Als je kind eenmaal het huis uit is krijg je 't niet terug Meer inspraak voor ouders bij kinder bescherming Die ouders verzetten zich tegen wensen van oudere kinderen Einde „echtscheiding Franse stijl" Opspc hard -i'lM Kinderen met Kelten-naam bestaan niet voor de wet MAATSCHAPPELIJK WERKSTER: LmLjT i. Bond van ouders voor minderjarigen Huwelijk mag bij wederzijds goedvinden ontbonden worden NAN AGT binnenland buitenland I m DOOR JOHN ROOZEN Onevenwichtig Harde dobber Mondjf Vertrouwelijk Lager pitje GELDGEBREK VOOR RAAD VAN KERKEN KINDEF CHOCO PRIN DONDERDAG 16 JANUARI IS DEN HAAG „Ik heb gewoon met die langharige knullen op de grond liggen slapen, nou, eigenlijk niet op de grond, ik had als enige een veldbed. Dat vond ik maar niks". Mevr. H. Rump- horst (48) haalt even herin neringen op aan de bezet ting in juli 1973 van het Haagse bureau van de fede ratie van jeugdbeschermers. ,,Ik heb koffie gezet voor die jongens en alles netjes schoongehouden. Ik werd giftig toen ze na afloop de monstratief met bleekwater het gebouw gingen ontsmet ten. We haddeu er juist voor gezorgd dat ons doel niet zou worden vertroebeld door er een rotzooitje van te maken". In haar Haagse parterre-flat vertelt mevr. Rumphorst „hoe het allemaal is gekomen". Sinds zaterdag 14 nov. is zij namelijk voorzitster van de die middag opgerichte bond van Ouders voor Minderjari gen kortweg BOM geheten. De oprichting was een uitvloeisel van uitzendingen die VARA- ombudsman Hans Ouwerkerk wijdde aan de problemen van ouders van wie kinderen om wat voor redenen dan ook met de kinderbescherming in aan raking zijn gekomen. Mevr. Rumphorst had helemaal geer bestuursambities maar bleek landelijk mede doo± genoemde bezettingsactivitei ten al voldoende bekend te zijn geworden om toch met het voorzitterschap te worden belast. Zij is in de verste verte niet het type van de vergaderbe- luste vrouw voor wie het huis houden niet voldoende bezig heden geeft. Ze is, om het maar ronduit te zeggen, een direct betrokkene bij de pro blematiek. Een van haar doch ters is al drie jaar uit huis sinds zij als 16-jorige onenig heden van nogal ernstige aard met haar ouders kreeg. Het is geen kwestie van gelijk of on gelijk, daar wil mevrouw Rumpihorst in dit kader niet eens meer over praten, waar het haar omgaat is de totale bevoogding die de kinderbe scherming gaat uitoefenen zo dra ze „een prooi te pakken 'krijgt". Er komt dan, zo is de bevinding van mevr. Rump horst, een maatschappelijk werkster een paar keer vrien delijk met je praten. De mo mentopname die zo'n vrouw van je gezin maakt, wordt vastgelegd in een rapport en vanaf dat moment neemt de zaak een onherroepelijke amb telijke koers die ouders en kind steeds verder uit elkaar drijft. Mevr. Rumphorst staat met deze ervaring niet alleen. Honderden andere ouders wil len nu via de nieuwe vereni ging de BOM gaan strijden voor meer medezeggenschap en verbetering van hun rechts positie. Je zou mevr. Rumphorst een kordaat mens kunnen noemen, al is ze dan beslist geen haai baai. Integendeel, een wat ten ger figuur en met een soms niet al te vaste stem sprekend over de jarenlange dooltocht langs instanties waar men nimmer bereid bleek informa tie te geven over het eigen kind. Adviezen en rapporten die over het kind werden uitge bracht aan de kinderrechter zijn voor de ouders niet in te zien. De gezinsvoogdes in haar geval een 28-jarige me vrouw zonder eigen kinderen kwam één keer bij de fa milie Rumphorst langs om de spullen van de dochter op te halen. „Ze had van tevoren gebeld of we alles klaar wil den leggen, want ze had ken nelijk niet veel zin om meer bezoeken af te leggen", aldus mevr. Rumphorst. Officieel is zo'n voogdes dan belast met het herstellen van de relatie tussen ouders en kind, zo schampert_ zij, maar bij ons is ze maar één keer geweest en tegen mijn dochter heeft ze daarna verteld dat wij haar niet wilden ontvangen. Mevr. Rumphorst bleek een van de weinige ouders die door de zure appel heen beten. Zoals ze zelf zegt is ze „gaan wroeten naar het hoe en wat van de kinderbeschermingsac tiviteiten. De superieur van de voogdes stond een onderhoud toe, waarbij moeder, voogdes en ambtelijke chef gedrieën van gedachten zouden gaan wisselen. Op de man af gevraagd waar om de voogdes maar eenmaal was langs gekomen, en vervol gens bad beweerd niet wel kom te zijn kwam er tenslotte na veel vieren en vijven uit dat het „op een misverstand berustte". „Nou ja", aldus kan mevr. Rumphorst nog lachen, „dat heet bij die instanties natuur lijk geen misverstand maar een communicatiestoornis". Ga je als ouder te veel zeuren dan versterk je het beeld dat men toch al van je heeft, na melijk dat je een onevenwich tige figuur bent, bij wie het kind terecht uit huis wil. Het trieste, aldus mevr. Rumphorst is, dat allerlei problemen die in elk gezin met kinderen in de puberteitsleeftijd voorko men door de ambtelijke rap portage tot officiële conflicten worden verheven. En is je kind eenmaal uit het huis dan krijg je het niet meer terug. „De belangen van een Irind staan voorop", aldus mevr. Rumphorst, „als moeder huilt is dat alleen maar storend voor de ontwikkeling van het kind naar zelfstandigheid, zo heet het dan. Maar", aldus mevr. Rumphorst, „dat is alle maal mooie praat waarbij ze net doen alsof bij de ouders niet het belang van het kind voorop staat". Ze onderstreept daarom nog maar eens voor alle zekerheid dat de ruim 40.000 kinderen die in Nederland via de kin derbescherming worden opge voed beslist niet allemaal uit a-sociale milieus komen. Haar eigen geval is daarvan een stilzwijgend voorbeeld. Een keurig ingerichte woning in een nette buitenwijk waar va der en moeder Rumphorst een arbeidzaam leven leiden, hij als chauffeur bij een groot warenhuis en zij als part-time werkster voor bittere ironie een sociale instelling. Een andere dochter, ruim een jaar jonger dan „het probleemkind van-het gezin", woont naar ze zonder aarzelen zegt „met ple zier in het gezellige ouderlijk huis en mag al vanaf haar veertiende jaar vriendjes mee naar huis nemen. Nee, zo zegt ze, streng zijn ze beslist niet". Volgens de ouders Rumphorst dien je je dan ook goed te realiseren waar je aan begint als je voor een probleemgeval de kinderbescherming inscha kelt. Het gaat immers niet al leen om jonge delinquenten, ook kinderen waarvan de moeder langdurig ziek is wor den vaak in een tehuis ge plaatst omdat er in zo'n geval wel subsidie wordt gegeven, terwijl voor een permanente gezinshulp geen geld beschik baar staat. „In feite is de kin derrechter waak een subsidie- boer", aldus mevr. Rumphorst, die daarmee te kennen geeft dat de rechter meer een sluit stuk vormt dan een bepalend PARIJS AP) Abra'io- ran, Maiwenn, Gweneal, Di- wezha, Sklerijenn en Brann zijn zes broertjes en zusjes die liet bestaan, althans vol gens de Franse wet niet. Want hun Keltische voorna men zijn volgens ie wet niet toegestaan en daarom bestaan zij eenvoudigweg niet. Zij hebben geen geboorte bewijs. Ze kunnen geen lid worden van de padvinders, ze mogen niet autorijden, niet trouwen, niet in het le ger en kunnen geen aan spraak maken op gezond heidszorg. Acht jaar lang heeft vader Jean-Jaeques ie Goarnic ge probeerd een legale status voor zijn kmderen te krii gen. Maar omdat het alle maal niet veel heeft uitge haald probeert Le Goarnic nu een uitspraak van het in ternationale gerechtshof in Den Haag te krijgen. „Dit is puur racisme", al dus Le Goarnic, die tecbni cus is. in een interview. „De ze kmderen bp-bHpn geer reohiten. Ze bestaan niet. De toegang tot scholen is hen geweigerd. Ze zijn gepest en belachelijk gemaakt. Het is verschrikkelijk. Het enige dat we willen is een mense lijke oplossing maar geen en kele instantie schijnt zich voor de zaak te interesse- rein". De moeilijkheden begon nen in 1956 op de afdeling bevolkingsregistratie in het stadhui- in Boulogne, niet ver van Parijs. De dienst doende ambtenaar weigerde de naam van Le Goarnic's oas geboren zoon, Adraboran te accepteren omdat deze niet tot de namen behoorde die volgens een wet uit 1803 in vrankriik mochten wor den gebruikt. Le Goarnic, die in het to taal 12 kinderen heeft, pro- ieerde de ambtenaal duide lijk te maken dat het aange ven van zijn eerste kinderen die eveneens Bretonse na men van Keltische oorsprong hebben hem geen enkele moeilijkheid had opgeleverd De man hield echter voet bi.i stuk. Uite'ndeiiik moest Le Go arnic voor het gerecht ver schijnen omdat hij had ge weigerd de geboorte aan te geven, hetgeen een strafbaar feit was. Hij werd echter vrijgesproken omdat de rech ter meende dat hij te goeder trouw had gehandeld. Maar geen van de vijf kinderen die in de jaren 1957 tot 1963 zijn geboren zijn in liet oe- volkingsregister opgeno men. De oude wet op de voorna men van Franse burgers verd in 1966 afgeschaft en vervangen door een wet die de "franse ir theorie toestaat hun kinderen iedere wille keurige naam te geven, zoa- lang deze naam niet in strijd is met de goede smaak. De wet was echter niet van te rugwerkende kracht. dus bleef de status van Adrabo- -an. Ma'wenn. Gwendal. Di- wesha. Sklerijenn en Brann ■""ewijzied. De laatste poging om zijn onderen ah Franse burger geregistreerd te krijgen heeft hij in december gedaan via een brief aar president Vale- rv Discard d'Eria'ng. Teen ook dit niets uithaalde, be sloot Le Goarnic een berneD te doen op het internationale gerechtshof. element in de gang van 2aken. Als mensen tekenen dat ze akkoord gaan met een onder toezichtstelling beseffen ze niet dat daarmee hun officieel niet aangetaste ouderlijke macht niettemin tot nul wordt teruggebracht". Vanaf het mo ment waarop de kinderbe scherming wordt ingeschakeld ontstaat de relatie deskundige- onmondige. Eigen initiatieven om problemen alsnog op te lossen worden getorpedeerd. „Laat u het nu maar aan ons over", is dan het antwoord. Zo mocht de familie Rumphorst een jonge priester uit de paro chie die zowel hun dochter goed kende als de familie van de jongen om wie de proble men indertijd waren ontstaan, niet inschakelen om te bemid delen. Ook het hoofd van de school van het meisje mocht niet tussenbeiden komen. Mevr. Rumphorst is niet bij de pakken neer gaan zitten. Voor haar eigen problemen kan ze nu weinig meer ver hapstukken, maar haar activi teiten voor de BOM kunnen brokken in de toekomst bij andere mensen vermijden, zo hoopt ze. Zonder door te drammen is ze daarbij vastbe sloten haar eigen weg te gaan. Zo bezocht ze in het verleden al allerlei vergaderingen van „deskundigen in het veld" waar ze als belangstellende toehoorster werd geduld om dat men niet kon vermoeden dat zij in de loop van de vergadering het woord zou ne men en discussies zou uitlok ben. „Een keer heeft zo'n we- tenschiappelijk deskundige te gen me gezegd dat het jammer was dat ik als individuele ou der sprak". „Ais u een organi- Mevrouw Rumphorst voorzitster van de BOM. satie vertegenwoordigde, kon den we er wellicht op ingaan zo zei hij". Ze heeft het goed in haar oren geknoopt, maar kon niet voorzien dat ze nu bijna volledig zou worden op geslokt door het werk voor de kersverse vereniging. Het overvalt haar dan ook alle maal. Ze mijdt eigenlijk liever de publiciteit, staat aarzelend een foto toe, maar laat zich tenslotte toch overtuigen. „Wie a zegt moet ook b zeggen", zo berust ze zonder valse be scheidenheid. De instanties de Justitie, maatschappelijk werk en de vele tientallen particuliere kinderbesehermimgorganisa- ties zullen aan haar en haar bond een harde dobber krij gen. Ze is niet fanatiek, mevr. Rumphorst, maar ze weet wel wat ze wil. „En weet u", zo zegt ze ten slotte bij het afscheid, „we wil len helemaal niet dat de wet wordt omgegooid of zo. Het helpt niks als je een kinder rechter voortaan jeugdrechter noemt, of als je de kinderbe scherming voortaan betitelt met jeuigdwelzijnszorg. Het gaat erom dat de bestaande wetten correct worden nage leefd. Dat om maar een voorbeeld te noemen een toeziend voogd ook inderdaad toeziet, het hele jaar door, en niet volstaat met een enkel rapportje dat daarna jarenlang een eigen leven gaat leiden". BERGHAREN „Als je honderd gezinnen per jaar moet bezoeken wil de ruim te voor een grondig onder zoek wel eens krapper zijn dan je zou wensen. Vaak zijn de ouders gescheiden en moet je voor een pupil tel kens twee bezoeken afleg gen. De man is bovendien vaak alleen 's avonds te pakken te krijgen, omdat hij overdag zijn werk heeft". Mevrouw J. Malingre (46) uit Bergharen is een beetje droevig over de activiteiten, die de Haagse mevrouw Rumphorst ontwikkelt in de kersverse vereniging „Bond van Ouders voor Minderjari gen", waarvan zij de voorzit ster is. De BOM wil de ouders van kinderen die onder de kinderbescherming vallen meer zeggenschap geven en de rechtspositie verbeteren. Van officiële zijde is nogal laconiek op de BOM gereageerd. De vereniging is toegelaten als gesprekspartner bij toekomstig beraad tot op departementaal niveau toe. Maar de werkers in het veld zijn niet allemaal even gelukkig met deze BOM. Een van de klachten die mevrouw Rumphorst uitte was, dat de maatschappelijk werkers oordelen aan de hand van een enkel bezoek aan de ouders, waarbij dan meest al een momentopname va nde gezinssituatie wordt gemaakt, dat bepalend kan zijn voor de verdere levensloop van het kind. Mevrouw Malingre is zo'n maatschappelijk werkster. Zij is verbonden ais stafmede werkster aan een observatie huis voor zeer moeilijk op voedbare kinderen in Doorn. In deze functie doorkruist ze het hele land,van Den Helder tot Maastricht om via huisbe zoeken gegevens te verzame len, die van belang zijn voor wat er met probleemkinderen moet gebeuren. „Natuurlijk zullen er op de honderden maatschappelijk werksters altijd wel een paar zijn die nonchalant te werk gaan. In elk beroep heb je mensen die er een beetje hun gemak van nemen. Maar", al dus mevrouw Malingre, „dat betreft dan toch uitzonderin gen. Die vereniging van ver ontruste ouders bestaat vol gens haar ook zelf uit uitzon deringen. Er zijn immers ruim 40.000 kinderen die onder een of andere vorm van kinderbe scherming vallen, terwijl de vereniging slechts enkele hon derden leden telt. Dat neemt niet weg dat het oprichten van zo'n vereniging als een signaal kan fungeren voo. degenen die beroepshalve in de kinderbescherming bezig zijn. Maar mevrouw Malingre verzet zich fel tegen de uit spraak van de nieuwe vereni ging, als zou men door de kinderbescherming in te scha kelen „zijn kind voorgoed kwijtraken". De organisaties worden alleen ingeschakeld met medewerking van de ou ders. behalve in de zeer zeldzame gevallen waarin ouders uit de ouderlijke macht worden ontzet. Altijd staat het samen zoeken naar een oplos sing voor het kind centraal. Komt het dan niet voor dat ouders die niet zo rap met hun mondje zijn zich toch laten dringen in een oplossing die hun eigenlijk niet zint? „Nee", aldus mevrouw Malingre be slist, maar ze zwakt dat toch even af: „Tenminste niet voor zover ik weet en zeker niet in gevallen waarmee ik te ma ken heb''. Kinderen worden ook niet tegen hun ouders opgezet, zo als de nieuwe vereniging wel beweert. Wel is het vaak zo dat de ouders niet helemaal de ontwikkelingen Van deze tijd bijbenen kunnen. Zij verzet ten zich dan tegen wensen van al wat oudere kinderen die in wezen respectabele opvattin gen inhouden. „We leven nu mmaal niet in een samenle ving met vastliggende nor men". Zo is het begrip minderja righeid Wj de wet te strak geregeld, vergeleken met de veranderende maatschappijop vattingen omtrent de mondig heid van de opgroeiende jeugd. Een tiener die al tegen de 20 loopt kan wellicht op goede gronden werk of stu die bijvoorbeeld in een an dere plaats dan zijn ouders willen gaan wonen. Ouders kunnen dat soms niet verwer ken en zo ontstaan dan con flicten, die met een goed over wogen advies een eind op weg naar een oplossing kunnen worden geholpen. En wat de inzage van de rapporten betreft, ook daar is mevrouw Malingre niet van zins zomaar mee te gaan met de bezwaren van de nieuwe vereniging. „We zijn er altijd op gericht de eindconclusies met de betrokken ouders mon deling door te nemen Het is nu eenmaal een feit dat even tuele nare dingen makkelijker in een persoonlijk gesprek kunnen worden overgebracht dan dat ze zwart op wit onder ogen komen van de betrokke nen. En dan, de rapportering nr het huisbezoek vormt maar een onderdeel van de besluit vorming. Een advies over de toekomst van het kind wordt ioor een hele groep van men sen gevormd. De ouders, de huisbezoekster, de eventuele gezinsvoogd, de psycholoog, de arts, de groepsleiding van het tehuis waar het kind is te rechtgekomen, zij allen dragen daartoe bij. „Er is dus geen sprake van een snelle beslis sing op grond van een vluch tig huisbezoek", zo vindt me vrouw Malingre. De ervaring die zij zelf heeft opgedaan in 24 jaar maatschappelijk werk is dat de contacten eerder te ver trouwelijk dan te zakelijk worden. „Wij streven niet naar intimiteiten", zo zegt ze, „ma- als ie gewoon de vraag stelt of de betrokken vader of moeder hun huwelijk „goed" ervaart, komt vaak) ellende van jaren naar ten". Dan vervult de maats pelijk werkster eigenlijk taak van de huisarts die i de niet-lichamelijke pr( men van zijn patiënten niet toe blijkt te kotnen. idee dat de maatschappeï| we, kater met haar eigen reld- en levensvisie bij mensen binnenstapt en d ideeën als maatstaf gebrt, bij di beoordeling van de zinssituatie wordt door vrouw Malingre al evens* resoluut verworpen: „Je natuurlijk je eigen opvattiil gen, je eigen levensbesef, wing, je eigen maatschappij ke achtergronden, maar kun je bij je werk tensloii is het een vak wel op achtergrond zetten". En „Objectief betekent nog n] altijd koel". De mensen van de kindert scherming komen met utteg] lopende gezinnen in aai king. „Van notarissen en i tenaren tot zogezegde beroep werklozen". Dat heeft tot volg dat je door de uiterlijlj bijzaken leert heenkijken. gebroken huwelijk of slechte gezinssfeer, dat kot in alle kringen voor. Een ervj ring die daarbij naar vor springt, is overigens dat sah iding nog altijd diep i een kind inwerkt. Ondanks) losser wordende seksuele raai is het uit elkaar groeiij van ouders nog altijd frustrerende ervaring m kinderen. „Ook al worden i er op school niet meer aangekeken". Van de andere kant, huwelijk in stand houden de kinderen", die dan in i permanente sfeer van „gi pende vrede" leven is ook r je dat. „Je kunt geen pasklare i lossingen geven. Elk geval 1 anders". Maar wel staat vis althans volgens mevrouw lingre, dat misschien d«r de materiële welvaart i verantwoordelijkheid bij i mensen op een lager pitje i komen te staan. Als er maal kinderen zijn, zo via zij. dan ben je voor meer veil antwoordelijk, dan voor je ti| gen geluk of dat van je 1 r.er. Maar als er een brokken zijn, dan ook geschroomd om bij de insta ties aan te kloppen, zo is hu advies. „We zijn ervoor om helpen" en daarbij wil zij t" drukkelijk vaststellen dat I lerbescherming geen verleur stuk is van de politie, urn' toegegeven, het kan zijn it mensen soms wat al te vrees* aankijken tegen „officiële it stanties". „Ik kan me voorstellen dat i' bij mijn binnenkomst denkerfl „Wat moet dat mens hier"™ aldus mevrouw Malingre en 1 ben zelfs wel eens verbas* dat men mij ontvangt. Mat als het contact eenmaal is F* legd, blijkt dat ook bij ons W beland van het kind vooroFJ staat en valt er meestal wel f| werken." PARIJS (Reuter) De „echtscheiding Franse stijl", die dikwijls een gerechtelijke komedie, gebaseerd op mein eed, wordt genoemd, zal ver moedelijk spoedig plaats ma ken voor een nieuwe wetge ving die echtparen zal toe staan hun huwelijk bij weder zijds goedvinden te beëindi gen. De regering bereidt een vrijere echtscheidingswet voor die het parlement naar ver wachting in het voorjaar zal aanvaarden en die ongeveer 40.000 Franse echtparen per jaar aangaat. President Valery Giscard d'Estaing heeft jarenlang sinds de tijd dat hij minister van Financiën was een campagne gevoerd die meer verenigbaar is met de 9ociale wijzigingen die zich in het nog overwegend katholieke Frankrijk voordoen. Echtscheiding bij wederzijds goedvinden was in de tijd van Napoleon mogelijk en de toen malige wet stelde met name de keizer in staat van keizerin Josephine te scheiden. Maar na zijn verbanning keurde het parlement een wetsontwerp goed dat 68 jaar lang echt scheiding verbood. Pas in 1884 kwam er een nieuwe wet die echter dik wijls een aanfluiting werd. Er zijn op het ogenblik drie belangrijke rechtvaardigingen voor echtscheiding: een zware gevangenisstraf voor een van de partners, overspel en ern stige belediging of wreedheid In het laatste geval kon ern stige belediging worden aan gevoerd wanneer een huwelijk nooit geconsumeerd was. Als het precieze motief ls bedacht, moet het echtpaar be wijzen dat de reden echt is. In brieven kunnen man en vrouw al hun grieven met behulp van alle mogelijke beledigende woorden opsommen. Ook moet het echtpaar ver klaringen van bereidwillige vrienden verkrijgen alvorens voor een rechter te verschij nen. Daarna is het de taak van de rechter te pogen man en vrouw te verzoenen. Het is nog niet zo lang gele den dat de echtscheidingskan didaten die waren opgeroepen voor een verzoeningsbijeen komst, in de wachtkamer door een hek van elkaar gescheiden waren uit vrees voor een hef tige reactie van een van her '.oals veelvuldig voorkwam. De kostbare scheidingspro ■edure neemt zes maanden tol twee jaar in beslag. Het be wijz-n van de ontrouw is vaak een vernederende aangelegen heid Een functionaris moet het overspel constateren het geen leidde tot het opstellen van scenario's en soms jaren van spanning tussen de echt genoten. Duizenden mannen en vrou wen verloren de strijd om de echtscheiding doordat zij niet opgewassen waren tegen de ingewikkelde procedure. En ook als echtscheiding verkre gen werd, was dit voor een vrouw dikwijls een pijnlijk lot. Zij werd beschouwd als een verstotene, met name door ie kerk. Echtscheiding niet langer een sanctie. De minister van Justitie, Jean Leeanuet, wil nu het idee dat echtscheiding moet worden ieschouwd «is een sanctie nt rtraf afschaffen. Onder aandrang van de pu nlieke opinie negen van de tien mannen en vrouwen zijn voorstander van echtscheiding bij wederzijds goedvinden heeft de minister besloten de •trncedure menselijker te ma ken Volgens zijn voorstel zullen motieven zoals ove- rpel o* ernstige belediging echter ge handhaafd worden De kandi daten zullen het er ook voor de rechter eens over moet® zijn wie ei voor de kinder# zal zongen, welke alimentati' zal moeten worden betaald hoe de bezittingen moet# worden verdeeld. De gewoonte dat de kindt ren eerder aan de moeder dat aan de vader zullen word# toegewezen, zal niet zonde meer gehandhaafd worde» Rechtbanken zullen zorgvuldr ger de aanspraak van een W der Inzake de hoede over tij' kinderen bestuderen. Veel godsdienstige organi"' ties verzetten zich tegen til wetsontwerp. Zij zeggen dl! het de deur zal openen V het uiteenvallen van 1-ee meer huwelijken. Ver-wacht wordt echter de wijziging van de ecMscher dingswetffevino dno- een zre* meerde-heid van het Fret-* parlement zal worden aap vaard. Josine van Dalsum mocht rol weigereen. (Van onze redactie binnenland) SCHIPHOL Minister Van Agt van Justitie ver wacht, dat binnen enkele maanden een opsporings team voor de bestrijding van handel in hard drugs kan 311 moet worden gevormd. Hij denkt hierbij aan een lande lijk team, dat moet gaan sa menwerken met de plaatse lijke politiekorpsen. Van Agt zei dit gisteren bijl kij» terugkeer uil Amerika. Tijdens een negendaags be zoek heeft hij daar onder an de re kennis gemaakt met di verse opsporingstechnieken die in Amerika worden toeae-j st. Volgens Van Agt kan hetj bpsporinigsteam hier binnen mogelijkheden van de huidige| olitiewet worden opgezet, oor zajn vertrek naar Ameri-I |lca sprak de minister over eei: eciaal rechercheteam, maarf toen was nog' niet duidelijk hue dat zou kunnen worderj nengesteld. In Amerika heeft hij een aantal ideeërj gedaan. Minister Van Agt verklaardd j-teren verder dat de Ameri aanse autoriteiten hem uit drukkelijk hebben verzekerd dat zij niet over informatie) eschikken die erop wiist. da JNederland als doorvoerlanc van heroïne overzee zou func tioneren. De minister acht he vaarsehijnlij'k dat niet nnaanl zienliike hoeveelheden heroï ne, die hier in Nederland te AMERSFOORT (ANP) De Raad van Kerken in Ne derland tobt met financiël zorgen. De kosten stijgen, tei wijl de inkomsten gelijk bl< ven. Daarom zal de raad aa de aangesloten kerken vrage hun bijdragen voor 1975 o een of andere wijze met tie procent te verhogen. Daarme wordt een stukje inflatie te opzichte van vorig jaar bestr< den. Men hoopt ook geld vrij Eri.igen door nog meer dan ti nu toe de bureaus van de aai gesloten kerken in te schak| len bij de uitvoering van lerlei administratief werk. kan men bezuinigen op "tijgende kosten van de eige ninistratie. (AD VB f\ rrt0C0PRINCE 10 \i#SF' 1js I Hat». 4&| S Choco Prince I) In elk netje Cl En er zijn ook ff hele kindergeze General Biscuit! Juliana «an Stol L/ en sluit 1.—aa gj Laat maar weten (maximaal 20 stu CHOCO PRINCE BIJ ELKE FEEST

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1975 | | pagina 14