Misdaadindustrie in Milaan „verdient5' miljard per jaar WATERPOMP BEKRACHTIGD DOOR ZONNECELLEN. DE SPORTIEVE ENGELSEN „In naam tan de vooruitgang dubbele moord FLITSEN UIT LATIJNS- AMERIKA ITALIë VREEST NIEUWE AMNESTIE DOEK O VER ETHIEK VAN OVERLEVEN VOOR ALLEN binnenland buitenland Gangster - methoden Plaatsgebrek Vrachtwagens Concorrezzo ,,Rat Pit Boksen (Van onze correspondent I MEXICO-CITY - Wekenlang I hebben de Mexicaanse taxi chauffeurs (al dan niet binnens monds vloekend) moeten omrij den vanwege de oprichting van het nieuw standbeeld van een oude bevrijder, Simon Bolivar, cadeau ran Venezuela. Sou hebben ze natuurlijk ge luk de stad staat vol met ver steende bevrijders die ver- keersmisere bezorgen. Bevrij ders van de Spanjaarden, van de fransen en van al die met macht flirtende heden die ook wel eens willen weten hoe 't voelt een Mexicaanse kroon te dragen. Wel weel hebben ze ervan gehad wij zitten nu met de bevrij ders. Zonder paarden, met vaarden, sommigen daarop ge- I zelen als op Pegasus zelf in hun vlucht toch maar te bevrijden! Al kan je niet zeggen dat er na- dien veel op is verbeterd! Maar I laten we het daar niet over heb- I ben. Goed - allemaal omrijden voor de nieuwe Bol war En een voet stuk dat ie kreeg, er kwam geen eind aan, net als aan de rede voeringen waarmee de bevrij ders bij herdenkingen worden vereerd. Maar ja, zo iemand moet hoog te paard zitten na tuurlijk. Misschien ook hoopte de Columbiaanse beeldhouwer, Carlos Anez, dal als ie het beeld maar hoog genoeg zou plaatsen niemand het goed zou kunnen zien En geen mens er dan erg in zou hebben dat het beeld niet van brons was - alleen van gips en cement en mastiek of stop verf, zeiden de Venezolaanse di plomaten verachtelijk) Tenslot te komt het toch ook op de plas tische kwaliteiten van het beeld aan, op groot gebaar en zo! Nou, laat het dan niet van brons zijn. Zo'n bevrijdersgebaar doet het hem heus wel, cement of niet. Maar ja, je moet maar met bu reaucratie te doen hebben. De Venezolaanse schatkist had de beeldhouwer een cheque voor een bronzen standbeeld ge stuurd - en brons moest het we zen! Al moge na ontvangst van de cheque en mede daardoor ge ïnspireerd plots voor des kun stenaars innerlijk oog het plas tisch visioen zijn verrezen van een heel nieuwe Bolivar, die in cement veel meer dan in brons over de Bevrijding kon uitdruk ken Ach, u kent ze, die kunste naars, bezeten de wereld wat vreugd, wat schoonheid te be zorgen, of ze er nu zelf wel of niet beter van worden. En als je nu naar van Gogh, naar Mozart of de rest kijkt, kan je bepaald niet zeggen dat ze de wereld hebben beroofd. Wees dus wat genereus, niet, met deze of gene die dat wel doet. Hebben zijn vakbroeders er al niet ruim voor betaald? En met zoveel onbetaalde creatie drift gaan de meeste artiesten nu eenmaal onder schuldenlasten gebogen, Carlos Anez wel niet uitgezonderd. Dus at Carlos zijn cheque op, of hel brons - of, om indigestie te voorkomen, 'hij kocht brood en wijn voor die cheque. Daar kreeg hij dan weer inspiratie van - om ons vreugde en bevrijding te bezorgen, zo draait de wereld immers! Ah, maar niet voor de bureau cratie, die trouwens liet best weet wat kunst is.... In ieder ge val, toen het grote moment daar was en de Venezolaanse Presi dent tijdens zijn bezoek aan Mexico het beeld van Bolivar zou onthullen, keek ie eens on der het doek. Hij zag Bolivar wel, maar niet zijn bronzen pak! Hij schrok van zo weinig reve rentie voor status! En als ie dan ook nog tot de nouveaux riches hoort en zoveel olie en geld re presenteert! Alsof Venezuela geen standbeeld van brons kon betalen'.....Discreet liet de presi dent het doek weer vallen. De onthulling ging niet door. Er zat geen kunst onder dat doek. Mimstrieel gefluister, koeriers telegrammen in code, ambassa- doriaal overwerk - en ziedaar: het gevolg van dit alles materia liseerde in de vorm van politie beambten in de studio van Car los Anez. Zijn wijn was op Zijn vrijheid voorbij (En dan bewe ren ze nog dat kunst bevrijdt Kunstbroeders aan de stamtafel zeiden: „Het was te voorzien, hij heeft hetzelfde al eens in Peru geleverd." Hel wachten is nu op het be rouw en de penitentie. De laat ste zal worden voorgeschreven door een commissie. (Stelt u zich de commissie-leden ook voor met frakken aan en hoge hoeden op?) Deze commissie moet de kunstwaarde van de cementen Bolivar bepalen. Jammer dat Simon Bolivar, die gesmuld zou hebben van het verhaal, er niet meer is. En dat de geest van dit vrijheidsgenie zo verstikt is ge raakt in de bureaucratie. Want nu zal Carlos Anez het moeten uitzitten. Maar men zegt dat leed goed voor de kunste naarsziel is.... MARION LAUDY (Van onze correspondent) ROME - Alleen in Milaan al moet de misdaadin dustrie volgens schattingen het vorig jaar ruim één miljard gulden verdiend hebben. Pure winst uit handel in drugs en minderjarigen, uit prostitutie en diefstallen, uit ontvoeringen en afpersingen. „De misdaad is de enige tak van industrie in Italië die winst maakt", is een van de veelgehoorde, maar bittere opmerkingen in politiekringen. (Van een medewerker) LIMEIL-BRÉVANNES - Op hel terrein van een Frans labo ratorium, dat samenwerkt met de Philips rescarchorganisatie, is een waterpomp geslagen die aangedreven wordt door zon- neënergie. liet hierbij toege paste zonnecelpaneel, met een oppervlakte van vijf vierkante meter, heeft een maximaal ver- 1 mogen van driehonderd watt. De experimentele pomp reikt tot vijftien meter diepte, hetgeen te vergelijken is met de situatie in droge gebieden van ontwikke lingslanden. Bij drieduizend uur zon per jaar is de opbrengst van de wa terpomp jaarlijks duizend ku bieke meter water per vierkante meter zonnepaneel Op het ter rein van het laboratorium, dat nabij Parijs is gelegen, bedraagt dit ongeveer de helft hiervan. Tot dusver worden zonnecel len voornamelijk toegepast voor het voeden van elektronische apparatuur, zoals radio- en televisie-relaisstations in de af gelegen gebieden en bakens voor het luchtvaartverkeer. De on derzoekers van de Laboratoires d Electronique et de Physique appliqué (LE P te Limeü- Brévannes (Frankrijk) wilden met dit experiment aantonen, dat zonnecelpanelen ook ge bruikt kunnen worden voor het aandrijven van mechanische apparaten, zoals pompen, waardoor het toepassingsgebied aanzienlijk kan worden uitge breid. Dit onderzoekproject, dat werd uitgevoerd onder leiding van G J Naaijer, heeft tevens geleid tot een nieuwe methode van energieopslag in zonnecel- installaties kortdurende ener gieoverschotten worden opge slagen in accu's, langdurende worden bewaard als potentiële energie van water in een hoger gelegen reservoir. De hier beschreven resultaten hebben uitsluitend betrekking op laboratoriumonderzoek, zij impliceren niet de fabricage of marketing van nieuwe produk- ten. De in het project toegepaste zonnecellen zijn echter reeds enkele jaren commercieel ver krijgbaar Zij worden vervaar digd door RTC. (La Radiotech- nique Compélec). Op de foto zien we een deel van de pompinstallatie met links op de voorgrond het zonnecel-paneel. Diezelfde politie bidt in stilte aile heiligen uit de he mel om toch maar bespaard te blijven van een nieuwe, al gemene amnestie. Sinds 1946 is in Italië tot negenmaal toe een amnestie afgekondigd; de laatste in 1970. Sinds dat jaar geven de misdaadstatis tieken in Italië - maar vooral in Lombardije inclusief de hoofdstad Milaan, een enorme stijging te zien. Alle gevangenen die tot vijf jaar (of minder) veroordeeld wa ren mochten naar huis; pro cessen en dossiers werden dichtgeklapt en opgeborgen. Met de 30ste verjaardag van de bevrijding in zicht (begin ju ni) vreest men in anti- misdaadkringen opnieuw een algemene amnestie, waarna het aantal misdaden onherroepelijk opnieuw zal stijgen. In Lombardije is een commis sie van onderzoek tot de conclu sie gekomen dat de Maffia een dominerende rol speelt in het onderwereldgebeuren. „We zijn terug in het Amerika van de ja ren dertig", aldus de leden van deze commissie. Georganiseerde benden controleren hele buur ten, chanteren personen, verko pen hun „bescherming", heffen „contributies" bij winkeliers en plegen overvallen en diefstallen aan de lopende band. Het is een normale zaak ge worden dat 's nachts een winkel wordt leeggeroofd en dat het ge stolen goed de volgende dag voor de winkel van de bestolene brutaalweg en openlijk te koop wordt aangeboden. Het zijn gangstermethoden uit het Chi cago van voor de oorlog. In Lombardije en Milaan zijn de misdaadcijfers het hoogst van heel Italië. „We zijn in cri mineel opzicht steden als Parijs en Hamburg al lang voorbij ge streefd", aldus een zure opmer king uit deze regionale onder zoekscommissie. De kloof tussen het centrale bestuur in Rome en de dringend gewenste autonomie van de ge westen staat vooralsnog een ef ficiënte misdaadbestrijding in de weg. Bovendien werkt het justitiële apparaat met enorme achterstand. Duizenden proces sen liggen klaar om afgewerkt te worden, maar de magistratuur kan de toevloed nauwelijks bij houden. Tientallen „zware jongens" lopen' vrij rond in afwachting van hun berechting. In Milaan is openlijk geschreven, dat het aantal hoge rechterlijke func tionarissen de helft van het jaar met vakantie is en dat het dus geen wonder is dat er een derge lijke achterstand bestaat. Alleen in Milaan en omgeving is gebrek aan 4.000 onderkomens voor ge detineerden. De bestaande ge vangenissen zitten overvol. De georganiseerde misdaad in Milaan en omgeving heeft naar schatting 6.000 vaste werkne mers in dienst. Ongeveer dui zend van hen houden zich bezig met de diefstal van auto's, zowel personenwagens als de zware vrachtwagencombinaties. Maffia of niet: de tientallen zware vrachtwagencombina ties, duur van aanschaf en kost baar van inhoud, die jaarlijks in Noord-Italie als sneeuw voor de zon verdwijnen, worden gesto len door een bijzonder perfecte misdaadorganisatie. Op het hoofdkwartier van deze om vangrijke bende is men volledig op de hoogte van het doen en laten van de chauffeurs, van de bestemmingen van de vracht wagens, van de inhoud, van de kwaliteit en waarde van de la dingen. Men weet duidelijk voor bijna honderd procent zeker de routes en de rijtijden van de chauffeurs De afgelopen twee maanden zijn opnieuw zeker twintig zware vrachtwagencombinaties gestolen in Noord-Italië, meer speciaal in het beruchte douane- en vrachtdienstencentrum Con correzzo. Tot eind 1960 is het al tijd vrij rustig geweest in dit ruim tienduizend inwoners tel lende stadje ten oosten van Mi laan. In dat jaar evenwel werd bij het dorp een nieuw douane kantoor in gebruik genomen, waar de formaliteiten vervuld worden in plaats van aan de nauwe grensovergangen Zelf. Veel „TIR"-reuzen uit Neder land, Frankrijk, Beigiëen Duits land, Skandinavië, de Britse ei landen en de Oostblok-landen worden naar deze centrale douane-post gedirigeerd. Min-' stens 150 per dag; vaak ook 250 tot 300. Duizenden tonnen goe deren worden er per etmaal in geklaard en dit rumoerige be drijf heeft de rust in Concor rezzo voorgoed verjaagd. Concorrezzo is een van de plaatsen waar de georgani seerde misdaad "toeslaat, overigens in een aantal gevallen kennelijk met medewerking van de „gedupeerde" chauffeurs Maar het is niet de enige plaats. Overal in het Noorditaliaanse gebied worden auto's en vracht auto's gestolen. Dagelijks, en vaak zonder dat de betrokkenen aangifte willen of durven doen. Het Nederlandse consulaat in Milaan is tot op heden niet onte vreden. In vergelijking met vo rige jaren is het deze eerste maanden erg rustig geweest, het aantal gestolen Nederlandse vrachtwagencombinaties is aanzienlijk minder dan in het recente verleden, „maar het jaar is nog niet om", aldus het com mentaar. Tot op dit moment zijn bij het consulaat dit jaar vijf meldingen van diefstallen binnengekomen. „Maar" vijf, doch op het totaal van het misdaadsyndicaat ma ken ook vele kleintjes uiteinde lijk één grote. FRANS WIJNANDS (Van onze correspondent) LONDEN - Het bericht dat in Schotland nog gevechten georganiseerd worden tussen halfwilde katten, waarvan men de staarten aan elkaar bindt, terwijl opgezweepte sport liefhebbers wedden op de vechtkat met de beste kansen, heeft onlangs nogal wat deining veroorzaakt onder de Brit ten. Hun koninklijke vereniging voor dierenbescherming be loofde dadelijk een onderzoek in te stellen waarvan de uit- Ilorlo&6 slag momenteel nog op zich laat wachten. talen sporen: het portret van een bokser met twee vlaggen: de Franse en Britse, zusterlijk naast elkaar aangebracht naar aanleiding van de Krimoorlog, waarin de Britten en de Fransen bondgenoten waren. Volgens mensen, die het kunnen weten, is de opzettelijk inge richte kampstrijd tussen katten in Schotland - waar nog veel echte wilde katten aangetroffen worden - als volksvermaak bijna even oud als het hanenge vecht Wanneer ze merken, dat ze met de staart aan elkaar ver bonden zijn, grollen de katten van razernij De beste vechters krabben hun tegenstanders de ogen uit. Verliezers zijn er erg aan toe. Het kan best, dat die primi tieve „sport" binnen afzienbare tijd verboden wordt, zoals men vroeger ook de hanengevechten wettelijk heeft onderdrukt. Een groot deel van de Britten is van nature geciviliseerd sportief en sport bevend, maar lang niet ie dere Britse sport geciviliseerd. Dat dringt pas goed tot je door, wanneer je op de tentoon stelling „Sport in de Britse schilderkunst" eerst in Londen, daarna in zalen van Leicester en Liverpool, het vreemde doek „A Rat Pit" bekijkt, dat circa 1860 gepenseeld werd door een ano nieme artiest. De onbekende schilder was geen grote kunstenaar, maar daar gaat het niet om De bezoe ker wordt geboeid door het zon derlinge tafereel dat die man bijna fotografisch uitgebeeld heeft. Je ziet een kleine houten arena, met een hoge borstwe ring, waar rond een massa nette heren staat De meeste mannen zijn blootshoofds, maar sommi gen dragen een hoge hoed Je merkt zelfs hier en daar een mo nocle, wat de indruk versterkt, dat het geen schooiers zijn Op de derde rij staan enkele flinke militairen, met elegante snor ren. De arena bevindt zich in een kamer, waarvan de muren ver sierd zijn met het portret van een vechthaan, voorzien van me- Boven de „Pit" hangt een tweearmige gaslamp. In de arena staat een secondant in op gerolde hemdsmouwen en met dichtgebonden broekspijpen. Over de houten vloer rennen wel honderd ratten, nagezet door een bloeddorstige bull-terrier, die druk in de weer is om hel ongedierte dood te bijten. Nadat hanengevechten er il legaal gemaakt waren in 1849, was de rattensport een zeer po pulair Engels vermaak. De gok lust van de Britten werd geprik keld door de mogelijkheid van weddenschappen op een aantal ratten dat in een bepaalde tijd doodgebeten kon worden. De honden werden vooraf gewogen, want hun prestaties hingen sterk af van hun gewicht. De se condant controleerde de hele gruwelijke slachtpartijen met zijn hurloge. Historici veronderstellen, dat een van de jonge mannen op de linkervoorgrond van hel schil derij Harry Hastings, de mar kies van Hertford, was. De En gelse adel had tijd en geld om elke sport te beoefenen. Has tings fokte perfecte vechthanen. Hij was een beroepsgokker en bovendien een onverbeterlijke grappenmaker In een mondaine Londense balzaal veroorzaakte hij ooit een onbeschrijfelijke pandemonium door op de dans vloer een geopende zak achter te laten vol vinnige ratten. Het lijdt dan ook geen twijfel, dat de jonge markies van Hertford grote belangstelling koesterde voor „ratting" zoals de Britten de rattensport noemen. Men zegt, dat ze nog altijd beoefend wordt in de mijnstreek van Noord-Engeland „Sport in de Britse schilder kunst" geeft de bezoeker alvast een beter inzicht in het fol kloris- tische verschijnsel dat men Britse sportiviteit noemt Het in Deventer gedrukte catalogus van de tentoonstelling verhel dert de studie van een reeks schilderijen en prenten, ge maakt tussen 1650 en 1850. waarop de Britten vrijwel alle denkbare vormen van sport be oefenen Talrijke doeken, die vooi het eerst geëxposeerd wor den, komen uit de privèver- zameling van Koningin Eliza beth. Wie de Engelsen een beetje kent, zal zich niet verbazen over het feit, dat het grootste deel van deze kunstwerken gewijd is aan de jacht en edele paardesport. Je hebt nog nooit zoveel geschil derde en getekende paarden bij elkaar gezien. Rossen van alle vormen, afmetingen en kleuren, en met de meest zonderlinge hoofden. In die tijd was kenne lijk geen enkele kunstenaar in staat een normale paardekop af te beelden. Het is een tentoonstelling vol geschiedenis. Je komt er onder meer aan de weet, dat rond 1742 al druk gebokst werd in Enge land Weer was de adel er als de kippen bij om een nieuwe sport testeunen Magistraten lieten de brutale bokswedstrijden oog luikend toe John Broughton (1705-1789). een lid van de lijf wacht van het Engelse vorsten huis, was toen de beste bokser John Hamilton Mortimer, een schilder van historische onder werpen en portretten, heeft van gedrongen John een doek ge maakt, waarop Broughton de stoere blote vuisten balt in de richting van een tegenstandei die Stevenson heet Beide bok sers zijn zo kaal als biljartbal len. De catalogus zegt, dal Broughton vanaf 1743 een druk bezocht bokstheater exploi teerde aan de Oxford Road. ROGER SIMONS (Van een onzer verslaggevers). BREDA - Wie zijn eigen moeder om zeep helpt, wordt daar in het algemeen nogal streng voor gestraft. Iedere keer als het zich voordoet, en dat is nogal eens, zijn er na tuurlijk tal van verzachtende omstandigheden aan te voe ren: het was slecht weer die dag, moeder had het eten aan laten branden, de auto startte niet vanmorgen en op het werk deed iedereen ook al zo rot. Maar er vólgt straf op: een moord plegen mag niet. Op het ogenblik staan tien duizenden fabrieken over de hele wereld smerige gifgassen te produceren, schepen kern reactoren ons op met levens gevaarlijk afval, worden reus achtige hoeveelheden mooi, zuiver water verpest, en leggen we enorme wegen en kanalen aan, dwars door de schoot van Moeder Natuur Niet eenvoudig een mes in de borst, een simpel revolverschot of een beetje sterk pilletje. Nee, een gemene sluipmoord, een jarenlange marteling en pasop het laatste moment de gena deslag - dat is de manier waarop wij onze moeder te lijf gaan. In de psychologie, de filoso fie, de natuurwetenschappen en noem maar op welke andere richting hebben al honderden geleerden ons trachten duide lijk te maken, dat we niet een enkele, maar een dubbele moord begaan. Want wij met onze fabrieken, onze welvaart, onze stank en ons gif zijn zo naïef te denken dat we de na tuur overleefd hebben, dat we het zonder onze moeder ook wel rooien. Jammer genoeg is dat niet zo: de boeken van bij voorbeeld Erich Fromm geven overduidelijk aan, dat we nog steeds een onderdeel van de natuur zijn, en dat we-hoe we ook ons best doen om er bo venuit te groeien - altijd een onderdeel van de natuur zul len blijven. Al hetgeen we de natuur tekort doen, doen we onszelf tekort. Omdat nog lang niet ieder een deze elementaire kennis bezit, is het altijd nuttig zoiets weer eens opnieuw te pushen, in een eenvoudiger en als het even kan ook begrijpelijker vorm. Hans Bouma (predi kant) heeft dat samen met Wouter van Dieren gepro beerd in een boek met als titel „In naam van de vooruit gang!" en als ondertitel „Poli tieke en ethische notities over „grenzen aan de groei", waar bij Van Dieren vooral de poli tieke, en Bouma vooral de ethische notities behandelt. Beide delen zijn nogal ver schillend. té verschillend in ieder geval om ze gezamenlijk te behandelen. Bouma pakt in zijn hoofd stukken voornamelijk de rela tie mens-natuur aan, vanuit een theologisch oogpunt. In plaats van als brutale heersers, zouden we ons eigenlijk als gasten moeten voelen op aar de. zegt hij ergens in dat ver band. Want eigenlijk bestaan we nog maai een verrekte klein poosje, al met al nog maar zo'n drie miljoen jaar tegenover de aarde zelf ruim 4600-miljoen. De dieren, de planten, de lucht en het water, alles was er al voordat wij er kwamen De mens werd pas op de zesde dag gemaakt, en dan ook nog maar op de middag van die zesde dag God heeft met de mens - ook al werd die pas op het laatste moment bij het feest betrok ken - wel een speciale bedoe ling gehad Hij schiep ons naai zij n evenbeeld, en droeg ons het rentmeesterschap op over zijn schepping. Niet alleen over onszelf, maar over alles En juist dat alles zijn we nu aan het vernietigen, niet ex clusief maar inclusief onszelf Inderdaad, een dubbele moord. Bouma zegt in zijn boek niet te kunnen hegrijpen hoe wij als nakomelingen van Adam (wat staat voor „aardman") ons zo ontaard kunnen gedra gen Medemenselijkheid is ei nog een beetje, maar mede schepsel ijkheid (eerbied vooi alles wat er om ons heen is) helemaal mei Wij leggen maai wegen aan, bouwen fabi leken en sluiten zeearmen af of het allemaal niks kost Bouma geeft een paar maal van dat soort verfrissende Bij belexegeses. Zo legt hij het verhaal van de Toren van Ba- bel uit als de biologische blun der van een groep mensen om op een hoop te kruipen, met alle rampzalige gevolgen van dien. Evenals nu in onze enorme hooghoouflats heeft God dal destijds afgestraft met vervreemding de hah> Io nische spraakverwarring. Nog aan een andere bijbel tekst geeft Bouma een verfris sende uitleg, de veel gebruikte en nog vaker misbruikte op dracht „Gaat heen en verme nigvuldigt u". We hebben dat nu wel genoeg gedaan, vindt Bouma. God kan nooit bedoeld hebben dat we door moesten gaan tot waar we nu gekomen zijn inderdaad een vermenig vuldigde bevolking, maar le vend in een vergiftigde, ge plunderde, uitgemergelde na tuur, met voedseltekort, grondstoffentekort, energie tekort, armoe, honger, on vrijheid, stress en wat we ons nog allemaal meer aan zege ningen op de hals gehaald hebben. God heeft ons die op dracht uitsluitend gegeven als middel tot een veel hoger doel, namelijk het creatief beheer van de aarde. Om die taak te kunnen vervullen moeten we groot in aantal zijn, maar vooral gezond en sterk. Eni honderd zwakkelingen berei ken niet meer dan één kracht patser. De twintig hoofdstukjes van Bouma, die „In naam van de vooruitgang!" besluiten, ge ven nog heel wat meer van dat soort vooral voor gelovigen nieuwe wegen aan. Het is in ieder geval een feit, dat derge lijke geluiden vanaf de preek stoel nog veel te weinig te be luisteren zijn. Resteert om te bespreken nog het eerste, omvangrijkste deel van het boek, van Wouter van Dieren. We mogen aanne men dat zijn ideeën bekend zijn, en wie „In naam van de vooruitgang!" daarna leest, vindt vooral een aanvulling: actueler voorbeelden, nieuwe gegevens op het gebied van de kernenergie, de oliecrisis, het verkeer. Verder een serie bana liteiten, die je als Westers ont wikkeld mens de haren te ber ge doen rijzen. Zo verhaalt Van Dieren van de ambitieuze plannen van de overzeese we reldhandel, om in de toekomst mammoettankers in de vaart te brengen met een lading van 500.000 ton.water! De hele wereldtankervloot, gebouwd door enorme alumi- niumfabrieken, zal straks een vloeistof gaan vervoeren, die zonder die tankers en zonder die fabrieken op elke plek van de aarde ruimschoots voor handen zou zijn: schoon drinkwater. „Het wachten", aldus Van Dieren, „is nu op de fabrikant, die zuurstof uit de bergen gaat importeren met opgelegde Rijnaken, schepen, die bij hun fabneagestadia hier te lande voor zoveel luchtvervuiling zorgen, dat zij onmiddellijk ingezet kunnen worden om schone luchten te importeren. Ze hakken bomen om, om een gesticht te bouwen voor mensen, die gek zijn ge worden van het bomen om hakken. Ze bouwen tankers en pijpleidingen om het water aan te voeren, dat werd ver vuild en verbruikt bij het ma ken van tankers en pijpleidin gen. Wat zit ons economisch systeem toch schitterend in mekaar!" Het valt Van Dieren kenne lijk niet moeilijk meer van dat soort rariteiten te vinden. Op dezelfde manier behandelt hij het rendement van de Assoe- andam, waarvan de bouw ook een enorme, zelfs economische blunder is geweest Deniiamer. waarop tegen alle ratio in de kernenergie verdedigd wordt De wijze waarop el k stadje dat nog geen verkeersprobleem heeft, er één wil hebben. Om ook ntee te tellen De manier, waarop alle inspraak door ambtelijke formuleringen doodgedrukt wordt, en waar tegen alleen actiegroepen die steeds actiever, steeds weten schappelijker te werk gaan weerstand kunnen bieden Het boek staat er bol van. „Er bestaat geen kennis zonder emutie, geen weten zonder gevoel. Er mag ook geen maatschappij ontluiken, die de grenzen van de groei al- leen meet aan het haalbare en beschikbare", aldus Bouma en Van Dieren in hun voorwoord. „Zij hoort ook de maatstaf te hanteren van een menswaar dige mede verantwoordelijkheid, van een eihiek van overleven voor al len. in plaats van het overleven van de stei ksten De discussie over de grenzen aan de groei neigt in het bevoorrechte deel der wereld in die richting te gaan Daar proberen wij met deze artikelen een klein stokje voor te steken FRANS BOOGAARD. „In naam van de vooruit gang!Wouter van Dieren en Hans Bouma, uitgeverij liet Wereldvenster, Baarn.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 19