WELKOM
Tikje van de
hel gezien
Haal de beslagkom!
Allemaal meeëten
E-mailtje
aan Pamela
Steviger
tafel nodig
Delingsdijk
2
DINSDAG 16 JANUARI 1996
Als hij even de koffie haalt zegt z'n vader:
„Het was een hel. Voor hem, voor ons. Hij
was de uitgestotene en wij stonden machte
loos. Ze hebben hem daar gewoon wegge
pest."
'Hij' is Frank Havenkamp uit Vlissingen,
net 16. Een leuke, aardige knul. Een door
zetter. Gelukkig maar.
Jarenlang heeft Frank regelmatig last ge
had van tics. Dan begon hij zomaar geluiden
te maken of op zijn buik te kloppen. Kon hij
niks aan doen. Vanaf zijn achtste was het er
ineens.
Frank: „Ik deed raar. Het ging vanzelf. Ik
wist niet eens dat ik die dingen deed of riep.
Zeker op mijn elfde was het echt erg. Maar
op school wisten ze dat. Iedereen kende me.
Ik had genoeg vrienden en in groep 8 (leuke
klas!) was het zelfs weg."
Pesten
Veel klasgenoten - ook zijn beste vrienden -
gingen daarna naar de mavo. Frank wou
mee, prima. Hard leren, dat wel. Maar de
echte problemen begonnen toen na een paar
maanden een oud-klasgenoot rare verhalen
over Frank begon te vertellen.
Frank: „Ook nadoen en lelijke woorden zeg
gen. In het begin hoorde ik bij het groepje,
later liep ik alleen op het plein. Zelfs mijn
beste vriend nam afstand, uit angst zelf ge
pest te worden."
Twee jaar duurde de hel. Toch ging hij elke
dag weer. Het leren heeft hem erdoor gehol
pen. De bevrijding kwam door de overstap
naar een andere school, nu anderhalf jaar
terug. „Ik deed daar ook nog wel gek," ver
telt hij, „maar die meiden vroegen dan 'wat
doe jij nou?' en dan legde ik het uit. 'O, zit
dat zo?' Klaar. Geen gepest. Meiden doen
niet zo moeilijk. We hebben er ook in de les
over gepraat. Ik had gewoon een ziekte."
Medicijnen
Frank bleek verschijnselen te hebben die le
ken op het syndroom van Gilles de la Tou-
rette. „Ik ben nu ruim twee jaar behandeld
met medicijnen en therapie en het gaat
hartstikke goed. We stoppen er binnenkort
mee. Ik ben ook niet bang dat het ooit nog
terugkomt. Kijk, vroeger kwam het eruit.
Nu voel ik de spanning aankomen en kan ik
het inhouden."
Frank: „Als ik mijn oude vrienden tegen
kom doen ze vaak hun hoofd naar beneden,
of ze zich schamen. Ik ben nu niet kwaad
meer. Maar hoi roepen, dat hoeft voor mij
ook niet meer."
Zo af en toe vindt Pamela An
derson (Ja, die...) een brieve in
haar postbox. Afzender? Noor
tje Richel (11) uit Kapelle. En
ook Michael Jackson wordt wel
eens met bezoek vereerd. Trou
wens, Hobie, uit Baywatch, is
naarstig op zoek naar Holland
se meiden om eens lekker mee
te gaan stappen, 't Is maar dat
je het weet.
Voor Noortje blijven geen deu
ren op slot. Alle nieuwtjes heeft
ze uit de eerste hand. Via de
elektronische snelweg raast ze
van het ene continent naar het
andere.
In luttele seconden reist ze van
Sydney naar Moskou. En dan
gauw door naar Londen om de
allernieuwste songteksten van
de Beatles te bekijken. En via
de boxen bij de computer, kan
ze de liedjes zelfs nog beluiste
ren ook.
Internet
Noortje: „Het systeem wordt
Internet genoemd. Via je eigen
computer kun je verbinding
krijgen met elke andere compu
ter. Waar ook ter wereld, je
komt bijna overal binnen. Alles
wat je nodig hebt is dus een
computer, een printer en een
modem. Plus nog wat software.
Omdat de verbinding via de te
lefoonlijn loopt moet je je wel
abonneren op Internet. Dat
kost zo'n drie tientjes per
maand. Daarbij komen dan nog
de kosten van de gesprekken.
E-mail
Een van de mogelijkheden van
Internet is het zogenaamde E-
mailen: het versturen van be
richten. Noortje: „Binnen enke
le seconden is je post op de
plaats van bestemming. Geen
gelik aan een postzegel en zoek
raken komt ook niet voor".
Kaartjes voor de bios bestellen
via je computer? Elektronisch
je contributie betalen? Kijken
waar Bon Jovi de komende
maanden optreedt? Het is alle
maal mogelijk met een druk op
de muisknop.
Files
En net als op gewone wegen
ontstaat op de Internetweg wel
eens filevorming. „Dan duurt
het wel eens even voor je op de
plaats van bestemming bent",
zegt Noor. „En tijd is geld".
Af en toe klinkt er wat gebrom
van pa. Dan dreigen de kosten
ietwat te hoog te worden. Stek
ker er uit en volgende keer ver
der.
Surfen op Internet voor de fun
is leuk, maar de plaatjes van
Barbie, die je uit Amerika
haalt, worden dan echt te duur.
We zijn weer aan een nieuw
jaar begonnen, hoewel daar
meestal weinig nieuws aan
is.
Voor Hanne (11) en Hein
(bijna 9) is er écht een
nieuw jaar begonnen. In de
I kerstvakantie zijn zij samen
I met hun moeder en hun
broertje Doris (4) van Mid
delburg naar Doesburg ver
huisd. Dat ligt een behoor
lijk eind weg, in Gelderland.
En er is nog meer nieuw en
spannend; ze wonen daar bij
de nieuwe vriend van hun
moeder.
„Ik wist meteen dat het se
rieus zou worden," vertelt
Hanne. „Paul is heel aardig.
Hij heeft een winkel, en toen
wij daar waren heeft hij
twee dozen technisch lego
voor ons gehaald, omdat hij
dacht dat we niks te spelen
hadden."
Maar speelgoed is niet no
dig. „We wonen boven de
winkel, er» als je naar bene
den kijkt zie je hoe de markt
opgebouwd wordt." Ze heb
ben wel eens geholpen met
het afbreken van de markt
en mochten daarna op de
kar een rondje rond de kerk
maken.
Chinees
Het gezin liet in Middelburg
natuurlijk wel wat achter.
Hanne mist haar vriendin
nen en Hein z'n pianomees-
ter. Maar er is wel veel
leuks voor teruggekomen.
„We eten elke zaterdag van
de Chinees!", noemt Hein
enthousiast als eerste voor
deel. „Onze nieuwe school is
gezellig," vindt Hanne. „Hij
heeft een leuke naam, De
kleine prins.
Voor Paul zelf is er ook nog
al wat veranderd. Hij woon
de al die jaren alleen en
heeft nu ineens een vol huis!
Hanne: „Er komt een ande
re tafel want die hij nu heeft
is niet zo stevig."
Het belangrijkste is toch wel
dat Paul een dak op het huis
laat bouwen voor nieuwe ka
mers. Als je je dan niet wel
kom voelt!
Dampend geeft
het gras zich prijs,
de wereld is
van witte watten.
Pie-oewiet
Pie-oewiet
koer-lie
koer-lie
Ergens zweeft
de kop van een koe.
Oe-roe oe
oe-roe oe
Wie laat mij
in deze
mysterieuze wereld
Marina van den Boogaart
Florentijn wil er mee spelen, Pepijn en Hadewijch willen
hem vasthouden, Lidewij wil z'n haar doen en Thomas
zal er op passen.
Volgende maand zal er bij de familie Marinissen uit
Middelburg een baby geboren worden en ook dit zesde
kind is weer van harte welkom!
De groten zijn het al gewend, zij weten nog hoe het met
de andere zwangerschappen ging. Lidewij wist het dan
ook al voor het haar verteld werd: „Ik zag het al op va
kantie. Mama was zo snel moe!" Thomas (12) weet nog
hoe Pepijn (5) werd geboren. Soms begint een bevalling
met het breken van de vliezen.
Dan stroomt het water waarmee de baby in de buik van
de moeder zit naar buiten. De toen zevenjarige Thomas
rende naar de keuken om een teil te halen en kwam te
rug met... de beslagkom!
Lidewij zou graag een zusje willen „want dan zijn we
precies gelijk verdeeld, drie jongens en drie meisjes." Ha
dewijch (8) ziet echt naar de baby uit, ze zou het liefst
willen dat de baby bij haar op de kamer komt.
Florentijn (3) is straks niet meer de jongste en de baby
zal met al zijn speelgoed mogen spelen. Zelfs met z'n lie
velingsauto, gekregen van Sinterklaas! Het is natuurlijk
wel een groot gezin geworden. Naar oma gaan ze wel
eens met z'n allen, maar bij andere bezoekjes splitsen ze
zich op.
Op vakantie gaan ze met het hele gezin. De twee oud
sten in een klein tentje en de rest in de grote tent. En de
baby straks? Die kan er nog wel bij in een campingbedje.
Maar daarna is het wel genoeg, vinden Lidewij en Tho
mas. „Anders wordt het veel te druk!"
„Wanakkam. Dat zeggen wij als we
bezoek krijgen" vertelt de vader
van Pushpika en Gavitri. Oor
spronkelijk komen ze uit Sri Lan
ka, maar ze wonen weer al een
aantal jaren in Nederland.
Het gaat er meestal niet zo vorme
lijk aan toe als hier. „Goede vrien
den stappen gewoon binnen en
pakken zelf wat te drinken, die
hoeven niet te wachten tot wij ze
wat aanbieden. Meestal drinken we
thee met een koekje erbij."
Kom je rond etenstijd, dan eet je
lekker mee. 't Is dan niet de ge
woonte dat je dat zelf opschept,
maar even netjes wacht tot de gast
heer dat doet.
Van links af: Florentijn, Pepijn, Hadewijch, Lidewij en Thomas. foto Ruben Oreel
Traditioneel visite ontvangen in
Somalië vergt een hele organisa
tie. 's Ochtends vroeg wordt er al
begonnen met het klaarmaken van
de maaltijd: rijst, groente en vlees.
Om ongeveer twaalf uur arriveren
de gasten. Soo dhawaada zeggen ze
dan en er worden grapjes gemaakt
om de gasten welkom te heten.
De mannen eten eerst, daarna de
vrouwen en pas als iedereen uitge
geten is mag het gezin dat het
feestje geeft, gaan eten. En dan
maar hopen dat er nog wat over is!
foto Willem Mieras
Zoete taartjes
Üduözlöm, knuffels en kussen
staan je te wachten in het land
voor zoetekauwen: Hongarije.
Wanneer je daar op visite gaat
word je volgestopt met zoete taar
tjes, veel chocolade en zelfs de war
me maaltijd kan beginnen met een
zoete kersensoep.
Even bij iemand langs gaan in Ma
rokko kan niet, dat duurt toch
meestal wel een hele middag. Mar-
haba zeggen ze als welkom, en je
wordt naar de belangrijkste kamer
van het huis geloodst. Terwijl het
eten klaargemaakt wordt krijg je
muntthee met veel suiker en aman
delen.
Eten doe je samen uit een grote
schaal en de gast krijgt het meeste.
Bij het weggaan is lopen wat moei
lijk, rollen gaat beter!
