Misdaadindustrie in
Milaan „verdient5'
miljard per jaar
WATERPOMP
BEKRACHTIGD
DOOR
ZONNECELLEN.
DE SPORTIEVE ENGELSEN
„In naam tan de
vooruitgang
dubbele moord
FLITSEN UIT
LATIJNS-
AMERIKA
ITALIë VREEST NIEUWE AMNESTIE
DOEK O VER ETHIEK VAN
OVERLEVEN VOOR ALLEN
binnenland
buitenland
Gangster -
methoden
Plaatsgebrek
Vrachtwagens
Concorrezzo
,,Rat Pit
Boksen
(Van onze correspondent
I MEXICO-CITY - Wekenlang
I hebben de Mexicaanse taxi
chauffeurs (al dan niet binnens
monds vloekend) moeten omrij
den vanwege de oprichting van
het nieuw standbeeld van een
oude bevrijder, Simon Bolivar,
cadeau ran Venezuela.
Sou hebben ze natuurlijk ge
luk de stad staat vol met ver
steende bevrijders die ver-
keersmisere bezorgen. Bevrij
ders van de Spanjaarden, van de
fransen en van al die met macht
flirtende heden die ook wel eens
willen weten hoe 't voelt een
Mexicaanse kroon te dragen.
Wel weel hebben ze ervan gehad
wij zitten nu met de bevrij
ders. Zonder paarden, met
vaarden, sommigen daarop ge-
I zelen als op Pegasus zelf in hun
vlucht toch maar te bevrijden!
Al kan je niet zeggen dat er na-
dien veel op is verbeterd! Maar
I laten we het daar niet over heb-
I ben.
Goed - allemaal omrijden voor
de nieuwe Bol war En een voet
stuk dat ie kreeg, er kwam geen
eind aan, net als aan de rede
voeringen waarmee de bevrij
ders bij herdenkingen worden
vereerd. Maar ja, zo iemand
moet hoog te paard zitten na
tuurlijk. Misschien ook hoopte
de Columbiaanse beeldhouwer,
Carlos Anez, dal als ie het beeld
maar hoog genoeg zou plaatsen
niemand het goed zou kunnen
zien En geen mens er dan erg in
zou hebben dat het beeld niet
van brons was - alleen van gips
en cement en mastiek of stop
verf, zeiden de Venezolaanse di
plomaten verachtelijk) Tenslot
te komt het toch ook op de plas
tische kwaliteiten van het beeld
aan, op groot gebaar en zo! Nou,
laat het dan niet van brons zijn.
Zo'n bevrijdersgebaar doet het
hem heus wel, cement of niet.
Maar ja, je moet maar met bu
reaucratie te doen hebben. De
Venezolaanse schatkist had de
beeldhouwer een cheque voor
een bronzen standbeeld ge
stuurd - en brons moest het we
zen! Al moge na ontvangst van
de cheque en mede daardoor ge
ïnspireerd plots voor des kun
stenaars innerlijk oog het plas
tisch visioen zijn verrezen van
een heel nieuwe Bolivar, die in
cement veel meer dan in brons
over de Bevrijding kon uitdruk
ken
Ach, u kent ze, die kunste
naars, bezeten de wereld wat
vreugd, wat schoonheid te be
zorgen, of ze er nu zelf wel of niet
beter van worden. En als je nu
naar van Gogh, naar Mozart of
de rest kijkt, kan je bepaald niet
zeggen dat ze de wereld hebben
beroofd. Wees dus wat genereus,
niet, met deze of gene die dat wel
doet. Hebben zijn vakbroeders
er al niet ruim voor betaald? En
met zoveel onbetaalde creatie
drift gaan de meeste artiesten nu
eenmaal onder schuldenlasten
gebogen, Carlos Anez wel niet
uitgezonderd. Dus at Carlos zijn
cheque op, of hel brons - of, om
indigestie te voorkomen, 'hij
kocht brood en wijn voor die
cheque. Daar kreeg hij dan weer
inspiratie van - om ons vreugde
en bevrijding te bezorgen, zo
draait de wereld immers!
Ah, maar niet voor de bureau
cratie, die trouwens liet best
weet wat kunst is.... In ieder ge
val, toen het grote moment daar
was en de Venezolaanse Presi
dent tijdens zijn bezoek aan
Mexico het beeld van Bolivar
zou onthullen, keek ie eens on
der het doek. Hij zag Bolivar
wel, maar niet zijn bronzen pak!
Hij schrok van zo weinig reve
rentie voor status! En als ie dan
ook nog tot de nouveaux riches
hoort en zoveel olie en geld re
presenteert! Alsof Venezuela
geen standbeeld van brons kon
betalen'.....Discreet liet de presi
dent het doek weer vallen. De
onthulling ging niet door. Er zat
geen kunst onder dat doek.
Mimstrieel gefluister, koeriers
telegrammen in code, ambassa-
doriaal overwerk - en ziedaar:
het gevolg van dit alles materia
liseerde in de vorm van politie
beambten in de studio van Car
los Anez. Zijn wijn was op Zijn
vrijheid voorbij (En dan bewe
ren ze nog dat kunst bevrijdt
Kunstbroeders aan de stamtafel
zeiden: „Het was te voorzien, hij
heeft hetzelfde al eens in Peru
geleverd."
Hel wachten is nu op het be
rouw en de penitentie. De laat
ste zal worden voorgeschreven
door een commissie. (Stelt u zich
de commissie-leden ook voor
met frakken aan en hoge hoeden
op?) Deze commissie moet de
kunstwaarde van de cementen
Bolivar bepalen. Jammer dat
Simon Bolivar, die gesmuld zou
hebben van het verhaal, er niet
meer is. En dat de geest van dit
vrijheidsgenie zo verstikt is ge
raakt in de bureaucratie.
Want nu zal Carlos Anez het
moeten uitzitten. Maar men zegt
dat leed goed voor de kunste
naarsziel is....
MARION LAUDY
(Van onze correspondent)
ROME - Alleen in Milaan al moet de misdaadin
dustrie volgens schattingen het vorig jaar ruim één
miljard gulden verdiend hebben. Pure winst uit
handel in drugs en minderjarigen, uit prostitutie
en diefstallen, uit ontvoeringen en afpersingen.
„De misdaad is de enige tak van industrie in Italië
die winst maakt", is een van de veelgehoorde,
maar bittere opmerkingen in politiekringen.
(Van een medewerker)
LIMEIL-BRÉVANNES - Op
hel terrein van een Frans labo
ratorium, dat samenwerkt met
de Philips rescarchorganisatie,
is een waterpomp geslagen die
aangedreven wordt door zon-
neënergie. liet hierbij toege
paste zonnecelpaneel, met een
oppervlakte van vijf vierkante
meter, heeft een maximaal ver- 1
mogen van driehonderd watt.
De experimentele pomp reikt tot
vijftien meter diepte, hetgeen te
vergelijken is met de situatie in
droge gebieden van ontwikke
lingslanden.
Bij drieduizend uur zon per
jaar is de opbrengst van de wa
terpomp jaarlijks duizend ku
bieke meter water per vierkante
meter zonnepaneel Op het ter
rein van het laboratorium, dat
nabij Parijs is gelegen, bedraagt
dit ongeveer de helft hiervan.
Tot dusver worden zonnecel
len voornamelijk toegepast voor
het voeden van elektronische
apparatuur, zoals radio- en
televisie-relaisstations in de af
gelegen gebieden en bakens voor
het luchtvaartverkeer. De on
derzoekers van de Laboratoires
d Electronique et de Physique
appliqué (LE P te Limeü-
Brévannes (Frankrijk) wilden
met dit experiment aantonen,
dat zonnecelpanelen ook ge
bruikt kunnen worden voor het
aandrijven van mechanische
apparaten, zoals pompen,
waardoor het toepassingsgebied
aanzienlijk kan worden uitge
breid.
Dit onderzoekproject, dat
werd uitgevoerd onder leiding
van G J Naaijer, heeft tevens
geleid tot een nieuwe methode
van energieopslag in zonnecel-
installaties kortdurende ener
gieoverschotten worden opge
slagen in accu's, langdurende
worden bewaard als potentiële
energie van water in een hoger
gelegen reservoir.
De hier beschreven resultaten
hebben uitsluitend betrekking
op laboratoriumonderzoek, zij
impliceren niet de fabricage of
marketing van nieuwe produk-
ten. De in het project toegepaste
zonnecellen zijn echter reeds
enkele jaren commercieel ver
krijgbaar Zij worden vervaar
digd door RTC. (La Radiotech-
nique Compélec).
Op de foto zien we een deel van
de pompinstallatie met links
op de voorgrond het
zonnecel-paneel.
Diezelfde politie bidt in
stilte aile heiligen uit de he
mel om toch maar bespaard
te blijven van een nieuwe, al
gemene amnestie. Sinds 1946
is in Italië tot negenmaal toe
een amnestie afgekondigd;
de laatste in 1970. Sinds dat
jaar geven de misdaadstatis
tieken in Italië - maar vooral
in Lombardije inclusief de
hoofdstad Milaan, een
enorme stijging te zien. Alle
gevangenen die tot vijf jaar
(of minder) veroordeeld wa
ren mochten naar huis; pro
cessen en dossiers werden
dichtgeklapt en opgeborgen.
Met de 30ste verjaardag van
de bevrijding in zicht (begin ju
ni) vreest men in anti-
misdaadkringen opnieuw een
algemene amnestie, waarna het
aantal misdaden onherroepelijk
opnieuw zal stijgen.
In Lombardije is een commis
sie van onderzoek tot de conclu
sie gekomen dat de Maffia een
dominerende rol speelt in het
onderwereldgebeuren. „We zijn
terug in het Amerika van de ja
ren dertig", aldus de leden van
deze commissie. Georganiseerde
benden controleren hele buur
ten, chanteren personen, verko
pen hun „bescherming", heffen
„contributies" bij winkeliers en
plegen overvallen en diefstallen
aan de lopende band.
Het is een normale zaak ge
worden dat 's nachts een winkel
wordt leeggeroofd en dat het ge
stolen goed de volgende dag
voor de winkel van de bestolene
brutaalweg en openlijk te koop
wordt aangeboden. Het zijn
gangstermethoden uit het Chi
cago van voor de oorlog.
In Lombardije en Milaan zijn
de misdaadcijfers het hoogst
van heel Italië. „We zijn in cri
mineel opzicht steden als Parijs
en Hamburg al lang voorbij ge
streefd", aldus een zure opmer
king uit deze regionale onder
zoekscommissie.
De kloof tussen het centrale
bestuur in Rome en de dringend
gewenste autonomie van de ge
westen staat vooralsnog een ef
ficiënte misdaadbestrijding in
de weg. Bovendien werkt het
justitiële apparaat met enorme
achterstand. Duizenden proces
sen liggen klaar om afgewerkt te
worden, maar de magistratuur
kan de toevloed nauwelijks bij
houden.
Tientallen „zware jongens"
lopen' vrij rond in afwachting
van hun berechting. In Milaan is
openlijk geschreven, dat het
aantal hoge rechterlijke func
tionarissen de helft van het jaar
met vakantie is en dat het dus
geen wonder is dat er een derge
lijke achterstand bestaat. Alleen
in Milaan en omgeving is gebrek
aan 4.000 onderkomens voor ge
detineerden. De bestaande ge
vangenissen zitten overvol.
De georganiseerde misdaad in
Milaan en omgeving heeft naar
schatting 6.000 vaste werkne
mers in dienst. Ongeveer dui
zend van hen houden zich bezig
met de diefstal van auto's, zowel
personenwagens als de zware
vrachtwagencombinaties.
Maffia of niet: de tientallen
zware vrachtwagencombina
ties, duur van aanschaf en kost
baar van inhoud, die jaarlijks in
Noord-Italie als sneeuw voor de
zon verdwijnen, worden gesto
len door een bijzonder perfecte
misdaadorganisatie. Op het
hoofdkwartier van deze om
vangrijke bende is men volledig
op de hoogte van het doen en
laten van de chauffeurs, van de
bestemmingen van de vracht
wagens, van de inhoud, van de
kwaliteit en waarde van de la
dingen. Men weet duidelijk voor
bijna honderd procent zeker de
routes en de rijtijden van de
chauffeurs
De afgelopen twee maanden
zijn opnieuw zeker twintig
zware vrachtwagencombinaties
gestolen in Noord-Italië, meer
speciaal in het beruchte douane-
en vrachtdienstencentrum Con
correzzo. Tot eind 1960 is het al
tijd vrij rustig geweest in dit
ruim tienduizend inwoners tel
lende stadje ten oosten van Mi
laan. In dat jaar evenwel werd
bij het dorp een nieuw douane
kantoor in gebruik genomen,
waar de formaliteiten vervuld
worden in plaats van aan de
nauwe grensovergangen Zelf.
Veel „TIR"-reuzen uit Neder
land, Frankrijk, Beigiëen Duits
land, Skandinavië, de Britse ei
landen en de Oostblok-landen
worden naar deze centrale
douane-post gedirigeerd. Min-'
stens 150 per dag; vaak ook 250
tot 300. Duizenden tonnen goe
deren worden er per etmaal in
geklaard en dit rumoerige be
drijf heeft de rust in Concor
rezzo voorgoed verjaagd.
Concorrezzo is een van de
plaatsen waar de georgani
seerde misdaad "toeslaat,
overigens in een aantal gevallen
kennelijk met medewerking van
de „gedupeerde" chauffeurs
Maar het is niet de enige plaats.
Overal in het Noorditaliaanse
gebied worden auto's en vracht
auto's gestolen. Dagelijks, en
vaak zonder dat de betrokkenen
aangifte willen of durven doen.
Het Nederlandse consulaat in
Milaan is tot op heden niet onte
vreden. In vergelijking met vo
rige jaren is het deze eerste
maanden erg rustig geweest, het
aantal gestolen Nederlandse
vrachtwagencombinaties is
aanzienlijk minder dan in het
recente verleden, „maar het jaar
is nog niet om", aldus het com
mentaar.
Tot op dit moment zijn bij het
consulaat dit jaar vijf meldingen
van diefstallen binnengekomen.
„Maar" vijf, doch op het totaal
van het misdaadsyndicaat ma
ken ook vele kleintjes uiteinde
lijk één grote.
FRANS WIJNANDS
(Van onze correspondent)
LONDEN - Het bericht dat in Schotland nog gevechten
georganiseerd worden tussen halfwilde katten, waarvan
men de staarten aan elkaar bindt, terwijl opgezweepte sport
liefhebbers wedden op de vechtkat met de beste kansen,
heeft onlangs nogal wat deining veroorzaakt onder de Brit
ten. Hun koninklijke vereniging voor dierenbescherming be
loofde dadelijk een onderzoek in te stellen waarvan de uit- Ilorlo&6
slag momenteel nog op zich laat wachten.
talen sporen: het portret van een
bokser met twee vlaggen: de
Franse en Britse, zusterlijk
naast elkaar aangebracht naar
aanleiding van de Krimoorlog,
waarin de Britten en de Fransen
bondgenoten waren.
Volgens mensen, die het kunnen
weten, is de opzettelijk inge
richte kampstrijd tussen katten
in Schotland - waar nog veel
echte wilde katten aangetroffen
worden - als volksvermaak
bijna even oud als het hanenge
vecht Wanneer ze merken, dat
ze met de staart aan elkaar ver
bonden zijn, grollen de katten
van razernij De beste vechters
krabben hun tegenstanders de
ogen uit. Verliezers zijn er erg
aan toe.
Het kan best, dat die primi
tieve „sport" binnen afzienbare
tijd verboden wordt, zoals men
vroeger ook de hanengevechten
wettelijk heeft onderdrukt. Een
groot deel van de Britten is van
nature geciviliseerd sportief en
sport bevend, maar lang niet ie
dere Britse sport geciviliseerd.
Dat dringt pas goed tot je
door, wanneer je op de tentoon
stelling „Sport in de Britse
schilderkunst" eerst in Londen,
daarna in zalen van Leicester en
Liverpool, het vreemde doek „A
Rat Pit" bekijkt, dat circa 1860
gepenseeld werd door een ano
nieme artiest.
De onbekende schilder was
geen grote kunstenaar, maar
daar gaat het niet om De bezoe
ker wordt geboeid door het zon
derlinge tafereel dat die man
bijna fotografisch uitgebeeld
heeft. Je ziet een kleine houten
arena, met een hoge borstwe
ring, waar rond een massa nette
heren staat De meeste mannen
zijn blootshoofds, maar sommi
gen dragen een hoge hoed Je
merkt zelfs hier en daar een mo
nocle, wat de indruk versterkt,
dat het geen schooiers zijn Op
de derde rij staan enkele flinke
militairen, met elegante snor
ren.
De arena bevindt zich in een
kamer, waarvan de muren ver
sierd zijn met het portret van
een vechthaan, voorzien van me-
Boven de „Pit" hangt een
tweearmige gaslamp. In de
arena staat een secondant in op
gerolde hemdsmouwen en met
dichtgebonden broekspijpen.
Over de houten vloer rennen wel
honderd ratten, nagezet door
een bloeddorstige bull-terrier,
die druk in de weer is om hel
ongedierte dood te bijten.
Nadat hanengevechten er il
legaal gemaakt waren in 1849,
was de rattensport een zeer po
pulair Engels vermaak. De gok
lust van de Britten werd geprik
keld door de mogelijkheid van
weddenschappen op een aantal
ratten dat in een bepaalde tijd
doodgebeten kon worden. De
honden werden vooraf gewogen,
want hun prestaties hingen
sterk af van hun gewicht. De se
condant controleerde de hele
gruwelijke slachtpartijen met
zijn hurloge.
Historici veronderstellen, dat
een van de jonge mannen op de
linkervoorgrond van hel schil
derij Harry Hastings, de mar
kies van Hertford, was. De En
gelse adel had tijd en geld om
elke sport te beoefenen. Has
tings fokte perfecte vechthanen.
Hij was een beroepsgokker en
bovendien een onverbeterlijke
grappenmaker In een mondaine
Londense balzaal veroorzaakte
hij ooit een onbeschrijfelijke
pandemonium door op de dans
vloer een geopende zak achter te
laten vol vinnige ratten. Het
lijdt dan ook geen twijfel, dat de
jonge markies van Hertford
grote belangstelling koesterde
voor „ratting" zoals de Britten
de rattensport noemen. Men
zegt, dat ze nog altijd beoefend
wordt in de mijnstreek van
Noord-Engeland
„Sport in de Britse schilder
kunst" geeft de bezoeker alvast
een beter inzicht in het fol kloris-
tische verschijnsel dat men
Britse sportiviteit noemt Het in
Deventer gedrukte catalogus
van de tentoonstelling verhel
dert de studie van een reeks
schilderijen en prenten, ge
maakt tussen 1650 en 1850.
waarop de Britten vrijwel alle
denkbare vormen van sport be
oefenen Talrijke doeken, die
vooi het eerst geëxposeerd wor
den, komen uit de privèver-
zameling van Koningin Eliza
beth.
Wie de Engelsen een beetje
kent, zal zich niet verbazen over
het feit, dat het grootste deel van
deze kunstwerken gewijd is aan
de jacht en edele paardesport. Je
hebt nog nooit zoveel geschil
derde en getekende paarden bij
elkaar gezien. Rossen van alle
vormen, afmetingen en kleuren,
en met de meest zonderlinge
hoofden. In die tijd was kenne
lijk geen enkele kunstenaar in
staat een normale paardekop af
te beelden.
Het is een tentoonstelling vol
geschiedenis. Je komt er onder
meer aan de weet, dat rond 1742
al druk gebokst werd in Enge
land Weer was de adel er als de
kippen bij om een nieuwe sport
testeunen Magistraten lieten de
brutale bokswedstrijden oog
luikend toe John Broughton
(1705-1789). een lid van de lijf
wacht van het Engelse vorsten
huis, was toen de beste bokser
John Hamilton Mortimer, een
schilder van historische onder
werpen en portretten, heeft van
gedrongen John een doek ge
maakt, waarop Broughton de
stoere blote vuisten balt in de
richting van een tegenstandei
die Stevenson heet Beide bok
sers zijn zo kaal als biljartbal
len. De catalogus zegt, dal
Broughton vanaf 1743 een druk
bezocht bokstheater exploi
teerde aan de Oxford Road.
ROGER SIMONS
(Van een onzer verslaggevers).
BREDA - Wie zijn eigen
moeder om zeep helpt, wordt
daar in het algemeen nogal
streng voor gestraft. Iedere
keer als het zich voordoet, en
dat is nogal eens, zijn er na
tuurlijk tal van verzachtende
omstandigheden aan te voe
ren: het was slecht weer die
dag, moeder had het eten aan
laten branden, de auto startte
niet vanmorgen en op het werk
deed iedereen ook al zo rot.
Maar er vólgt straf op: een
moord plegen mag niet.
Op het ogenblik staan tien
duizenden fabrieken over de
hele wereld smerige gifgassen
te produceren, schepen kern
reactoren ons op met levens
gevaarlijk afval, worden reus
achtige hoeveelheden mooi,
zuiver water verpest, en leggen
we enorme wegen en kanalen
aan, dwars door de schoot van
Moeder Natuur Niet
eenvoudig een mes in de borst,
een simpel revolverschot of
een beetje sterk pilletje. Nee,
een gemene sluipmoord, een
jarenlange marteling en pasop
het laatste moment de gena
deslag - dat is de manier
waarop wij onze moeder te lijf
gaan.
In de psychologie, de filoso
fie, de natuurwetenschappen
en noem maar op welke andere
richting hebben al honderden
geleerden ons trachten duide
lijk te maken, dat we niet een
enkele, maar een dubbele
moord begaan. Want wij met
onze fabrieken, onze welvaart,
onze stank en ons gif zijn zo
naïef te denken dat we de na
tuur overleefd hebben, dat we
het zonder onze moeder ook
wel rooien. Jammer genoeg is
dat niet zo: de boeken van bij
voorbeeld Erich Fromm geven
overduidelijk aan, dat we nog
steeds een onderdeel van de
natuur zijn, en dat we-hoe we
ook ons best doen om er bo
venuit te groeien - altijd een
onderdeel van de natuur zul
len blijven. Al hetgeen we de
natuur tekort doen, doen we
onszelf tekort.
Omdat nog lang niet ieder
een deze elementaire kennis
bezit, is het altijd nuttig zoiets
weer eens opnieuw te pushen,
in een eenvoudiger en als het
even kan ook begrijpelijker
vorm. Hans Bouma (predi
kant) heeft dat samen met
Wouter van Dieren gepro
beerd in een boek met als titel
„In naam van de vooruit
gang!" en als ondertitel „Poli
tieke en ethische notities over
„grenzen aan de groei", waar
bij Van Dieren vooral de poli
tieke, en Bouma vooral de
ethische notities behandelt.
Beide delen zijn nogal ver
schillend. té verschillend in
ieder geval om ze gezamenlijk
te behandelen.
Bouma pakt in zijn hoofd
stukken voornamelijk de rela
tie mens-natuur aan, vanuit
een theologisch oogpunt. In
plaats van als brutale heersers,
zouden we ons eigenlijk als
gasten moeten voelen op aar
de. zegt hij ergens in dat ver
band. Want eigenlijk bestaan
we nog maai een verrekte
klein poosje, al met al nog
maar zo'n drie miljoen jaar
tegenover de aarde zelf ruim
4600-miljoen. De dieren, de
planten, de lucht en het water,
alles was er al voordat wij er
kwamen De mens werd pas op
de zesde dag gemaakt, en dan
ook nog maar op de middag
van die zesde dag
God heeft met de mens - ook
al werd die pas op het laatste
moment bij het feest betrok
ken - wel een speciale bedoe
ling gehad Hij schiep ons naai
zij n evenbeeld, en droeg ons
het rentmeesterschap op over
zijn schepping. Niet alleen
over onszelf, maar over alles
En juist dat alles zijn we nu
aan het vernietigen, niet ex
clusief maar inclusief onszelf
Inderdaad, een dubbele
moord.
Bouma zegt in zijn boek niet
te kunnen hegrijpen hoe wij
als nakomelingen van Adam
(wat staat voor „aardman")
ons zo ontaard kunnen gedra
gen Medemenselijkheid is ei
nog een beetje, maar mede
schepsel ijkheid (eerbied vooi
alles wat er om ons heen is)
helemaal mei Wij leggen maai
wegen aan, bouwen fabi leken
en sluiten zeearmen af of het
allemaal niks kost
Bouma geeft een paar maal
van dat soort verfrissende Bij
belexegeses. Zo legt hij het
verhaal van de Toren van Ba-
bel uit als de biologische blun
der van een groep mensen om
op een hoop te kruipen, met
alle rampzalige gevolgen van
dien. Evenals nu in onze
enorme hooghoouflats heeft
God dal destijds afgestraft
met vervreemding de hah> Io
nische spraakverwarring.
Nog aan een andere bijbel
tekst geeft Bouma een verfris
sende uitleg, de veel gebruikte
en nog vaker misbruikte op
dracht „Gaat heen en verme
nigvuldigt u". We hebben dat
nu wel genoeg gedaan, vindt
Bouma. God kan nooit bedoeld
hebben dat we door moesten
gaan tot waar we nu gekomen
zijn inderdaad een vermenig
vuldigde bevolking, maar le
vend in een vergiftigde, ge
plunderde, uitgemergelde na
tuur, met voedseltekort,
grondstoffentekort, energie
tekort, armoe, honger, on
vrijheid, stress en wat we ons
nog allemaal meer aan zege
ningen op de hals gehaald
hebben. God heeft ons die op
dracht uitsluitend gegeven als
middel tot een veel hoger doel,
namelijk het creatief beheer
van de aarde. Om die taak te
kunnen vervullen moeten we
groot in aantal zijn, maar
vooral gezond en sterk. Eni
honderd zwakkelingen berei
ken niet meer dan één kracht
patser.
De twintig hoofdstukjes van
Bouma, die „In naam van de
vooruitgang!" besluiten, ge
ven nog heel wat meer van dat
soort vooral voor gelovigen
nieuwe wegen aan. Het is in
ieder geval een feit, dat derge
lijke geluiden vanaf de preek
stoel nog veel te weinig te be
luisteren zijn.
Resteert om te bespreken
nog het eerste, omvangrijkste
deel van het boek, van Wouter
van Dieren. We mogen aanne
men dat zijn ideeën bekend
zijn, en wie „In naam van de
vooruitgang!" daarna leest,
vindt vooral een aanvulling:
actueler voorbeelden, nieuwe
gegevens op het gebied van de
kernenergie, de oliecrisis, het
verkeer. Verder een serie bana
liteiten, die je als Westers ont
wikkeld mens de haren te ber
ge doen rijzen. Zo verhaalt
Van Dieren van de ambitieuze
plannen van de overzeese we
reldhandel, om in de toekomst
mammoettankers in de vaart
te brengen met een lading van
500.000 ton.water!
De hele wereldtankervloot,
gebouwd door enorme alumi-
niumfabrieken, zal straks een
vloeistof gaan vervoeren, die
zonder die tankers en zonder
die fabrieken op elke plek van
de aarde ruimschoots voor
handen zou zijn: schoon
drinkwater. „Het wachten",
aldus Van Dieren, „is nu op de
fabrikant, die zuurstof uit de
bergen gaat importeren met
opgelegde Rijnaken, schepen,
die bij hun fabneagestadia
hier te lande voor zoveel
luchtvervuiling zorgen, dat zij
onmiddellijk ingezet kunnen
worden om schone luchten te
importeren. Ze hakken bomen
om, om een gesticht te bouwen
voor mensen, die gek zijn ge
worden van het bomen om
hakken. Ze bouwen tankers en
pijpleidingen om het water
aan te voeren, dat werd ver
vuild en verbruikt bij het ma
ken van tankers en pijpleidin
gen. Wat zit ons economisch
systeem toch schitterend in
mekaar!"
Het valt Van Dieren kenne
lijk niet moeilijk meer van dat
soort rariteiten te vinden. Op
dezelfde manier behandelt hij
het rendement van de Assoe-
andam, waarvan de bouw ook
een enorme, zelfs economische
blunder is geweest Deniiamer.
waarop tegen alle ratio in de
kernenergie verdedigd wordt
De wijze waarop el k stadje dat
nog geen verkeersprobleem
heeft, er één wil hebben. Om
ook ntee te tellen De manier,
waarop alle inspraak door
ambtelijke formuleringen
doodgedrukt wordt, en waar
tegen alleen actiegroepen die
steeds actiever, steeds weten
schappelijker te werk gaan
weerstand kunnen bieden Het
boek staat er bol van.
„Er bestaat geen kennis
zonder emutie, geen weten
zonder gevoel. Er mag ook
geen maatschappij ontluiken,
die de grenzen van de groei al-
leen meet aan het haalbare en
beschikbare", aldus Bouma en
Van Dieren in hun voorwoord.
„Zij hoort ook de maatstaf te
hanteren van een menswaar
dige mede
verantwoordelijkheid, van een
eihiek van overleven voor al
len. in plaats van het overleven
van de stei ksten De discussie
over de grenzen aan de groei
neigt in het bevoorrechte deel
der wereld in die richting te
gaan Daar proberen wij met
deze artikelen een klein stokje
voor te steken
FRANS BOOGAARD.
„In naam van de vooruit
gang!Wouter van Dieren en
Hans Bouma, uitgeverij liet
Wereldvenster, Baarn.