Ik weet precies waar het bij mijn leerlingen aan hapert Rinie Dey: Het tweede team is voor mij geen stap terug99 lerares mensendiek-therapie Erkenning voor Patricia Paay? SPRAAK Den Engel actief WGESPREk-M^ TRAINER VAN TERNEUZEN: Blessures I VAN UoNüERDAG 30 OKTOBER BRESKENS - Met trillende knieën, maar met een zeer voldaan gevoel, zit ik in een kil, ietwat ongezellig bovenzaaltje aan een tafeltje. Straks zal ik thuis waarschijnlijk op de bank neerploffen en morgen zullen m'n spieren wel duidelijk van hun aanwezigheid blijk geven. Maar eindelijk voel ik tenminste weer, dat ik buikspieren heb, en kuiten, en schouders en armen. De vrouw, die deze lichamelijke bewustwording een paar maanden geleden op gang heeft gebracht, zit rustig op een stoel een klein groepje dames instructies te geven. „Ga maar wat dieper me vrouw", zegt ze met een licht Duits accent. Er wordt zuchtend gehoorzaamd. „Nog iets meer door de knieën dames". Scherp let ze op de bewe gingen. Geen spiertje ontgaat haar. Maar wat wil je, als je al ongeveer 50 jaar Mensendiek-lerares bent. Dan ken je de kneepjes van het vak en weet je, waar de zwakke plekken zitten. En als een groep een bepaalde opdracht niet snapt en fout uitvoert, is ze ook nog best bereid het zelf voor te doen. Ondanks het feit, dat me vrouw H. Schut-Kaysers uit Breskens in het begin van deze eeuw werd geboren en dus geen 18 meer is, doet ze die oefening met een verbluffende soepelheid voor en levert daarmee het beste bewijs voor de juistheid van de Mensendiek-methode. Me vrouw Schut is een bijzondere vrouw. Kritisch, vol zelfspot, uiterst bescheiden (zo wil ze bijv. beslist niet op de foto), ze heeft een enorm doorzettings vermogen en bovendien veel ge Grapje natuurlijk, maar zo moet het nou net niet! voel voor humor. Ze reist heel wat af, van zaaltje naar zaaltje en draait ogenschijnlijk onver moeibaar de ene les na de ande re. Wat is Mensendiek nu eigen lijk? Als de les is afgelopen gaan we samen even ergens een kop koffie drinken en probeert me vrouw Schut het me duidelijk te maken. „De Mensendiek- therapie betekent niet alleen li- chaamsbeheersing en bewe gingsleer, maar eigenlijk veel meer", vertelt mevrouw Schut, die waarschijnlijk nog de enige is in Nederland, die les heeft ge had van mevrouw Mensendiek zelf, „ik heb niet alleen huis vrouwen op les, maar ook men sen, die op doktersadvies bij me komen. In de loop van de jaren heb ik zoveel ervaringopgedaan en er 'n feeling voor gekregen, dat ik precies weet, waar het bij m'n leerlingen aan hapert en welke oefeningen ze nodig heb ben. In deze tijd zijn er bijvoor beeld veel vrouwen met rug klachten. Door het uren aan een stuk op de buik aan het strand in de hete zon liggen gedurende de afgelopen zomer. Daar probeer je dan wat aan te doen en dat lukt meestal ook wel. Ik ben er namelijk van overtuigd, dat het Mensendiek-systeem een bij zonder goed systeem is". Over haar eerste contacten met Mensendiek vertelt me vrouw Schut dat ze in haar ge boorteland Duitsland in haar jeugd een artikel over het Mensendiek-systeem in een ti jd schrift had gelezen. Haar be langstelling was meteen gewekt en ze ging cursussen volgen in Wiesbaden en Düsseldorf, waar ze door mevrouw Mensendiek werd opgeleid. In Larwik (Noorwegen), waar mevrouw Mensendiek ook les gaf, vervol maakte ze haar studie, zodat ze de officiële bevoegdheid Mensendiek-therapeute kreeg. Als jong meisje toog ze, op uitnodiging van een vriendin laar Den Haag. De bedoeling was om er één jaar te blijven. Het werden er tien. „Het was vreselijk ongehoord in die tijd", herinnert mevfodw Schut zich, ,dat ik als jong meisje alleen raar het buitenland ging en al leen in een huis ging wonen. Maar van het begin af aan, dat ik daar les ging geven, had ik het erg druk. Natuurlijk heb ik in het begin ook veel fouten ge maakt, maar daar heb ik ook erg veel van geleerd. Ik heb me daar enorm aan moeten passen, want ik verkeerde daar echt, want je noemt, in de diplomatieke krin gen van Den Haag. Dat heeft me wel geleerd, me op ieder mens apart in te stellen. Daar heb ik ook mijn man, een vrouwenarts leren kennen". „We zijn naar Indonesië ge gaan, waar we ruim drie jaar zijn gebleven en zijn daar ge trouwd. Ondanks de warmte daar heb ik hele dagen les gege ven. Verlammingen, kinderen met afwijkingen, van alles heb ik daar behandeld. Dat vereist natuurlijk een behoorlijke ken nis van de anatomie. Eigenlijk", verklapt ze, „had ik vroeger arts willen worden, maar ja.... een vrouw in die tijd, je weet hoe dat gaat. Na die periode vestigde mijn man zich in Terneuzen, waar hij een drukke artsenprak tijkhad. Van m'n man heb ik ook heel veel geleerd. Zo heb ik ook zwangerschapsgymnastiek ge geven en daar in de ziekenhui zen, wat in die tijd nog zeer on gebruikelijk was, voordrachten over gegeven. Kleuterleidsters heb ik bijvoorbeeld geleerd goed te bukken en te gaan zitten. Toen m'n man in 1960 overleed, ben ik gewoon doorgegaan. Ik zou haast zeggen „juist" door gegaan, want weduwen die een beroep hebben zijn er heel wat beter 'aan toe, dan de vrouwen, die niets omhanden hebben". „Ik hou van het contact met mensen en ik hou van mijn werk, omdat ik de mensen graag help. Ik moet er wel wat voor doen hoor, want gedurende vier da gen in de week ben ik altijd op pad. Dan sta ik 's morgens om vijf uur op en geef les in Terneu zen, Vlissingen, Breskens, Sas van Gent, Axel en Oostburg. Uit heel Zeeland en niet te vergeten de grensstreek (in België zijn geen Mensendiek-leraressen) bezoeken m'n leerlingen mijn lessen. Sommigen zijn al 15 of 20 jaar bij me op les en het is ze aan te zien ook", grapt ze. „Of het nou glad is of mistig, komen doe ik", gaat ze verder. „Ik rijd toch wel zo'n 40.000 ki lometer per jaar. Maar dan be zoek ik ook natuurlijk regelma tig m'n zoon en dochter die in Heidelberg wonen. Als ik blijf, zoals ik nu ben", zegt mevrouw Schut zeer beslist, „blij i k zeker nog tien jaar doorgaan met m'n werk". TERNEUZEN - Voor de outsider lijkt het een stap terug, die trainer Rinie Dey gedaan heeft, van het eerste team van vierde klasser Hoofdplaat naar de lagere teams, tweede derde en vierde van Terneuzen. Maar de insider weet wel beter, een tweede team van Terneuzen mag kwalitatief gezien, gerust vergeleken worden met een goede vierde klasser-amateur. Het enige nadeel wat er dan misschien aan verbonden is, is dat een tweede team hoe goed dan ook bijna of helemaal niet in de belangstelling staat. Uiteraard zijn er wel enkele toeschouwers te vinden langs de lijn als het tweede thuis speelt, maar ten opzichte van het eerste team is dat gewoon weg niet vergelijkbaar. Hoe komt dat eigenlijk zou je zo zeggen, in het tweede team bevinden zich toch ook oudere spelers die het eerste gedag hebben moeten zeggen en de jongere spelers die staan te popelen om hun en tree in het eerste team te ma ken. „Je mag dan toch wel aannemen dat er ook vrij goed gevoetbald wordt in zo'n tweede team, wat in feite een mixture etaleert van ver gane glorie en jeugdig fana tisme. Het is altijd al zo ge weest dat een tweede team nooit de nodige belangstel ling heeft kunnen trekken, in feite voor de meeste doorsnee voetbalsupporters telt een tweede niet meer mee, zien slechts het eerste team. Daarom ook lijkt het een be etje ondankbaar wat Rinie Dey nu doet, want ook publiciteit en ellenlange wedstrijdverslagen die een eerste team wel kent, zijn er bij een tweede niet bij. Toch ervaart Rinie Dey het beslist niet als ondankbaar,integendeel zelfs, ten eerste is Rinie Dey nu bepaald niet zo gesteld op publi citeit, en ten tweede is het alleen maar bevredigend als hij ziet dat er weer een speler van onder zij n hoede de selectie van het eerste team binnenwandelt. Daar komt dan nog bij dat Rinie Dey een echte Terneuzenaar is en dat hij zelf van zijn 17e jaar tot zijn 26e in het eerste team van Ter neuzen gespeeld heeft. Niette min ondanks dat Rinie Dey suc ces had bij Hoofdplaat - onder zijn hoede promoveerde Hoofd plaat naar de 4e klas H ver bleef hij steeds in de anonimi teit. Rinie Dey: „Ten eerste ben ik de man er niet voor om de pers op te gaan zoeken, en ten tweede trainde ik Hoofdplaat min of meer anoniem. Maar ach dat deed mij toch niet veel dat ik niet zo in de belangstelling stond, als ik maar vrede heb in mijn werk als trainer, dat is voor mij punt één na de dagelijkse arbeid. Het eerste jaar, mag ik gerust zeggen, draaiden wij lek ker met Hoofdplaat, maar het tweede jaar zat de klad erin, toen ging compleet alles tegen, ons clublokaal brandde af en te vens ons kleedlokaal. Maar het derde seizoen dat ik er was slaagden wij erin te promove ren. Toen ook kreeg ik dit aan bod van Terneuzen voor 1 jaar, dat was in feite ideaal voor mij vast, bij huis en bij mijn oude ploeg terug". Rinie Dey, de dertigjarige trainer is constant met voetbal bezig, hij filosofeert hier dan ook vaak over, steeds weer nieuwe mogelijkheden zoeken, bij die en die man dat punt nog bijschaven en zou die man mis schien niet beter tot uiting ko men op die plaats. Het is duide lijk dat het amateurvoetbal ten opzichte van enkele jaren terug er met sprongen op vooruit is geaan. Rinie Dey: „Dat is niet meer te vergelijken met het voetbal van nu en een jaar of vijftien terug. Als ik nu de A-junioren van Terneuzen bezig zie en dat met mijn tijd verge lijk, dan wordt er nu nogal wat beter gevoetbald. Nog een sim pel voorbeeld, vroeger was in het amateurvoetbal het verschil tussen de derde klas en de le klas afdeling levensgroot, nu verschilt dat echt niet meer zo veel. Dat duidt er toch wel op dat het voetbal in de breedte veel sterker wordt, ook de lagere ploegjes beginnen zich steeds meer in te zetten". Op de vraag of er vroeger niet meer technische voetballers rondliepen dan nu omdat je dan nog wel eens een solo zag over de helft van het veld, zegt Rinie Dey: „Nee dat geloof ik niet, goed dat je vroeger gemakkelij ker enkele spelers kon passeren dan nu geloof ik wel, maar je mag niet vergeten dat er nu be tere verdedigers staan ook. Die weten nu ook wat een sliding en een tackel is, vroeger ging men uit van aanvallen aanvallen en nog eens aanvallen, maar men verwaarloosde de verdediging, daardoor ook kreeg je uitslagen van 6-4 en 7-5 en noem maar op. Maar nu gaat men er bewust vgn uit dat getracht moet worden eerst de nul defensief gezien, op het scorebord te houden en dan indien mogelijk zelf scoren. Dat is net als die hardheid waarover nu gesproken wordt, dat was vroeger ook al, alleen het tempo ligt nu hoger, er wordt sneller gespeeld wat de kans op blessures ook groter maakt. Ik geloof echt niet dat je mag stel len dat de vele gevallen van een meniscus die nu voorkomen, het gevolg zijn van hard voetbal. Nee, mijns inziens, maar dat is dan een puur eigen mening, is het het gevolg van de toene mende technische kwaliteiten van de voetballer. Als je vroeger een pas of een voorzet zag dan was dat allemaal recht toe rech taan, maar nu geven ze bijna al lemaal kromme ballen met de binnenkant-voet of buitenkant-voet, voornamelijk de passes in de breedte. Het is dacht ik door die onnatuurlijke beweging met je voet, dat je je knie te zwaar belast en daardoor gemakkelijker een meniscus op doet. Zelf ben ik er ook aan ge opereerd, terwijl er tevens een botcyste - soort ontsteking - verwijderd werd. Maar ik mag gerust stellen dat ik snel terug was, en snel mijn plaatsje in het eerste van de zaterdagvereni ging Hoek, waar ik ook twee jaar heb gevoetbald, terug kon in nemen. De trainingsaccommoda tie van Terneuzen heeft lange tijd veel te wensen overgela ten. Maar nu beschikt men over een vrij grote verharde trainingsstrook. Rinie Dey: „Dat is een hele oplossing die trainingsstrook, nu kun je tenminste weer eens op een fatsoenlijke goal trainen. Anders was het steeds maar op die kleine goaltjes - twee piketten - en op den duur be gon je het te zien in een wed strijd. Verschillende spelers durfden gewoon niet op goal te schieten en ook het kansen benutten liet vaak te wensen over. Voor een knaap die over een natuurlijk schot beschikt is dat niet moeilijk, maar de gene die via veel bijschaven hun schot moeten verbeteren die durven, indien zij niet re gelmatig daarop oefenen, in een wedstrijd geen risico te nemen om eens op goal te schieten". Het wordt steeds duidelijker dat de spitsen in het huidige voetbal - op enkele dan na - steeds minder gaan scoren, hoe komt dat? Rinie Dey: „Nou per soonlijk dacht ik dat een mo derne spits echt niet meer in de spits loopt om veel te scoren, nee, de huidige spits moet ge woon hard werken, veel storen indien hij een bal krijgt en pasje teruggeven en gaten trekken voor opkomende spelers. Het is logisch ook dat een spits die over het algemeen niet abnormaal sterk is in de lucht of een spits die niet over een dodelijk schot beschikt niet zo vaak meer tot scoren toe komt. Er staan steeds twee man voor je; een voorstop per en een ausputzer, over het algemeen nog knapen die vrij sterk zijn in de lucht. De ouder wetse spitsen kun je er nog alle- maal uit halen, constant een hele wedstrijd wachten op een bal en een kans. Uiteraard als je zowat een hele wedstrijd kan rusten, dan is de mogelijkheid groter dat je een rijpe doelkans kan creëren dan dat je constant werkt. Maar daar staat wel tegenover dat als je over een ou derwetse spits beschikt een an dere speler het werk dat die spits verzuimt, op moet knappen en dat komt beslist het collectief van een team niet ten goede". Terneuzen-2 staat bovenaan in zijn klasse; ziet Rinie Dey een mogelijk kampioenschap zitten? „Nou, nee direct nog niet, je bent zo afhankelijk van de wissels die plaats vinden in zo'n tweede team, die zondag wordt die spe ler weer naar het eerste getrans porteerd en de andere zondag weer een andere, daardoor kun je praktisch nooit in dezelfde opstelling spelen en daarom kun je er in feite geen zinnig woord over zeggen". Met het uitkomen van de debuut-Lp van Patricia Pa ay, „Beam of Light", lijkt de erkenning voor deze zange res nabij. En hoogstwaar schijnlijk zeer terecht, want Patricia heeft een belang rijke staat van dienst. Ze begon haar carrière als vervangster van de zangeres in het orkest van haar vader en in korte tijd groeide ze uit tot de meest populaire sessie-zangeres en is als zo danig op menige plaat te ho ren. Toen de behoefte ont stond een eigen sound te creëren, formeerde ze de groep „Heart", die eigenlijk nooit verder kwam dan de bescheiden hit „Love Maker" en een optreden in de TV- serie „Waaldrecht". Patricia scheidde van de groep, die korte tijd later onder de naam „Limousine" een hit scoorde met „Seventy-Five". Via zus Yvonne kwam Pa tricia in contact met Steve Harley van de Cockney Rebel en toen zij hem vertelde van haar Lp-plannen was hij di rect bereid haar muzikaal bij te staan. Het resultaat ligt er in de vorm van „Beam of Light", een Lp met nummers als „Sebastian", „Stairway to Heaven" en „Please crawl out jy window" van Bob Dy lan. Naast de musici van Cockney Rebel, werkten ook mensen uit de Bowie-Reed - hoek mee. En tijdens de op namen in de Abbey Road- studio's in Londen mócht Pa tricia zich beroemen op be langstellende toeschouwers zoals de Hollies en de Pink Floyd, die regelmatig even langs kwamen omdat ze el- ders in de studio ook aan 't opnemen waren. Café Den Engel in Terneu zen organiseert op 2 novem ber een countryprogramma met Michael Ryan en Pat Sheeran. Michal en Pat ont moetten elkaar vier jaar ge leden en spelen sinds die tijd samen. Michael op de viool en mandoline, terwijl Pat zingt en gitaar speelt. Deze twee ras-Ieren spelen tradi tionele Ierse liederen en dan sen. Michael is de jongste zoon uit een traditionele muzikan tenfamilie uit Edinberry. Sinds zijn achtste jaar maakt hij muziek en hij leerde veel van z'n eerste liederen van zijn vader. Toen hij zestien was werd hij All Ireland Champion on Fiddle bij de junioren. Hij heeft een spe ciale interesse voor traditio nele volksmuziek en de grondoorzaak voor zijn be zoek aan het continent ligt dan ook in het kennisnemen van continentale volksmu ziek. Vlaamse en Zweedse liederen zijn al in zijn reper toire opgenomen. Sinds hij een vooroorlogs model Gib son mandoline in zijn bezit kreeg bespeelt hij ook dit in strument met ijver en mag hij tot de top van Ierland wor den gerekend. Pat Sheeran maakte al op zeer jonge leeftijd met de traditionele muziek kennis doordat zijn grootvader viool speelde. In 1972 speelde hij een jaar lang in de Verenigde Staten en Canada en sinds zijn terugkeer speelt hij lie deren van Ierse origine en au thentieke ballades zonder begeleiding. Café Den Engel, 2 novem ber 21.00 uur.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 11