ubelen Co en Elly de Jonge willen atletiek voor het hele gezin /port vrouw ^|/portmQn|^ jVAN DEWEEKjjy K arabijnschuttersvereniging „Winnetou" groeit langzaam Axelse wielrenster zou graag voor eigen publiek rijden efevenis: Donzalen van ;r tientallen afels, kamers. irijsklassen en in de stijlen, van iodern. jubels Je grootste uid-Nederland. ers koopt, moet st zijn. idag tot en met ur. 9 en 5 uui. Jreda. 00-34552- •DONDERDAG 5 JUNI 19/5 ten en favoriete alle Grundig ëens kijken bij da e tot de grootste TERNEUZEN - De heer en mevrouw De Jonge uit Terneu- zen, in de plaatselijke atletie- kafdeling van de Terneuzense sportvereniging „Scheldesport" beter bekend als doodgewoon „Co en Elly", hebben aan de clubkampioenschappen die za terdag 7 juni op het Zuider sportpark betwist worden nog iets speciaals toegevoegd. Mede doordat hun drie kinderen bij de atletiek betrokken zijn, zijn Co en Elly letterlijk maar ook fi guurlijk bezeten van de atletiek. Buiten de organisatie van ver schillende grote wedstrijden, waaronder de onlangs gehouden Zeeuwse kampioenschappen, heeft dit tweetal zaterdag ook de organisatie in handen van een voor Zeeuwsch-Vlaanderen „unieke" familie-estafette. He lemaal nieuw is het niet meer, omdat het vorig jaar voor de eer ste keer werd gehouden. Co de jonge zegt daarover: „Vorig jaar was het eigenlijk meer een proef, het was toen meer van, even af wachten wat het wordt". Niet aan de grote klok h gend werd de eerste famili- tafette 's avonds afgewerkt, en zeker niet zonder succes. Negen families lieten zich voor de wedstrijd in schrijven en de laatste nummers werden in de schemer afge werkt. Jongens en meisjes die zelf In de atletieksport betrok ken zijn „sleurden" pa en ma mee naar de Terneuzense sintel- baan, waar de lange broek en de jurk verwisseld werden voor de korte broek met gymschoenen of eventueel spikes. Na afloop werd het een groot feest, en me teen stond vast dat men het vol gende jaar weer zo'n evenement zou organiseren. Elly de Jonge: moeten het geheel toch meer zien als een gezellig loopje". De estafette houdt in dat de vier lo pers een ronde van ongeveer vierhonderd meter rond het voetbalveld afleggen. Voor va ders die al last van een „buikje" krijgen zeker een idee om er met „Niet alleen voor de kinderen zelf maar ook voor de deelne mende ouders hebben we nu be sloten het geheel 's middags zo rond de klok van drie uur te la ten verlopen" „Natuurlijk is ook nu de inzet voor de eerste plaats, maar we SStt» hun huisgezin voor in te schrij ven. Om het idee „strijden voor de eerste plaats" zoveel moge lijk van de baan te schuiven hebben Co en Elly de Jonge be sloten om geen eerste prijs be schikbaar te stellen. De vier ge zinsleden van de eerste vier ploegen - diegenen die de snel- Tsmanm. - ste tijd hebben laten afdrukken - zullen ieder een standaard in ontvangst mogen nemen. Om het geheel financieel rond te krijgen vragen de organisatoren vier gulden inschrijfgeld per ploeg van vier deelnemers Een dat kan toch voor niemand een pro bleem zijn. Co en Elly de Jonge hebben natuurlijk wel enige re gels moeten opstellen. Zo moe ten de vier deelnemers minimaal tachtig jaar oud zijn. Dat een van de deelnemers lid is van de Terneuzense atletiekafdeling, of een andere sportvereniging is geen vereiste. Iedere familie die aan de „eisen" voldoet kan voor dit „unieke" gebeuren inschrij ven. Co de Jonge: „We beschou wen het geheel zelf gewoon als een aardigheidje. Tegenwoordig hoor je bijzonder veel van trifn- men, trimmen en nog eens trim men. Deze familie-estafette kan je ook beschouwen als een trim- wedstrijd. De deelnemende fa milies mogen ook overal van daan komen, iedereen is wel kom". Het belooft zaterdagmidag op het Terneuzense sportpark een gezellige boel te worden waarbij heel wat vaders - dat natuurlijk wel op aandringen van de kinde ren - hun misschien nogJwel „witte-melkbeentjes" aan het zonlicht zullen blootstellen. „En wie weet, misschien treedt er nog wel talent op de voorgrond", zegt Elly de Jonge. Al moet ik hier wel onmiddellijk aan toe voegen dat dit zeker de opzet Hef bestuur van de schuttersvereniging v.l.n.r. de heren Jansen van Roosendaal, de Bakker. d'Hont, de Waal en mevrouw Jansen van Roosendaal. van het geheel niet is. We zien het zelf gewoon als een gezellig familie-feestje". Dat de families met grote en bekende atle- ten(tes) zoals de familie De Jonge of de familie De Nijs uit Terneuzen niet altijd winnen bleek vorig jaarwel. Voor de familie De Jonge werd het toen maar een vijfde plaats. Elly: SLUISKIL - Dc karabijn- schuttersvereniging „Winne- tou" uit Sluiskil begint nu zo langzamerhand tot een echte vereniging uit te groeien. In het begin leek niets erop dat deze vereniging een lang bestaan zou kennen. Slechts een vijftal men sen toonde in dit eerste jaar be langstelling voor de karabijn schuttersvereniging. Een aantal was begrijpelijkerwijs aan een veel te lage kant wat er op (luidde dat de vereniging - in dien men daarvan mocht spre ken - slechts van korte duur zou zijn. Maar nu, zo'n drie jaar later is het ledental - al zij het gestaag - toch gegroeid naar negentien. Nog bepaald geen aantal om al naast je schoenen te gaan lopen, maar toch een vooruitgang die er op duidt dat de vereniging nu toch op een veel langer bestaan kan rekenen. Drie jaar geleden", zo begint penningmeester Willy Jansen van Roosendaal, „vroeg Louis Dallinga aan mij of ik met het initiatief wou ondernemen om een schuttersvereniging op touw te zetten In het begin was ik daar nog beslist niet laaiend en thousiast over, temeer omdat ik zelf nog nooit met de karabijn- schutterssport serieus in aanra- kyjg was geweest. Tenzij je af en toe op een mus schieten op je achteruit ook als sport be schouwt Maar om terug te ko men tot die oprichtingn ik trok toch de stoute schoenen maar aan en de schuttersvereniging „Winnetou" kwam, zij het moei zaam, van de grond. Het eerste jaar was het maar een bedroe vende zaak en zag ik er persoon lijk niet veel heil in. Maar ja, ge lukkig is het allemaal stukken verbeterd en kunnen wij ais be stuur de toekomst weer wat op timistischer tegemoet zien". Het ligt in de bedoeling dat de vereniging „Winnetou" binnen kort start met een onderlinge competitie die via wekelijkse competitieavonden op touw ge zet wordt Voorheen lag de or ganisatie hiervan in handen van het nu uit elkaar gegane Zeeuws Vlaamse schuttersverbond, waarin de schuttersverenigin gen van Sas van Gent, Axel, Sluiskil, Oostburg, IJzendijke en Breskens aangesloten waren. Willy Jansen van Roosendaal: „Ja, door het uiteenvallen van, het Zeeuws-Vlaamse schutters verbond, is er in feite een soort van leegte ontstaan Want het was zo met dit verbond dat er regelmatig onderlinge wedstrij den werden gehouden, die mee telden voor een kampioenschap. Nu ligt het bij ons in de bedoe ling dat wij dat mettertijd op gaan vangen via onderlinge wedstrijdjes in de vereniging. Dat wil dan zeggen dat wij op een vaste avond wekelijks bijeen komen om eikaars krachten te meten. Aan de hand van die we kelijkse competitieschietingen wordt dan via een puntenwaar dering naar gelang de prestaties die op zo'n schieting door de schutter verricht wordt, aan het eind van het seizoen het aantal punten samengesteld, en degene die dan de meeste punten ver zameld heeft, wordt dan auto matisch clubkampioen.". „In feite is zo'n onderlinge schietavond in de week onont beerlijk in een schuttersvereni ging, het bevordert de animo en ook de verstandhouding onder ling. Daarnaast houden wij ie dere derde zondag van de maand een prijsschieting waarop ieder een welkom is. Die maandelijkse prijsschietingen trekken door de band zo'n veertig schutters. Het inleggeld dat door deze schut ters betaald wordt, wordt weer verschoten en via een loterij die door mijn vrouw (een van de vu rigste supporters van de schut tersvereniging Winnetou, red Willeke Jansen van Roosendaal verzorgd wordt Dit natuurlijk ook om de clubkas wat te spek ken. De meeste schutters op zo'n prijsschieting zijn wel afkom- „Dat geeft ook niet. Dat is ook onze opzet niet. Van vorig jaar hebben we jammer genoeg de uitslag niet méér, maar ik weet nog wel dat het een familie van een Terneuzense politieagent was, die winnaar werd". Nu het geheel op een zater dagmiddag, plaatsvindt, hebben Co en Elly de Jonge goede hoop veel families te kunnen inschrij ven. Ontvangen de deelnemers van de eerste vier ploegen een standaard, ook de andere deel nemers zullen niet met lege han den naar huis gstuurd worden. Zij zullen na afloop een leuke herinnering in ontvangst mogen nemen. Het woord is nu aan de vaders en moeders, de kinderen staan nu al te trappelen van on geduld. Aan hun zal het zeker niet liggen. Ook niet aan Co en Ely de Jonge. Een bijna onmis bare schakel in de atletiekafde ling van „Scheldesport" uit Terneuzen. PIET DE MAAT. 42HHMOUBM stig uit Sas van Gent, Westdorpe en Moerbeke". Het bestuur van de schutters vereniging „Winnetou" bestaat uit: voorzitter Piet van Puyvel- de, vice-voorzitter Boudewijn .de Waal, penningmeester Willy Jansen van Roosendaal en secre taris Bert de Bakker. Behoudens de prijsschieting éénmaal in de maand, houdt de vereniging ook jaarlijks een koningsschieting. Koning van dit jaar is - en hij is ook wel een van de sterkste schutters - Piet van Puyvelde. Willy Jansen van Roosendaal: „Aan zo'n koningsschieting verbinden wij dan ook de jaar lijkse feestavond, want het is bij ons zo dat het er niet om gaat om de verenigingskas uit te laten puilen. Nee, met het geld dat aanwezig is wordt zoveel moge lijk gewerkt Om het onze leden zo goed mogelijk naar de zin te maken. Ook gaan wij met een vier of vijftal schutters hier in de buurt schietingen bezoeken, want je moet natuurlijk overal je gezicht laten zien. Hopelijk groeit onze vereniging nog wat, want zeventien leden is natuur lijk nog geen aantal om over naar huis te schrijven Daarom zijn nieuwe leden bij ons van harte welkom, omdat mede daardoor de basis voor een ge zonde toekomst gevormd wordt. AXEL - Een sport die in Zee land en vooral met name in Zeeuwsch-Vlaanderen bijzon der populair is, is ongetwijfeld de wielersport. Toch is er in heel dat Zeeuwsch-Vlaanderen maar één dame te vinden die deze sport intens beoefent, namelijk die 20-jarige Agnes Koeman uit Axel. Elke avond rond de klok van kwart voor vijf stapt ze als veel mannelijke collega's op de racefiets om haar trainingspro gramma af te werken. Een train ingsprogramma dat bestaat uit zo'n zestig kilometer. Een af stand waar heel wat van haar leeftijdgenoten voor zullen te rugschrikken. Voor haar is die afstand maar een peuleschil letje. Elk weekend is ze van de partij waar dameswedstrijden op het programma staan. Zowel 's-zaterdags als 's-zondags, en als er midden in de week wed strijden zijn kan men haar altijd tot de deelneemsters rekenen, verwisseld ze haar nauwslui tende lange broek of jurk voor de korte rennersbroek. Agnes Koeman uit Axel schuwt het zware wielervak niet. Integen deel zelfs, ze heeft er zelf de grootste lol in wanneer zij tij dens de gebruikelijke trainings- ritten haar achterband aan het sterke geslacht kan laten zien. Een kennismaking met de charmante en vlot pratende Ag nes Koeman is niet direct dat type dat men op een koersfiets verwacht. Zelf zegt ze daarover: „Het is ook allemaal een beetje op een gekke manier gekomen. Toen we ruim vier jaar geleden naar Axel verhuisden kwam ik hier eigenlijk een beetje alleen te staan. Daarvoor was ik in de Zaandamse handbalclub wel ac tief geweest, maar aangezien er hier in Axel toen nog niet veel teamsporten waren, besloot ik te kiezen voor een individuele sport. Dat dit wielrennen zou worden wist ik op dat moment nog niet. Het was toen zelfs zo dat ik een hekel had aan fietsen. Een wielerwedstrijd? Die had ik nog nooit gezien", besluit ze la chend. Toch koos Agnes Koeman voor de keiharde wielersport. Nu ruim vier jaar later is ze daar al verschillende keren mee ge confronteerd geworden. Maar desondanks is de wielersport een stukje van haar dagelijks le ven geworden en heeft ze bij zonder weinig interesse voor vaste vriendjes Of die zou dan ook bezeten van de wielersport moeten zijn, want zegt ze: „An ders zou ik er nog eens zwaar over moeten denken". Pa Koeman, bedrijfsleider .van het grote garage- en trans portbedrijf Van Ruiten in Axel geeft zijn dochter - waar ze als kantoorbediende werkzaam is - alle faciliteiten, zodat ze haai sport naar hartelust kan beoefe nen. „Gelukkig wel", zegt Agnes Koeman. „Dat is ook wel nodig anders kun je helemaal niet mee Na vier jaar weet ik echt wel dat wielrennen helemaal iets anders is dan handballen Wil je in het wielrennen gewoon meekunnen, laat staan aan de top staan, is serieus trainen en dat elke dag gewoon een eerste vereiste' Leeft ze echt voor haar sport, toch voegt ze hier onmiddellijk aan toe: „Vooral als meisje moet Agnes Koeman, wielrenster uit Axel. je het betrekkelijke er altijd van inzien. Voor mij is het wielren nen uiteindelijk geen brood winning, ook niet in de toe komst. Ik doen het gewoon graag". Het was de Hulsterse volks- koerser Piet Everaert die de vlotte Agnes Koeman in aanra king bracht met de wielersport. Werkzaam als monteur in het Axelse bedrijf, hoorde Agnes Koeman niets anders dan wiel rennen en nog eens wielrennen. Agnes Koeman: „Door hem en met hem ben ik er zo'n beetje ingerold. Aan hem heb ik vooral in het begin een grote steun ge had. omdat de wielersport voor mij helemaal iets nieuws was. Piet zelf kende het metier door en door. Van een koersfiets had ik wel eens gehoord, maar ik kende zo'n ding niet eens, laat staan dat ik er iets van af wist" Het eerste jaar werd voor de Axelse wielrenster dan ook een jaar van „ontberingen", tegen slagen etc. Nu kan ze daar om lachten, toen was het echter he lemaal iets anders. Agnes Koe man werd toen met de harde wielersport geconfronteerd Maar van stoppen, zoals veel van haar eerste jaars collega's doen wilde ze niets weten Ze trainde keihard, om binnen de korst mogelijke tijd haar „man netje" te staan „In het eerste jaar heb ik ont zettend veel afgezien Tijdens de wedstrijden moest ik er constant af Ik moest nog ontzettend veel leren" Terwijl haar leeftijdsge noten het strand en de zon op zochten, beklom Agnes Koeman haar racefiets om de conditie bij te schaven. Nu vier jaar later, en in elke wedstrijd proberen om de eerste bloemen mee naar Axel te kunnen nemen, heeft ze er nog geen moment spijt van gehad dat ze toen voor de wielersport heeft gekozen. Agnes Koeman: „Ik heb het al gezegd, voor mij is de wieler sport gewoon een hobby Ik vind het ontzettend leuk. Voor de winst moet je het zeker niet doen, dan kan ik met een wee kend beter in een winkel of zo gaan werken". Hoopt ze die eerste overwin ning vandaag of morgen toch nog eens te pakken -ze traint er zonder meer intens voor- met haar zevende plaats -tot heden toe haar beste klassering- is ze best tevreden Moeder Koeman zegt vervolgens „Naar Ketie Hage is gewoon geen kijken Dat is net zoals Eddie Merckx ge woon een natuurtalent" Agnes vervolgt „Die zevende plaats was tijdens een wedstrijd in Rotterdam Het was daar een lang en zwaar parkoers, en dat ligt me wel Daarom ga ik ook veel in Belgié rijden De ronden daar zijn groter en zwaarder. Wat in België opvalt is hel pu bliek Dat reageert veel sportie ver dan hiei Het niveau van de Belgische dames gaat steeds in een stijgende lijn Maar ik geloof dat ook in Nederland de belang stelling toeneemt Voor dames wedstrijden, vooral in België komen er toch altijd zo'n zestig dames aan de start Momenteel ben ik nog de enige wielrenster in Zeeuwsch-Vlaanderen. maat hei ziet er wel naar uil dat er over enkele jaren enkele zullen bijkomen. Gelukkig wel, dat is ook veel gezelliger Nu moet ik altijd alleen gaan trainen, al kom ik vaak andere jongens tegen waar je dan een eind mee optrekt". Het koersen is vooral voor de dames een dure sport omdat vaak -Zeeuwsch-Vlaanderen telt maar een drietal wedstrijden- grote afstanden gereden moeten worden naar de wedstrijden. Daar komt dan verder nog bij dat het prijzen schema voor de dames met dat gene is om over naar huis te. schrijven en van reisvergoedin- gen nog niet vaak heeft ge hoord" „Het is daarom maar gelukkig dat ik veel wedstrijden in België kan rijden, anders zou het ge woon financieel niet haalbaar zijn" Haar trouwste supporters, hoe kan het ook anders, zijn va- dei en moedei Koeman. Moeder Koeman. „Als het kan slaan we geen enkele wedstrijd over. Ik vind het gewoon leuk dat mijn dochter koerst Persoonlijk vind ik het een mooiere spon dan bij voorbeeld damesvoetbal. In deze tak van sport moet je het zelf helemaal maken" Dui delijk is dat belden helemaal in genomen zijn met de sport van dochter Agnes, die er zelf nog niet denkt om te stoppen. „Graag zou ik eens een wed strijd voor eigen publiek rijden. Zoiets zou bijzondei fijn zijn", besluit Agnes Koeman uit Axel. PIET DE MAAT.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 11