Ik zal opnieuw Turks
leren en een rok lenen
Een gids in je oor
Duizelig achter mijn instrument
Schiphol
EE
m
Ver weg
KRULLEBAK
DINSDAG 4 AUGUSTUS
in beeld
Andre Volten
Op de Vlissingse Boulevard
staat een vreemd kunstwerk.
Het is een 18 meter hoge zuil.
Gemaakt van glimmend staal.
De zuil is aan één kant open. Het
heeft een u-vorm die naar boven
toe steeds dunner wordt. In deze
buis zitten twee schijnwerpers,
die naar boven schijnen. Het
licht komt ook door de opening,
als je vanaf de Coosje Busken-
straat (vanaf de bioscoop) loopt
zie je het het beste. Zelfs 's
avonds. Het beeld is ontworpen
door André Volten. Een beken
de beeldhouwer uit Amster
dam. Een fabriek uit Goes
(AKF) heeft het beeld afge
maakt. Het is van roestvrij staal,
want het staat pal aan de zee.
Het beeld is zo groot omdat de
gebouwen in de buurt ook zo
groot zijn. Anders zou het niet
opvallen. ,,Je kunt het mooi of
lelijk vinden, het is in elk geval
apart", zegt Volten zelf. Het
beeld staat er vanaf 1984. Toen
bestond de Koninklijke Maat
schappij De Schelde 100 jaar.
De Schelde deed het beeld ca
deau aan Vlissingen. Laten we
hopen dat dit reusachtige
kunstwerk stevig staat. Want
het kan er flink stormen.
Op 9 augstus is er weer een
fantastisch vliegerfeest op het
Vlissingse Nollestand op 20,21
en 22 augustus is er Braderie in
de binnenstad. Op 22 augustus
kun je lekker dansen op de
markt de hele maand kun je
scheepsmodellen bekijken in
het Stedelijk Museum. Dat mu
seum is echt de moeite waard.
Let eens op het bronzen beeldje
voor het museum. Het ivordt
'Sammy' genoemd en is van
Herman Bisschop in de eerste
helft van augustus kunt je foto's
bekijken in de bibliotheek
vanaf 15 augustus kun je naar
de smederij aan het begin van
de Walstraat. Een aantal
Zeeuwse kinistejiaars vertonen
dan hun kunsten •je kunt de he
le maand meedoen met een beel-
dentocht. Start: de VVV. Je
komt dan vanzelf langs de 'Zuil
van Volten', als hij niet omge
waaid is.
Hier staan ze nog lachend op de foto:
Nathalie van Houte en de Turkse
Hatice Asi uit Middelburg. Twee
dikke vriendinnen van 15 en 16 jaar.
Met geen trekpaarden uit elkaar te
halen.
Nu zijn ze door de zomervakantie ge
scheiden. Want Hatice gaat acht we
ken naar familie in Turkije. Dat lijkt
minstens zo ver als naar een andere
planeet.
Als ze daaraan denken is het ook
meteen uit met de pret. „Ik haat Bibliotheek.
vakantie", roept het tweetal in koor,
„hoe kom ik ooit zonder haar de zo
mer door!"
„Turkse meisjes horen thuis", weet
Hatice. „Het huishouden doen, naai
en, aan je uitzet werken. Ik mag ook
niet zomaar de deur uit. Als ik met
jongens praat heb ik zo een slechte
naam. Ik ga ook nooit alleen, dat is
om roddels vragen.
Toch zijn mijn ouders niet echt
streng. We wonen al dertien jaar
hier. Ik mag dus gewoon met 'open'
hoofd lopen en in een spijkerbroek.
Dat is al een hoop".
Moeilijke tijden dus voor Natha en
Hatice. Nathalie is een echte vrijbui
ter. Hatice leeft ook hier in een Turk
se gemeenschap.
Ze willen zoveel mogelijk samen
doen. „Voor Hatice houd ik me dus
altijd in", zegt Nathalie. We doen al
leen wat zij mag. Zoals samen naar
school, een echte boodschap doen of
naar de bibliotheek. En erg veel met
graffiti. Als we een leeg papier zien
zijn we niet te houden. Op de kast
gaat het trouwens ook goed".
Als Hatice niet weg mag pennen ze
met elkaar. Tien kantjes is niks. In
sommige schrijfsels zit wel vier uur
nachtwerk. Die lezen ze elkaar dan
de andere dag voor.
Nathalie is vast van plan elke dag te
schrijven. Hatice heeft minder tijd.
Ze somt op: „Voor oma water halen,
leren melken en vast ook opnieuw
Turks leren. Opletten of m'n moeder
wel zelf kookt, anders lust ik het
niet. En vooral nooit tegensputte
ren. Dan krijg je zo een draai om je
oren".
Ze zal ginds toch ook maar een
hoofddoek dragen. En een rok lenen.
„Heerlijk om mijn familie weer te
zien", zucht Hatice. „Maar zo zonder
Nathalie wordt het nooit echt gaaf'.
Henk van Putten, stadsbeiaardier van Vlissingen:
„Ik zit hier op 40 meter boven de grond. In de toren
van het stadhuis van Vlissingen. Eerst met de lift,
dan een heel stuk met de trap. Onder me zie ik
meeuwen dansen. Hopenlijk op de muziek van mijn
klokken. Verder zie ik vooral rode daken. De Wes-
terschelde ligt te glimmen. De po?it vaart naar
Breskens. Op de pier zie ik het windorgel. Dit wordt
door de wind bespeeld. Wat verder zie ik de twee
torens van de PZEM. Met het grootste gemak zie ik
de kust van België. Ik bespeel dus het carillon. Elke
woensdag van half 5 tot half 6. Dat carillon is een
soort rek met stokken. Aan die stokken zitten ijze
ren draden vast. Die draden zitten weer vast aan
klepels. Als je op de stokken slaat komen de klepels
tegen de klokken. Met die 47 klokken kan ik prach
tige muziek maken. Iedereen kan het horen, het
kost niks. Om dit te 'leren heb ik 5 jaar op de
beiaardschool in Amersfoort gezeten. Je moet me
hier zien zitten. Pleisters rond m'n vingers en dop
jes in m'n oren. Binnen de toren is het een hels ka
baal. Onder me gaat het leventje gewoon door. Ik
krijg wel eens verzoekjes. Of complimentjes door
de telefoon. De ene geniet van het concertje. De an
der heeft het niet in de gaten. Ik geef concerten op
torens in heel Nederland en België. Meestal zie ik
alleen de noten voor me. Maar in de winter kijk ik
vaak naar buiten. Vooral als het gesneeuwd heeft.
Als het stormt zit ik soms duizelig achter m'n in
strument".
Als je ooit nog eens van plan
bent om zo maar eens een dagje
naar Schiphol te gaan, kun je
maar beter niet tot het jaar 2000
wachten. Want dan lopen er ook
nog dertig miljoen vliegtuigrei
zigers rond.
Schiphol is vandaag de dag een
rustige luchthaven: men ver
wacht er dit jaar niet meer dan
tien miljoen passagiers en an
derhalf miljoen dagjesmensen.
En de meer dan zestigduizend
mannen en vrouwen die op en
rond het vliegveld hun dagelijks
brood verdienen, tellen al hele
maal niet mee. Net zo min als de
37 miljoen tropische vissen en
6.5 miljoen kanaries die er dit
jaar aan komen zwemmen en
vliegen.
Die dieren zijn immers zo klein
dat ze nauwelijks ruimte inne
men. Nou ja. achter elkaar ge
legd zal het een aardige rij zijn.
Hoe lang? Dat staat helaas niet
te lezen in 'Schiphol en de Ne
derlandse Luchtvaart'.
Wel hebben de drie schrijvers
Louis van BovenJoop Kamp
man en Mieke Lemmens becij
ferd dat er zóveel varkens via
Schiphol naar België, Frank
rijk, Duitsland en Italië willen,
dat de dieren een rij van 2500 ki
lometer kunnen vormen. Wie
weet hoe lang één varken is, kan
zelf uitrekenen hoeveel krul
staartjes in een neusgat prik
ken.
Op de 128 bladzijden van
'Schiphol en de Nederlandse
Luchtvaart' staan zoveel getal
len dat het je duizelt. Maar wie
van cijfers houdt, gaat met dit
boek vanzelf rekenen. Optellen,
aftrekken, vermenigvuldigen,
gemiddeldes berekenen en je
voortdurend verbazen.
Verbazen doe je je ook over de
ontelbare, niet echt belangrijke
zaken die met Schiphol te ma-
kén hebben. Maar aardig om te
weten, dat wel.
In ieder geval (en daar gaat het
toch vooral om) geeft dit boekje
een duidelijk beeld van wat er
op een wereldluchthaven alle
maal gebeurt. Eigenlijk hoef je
er niet eens meer te gaan kijken.
Als je dat wel doet, maar eerst
het boek leest en bekijkt, zal je
er nog meer opvallen.
Schiphol en de Nederlandse lucht
vaart door Louis van Boven, Joop
Kampman en Mieke Lemmens. Uit
geverij Meulenhoff Informatief,
Amsterdam. Prijs 34,50.
Pap, zijn we d'r nog niet?
Is het nog ver?
Ik moet weer zo plassen.
Wat is dat, die ster?
Waarom kregen we
geen stempel?
Ik heb nog zo'n dorst.
Mag het raam open mam?
Ik lust geen worst!
Ik zie... ik zie...
Alweer stoppen? Au!
Blijf van me af jij!
Wanneer zijn we d'r nou??
Wandelen met een privé-gids. Een
gids die spreekt en zwijgt als jij dat
wil. Een gids die ook meegaat als je
even op een terrasje gaat zitten. Zo'n
gids kun je meekrijgen bij de Middel
burgse VW. Een gids in de vorm van
een cassette.
Natuurlijk zijn er ook allerlei boek
jes en stencils met stadswandelin
gen in omloop. Maar wandelen met
de cassettegids heeft beslist voorde
len.
Al luisterend wandel je op het ge
makje verder, kijk je naar de gebou
wen die worden beschreven, of zit je
op een bankje om het mooie plekje
eens goed te bekijken.
Stadsarchivaris Peter Sijnke vertelt
op de cassette over de geschiedenis
van de stad en beschrijft de oude ge
bouwen. Dat wordt afgewisseld met
toepasselijke gedichten en muziek
jes.
Voordelen
Middelburg is niet de enige stad die
werkt met een cassettegids. Gouda
was vorig jaar de eerste. Daar wordt'
er inmiddels al aardig veel gebruik
van gemaakt.
De directeur van de VW. de heer B.
Roessingh. is dan ook best tevreden.
Hij noemt de voordelen: wandelen in
eigen tempo, lekker even uitrusten
als jij dat wil, wat eten of drinken on
derweg en bovendien is de cassette
gids een goede hulp voor gidsen die
met een groep komen.
In Gouda zijn er plannen om de mo
gelijkheden uit te breiden. Zo komt
de wandelaar tijdens de tocht langs
een museum of oude kerk. Het zou
leuk zijn als daar dan weer een cas
sette was met gegevens over dat mu
seum of die kerk.
Even de cassette verwisselen. Na de
bezichtiging de cassette weer inleve
ren en de wandelgids weer aan het
woord laten.
Mogelijkheden genoeg dus.
Het afspeelapparaat levert Gouda
er ook bij. Dat is een groot voordeel.
Lang niet iedere toerist heeft im
mers een walkman of recorder bij
zich.
Misschien is dat een van de redenen
waarom er in Middelburg nog niet
veel naar de cassette wordt ge
vraagd. Dat is jammer. Want met de
cassette is het leuk wandelen door
het mooie oude deel van Middel
burg.
Al zou de tekst op de cassette, die
van een radio-uitzending is overge
nomen, best wat kunnen worden bij
gewerkt en uitgebreid.
Van links naar rechts: Hatice Asi en Nathalie van Houte.
