Het voor- en naseizoen is voor ons het „Doelpunten maken interesseert me weinig" De Westerschelde SUZIE RUTTE IN GESPREK MET. AXELSE SPITS RONALD MARCUS SPRAAK JONGSTE LID VAN SCHUT TERSFAMILIE rainers T Loopbaan Donderdag 7 augustus 1975 CADZAND BAD - Wat doe je als je kind jarig is en het is zomer? Nou ja, zomer...er stond een knappe bries en uit de don kere slierten wolken, die met een rotvaart vanuit het zuidwesten ons land kwamen binnendrijven viel zo nu en dan een aardig plensbuitje (armen vol wasgoed, de mond vol wasknijpers, de haren danig in de war, amechtig gehijg, afijn u kent dat wel), maar dat kon ons er toch niet van weerhouden compleet met schepjes met een auto vol jeugd richting Cadzand te rijden. Niet alleen om er even uit te waaien en de vloed te zien opkomen, maar ook om er, in het kader van de verjaardagsbeloften, wafels en pannekoeken te gaan eten Altijd gezellig, zo iets. Veel mensen van allerlei nationaliteiten op het terras van La Spezia (het vroe gere Cadzandria boven op de duinen). Zonnebrillen op stoere broeken aan, camera's in de aanslag en hoofddoekjes om het hoofd geknoopt. Binnen, in de beschutting waar de servetten niet zo gauw van je schoot waaien, gezinnen met kinderen, gezellig keuvelend en zich te goed doend aan de zoete lekkernijen. Achter de kassa, als een "rots in de branding", waar nodig bijsturend en coördinerend, Suzie Rutte, een 36-jarige donkerharige Bier- vlietse in een grappige jurk van spijkerstof. Best leuk om es even met haar te praten, schiet het door me heen, als ik haar zo bezig zie. Maar dat heeft nog heel wat voeten in aarde. Ze heeft het razend druk en ziet een intervieuw ook niet zo zitten, omdat ze zichzelf helemaal niet zo belangrijk vindt. Gewoon maar een zakenvrouw, moet daar nou zoveel drukte over worden gemaakt, er zijn toch heel wat interessantere mensen.... Suzies man verschijnt ten tonele. Met schort. Zo achter de wafels vandaan. Ga maar efkes praten, moedigt hij haar aan met een knipoog naar het bedienend personeel, dat zon der meer zorgt, dat de boel blijft doordraaien. Waarop Suzie, met een toegevende zucht, met mij aan een tafeltje bij het raam schuift. "Deze zaak hebben We ongeveer een 1/2 jaar geleden overgeno men", vertel t ze. "maar we zit ten al zo'n 8 a 9 jaar in Cad zand. We zijn begonnen met een ijssalon, die de naam "La Spezia" droeg, naar een plaats in Italië en natuurlijk het Ita liaanse ijs. Maar nu zitten we dan boven de Nederlandse' duinen", legt ze uit. "We heb ben hier ook ons eigen assor timent. Brusselse wafels, pan nekoeken, ijs en dergelijke. De warme maaltijden met b.v. mossels zijn een beetje op de achtergrond geraakt. Och, je raakt snel genoeg gewend aan een zaak als deze. Het is wel keihard werken, vooral in het hoofdseizoen. Tegen eind au gustus zijn we dan ook meestal compleet afgedraaid en in de winter "leven" we. Dan komen treft wel automatisch in een hogere versnelling, naarmate het seizoen vordert. Zo tegen september-oktober draai je op zo'n hoog toerental, dat je je hand niet meer omdraait voor de één of andere grote schoonmaakklus, terwijl je daar in de rustige wintertijd we aan al die fijne dingen toe als b.v. lezen en platen draai en. Paardrijden doen we ook graag (m'n man staat er zelfs 's morgens vroeger voor op), maar daar kom ik in deze tijd meestal niet aan toe. Je scha kelt trouwens, wat je werk be als een huis tegen op zou zien. Dat voor- en naseizoen is voor ons eigenlijk het moeilijkst, omdat er dan veel minder per soneel is. Dan doe ik eigenlijk alles. Tot w.c.'s schoonmaken toe, als het moet. Nu is het de boel in de gaten houden, coör dineren, doorgeven en er voor zorgen dat alles goed loopt. Gaat het daar een beetje,', Vraagt ze toch ietwat bezorgd aan één van de meisjes, die met een vol dienblad langsschiet. Een geruststellende knik. „Eén van m'n vakantiehul pen", zegt Suzie, haar glimla chend nakijkend, "daar lopen er hier in het hoogseizoen zo'n 12 van rond. Plus de volwasse nen nog, die achter helpen. Maar dit zijn jongelui van scholen ei) zo. Bevalt me goed hoor,. Je moet wel alles voor ze regelen, maar ze zijn vaak aangenamer in de omgang dan beroepsmensen. Ze weten ook van aanpakken, maar we laten ze hier nooit langer werken dan 8 uur per dag". Een paar tafeltjes verder zit een gezinnetje innig vege- noegd van zo'n goudgele, kro kante wafel te smullen. Als ik zo losjes langs m'n neus weg naar het recept informeer, be gint Suzie geheimzinnig te la chen. "Dat ga ik je niet vertel len", zegt ze zeer beslist, "ik kan je alleen zeggen, dat het een vrij moeilijk beslag is, dat je met de meeste nauwkeurig heid moet maken. We hebben het recept van een paar oudere Belgische dames, die het weer van hun grootmoeder hebben. Dus..." Ander onderwerp dan maar. Kinderen? Suzie knikt. "Eén dochter van 12 jaar", vertelt ze, "die helpt nu in de vakantie een paar uurtjes per dag in onze cadeaushop aan de Boulevard. Ja, dat hebben we er ook nog bij. Kleding, siera den, allerlei leuke dingen ver kopen we daar. Zo'n wafel bakkerij vergt n.l. zoveel van je, dat je dat nooit tot na je 50e zou kunnen blijven volhouden. Voor die latere periode is nou die cadeaushop bedoeld. Ach, alles heeft z'n voor en z'n tegen, hoor. Ik zou b.v. ook weer niet graag een horeca bedrijf runnen waar je het hele jaar door moest werken. Nu zijn we 's winters alleen in de weekends geopend en kunnen we b.v. in de herfstvakantie nog eens met onze dochter op pad." Even later zitten we met de hele verjaarsmeute buiten op het terras, omdat de zon nu eenmaal schijnt en ach, die wind...wat kan het toch sche len. Een meiske komt bij ons staan en informeert belang stellend: "Bent u al opgeno men?" Als ze m'n verbaasd op getrokken wenkbrauwen ziet, verbetert ze zich haastig: "De bestelling natuurlijk, bedoel ik,.. GEKDI PKEGER. NIEU WVLIET/AXEL - In de spits staan.... Ach, praat ine er niet over. Dat bevalt me hele maal niet. Daar sta je altijd ge ïsoleerd. Daarbij komt ook nog dat je meestal van die forse ver dedigers tegenover je krijgt, zo dat je de nodige „tikken" krijgt te incasseren. Dat alles irriteert me ontzettend. Ze weten dan ook dat ik veel kan incasseren, maar ook als het een beetje te veel van het „goede" wordt, ben ik ook in staal een „tikje" uit te delen. Zo iets gebeurt niet alleen in het betaald voetbal, ook in het amateurvoetbal komen dat soort „gevallen" veelvuldig voor. Als ik het voor het zeggen had, zou ik veel liever opnieuw op mijn oude plaats spelen". Aan het woord de pijlsnelle 22-jarige Ronald Marcus uit het eerste team van de voetbalver eniging Axel, die vurig hoopt dat trainer Rudy Steel hem de komende competitie opnieuw op het middenveld zal plaatsen. „Want", zegt Ronald Marcus: „op het middenveld word je al tijd bij het spel betrokken. Als je als spits een doelpunt maakt valt je natuurlijk wel veel eer te beurt. Maar voor mij hoeft dat allemaal niet. Als ik als midden velder een goede pass geef waar een doelpunt uit voortkomt, heeft dat voor mij evenveel waarde". Ronald Marcus samen met zijn charmante I9-jarige echt genote Marinda op camping „Hof Terwilligen" in Niéuwvliet genietend van zon en rust, is in gedachten weer al bij de ko mende voetbalcompetitie. Tij dens zijn vakantie is een par tijtje voetbal voor hem nooit weg, en hij verkeert dan ook nog helemaal in de sfeer en stem ming van de avond daarvoor. Marcus: „Het campingvoetbal vormt altijd een onderdeel van mijn vakantie. Je blijft daardoor helemaal in conditie voor de nieuwe competitie, en vergeet niet dat de strijd om de beker tussen de verschillende cam pings bijzonder fel is. Dat was ook gisteravond het geval toen we voor de finale moesten aan- /treden tegen „De Pannen- schuur". Het ging er met mo menten gewoon te hard aan toe, en dat is gewoon jammer te noemen. We spelen uiteindelijk toch allemaal voor ons plezier. Maar goed, na een 1—1 -gelijk spel kwam de beker toch bij ons terecht. In strafschoppen waren we gewoon de betere ploeg", zegt hij tot volle tevredenheid. Ronald Marcus, vele jaren, de vertrouwde middenvelder in het eerste team van Axel, moest toen Rudy Steel zijn clubgenoot Toon van de Velde als trainer op volgde het in de spits gaan pro beren. Het stoppen van Toon van de Velde en het stoppen van Gerard Jonkman in de spits wa ren daar mede de oorzaak van. Rudy Steel deed met Ronald Marcus in de spits te plaatsen zeker geen slechte gok, want in zijn eerste seizoen '73/'74, schoot Marcus 13 maal raak. De Axelse trainer zag in Ronald Marcus opnieuw een echte spits, vooral doorzijn snelheid, wend baarheid en zijn veelvuldige balvaardigheid. Zeker geen slechte gok, want aan het einde van dat seizoen behoorde Axel opnieuw tot de kandidaten voor de promotie naar de tweede klasse. Samen met TAK, O.J.C. en Bladella, moesten er promo tiewedstrijden aan te pas ko men, maar de pupillen van Rudy Steel kwamen net een punt te kort om te kunnen promoveren. Het zou de wederopstanding van Axel betekend kunnen heb ben, nadat men aan het einde van de Competitie '72-'73 naar de derde klasse degradeerde. Marcus: „Het Was niet alleen jammer voor de jongens dat we moesten degraderen, maar vooral voor Toon "van de Velde. Hij is iemand dieter ontzettend veel voor gedaan heeft, en voor hem was het toch wel jammer op zo'n manier als trainer afscheid te nemen. Hij was keihard voor de jongens, maar ook voor zich zelf. Kijk..., zoiets kan ik be wonderen". Is er nu een grout verschil tus sen hem en Rudy Steel? „Van de Velde was veel harder. Steel zijn manier van werken is ook hele maal anders. Het was niet alleen voor mij, maar ook voor de an dere jongens een grote omscha keling". Terwijl zijn charmante echtgenote zich even omdraait om ook de andere kant van haar lichaam aan de zon bloot te stel len zegt Ronald: „Ja....ja..„ het zal weer al gauw september zijn, dan begint het allemaal weer. Maar ik heb het allemaal al ge zegd, doelpunten maken inte resseert me bijzonder weinig". Afgelopen seizoen kende het eerste team van Axel een bij zonder moeilijk seizoen, en lange tijd - net zoals vele andere clubs - behoorde men tot de degradatie-kandidaten. Mar cus: „Het stoppen van Leen Dey, Piet Verpoorte (hij keerde latei- weer terug) en Karei Verbunt was een gevoelige verzwakking. Je moet niet vergeten dat dat drietal de „fundering" van onze verdediging was. Door het mindere jspelen dan het voorbije seizoen viel hier en daar ook al eens een „woord". De komst van routinier Piet Verpoorte was niet alleen een versterking, maar vooral het vertrouwen was er weer". Ronald Marcus begon zijn voetballoopbaan als pupil bij VV Axel, waar hij op 16-jarige leeftijd debuteerde in het eerste team. Hij zegt daarover: „In het begin meestal als invaller omdat ik toen nog in het AI- juniorenteam speelde". Maar de toenmalige trainer Van de Velde zag in hem een bruikbare kracht op het middenveld, waar hij al gauw een vaste plaats verwierf. In al die jaren heeft Ronald Mar cus nog geen kampioensfeest mee kunnen maken, al was hij daar samen met zijn ploegmak- kers aan het einde van de com petitie '73-'74 niet ver vandaan. Met de jaren werd Ronald Mar cus een bijna „onvervangbare" kracht op het middenveld, en tal van buurtverenigingen toonden veel belangstelling voor hem. Maar hij was niet van zijn voet stuk te stoten, alleen toen hij in de competitie '73-'74 13 keer raak scnoot en zelfs verschil lende Belgische verenigingen met aanlokkelijke geldbedragen kwamen „aandragen". Ronald Marcus: „Het bedrag - 2000 gulden aangevuld met premies - lag me wel. terwijl na informatie FC. Zelzate me wel een leuke vereniging leek om te voetbal len. Maar een probleem was na tuurlijk wel dat ik toen in dienst was, terwijl mijn vader er tel af kerig tegenover stond. Dat is ook eigenlijk wel de reden ge weest dat het niet door is ge gaan. Achteraf moet ik mijn va der toch ook wel gelijk geven en ben nu blij dat het niet door is gegaan". Werd het voor hem in Zelzate geen voetballen, wel vond hij daar de vrouw van zijn dromen. De toen nog 16-jarige Marinda, met wie hij het levenspad ging bewandelen. „Daar heb ik nog geen moment spijt van gehad", vervolgt hij lachend. „Ook niet dat ik ooit naar een andere ver eniging ben gegaan. Ik heb het hij Axel best naar mijn zin. Maar mijn mening is dat we als ama teurs best ons natje en droogje mogen blijven houden. We spe len uiteindelijk allemaal voor ons plezier. Neen, die professio nele instellinghij sommige clubs is gewoon een beetje teveel van het goede". Hans Herman komt na vele jaren zijn oude club Axel weer versterken. „Hij is een echte spitsspeler. Het is nu maar te hopen dat hij mijn plaats in zal nemen", besluit hij lachend. sfeertje ontstond. Het optre den van heer Quinlan duurde echter dermate kort, mede door het missen van de pont, dat Gert De Meijer nogal wat leemten moest opvullen. Aan het eind van de avond zetten De Kiesjotten hun hitV/a da dienk ik" nog eens op het to neel, dit tot groot vermaak van het publiek, dat zelfs zo enthousiast was dat het Zeeuwsvlaamse volkslied uit volle borst werd meegezon gen En hetgeen ons de ko mende weken te wachten staat is ook niet mis. Het be gint op 14 augustus in Lei den. Daar staat in de Groe- noordhal een festival op het programma met o.a. wish bone Ash, Soft Machine, John McLaughlinCaravan en Renaissance. Dan vindt van 14 tot en rrtet 17 augustus het Jazz,festival van Bilzen plaats, met als hoogtepunten Fairport Convention, Sailor. John Cale, 10 CC, Soft Ma chine, en Wishbone Ash. Tus sen al dit rockgeweld geeft de popgroep Link op 16 augus tus nog een concert in Ijzen- dijke en speelt Walter de Buck op diezelfde dag in café-chantant "Don Qui- chotte" te Hoek. Voor de LP-freaks vallen er ook enkele sterke releases te genieten: "Stills", het nieuwe album van Steve Stills, "Tonight's the night" van Neil Young en "One of these nights" van The Eagles- En voor de single liefhebber de Zeeuws- Vlaamse Top Vier: Ï.The Elephant Song - Ka- mahl 2. Dolannes Melodie - Paul de Seneville 3. Ramaya - Afric Simone 4. One of these nights - Tl" Eagles Tip: Disco Stomp - Hamilton Bohannon Ondanks het feit dat er in de zomermaanden nogal eens de klad in de muziekbusiness wil zitten, liep het afgelopen weekeinde in het Zeeuws vlaamse toch over van de muzikale aktiviteiten. Vrij dag begon het al. De Belgi sche formatie Hoa Binh ver maakte tijdens de Speulerië te Terneuzen een publiek van zo'n twaalf tot vijftien jaar. Eigenlijk was dat wel jam mer, want deze groep ver dient meer. Nummers als "Gloria", Morning Dew", "Dust my broom" en "It's all over now" knalden er ge woonweg ouderwets uit, zonder al te veel modernis tisch gepiel. De groep kon zich er na afloop in ieder ge val op beroemen de beentjes van de grond te hebben ge kregen. Later op de avond jamde een elftal musici in Porgy en Bess er lustig op los ter ge- Igenheid van het afscheid van Ruud Duys. De vaste kern van musici werd kundig bijgestaan door leden van de popgroep Link en enkele an dere relevaties, wat tot ge volg had dat er na een pe riode van creatieve stilstand, eindelijk weer eens iets nieuws op de planken kwam. Zaterdag 2 augustus wierp café-chantant Don Qui- chotte te Hoek zich weer in het middelpunt van de be langstelling met een optre den van de Ierse folkzanger Frank Quinlan. Evenals vrijdagavond in Porgy en Bess liet ook hier het publiek het niet afweten, wat tot ge volg had dat er een gezellig 1 Toen een zestal weken geleden 1 door de schutterssociëteit De P Westerschelde uit Terneuzen voor haar leden de traditionele j jaarlijkse koningschieting werd gehouden en de secretaris van deze sociëteit, de heer Remy Be- gheijn in de tiende ronde de ko ningsvogel van de staande wip afschoot, dachten de dertien deelnemende leden dat de ko ning voor het jaar 1975 ge kroond kon worden. Daar echter alle deelnemers het recht had den om een gelijk aantal schoten te lossen op de koningsvogcl en de 15-jarige Theo Baert uit Ter neuzen slechts de negende beurt achter de rug had, kon hij alleen als laatste schutter het tot een „kampwedstrijd" laten komen. En dit is dan ook gebeurd. Met een zuivere treffer kwam de Vo gel van de staande wip naar be neden gevallen en kwam het tot een duel tussen Remy Bcgheijn en Theo Baert. Door de aanwakkerende wind viel het echter steeds moeilijker om de pijlen de juiste richting te geven en er moest dan ook ge wacht worden tot het 42e schot toen dan Theo raak trof en als jongste schutter van de sociëteit. De Westerschelde koning werd. Het is echter niet toevallig dat hij deze titel veroverde want in zijn driejarige schuttersloop- baan heeft hij al meerdere suc cessen behaald. Vorig jaar werd hij kampioen van Nederland van de jeugd tot 18 jaar op de blokvogelschieting die te Ove- zande werd gehouden. Dit le verde hem een prachtige schut- tersboog op van trekkracht 21 kg. Drie jaren geleden nam hij als lid van de schutterssociëteit te Koewacht deel aan het jeugd- schutterskampioenschap van België te Exaerde. Ook dit le verde hem het kampioenschap op en een fraaie echt zilveren beker staat hiervan nu nog als bewijs in de Triniteitsstraat 15 te Terneuzen. Het wekt dan ook geen verwondering dat Theo uit de onlangs gehouden selectie- schietingen als kandidaat is aangewezen voor deelname aan het Europees schutterskampi- oenschap voor de jeugd dat op zondag 27 juli jl. werd gehouden te Duinkerke. Hij nam deel aan het kampioenschap individueel en het kampioenschap der lan denteams waarin hij Nederland vertegenwoordigt, samen met 19 anderen. (Op dit ogenblik, 25 juli moeten deze schietingen nog worden gehouden). Dat de appel niet ver van de boom valt, is hier zeker wel van toepassing. De vader van Theo is namelijk ook een verwoede en een goede schutter. Hij, Sjors Baert, was in zijn schutters- loopbaan reeds 11 maal koning, zowel op staande als liggende wippen. Verwonderlijk is het wel dat hij het nog niet tot keizer heeft kunnen brengen en hier van is zijn echtgenote mevr. Baert-Bogaert wel een beetje de schuldige. Sjors kan niet nala ten om zijn eega dan ook nog eens kwaad aan te kijken als hij dit verhaal vertelt. Hij was na melijk 2 x koning geweest bij de schutterssociëteit bij Piet van Dijk te Hengstdijk en toen het derde jaar dan voor hem de titel van keizer op het spel stond en hij zich op deze dag in een prima „forme" ais schutter bevond, rekende hij al een beetje op deze keizerstitel. Waar echter nie mand op had gerekend, gebe urde toen. Zijn vrouw die ook deelnam aan deze schieting, schoot voor zijn neus de ko ningsvogel af, en weg was de keizerstitel. „Van je familie moet je het maar hebben", zegt Sjors. Was Sjors vroeger een schutter die vooral naam maakte op het liggend spel en lid was van een zestal sociëteiten, dan is de laatste jaren zijn „lief de" volledig gegaan naar de sport op de staande wip. Deze winter werd hij nog koning van het Winterverbond „Toren No va" te Stekene. Dit is een ver bond, waarbij een 10-tal Z.- Vl.-schutterssociëteiten zich hebben verenigd om gezamen lijk in de maanden oktober tot april hun sport in een „toren" beoefenen. Nu is Sjors nog al leen lid van de sociëteit De Wes terschelde te Terneuzen en van Ons Vermaak te Axel. Hoeveel hoge vogels hij al afgeschoten heeft is op zijn zachtst uitge drukt volgens hem toch- wel een „trein vol". Gedurende I jaar zijn deze hoge vogels eens op gespaard en aan een draad op gehangen in hun clublokaal, café Neutraal te Terneuzen. Het werden er niet minder dan 176, en iedere schutter zal moeten toegeven dat men dan van wan ten weet. Door het behalen van de koningstitel door zijn zoon Theo, was vader Sjors zo ge troffen dat hij aan al de leden van De Westerschelde en en kele genodigden een gratis palingmaal aanbood dat plaatsvond na een gratis schieting die op zaterdag 19 juli jl. werd gehouden. Op deze schieting werden door Terneuzense middenstan ders een vijftiental prijzen beschikbaar gesteld en de hoge vogel werd op deze schieting afgeschoten door een familielid, nl. Albert Bo- gaert uit Heikant, die pas de schutterssport is gaan beoe fenen en zich nu als jonge ca féhouder in Heikant meer op deze sport zal gaan toeleg gen. En intussen kondigt zich een 14-jarige zoon van Sjors aan als schutter, die de schuttersfamilie in de toe komst weer zal uitbreiden.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 6