Ik weet precies
waar het bij mijn
leerlingen aan hapert
Rinie Dey: Het tweede team
is voor mij geen stap terug99
lerares mensendiek-therapie
Erkenning voor
Patricia Paay?
SPRAAK
Den Engel actief
WGESPREk-M^
TRAINER VAN TERNEUZEN:
Blessures
I VAN UoNüERDAG 30 OKTOBER
BRESKENS - Met trillende knieën, maar met
een zeer voldaan gevoel, zit ik in een kil, ietwat
ongezellig bovenzaaltje aan een tafeltje. Straks zal
ik thuis waarschijnlijk op de bank neerploffen en
morgen zullen m'n spieren wel duidelijk van hun
aanwezigheid blijk geven. Maar eindelijk voel ik
tenminste weer, dat ik buikspieren heb, en kuiten,
en schouders en armen.
De vrouw, die deze lichamelijke bewustwording
een paar maanden geleden op gang heeft gebracht,
zit rustig op een stoel een klein groepje dames
instructies te geven. „Ga maar wat dieper me
vrouw", zegt ze met een licht Duits accent. Er
wordt zuchtend gehoorzaamd. „Nog iets meer
door de knieën dames". Scherp let ze op de bewe
gingen. Geen spiertje ontgaat haar. Maar wat wil
je, als je al ongeveer 50 jaar Mensendiek-lerares
bent. Dan ken je de kneepjes van het vak en weet
je, waar de zwakke plekken zitten. En als een
groep een bepaalde opdracht niet snapt en fout
uitvoert, is ze ook nog best bereid het zelf voor te
doen.
Ondanks het feit, dat me
vrouw H. Schut-Kaysers uit
Breskens in het begin van deze
eeuw werd geboren en dus geen
18 meer is, doet ze die oefening
met een verbluffende soepelheid
voor en levert daarmee het beste
bewijs voor de juistheid van de
Mensendiek-methode. Me
vrouw Schut is een bijzondere
vrouw. Kritisch, vol zelfspot,
uiterst bescheiden (zo wil ze
bijv. beslist niet op de foto), ze
heeft een enorm doorzettings
vermogen en bovendien veel ge
Grapje natuurlijk, maar zo moet het nou net niet!
voel voor humor. Ze reist heel
wat af, van zaaltje naar zaaltje
en draait ogenschijnlijk onver
moeibaar de ene les na de ande
re.
Wat is Mensendiek nu eigen
lijk? Als de les is afgelopen gaan
we samen even ergens een kop
koffie drinken en probeert me
vrouw Schut het me duidelijk te
maken. „De Mensendiek-
therapie betekent niet alleen li-
chaamsbeheersing en bewe
gingsleer, maar eigenlijk veel
meer", vertelt mevrouw Schut,
die waarschijnlijk nog de enige
is in Nederland, die les heeft ge
had van mevrouw Mensendiek
zelf, „ik heb niet alleen huis
vrouwen op les, maar ook men
sen, die op doktersadvies bij me
komen. In de loop van de jaren
heb ik zoveel ervaringopgedaan
en er 'n feeling voor gekregen,
dat ik precies weet, waar het bij
m'n leerlingen aan hapert en
welke oefeningen ze nodig heb
ben. In deze tijd zijn er bijvoor
beeld veel vrouwen met rug
klachten. Door het uren aan een
stuk op de buik aan het strand in
de hete zon liggen gedurende de
afgelopen zomer. Daar probeer
je dan wat aan te doen en dat
lukt meestal ook wel. Ik ben er
namelijk van overtuigd, dat het
Mensendiek-systeem een bij
zonder goed systeem is".
Over haar eerste contacten
met Mensendiek vertelt me
vrouw Schut dat ze in haar ge
boorteland Duitsland in haar
jeugd een artikel over het
Mensendiek-systeem in een ti jd
schrift had gelezen. Haar be
langstelling was meteen gewekt
en ze ging cursussen volgen in
Wiesbaden en Düsseldorf, waar
ze door mevrouw Mensendiek
werd opgeleid. In Larwik
(Noorwegen), waar mevrouw
Mensendiek ook les gaf, vervol
maakte ze haar studie, zodat ze
de officiële bevoegdheid
Mensendiek-therapeute kreeg.
Als jong meisje toog ze, op
uitnodiging van een vriendin
laar Den Haag. De bedoeling
was om er één jaar te blijven.
Het werden er tien. „Het was
vreselijk ongehoord in die tijd",
herinnert mevfodw Schut zich,
,dat ik als jong meisje alleen
raar het buitenland ging en al
leen in een huis ging wonen.
Maar van het begin af aan, dat ik
daar les ging geven, had ik het
erg druk. Natuurlijk heb ik in
het begin ook veel fouten ge
maakt, maar daar heb ik ook erg
veel van geleerd. Ik heb me daar
enorm aan moeten passen, want
ik verkeerde daar echt, want je
noemt, in de diplomatieke krin
gen van Den Haag. Dat heeft me
wel geleerd, me op ieder mens
apart in te stellen. Daar heb ik
ook mijn man, een vrouwenarts
leren kennen".
„We zijn naar Indonesië ge
gaan, waar we ruim drie jaar
zijn gebleven en zijn daar ge
trouwd. Ondanks de warmte
daar heb ik hele dagen les gege
ven. Verlammingen, kinderen
met afwijkingen, van alles heb
ik daar behandeld. Dat vereist
natuurlijk een behoorlijke ken
nis van de anatomie. Eigenlijk",
verklapt ze, „had ik vroeger arts
willen worden, maar ja.... een
vrouw in die tijd, je weet hoe dat
gaat. Na die periode vestigde
mijn man zich in Terneuzen,
waar hij een drukke artsenprak
tijkhad. Van m'n man heb ik ook
heel veel geleerd. Zo heb ik ook
zwangerschapsgymnastiek ge
geven en daar in de ziekenhui
zen, wat in die tijd nog zeer on
gebruikelijk was, voordrachten
over gegeven. Kleuterleidsters
heb ik bijvoorbeeld geleerd goed
te bukken en te gaan zitten.
Toen m'n man in 1960 overleed,
ben ik gewoon doorgegaan. Ik
zou haast zeggen „juist" door
gegaan, want weduwen die een
beroep hebben zijn er heel wat
beter 'aan toe, dan de vrouwen,
die niets omhanden hebben".
„Ik hou van het contact met
mensen en ik hou van mijn werk,
omdat ik de mensen graag help.
Ik moet er wel wat voor doen
hoor, want gedurende vier da
gen in de week ben ik altijd op
pad. Dan sta ik 's morgens om
vijf uur op en geef les in Terneu
zen, Vlissingen, Breskens, Sas
van Gent, Axel en Oostburg. Uit
heel Zeeland en niet te vergeten
de grensstreek (in België zijn
geen Mensendiek-leraressen)
bezoeken m'n leerlingen mijn
lessen. Sommigen zijn al 15 of 20
jaar bij me op les en het is ze aan
te zien ook", grapt ze.
„Of het nou glad is of mistig,
komen doe ik", gaat ze verder.
„Ik rijd toch wel zo'n 40.000 ki
lometer per jaar. Maar dan be
zoek ik ook natuurlijk regelma
tig m'n zoon en dochter die in
Heidelberg wonen. Als ik blijf,
zoals ik nu ben", zegt mevrouw
Schut zeer beslist, „blij i k zeker
nog tien jaar doorgaan met m'n
werk".
TERNEUZEN - Voor de outsider lijkt het een stap terug, die
trainer Rinie Dey gedaan heeft, van het eerste team van vierde
klasser Hoofdplaat naar de lagere teams, tweede derde en vierde
van Terneuzen. Maar de insider weet wel beter, een tweede team
van Terneuzen mag kwalitatief gezien, gerust vergeleken worden
met een goede vierde klasser-amateur. Het enige nadeel wat er dan
misschien aan verbonden is, is dat een tweede team hoe goed dan
ook bijna of helemaal niet in de belangstelling staat. Uiteraard zijn
er wel enkele toeschouwers te vinden langs de lijn als het tweede
thuis speelt, maar ten opzichte van het eerste team is dat gewoon
weg niet vergelijkbaar.
Hoe komt dat eigenlijk zou
je zo zeggen, in het tweede
team bevinden zich toch ook
oudere spelers die het eerste
gedag hebben moeten zeggen
en de jongere spelers die
staan te popelen om hun en
tree in het eerste team te ma
ken. „Je mag dan toch wel
aannemen dat er ook vrij
goed gevoetbald wordt in
zo'n tweede team, wat in feite
een mixture etaleert van ver
gane glorie en jeugdig fana
tisme. Het is altijd al zo ge
weest dat een tweede team
nooit de nodige belangstel
ling heeft kunnen trekken, in
feite voor de meeste doorsnee
voetbalsupporters telt een
tweede niet meer mee, zien
slechts het eerste team.
Daarom ook lijkt het een be
etje ondankbaar wat Rinie Dey
nu doet, want ook publiciteit en
ellenlange wedstrijdverslagen
die een eerste team wel kent, zijn
er bij een tweede niet bij. Toch
ervaart Rinie Dey het beslist
niet als ondankbaar,integendeel
zelfs, ten eerste is Rinie Dey nu
bepaald niet zo gesteld op publi
citeit, en ten tweede is het alleen
maar bevredigend als hij ziet dat
er weer een speler van onder zij n
hoede de selectie van het eerste
team binnenwandelt. Daar
komt dan nog bij dat Rinie Dey
een echte Terneuzenaar is en dat
hij zelf van zijn 17e jaar tot zijn
26e in het eerste team van Ter
neuzen gespeeld heeft. Niette
min ondanks dat Rinie Dey suc
ces had bij Hoofdplaat - onder
zijn hoede promoveerde Hoofd
plaat naar de 4e klas H ver
bleef hij steeds in de anonimi
teit.
Rinie Dey: „Ten eerste ben ik
de man er niet voor om de pers
op te gaan zoeken, en ten tweede
trainde ik Hoofdplaat min of
meer anoniem. Maar ach dat
deed mij toch niet veel dat ik
niet zo in de belangstelling
stond, als ik maar vrede heb in
mijn werk als trainer, dat is voor
mij punt één na de dagelijkse
arbeid. Het eerste jaar, mag ik
gerust zeggen, draaiden wij lek
ker met Hoofdplaat, maar het
tweede jaar zat de klad erin,
toen ging compleet alles tegen,
ons clublokaal brandde af en te
vens ons kleedlokaal. Maar het
derde seizoen dat ik er was
slaagden wij erin te promove
ren. Toen ook kreeg ik dit aan
bod van Terneuzen voor 1 jaar,
dat was in feite ideaal voor mij
vast, bij huis en bij mijn oude
ploeg terug".
Rinie Dey, de dertigjarige
trainer is constant met voetbal
bezig, hij filosofeert hier dan
ook vaak over, steeds weer
nieuwe mogelijkheden zoeken,
bij die en die man dat punt nog
bijschaven en zou die man mis
schien niet beter tot uiting ko
men op die plaats. Het is duide
lijk dat het amateurvoetbal ten
opzichte van enkele jaren terug
er met sprongen op vooruit is
geaan. Rinie Dey: „Dat is niet
meer te vergelijken met het
voetbal van nu en een jaar of
vijftien terug. Als ik nu de
A-junioren van Terneuzen bezig
zie en dat met mijn tijd verge
lijk, dan wordt er nu nogal wat
beter gevoetbald. Nog een sim
pel voorbeeld, vroeger was in
het amateurvoetbal het verschil
tussen de derde klas en de le
klas afdeling levensgroot, nu
verschilt dat echt niet meer zo
veel. Dat duidt er toch wel op
dat het voetbal in de breedte
veel sterker wordt, ook de lagere
ploegjes beginnen zich steeds
meer in te zetten".
Op de vraag of er vroeger niet
meer technische voetballers
rondliepen dan nu omdat je dan
nog wel eens een solo zag over de
helft van het veld, zegt Rinie
Dey: „Nee dat geloof ik niet,
goed dat je vroeger gemakkelij
ker enkele spelers kon passeren
dan nu geloof ik wel, maar je
mag niet vergeten dat er nu be
tere verdedigers staan ook. Die
weten nu ook wat een sliding en
een tackel is, vroeger ging men
uit van aanvallen aanvallen en
nog eens aanvallen, maar men
verwaarloosde de verdediging,
daardoor ook kreeg je uitslagen
van 6-4 en 7-5 en noem maar op.
Maar nu gaat men er bewust vgn
uit dat getracht moet worden
eerst de nul defensief gezien, op
het scorebord te houden en dan
indien mogelijk zelf scoren.
Dat is net als die hardheid
waarover nu gesproken wordt,
dat was vroeger ook al, alleen
het tempo ligt nu hoger, er wordt
sneller gespeeld wat de kans op
blessures ook groter maakt. Ik
geloof echt niet dat je mag stel
len dat de vele gevallen van een
meniscus die nu voorkomen, het
gevolg zijn van hard voetbal.
Nee, mijns inziens, maar dat is
dan een puur eigen mening, is
het het gevolg van de toene
mende technische kwaliteiten
van de voetballer. Als je vroeger
een pas of een voorzet zag dan
was dat allemaal recht toe rech
taan, maar nu geven ze bijna al
lemaal kromme ballen met de
binnenkant-voet of
buitenkant-voet, voornamelijk
de passes in de breedte. Het is
dacht ik door die onnatuurlijke
beweging met je voet, dat je je
knie te zwaar belast en daardoor
gemakkelijker een meniscus op
doet. Zelf ben ik er ook aan ge
opereerd, terwijl er tevens een
botcyste - soort ontsteking -
verwijderd werd. Maar ik mag
gerust stellen dat ik snel terug
was, en snel mijn plaatsje in het
eerste van de zaterdagvereni
ging Hoek, waar ik ook twee jaar
heb gevoetbald, terug kon in
nemen.
De trainingsaccommoda
tie van Terneuzen heeft lange
tijd veel te wensen overgela
ten. Maar nu beschikt men
over een vrij grote verharde
trainingsstrook. Rinie Dey:
„Dat is een hele oplossing die
trainingsstrook, nu kun je
tenminste weer eens op een
fatsoenlijke goal trainen.
Anders was het steeds maar
op die kleine goaltjes - twee
piketten - en op den duur be
gon je het te zien in een wed
strijd. Verschillende spelers
durfden gewoon niet op goal
te schieten en ook het kansen
benutten liet vaak te wensen
over. Voor een knaap die over
een natuurlijk schot beschikt
is dat niet moeilijk, maar de
gene die via veel bijschaven
hun schot moeten verbeteren
die durven, indien zij niet re
gelmatig daarop oefenen, in
een wedstrijd geen risico te
nemen om eens op goal te
schieten".
Het wordt steeds duidelijker
dat de spitsen in het huidige
voetbal - op enkele dan na -
steeds minder gaan scoren, hoe
komt dat? Rinie Dey: „Nou per
soonlijk dacht ik dat een mo
derne spits echt niet meer in de
spits loopt om veel te scoren,
nee, de huidige spits moet ge
woon hard werken, veel storen
indien hij een bal krijgt en pasje
teruggeven en gaten trekken
voor opkomende spelers. Het is
logisch ook dat een spits die over
het algemeen niet abnormaal
sterk is in de lucht of een spits
die niet over een dodelijk schot
beschikt niet zo vaak meer tot
scoren toe komt. Er staan steeds
twee man voor je; een voorstop
per en een ausputzer, over het
algemeen nog knapen die vrij
sterk zijn in de lucht. De ouder
wetse spitsen kun je er nog alle-
maal uit halen, constant een hele
wedstrijd wachten op een bal en
een kans. Uiteraard als je zowat
een hele wedstrijd kan rusten,
dan is de mogelijkheid groter
dat je een rijpe doelkans kan
creëren dan dat je constant
werkt. Maar daar staat wel
tegenover dat als je over een ou
derwetse spits beschikt een an
dere speler het werk dat die spits
verzuimt, op moet knappen en
dat komt beslist het collectief
van een team niet ten goede".
Terneuzen-2 staat bovenaan
in zijn klasse; ziet Rinie Dey een
mogelijk kampioenschap zitten?
„Nou, nee direct nog niet, je bent
zo afhankelijk van de wissels die
plaats vinden in zo'n tweede
team, die zondag wordt die spe
ler weer naar het eerste getrans
porteerd en de andere zondag
weer een andere, daardoor kun
je praktisch nooit in dezelfde
opstelling spelen en daarom kun
je er in feite geen zinnig woord
over zeggen".
Met het uitkomen van de
debuut-Lp van Patricia Pa
ay, „Beam of Light", lijkt de
erkenning voor deze zange
res nabij. En hoogstwaar
schijnlijk zeer terecht, want
Patricia heeft een belang
rijke staat van dienst.
Ze begon haar carrière als
vervangster van de zangeres
in het orkest van haar vader
en in korte tijd groeide ze uit
tot de meest populaire
sessie-zangeres en is als zo
danig op menige plaat te ho
ren. Toen de behoefte ont
stond een eigen sound te
creëren, formeerde ze de
groep „Heart", die eigenlijk
nooit verder kwam dan de
bescheiden hit „Love Maker"
en een optreden in de TV-
serie „Waaldrecht". Patricia
scheidde van de groep, die
korte tijd later onder de
naam „Limousine" een hit
scoorde met „Seventy-Five".
Via zus Yvonne kwam Pa
tricia in contact met Steve
Harley van de Cockney Rebel
en toen zij hem vertelde van
haar Lp-plannen was hij di
rect bereid haar muzikaal bij
te staan. Het resultaat ligt er
in de vorm van „Beam of
Light", een Lp met nummers
als „Sebastian", „Stairway
to Heaven" en „Please crawl
out jy window" van Bob Dy
lan. Naast de musici van
Cockney Rebel, werkten ook
mensen uit de Bowie-Reed -
hoek mee. En tijdens de op
namen in de Abbey Road-
studio's in Londen mócht Pa
tricia zich beroemen op be
langstellende toeschouwers
zoals de Hollies en de Pink
Floyd, die regelmatig even
langs kwamen omdat ze el-
ders in de studio ook aan 't
opnemen waren.
Café Den Engel in Terneu
zen organiseert op 2 novem
ber een countryprogramma
met Michael Ryan en Pat
Sheeran. Michal en Pat ont
moetten elkaar vier jaar ge
leden en spelen sinds die tijd
samen. Michael op de viool
en mandoline, terwijl Pat
zingt en gitaar speelt. Deze
twee ras-Ieren spelen tradi
tionele Ierse liederen en dan
sen.
Michael is de jongste zoon
uit een traditionele muzikan
tenfamilie uit Edinberry.
Sinds zijn achtste jaar maakt
hij muziek en hij leerde veel
van z'n eerste liederen van
zijn vader. Toen hij zestien
was werd hij All Ireland
Champion on Fiddle bij de
junioren. Hij heeft een spe
ciale interesse voor traditio
nele volksmuziek en de
grondoorzaak voor zijn be
zoek aan het continent ligt
dan ook in het kennisnemen
van continentale volksmu
ziek. Vlaamse en Zweedse
liederen zijn al in zijn reper
toire opgenomen. Sinds hij
een vooroorlogs model Gib
son mandoline in zijn bezit
kreeg bespeelt hij ook dit in
strument met ijver en mag hij
tot de top van Ierland wor
den gerekend.
Pat Sheeran maakte al op
zeer jonge leeftijd met de
traditionele muziek kennis
doordat zijn grootvader viool
speelde. In 1972 speelde hij
een jaar lang in de Verenigde
Staten en Canada en sinds
zijn terugkeer speelt hij lie
deren van Ierse origine en au
thentieke ballades zonder
begeleiding.
Café Den Engel, 2 novem
ber 21.00 uur.