ubelen
Co en Elly de Jonge willen
atletiek voor het hele gezin
/port vrouw
^|/portmQn|^
jVAN DEWEEKjjy
K arabijnschuttersvereniging
„Winnetou" groeit langzaam
Axelse wielrenster zou graag
voor eigen publiek rijden
efevenis:
Donzalen van
;r tientallen
afels,
kamers.
irijsklassen en in
de stijlen, van
iodern.
jubels
Je grootste
uid-Nederland.
ers koopt, moet
st zijn.
idag tot en met
ur.
9 en 5 uui.
Jreda.
00-34552-
•DONDERDAG 5 JUNI 19/5
ten en favoriete
alle Grundig
ëens kijken bij da
e tot de grootste
TERNEUZEN - De heer en
mevrouw De Jonge uit Terneu-
zen, in de plaatselijke atletie-
kafdeling van de Terneuzense
sportvereniging „Scheldesport"
beter bekend als doodgewoon
„Co en Elly", hebben aan de
clubkampioenschappen die za
terdag 7 juni op het Zuider
sportpark betwist worden nog
iets speciaals toegevoegd. Mede
doordat hun drie kinderen bij de
atletiek betrokken zijn, zijn Co
en Elly letterlijk maar ook fi
guurlijk bezeten van de atletiek.
Buiten de organisatie van ver
schillende grote wedstrijden,
waaronder de onlangs gehouden
Zeeuwse kampioenschappen,
heeft dit tweetal zaterdag ook de
organisatie in handen van een
voor Zeeuwsch-Vlaanderen
„unieke" familie-estafette. He
lemaal nieuw is het niet meer,
omdat het vorig jaar voor de eer
ste keer werd gehouden. Co de
jonge zegt daarover: „Vorig jaar
was het eigenlijk meer een proef,
het was toen meer van, even af
wachten wat het wordt". Niet
aan de grote klok h gend werd
de eerste famili- tafette 's
avonds afgewerkt, en zeker niet
zonder succes. Negen families
lieten zich voor de wedstrijd in
schrijven en de laatste nummers
werden in de schemer afge
werkt. Jongens en meisjes die
zelf In de atletieksport betrok
ken zijn „sleurden" pa en ma
mee naar de Terneuzense sintel-
baan, waar de lange broek en de
jurk verwisseld werden voor de
korte broek met gymschoenen of
eventueel spikes. Na afloop
werd het een groot feest, en me
teen stond vast dat men het vol
gende jaar weer zo'n evenement
zou organiseren. Elly de Jonge:
moeten het geheel toch meer
zien als een gezellig loopje". De
estafette houdt in dat de vier lo
pers een ronde van ongeveer
vierhonderd meter rond het
voetbalveld afleggen. Voor va
ders die al last van een „buikje"
krijgen zeker een idee om er met
„Niet alleen voor de kinderen
zelf maar ook voor de deelne
mende ouders hebben we nu be
sloten het geheel 's middags zo
rond de klok van drie uur te la
ten verlopen"
„Natuurlijk is ook nu de inzet
voor de eerste plaats, maar we
SStt»
hun huisgezin voor in te schrij
ven. Om het idee „strijden voor
de eerste plaats" zoveel moge
lijk van de baan te schuiven
hebben Co en Elly de Jonge be
sloten om geen eerste prijs be
schikbaar te stellen. De vier ge
zinsleden van de eerste vier
ploegen - diegenen die de snel-
Tsmanm. -
ste tijd hebben laten afdrukken
- zullen ieder een standaard in
ontvangst mogen nemen. Om het
geheel financieel rond te krijgen
vragen de organisatoren vier
gulden inschrijfgeld per ploeg
van vier deelnemers Een dat
kan toch voor niemand een pro
bleem zijn. Co en Elly de Jonge
hebben natuurlijk wel enige re
gels moeten opstellen. Zo moe
ten de vier deelnemers minimaal
tachtig jaar oud zijn. Dat een
van de deelnemers lid is van de
Terneuzense atletiekafdeling, of
een andere sportvereniging is
geen vereiste. Iedere familie die
aan de „eisen" voldoet kan voor
dit „unieke" gebeuren inschrij
ven. Co de Jonge: „We beschou
wen het geheel zelf gewoon als
een aardigheidje. Tegenwoordig
hoor je bijzonder veel van trifn-
men, trimmen en nog eens trim
men. Deze familie-estafette kan
je ook beschouwen als een trim-
wedstrijd. De deelnemende fa
milies mogen ook overal van
daan komen, iedereen is wel
kom".
Het belooft zaterdagmidag op
het Terneuzense sportpark een
gezellige boel te worden waarbij
heel wat vaders - dat natuurlijk
wel op aandringen van de kinde
ren - hun misschien nogJwel
„witte-melkbeentjes" aan het
zonlicht zullen blootstellen. „En
wie weet, misschien treedt er
nog wel talent op de voorgrond",
zegt Elly de Jonge. Al moet ik
hier wel onmiddellijk aan toe
voegen dat dit zeker de opzet
Hef bestuur van de schuttersvereniging v.l.n.r. de heren Jansen van Roosendaal, de Bakker. d'Hont, de Waal en mevrouw Jansen
van Roosendaal.
van het geheel niet is. We zien
het zelf gewoon als een gezellig
familie-feestje". Dat de families
met grote en bekende atle-
ten(tes) zoals de familie De
Jonge of de familie De Nijs uit
Terneuzen niet altijd winnen
bleek vorig jaarwel. Voor de
familie De Jonge werd het toen
maar een vijfde plaats. Elly:
SLUISKIL - Dc karabijn-
schuttersvereniging „Winne-
tou" uit Sluiskil begint nu zo
langzamerhand tot een echte
vereniging uit te groeien. In het
begin leek niets erop dat deze
vereniging een lang bestaan zou
kennen. Slechts een vijftal men
sen toonde in dit eerste jaar be
langstelling voor de karabijn
schuttersvereniging. Een aantal
was begrijpelijkerwijs aan een
veel te lage kant wat er op
(luidde dat de vereniging - in
dien men daarvan mocht spre
ken - slechts van korte duur zou
zijn. Maar nu, zo'n drie jaar later
is het ledental - al zij het gestaag
- toch gegroeid naar negentien.
Nog bepaald geen aantal om al
naast je schoenen te gaan lopen,
maar toch een vooruitgang die
er op duidt dat de vereniging nu
toch op een veel langer bestaan
kan rekenen.
Drie jaar geleden", zo begint
penningmeester Willy Jansen
van Roosendaal, „vroeg Louis
Dallinga aan mij of ik met het
initiatief wou ondernemen om
een schuttersvereniging op touw
te zetten In het begin was ik
daar nog beslist niet laaiend en
thousiast over, temeer omdat ik
zelf nog nooit met de karabijn-
schutterssport serieus in aanra-
kyjg was geweest. Tenzij je af en
toe op een mus schieten op je
achteruit ook als sport be
schouwt Maar om terug te ko
men tot die oprichtingn ik trok
toch de stoute schoenen maar
aan en de schuttersvereniging
„Winnetou" kwam, zij het moei
zaam, van de grond. Het eerste
jaar was het maar een bedroe
vende zaak en zag ik er persoon
lijk niet veel heil in. Maar ja, ge
lukkig is het allemaal stukken
verbeterd en kunnen wij ais be
stuur de toekomst weer wat op
timistischer tegemoet zien".
Het ligt in de bedoeling dat de
vereniging „Winnetou" binnen
kort start met een onderlinge
competitie die via wekelijkse
competitieavonden op touw ge
zet wordt Voorheen lag de or
ganisatie hiervan in handen van
het nu uit elkaar gegane Zeeuws
Vlaamse schuttersverbond,
waarin de schuttersverenigin
gen van Sas van Gent, Axel,
Sluiskil, Oostburg, IJzendijke
en Breskens aangesloten waren.
Willy Jansen van Roosendaal:
„Ja, door het uiteenvallen van,
het Zeeuws-Vlaamse schutters
verbond, is er in feite een soort
van leegte ontstaan Want het
was zo met dit verbond dat er
regelmatig onderlinge wedstrij
den werden gehouden, die mee
telden voor een kampioenschap.
Nu ligt het bij ons in de bedoe
ling dat wij dat mettertijd op
gaan vangen via onderlinge
wedstrijdjes in de vereniging.
Dat wil dan zeggen dat wij op
een vaste avond wekelijks bijeen
komen om eikaars krachten te
meten. Aan de hand van die we
kelijkse competitieschietingen
wordt dan via een puntenwaar
dering naar gelang de prestaties
die op zo'n schieting door de
schutter verricht wordt, aan het
eind van het seizoen het aantal
punten samengesteld, en degene
die dan de meeste punten ver
zameld heeft, wordt dan auto
matisch clubkampioen.".
„In feite is zo'n onderlinge
schietavond in de week onont
beerlijk in een schuttersvereni
ging, het bevordert de animo en
ook de verstandhouding onder
ling. Daarnaast houden wij ie
dere derde zondag van de maand
een prijsschieting waarop ieder
een welkom is. Die maandelijkse
prijsschietingen trekken door de
band zo'n veertig schutters. Het
inleggeld dat door deze schut
ters betaald wordt, wordt weer
verschoten en via een loterij die
door mijn vrouw (een van de vu
rigste supporters van de schut
tersvereniging Winnetou, red
Willeke Jansen van Roosendaal
verzorgd wordt Dit natuurlijk
ook om de clubkas wat te spek
ken. De meeste schutters op zo'n
prijsschieting zijn wel afkom-
„Dat geeft ook niet. Dat is ook
onze opzet niet. Van vorig jaar
hebben we jammer genoeg de
uitslag niet méér, maar ik weet
nog wel dat het een familie van
een Terneuzense politieagent
was, die winnaar werd".
Nu het geheel op een zater
dagmiddag, plaatsvindt, hebben
Co en Elly de Jonge goede hoop
veel families te kunnen inschrij
ven. Ontvangen de deelnemers
van de eerste vier ploegen een
standaard, ook de andere deel
nemers zullen niet met lege han
den naar huis gstuurd worden.
Zij zullen na afloop een leuke
herinnering in ontvangst mogen
nemen. Het woord is nu aan de
vaders en moeders, de kinderen
staan nu al te trappelen van on
geduld. Aan hun zal het zeker
niet liggen. Ook niet aan Co en
Ely de Jonge. Een bijna onmis
bare schakel in de atletiekafde
ling van „Scheldesport" uit
Terneuzen.
PIET DE MAAT.
42HHMOUBM
stig uit Sas van Gent, Westdorpe
en Moerbeke".
Het bestuur van de schutters
vereniging „Winnetou" bestaat
uit: voorzitter Piet van Puyvel-
de, vice-voorzitter Boudewijn
.de Waal, penningmeester Willy
Jansen van Roosendaal en secre
taris Bert de Bakker. Behoudens
de prijsschieting éénmaal in de
maand, houdt de vereniging ook
jaarlijks een koningsschieting.
Koning van dit jaar is - en hij is
ook wel een van de sterkste
schutters - Piet van Puyvelde.
Willy Jansen van Roosendaal:
„Aan zo'n koningsschieting
verbinden wij dan ook de jaar
lijkse feestavond, want het is bij
ons zo dat het er niet om gaat om
de verenigingskas uit te laten
puilen. Nee, met het geld dat
aanwezig is wordt zoveel moge
lijk gewerkt Om het onze leden
zo goed mogelijk naar de zin te
maken. Ook gaan wij met een
vier of vijftal schutters hier in de
buurt schietingen bezoeken,
want je moet natuurlijk overal je
gezicht laten zien. Hopelijk
groeit onze vereniging nog wat,
want zeventien leden is natuur
lijk nog geen aantal om over
naar huis te schrijven Daarom
zijn nieuwe leden bij ons van
harte welkom, omdat mede
daardoor de basis voor een ge
zonde toekomst gevormd wordt.
AXEL - Een sport die in Zee
land en vooral met name in
Zeeuwsch-Vlaanderen bijzon
der populair is, is ongetwijfeld
de wielersport. Toch is er in heel
dat Zeeuwsch-Vlaanderen maar
één dame te vinden die deze
sport intens beoefent, namelijk
die 20-jarige Agnes Koeman uit
Axel. Elke avond rond de klok
van kwart voor vijf stapt ze als
veel mannelijke collega's op de
racefiets om haar trainingspro
gramma af te werken. Een train
ingsprogramma dat bestaat uit
zo'n zestig kilometer. Een af
stand waar heel wat van haar
leeftijdgenoten voor zullen te
rugschrikken. Voor haar is die
afstand maar een peuleschil
letje. Elk weekend is ze van de
partij waar dameswedstrijden
op het programma staan. Zowel
's-zaterdags als 's-zondags, en
als er midden in de week wed
strijden zijn kan men haar altijd
tot de deelneemsters rekenen,
verwisseld ze haar nauwslui
tende lange broek of jurk voor
de korte rennersbroek. Agnes
Koeman uit Axel schuwt het
zware wielervak niet. Integen
deel zelfs, ze heeft er zelf de
grootste lol in wanneer zij tij
dens de gebruikelijke trainings-
ritten haar achterband aan het
sterke geslacht kan laten zien.
Een kennismaking met de
charmante en vlot pratende Ag
nes Koeman is niet direct dat
type dat men op een koersfiets
verwacht. Zelf zegt ze daarover:
„Het is ook allemaal een beetje
op een gekke manier gekomen.
Toen we ruim vier jaar geleden
naar Axel verhuisden kwam ik
hier eigenlijk een beetje alleen te
staan. Daarvoor was ik in de
Zaandamse handbalclub wel ac
tief geweest, maar aangezien er
hier in Axel toen nog niet veel
teamsporten waren, besloot ik te
kiezen voor een individuele
sport. Dat dit wielrennen zou
worden wist ik op dat moment
nog niet. Het was toen zelfs zo
dat ik een hekel had aan fietsen.
Een wielerwedstrijd? Die had ik
nog nooit gezien", besluit ze la
chend.
Toch koos Agnes Koeman
voor de keiharde wielersport.
Nu ruim vier jaar later is ze daar
al verschillende keren mee ge
confronteerd geworden. Maar
desondanks is de wielersport
een stukje van haar dagelijks le
ven geworden en heeft ze bij
zonder weinig interesse voor
vaste vriendjes Of die zou dan
ook bezeten van de wielersport
moeten zijn, want zegt ze: „An
ders zou ik er nog eens zwaar
over moeten denken".
Pa Koeman, bedrijfsleider
.van het grote garage- en trans
portbedrijf Van Ruiten in Axel
geeft zijn dochter - waar ze als
kantoorbediende werkzaam is -
alle faciliteiten, zodat ze haai
sport naar hartelust kan beoefe
nen.
„Gelukkig wel", zegt Agnes
Koeman. „Dat is ook wel nodig
anders kun je helemaal niet mee
Na vier jaar weet ik echt wel dat
wielrennen helemaal iets anders
is dan handballen Wil je in het
wielrennen gewoon meekunnen,
laat staan aan de top staan, is
serieus trainen en dat elke dag
gewoon een eerste vereiste'
Leeft ze echt voor haar sport,
toch voegt ze hier onmiddellijk
aan toe: „Vooral als meisje moet
Agnes Koeman, wielrenster uit Axel.
je het betrekkelijke er altijd van
inzien. Voor mij is het wielren
nen uiteindelijk geen brood
winning, ook niet in de toe
komst. Ik doen het gewoon
graag".
Het was de Hulsterse volks-
koerser Piet Everaert die de
vlotte Agnes Koeman in aanra
king bracht met de wielersport.
Werkzaam als monteur in het
Axelse bedrijf, hoorde Agnes
Koeman niets anders dan wiel
rennen en nog eens wielrennen.
Agnes Koeman: „Door hem en
met hem ben ik er zo'n beetje
ingerold. Aan hem heb ik vooral
in het begin een grote steun ge
had. omdat de wielersport voor
mij helemaal iets nieuws was.
Piet zelf kende het metier door
en door. Van een koersfiets had
ik wel eens gehoord, maar ik
kende zo'n ding niet eens, laat
staan dat ik er iets van af wist"
Het eerste jaar werd voor de
Axelse wielrenster dan ook een
jaar van „ontberingen", tegen
slagen etc. Nu kan ze daar om
lachten, toen was het echter he
lemaal iets anders. Agnes Koe
man werd toen met de harde
wielersport geconfronteerd
Maar van stoppen, zoals veel
van haar eerste jaars collega's
doen wilde ze niets weten Ze
trainde keihard, om binnen de
korst mogelijke tijd haar „man
netje" te staan
„In het eerste jaar heb ik ont
zettend veel afgezien Tijdens de
wedstrijden moest ik er constant
af Ik moest nog ontzettend veel
leren" Terwijl haar leeftijdsge
noten het strand en de zon op
zochten, beklom Agnes Koeman
haar racefiets om de conditie bij
te schaven. Nu vier jaar later, en
in elke wedstrijd proberen om
de eerste bloemen mee naar Axel
te kunnen nemen, heeft ze er nog
geen moment spijt van gehad
dat ze toen voor de wielersport
heeft gekozen.
Agnes Koeman: „Ik heb het al
gezegd, voor mij is de wieler
sport gewoon een hobby Ik vind
het ontzettend leuk. Voor de
winst moet je het zeker niet
doen, dan kan ik met een wee
kend beter in een winkel of zo
gaan werken".
Hoopt ze die eerste overwin
ning vandaag of morgen toch
nog eens te pakken -ze traint er
zonder meer intens voor- met
haar zevende plaats -tot heden
toe haar beste klassering- is ze
best tevreden Moeder Koeman
zegt vervolgens „Naar Ketie
Hage is gewoon geen kijken Dat
is net zoals Eddie Merckx ge
woon een natuurtalent"
Agnes vervolgt „Die zevende
plaats was tijdens een wedstrijd
in Rotterdam Het was daar een
lang en zwaar parkoers, en dat
ligt me wel Daarom ga ik ook
veel in Belgié rijden De ronden
daar zijn groter en zwaarder.
Wat in België opvalt is hel pu
bliek Dat reageert veel sportie
ver dan hiei Het niveau van de
Belgische dames gaat steeds in
een stijgende lijn Maar ik geloof
dat ook in Nederland de belang
stelling toeneemt Voor dames
wedstrijden, vooral in België
komen er toch altijd zo'n zestig
dames aan de start Momenteel
ben ik nog de enige wielrenster
in Zeeuwsch-Vlaanderen. maat
hei ziet er wel naar uil dat er
over enkele jaren enkele zullen
bijkomen. Gelukkig wel, dat is
ook veel gezelliger Nu moet ik
altijd alleen gaan trainen, al
kom ik vaak andere jongens
tegen waar je dan een eind mee
optrekt".
Het koersen is vooral voor de
dames een dure sport omdat
vaak -Zeeuwsch-Vlaanderen
telt maar een drietal
wedstrijden- grote afstanden
gereden moeten worden naar de
wedstrijden. Daar komt dan
verder nog bij dat het prijzen
schema voor de dames met dat
gene is om over naar huis te.
schrijven en van reisvergoedin-
gen nog niet vaak heeft ge
hoord"
„Het is daarom maar gelukkig
dat ik veel wedstrijden in België
kan rijden, anders zou het ge
woon financieel niet haalbaar
zijn"
Haar trouwste supporters,
hoe kan het ook anders, zijn va-
dei en moedei Koeman. Moeder
Koeman. „Als het kan slaan we
geen enkele wedstrijd over. Ik
vind het gewoon leuk dat mijn
dochter koerst Persoonlijk vind
ik het een mooiere spon dan bij
voorbeeld damesvoetbal.
In deze tak van sport moet je
het zelf helemaal maken" Dui
delijk is dat belden helemaal in
genomen zijn met de sport van
dochter Agnes, die er zelf nog
niet denkt om te stoppen.
„Graag zou ik eens een wed
strijd voor eigen publiek rijden.
Zoiets zou bijzondei fijn zijn",
besluit Agnes Koeman uit Axel.
PIET DE MAAT.