vorige eeuw'hebben we het
aan België beloofd: de scheep
vaart naar Antwerpen moet mo
gelijk blijven. Nu blijkt dat de
vaargeul dichtslibt en er steeds
grotere zeeschepen naar Antwer
pen varen, moet er ingegrepen
worden.
Vorig jaar heeft mevrouw Jorrit-
sma, de minister van Verkeer en
Waterstaat, een verdrag gesloten
namens de Nederlandse regering
met het Vlaamse gewest over de
verdieping van de Westerschelde.
Tevens is toen afgesproken dat
schade aan de natuur moet wor
den hersteld.
„Het verdiepen staat buiten kijf.
Er valt niet aan te tornen: het is
een verdragszaak," zegt Frans
Haverkort. Hij is voorlichter van
de provincie Zeeland. Hij heeft
negen informatieavonden georga
niseerd over deze plannen.
Felle discussie
Over de gevolgen van de verdie
ping voor de natuur is in Zeeland
een brede, soms ook felle discus
sie ontstaan. Waarom?
Frans: „Vanaf de dijk naar bene
den gekeken heb je schor, slik,
ondiep water en de vaargeul.
Door het uitbaggeren van de
vaargeul komt er meer water
door. Dus wordt de stroom breder
en houd je automatisch minder
ondiep water, slik en schor over,
want die komen onder water te
staan. Dus: verdieping betekent
verbreding."
Wie door ingrijpen in de natuur
schade aanricht, moet die ook
herstellen.
Frans: „Doordat er meer water
komt, zullen dijken naar achte
ren verplaatst worden."
Bezwaren
Frans kan zich heel goed inden
ken dat er nogal wat pittige be
zwaren zijn tegen de plannen.
Die bezwaren komen onder meer
van de landbouw, het milieu en
de visserij
Als de boer zijn land kwijtraakt,
als de vissen niet meer kunnen
paaien, als de vogels er niet meer
broeden en eten, dan is het mis!
„Waar de mensen ook Over inzit
ten is de veiligheid," zegt Frans.
„Ze zijn bang voor overstroming
als de dijken worden wegge
haald."
Maar die angst is niet nodig,
want eerst wordt de nieuwe dijk
aangelegd.
Hoe het afloopt? Nog heel veel
discussie, overleg, plannen ma
ken en dan mag de minister be
slissen.
februari 1996 zal Jessica Wit-
et uit Vlissingen niet snel verge-
n.Dat was de dag dat de jongens
n de Britse popformatie Take
iat aankondigden uit elkaar te
an.
ssica: „Ik zat op de grond voor
televisie naar de persconferen-
te kijken. Eerst kon ik het niet
loven. Maar het was echt waar.
moest wel even huilen. Toen ik
avonds op mijn kamer naar hun
uziek luisterde kwamen de" tra
il weer. Nu gaat het wel."
it was niet de eerste klap die
ssica van Take That te verwer-
n kreeg. „Vorig jaar stapte Rob-
i, die ik het leukste vond, er uit.
it was ook al erg. Maar Howard
ook leuk en hij werd toen mijn
iet," vertelt ze.
hoogtepunt in de vier jaar dat
Jessica tussen haar Take That spulletjes
Jessica fan is van Take That, was
het optreden in Rotterdam. Jessi
ca: „We gingen met een bus. We
hadden videobanden meegenomen
en daar keken we onderweg naar.
Eerst was er het voorprogramma.
Pas na anderhalf uur kwamen zij."
Dat was net even te veel voor Jes
sica: „Ik begon te huilen en moest
even gaan zitten want ik viel bijna
flauw."
De kaartjes heeft ze bewaard,
want soms lijkt het nog steeds niet
echt dat ze de jongens in levende
lijve heeft gezien. Jessica: „Toen
we na het concert buiten stonden
ging ik gillen om even te weten of
het toch wel echt gebeurd was."
Wie nu haar favoriete groep
wordt? „Backstreet Boys vind ik
ook wel leuk, maar ik blijf toch al-
foto Dirkjan Gjeltema tijd fan van Take That."
jdag 8 maart 1996: Internatio-
e Vrouwendag. Vrouwen in heel
wereld vroegen toen aandacht
de (slechte) positie van de
uw. En waar veel 'nadenkers'
elkaar zijn kun je ook goed een
:dschap kwijt over al dat andere
recht. Emmy, Mirjam, Vera, Jo-
.Milena en Marleen (13/15 jaar)
igen die dag dan ook resoluut
t hun gerapte protestsongs de
aat op. Als kersverse Amnesty-
gdband heb je immers genoeg
zeggen. Maar of je dan ook
loórd wordt?
t muzikale zestal had in elk ge-
I gedacht op die vrouwendag
:1 wat meer kwijt te kunnen. Ze
omen op wat de Oostburgse
rkgroep zoal georganiseerd had:
elangrijke videofilms, informa-
over het werk van Amnesty In-
national, hapjes, drankjes, een
mesty-schrijfboek, discussie-
imte en hun band met bas, rap,
aar en drums.
irleen, mede-oprichtster van de
st-Zeeuwsvlaamse Amnesty-
igdgroep, is ronduit teleurge-
'!d: „Zelfs toen wij als band de
aat opgingen om extra reclame
maken kwamen er maar weinig
msen op af. Iedereen heeft haast
is met zichzelf bezig. Daar word
soms wel bang van. Weten ze
t wél, denk ik dan, van die ge
martelde vrouwen; verwoeste ste
den; huilende kinderen bij het graf
van hun ouders; al die mensen die
zomaar verdwenen zijn.
Dat had iedereen op die vrouwen
dag kunnen horen en zien. Hoe
moet het gaan met de wereld als
niemand iets doet?" Tot nu toe
bracht de band bestaande 'covers'.
Zoals Nummer tegen Janmaat.
Maar gerapte gedichten over Am-
nesty-zaken kunnen natuurlijk
ook. Tussendoor maken ze samen
gewoon lol. Daarna denken ze
weer na over wat er misgaat in de
wereld.
Marleen: „Zoals het vreselijke lot
van politieke gevangenen. Daarom
schrijven we naar al die regerin
gen. We weten dat dit toch af
schrikt. Doen dus!"
Amnestyband: iedereen heeft haast f°t° Pe^er Nicolai
