Soms tranen mijn ogen ervan Veelte jong om te sterven Zo prachtig van kleur DE KABELTELEVISIE RUKT OP DJ-Katshow ASIELZOEKER ONTVLUCHT LAND: KINDERGALERIE BELLEMANS IN AXEL: Modern VLISSINGEN - De kabeltelevisie rukt op. Van het ene moment op het andere heb je dan tien tv-stations meer in huis dan het vriendje om de hoek. Die kabel haalt dan ook heel wat meer over hoop dan het voortuintje of de stoep. Zo wordt een schoolklas soms plots in twee groepen verdeeld. Want wie bekabeld is praat over heel andere dingen dan voorheen. En soms krijgt zo'n kabelgezin er ongemerkt een kunstkind bij. De Vlissingse Jonquille (12) is nu tenminste vaste gast bij school- en kabel vriendin Cindy (11) in Oost-Souburg. „Mijn wijk is nog lang niet aan de beurt", ver telt Jonquille, „daar was ik eerst best een beetje droef over. Want ik ga in Oost-Sou burg op school. Daar zijn ze nu volop aan het graven en aansluiten. Ik heb in de klas weieens gezegd dat ze er hun kop es over moesten houden. Zulke ver halen zijn niet leuk voor een kind dat zonder zit. Gelukkig mag ik nu vaak bij Cindy mijn brood opeten. Voor de buis vanzelf, en in het weekend ook. Samen met de woensdag heb ik zo toch de belangrijke tv-dagen te pak ken". Dankzij de kabel is de vriendschap nu dub beldik. Logeren bij Cindy. Elkaar wakker maken voor de DJ-katshow en Fun-Factory. 's Avonds samen de slaap rekken voor een liefdesfilm. „We hebben het nu een paar maanden", re kent Cindy. „Op het laatst was het heel spannend. Ze kwamen steeds een straat dichterbij. Dan kun je haast niet wachten. We kijken wel twee keer zoveel. Soms tranen mijn ogen ervan. Maar als ik wrijf gaat het wel weer". Ze vinden de twee jaar Engels op school mooi meegenomen. Sky-Channel, Super Sky-Channel, en Filmnetzijn nu eenmaal de grote drie. En geen ondertiteling. „Als ze zoenen snap je het wel", zegt Cindy, „maar wat ze verder zeggen moetje maar ra den als je geen Engels kent." Jonquille bekent dat ze tv-gek is. „Ik zit soms een hele dag voor de kijkkast. Dan sta ik enkel op om de hond uit te laten. Mijn moeder ziet die kabeltevee dus niet zo zitten. Dat vind ik eigenlijk wel slim. Ik moet nodig wat afkikken. De gym enjazz- ballet zijn er tenslotte ook nog". GOES - „Als ik die dag niet onver wacht was gevlucht, dan had ik nu niet meer geleefd. Ik vind mezelf te jong om te sterven, dus is er geen keus". Dat is de overtuiging van de 26-jari- ge Matthew uit Ghana. Sinds 18 november woont hij in het Goese Asielzoekerscentrum. „Er is een hoop verzet in mijn land", zegt hij. „Wie weet hoe lang de staatspolitie mij al verdacht. Op een dag bleek mijn huis doorzocht, ka pot geramd, leeggeroofd.". „Ik heb geen risico meer genomen. Wie ze pakken komt zelden levend terug. Ze grijpen ook je medebewo ners, je familie. Of iemand die zo maar even op bezoek is. Zo gaat dat sinds de militairen aan de macht zijn". Hij vertelt hoe hij die nacht op zijn buik door de bossen kroop. Via ge heime paadjes over de grens naar Togo. „Ik heb veel hulp gehad. Ook als ver stekeling op een schip. Twee weken zat ik opgesloten achter een schot. Slechts één man wist ervan. Anders kun je zelfs doodgaan zonder dat ie mand het merkt. Dat is een vreselijk idee. Ik ben erg bang geweest". Die helper smokkelde Matthew er gens in Frankrijk aan de wal. „Ik had geen cent en droeg nog steeds de modderkleren van mijn vlucht. Mensen liepen geschrokken om me heen. Hun taal had ik nog nooit gehoord. Toen heb ik ten einde raad een auto aangehouden. Dat was een Amster dammer, die Engels sprak. Die gaf me zomaar een lift". „Van hem hoorde ik dat er hier nog veel meer asielzoekers zijn. En waar ik naar toe kon gaan. Ik was echt verbaasd. Je denkt dat het enkel in Ghana gevaarlijk is". „Ik ben dankbaar dat ik hier veilig ben", zegt Matthew. „Maar mijn ou ders, mijn broers? Leven ze nog of zijn ze uit wraak gepakt? Hoe kun nen ze weten waar ik ben? Zie ik ze ooit terug?". En intussen de angst dat ik hier niet blijven mag. Ik wil zo graag een toekomst heb ben. Jullie taal leren, opnieuw werk in de elektronica. Daar bid ik elke dag vurig voor". Kinderen die meer willen weten over het Asielzoekerscentrum mogen bellen met de directie. Tel. 01100-11740 of 11830. AXEL - Sinds een paar weken hangt boven het bed van Marieke Hoornman een varkentje. Het kan ook een hondje zijn. Daar is ze nog niet achter. In ieder geval vindt ze het een heel mooi beestje. „Omdat het zo sluipt", zegt ze. „En prachtig van kleur is". Marieke woont in Axel en daar kunnen kinderen sinds kort kunst huren. In de boekhandel-galerie van Joke en Roby Bellemans. „Een schilderij of beeld huren is overal heel gewoon", zeggen zij. „Maar het gaat dan altijd om kunst voor volwassenen. Wij lenen ook schilderijen en teke ningen aan kinderen uit. Speciaal voor ze gemaakt door kunstenaars die (onder andere) kinderboeken illustreren. Zoals Joep Bertrams, Wim Hofman, Gitte Spee en Sylvia Weve. Alles bij elkaar hebben ze er zeven tig werken voor aangeschaft, die ze voor een rijksdaalder per maand uitlenen. Het enige wat ze van de kinderen verlangen, is dat die er zuinig op zijn. Maar daar maken ze zich geen zor gen over: „Kinderen beseffen heel goed dat ze iets kostbaars van wel duizend gulden soms, aan de muur hebben hangen". Wat Joke en Roby ook al wisten (en dat sinds 21 november opnieuw bevestigd zien), is dat kinderen op een heel verstandige manier met kunst omgaan. „Ze kijken niet naar wie het ge maakt heeft, maar zoeken iets uit dat ze mooi vinden. En waar ze iets in kunnen herkennen. Dat kijken en vergelijken duurt soms heel lang en sommigen ko men tenslotte zelfs uit bij een schil derij dat voor volwassenen be doeld is. Nou, dan doen we niet flauw. Van ons mogen ze dat meenemen. Ook als het heel groot is en heel mo dern". Toen Joke en Roby Bellemans hun kindergalerie openden, hadden ze ongeveer tien kinderen als klant gerekend. Dat liep anders, want al meteen de eerste week kwamen er twintig meer. (Van zes jaar tot Zuid-Beveland). Dat maakt de kans voor Marieke Hoornman om die mooie tekening van Joep Bertrams te huren, wel veel kleiner. „Maar," zegt ze, „ik woon vlakbij de galerie en ik laat hem gauw reserveren". Joquïlle van Hulle (I) en Cindy Gouka (r)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant katern Krullebak (1981-1999) | 1987 | | pagina 1