De „wandeling" van prins
Peter in het grote hos
PROVIX VAN IMBOE
Bi; Pt BLQik m'kü
s 4^
f'U hij ui
IPf-NU ili in O/{/|j2
(it achtman r,
Mmrkm i.tcki l
"flAlDT Nêfi.
I#1 s
I fj$>U5PÏF,msb
tt.N HEvr lEOr PAI V
tvr' Mtof'Eft stofpz tv J V
STRIJD VAN KOERDEN
LIJKT NU VERLOREN
Gekidnapt meisje
dood in
riool aangetroffen
Verslonden
natuur
POLITIE ZOEKT „ZWARTE PANTER"
kleine
stem
WENS
Olie
Zwarte Panter
Wrijving
Hartverlamming;
WOENSDAG 12 MAART 1975
- - - -
Heel lang geleden leefde
er in een groot kasteel een
klein prinsje. Peter, want zo
heette het prinsje, woonde
er natuurlijk niet alleen. Nee
hü woonde er met zijn vader
en zijn moeder en nog een
heleboel lakeien en hofda
mes. Die hofdames hielpen
Peter altijd bij alles wal h«
moest doen en altijd als hij
ergens naar toe ging ging er
een hele stoet hofdames mee.
Nou, dat vond Peter hele
maal niet leuk. Hij moest al
tijd maar netjes zijn, want
daar letten hofdames na
tuurlijk erg op.
Op een mooie dag ging Pe
ter een eindje wandelen en de
hofdames, want die moesten
mee. „Waar zullen we nu eens
naar toe gaan?" vroeg Peter.
„Zullen we naar het grote bos
gaan?" „Nee prins Peter" ant
woordde de oudste hofdame,
die Jacqueline heette. „He
bah, waarom niet Jacqueline, ik
wil bloemen plukken voor ma
ma". „Nou, weet u wat prins,
dan gaan we naar de kerkto
ren daar groeien ook prachtige
bloemen". „Klaprozen bah"
schreeuwde Peter.
Opeens begon hij heel hard
te lopen, recht naar het grote
bos. Peter wist wel hoe hij
daar moest komen, want als
hij met zijn vader de koning
en zijn moeder de koningin
zondags een eindje ging rijden
kwam hij er altijd langs. De
hofdames renden achter Peter
aan. maar ze konden hem niet
zo goed bijhouden, omdat ze
hele lange jurken aan had
den.
Toen prins Peter bij het bos
aangekomen was, stopte hij
n et, nee hij bleef doorrennen.
„Prins Peter, prins Peter, stop
nou toch" hijgden alle hofda
mes toen ze Peter in het bos
zagen verdwijnen. Maar Peter
luisterde niet. Hij rende en
rende en rende maar door.
Totdat hij doodmoe was. Toen
pas stopte hij.
Maar wat was dat? Deze
plek kende hij helemaal niet.
H.er was hij nog nooit ge
weest. Van schrik begon Peter
weer hard te lopen. Maar hij
wist niet, dat hij steeds maar
dieper het bos inging. Toen
Peter zag dat dat harde lopen
toch liet hielp stopte hij maar.
Hij ging zitten op een omge
waaide boom. Ooh wat had hij
nu een spijt. En wat was het
koud. Het werd al donker.
Hoe laat zou het zijn? En hij
had zo'n honger. Opeens begon
hij om zijn moeder te roepen.
„Mama, mama".
Toevallig was vlak in de
buurt eer klein elfje. Irene
heette ze. Ze was een eindje
gaan lopen. Opeens hoorde ze
Wat moet ik nu doen, dacht
Peter om zijn moeder roepen,
ze. Onze koningin zegt altijd,
dat we ons nooit aan de men
sen mogen laten zien. Want
dan vangen ze ons en zetten
ze ons in een kooitje en laten
ze ons nooit meer los. A s
ze ons nooit meer los. Als ze -
één elfje hebben willen ze er
een heleboel, dan komen ze
het bos omhakken. Nou dan
vinden ze ons vast wel. Maar
deze huilt om zijn mama, die
doet vast geen kwaad.
En zo kwam het dat Irene,
hoewel ze het eigenlijk niet
mocht, toch naar Peter toeging.
Zomaar opeens vloog zie uit de
struiken.
„Hee", zei Peter. Hij hield
gelijk op met huilen. „Ben jij
een elfje?" „Ja" was het ant
woord van Irene. „Ik ben Ire
ne. En wie ben jij?" „Ik ben
prins Peter" zei Peter. „En ik
ben verdwaald. Toe, kun jij mij
niet helpen door de weg te wij
zen naar Zonnestad?" Dat moet
ik eerst aan onze koningin
vragen", zei Irene. „Kom maar
mee, dan gaan we naar ons pa^
leis." Zo gezegd, zo gedaan. Na
een kwartiertje lopen kwamen
ze bij een klein paleis. „Maar
daar kan ik niet in", zei Peter;
daar ben ik veel te groot voor".
„Wacht maar even", zei Irene,
„ik ga wel even wat halen, waar
door je kleiner wordt." Even
later kwam ze terug met een
drankje dat ze over Peter
sprenkelde. Peter voelde dat
hij begon te krimpen en even
later was hij precies zo groot
als Irene.
„Kom maar mee" zei die eu
ze ging hem voor dé hal bin
nen. Op het einde daarvan
was een grote deur. Irene
deed de deur open en liet
Peter naar bannen gaan. Peter
zag aan het eind daarvan een
grote deur. Irene deed de deur
open en liet Peter naar bin
nen gaan.
Peter zag op het eind van de
zaal een hele mooie dame zit
ten met heel lang blond
haar.
„Zo", zei die dame, „ben jij
prins Peter? Irene heeft ge
zegd dat je verdwaald was.
Nu, we zullen je wel helpen
hoor, maar nu is het donker,
dus je moet hier vannacht
maar blijven slapen. Dan zien
we morgen wel verder". „Ja
mevrouw", zei Peter. „Ga nu
maar met Irene mee die zal je
alles wel uitleggen".
Peter en Irene liepen door
de grote gangen van het pa
leis. „Er wonen hier honderd
elfjes" vertelde Irene „en na
tuurlijk onze koningin. Maar
ik zal je nu eerst je slaapka
mer wijzen." Ze kwamen bij
een klein kamertje. Hier ging
Irene naar binnen. Er stonden
een groot bed, een tafel en
een stoel. „Het is hier wel erg
klein, maar dan hoef je van
nacht niet buiten te blijven.
Toen klonk er een gong en
ze gingen naar de eetzaal. Na
het eten vertelde Peter over
de „grote mensen-wereld", zo
als de elfjes het noemen. Om
tien uur gingen ze allemaal
naar bed.
De volgende ochtend nadat
ze ontbeten hadden zei Irene:
„Kom maar mee naar buiten
dan krijg je een wensballetje
en dan kun je je zo naar de
rand van het bos wensen.
„Eerst even de koningin be
danken", zei Peter. Nadat hij
haar bedankt had gingen hij
en Irene naar buiten. Weer
sprenkelde Irene wat van een
drankje over hem heen en Pe
ter begon te groeien. „Hier is
het wensballetje" zei Irene.
„Je moet hem kapot knijpen
en dan een wens doen." „Ja,
ik begrijp het", zei Peter. „Dag
Irene en bedankt voor alles".
Hij kneep het balletje kapot,
„Ik wou dat ik aan de rand
van het grote bos stond, bij de
weg die naar Zonnestad gaat".
Hij had het nauwelijks ge
dacht of hij stond er al. „Hoe
kan dat nu?" - dacht Peter.
Toen zag hij in de verte een
boerenkar aankomen. „Hallo
boer'" riep Peter „mag ik
meerijden naar de Zonnestad".
„Ja hoor, hee, bent u niet
prins Peter?" zei de boer. „Ja"
was Peters antwoord. „Ze zijn
al de hele nacht naar u aan
het zoeken en wie u thuis
brengt krijgt honderdduizend
gulden". Vlug reden de boer
en Peter naar de stad.
„Waar ben je al die tijd
geweest?", vroeg de koningin,
toen Peter weer terug was.
Peter vertelde alles. „Nou dan
mag je die elfen wel dankbaar
zijn" zei de koning. Als belo
ning omdat hij Peter had
thuisgebracht, kreeg de boer
het geld en hij bouwde een
mooie, nieuwe boerderij en hij
noemde die Prins Peter.
ELLA AKERBOOM, BRE
DA
Eindredactie Rieja van Aart
I UI
Deze tekening is van Astrid van den Broek uit Breda. Ook haar zusjes Anneloes en
Ingrid stuurden ons leuke werkstukken.
Ik ben eens een keertje in
het bos geweest. En toen ik
eens goed bij het rondlopen
gekeken had, vond ik dat de
natuur veel te veel verslonden
was. Mijn vader en moeder
denk ik ook wel. Ik heb ze
nog üets gevraagd.
Toen we langs een stuk met
verscmllende dennen kwamen
was een mooie dennetak ook
gebroken. Ik hou veel van de
natuur bijna iedereen. Toen
we bij de heidetuin kwamen
gingen we over de brug, want
aan de andere kant waxen
kinderen op een oude treur
wilg aan het wippen. Mijn
broertje wou gelijk meedoen
maar hij mocht niet. De vader
van die jongens zei toen papa
dat gezegd had tegen een jon
gen dat er toch weer nieuwe
groeiden. Ik alleen kon het
horen zo zacht zei hij het.
TESSA VAN MOURIK,
BERGEN OP ZOOM.
M ~I4IIto MBT 0B
Y~
X-W1
*-«E t 'l VIII 3 irii.-fc.dji >1 -1
r -
Provix is er nog niet in geslaagd zijn achtervolgers kwijt te raken. Nu ziet hij een nieuwe mogielijkheid om te ont
snappen.
BEIROET (AP) De verzoening tussen Iran en Irak zal
wellicht de genadeslag betekenen voor de Koerdische op
standelingen die al 13 jaar een strijd om autonomie voeren
tegen het socialistische regime in Bagdad.
Y°rige week maakten de
sjah- van Iran en vice-presi
dent S-J.am Hoessein van Irak
een einde aan het grensgeschil
tussen hun landen door een
akkoord te sluiten, volgens
welk „infiltratie door subver
sieve elementen" langs de
grens tussen de twee olielan
den moet worden voorko
men.
Indien het akkoord volledig
wordt nagekomen wordt het
grensgebied van 90 kilometer,
de levenslijn van de Koerden
gesloten. Dit betekent dat de
Koerden niet langer meer
steun hoeven te verwachten
van de Iraanse artillerie en
dat de Koerdische vluchtelin
gen wellicht naar kampen zul
len trekken die zijn opgezet
door de sjah.
Zaterdag maakte, Irak be
kend dat de opstandelingen
voor één april amnestie kun
nen krijgen indien zij hun ac
ties staken. Hieruit mag wor
den afgeleid dat de regering
in Bagdad een slotoffensief zal
beginnen tegen het guerillale-
ger van Koerdenleider Moella
Moestafa Barzani, zodra de
eerste sneeuw in de bergen
van Koerdistan begint te
smelten.
Barzani is de leider van
naar schatting twee miljoen
Koerden, die eenvierde deel
van noordelijk Irak bevolken.
De meesten van hen wonen in
de omgeving van Kirkoek en
Mosoel. waar zich de rijkste
olievelden van heel Irak be
vinden.
De thans 70-jarige Barzani
heeft allerlei onafhankelijk
heidsbewegingen aangevoerd
sinds 1934 toen Bagdad wei
gerde Koerdistan als een onaf
hankelijke staat te erkennen,
zoals was vastgelegd ln het
akkoord van Lausanne na de
eerste wereldoorlog. Sinds dat
Jaar is Barzani enkele malen
in ballingschap geweest, waar
onder in de Sovjet-Unie en
Iran.
De jongstp oorlog om auto
nomie begon in 1961 en werd
gesteund door de Sovjet-Unie
Turkiie en Iran. De Russiscne
steun verloor Barzani in I960,
toen de pro-Russische Baath-
partij aan de macht kwam ln
Bagdad.
In de loop van de jaren
raakten de Koerden ook hun
aanvoerlijn via Turkije kwijt
omdat dit land onderhandelin
gen met Bagdad begon over
de aanleg van olie- en gaspfjp-
leidingen.
Iran, dat sinds lange tijd
ruzie met Irak had over de
Hatt el Arab riviermond, werd
toen Barzani's enige medestan
der.
De Koerden werden bij ge
vechten vanuit Iran gedekt
door artillerie. Verder stuurde
de sjah hem wapens en muni
tie en stelde 100 miljoen dol
lar beschikbaar voor 12 Koer
dische vluchtelingenkampen in
Iran.
In de zomer van vorig jaar
begon Irak een groot offensief
tegen Koerden en zette daar
bij tanks, vliegtuigen en zeven
infanteriedivisies in. Barzani's
.bevrijde gebied' werd toen te
ruggebracht tot een vallei en
een aantal bergdorpen langs
de grenzen met Turkije en
Iran.
Ongeveer een half miljoen
Koerden werden vorig jaar
dakloos. 135.000 van hen
voornamelijk vrouwen, kinde
ren en bejaarde mannen -
hebben hun toevlucht tot
Iraanse vluchtelingenkampen
genomen.
Bij het vallen van de eerste
sneeuw luwde de strijd enigs
zins. Barzani's Pesj Merga le
ger beschikte slechts over een
onverharde weg en enkele
voetpaden, die de aanvoerlij
nen vanuit Iran naar de inge
sloten legers vormden.
De opstandelingen beweren
meer dan 3200 Iraakse solda
ten te hebben gedood en meer
dan 5000 te hebben verwond.
Aan eigen zijde zouden 400
doden onder de troepen en 400
onder de burgers zijn geval
len.
Over de sterkte van de
Koerdische troepen variëren
ae schattingen. Barzani be
weert dat de Pesj Merga meer
dan 60.000 manschappen onder
de wapenen heeft. Volgens de
regering in Bagdad zijn er
maar 10.000. Zij zien zich ge
plaatst tegenover zeker 60.000
manschappen van het Iraakse
leger, die worden gesteund
door 500 tanks van Russische
makelij, Mig-jagers. Sukhoi-
jachtbommenweTpers en zware
artillerie.
Een minister in Bagdad
heeft al voorspeld dat de Koer
dische revolte tegen de zomer
helemaal zal zijn neergeslagen.
De hoop van de 5 mil'oen
Koerden, die over Irak, Tur
kije, Syrië en het Russische
Azerbaijan verspreid zitten, op
een eigen staat zal dan defini
tief de boden zijn ingesla
gen.
(Van onze correspondent)
LONDEN Al drie da
gen doorzoeken nijvere po
litiemannen de brede rio
len onder een park in het
mooie dorp Kidsgrove van
het Engelse graafschap
Staffordshire.
De onderaardse kanalen
liggen daar tot 18 meter
diep. De oorzaak van de be
wonderenswaardige inspan
ningen van de politiemannen
is een lugubere ontdekking,
die daar afgelopen weekein
de gedaan werd.
Een agent, die het zware giet
ijzeren deksel van een der
toegangen tot het rioolsys
teem openlegde, en de prie
mende straal van zijn zak
lantaarn in de duistere koker
liet glijden, .bemerkte tot
zijn afschuw de gestalte van
een naakte jonge vrouw. Zij
hang dood aan een eind
draad, onderaan in de
schacht. Deze ontdekking
bracht heel het politie-appa-
raa/t van de streek in een
nieuwe alarmtoestand,
In de graafschappen Staf
fordshire en Shropshire zoch
ten honderden politiemannen
namelijk sinds 14 januari
van dit jaar een 17-jarig
meisje, Leslie Whittle, woon
achtig in het dorp Highley
van laatstgenoemde provin
cie, op 105 kilometer van
Kidsgrove. Lesley, die stu
deerde aan de universiteit
van Sheffield, was 's nachts
gekidnapt uit haar slaapka
mer in de ouderlijke woning.
Zij was een dodbter van de
eigenaar van een grote auto
busonderneming, en zou een
fortuin van 80.000 pond er
ven.
In 1971 had de echtgenote
van Leslies vader het testa
ment van haar echtgenoot
over zijn nalatenschap van
300 000 pond met succes be
twist in een geruchtmakend
proces. Deze vrouw, Selena,
was 30 jaar geleden wegge
gaan van haar man, George,
omdat hij vriendschap had
aangeknoopt met Doróthy,
een van zijn busconductrices.
Na Selena's vertrek kwam
Dorothy bij George wonen.
Zij is de moeder van Leslie
en haar enige broer Ronald
(31), die nu aan het hoofd
staat van het grote busbe
drijf.
Het proces over George
Whittle's testament was m
1971 aanleiding tot veel ge
roddel in Highley. Rond die
tijd werden in het dorp nieu
we riolen aangelegd. De poli
tie acht het nu mogelijk, dat
een van de arbeiders, of mis
schien zelfs een van de inge
nieurs, van toen af belang
stelling is gaan koesteren
voor de rijke familie Whittle,
die daar in een mooi huis
woont. Want de man die
.haar vermoord heeft in de
riolen onder het park moet
volkomen thuis zijn in het
warnet van gangen en
smachten van het rioolsys
teem in dat deel van Enge
land.
den afgelopen jaar gepleegd
man uit de streek. De nieu
we riolen werden gebouwd
door mannen uit vrijwel elk
deel van het Britse rijk. De
moordenaar van Leslie
Whittle zou echter ook de
dood van drie Engelse hou
ders van postagentschappen
op zijn geweten kunnen heb
ben. Bedoelde moorden wer
den agelopen jaar gepleegd
door een man die een mas
ker droeg en geheel in het
zwart gekleed was. Om die
redenen noemt men deze
moordenaar „De zwarte pan
ter".
Hij staat op het punt een
legendarische figuur te wor
den De Engelse kranten be
schrijven hem als Groot-
Brittanniës gevaarlijkste en
meest gezochte misdadi
ger. Zijn bedrijvigheid heeft
geleid tot wrijving tussen
Scotland Yard en de politie
van Shropshire aan de ene
kam en tussen Ronald Whitt
le. de broer van het gekid
napte meisje en de Britse
pers aan de andere kant.
Sinds de ontdekking van het
lijk heeft Scotland Yard de
leiding van het onderzoek op
zich genomen. Dit is een
blaam voor de theatrale
hoofdinspecteur Bob Booth
van Shropshire, die in de
afgelopen weken herhaalde
lijk verklaarde, dat hij „de
zwarte panter" binnen de 24
uur gevangen zou nemen.
Ronald Whittle heeft een
rendez-vous gehad met de
kidnapper van zijn zusje, die
hij in het park van Kidsgro
ve moest ontmoeten om hem
een losgeld van 50.000 pond
te overhandigen, dat door de
ontvoerders geëist werd. De
„zwarte panter" verscheen
echter niet op de afspraak.
Verleden week zei Ronald
Whittle, die toch ging om het
geld te overhandigen, dit op
eigen houtje ondernomen
te hebben.
De Britse kranten vroegen
zien onmiddellijk ai', waarom
hij niet meewerkte met de
politie. Ze lieten voorzichtig
doorschemeren, dat Ronaid
Whittle wei eens medeplich
tig kon zijr, in deze duistere
zaak Sinds het lijk van zijn
zusje ontdekt werd, zegt
Whittle dat al zijn Inspan
ningen afgesproken waren
geweest met de politie om de
kidnapper om de tuin te lei
den en vertrouwen in te
boezemen. De broer van het
vermoorde meisje beschul
digde de pers van verdacht
makingen ten aanzien van
hemzelf en de gerechtsdiena
ren.
Ki kvorsmannen van de poli
tie hebben uit de modderige
riolen onder het park van
Kidsgrove allerlei voorwer
pen gehaald, waaronder een
slaapzak, een verrekijker,
een zaklamp en een cassette
recorder. Vroeger werden in
het park enkele cassette-op-
na men aangetroffen die af
komstig konden zijn van de
kidnapper. De politie be
schikt over opnamen van te
lefoongesprekken tussen de
ontvoerder en Ronald Whitt
le. Leslies kidnapper sprak
met een Noordengels accent,
meer oepaald uit de mijn
streek, die het „zwarte land"
genoemd wordt. Een deel
van de opnamen werd uitge
zonden door alle Britse radio-
en televisiestations.
De justitie-artsen zijn van
oordeel, dat Leslie Whittle
al zes tot acht weken dood
is. Haar overlijden was het
gevolg van grote angst, die
een hartverlamming veroor
zaakte. Leslie hing aan een
emd staaldraad van 1.20
lengte boven een smalle
vooruitstekende rand. ondei
aan de 18 meter diepe
sen acht. Het wordt mogelijk
geacht, dat de kidnapper, die
erkele dagen met haar onder
de grond moet hebben dooi-
gebracht, Leslie oo dit ge
vaarlijke ount geplaatst had
in afwachting dat hij het los
geld in ontvangst zou kunnen
nemen.
Toen zijn rendez-vous met
Leslies broer mislukte, zou
hij teruggekeerd zijn om het
meisje over de rand van het
riool te duwen. Leslies han
den waren gebonden. Zij was
oeroofd van de kamerjas,
waarin hij haair ontvoerd
had De justitie-artsen trof
fen echter geen sporen van
seksuele mishandeling aan.