Het voor- en naseizoen is voor ons het
„Doelpunten maken interesseert me weinig"
De Westerschelde
SUZIE RUTTE
IN GESPREK MET.
AXELSE SPITS RONALD MARCUS
SPRAAK
JONGSTE LID VAN SCHUT TERSFAMILIE
rainers
T
Loopbaan
Donderdag 7 augustus 1975
CADZAND BAD - Wat doe je als je kind jarig is en het is
zomer? Nou ja, zomer...er stond een knappe bries en uit de don
kere slierten wolken, die met een rotvaart vanuit het zuidwesten
ons land kwamen binnendrijven viel zo nu en dan een aardig
plensbuitje (armen vol wasgoed, de mond vol wasknijpers, de
haren danig in de war, amechtig gehijg, afijn u kent dat wel),
maar dat kon ons er toch niet van weerhouden compleet met
schepjes met een auto vol jeugd richting Cadzand te rijden. Niet
alleen om er even uit te waaien en de vloed te zien opkomen, maar
ook om er, in het kader van de verjaardagsbeloften, wafels en
pannekoeken te gaan eten Altijd gezellig, zo iets. Veel mensen
van allerlei nationaliteiten op het terras van La Spezia (het vroe
gere Cadzandria boven op de duinen). Zonnebrillen op stoere
broeken aan, camera's in de aanslag en hoofddoekjes om het
hoofd geknoopt. Binnen, in de beschutting waar de servetten niet
zo gauw van je schoot waaien, gezinnen met kinderen, gezellig
keuvelend en zich te goed doend aan de zoete lekkernijen. Achter
de kassa, als een "rots in de branding", waar nodig bijsturend en
coördinerend, Suzie Rutte, een 36-jarige donkerharige Bier-
vlietse in een grappige jurk van spijkerstof. Best leuk om es even
met haar te praten, schiet het door me heen, als ik haar zo bezig
zie. Maar dat heeft nog heel wat voeten in aarde. Ze heeft het
razend druk en ziet een intervieuw ook niet zo zitten, omdat ze
zichzelf helemaal niet zo belangrijk vindt. Gewoon maar een
zakenvrouw, moet daar nou zoveel drukte over worden gemaakt,
er zijn toch heel wat interessantere mensen....
Suzies man verschijnt ten
tonele. Met schort. Zo achter
de wafels vandaan. Ga maar
efkes praten, moedigt hij haar
aan met een knipoog naar het
bedienend personeel, dat zon
der meer zorgt, dat de boel
blijft doordraaien. Waarop
Suzie, met een toegevende
zucht, met mij aan een tafeltje
bij het raam schuift. "Deze
zaak hebben We ongeveer een
1/2 jaar geleden overgeno
men", vertel t ze. "maar we zit
ten al zo'n 8 a 9 jaar in Cad
zand. We zijn begonnen met
een ijssalon, die de naam "La
Spezia" droeg, naar een plaats
in Italië en natuurlijk het Ita
liaanse ijs. Maar nu zitten we
dan boven de Nederlandse'
duinen", legt ze uit. "We heb
ben hier ook ons eigen assor
timent. Brusselse wafels, pan
nekoeken, ijs en dergelijke. De
warme maaltijden met b.v.
mossels zijn een beetje op de
achtergrond geraakt. Och, je
raakt snel genoeg gewend aan
een zaak als deze. Het is wel
keihard werken, vooral in het
hoofdseizoen. Tegen eind au
gustus zijn we dan ook meestal
compleet afgedraaid en in de
winter "leven" we. Dan komen
treft wel automatisch in een
hogere versnelling, naarmate
het seizoen vordert. Zo tegen
september-oktober draai je op
zo'n hoog toerental, dat je je
hand niet meer omdraait voor
de één of andere grote
schoonmaakklus, terwijl je
daar in de rustige wintertijd
we aan al die fijne dingen toe
als b.v. lezen en platen draai
en. Paardrijden doen we ook
graag (m'n man staat er zelfs 's
morgens vroeger voor op),
maar daar kom ik in deze tijd
meestal niet aan toe. Je scha
kelt trouwens, wat je werk be
als een huis tegen op zou zien.
Dat voor- en naseizoen is voor
ons eigenlijk het moeilijkst,
omdat er dan veel minder per
soneel is. Dan doe ik eigenlijk
alles. Tot w.c.'s schoonmaken
toe, als het moet. Nu is het de
boel in de gaten houden, coör
dineren, doorgeven en er voor
zorgen dat alles goed loopt.
Gaat het daar een beetje,',
Vraagt ze toch ietwat bezorgd
aan één van de meisjes, die met
een vol dienblad langsschiet.
Een geruststellende knik.
„Eén van m'n vakantiehul
pen", zegt Suzie, haar glimla
chend nakijkend, "daar lopen
er hier in het hoogseizoen zo'n
12 van rond. Plus de volwasse
nen nog, die achter helpen.
Maar dit zijn jongelui van
scholen ei) zo. Bevalt me goed
hoor,. Je moet wel alles voor ze
regelen, maar ze zijn vaak
aangenamer in de omgang dan
beroepsmensen. Ze weten ook
van aanpakken, maar we laten
ze hier nooit langer werken
dan 8 uur per dag".
Een paar tafeltjes verder zit
een gezinnetje innig vege-
noegd van zo'n goudgele, kro
kante wafel te smullen. Als ik
zo losjes langs m'n neus weg
naar het recept informeer, be
gint Suzie geheimzinnig te la
chen. "Dat ga ik je niet vertel
len", zegt ze zeer beslist, "ik
kan je alleen zeggen, dat het
een vrij moeilijk beslag is, dat
je met de meeste nauwkeurig
heid moet maken. We hebben
het recept van een paar oudere
Belgische dames, die het weer
van hun grootmoeder hebben.
Dus..." Ander onderwerp dan
maar. Kinderen? Suzie knikt.
"Eén dochter van 12 jaar",
vertelt ze, "die helpt nu in de
vakantie een paar uurtjes per
dag in onze cadeaushop aan de
Boulevard. Ja, dat hebben we
er ook nog bij. Kleding, siera
den, allerlei leuke dingen ver
kopen we daar. Zo'n wafel
bakkerij vergt n.l. zoveel van
je, dat je dat nooit tot na je 50e
zou kunnen blijven volhouden.
Voor die latere periode is nou
die cadeaushop bedoeld.
Ach, alles heeft z'n voor en
z'n tegen, hoor. Ik zou b.v. ook
weer niet graag een horeca
bedrijf runnen waar je het hele
jaar door moest werken. Nu
zijn we 's winters alleen in de
weekends geopend en kunnen
we b.v. in de herfstvakantie
nog eens met onze dochter op
pad." Even later zitten we met
de hele verjaarsmeute buiten
op het terras, omdat de zon nu
eenmaal schijnt en ach, die
wind...wat kan het toch sche
len. Een meiske komt bij ons
staan en informeert belang
stellend: "Bent u al opgeno
men?" Als ze m'n verbaasd op
getrokken wenkbrauwen ziet,
verbetert ze zich haastig: "De
bestelling natuurlijk, bedoel
ik,..
GEKDI PKEGER.
NIEU WVLIET/AXEL - In de
spits staan.... Ach, praat ine er
niet over. Dat bevalt me hele
maal niet. Daar sta je altijd ge
ïsoleerd. Daarbij komt ook nog
dat je meestal van die forse ver
dedigers tegenover je krijgt, zo
dat je de nodige „tikken" krijgt
te incasseren. Dat alles irriteert
me ontzettend. Ze weten dan
ook dat ik veel kan incasseren,
maar ook als het een beetje te
veel van het „goede" wordt, ben
ik ook in staal een „tikje" uit te
delen. Zo iets gebeurt niet alleen
in het betaald voetbal, ook in het
amateurvoetbal komen dat
soort „gevallen" veelvuldig
voor. Als ik het voor het zeggen
had, zou ik veel liever opnieuw
op mijn oude plaats spelen".
Aan het woord de pijlsnelle
22-jarige Ronald Marcus uit het
eerste team van de voetbalver
eniging Axel, die vurig hoopt
dat trainer Rudy Steel hem de
komende competitie opnieuw op
het middenveld zal plaatsen.
„Want", zegt Ronald Marcus:
„op het middenveld word je al
tijd bij het spel betrokken. Als je
als spits een doelpunt maakt
valt je natuurlijk wel veel eer te
beurt. Maar voor mij hoeft dat
allemaal niet. Als ik als midden
velder een goede pass geef waar
een doelpunt uit voortkomt,
heeft dat voor mij evenveel
waarde".
Ronald Marcus samen met
zijn charmante I9-jarige echt
genote Marinda op camping
„Hof Terwilligen" in Niéuwvliet
genietend van zon en rust, is in
gedachten weer al bij de ko
mende voetbalcompetitie. Tij
dens zijn vakantie is een par
tijtje voetbal voor hem nooit
weg, en hij verkeert dan ook nog
helemaal in de sfeer en stem
ming van de avond daarvoor.
Marcus: „Het campingvoetbal
vormt altijd een onderdeel van
mijn vakantie. Je blijft daardoor
helemaal in conditie voor de
nieuwe competitie, en vergeet
niet dat de strijd om de beker
tussen de verschillende cam
pings bijzonder fel is. Dat was
ook gisteravond het geval toen
we voor de finale moesten aan-
/treden tegen „De Pannen-
schuur". Het ging er met mo
menten gewoon te hard aan toe,
en dat is gewoon jammer te
noemen. We spelen uiteindelijk
toch allemaal voor ons plezier.
Maar goed, na een 1—1 -gelijk
spel kwam de beker toch bij ons
terecht. In strafschoppen waren
we gewoon de betere ploeg",
zegt hij tot volle tevredenheid.
Ronald Marcus, vele jaren, de
vertrouwde middenvelder in het
eerste team van Axel, moest toen
Rudy Steel zijn clubgenoot Toon
van de Velde als trainer op
volgde het in de spits gaan pro
beren. Het stoppen van Toon
van de Velde en het stoppen van
Gerard Jonkman in de spits wa
ren daar mede de oorzaak van.
Rudy Steel deed met Ronald
Marcus in de spits te plaatsen
zeker geen slechte gok, want in
zijn eerste seizoen '73/'74,
schoot Marcus 13 maal raak. De
Axelse trainer zag in Ronald
Marcus opnieuw een echte spits,
vooral doorzijn snelheid, wend
baarheid en zijn veelvuldige
balvaardigheid. Zeker geen
slechte gok, want aan het einde
van dat seizoen behoorde Axel
opnieuw tot de kandidaten voor
de promotie naar de tweede
klasse. Samen met TAK, O.J.C.
en Bladella, moesten er promo
tiewedstrijden aan te pas ko
men, maar de pupillen van Rudy
Steel kwamen net een punt te
kort om te kunnen promoveren.
Het zou de wederopstanding
van Axel betekend kunnen heb
ben, nadat men aan het einde
van de Competitie '72-'73 naar
de derde klasse degradeerde.
Marcus: „Het Was niet alleen
jammer voor de jongens dat we
moesten degraderen, maar
vooral voor Toon "van de Velde.
Hij is iemand dieter ontzettend
veel voor gedaan heeft, en voor
hem was het toch wel jammer op
zo'n manier als trainer afscheid
te nemen. Hij was keihard voor
de jongens, maar ook voor zich
zelf. Kijk..., zoiets kan ik be
wonderen".
Is er nu een grout verschil tus
sen hem en Rudy Steel? „Van de
Velde was veel harder. Steel zijn
manier van werken is ook hele
maal anders. Het was niet alleen
voor mij, maar ook voor de an
dere jongens een grote omscha
keling". Terwijl zijn charmante
echtgenote zich even omdraait
om ook de andere kant van haar
lichaam aan de zon bloot te stel
len zegt Ronald: „Ja....ja..„ het
zal weer al gauw september zijn,
dan begint het allemaal weer.
Maar ik heb het allemaal al ge
zegd, doelpunten maken inte
resseert me bijzonder weinig".
Afgelopen seizoen kende het
eerste team van Axel een bij
zonder moeilijk seizoen, en
lange tijd - net zoals vele andere
clubs - behoorde men tot de
degradatie-kandidaten. Mar
cus: „Het stoppen van Leen Dey,
Piet Verpoorte (hij keerde latei-
weer terug) en Karei Verbunt
was een gevoelige verzwakking.
Je moet niet vergeten dat dat
drietal de „fundering" van onze
verdediging was.
Door het mindere jspelen dan het
voorbije seizoen viel hier en
daar ook al eens een „woord".
De komst van routinier Piet
Verpoorte was niet alleen een
versterking, maar vooral het
vertrouwen was er weer".
Ronald Marcus begon zijn
voetballoopbaan als pupil bij
VV Axel, waar hij op 16-jarige
leeftijd debuteerde in het eerste
team. Hij zegt daarover: „In het
begin meestal als invaller omdat
ik toen nog in het AI-
juniorenteam speelde". Maar de
toenmalige trainer Van de Velde
zag in hem een bruikbare kracht
op het middenveld, waar hij al
gauw een vaste plaats verwierf.
In al die jaren heeft Ronald Mar
cus nog geen kampioensfeest
mee kunnen maken, al was hij
daar samen met zijn ploegmak-
kers aan het einde van de com
petitie '73-'74 niet ver vandaan.
Met de jaren werd Ronald Mar
cus een bijna „onvervangbare"
kracht op het middenveld, en tal
van buurtverenigingen toonden
veel belangstelling voor hem.
Maar hij was niet van zijn voet
stuk te stoten, alleen toen hij in
de competitie '73-'74 13 keer
raak scnoot en zelfs verschil
lende Belgische verenigingen
met aanlokkelijke geldbedragen
kwamen „aandragen". Ronald
Marcus: „Het bedrag - 2000
gulden aangevuld met premies -
lag me wel. terwijl na informatie
FC. Zelzate me wel een leuke
vereniging leek om te voetbal
len. Maar een probleem was na
tuurlijk wel dat ik toen in dienst
was, terwijl mijn vader er tel af
kerig tegenover stond. Dat is
ook eigenlijk wel de reden ge
weest dat het niet door is ge
gaan. Achteraf moet ik mijn va
der toch ook wel gelijk geven en
ben nu blij dat het niet door is
gegaan".
Werd het voor hem in Zelzate
geen voetballen, wel vond hij
daar de vrouw van zijn dromen.
De toen nog 16-jarige Marinda,
met wie hij het levenspad ging
bewandelen. „Daar heb ik nog
geen moment spijt van gehad",
vervolgt hij lachend. „Ook niet
dat ik ooit naar een andere ver
eniging ben gegaan. Ik heb het
hij Axel best naar mijn zin. Maar
mijn mening is dat we als ama
teurs best ons natje en droogje
mogen blijven houden. We spe
len uiteindelijk allemaal voor
ons plezier. Neen, die professio
nele instellinghij sommige clubs
is gewoon een beetje teveel van
het goede". Hans Herman komt
na vele jaren zijn oude club Axel
weer versterken. „Hij is een
echte spitsspeler. Het is nu maar
te hopen dat hij mijn plaats in
zal nemen", besluit hij lachend.
sfeertje ontstond. Het optre
den van heer Quinlan duurde
echter dermate kort, mede
door het missen van de pont,
dat Gert De Meijer nogal wat
leemten moest opvullen. Aan
het eind van de avond zetten
De Kiesjotten hun hitV/a da
dienk ik" nog eens op het to
neel, dit tot groot vermaak
van het publiek, dat zelfs zo
enthousiast was dat het
Zeeuwsvlaamse volkslied uit
volle borst werd meegezon
gen
En hetgeen ons de ko
mende weken te wachten
staat is ook niet mis. Het be
gint op 14 augustus in Lei
den. Daar staat in de Groe-
noordhal een festival op het
programma met o.a. wish
bone Ash, Soft Machine,
John McLaughlinCaravan
en Renaissance. Dan vindt
van 14 tot en rrtet 17 augustus
het Jazz,festival van Bilzen
plaats, met als hoogtepunten
Fairport Convention, Sailor.
John Cale, 10 CC, Soft Ma
chine, en Wishbone Ash. Tus
sen al dit rockgeweld geeft de
popgroep Link op 16 augus
tus nog een concert in Ijzen-
dijke en speelt Walter de
Buck op diezelfde dag in
café-chantant "Don Qui-
chotte" te Hoek.
Voor de LP-freaks vallen
er ook enkele sterke releases
te genieten: "Stills", het
nieuwe album van Steve
Stills, "Tonight's the night"
van Neil Young en "One of
these nights" van The Eagles-
En voor de single
liefhebber de Zeeuws-
Vlaamse Top Vier:
Ï.The Elephant Song - Ka-
mahl
2. Dolannes Melodie - Paul de
Seneville
3. Ramaya - Afric Simone
4. One of these nights - Tl"
Eagles
Tip: Disco Stomp - Hamilton
Bohannon
Ondanks het feit dat er in de
zomermaanden nogal eens de
klad in de muziekbusiness
wil zitten, liep het afgelopen
weekeinde in het Zeeuws
vlaamse toch over van de
muzikale aktiviteiten. Vrij
dag begon het al. De Belgi
sche formatie Hoa Binh ver
maakte tijdens de Speulerië
te Terneuzen een publiek van
zo'n twaalf tot vijftien jaar.
Eigenlijk was dat wel jam
mer, want deze groep ver
dient meer. Nummers als
"Gloria", Morning Dew",
"Dust my broom" en "It's all
over now" knalden er ge
woonweg ouderwets uit,
zonder al te veel modernis
tisch gepiel. De groep kon
zich er na afloop in ieder ge
val op beroemen de beentjes
van de grond te hebben ge
kregen.
Later op de avond jamde
een elftal musici in Porgy en
Bess er lustig op los ter ge-
Igenheid van het afscheid
van Ruud Duys. De vaste
kern van musici werd kundig
bijgestaan door leden van de
popgroep Link en enkele an
dere relevaties, wat tot ge
volg had dat er na een pe
riode van creatieve stilstand,
eindelijk weer eens iets
nieuws op de planken kwam.
Zaterdag 2 augustus wierp
café-chantant Don Qui-
chotte te Hoek zich weer in
het middelpunt van de be
langstelling met een optre
den van de Ierse folkzanger
Frank Quinlan. Evenals
vrijdagavond in Porgy en
Bess liet ook hier het publiek
het niet afweten, wat tot ge
volg had dat er een gezellig
1 Toen een zestal weken geleden
1 door de schutterssociëteit De
P Westerschelde uit Terneuzen
voor haar leden de traditionele
j jaarlijkse koningschieting werd
gehouden en de secretaris van
deze sociëteit, de heer Remy Be-
gheijn in de tiende ronde de ko
ningsvogel van de staande wip
afschoot, dachten de dertien
deelnemende leden dat de ko
ning voor het jaar 1975 ge
kroond kon worden. Daar echter
alle deelnemers het recht had
den om een gelijk aantal schoten
te lossen op de koningsvogcl en
de 15-jarige Theo Baert uit Ter
neuzen slechts de negende beurt
achter de rug had, kon hij alleen
als laatste schutter het tot een
„kampwedstrijd" laten komen.
En dit is dan ook gebeurd. Met
een zuivere treffer kwam de Vo
gel van de staande wip naar be
neden gevallen en kwam het tot
een duel tussen Remy Bcgheijn
en Theo Baert.
Door de aanwakkerende wind
viel het echter steeds moeilijker
om de pijlen de juiste richting te
geven en er moest dan ook ge
wacht worden tot het 42e schot
toen dan Theo raak trof en als
jongste schutter van de sociëteit.
De Westerschelde koning werd.
Het is echter niet toevallig dat
hij deze titel veroverde want in
zijn driejarige schuttersloop-
baan heeft hij al meerdere suc
cessen behaald. Vorig jaar werd
hij kampioen van Nederland
van de jeugd tot 18 jaar op de
blokvogelschieting die te Ove-
zande werd gehouden. Dit le
verde hem een prachtige schut-
tersboog op van trekkracht 21
kg. Drie jaren geleden nam hij
als lid van de schutterssociëteit
te Koewacht deel aan het jeugd-
schutterskampioenschap van
België te Exaerde. Ook dit le
verde hem het kampioenschap
op en een fraaie echt zilveren
beker staat hiervan nu nog als
bewijs in de Triniteitsstraat 15
te Terneuzen. Het wekt dan ook
geen verwondering dat Theo uit
de onlangs gehouden selectie-
schietingen als kandidaat is
aangewezen voor deelname aan
het Europees schutterskampi-
oenschap voor de jeugd dat op
zondag 27 juli jl. werd gehouden
te Duinkerke. Hij nam deel aan
het kampioenschap individueel
en het kampioenschap der lan
denteams waarin hij Nederland
vertegenwoordigt, samen met 19
anderen. (Op dit ogenblik, 25
juli moeten deze schietingen nog
worden gehouden).
Dat de appel niet ver van de
boom valt, is hier zeker wel van
toepassing. De vader van Theo is
namelijk ook een verwoede en
een goede schutter. Hij, Sjors
Baert, was in zijn schutters-
loopbaan reeds 11 maal koning,
zowel op staande als liggende
wippen. Verwonderlijk is het
wel dat hij het nog niet tot keizer
heeft kunnen brengen en hier
van is zijn echtgenote mevr.
Baert-Bogaert wel een beetje de
schuldige. Sjors kan niet nala
ten om zijn eega dan ook nog
eens kwaad aan te kijken als hij
dit verhaal vertelt. Hij was na
melijk 2 x koning geweest bij de
schutterssociëteit bij Piet van
Dijk te Hengstdijk en toen het
derde jaar dan voor hem de titel
van keizer op het spel stond en
hij zich op deze dag in een prima
„forme" ais schutter bevond,
rekende hij al een beetje op deze
keizerstitel. Waar echter nie
mand op had gerekend, gebe
urde toen. Zijn vrouw die ook
deelnam aan deze schieting,
schoot voor zijn neus de ko
ningsvogel af, en weg was de
keizerstitel. „Van je familie
moet je het maar hebben", zegt
Sjors. Was Sjors vroeger een
schutter die vooral naam
maakte op het liggend spel en lid
was van een zestal sociëteiten,
dan is de laatste jaren zijn „lief
de" volledig gegaan naar de
sport op de staande wip. Deze
winter werd hij nog koning van
het Winterverbond „Toren No
va" te Stekene. Dit is een ver
bond, waarbij een 10-tal Z.-
Vl.-schutterssociëteiten zich
hebben verenigd om gezamen
lijk in de maanden oktober tot
april hun sport in een „toren"
beoefenen. Nu is Sjors nog al
leen lid van de sociëteit De Wes
terschelde te Terneuzen en van
Ons Vermaak te Axel. Hoeveel
hoge vogels hij al afgeschoten
heeft is op zijn zachtst uitge
drukt volgens hem toch- wel een
„trein vol". Gedurende I jaar
zijn deze hoge vogels eens op
gespaard en aan een draad op
gehangen in hun clublokaal,
café Neutraal te Terneuzen. Het
werden er niet minder dan 176,
en iedere schutter zal moeten
toegeven dat men dan van wan
ten weet.
Door het behalen van de
koningstitel door zijn zoon
Theo, was vader Sjors zo ge
troffen dat hij aan al de leden
van De Westerschelde en en
kele genodigden een gratis
palingmaal aanbood dat
plaatsvond na een gratis
schieting die op zaterdag 19
juli jl. werd gehouden. Op
deze schieting werden door
Terneuzense middenstan
ders een vijftiental prijzen
beschikbaar gesteld en de
hoge vogel werd op deze
schieting afgeschoten door
een familielid, nl. Albert Bo-
gaert uit Heikant, die pas de
schutterssport is gaan beoe
fenen en zich nu als jonge ca
féhouder in Heikant meer op
deze sport zal gaan toeleg
gen. En intussen kondigt zich
een 14-jarige zoon van Sjors
aan als schutter, die de
schuttersfamilie in de toe
komst weer zal uitbreiden.