VOOR f P
Het is altijd spannend
Bloederig toneelspel
Pure
klasse
in de
bossen
We slapen
zelfs in
de kantine
Jan
Nu zijn de Bevers ook al bedreigd
2
DINSDAG 13 JUN11989
Sandra, Jeanne, Scott en Miranda van kindercir
cus 'Hogerop' uit Goes kijken triomfantelijk naar
beneden. Alsof ze net de hoogste berg ter wereld
hebben beklommen, zo zitten ze bovenop hun cir-
cusfiets, die voor geen centimeter beweegt.
„Helemaal niet moeilijk", volgens Sandra (12),
„gewoon je evenwicht bewaren!"
Binnenkort gaat ze oefenen in 't jongleren met
bordjes: „Eerst gebruik ik natuurlijk kunststof
bordjes en later pas echte. We hebben er al 500
van in voorraad".
Het kindercircus bestaat uit ongeveer 35 kinde
ren van 6 tot 20 jaar.
Jeanne (10) is er ook al 4 jaar bij: „Als het voor
stelling is loop ik op een grote houten bal van 50
kilo. Ondertussen spring ik touwtje en kruip ook
nog door een hoepel, - dat is het moeilijkst".
Opperstalmeester
Scott (12) is het oudere broertje van Jeanne. Met
6 jaar ervaring heeft hij de taak van 'opperstal
meester'. Bovendien doet Scott de goocheltrucs:
hij tovert echte duiven te voorschijn en steekt
scherpe messen door een kist waar iemand in zit.
Hij kan zich in al die jaren geen saaie voorstelling
herinneren: „het is altijd spannend en je leert
steeds weer nieuwe dingen".
De groep treedt op waar ze maar gevraagd wordt:
op scholen, feesten, braderieën, campings en in
ziekenhuizen.
Ze oefenen elke week in een oud schooltje van de
gemeente. „Alleen met verjaardagen slaan we
wel eens over, voor de rest zijn we er altijd. Maar
we doen het wel voor ons plezier, we denken niet
dat het later ons beroep wordt".
Miranda (12) is nog maar 2 jaar bij het gezelschap:
„Eerst wilden ze op school niet geloven dat ik bij
een echt circus was".
Als je bij een circus wil hoef je ook niet speciaal
lenig te zijn: „Ik ben ook niet de beste in gymnas
tiek, we doen op school trouwens nooit moeilijke
dingen, zeker niet de handstand, want die kan de
meester zelf niet".
Op 29 juli begint het zomerseizoen met een optre
den op de braderie in Serooskerke.
Komt dat zien!
V.l.n.r.: Sandra, Jeanne, Scott en Miranda.
„Het ene toernooi maakt het an
dere, zeg ik altijd. Als het nu
goed is, komen ze volgend jaar
weer", zegt Huub Joziasse. Hij is
de voorzitter van de Middel
burgse korfbalvereniging Swift.
Al vanaf 1945 houdt de club een
korfbaltoernooi op Hemel
vaartsdag. Inmiddels is dat
toernooi uitgegroeid tot het
grootste korfbaltoernooi in Ne
derland. Er zijn maar liefst meer
dan 2500 deelnemers! Het orga
niseren van zoiets is natuurlijk
een hele klus.
Joziasse: „We beginnen al in no
vember. We maken een lijst, van
alles wat er moet gebeuren. We
hebben heel veel vrijwilligers
nodig. En omdat Swift een en
thousiaste lub is met een goede
organisatie en actieve leden,
kunnen we altijd rekenen op
veel medewerkers".
En die zijn nodig ook. Er moeten
27 velden uitgelegd worden
voor de ongeveer 400 te spelen
wedstrijden. Voor het leiden
van de wedstrijden zijn 120 'vrij
willige' scheidsrechters nodig.
„De inwendige mens mag na
tuurlijk niet vergeten worden",
vertelt voorzitter Huub. „We
hebben zoveel voorraad in de
kantine, (o.a. 150 kg door eigen
leden voorgebakken frites!) dat
er in de nacht voor het toernooi
vier vrijwilligers in de kantine
slapen".
Al om 6.30 uur zijn het bestuur
en de toernooicommissie op het
veld aanwezig. Allereerst wordt
beslist of het toernooi wel door
gaat en vervolgens wordt alles
gecontroleerd.
Wordt het verkeer geregeld, is
de EHBO er, is de geluidsinstal
latie goed opgesteld, wordt de
kassa bemand.
„Het is onvoorstelbaar hoe snel
alles na afloop opgeruimd is",
zegt Joziasse trots. „Dat doet de
jeugd vrijwillig onder leiding
van hun trainers".
De Bevers verdwijnen uit Vlissingen. Het gaat hier niet
over een bedreigde diersoort. De jongsten van de scou
tinggroep heten de Bevers.
Marije Berendsen (16) is hulp bij de Bevers van de M. A.
de Ruytergroep.
„Als leiding moetje 18/19 jaar zijn. Ik ben hulp omdat ik
te jong ben voor leiding".
„We kunnen geen vrijwilligers krijgen voor de leiding
van de Bevers. Dat zijn jonge padvindertjes tussen 5 en
7 jaar. De groep bestaat uit 15 kinderen. We hebben zelfs
een wachtlijst van 8 kinderen".
„Als er geen vrijwilligers komen voor de leiding, moeten
de Bevers verdwijnen. En dat zou heel erg zijn!"
Beverlied
Wat doen jullie dan zoal?
Marije: „Elke zaterdag hebben we opkomst van half 3
tot half 5. We doen vooral spelletjes en knutselen".
„Als de kinderen binnenkomen, hijsen we eerst de Be-
vervlag. Daarna zingen we het Beverlied. In een kring
vertellen de kinderen wat ze die week gedaan hebben".
„Meestal spelen we daarna buiten. Daarna krijgen ze
limonade met een koekje".
„Dan gaan we lekker knutselen in de Scoutingboerde-
rij. Tot de ouders de kleintjes komen halen. Het is erg
leuk om met kleine kinderen te werken".
Die ouders van die kinderen kunnen toch helpen?
„Dat hebben we gevraagd", zegt Marije. „Maar ze den
ken dat hun kinderen dat zelf niets leuk vinden".
Wat moetje kunnen als leiding?
Marije: „Je moet dus minstens 18/19 jaar zijn. Je moet
goed met kinderen kunnen omgaan. En je moet verant
woording kunnen dragen".
Het verdwijnen van de Bevers zou een ramp zijn voor de
hele scoutinggroep van Vlissingen.
Als kinderen te groot worden voor de Bevers kunnen ze
naar de Welpen of de Kabouters. Maar als er geen Be
vers meer zijn, zullen er later ook geen Welpen of Kabou
ters meer zijn.
Wie redt de Bevers?
Het echte kamp begint zodra
Tonny op zaterdagmorgen met
de vrachtwagen het terrein op
rijdt. Er wordt nog eens in de
handen gespuugd.
Een ongelooflijke berg kam-
peerspullen komt uit die auto.
De rest van de dag bouwen de
vrijwilligers met veel lol en li
ters koffie Kinderkamp Borsele
op.
Kindertenten, staftenten, de
materialen- en circustenten. En
niet te vergeten de keuken.
Want anders kunnen er geen
pannekoeken of andijvie met
spekjes gegeten worden.
Het kamp wordt al vijftien jaar
georganiseerd door het B.O.S.
(Borsels Orgaan voor Samenle
vingsopbouw). Het is speciaal
bedoeld voor kinderen uit de ge
meente Borsele. Uit alle 14 dor
pen mogen kinderen van groep
5, 6, 7 en 8 meedoen.
Bossen
Het B.O.S. krijgt een deel van
het benodigde geld van de ge
meente. Verder wordt het kamp
helemaal door vrijwilligers be
dacht en uitgevoerd.
Jan Koopman (35), jarenlang
een enthousiast vrijwilliger:
„We kamperen midden in de
bossen van Ossendrecht. Het is
echt onmogelijk je daar ook
maar één minuutje te vervelen.
Er is een speeltuin, een voetbal
veld, een kampvuurplaats en
zelfs een zwemvijver".
„Het terrein is van de abdij 'On-
ze Lieve Vrouwe ter Duinen'.)
Als het slecht weer is, kunnen
we daar binnen zijn. En we dou
chen ook in de abdij".
„Ze zijn daar erg aardig. Ons
vlees mag bijvoorbeeld bij broe
der-kok in de diepvries".
„En hartstikke fijn is natuurlijk
het bos. Echt te gek voor sluip-
spelen. Ik ga mee omdat ik het
zelf ook hartstikke leuk vind.
Trouwens, iedereen".
Safari
Toch is dit allemaal niet hetge-
ne wat Kamp Borsele zo bijzon
der maakt. Want dat is de sfeer.
Wie een keer meegeweest is op
safari, de kluizenaar heeft ge
zien. Het geheim van de geest
uit de waterlelievijver heeft ont
rafeld of een weekje zigeuner of
Indiaan is geweest, weet dat
wel.
Van maandag tot zaterdag la
chen, griezelen, schminken.
Sporten. Chips in je slaapzak.
Verkleedpartijen en verliefdhe
den.
Of zoals Sven Lens uit 's-Gra-
venpolder het op de kampvideo
zo mooi zegt: „Pure klasse! Als
je vakantie hebt, moet je hier
naar toe komen. Anders kun je
't wel schudden".
De kampen vallen in de eerste
drie weken van juli. Kosten:
ƒ110,-.
Wie alsnog zin heeft gekregen,
moet maar eens bellen of er nog
een plaatsje vrij is. B.O.S.-kan-
toor, Ad Boonman, 01193-296.
Weer
ging de eer
niet naar degene
die nu het laatste
kopje wast,
die in z'n schuurtje
menig uurtje
onmogelijks
weer in mekaar past
Gewoon, iemand
die iedereen kent.
Een stille werker
waaraan iedereen
allang is gewend.
Misschien tè lang:
't is toch niet mis
zo iemand die er altijd is.
Marina van den Boogaart
Jacco van Dalen (25) uit Kapelle
voelt zich kiplekker. Zelfs als het
bloed langs zijn armen stroomt geeft
hij geen kik. Glimlachend kijkt hij
naar een grote brandblaar op zijn
been.
„Het hoort er allemaal bij", legt hij
uit.
„Bij de Landelijke opleiding tot uit
beelding van slachtoffers (Lotus) le
ren wij levensechte wonden te ma
ken. Het lijkt echt, maar het is nep.
Ook het flauwvallen is maar toneel
spel".
In zijn vrije tijd is Jacco actief als
EHBO-er bij het Rode Kruis.
Jacco: „Alle EHBO-ers zijn vrijwilli
gers, die overal waar nodig hulp wil
len aanbieden".
„Wij zijn aanwezig bij schoolsport-
dagen, bij wielerwedstrijden en vele
andere sportontmoetingen. Ook bij
grote popconcerten lopen onze men
sen rond".
„Flauwgevallen fans worden door
ons weer snel op de bèen geholpen".
De helft van zijn leven heeft Jacco al
besteed aan de EHBO.
„Op de basisschool kregen we 12
jaar geleden een opleiding voor het
diploma EHBO-A. Ik vond dat zo
leuk, dat ik na de lagere school door
ben gegaan".
Na het Jeugddiploma-B volgde hij
de basisopleiding.
Jacco: „Behalve de theorie leren
moest ik ook veertig uur meewerken
in een verpleegtehuis. Dat beteken
de patiënten wassen en aankleden,
helpen bij de therapie en bij goed
weer een eindje met hen gaan wan
delen".
Een deel van zijn diensttijd zat Jac
co in de Libanon. „Vooral daar heb
ik pas goed gemerkt hoe fijn het is
om mensen, die hulp nodig hebben,
te kunnen helpen".
De leidsters (v.l.n.r.) Christine de Vries, Marije Berendsen en Sandra Castel met hun Bevers.
