LANDLEVEN
Even de pony een schoonmaakbeurt geven
Bevallingen doe ik zelf
Lekker veel plek
Klasse
kunst
te kijk
Alleen 's zomers
is het hier leuk
2
DINSDAG 9 MEI 1995
Een prachtige vooijaarswoensdagmiddag in
Terneuzen: 'Lekker even naar de kinderboer
derij', denk je dan. En als je het mooie, met
bomen omringde plekje nadert hoor je al
gauw dat je niet de enige bent: het geblaat
van schapen en het gekakel van kippen ver
mengt zich met het roepen en joelen van vele
kinderen en ouders. „Met zo'n mooie dag is
het meestal heel druk", zegt de kinderboerde
rijbeheerder, de heer Dekker, die trots en te
vreden bij een hekje de boel in de gaten
houdt.
„Vanmorgen waren hier nog 150 kleuters en
dat is goed, want het is heel belangrijk dat
kinderen al vroeg leren hoe je met dieren om
gaat."
Als je langs de herten, de bijzondere volière
vogels, de trotse pauwen, de kippen, eenden,
konijnen en cavia's, de koe en de ezel bij de
pony's komt is de kans groot datje Mona de
Nijs (15) bezig ziet. „Ik voel me erg thuis tus
sen al die dieren", zegt ze. „Ik kom hier elke
woensdagmiddag en vaak in het weekeinde.
Door de kinderboerderij heb ik besloten pm
later dierenarts te worden."
Ze praat met de pony's, borstelt ze, loopt er
mee in de wei en richt ze een beetje af.
„Natuurlijk mag niet iedereen dat", zegt de
heer Dekker. „Maar als iemand er goed mee
overweg kan, zoals Mona, is er geen bezwaar,
het is ook goed voor de kinderen die het zien."
Mona is zich goed bewust van haar verant
woordelijkheid: „Meestal zijn kinderen erg
aardig voor de beesten, maar laatst heb ik er
toch een paar de wei uit moeten sturen, die
waren gewoon te wild. En een keer heb ik ie
mand per ongeluk een mep gegeven omdat
die aan het staarten trekken was."
Ondertussen wacht Mona's vriendin om één
van de pony's een grote schoonmaakbeurt te
geven. Vier kinderen komen nieuwsgierig
aangelopen. „Kijk 's wat een leuke pony",
zegt één van hen tegen de ezel. Deze kijkt
even verontwaardigd en loopt dan sloom,
maar vastberaden naar de andere kant van
de wei.
Maandag 19 juni wordt
er een leuke tentoon
stelling geopend:
brugklaskunst. De
tentoonstelling wordt
gehouden in het pas
gerestaureerde huis
's-Hertogenbosch aan
de Vlasmarkt te Mid
delburg. Daar kun je
de laatste twee weken
voor de vakantie ruim
70 tekeningen van
brugklassers en hun
tekenleraren bewon
deren. Alleen al het
prachtige huis is een
kijkje waard. Maai' ook
het niveau van de te
keningen belooft veel.
Elke Walcherse school
mag tien tekeningen
inzenden. Het knotwil
genlandschap van Ste-
fanie Davidse (12) uit
Grijpskerke maakt
wel een hele grote kans
daarbij te zijn. Haar le
raar Andre Kappert
van de CSW gaf er dan
ook een negen voor.
Stefanie: „In de les
hadden we geoefend
met Oostindische inkt.
Toen ging ik zomaar
wat tekenen. Dat oude
weiland wat ik buiten
zag. Die voorgrond heb
ik er zelf bij verzonnen.
Meneer Kappert heeft
wel een beetje verteld
hoe ik het het best kon
doen, zonder te vlek
ken en zo. Ik heb er
best lang over gedaan,
maar nu vind ik het
zelf ook mooi."
Fonds
De tentoonstelling is
een initiatief van de
"Teekenacademie bin
nen de stad Middel
burg". Al 215 jaar oud,
opgericht 1778! In die
tijd werden er duizen
den Middelburgers op
geleid. van timmerlie
den tot kunstenaars.
De laatste 128 jaar
werd geen les meer ge
geven: dat had het rijk
overgenomen. Wel
bleef het fonds be
staan. Met steeds als
doel het tekenen te sti
muleren.
De nieuwe eigen ruim
te wordt dus binnen
kort gevierd met
brugklaskunst. De
winnende school krijgt
een mooie prijs voor de
tekenlessen.
Stefanie: „Ik hou van
landschappen. Dan
kun je zelf bepalen wat
je wil. Mensen zien er
allemaal ongeveer het
zelfde uit, dat moet
heel precies. Je mag er
bij zijn als hij echt
wordt ingelijst, met
zo'n mooie rand erom.
En het leuke is. dat je
dat passepartout mag
houden."
„Het huis is leuk, maar verder niet." Zo kort
kan Kyra Ooteman (14) zijn over haai' nieuwe
woonplaats Gapinge.
Na 13 jaar in de binnenstad van Middelburg te
hebben gewoond, zou zij nu kunnen genieten
van het landleven. Maar de ruimte, de zingen
de vogels en de rust; het kan haar niet boeien.
„Er is hier helemaal niks, andere dorpen heb
ben nog een snackbar of zo. In de stad kun je
altijd naar de winkels, al is het maai' om een
rolletje plakband. Nu moet ik alles regelen,
ook afspraken."
Kyra zit op de SSGM in Middelburg, dus dat
betekent elke dag fietsen. „Dat vind ik nog het
ergste, steeds door regen en wind fietsen."
Ze had er van te voren eigenlijk niet over nage
dacht hoe het in een dorp zou zijn. „Mijn moe
der vroeg of ik wilde verhuizen. We zijn er één
keer wezen kijken, in de zomer met mooi weer.
Het zag er prachtig uit en ik dacht: waarom
niet," vertelt Kyra. „Maai* toe we gingen ver
huizen was het december en heel erg slecht
weer."
Voor haar zusje Yasmin (5) ligt het heel anders.
Zij gaat in Gapinge naar de basisschool, vond
er direct vriendjes en heeft het ontzettend
naar haar zin.
„Thuis heb ik een klimrek," zegt Yasmin trots.
„Ook heb ik een konijn, we hebben kippen en
er komt ook nog een pony."
Ondertussen kijkt Kyra verlangend uit naai'
de toekomst. „Als ik zestien ben en een brom
mer heb is het dok weer anders," bedenkt ze.
„En dat we dichter bij het strand wonen is ook
wel lekker!"
Hij staat daar
vermomd als oude paal
maar
tot in 't hart
is 't hout van staal.
Hij staat daar
hij stond daar
hij zal daar staan.
Zonder hem
is het weiland weinig aan.
Zo'n ouwe knoestige
vierkante paal.
Een teken
voor de eeuwigheid
uit landschap
ver nog voor mijn tijd.
Wie spreekt de taal
van deze paal?
Marina van den Boogaart
Midden in de nacht gaat bij Jannes Jakobsen (13) uit
Serooskerke de wekker. Om 4.30 uur staat hij op om
z'n dieren te verzorgen. Op het moment dat hij de
schoolbanken in schuift heeft hij er al een halve dag
opzitten!
„Een uit de hand gelopen hobby," noemt zijn moeder
het. En je kunt inderdaad beter zeggen dat Jannes
een eigen bedrijf heeft. Hij bezit vier koeien, dertig
schapen, konijnen en een hond. Nu kan iedereen
beesten te eten geven en hokken schoonmaken,
maar Jannes doet veel meer.
„Het fokken vind ik leuk. Ik schrijf op wanneer de
schapen gedekt zijn en dan reken ik uit wanneer ze
moeten bevallen," praat Jannes of het niks is. Als de
tijd daar is. gaat hij om de paar1 uur kijken. Alleen bij
een moeilijke bevalling haalt hij z'n ouders er by, ver
der doet hij het zelf.
Toen Jannes nog maar zeven jaar was, kocht hy een
kalfje van zijn eigen spaargeld. Sindsdien koopt hij
beesten, laat ze jongen krijgen en van die verkoop
kan hij weer iets anders kopen.
Als een echte zakenman gaat hij hierbij te werk. „De
minderen en de ouderen doe ik eruit," zegt Jannes
beslist. „Een eenlingooi verkoop ik ook. Dat is als een
schaap maar één lam heeft gekregen. Dan is de kans
groot dat die ook maar weer één lam zal krijgen," legt
hfj uit.
Kerstkonijnen
Jannes heeft nu nog maar drie konijnen, maar alle
hokken heeft hij al weer opgeschilderd. „Die raken
straks allemaal gevuld. Vorig jaar had ik er voor de
kerst 25." Water toen gebeurd is. laat zich raden-
Zoals elke eigenaar van een bedrijf kan Jannes maar
moeilijk met vakantie. „Ik ben een keer vier dagen
weg geweest," weet hij zich nog net te herinneren.
„Toen paste een vriend op de dieren."
Piekeren over wat hij later wil worden is er voor Jan
nes niet bij. „Boer blijven, dat weet ik al wel zeker!"
foto R uben O reel
Jeugdige boer Jannes Jakobsen: een uit de hand gelopen hobby.
Wat is er zo fijn aan het wonen op een
afgelegen boerderij, ergens tussen
Buttinge en Grijpskerke, met als eni
ge buren je opa en oma? „De ruimte",
roepen de twee broers Daniël (12) en
Jannes (10) Goedbloed in koor: „Veel
kinderen zijn jaloers omdat we hier
zo lekker veel plek hebben om buiten
te spelen. Je hoeft geen rekening te
houden met auto's of dat je voetbal
in de tuin van iemand andei's terecht
komt." Aan spelende vriendjes dus
geen gebrek: „Soms zijn er drie tege
lijk."
'De Ulehof heet de oude boerderij en
inderdaad: in het uilenest hoog in de
nok van de schuur zijn de eerste eie
ren uitgekomen. Maar de kerkuilen
zijn niet de enige dieren op het hof.
Beurtelings tellen de broers wat er al
lemaal op de 10.000 vierkante meter
grond rondloopt: „Twee katten en
twee honden, twee paarden, een on
bekend aantal kippen, drie ganzen
(één ei is goed voor een vierpersoons
omelet!) en vier geiten die net bij el
kaar twaalf kleintjes hebben gekre
gen. Van de melk maakt onze moe-
Daniël en Jannis: leve de ruimte. foto Dirk-Jan Gjeltema
der kaas, vooral als die jong is, is die
erg lekker."
Veel dieren betekent zeker veel werk,
maar dat valt nogal mee vinden de
jongens: „Elke avond en morgen hel
pen we met voeren. En 's zomers na
tuurlijk met hooien! Van de hooiba
len bouwen we hutten en kastelen op
de hooizolder. Vorige zomer hadden
we een hele hoge met allemaal gan
gen."
Vervelende kanten schijnt het bui
tenleven volgens de jongens niet te
kennen.
Zelfs de vier kilometer die dagelijks
per fiets heen en terug naar Middel
burg wordt afgelegd L Daniël en
Jannis niet deren, „ais het heel
slecht weer is zeuren we een beetje en
dan worden we gebracht."
Hoe oud de boerderij met zijn bal-
kenzoldering en lage deuren is weten
de jongens niet precies: „Ik geloof
dat de kelder het oudst is", zegt Da
niël. „Maar ik denk meestal meer aan
de potten zelfgemaakte jam, die er
staan."
