rkhof
Lies Mast nog steeds
aktief in handbal
vereniging Sluiskil
HERMAN DE FE1JTER
Zeeuwsch-Vlaanderen
heeft nu een
uniek hippisch centrum
SPRAAK
Moeilijk
Ere-lid
Prestaties
IIOOgOlO|)llllt(M)
DONDERDAG 13 FEBRUARI 1975
OOSTBURG - In deze
jachtige moderne tijd is het
goed, om eens te ontspan
nen. De ene doet dit door bij
het krieken van de dag er
met zijn visstokje op uit te
gaan, een ander zoekt het in
een spelletje biljart, en
weer een ander zoekt het in
voetbal. Zo zijn er tal van
ontspanningen die je in je
vrije tijd kunt beoefenen.
Maar de laatste tijd is er
voor vele mensen een
pracht van ontspanning bij
gekomen, paardrijden. Ve
len zullen zeggen: als het
regent en koud is, wat dan'
Geen probleem, tenminste
voor de mensen in
Zeeuwsch-Vlaanderen
met, want die wonen niet
zover van het onlangs ge
opende hippisch centrum
..Brugse Vaart" nabij Oost-
ourg Hier kan men binnen
in een overdekte manege
naar hartelust en onder het
wakend oog van twee erva
ren instructeurs, (Jan Sars
en Harm de Wit) zich uitle
ven op de rug van de edele
viervoeters Daarnaast kan
"et gezinslid die niet zoveel
geeft om het paardrijden, in
net aangrenzende restau
rant, wat via een glazen
wand een prachtige blik
werpt op de binnenmanege,
de verrichtingen van zijn
familie volgen. Voor de ge-
intresseerden die wat ver
der af wonen, is het een
pracht van gelegenheid
(Brugse Vaart) eens te be
zoeken tijdens een dagje
toeren.
De heer A. de Hullu, ei
genaar van dit hippisch
ventrum, die dit centrum
vol recreatieve en ontspan
nende eigenschap op poten
heeft gezet, heeft het alle
maal groots aangepakt. Zo
heeft hij in de aangren
zende stallen bij de manege
42 paarden gestald staan
waaronder pony's en rij
paarden. Daar komt nog bij
dat de heer de Hullu het
niet alleen bij een binnen
manege gelaten heeft, hij
laat. ook - de werkzaamhe
den zijn al begonnen - een
buiten manege van 30x60
meter aanleggen, een
spnngweide van 60x100
meter (de binnenmanege is
40x20 meter) een sintel-
baan van 1376 meteren een
zandbaan van 1600 meter.
Ook aan de parkeergele
genheid is gedacht: een
parkeerterrein met een op
pervlakte van 1 ha. moet
voldoende zijn. De grote
opzet van de heer de Hullu
is dat iedereen uit alle lagen
van de bevoking zich in dit
hippisch centrum kan uit
leven.
Dat dit centrum aanslaat
blijkt wel uit de druk be
zochte rijlessen. Natuurlijk
zal „Brugse Vaart" tijdens
het toeristenseizoen hele
maal veel opgang kennen.
Ook de kinderen worden
nauw betrokken bij het ge
heel. Want zo ligt het in de
bedoeling mettertijd de
kleintjes verschillende
examenproefjes af te laten
leggen, en naar de hand van
de moeilijkheidsfactor van
dit examen een diploma uit
te reiken. Het ligt wel in de
bedoeling dat deze exa
mens onder auspiciën van
de F.N.R.S. vallen Binnen
kort hoopt de heer de Hullu
een kleurenpropaganda-
folder van zijn centrum te
laten verschijnen dit om de
geïnteresseerden over zijn
hippisch centrum voor te
lichten.
de handbalsport zijn voor het
eerste team vaak doorslagge
vend geweest. Haar veel jongere
teamgenoten zeggen: „Ze is een
speelster waaraan tijdens de
wedstrijd iedereen zich op- Kol"
trekt".
voetballers van Hontenisse. Een
prachtige tijd", besluit ze la
chend.
Door haar geweldige inzet
voor zowel het eerste tea m als de
hele vereniging, kan ze zonder
meer als voorbeeld gesteld wor
den voor heel de handbalvereni
ging Sluiskil Het was dan ook
geen wonder dat het bestuur van
ae handbalvereniging Sluiskil
enkele jaren geleden besloot -
op 28 mei 1972 bestond de ver
eniging tien jaar - Lies Mast we
gens haar grote verdiensten tot
ere-lid te Benoemen Een bij-
Hoogtepunten voor Lies Mast
waren dejaren dat ze uitkwam
voor het Zeeuwse handbalteam
met o.a. wedstrijden in Duits
land „Maar hier in Sluiskil
hebben we ook een leuke vereni-
§ing". Toen Lies Mast in 1958 in
luiskil als onderwijzeres ging
werken, nam ze ook daar het in
itiatief om een handbalvereni
ging van de grond te krijgen. Er
gingen wel vier jaren overheen,
maar in 1962 was de vereniging
een feit. Lies Mast: „Voor Sluis
kil was dat natuurlijk helemaal
iets nieuws, en in het begin is dat
altijd bijzonder moeilijk". Maar
de inmiddels al gehuwde Lies
Mast, buiten haar sportiviteit
ook boordevol organisatieta
lent, bleef niet bi] de pakken
neerzitten. Haar moedig vol
houden werd na vier jaar hard
werken dan ook bekroond. Zelf
bleef ze tot 1962 in Klooster-
zande handballen, omdat de
nieuwe vereniging in Sluiskil
tijdens het eerste jaar alleen ju
nioren en adspiranten kende.
Plotseling „duikt" ze nog even
in het verleden en zegt: „Nou
moet je eens goed luisteren.
Vroeger was het de gewoonte
dat er van een dorp een film
t pa- werd gemaakt, met daarop na-
tronaat uit Koewacht op de kop tuurlijk alle verenigingen. In
kunnen tikken om eens een wed-
Als ze rond haar twintigste
wordt aangesteld als onderwij
zeres aan de lagere school in
Pauluspolder, neemt ze voor de
eerste keer het initiatief om een
korfbalvereniging in Klooster-
zande van de grond te krijgen
Ze zegt hierover: „Geloof me
maar, een team op de been bren-
fen was toen heel wat. In het
orfballen is dat een gemengd
team en oh la la. dat mocht na
tuurlijk niet. Uiteindelijk had.)
den we dan een team van het pa-
om nooit te vergeten. We hadden
geen trainingspakken of zo, dus
wij in sporttenue en dus in een
korte hroek. Heel Kloosterzande
sprak er schande over, om ver
der van pastoor Van den Elide en
oud-burgemeester Van Hoot-
egem maar te zwijgen. De ver
eniging heeft daarna lange tijd
aan een zijden draad gehangen.
Tientallen keren hebben we
daar over vergaderd. Veel meis
jes moesten van hun ouders
stoppén, want we hadden voor
een zgn. schandaal gezorgd.
Toen we eindelijk te horen kre
gen dat we door mochten gaan
was onze straf, dat we verder
alle wedstrijden in een lange
broek moesten spelen. Nu la
chen we erom, maar zo was het
vroeger"
PIET DE MAAT
aalf en zestien jaar op het
nblik doet, kwam niet eens
woord. Lijnrecht daar
enover staat Poly-Pam in
stdorpe, in deze rubriek al
:er genoemd Poly Pam is een
ierdeel van een stichting die
a ook met jongerenwerk
ïghoudt en daar krijgt men
allemaal voor elkaar Het
ces van de Westdorpenaren
len natuurlijk van harte
und Maar waarom kan het
daar. en niet in Terneuzen
1st Sluis of Axel Ons inziens
pen de mensen die zich met
geren bezighouden vaak te
jg Praatgroepen en
'■gelijke activiteiten zijn
uuiïijk heel mooi, maar je zal
h eerst moeten proberen de
geren „in huis' te krijgen
irlopig lijkt men daar nog
t in geslaagd, want je ziet
loeg |onge mensen van
tien veertien jaar zich in
cotheken ophouden Enhetis
ai de vraag of ze daal wel
iishoren We zon graag bereid
in de komende weken eens
t ruimte beschikbaar te
len aan stichtingen of andere
tanties die zich met jongeren
ighouden Graag zouden we
s vernemen hoe zij over een
ander denken Ondertussen
ven we hopen op
betering
HENK VAN PELT
Programma zaterdagvlieger
zwaarder
dan van zondag-collega's
AXEL - KIJKUIT-,.Ik vind
het jaarlijks af te werken vlieg-
progranuna van onze afdeling
wel wat zwaarder dan dat van
de zondagvliegers. Wij hebben
na half mei voor de oude duiven
geen wedvluchten meer beneden
de 270 kilometer lang. Bij de
zondagvliegers ligt dat anders,
die vallen herhaaldelijk terugop
bijvoorbeeld een Doornik- of
een Quievrain-vlucht. Behalve
een klein gedeelte dat doorgaat
op de fond. Maar echte fonddui
ven zijn er in Zeeland, vergele
ken met bijv. Limburg, maar een
handje vol. Niet iedereen zal het
met mij eens zijn, maar ik ben
van mening dat de duiven door
de jaren heen zich aanpassen
aan de elk jaar weer terugke
rende vluchllijn. Misschien dat
onze duiven (van de zaterdag
vliegers) daardoor wat trager
zijn, slechter echter niet".
Aan het woord de heer H de
Feijter, wiens woning en uiter
aard ook zijn duivenhok staat
aan de Liniedijk 5 nabij de
buurtschap Kijkuit, gemeente
Axel. We vroegen hem, hoe hij
tegenover een eventueel samen-
vlieger Eén van de beste in Zee
land. getuige zijn zesde plaats in
het provinciaal kampioenschap
aangeduid spel over 1974 en
twee eerstgetekende duiven in
de gehouden provinciale wed
vluchten Een samenspel waar
tegen hij zeker niet afkeurend
staat, maar dat hij voorlopig
toch nog niet gerealiseerd ziet.
De Feijter, behalve sedert 4
jaar voorzitter van de P.V. De
Voorwaarts in Zaamslag-Veer,
ook lid van het afdelingsbestuur
Zeeland van de Nederlandse
Bond van Zaterdagvliegers
(NBvZ): „We hebben deze win
ter in een vergadering met het
afdelingsbestuur van de afde
ling Zeeland van de Zuid Neder
landse Bond (ZNB) in principe
weer besloten om een viertal
wedvluchten gezamenlijk te or
ganiseren in het komende
vhegseizoen. Als de ZNB ten
minste haar Zeeuwse leden
daarvoor toestemming verleend.
Dat worden dan provinciale
wedvluchten over een wat lan
gere afstand.
ker zijn jaarlingen hebben in
1974 goed gevlogen. „Ik hecht
gaan met de zondagvliegers
staat, want hij is een zaterdag- Zijn oude duiven en toch ze-
veel waarde aan die zesde plaats
omdat ik die heb behaald met
voornamelijk mijn jaarlingen,
na een slecht seizoen 1973, toen
ik in één weekend drie van mijn
vier beste vliegduiven kwij
traakte". De Feijter is zaterdag
vlieger en dan niet om princi
piële reden, maar omdat hij 's
zondags niet gebonden wil zijn.
Ook niet omdat het voor hem zo
gunstig zou zijn: „Ik lig altijd in
de voorvlucht bij provinciaal
spel en daarbij zeer oostelijk. De
„trek" van de duiven is meestal
langs de kuststrook. Wil ik een
provinciale kopprijs vliegen,
dan moeten zijn duiven „los"
vooruit vliegen".
De dag dat ik hem bezocht
heeft hij juist die morgen al zijn
duiven, in totaal 17 paar, ge
koppeld, behalve een viertal
specifieke kweekkoppels die al
aan het broeden zijn. Hij geeft
toe dat dat wat aan de late kant
is. maar eerder had hij eigenlijk
geen tijd. Dat geen tijd hebben
voor zijn duiven komt weieens
vaker voor. Vrijwel ieder jaar. zo
van half augustus tot begin de
cember, in verband met zijn be
roep als loonwerker. Overigens
levert die periode weinig moei
lijkheden op, want mevrouw De
Feijter speelt dan voor „dui
venmelker".
„Je gelooft het misschien niet,
maar in die tijd zie ik mijn dui
ven alleen maar op de zonda
gen", zegt De Feijter.
Hij bezat reeds duiven op zijn
twaalfde jaar. Dat was vlak na
de tweede wereldoorlog. Een
constateur was hij toen nog niet
rijk.
Hoogtepunt was toch wel de
overwinning Nationaal vanuit
Orleans in 1962 tegen 2239 dui
ven: „Ik heb op mijn hok nog één
duif die afstamt van deze natio
nale overwinnaar. Enkele jaren
geleden is hij met een zoon ver
giftigd. Beiden zaten toen in de
„ren" als kweekduif, ze ont
snapten daaruit op een kwade
dag met bovenvermeld gevolg".
In het ruim 10 meter lange
tuinhok, verdeeld in vier afde
lingen, zijn de duiven bij onze
binnenkomst een en al bedrij
vigheid. De Feijter wijst naar de
vloer waar een aan de borst ge
wonde duif wat zielig rond
loopt: „Die is enige tijd geleden
zo op het hok teruggekomen,
wellicht tegen een hoogspan
ningskabel hier in de buurt ge
vlogen. Op diezelfde dag verloor
ik nog enkele duiven. Kijk", zo
zonder fraaie houten plaquette
die aan de muur een opvallende
plaats heeft gekregen, is daar
nog altijd een dierbare herinne
ring aan. Een plaquette waar ze
bijzonder trots en Dlij mee is, en
graag even van de muur wil ha
len om ons die te laten zien. Voor
Lies Mast is de handbalsport een
stuk van haar leven geworden.
Lies Mast: „Vroeger speelde je
eigenlijk allemaal meer voor de
lol. Tegenwoordig gaat het al
lemaal al meer professioneler".
Dat Lies Mast, afkomstig uit
Kloosterzande het al op zeer
jonge leeftijd helemaal op de
„sportieve toer" gooide, is zeker
niet vreemd. Lies Mast: „Ik kom
eigenlijk mag ik wel zeggen uit
een sportieve familie".
Al haar broers gingen de voet
balsport beoefenen, en vooral
Feray van Kruyssen vierde vele
jaren grote triomfen in het eer
ste elftal van de voetbalvereni
ging Hontenisse. Maar ook haar
zusters zochten de „groene wei"
op.
„Maar", zegt Lies Mast,
„vroeger waren er bijna geen
sporten voor dames Daarom
vormden we vaak een clubje met
een aantal buurtmeisjes en
vriendinnen om b.v. eens te
kunnen korfballen. Trainen de
den we dan vaak samen met de
als de dag van gisteren", zegt ze
lachend, „wij maar wachten,
wachten en nog eens wachten,
tot we uiteindelijk te horen kre-
en dat ze niet verder dan op de
ermis in Hulst waren geko
men".
Was het korfballen hiermee
voor goed van de baan, Lies
Mast wilde een sport gaan beoe
fenen. Inl953namze samen met
Rie van Lare, Annie Neve en
José Menu het initiatief om op
nieuw in Kloosterzande een
handbalvereniging van de grond
te krijgen, en met succes. Want
een jaar later - zelf was ze toen
22 jaar - ging men met een team
al in competitieverband spelen.
Lies Mast heeft uit die periode
nog tal van leuke herinneringen.
Ze zegt hierover: „Onze eerste
wedstrijd tegen Luctor zal ik
nooit vergeten. We moesten de
eerste helft tegen wind spelen,
en kwamen wel geteld twee keer
over de middenlijn. Maar er zijn
ook leukere momenten geweest.
Zo zijn we aan het einde van de
competitie '59-'60 kampioen
van Zeeland geworden en heb
ben daarna zelfs nog drie jaar
district gespeeld. Verder zijn we
ook nog verschillende keren
kampioen geworden in een be
paalde klas. Ik heb daar een zeer
gezellige en leuke tijd meege
maakt' zegt Lies Mast.
gaat hij verder, „hier zit nog een
prima duif, „De witte kop", die
vloog in 1972 de eerste prijs pro
vinciaal in de „derbyvlucht"
vanuit Corbeil; en hier is de duif
die ik als mijn grote favoriet be
schouw. „De Bonte Jaarling"
die een radio heeft gewonnen".
De Feijters rassen komen
voornamelijk uit België: Sti-
chelbout en gebroeders Maris-
sen. Maar ook van clubgenoot
W. de Putter heeft hij eertijds
een goede (stam)doffer gekre
gen. Vorig najaar heeft hij nog
een paar duiven gekocht van
Postma uit Leeuwarden op een
verkoping in Zundert: „Het zal
me benieuwen hoe die het bij mij
gaan doen. Postina is iemand die
van regel houdt, dat weet ik,
maar bij mij is dat hpel anders.
Een vaste tijd van verzorgen heh
ik niet. Ja, ik weet het dat is geen
pluspunt voor me, maar je moet
nou ook weer niet denken dat ik
ze verwaarloos", voegt hij er da-'
delijk aan toe. En dat laatste
neem ik direct aan. Tenslotte
word je geen generaal-
kamp oen van je vereniging als
je je vogels verwaarloost, zeker
niet bij De Voorwaarts, wwarde
concurrentie groot is.
CEES DE ZEEUW
SLUISKIL - „Neen, een ster
ben ik niet. Of ik dat vroeger
geweest ben laat ik liever aan
anderen over om dat te beoorde
len. Het is alleen zo, die sport
boeit me ontzettend en daarom
doe ik het ook zo graag. Anders
had ik er al lang de riem afge
gooid, zoals ze dat noemen. Voor
mij heeft een training ook net
zoveel voldoening als een wed
strijd spelen.
Voor een wedstrijd ben je
natuurlijk wel meer geconcen
treerd, en bij een belangrijk duel
leef je daar ok al enkele dagen
van te voren naar toe. Winst
brengt natuurlijk altijd la
chende gezichten met zich mee
en verlies, jadat moet ik U
wel niet meer vertellen. Zelf kan
ik na zo'n wedstrijd niet in de
put zitten. Je speelt uiteindelijk
voor te winnen, maar als de
tegenpartij dan sterker is moet
je je daar gewoon bij neerleggen.
Ik denk dan altijd, volgende
week beter".
Dit zegt de 43-jarige Lies
Maat-Van Kruyssen uit Sluiskil,
die ondanks haar toch niet meer
zo jonge leeftijd nog steeds ac
tief is in de plaatselijke hand
balvereniging. Niet in een derde
of vierde team waarbij het as
pect meer bij de lol en leut ligt,
maar wel in het eerste dames
team van de handbalvereniging
„Sluiskil". Een team waarin de
handbalsport door iedereen
voor honderd procent serieus
wordt genomen. Wordt de
Sluiskilse speelster vooral door
buitenstaanders als een „vete
raan" in dat gezelschap gezien,
haar teamgenoten en trainer we
ten wel beter. Lies Mast is in dat
team nog altijd een bruikbare
kracht die op moeilijke momen
ten haar teamgenoten weet te
inspireren. Niet alleen dat is een
pluspunt voor het eerste team,
maar ze kan daarnaast ook nog
terugblikken op een jarenlange
ervaring.
Ondanks haar leeftijd - ze is
het oudste lid van de vereniging
- wil haar trainer nog niets ho
ren van het woord stoppen. Haar
tweeëntwintig jaren ervaring in
