De „wandeling" van prins Peter in het grote hos PROVIX VAN IMBOE Bi; Pt BLQik m'kü s 4^ f'U hij ui IPf-NU ili in O/{/|j2 (it achtman r, Mmrkm i.tcki l "flAlDT Nêfi. I#1 s I fj$>U5PÏF,msb tt.N HEvr lEOr PAI V tvr' Mtof'Eft stofpz tv J V STRIJD VAN KOERDEN LIJKT NU VERLOREN Gekidnapt meisje dood in riool aangetroffen Verslonden natuur POLITIE ZOEKT „ZWARTE PANTER" kleine stem WENS Olie Zwarte Panter Wrijving Hartverlamming; WOENSDAG 12 MAART 1975 - - - - Heel lang geleden leefde er in een groot kasteel een klein prinsje. Peter, want zo heette het prinsje, woonde er natuurlijk niet alleen. Nee hü woonde er met zijn vader en zijn moeder en nog een heleboel lakeien en hofda mes. Die hofdames hielpen Peter altijd bij alles wal h« moest doen en altijd als hij ergens naar toe ging ging er een hele stoet hofdames mee. Nou, dat vond Peter hele maal niet leuk. Hij moest al tijd maar netjes zijn, want daar letten hofdames na tuurlijk erg op. Op een mooie dag ging Pe ter een eindje wandelen en de hofdames, want die moesten mee. „Waar zullen we nu eens naar toe gaan?" vroeg Peter. „Zullen we naar het grote bos gaan?" „Nee prins Peter" ant woordde de oudste hofdame, die Jacqueline heette. „He bah, waarom niet Jacqueline, ik wil bloemen plukken voor ma ma". „Nou, weet u wat prins, dan gaan we naar de kerkto ren daar groeien ook prachtige bloemen". „Klaprozen bah" schreeuwde Peter. Opeens begon hij heel hard te lopen, recht naar het grote bos. Peter wist wel hoe hij daar moest komen, want als hij met zijn vader de koning en zijn moeder de koningin zondags een eindje ging rijden kwam hij er altijd langs. De hofdames renden achter Peter aan. maar ze konden hem niet zo goed bijhouden, omdat ze hele lange jurken aan had den. Toen prins Peter bij het bos aangekomen was, stopte hij n et, nee hij bleef doorrennen. „Prins Peter, prins Peter, stop nou toch" hijgden alle hofda mes toen ze Peter in het bos zagen verdwijnen. Maar Peter luisterde niet. Hij rende en rende en rende maar door. Totdat hij doodmoe was. Toen pas stopte hij. Maar wat was dat? Deze plek kende hij helemaal niet. H.er was hij nog nooit ge weest. Van schrik begon Peter weer hard te lopen. Maar hij wist niet, dat hij steeds maar dieper het bos inging. Toen Peter zag dat dat harde lopen toch liet hielp stopte hij maar. Hij ging zitten op een omge waaide boom. Ooh wat had hij nu een spijt. En wat was het koud. Het werd al donker. Hoe laat zou het zijn? En hij had zo'n honger. Opeens begon hij om zijn moeder te roepen. „Mama, mama". Toevallig was vlak in de buurt eer klein elfje. Irene heette ze. Ze was een eindje gaan lopen. Opeens hoorde ze Wat moet ik nu doen, dacht Peter om zijn moeder roepen, ze. Onze koningin zegt altijd, dat we ons nooit aan de men sen mogen laten zien. Want dan vangen ze ons en zetten ze ons in een kooitje en laten ze ons nooit meer los. A s ze ons nooit meer los. Als ze - één elfje hebben willen ze er een heleboel, dan komen ze het bos omhakken. Nou dan vinden ze ons vast wel. Maar deze huilt om zijn mama, die doet vast geen kwaad. En zo kwam het dat Irene, hoewel ze het eigenlijk niet mocht, toch naar Peter toeging. Zomaar opeens vloog zie uit de struiken. „Hee", zei Peter. Hij hield gelijk op met huilen. „Ben jij een elfje?" „Ja" was het ant woord van Irene. „Ik ben Ire ne. En wie ben jij?" „Ik ben prins Peter" zei Peter. „En ik ben verdwaald. Toe, kun jij mij niet helpen door de weg te wij zen naar Zonnestad?" Dat moet ik eerst aan onze koningin vragen", zei Irene. „Kom maar mee, dan gaan we naar ons pa^ leis." Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje lopen kwamen ze bij een klein paleis. „Maar daar kan ik niet in", zei Peter; daar ben ik veel te groot voor". „Wacht maar even", zei Irene, „ik ga wel even wat halen, waar door je kleiner wordt." Even later kwam ze terug met een drankje dat ze over Peter sprenkelde. Peter voelde dat hij begon te krimpen en even later was hij precies zo groot als Irene. „Kom maar mee" zei die eu ze ging hem voor dé hal bin nen. Op het einde daarvan was een grote deur. Irene deed de deur open en liet Peter naar bannen gaan. Peter zag aan het eind daarvan een grote deur. Irene deed de deur open en liet Peter naar bin nen gaan. Peter zag op het eind van de zaal een hele mooie dame zit ten met heel lang blond haar. „Zo", zei die dame, „ben jij prins Peter? Irene heeft ge zegd dat je verdwaald was. Nu, we zullen je wel helpen hoor, maar nu is het donker, dus je moet hier vannacht maar blijven slapen. Dan zien we morgen wel verder". „Ja mevrouw", zei Peter. „Ga nu maar met Irene mee die zal je alles wel uitleggen". Peter en Irene liepen door de grote gangen van het pa leis. „Er wonen hier honderd elfjes" vertelde Irene „en na tuurlijk onze koningin. Maar ik zal je nu eerst je slaapka mer wijzen." Ze kwamen bij een klein kamertje. Hier ging Irene naar binnen. Er stonden een groot bed, een tafel en een stoel. „Het is hier wel erg klein, maar dan hoef je van nacht niet buiten te blijven. Toen klonk er een gong en ze gingen naar de eetzaal. Na het eten vertelde Peter over de „grote mensen-wereld", zo als de elfjes het noemen. Om tien uur gingen ze allemaal naar bed. De volgende ochtend nadat ze ontbeten hadden zei Irene: „Kom maar mee naar buiten dan krijg je een wensballetje en dan kun je je zo naar de rand van het bos wensen. „Eerst even de koningin be danken", zei Peter. Nadat hij haar bedankt had gingen hij en Irene naar buiten. Weer sprenkelde Irene wat van een drankje over hem heen en Pe ter begon te groeien. „Hier is het wensballetje" zei Irene. „Je moet hem kapot knijpen en dan een wens doen." „Ja, ik begrijp het", zei Peter. „Dag Irene en bedankt voor alles". Hij kneep het balletje kapot, „Ik wou dat ik aan de rand van het grote bos stond, bij de weg die naar Zonnestad gaat". Hij had het nauwelijks ge dacht of hij stond er al. „Hoe kan dat nu?" - dacht Peter. Toen zag hij in de verte een boerenkar aankomen. „Hallo boer'" riep Peter „mag ik meerijden naar de Zonnestad". „Ja hoor, hee, bent u niet prins Peter?" zei de boer. „Ja" was Peters antwoord. „Ze zijn al de hele nacht naar u aan het zoeken en wie u thuis brengt krijgt honderdduizend gulden". Vlug reden de boer en Peter naar de stad. „Waar ben je al die tijd geweest?", vroeg de koningin, toen Peter weer terug was. Peter vertelde alles. „Nou dan mag je die elfen wel dankbaar zijn" zei de koning. Als belo ning omdat hij Peter had thuisgebracht, kreeg de boer het geld en hij bouwde een mooie, nieuwe boerderij en hij noemde die Prins Peter. ELLA AKERBOOM, BRE DA Eindredactie Rieja van Aart I UI Deze tekening is van Astrid van den Broek uit Breda. Ook haar zusjes Anneloes en Ingrid stuurden ons leuke werkstukken. Ik ben eens een keertje in het bos geweest. En toen ik eens goed bij het rondlopen gekeken had, vond ik dat de natuur veel te veel verslonden was. Mijn vader en moeder denk ik ook wel. Ik heb ze nog üets gevraagd. Toen we langs een stuk met verscmllende dennen kwamen was een mooie dennetak ook gebroken. Ik hou veel van de natuur bijna iedereen. Toen we bij de heidetuin kwamen gingen we over de brug, want aan de andere kant waxen kinderen op een oude treur wilg aan het wippen. Mijn broertje wou gelijk meedoen maar hij mocht niet. De vader van die jongens zei toen papa dat gezegd had tegen een jon gen dat er toch weer nieuwe groeiden. Ik alleen kon het horen zo zacht zei hij het. TESSA VAN MOURIK, BERGEN OP ZOOM. M ~I4IIto MBT 0B Y~ X-W1 *-«E t 'l VIII 3 irii.-fc.dji >1 -1 r - Provix is er nog niet in geslaagd zijn achtervolgers kwijt te raken. Nu ziet hij een nieuwe mogielijkheid om te ont snappen. BEIROET (AP) De verzoening tussen Iran en Irak zal wellicht de genadeslag betekenen voor de Koerdische op standelingen die al 13 jaar een strijd om autonomie voeren tegen het socialistische regime in Bagdad. Y°rige week maakten de sjah- van Iran en vice-presi dent S-J.am Hoessein van Irak een einde aan het grensgeschil tussen hun landen door een akkoord te sluiten, volgens welk „infiltratie door subver sieve elementen" langs de grens tussen de twee olielan den moet worden voorko men. Indien het akkoord volledig wordt nagekomen wordt het grensgebied van 90 kilometer, de levenslijn van de Koerden gesloten. Dit betekent dat de Koerden niet langer meer steun hoeven te verwachten van de Iraanse artillerie en dat de Koerdische vluchtelin gen wellicht naar kampen zul len trekken die zijn opgezet door de sjah. Zaterdag maakte, Irak be kend dat de opstandelingen voor één april amnestie kun nen krijgen indien zij hun ac ties staken. Hieruit mag wor den afgeleid dat de regering in Bagdad een slotoffensief zal beginnen tegen het guerillale- ger van Koerdenleider Moella Moestafa Barzani, zodra de eerste sneeuw in de bergen van Koerdistan begint te smelten. Barzani is de leider van naar schatting twee miljoen Koerden, die eenvierde deel van noordelijk Irak bevolken. De meesten van hen wonen in de omgeving van Kirkoek en Mosoel. waar zich de rijkste olievelden van heel Irak be vinden. De thans 70-jarige Barzani heeft allerlei onafhankelijk heidsbewegingen aangevoerd sinds 1934 toen Bagdad wei gerde Koerdistan als een onaf hankelijke staat te erkennen, zoals was vastgelegd ln het akkoord van Lausanne na de eerste wereldoorlog. Sinds dat Jaar is Barzani enkele malen in ballingschap geweest, waar onder in de Sovjet-Unie en Iran. De jongstp oorlog om auto nomie begon in 1961 en werd gesteund door de Sovjet-Unie Turkiie en Iran. De Russiscne steun verloor Barzani in I960, toen de pro-Russische Baath- partij aan de macht kwam ln Bagdad. In de loop van de jaren raakten de Koerden ook hun aanvoerlijn via Turkije kwijt omdat dit land onderhandelin gen met Bagdad begon over de aanleg van olie- en gaspfjp- leidingen. Iran, dat sinds lange tijd ruzie met Irak had over de Hatt el Arab riviermond, werd toen Barzani's enige medestan der. De Koerden werden bij ge vechten vanuit Iran gedekt door artillerie. Verder stuurde de sjah hem wapens en muni tie en stelde 100 miljoen dol lar beschikbaar voor 12 Koer dische vluchtelingenkampen in Iran. In de zomer van vorig jaar begon Irak een groot offensief tegen Koerden en zette daar bij tanks, vliegtuigen en zeven infanteriedivisies in. Barzani's .bevrijde gebied' werd toen te ruggebracht tot een vallei en een aantal bergdorpen langs de grenzen met Turkije en Iran. Ongeveer een half miljoen Koerden werden vorig jaar dakloos. 135.000 van hen voornamelijk vrouwen, kinde ren en bejaarde mannen - hebben hun toevlucht tot Iraanse vluchtelingenkampen genomen. Bij het vallen van de eerste sneeuw luwde de strijd enigs zins. Barzani's Pesj Merga le ger beschikte slechts over een onverharde weg en enkele voetpaden, die de aanvoerlij nen vanuit Iran naar de inge sloten legers vormden. De opstandelingen beweren meer dan 3200 Iraakse solda ten te hebben gedood en meer dan 5000 te hebben verwond. Aan eigen zijde zouden 400 doden onder de troepen en 400 onder de burgers zijn geval len. Over de sterkte van de Koerdische troepen variëren ae schattingen. Barzani be weert dat de Pesj Merga meer dan 60.000 manschappen onder de wapenen heeft. Volgens de regering in Bagdad zijn er maar 10.000. Zij zien zich ge plaatst tegenover zeker 60.000 manschappen van het Iraakse leger, die worden gesteund door 500 tanks van Russische makelij, Mig-jagers. Sukhoi- jachtbommenweTpers en zware artillerie. Een minister in Bagdad heeft al voorspeld dat de Koer dische revolte tegen de zomer helemaal zal zijn neergeslagen. De hoop van de 5 mil'oen Koerden, die over Irak, Tur kije, Syrië en het Russische Azerbaijan verspreid zitten, op een eigen staat zal dan defini tief de boden zijn ingesla gen. (Van onze correspondent) LONDEN Al drie da gen doorzoeken nijvere po litiemannen de brede rio len onder een park in het mooie dorp Kidsgrove van het Engelse graafschap Staffordshire. De onderaardse kanalen liggen daar tot 18 meter diep. De oorzaak van de be wonderenswaardige inspan ningen van de politiemannen is een lugubere ontdekking, die daar afgelopen weekein de gedaan werd. Een agent, die het zware giet ijzeren deksel van een der toegangen tot het rioolsys teem openlegde, en de prie mende straal van zijn zak lantaarn in de duistere koker liet glijden, .bemerkte tot zijn afschuw de gestalte van een naakte jonge vrouw. Zij hang dood aan een eind draad, onderaan in de schacht. Deze ontdekking bracht heel het politie-appa- raa/t van de streek in een nieuwe alarmtoestand, In de graafschappen Staf fordshire en Shropshire zoch ten honderden politiemannen namelijk sinds 14 januari van dit jaar een 17-jarig meisje, Leslie Whittle, woon achtig in het dorp Highley van laatstgenoemde provin cie, op 105 kilometer van Kidsgrove. Lesley, die stu deerde aan de universiteit van Sheffield, was 's nachts gekidnapt uit haar slaapka mer in de ouderlijke woning. Zij was een dodbter van de eigenaar van een grote auto busonderneming, en zou een fortuin van 80.000 pond er ven. In 1971 had de echtgenote van Leslies vader het testa ment van haar echtgenoot over zijn nalatenschap van 300 000 pond met succes be twist in een geruchtmakend proces. Deze vrouw, Selena, was 30 jaar geleden wegge gaan van haar man, George, omdat hij vriendschap had aangeknoopt met Doróthy, een van zijn busconductrices. Na Selena's vertrek kwam Dorothy bij George wonen. Zij is de moeder van Leslie en haar enige broer Ronald (31), die nu aan het hoofd staat van het grote busbe drijf. Het proces over George Whittle's testament was m 1971 aanleiding tot veel ge roddel in Highley. Rond die tijd werden in het dorp nieu we riolen aangelegd. De poli tie acht het nu mogelijk, dat een van de arbeiders, of mis schien zelfs een van de inge nieurs, van toen af belang stelling is gaan koesteren voor de rijke familie Whittle, die daar in een mooi huis woont. Want de man die .haar vermoord heeft in de riolen onder het park moet volkomen thuis zijn in het warnet van gangen en smachten van het rioolsys teem in dat deel van Enge land. den afgelopen jaar gepleegd man uit de streek. De nieu we riolen werden gebouwd door mannen uit vrijwel elk deel van het Britse rijk. De moordenaar van Leslie Whittle zou echter ook de dood van drie Engelse hou ders van postagentschappen op zijn geweten kunnen heb ben. Bedoelde moorden wer den agelopen jaar gepleegd door een man die een mas ker droeg en geheel in het zwart gekleed was. Om die redenen noemt men deze moordenaar „De zwarte pan ter". Hij staat op het punt een legendarische figuur te wor den De Engelse kranten be schrijven hem als Groot- Brittanniës gevaarlijkste en meest gezochte misdadi ger. Zijn bedrijvigheid heeft geleid tot wrijving tussen Scotland Yard en de politie van Shropshire aan de ene kam en tussen Ronald Whitt le. de broer van het gekid napte meisje en de Britse pers aan de andere kant. Sinds de ontdekking van het lijk heeft Scotland Yard de leiding van het onderzoek op zich genomen. Dit is een blaam voor de theatrale hoofdinspecteur Bob Booth van Shropshire, die in de afgelopen weken herhaalde lijk verklaarde, dat hij „de zwarte panter" binnen de 24 uur gevangen zou nemen. Ronald Whittle heeft een rendez-vous gehad met de kidnapper van zijn zusje, die hij in het park van Kidsgro ve moest ontmoeten om hem een losgeld van 50.000 pond te overhandigen, dat door de ontvoerders geëist werd. De „zwarte panter" verscheen echter niet op de afspraak. Verleden week zei Ronald Whittle, die toch ging om het geld te overhandigen, dit op eigen houtje ondernomen te hebben. De Britse kranten vroegen zien onmiddellijk ai', waarom hij niet meewerkte met de politie. Ze lieten voorzichtig doorschemeren, dat Ronaid Whittle wei eens medeplich tig kon zijr, in deze duistere zaak Sinds het lijk van zijn zusje ontdekt werd, zegt Whittle dat al zijn Inspan ningen afgesproken waren geweest met de politie om de kidnapper om de tuin te lei den en vertrouwen in te boezemen. De broer van het vermoorde meisje beschul digde de pers van verdacht makingen ten aanzien van hemzelf en de gerechtsdiena ren. Ki kvorsmannen van de poli tie hebben uit de modderige riolen onder het park van Kidsgrove allerlei voorwer pen gehaald, waaronder een slaapzak, een verrekijker, een zaklamp en een cassette recorder. Vroeger werden in het park enkele cassette-op- na men aangetroffen die af komstig konden zijn van de kidnapper. De politie be schikt over opnamen van te lefoongesprekken tussen de ontvoerder en Ronald Whitt le. Leslies kidnapper sprak met een Noordengels accent, meer oepaald uit de mijn streek, die het „zwarte land" genoemd wordt. Een deel van de opnamen werd uitge zonden door alle Britse radio- en televisiestations. De justitie-artsen zijn van oordeel, dat Leslie Whittle al zes tot acht weken dood is. Haar overlijden was het gevolg van grote angst, die een hartverlamming veroor zaakte. Leslie hing aan een emd staaldraad van 1.20 lengte boven een smalle vooruitstekende rand. ondei aan de 18 meter diepe sen acht. Het wordt mogelijk geacht, dat de kidnapper, die erkele dagen met haar onder de grond moet hebben dooi- gebracht, Leslie oo dit ge vaarlijke ount geplaatst had in afwachting dat hij het los geld in ontvangst zou kunnen nemen. Toen zijn rendez-vous met Leslies broer mislukte, zou hij teruggekeerd zijn om het meisje over de rand van het riool te duwen. Leslies han den waren gebonden. Zij was oeroofd van de kamerjas, waarin hij haair ontvoerd had De justitie-artsen trof fen echter geen sporen van seksuele mishandeling aan.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 13