In Bosdorp probeert men het gezin zo goed mogelijk te benaderen Snui Als je eenmaal de sfeer onder water geproefd hebt, laat die sport je niet los in opm Piet Groepleidsters stichting Bosdorp HELIOTR BLUE JAYS OP TOURNEE IN GESPREK MET. ZEEUWS- VLAAMSCHE TOP VIER Pink Floyd ramp of zegen SPRAAK JACK HUYZEN EN KEES VAN DEYK VAN D.O.V. Opleiding Veiligheid Columbus V. tk «i S\ HULST - Het gezin. Als het goed is, een oase van rust in deze woelige wereld; een plekje waar men zichzelf kan zijn, zich geaccepteerd wetend door de andere gezinsleden; een eilandje van besloten geborgenheid met regelmatige bootdiensten naar de buitenwereld. Het is ook vaak anders. Helaas wel. Maar het blijft een feit, dat mensen elkaar nodig hebben en dat een gezin in de allereerste plaats in die behoefte voorziet. We vinden dat zo gewoon, dat we nogal eens vergeten, dat er ook vele mensen zijn, die het zonder zo'n gezin moeten stellen. Soms is dat een doelbewuste keuze en vinden mensen het fijn om al leen en zelfstandig te zijn. Soms ook treft het juist de mensen, die de bescherming van een gezin het hardst no dig hebben, dat ze buiten zo'n gezinssituatie vallen. En kom dan maar eens: met een goed alternatief op tafel. Een „thuis" scheppen, een plek. waar alle kleine en grote problemen een gewillig oor vinden en vreugdevolle mo menten gedeeld kunnen worden, voor juist die men sen die te kwetsbaar zijn om zich alleen in deze toch wel harde maatschappij te kun nen handhaven. In Hulst doet een groepje hardwerkende mensen in ieder geval verschrikkelijk z'n best om van Bosdorp (een gezinsver vangend tehuis) zo'n „thuis" te maken. Vier groepsleiders, twee hulpen in de huishouding en de verantwoordelijke maatschap pelijk werker M. Claes hebben hun idealen, hun persoonlijk heid en hun werklust ingezet om te proberen er wat van te maken voor de 17 bewoners. Als ik aan één van de groepsleidsters, de 28-jarige Marijke Hoorman uit Axel (lang, r1.ank, donder kort geknipt haar) om een interview vraag, protesteert ze toch een beetje, want, vindt ze, de andere medewerkers èn de mensen van het tehuis horen er ook bij: ze moeten het allemaal samen doen. Zodat ik me op een och tend tegen koffietijd luxueus door haar naar de Carmelstraat in Hulst laat rijden om zelf eens te kijken en wat met iedereen te babbelen. Het is een vroeger klooster, waar de stichting zo'n 20 kamers heeft gehuurd. De paters Maris- ten hadden hier vroeger een school, maar deze werd in be staande Hulsterse scholen inge schakeld. Om het voor de helft leegstaande gebouw rendabel te maken èn omdat er in Hulst dringend behoefte was aan een opvangmogelijkheid voor al leenstaande mensen, die niet al leen konden leven, werd in 1972 de stichting Bosdorp in het leven geroepen. Aanvankelijk waren het inwonende nonnetjes, die voor de paters de huishouding deden, die eveneens de zorg voor deze mensen op zich namen, maar sinds half februari van dit, jaar hebben vier groepsleidsters in part-time dienst deze taak overgenomen. Het eerste wat me opvalt als we komen aanrijden, is de prachtige ligging van het kloos ter en het waarlijk imposante bordes. Twee bellen bij de deur: één naambordje met „klooster" erop en één met „Bosdorp". Ma rijke gaat me voor naar binnen. We steken een brede, hoge, don kere gang over en schieten de keuken in. De heer Claes en de groeps leidsters mevrouw G.A.N. Uytdewilligen-Wijffels uit Hulst (52 jaar), de 23-jarige Ria d'Hont uit Terneuzen en Wies Kentin-van Bunderen (31 jaar) uit Zuiddorpe zitten al om de ta fel. Een uitzonderlijke situatie eigenlijk, want door hun part time diensten wisselen ze elkaar overdag af en zien elkaar eigen lijk alleen maar bij de teamver gadering op donderdagmiddag. „Enorm belangrijk", vindt Wies Kentin, „want dan krijgt een ie der de kans te vertellen, wat-ie zoal heeft meegemaakt". „Bo vendien", vult Marijke aan, „schrijven we onze ervaringen en de kleine voorvalletjes, die we dagelijks meemaken,' in een boek". De medewerksters ko men bijna allemaal uit een ver zorgend beroep (gezinsverzor ging, verpleging etc.) en kozen bewust voor Bosdorp omdat ze de persoonlijke inbreng zo be langrijk vonden. Mevrouw Uytdenwilligen was al een jaar voordat de anderen kwamen vrijwilligster in Bos dorp en kende de gang van za ken dus al zo'n beetje. „Het ge voel, dat je iets zinnigs doet, ge eft een enorm bevredigend ge voel", vindt Marijke, „al zijn er natuurlijk ook momenten dat je er helemaal naast zit, dat je je wel eens machteloos voelt". „Natuurlijk heb je hier ook je ups en downs", zegt Ria d'Hont, „we hebben bepaalde idealen, waar we naar toe werken. We willen de mensen, die hier wo nen, toch een zekere zelfstan digheid bijbrengen en dan ben je wel eens teleurgesteld, als er minder initiatief uit de groep komt, dan je had veracht". De heer Claes zegt: „Maar tijdens de vakantie in de Ardennen hadden we het gevoel, dit is het helemaal. Dat was geweldig. Daar praten ze nog over. Dat zijn van die positieve momen ten, waar je weer een hele tijb mee toe kunt". Het woord „gezinsvervan gend" weegt erg zwaar voor de mensen van Bosdorp. „Dat pro beren we zo goed mogelijk te be naderen", wordt er gezegd, „tussen de huishoudelijke be zigheden door, houden we ons met de mensen bezig. Dat zijn echt geen zielige mensen of zo. Het zijn individuen, die kamers hebben gehuurd in een gemeen schappelijk gebouw, omdat ze het alleen niet aankunnen. Dat gebeurt volkomen op basis van vrijwilligheid en na een proef tijd van twee weken. Maar net als in een gezin zijn er genoeg probleempjes die om een oplos sing vragen: wat voor broek moet ik aan, moet ik al een schoon overhemd, help me eens met m'n financiën. En dan zijn er ook wel eens ruzietjes of kib belpartijen, maar we bij kunnen helpen. We proberen gewoon voor wat sfeer te zorgen. Die sfeer is er ook wel. Dat kan ik zien, als ik de gemeen schappelijke ruimte binnen kom: een plezierige zonnige ver rassing na het doorlopen van de sombere, ongezellige'gang. Een gezellig muziekje op de achter grond. Marja, Jannie en Juoia, enkele van de bewoonsters, die druk aan het handwerken zijn en een paar heren (door ziekte tijdelijk uitgeschakeld voor het werk) die bij elkaar zitten te kletsen. In een mum van tijd zijn er stoelen bijgeschoven. Is er verse koffie gezet en zitten we met z'n twaalven rond de tafel. Bertha, met haar 81 jaar de oude (de jongste bewoner is 27 jaar) wordt er ook bijgehaald en even later zit het gezelschap druk herinneringen op te halen; het verjaardagsfeest van de avond ervoor, waarop werd gedanst, de vakantie natuurlijk en Marinus had ook heel wat te vertellen, want die was zelfs helemaal naar Israël geweest. Een genoe- gelijk onderonsje. „Ze kijken allemaal reikhal zend uit naar november", ver trouwt de heer Laes me toe, l„dan is het groot feest. Dan gaan namelijk twee bewoners van Bosdorp die elkaar hier hebben leren kennen, met elkaar trou wen en waarschijnlijk zelfstan dig samen wonen". De heer Claes kijkt toch een beetje trots TERNEUZEN-ST.JANSTEEN - Brengen vele duizenden Neder landers, waaronder uiteraard de nodige Zeeuwsch-Vlamingcn, elk jaar hun vakantie door aan de bijna altijd zonnige Franse Rivièra om met als hoofddoel mooi bruingebakken hun eigen kikkerland weer op te zoeken, voor een aantal van onze „streekgenoten" is niet alleen die brandende zon een trekpleister. Natuurlijk wordt ook daar een „graantje" van meegepikt, maar zij zoeken daar hun „ver tier" onder water, al zal dat voor menige Zeeuwsch-Vlaming raar in de oren klinken. „Toch is dat zoo", zeggen de 32-jarige Kees van Deyk uit St. Jansteen en de 35- javige Jack Huyzen uit Ter- neuzen, die beiden deel uit maken van de ruim vijftig le den tellende vereniging (D.O.V.) Dow Onderwater sport Vereniging uit Terneu zen. Jack Huyzen: „Een on derwaterfilm die je kunt be kijken op een kleuren TV is zonder meer prachtig. Maar als je dan zelfde gelegenheid krijgt om met eigen ogen dat alles te aanschouwen door naar de zeebodem af te dalen, wordt je gewoon gefasci neerd door de vele en prach tige kleuren. Op een kleuren TV is dat mooi, maar als je dat ter plaatse met je eigen ogen kunt zien, dan zeg ik; de zeebodem is prachtig. Niet alleen de prachtige dieren die links en rechts om je heen zwemmen, maar zeer zeker ook de mooie planten-groei. Dat leven wordt door ons ook bestudeerd. Voor ons duikers brengt de zeebodem steeds weer iets anders, steeds weer iets mooiers. Een flora en een fauna die boven water steeds minder wordt." Samen met Joop Moonen (voorzitter), Edwin van Kneve len (secretaris), en Jack Huyzen (penningmeester) vormt dit drietal het dagelijks bestuur van de Dow Onderwatersport Ver eniging, die buiten een jaarlijkse trip naar het buitenland, elk weekend op „avontuur" gaan in de Oosterschelde, het Veerse Meer of in de Grevelinge. „Zo wel de Oosterschelde, het Veerse Meer als de Grevelingen zijn plaatsen waar het prachtig is om te duiken", zegt Kees van Deyk. Daar gooit hij alle dagel ijkse be- slommerine^n wat het repare ren van klokken en horloges aangaat van zich af (hij heeft zowel in St. Jansteen als in Hulst een zonder meer prachtige hor- loger/juwelierszaak, in Hulst zijn dat dan vooral antieke klokken) en kan. hij zich voor honderd procent aan zijn sport wijden. Een sport die hij heel duidelijk in hart en ziel beoe fent. Voor hem is dat al zo'n drie jaar zijn hobby, en onder water bevalt het hem daar bijzonder goed. Aangesloten bij de Neder landse Onderwatersport Bond leidt de kleine maar wel zelf standige on vooral duidelijk ge zellige Dow Onderwatersport Vereniging een toch wat apart bestaan onder de vele honder den andere sportverenigingen in Zeeuwsch-Vlaanderen. Van Deyk: „Dat komt vooral omdat ze ons eigenlijk nooit bezig zien. Het is ergens gek om te zeggen, maar toch is het zo. Als men ons ziet, is het ook maar even. We duiken of we komen eruit". Lijkt in eerste instantie de on derwatersport alleen voor de elite te zijn weggelegd, bij een bezoek aan een training in het zwembad in Terneuzen mag dat toch zeker niet voorop gesteld worden. Integendeel zelfs, al kost uiteraard een uitrusting meer dan die van een voetballer die elk weekend zijn vertier op de groene grasmat zoekt. Alles bij elkaar komt dat al gauw neer op zo'n f 1.500,-. Een bedrag dat velen in eerste in stantie misschien doet schrik ken, maar Jack Huyzen heeft daar wel een verklaring voor. Huyzen: „Kijk, voor dat bedrag heb je dan natuurlijk wel je vol ledige uitrusting, maar daar be gin je natuurlijk niet mee. Je be gint met een snorkel (luchtpijp- je), bril, een paar zwemvliezen en eventueel een loodgordel. Dat zijn voor een leerling de eerste attributen, en daarmee ben je nog ver beneden de honder gul den". Dat de onderwatersport door iedereen te beoefenen is, blijkt wel uit het feit dat het be stuur van de Terneuzense ver eniging de contributie zo laag mogelijk heeft gesteld. Die be draagt tien gulden per maand, en voor dat bedrag kan men zijn fles opvullen bij de brandweer van de DOW, gebruik van het zwembad en vooral een gedegen opleiding. Een opleiding waar zoals naar verwacht hoge eisen aan worden gesteld. De opleiding vindt plaats in het zwembad in Zelzate (8;, waar elke dinsdagavond leer- zoals op de weg situaties voor doen, en dan moet je weten hoe je moet handelen. Als er b.v. on der water iets gebeurt mag je als duiker niet in paniek geraken. Je brengt dan niet alleen jezelf in gevaar maar ook je collega, om dat die door middel van een koordje eigenlijk aan je vast zit. Als je b.v. zo'n 20 tot 25 meter diep zit en je stoot je bril ergens tegen waardoor deze afgaat, moet je weten wat je moet doen. Maar om nu te zeggen het is een gevaarlijke sport, neenzeer zeker niet" Het begint allemaal met het aanmelden, waarbij natuurlijk wel van het nieuwe lid wordt mers onvoorstelbare dingen worden gevraagd, maar clubin structeur T. Boekhorst - hij heeft zijn opleiding als duiker bij de marine gekregen - als mede de sub-trainers Rudy Koek, Adrie v.d. Ruit en Jack Huyzen staan erop dat de oefe ningen voor honderd procent se rieus worden genomen. Jack Huyzen: „We nemen nooit meer dan zes leerlingen, om ze zo een gedegen opleidmg te kunnen ge ven". Tijdens de eerste lessen kunnen de nieuwe leden gebruik maken van de attributen van de vereniging, terwijl het inschrij vingsgeld dertig gulden be- draagd. Van Deyk: „Niet alleen de handelingen onder water zijn belangrijk, maar ook het „aan kleden". Verder natuurlijk ook het omgaan met de snorkel, de zwemvliezen, de bril enz. De rest volgt dan later weer." Jack Huy zen vervolgt: „Kijk, zes leerlin gen kunnen we helemaal oplei den zoals het hoort. Zijn er meer dan kun je ze allemaal niet vol doende aandacht geven, en voor een opleiding als duiker is dat gewoon belangrijk" In het duiklogboek - dat iedere onderwatersport beoefenaar heeft - worden alle resultaten nauwkeurig opgetekend. Een snorkel brevet dat o.a. inhoudt; 250 meter vrije slag, 100 meter rugslag, 50 meter borstslag met loodgordel van min. 4 kg, meter onder water zwemmen met alleen de beenslag, 30 sec. onder water adem in houden, onder water lood en masker afdoen en op onge veer twee meter diepte neer leggen, loodgordel opduiken en omdoen, snorkelen met het gezicht onder water, kennis hebben van een dui- kuitrusting en de verzorging van het duikpak, naar zes meter diepte duiken zonder moeite, minstens drie keer onder leiding van een be voegd instrukteur in buiten water hebben gedoken, enz. enz. Een greep uit het eisenpakket, dat voor het snorkel-brevet wordt vereist. Pas dan - als aan alle eisen is voldaan - mag de leerling met een clubgenoot het buitenwater in. Dan kan ook hij aan zijn geliefde sport gaan be ginnen. Hij kan dan verder gaan voor 3e klasser, 2e klasser en le klasser. Jack Huyzen: „De bond stelt deze eisen, en als je die al lemaal onder de knie hebt zijn deze zonder meer nuttig. Het is net zoals in alle takken van sport. Er bestaan altijd en overal gevaren, en dan is het handelen op de juiste wijze. Daarom dui ken we ook altijd met zijn twe- lingen en gediplomeerden aan conditie-training doen, hoe gek dit ook mogen klinken. Elke za terdag of zondag - dat op een dood tij - gaan de leden van de Terneuzense vereniging naar de „diepte". Een opleiding waar zoals reeds gezegd bijzonder veel aandacht aan wordt be steed, niets maar dan ook hele maal niets wordt aan het toeval overgelaten. Jack Huyzen: „Niet dat de onderwatersport gevaar lijk is, maar er kunnen zich net verlangd dat hij de zwemkunst goed meester is en vooral me disch gezond is. Van Deyk: „De gezondheid is vooral belangrijk, trouwens na enkele maanden wordt elk nieuw lid medisch ge keurd. Verder wordt er natuur lijk ook zoveel mogelijk naar ge streefd om serieuze kandidaten te krijgen. De opleiding voor het snorke,-brevet - het eerste - duurt zo van drie tot vijf maan den, en dat is toch wel vrij pit tig". Niet dat van de nieuwko- zes voorwerpen van de bo dem van min. 2 meter diepte opduiken, 200 meter snorke len en per 25 meter twee keer naar 2 meter diepte duiken, volwassen drenkeling over 50 meter vervoeren in red- dingsgreep waarbij de mond en de neus van de drenkeling boven water moet blijven, driekeer voorover en drie- keer achterover duikelen, 25 eën, dit is gewoon uit veiligheid soverwegingen" Als je eenmaal de sfeer onder water „geproefd" hebt, laat die sport je niet meer los", zegt Jack Huyzen. Samen met Kees van Deyk kan hij dat weten. Een tweetal dat al tientallen keren zowel in binnen- en buitenland op zoek ging naar het bijna on eindige; de flora en fauna op de zeebodem. PIET DE MAAT Alexander Curly zorgde met zijn „Guus" voor een erg stor machtige ontwikkeling in het Zeuwsch-Vlaamse hitgebeuren door gelijk naar de eerste plaats door te stoten. Hierdoor ver dween Harpo uit de top 4. Rod Stewart verloor na vele weken zijn eerste plaats. Gezien de ontwikkelingen wordt een soul-topper ter vervanging van Bohannon en Van McCoy nog niet verwacht. 1. Guus - Alexander Curly, 2. Kiss me kiss your baby - Bro therhood of Man, 3. Tribute to Buddy Holly - Mike Berry, 4. Sailing-Rod Stewart. Het nieuwe Pink Floyd- album „Wish you were he re" heeft in Engeland al een ware catastrofe teweeg ge bracht. De platenpersen van hun platenmaatschap pijen kunnen ondanks dag en nacht draaien niet aan de vraag voldoen. In de grote steden krijgen de pla- tenhandelaren slechts vijf tig procent van hun bestel lingen thuisbezorgd en op het moment dat ze in de rekken staan, verdringen de kopers zich al voor de deur. Ernstige ongelukken hebben zich hierbij nog niet voorgedaan. In de provin cie ligt het probleem wat eenvoudiger, want de win kels aldaar hebben sinds hun eerste bestellingen geen enkele Floyd-schijf meer in huis gekregen. De Engelse boertjes zullen dus naar de steden moeten trekken om zich aldaar in de strijd te werpen, als zij zich tenminste van een exemplaar meester willen maken. Wie weet, mis schien betekent deze Floyd-elpee wel het begin van een economische op bloei in Engeland. Het nieuwe album werd alleen al op basis van de voorverkoop in goud omge zet. Dat betekent dat er voor het verschijnen van de plaat al meer dan een kwart miljoen waren besteld. En dat na het „Dark side of the moon"-succes, waarvan er in Engeland meer dan drie kwart miljoen werden ver kocht, wat aldaar een pla tina exemplaar oplevert. Herfst 1975 betekent voor John Lodge en Justin Hayward dat ze zich weer een stap verder van de Moody Blues verwijderen. Op 16 november start in Birmingham namelijk hun eerste Britse toernee. Hun besluit was een gevolg van de geweldige verkoopcij fers van hun debuut-elpee „Blue-Jays", waarvan er over de hele wereld meer dan een miljoen over de toonbank gingen. Hayward en Lodge zullen op hun toernee worden bijgestaan door gitarist Mel Galley en drummer Dave Holland, leden van Trapeze, een groep die speelt op het Treshold-label, eigendom van de Moody Blues. Ver der zal de nieuwe groep worden bijgestaan door de Amerikaanse strijkers Jim Cockey en Tim en Tom Tompkins. Of de groep ge naamd „Justin Hayward and John Lodge-Blue Jays" ook een Europese of Ame rikaanse toernee gaat ma ken is nog niet bekend. (Van een on: DEN HAAG - Heliotro terburn, Sandalwood, Att van windhonden kunnen Maar de oplossing is mini snuif. Inderdaad: snuif. In kier Prins zoekt men teve snuift De Grote van Dale lc prikkelende tabak die men snuiven. Dat woordje eert geschrapt moeten worden kwart kolommetje reserv Reinier Snoy en de snuitke delijk in opmars. Dat alths sr., een Haagse tabakspec quise exquise samenstellii aarde, en die momenteel N voorspelt dat snuif over ee zal zijn als sigaren. Een gesprek met de heer C de Graaff, een sjieke kwieli heer van even in de zestig, een avontuur. Hij kan een ui durend boeiend college hoi den over tabak, sigaren, the wijn en nog wat van dergelijk goede gaven. Niemand in N< derland - moet met aan zekei heid grenzende waarschijr lijkheid worden aangenomen weet zoveel van zijn vak hij, en hij houdt dan ook gelmatig lezingen op univers teiten en hogescholen. Da zijn - volgens zijn zeggen - c studenten niet weg te slaan. Maar het gaat om de snui Snuif is volgens G. de Graa de oudste vorm van tabaksgc bruik in Europa. De tabak doceert hij werd door C< lumbüs op een van zijn reize naar de Nieuwe Wereld on dekt, en meteen verboden. I indianen rookten verse ti baksbladeren, en Columbi zag dat ze er soms lichtelij waanzinnig van werden. Vei bieden dus dat gevaarlijk spul. „Ik heb het nooit geprc beerd", gaat de heer de Graa verder, „maar ik vermoed dï DEKKERS WALD - „L krant staan. Ik hoor het ml z'n bol geslagen nou hij i klaring van de heer P. C. L nieuwbouwwoning, preci doctoraal examen aan de meester in de rechten mq behalve als men de leeft twee-en-zeventig. Er is er praatstoel te krijgen, maa conversatie moeiteloos. „Nou begint U natuurlijk zoiets van „U op uw leefti Laat ik dan meteen verkil dat ik dat een van de meest zinnige opmerkingen vind di te maken zijn. Ik hoor het n sen van zichzelf zeggen die niet een saan de AOW toe z Nee, als ik ga promove dan zal er bij mijn proefscl zeker een stelling zijn wa wordt gezegd dat er geen en grond is om de leeftijd van 6 een magische mijlpaal te nor Nou ja, daar komen we st wel op terug, U wilt eerst ft horen. Ik wilde als jongen al 6. studeren, maar het finani

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 8