In Bosdorp probeert
men het gezin zo goed
mogelijk te benaderen
Snui
Als je eenmaal de sfeer
onder water geproefd hebt,
laat die sport je niet los
in
opm
Piet
Groepleidsters stichting Bosdorp
HELIOTR
BLUE
JAYS
OP
TOURNEE
IN GESPREK MET.
ZEEUWS- VLAAMSCHE
TOP VIER
Pink
Floyd
ramp of
zegen
SPRAAK
JACK HUYZEN EN KEES VAN DEYK VAN D.O.V.
Opleiding
Veiligheid
Columbus
V.
tk «i S\
HULST - Het gezin. Als het goed is, een oase van
rust in deze woelige wereld; een plekje waar men
zichzelf kan zijn, zich geaccepteerd wetend door
de andere gezinsleden; een eilandje van besloten
geborgenheid met regelmatige bootdiensten naar
de buitenwereld. Het is ook vaak anders. Helaas
wel. Maar het blijft een feit, dat mensen elkaar
nodig hebben en dat een gezin in de allereerste
plaats in die behoefte voorziet.
We vinden dat zo gewoon,
dat we nogal eens vergeten,
dat er ook vele mensen zijn,
die het zonder zo'n gezin
moeten stellen. Soms is dat
een doelbewuste keuze en
vinden mensen het fijn om al
leen en zelfstandig te zijn.
Soms ook treft het juist de
mensen, die de bescherming
van een gezin het hardst no
dig hebben, dat ze buiten zo'n
gezinssituatie vallen. En
kom dan maar eens: met een
goed alternatief op tafel. Een
„thuis" scheppen, een plek.
waar alle kleine en grote
problemen een gewillig oor
vinden en vreugdevolle mo
menten gedeeld kunnen
worden, voor juist die men
sen die te kwetsbaar zijn om
zich alleen in deze toch wel
harde maatschappij te kun
nen handhaven.
In Hulst doet een groepje
hardwerkende mensen in ieder
geval verschrikkelijk z'n best
om van Bosdorp (een gezinsver
vangend tehuis) zo'n „thuis" te
maken. Vier groepsleiders, twee
hulpen in de huishouding en de
verantwoordelijke maatschap
pelijk werker M. Claes hebben
hun idealen, hun persoonlijk
heid en hun werklust ingezet om
te proberen er wat van te maken
voor de 17 bewoners. Als ik aan
één van de groepsleidsters, de
28-jarige Marijke Hoorman uit
Axel (lang, r1.ank, donder kort
geknipt haar) om een interview
vraag, protesteert ze toch een
beetje, want, vindt ze, de andere
medewerkers èn de mensen van
het tehuis horen er ook bij: ze
moeten het allemaal samen
doen. Zodat ik me op een och
tend tegen koffietijd luxueus
door haar naar de Carmelstraat
in Hulst laat rijden om zelf eens
te kijken en wat met iedereen te
babbelen.
Het is een vroeger klooster,
waar de stichting zo'n 20 kamers
heeft gehuurd. De paters Maris-
ten hadden hier vroeger een
school, maar deze werd in be
staande Hulsterse scholen inge
schakeld. Om het voor de helft
leegstaande gebouw rendabel te
maken èn omdat er in Hulst
dringend behoefte was aan een
opvangmogelijkheid voor al
leenstaande mensen, die niet al
leen konden leven, werd in 1972
de stichting Bosdorp in het leven
geroepen. Aanvankelijk waren
het inwonende nonnetjes, die
voor de paters de huishouding
deden, die eveneens de zorg voor
deze mensen op zich namen,
maar sinds half februari van dit,
jaar hebben vier groepsleidsters
in part-time dienst deze taak
overgenomen.
Het eerste wat me opvalt als
we komen aanrijden, is de
prachtige ligging van het kloos
ter en het waarlijk imposante
bordes. Twee bellen bij de deur:
één naambordje met „klooster"
erop en één met „Bosdorp". Ma
rijke gaat me voor naar binnen.
We steken een brede, hoge, don
kere gang over en schieten de
keuken in.
De heer Claes en de groeps
leidsters mevrouw G.A.N.
Uytdewilligen-Wijffels uit
Hulst (52 jaar), de 23-jarige Ria
d'Hont uit Terneuzen en Wies
Kentin-van Bunderen (31 jaar)
uit Zuiddorpe zitten al om de ta
fel. Een uitzonderlijke situatie
eigenlijk, want door hun part
time diensten wisselen ze elkaar
overdag af en zien elkaar eigen
lijk alleen maar bij de teamver
gadering op donderdagmiddag.
„Enorm belangrijk", vindt Wies
Kentin, „want dan krijgt een ie
der de kans te vertellen, wat-ie
zoal heeft meegemaakt". „Bo
vendien", vult Marijke aan,
„schrijven we onze ervaringen
en de kleine voorvalletjes, die
we dagelijks meemaken,' in een
boek". De medewerksters ko
men bijna allemaal uit een ver
zorgend beroep (gezinsverzor
ging, verpleging etc.) en kozen
bewust voor Bosdorp omdat ze
de persoonlijke inbreng zo be
langrijk vonden.
Mevrouw Uytdenwilligen was
al een jaar voordat de anderen
kwamen vrijwilligster in Bos
dorp en kende de gang van za
ken dus al zo'n beetje. „Het ge
voel, dat je iets zinnigs doet, ge
eft een enorm bevredigend ge
voel", vindt Marijke, „al zijn er
natuurlijk ook momenten dat je
er helemaal naast zit, dat je je
wel eens machteloos voelt".
„Natuurlijk heb je hier ook je
ups en downs", zegt Ria d'Hont,
„we hebben bepaalde idealen,
waar we naar toe werken. We
willen de mensen, die hier wo
nen, toch een zekere zelfstan
digheid bijbrengen en dan ben je
wel eens teleurgesteld, als er
minder initiatief uit de groep
komt, dan je had veracht". De
heer Claes zegt: „Maar tijdens
de vakantie in de Ardennen
hadden we het gevoel, dit is het
helemaal. Dat was geweldig.
Daar praten ze nog over. Dat
zijn van die positieve momen
ten, waar je weer een hele tijb
mee toe kunt".
Het woord „gezinsvervan
gend" weegt erg zwaar voor de
mensen van Bosdorp. „Dat pro
beren we zo goed mogelijk te be
naderen", wordt er gezegd,
„tussen de huishoudelijke be
zigheden door, houden we ons
met de mensen bezig. Dat zijn
echt geen zielige mensen of zo.
Het zijn individuen, die kamers
hebben gehuurd in een gemeen
schappelijk gebouw, omdat ze
het alleen niet aankunnen. Dat
gebeurt volkomen op basis van
vrijwilligheid en na een proef
tijd van twee weken. Maar net
als in een gezin zijn er genoeg
probleempjes die om een oplos
sing vragen: wat voor broek
moet ik aan, moet ik al een
schoon overhemd, help me eens
met m'n financiën. En dan zijn
er ook wel eens ruzietjes of kib
belpartijen, maar we bij kunnen
helpen. We proberen gewoon
voor wat sfeer te zorgen.
Die sfeer is er ook wel. Dat
kan ik zien, als ik de gemeen
schappelijke ruimte binnen
kom: een plezierige zonnige ver
rassing na het doorlopen van de
sombere, ongezellige'gang. Een
gezellig muziekje op de achter
grond. Marja, Jannie en Juoia,
enkele van de bewoonsters, die
druk aan het handwerken zijn
en een paar heren (door ziekte
tijdelijk uitgeschakeld voor het
werk) die bij elkaar zitten te
kletsen. In een mum van tijd zijn
er stoelen bijgeschoven. Is er
verse koffie gezet en zitten we
met z'n twaalven rond de tafel.
Bertha, met haar 81 jaar de oude
(de jongste bewoner is 27 jaar)
wordt er ook bijgehaald en even
later zit het gezelschap druk
herinneringen op te halen; het
verjaardagsfeest van de avond
ervoor, waarop werd gedanst, de
vakantie natuurlijk en Marinus
had ook heel wat te vertellen,
want die was zelfs helemaal
naar Israël geweest. Een genoe-
gelijk onderonsje.
„Ze kijken allemaal reikhal
zend uit naar november", ver
trouwt de heer Laes me toe,
l„dan is het groot feest. Dan gaan
namelijk twee bewoners van
Bosdorp die elkaar hier hebben
leren kennen, met elkaar trou
wen en waarschijnlijk zelfstan
dig samen wonen". De heer
Claes kijkt toch een beetje
trots
TERNEUZEN-ST.JANSTEEN - Brengen vele duizenden Neder
landers, waaronder uiteraard de nodige Zeeuwsch-Vlamingcn, elk
jaar hun vakantie door aan de bijna altijd zonnige Franse Rivièra
om met als hoofddoel mooi bruingebakken hun eigen kikkerland
weer op te zoeken, voor een aantal van onze „streekgenoten" is niet
alleen die brandende zon een trekpleister. Natuurlijk wordt ook
daar een „graantje" van meegepikt, maar zij zoeken daar hun „ver
tier" onder water, al zal dat voor menige Zeeuwsch-Vlaming raar in
de oren klinken.
„Toch is dat zoo", zeggen
de 32-jarige Kees van Deyk
uit St. Jansteen en de 35-
javige Jack Huyzen uit Ter-
neuzen, die beiden deel uit
maken van de ruim vijftig le
den tellende vereniging
(D.O.V.) Dow Onderwater
sport Vereniging uit Terneu
zen. Jack Huyzen: „Een on
derwaterfilm die je kunt be
kijken op een kleuren TV is
zonder meer prachtig. Maar
als je dan zelfde gelegenheid
krijgt om met eigen ogen dat
alles te aanschouwen door
naar de zeebodem af te dalen,
wordt je gewoon gefasci
neerd door de vele en prach
tige kleuren. Op een kleuren
TV is dat mooi, maar als je
dat ter plaatse met je eigen
ogen kunt zien, dan zeg ik; de
zeebodem is prachtig. Niet
alleen de prachtige dieren
die links en rechts om je heen
zwemmen, maar zeer zeker
ook de mooie planten-groei.
Dat leven wordt door ons ook
bestudeerd. Voor ons duikers
brengt de zeebodem steeds
weer iets anders, steeds weer
iets mooiers. Een flora en een
fauna die boven water steeds
minder wordt."
Samen met Joop Moonen
(voorzitter), Edwin van Kneve
len (secretaris), en Jack Huyzen
(penningmeester) vormt dit
drietal het dagelijks bestuur van
de Dow Onderwatersport Ver
eniging, die buiten een jaarlijkse
trip naar het buitenland, elk
weekend op „avontuur" gaan in
de Oosterschelde, het Veerse
Meer of in de Grevelinge. „Zo
wel de Oosterschelde, het Veerse
Meer als de Grevelingen zijn
plaatsen waar het prachtig is om
te duiken", zegt Kees van Deyk.
Daar gooit hij alle dagel ijkse be-
slommerine^n wat het repare
ren van klokken en horloges
aangaat van zich af (hij heeft
zowel in St. Jansteen als in Hulst
een zonder meer prachtige hor-
loger/juwelierszaak, in Hulst
zijn dat dan vooral antieke
klokken) en kan. hij zich voor
honderd procent aan zijn sport
wijden. Een sport die hij heel
duidelijk in hart en ziel beoe
fent. Voor hem is dat al zo'n drie
jaar zijn hobby, en onder water
bevalt het hem daar bijzonder
goed.
Aangesloten bij de Neder
landse Onderwatersport Bond
leidt de kleine maar wel zelf
standige on vooral duidelijk ge
zellige Dow Onderwatersport
Vereniging een toch wat apart
bestaan onder de vele honder
den andere sportverenigingen in
Zeeuwsch-Vlaanderen. Van
Deyk: „Dat komt vooral omdat
ze ons eigenlijk nooit bezig zien.
Het is ergens gek om te zeggen,
maar toch is het zo. Als men ons
ziet, is het ook maar even. We
duiken of we komen eruit".
Lijkt in eerste instantie de on
derwatersport alleen voor de
elite te zijn weggelegd, bij een
bezoek aan een training in het
zwembad in Terneuzen mag dat
toch zeker niet voorop gesteld
worden. Integendeel zelfs, al
kost uiteraard een uitrusting
meer dan die van een voetballer
die elk weekend zijn vertier op
de groene grasmat zoekt.
Alles bij elkaar komt dat al
gauw neer op zo'n f 1.500,-. Een
bedrag dat velen in eerste in
stantie misschien doet schrik
ken, maar Jack Huyzen heeft
daar wel een verklaring voor.
Huyzen: „Kijk, voor dat bedrag
heb je dan natuurlijk wel je vol
ledige uitrusting, maar daar be
gin je natuurlijk niet mee. Je be
gint met een snorkel (luchtpijp-
je), bril, een paar zwemvliezen
en eventueel een loodgordel. Dat
zijn voor een leerling de eerste
attributen, en daarmee ben je
nog ver beneden de honder gul
den". Dat de onderwatersport
door iedereen te beoefenen is,
blijkt wel uit het feit dat het be
stuur van de Terneuzense ver
eniging de contributie zo laag
mogelijk heeft gesteld. Die be
draagt tien gulden per maand,
en voor dat bedrag kan men zijn
fles opvullen bij de brandweer
van de DOW, gebruik van het
zwembad en vooral een gedegen
opleiding. Een opleiding waar
zoals naar verwacht hoge eisen
aan worden gesteld.
De opleiding vindt plaats in
het zwembad in Zelzate (8;,
waar elke dinsdagavond leer-
zoals op de weg situaties voor
doen, en dan moet je weten hoe
je moet handelen. Als er b.v. on
der water iets gebeurt mag je als
duiker niet in paniek geraken. Je
brengt dan niet alleen jezelf in
gevaar maar ook je collega, om
dat die door middel van een
koordje eigenlijk aan je vast zit.
Als je b.v. zo'n 20 tot 25 meter
diep zit en je stoot je bril ergens
tegen waardoor deze afgaat,
moet je weten wat je moet doen.
Maar om nu te zeggen het is een
gevaarlijke sport, neenzeer
zeker niet"
Het begint allemaal met het
aanmelden, waarbij natuurlijk
wel van het nieuwe lid wordt
mers onvoorstelbare dingen
worden gevraagd, maar clubin
structeur T. Boekhorst - hij
heeft zijn opleiding als duiker
bij de marine gekregen - als
mede de sub-trainers Rudy
Koek, Adrie v.d. Ruit en Jack
Huyzen staan erop dat de oefe
ningen voor honderd procent se
rieus worden genomen. Jack
Huyzen: „We nemen nooit meer
dan zes leerlingen, om ze zo een
gedegen opleidmg te kunnen ge
ven". Tijdens de eerste lessen
kunnen de nieuwe leden gebruik
maken van de attributen van de
vereniging, terwijl het inschrij
vingsgeld dertig gulden be-
draagd. Van Deyk: „Niet alleen
de handelingen onder water zijn
belangrijk, maar ook het „aan
kleden". Verder natuurlijk ook
het omgaan met de snorkel, de
zwemvliezen, de bril enz. De rest
volgt dan later weer." Jack Huy
zen vervolgt: „Kijk, zes leerlin
gen kunnen we helemaal oplei
den zoals het hoort. Zijn er meer
dan kun je ze allemaal niet vol
doende aandacht geven, en voor
een opleiding als duiker is dat
gewoon belangrijk"
In het duiklogboek - dat
iedere onderwatersport
beoefenaar heeft - worden
alle resultaten nauwkeurig
opgetekend. Een snorkel
brevet dat o.a. inhoudt; 250
meter vrije slag, 100 meter
rugslag, 50 meter borstslag
met loodgordel van min. 4 kg,
meter onder water zwemmen
met alleen de beenslag, 30
sec. onder water adem in
houden, onder water lood en
masker afdoen en op onge
veer twee meter diepte neer
leggen, loodgordel opduiken
en omdoen, snorkelen met
het gezicht onder water,
kennis hebben van een dui-
kuitrusting en de verzorging
van het duikpak, naar zes
meter diepte duiken zonder
moeite, minstens drie keer
onder leiding van een be
voegd instrukteur in buiten
water hebben gedoken, enz.
enz.
Een greep uit het eisenpakket,
dat voor het snorkel-brevet
wordt vereist. Pas dan - als aan
alle eisen is voldaan - mag de
leerling met een clubgenoot het
buitenwater in. Dan kan ook hij
aan zijn geliefde sport gaan be
ginnen. Hij kan dan verder gaan
voor 3e klasser, 2e klasser en le
klasser. Jack Huyzen: „De bond
stelt deze eisen, en als je die al
lemaal onder de knie hebt zijn
deze zonder meer nuttig. Het is
net zoals in alle takken van
sport. Er bestaan altijd en overal
gevaren, en dan is het handelen
op de juiste wijze. Daarom dui
ken we ook altijd met zijn twe-
lingen en gediplomeerden aan
conditie-training doen, hoe gek
dit ook mogen klinken. Elke za
terdag of zondag - dat op een
dood tij - gaan de leden van de
Terneuzense vereniging naar de
„diepte". Een opleiding waar
zoals reeds gezegd bijzonder
veel aandacht aan wordt be
steed, niets maar dan ook hele
maal niets wordt aan het toeval
overgelaten. Jack Huyzen: „Niet
dat de onderwatersport gevaar
lijk is, maar er kunnen zich net
verlangd dat hij de zwemkunst
goed meester is en vooral me
disch gezond is. Van Deyk: „De
gezondheid is vooral belangrijk,
trouwens na enkele maanden
wordt elk nieuw lid medisch ge
keurd. Verder wordt er natuur
lijk ook zoveel mogelijk naar ge
streefd om serieuze kandidaten
te krijgen. De opleiding voor het
snorke,-brevet - het eerste -
duurt zo van drie tot vijf maan
den, en dat is toch wel vrij pit
tig". Niet dat van de nieuwko-
zes voorwerpen van de bo
dem van min. 2 meter diepte
opduiken, 200 meter snorke
len en per 25 meter twee keer
naar 2 meter diepte duiken,
volwassen drenkeling over
50 meter vervoeren in red-
dingsgreep waarbij de mond
en de neus van de drenkeling
boven water moet blijven,
driekeer voorover en drie-
keer achterover duikelen, 25
eën, dit is gewoon uit veiligheid
soverwegingen"
Als je eenmaal de sfeer onder
water „geproefd" hebt, laat die
sport je niet meer los", zegt Jack
Huyzen. Samen met Kees van
Deyk kan hij dat weten. Een
tweetal dat al tientallen keren
zowel in binnen- en buitenland
op zoek ging naar het bijna on
eindige; de flora en fauna op de
zeebodem.
PIET DE MAAT
Alexander Curly zorgde met
zijn „Guus" voor een erg stor
machtige ontwikkeling in het
Zeuwsch-Vlaamse hitgebeuren
door gelijk naar de eerste plaats
door te stoten. Hierdoor ver
dween Harpo uit de top 4. Rod
Stewart verloor na vele weken
zijn eerste plaats. Gezien de
ontwikkelingen wordt een
soul-topper ter vervanging van
Bohannon en Van McCoy nog
niet verwacht.
1. Guus - Alexander Curly, 2.
Kiss me kiss your baby - Bro
therhood of Man, 3. Tribute to
Buddy Holly - Mike Berry, 4.
Sailing-Rod Stewart.
Het nieuwe Pink Floyd-
album „Wish you were he
re" heeft in Engeland al een
ware catastrofe teweeg ge
bracht. De platenpersen
van hun platenmaatschap
pijen kunnen ondanks dag
en nacht draaien niet aan
de vraag voldoen. In de
grote steden krijgen de pla-
tenhandelaren slechts vijf
tig procent van hun bestel
lingen thuisbezorgd en op
het moment dat ze in de
rekken staan, verdringen
de kopers zich al voor de
deur. Ernstige ongelukken
hebben zich hierbij nog niet
voorgedaan. In de provin
cie ligt het probleem wat
eenvoudiger, want de win
kels aldaar hebben sinds
hun eerste bestellingen
geen enkele Floyd-schijf
meer in huis gekregen. De
Engelse boertjes zullen dus
naar de steden moeten
trekken om zich aldaar in
de strijd te werpen, als zij
zich tenminste van een
exemplaar meester willen
maken. Wie weet, mis
schien betekent deze
Floyd-elpee wel het begin
van een economische op
bloei in Engeland.
Het nieuwe album werd
alleen al op basis van de
voorverkoop in goud omge
zet. Dat betekent dat er
voor het verschijnen van de
plaat al meer dan een kwart
miljoen waren besteld. En
dat na het „Dark side of the
moon"-succes, waarvan er
in Engeland meer dan drie
kwart miljoen werden ver
kocht, wat aldaar een pla
tina exemplaar oplevert.
Herfst 1975 betekent
voor John Lodge en Justin
Hayward dat ze zich weer
een stap verder van de
Moody Blues verwijderen.
Op 16 november start in
Birmingham namelijk hun
eerste Britse toernee. Hun
besluit was een gevolg van
de geweldige verkoopcij
fers van hun debuut-elpee
„Blue-Jays", waarvan er
over de hele wereld meer
dan een miljoen over de
toonbank gingen. Hayward
en Lodge zullen op hun
toernee worden bijgestaan
door gitarist Mel Galley en
drummer Dave Holland,
leden van Trapeze, een
groep die speelt op het
Treshold-label, eigendom
van de Moody Blues. Ver
der zal de nieuwe groep
worden bijgestaan door de
Amerikaanse strijkers Jim
Cockey en Tim en Tom
Tompkins. Of de groep ge
naamd „Justin Hayward
and John Lodge-Blue Jays"
ook een Europese of Ame
rikaanse toernee gaat ma
ken is nog niet bekend.
(Van een on:
DEN HAAG - Heliotro
terburn, Sandalwood, Att
van windhonden kunnen
Maar de oplossing is mini
snuif. Inderdaad: snuif. In
kier Prins zoekt men teve
snuift De Grote van Dale lc
prikkelende tabak die men
snuiven. Dat woordje eert
geschrapt moeten worden
kwart kolommetje reserv
Reinier Snoy en de snuitke
delijk in opmars. Dat alths
sr., een Haagse tabakspec
quise exquise samenstellii
aarde, en die momenteel N
voorspelt dat snuif over ee
zal zijn als sigaren.
Een gesprek met de heer C
de Graaff, een sjieke kwieli
heer van even in de zestig,
een avontuur. Hij kan een ui
durend boeiend college hoi
den over tabak, sigaren, the
wijn en nog wat van dergelijk
goede gaven. Niemand in N<
derland - moet met aan zekei
heid grenzende waarschijr
lijkheid worden aangenomen
weet zoveel van zijn vak
hij, en hij houdt dan ook
gelmatig lezingen op univers
teiten en hogescholen. Da
zijn - volgens zijn zeggen - c
studenten niet weg te slaan.
Maar het gaat om de snui
Snuif is volgens G. de Graa
de oudste vorm van tabaksgc
bruik in Europa. De tabak
doceert hij werd door C<
lumbüs op een van zijn reize
naar de Nieuwe Wereld on
dekt, en meteen verboden. I
indianen rookten verse ti
baksbladeren, en Columbi
zag dat ze er soms lichtelij
waanzinnig van werden. Vei
bieden dus dat gevaarlijk
spul. „Ik heb het nooit geprc
beerd", gaat de heer de Graa
verder, „maar ik vermoed dï
DEKKERS WALD - „L
krant staan. Ik hoor het ml
z'n bol geslagen nou hij i
klaring van de heer P. C. L
nieuwbouwwoning, preci
doctoraal examen aan de
meester in de rechten mq
behalve als men de leeft
twee-en-zeventig. Er is er
praatstoel te krijgen, maa
conversatie moeiteloos.
„Nou begint U natuurlijk
zoiets van „U op uw leefti
Laat ik dan meteen verkil
dat ik dat een van de meest
zinnige opmerkingen vind di
te maken zijn. Ik hoor het n
sen van zichzelf zeggen die
niet een saan de AOW toe z
Nee, als ik ga promove
dan zal er bij mijn proefscl
zeker een stelling zijn wa
wordt gezegd dat er geen en
grond is om de leeftijd van 6
een magische mijlpaal te nor
Nou ja, daar komen we st
wel op terug, U wilt eerst ft
horen.
Ik wilde als jongen al 6.
studeren, maar het finani