Da wa da Eindelijk kon E= ik meespelen School heeft zelf snackbar Bijna elke dag feest in de tent Wij in jeans, zij in uniform Verlegen Hupsakee! Met een grote boog gooit Margo Toorenaar (12) uit Kapelle haar krukken weg. Eindelijk kan ze huppelend aan het nieuwe jaar beginnen. Drie jaar lang sukkelde Margo met haar enkel. Gym men kon ik niet meer en gewoon lopen was op den duur ook onmogelijk". Margo liep(van de ene dokter naar de andere. Het been ging in het gips, maar dat maakte de zaak alleen maar erger. „Na drie weken gips had ik geen gevoel meer in het been", vertelt ze. „Moest ik maandenlang naai* de fysiotherapeut om oefeningen te doen, maar niets 2 hielp echt". UJ De krukken waren in die tijd zo'n beetje haar enige vriendinnen. Spelen OC na schooltijd kon ook al niet meer. Achterop bij moeder op de fiets naar school en dan weer terug. Margo: „Dan raak je wel mooi al je vriendinnen kwijt". In de herfstvakantie werd ze opgeno men in het ziekenhuis in Breda. Daar zagen de doktoren wat er aan de hand was: twee botjes waren in haar voet aan elkaar gegroeid en de spieren wa ren verkleefd. Margo ging onder het mes en kwam vier dagen later met een snee van zes centimeter weer naar huis. En weer stonden de krukken op haar te wachten. Na zes weken kwam dan toch de grote dag. „Op 18 november heb ik mijn krukken laten staan en ben op eigen benen naar school gegaan", vertelt ze trots. „Na twee jaar kon ik weer mee doen met de gymles. Met tikkertje op het schoolplein en met meidenvanger- tje". Allemaal heel gewone dingen, maar voor haar zo heel bijzonder. Ze is zelfs weer lid van de gymclub en ook trekt ze weer haar baantjes in het zwembad. De foto's met krukken zitten in haar plakboek. En als het aan haar ligt ko men daar geen nieuwe krukkenfoto's meer bij. cc LIJ C\i Over het hoogtepunt van 1993 hoeft Dennis Bruines (13) uit Goes niet lang na te denken. „De trip naar Ame rika," antwoordt hij vlotjes. Eind okto ber stapte de sopraan van de Zeeuwse Koorschool voor het eerst van zijn le ven in een vlieg tuig. „Van te voren was ik best wel zenuwachtig," bekent hij eer- lijk... Maar het viel alles mee. Samen met 35 andere jongens vloog hij probleemloos over de grote plas naar het land waar alles bigger is: Amerika. New York was de eerste halteplaats. „We zongen daar bij de uitreiking van de Freedom Awards," legt Dennis uit. „We hoorden steeds: A great job. Dat is zoiets als: grandioos." Van New York trokken de koorjongens zingend naar Holland en Zeeland in de staat Michigan. Ze zongen in kerken, maar er waren ook optredens op diver se highschools. „Elke school heeft daar een eigen snackbar," vertelt Den nis verlekkerd. Iets, wat ze op zijn school - het Sint Willibrordscollege in Goes - (nog) niet hebben. Dennis: „Het viel me trouwens op, dat de Amerika nen houden van snel en makkelijk eten". Gelukkig was er ook nog tijd voor een uitstapje. Dennis: „We hebben onder andere het huis van de vroegere presi dent Roosevelt bezocht". Na tien da gen keerde de groep - moegezongen - terug op Schiphol. Het tijdsverschil met Amerika, een uur of zes, zat Den nis goed in de benen. „Zaterdags kwa men we terug en op maandag, zat ik weer in de schoolbanken," verzucht hij. Voorlopig zingt Dennis - letterlijk - nog het hoogste lied. Over een jaar is mis schien alles voorbij. Dan verandert de baard in zijn keel zijn hoge sopraan- stem wellicht in een fraaie tenor of bas. Maar dan blijven desondanks de mooie herinneringen aan die onverge telijke reis naar Amerika. Anders zijn we altijd met de zo-f y mervakantie in Frankrijk, lek ker zwemmen tussen de kikkers!" Maar het afgelopen jaar zat zo'n vakantie er voor Karin (bijna 8) en Mi rella (11) Eerkes niet in. De ouders van de beide schip- perszus jes moes ten Terneu- ïn LU O O zen blijven om mee te doen met de I schippersblokkade. „Toch hebben we wel een leuke vakan tie gehad: de hele zomer stond er een grote tent bij de Zeesluis, daar was van alles te doen en we aten wel drie keer in de week oliebollen of pannekoeken." Eén van de zomerse hoogtepunten was de mini-playbackshow. Karin won de eerste prijs met Dit is mijn wens uit de tekenfilm De kleine zeemeermin waarbij ze echt als zeemeermin ver kleed was: „Ik was zo zenuwachtig in m'n eigen dat ik voor het optreden nog naar de wc moest, dat was wel lastig met die staart. En toen ik hoorde dat ik gewonnen had schrok ik me te pletter en moest ik het nog een keer zingen." Mirella had met een nummer van Ace of base minder succes: „Maar ik was niet zo zenuwachtig." Ze vond de blokkade vooral gezellig omdat alle schepen bij elkaar lagen: „Er waren veel jarigen, dus was er con stant feest, met slaatjes en zo." Of de blokkade veel geholpen heeft we ten de zusjes niet: „Maar wij willen niet dat de toerbeurt verdwijnt of dat alles met de trein gaat." Bovendien moet Mirella er niet aan denken om huiskind te worden: „Dat is saai, dan zit je altijd op de zelfde plek. En als je in een huis woont moet je echt op vakantie, bij ons gaat dat vmzelf." cn LU cc O Vorig jaar was voor mij een jaar met twee verrassingen," zegt taariëtte Leenhouts (15) uit Kapelle. „Ten eerste werd ik toegelaten tot het Zeeuws Jeugd Orkest. En ten tweede mocht ik optreden in Engeland." Ma- riëtte speelt al enige ja ren klari net. Na een aantal keren voorspelen werd ze toege laten tot het Zeeuws Jeugd Orkest; een groep van zestig muzikale kinde ren van basisscholen en scholen voor voortgezet onderwijs uit heel Zeeland. Toevallig organiseerde het orkest een uitwisseling met een groot schoolor- kest. uit Folkestone. In de voorjaars vakantie. Dus viel ze voor de tweede keer met haar kontje in de boter. „We werden met de bus opgehaald," vertelt Mariëtte verder. „Door Corrie, de leukste buschauffeur van Zeeland. We reden naar Calais. Toen met de boot naar Dover. We werden afgezet voor een hele grote meisjesschool. Ik logeerde bij Beth McNeice (14). Zij speelt drums in het schoolorkest van honderd leerlingen. Wij liepen in spij kerbroek en de Engelse meisjes liepen in uniform. In ons orkest zitten ook jongens. Die gingen dus ook bij Engelse meisjes lo geren. Dat gaf een hoop gegiechel. We gingen eerst naar de supermarkt. Daar mocht ik m'n eigen broodbeleg uitkie zen. De volgende dag met de bus naar Londen. Beth moest naar school. „Op de derde dag hebben we opgetre den in de school. Het eerste nummer met z'n allen. Dus 160 mensen. Ik maakte veel foto's. Helaas zonder rol letje, bleek later." Een buik vol bubbels. Dansen moet ze springen schreeuwen hardop juichen van geluk. Van binnen schreeuwt ze d'r longen stuk. Geen mens die 't hoort. Ze geeft een hand en zegt geen woord. Marina van den Boogaart Er zijn van die mens krijgen als ze op iemand is Rogier Bai Middelburg. Het gebe Rogier: „We waren op xemburg aan het kan de eerste ochtend. K ker, dus ging ik naarc rugkwam stapte ik pe kuiltje en toen had ft ken." Rogier Bachofner: buggy. vakantie in Om acht uur 's mor: igii naar het ziekenhuis en hij terug bij de tent. lang wachten op de i daarna zat mijn hie' nuutjes in het gips.'1 Het is toen een watvi geworden, want Rogif fotografie: Dirk Jan Gjeltema, I 8. Stefanie 5. Sjoerd Vroonland mümwm ffl%WÊ8ÊSÊBÈr 7. Annika Hamelink 2. Dennis Bruines 3. Karin Eerkes

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant katern Krullebak (1981-1999) | 1994 | | pagina 2