Als je kind eenmaal
het huis uit is
krijg je 't niet terug
Meer inspraak
voor ouders
bij kinder
bescherming
Die ouders verzetten
zich tegen wensen
van oudere kinderen
Einde „echtscheiding Franse stijl"
Opspc
hard
-i'lM
Kinderen met Kelten-naam
bestaan niet voor de wet
MAATSCHAPPELIJK WERKSTER:
LmLjT i.
Bond van ouders voor minderjarigen
Huwelijk mag bij wederzijds goedvinden ontbonden worden
NAN AGT
binnenland
buitenland
I
m DOOR JOHN ROOZEN
Onevenwichtig
Harde dobber
Mondjf
Vertrouwelijk
Lager pitje
GELDGEBREK
VOOR RAAD
VAN KERKEN
KINDEF
CHOCO PRIN
DONDERDAG 16 JANUARI IS
DEN HAAG „Ik heb
gewoon met die langharige
knullen op de grond liggen
slapen, nou, eigenlijk niet op
de grond, ik had als enige
een veldbed. Dat vond ik
maar niks". Mevr. H. Rump-
horst (48) haalt even herin
neringen op aan de bezet
ting in juli 1973 van het
Haagse bureau van de fede
ratie van jeugdbeschermers.
,,Ik heb koffie gezet voor
die jongens en alles netjes
schoongehouden. Ik werd
giftig toen ze na afloop de
monstratief met bleekwater
het gebouw gingen ontsmet
ten. We haddeu er juist voor
gezorgd dat ons doel niet
zou worden vertroebeld
door er een rotzooitje van te
maken".
In haar Haagse parterre-flat
vertelt mevr. Rumphorst „hoe
het allemaal is gekomen".
Sinds zaterdag 14 nov. is zij
namelijk voorzitster van de
die middag opgerichte bond
van Ouders voor Minderjari
gen kortweg BOM geheten. De
oprichting was een uitvloeisel
van uitzendingen die VARA-
ombudsman Hans Ouwerkerk
wijdde aan de problemen van
ouders van wie kinderen om
wat voor redenen dan ook met
de kinderbescherming in aan
raking zijn gekomen. Mevr.
Rumphorst had helemaal geer
bestuursambities maar
bleek landelijk mede doo±
genoemde bezettingsactivitei
ten al voldoende bekend te
zijn geworden om toch met
het voorzitterschap te worden
belast.
Zij is in de verste verte niet
het type van de vergaderbe-
luste vrouw voor wie het huis
houden niet voldoende bezig
heden geeft. Ze is, om het
maar ronduit te zeggen, een
direct betrokkene bij de pro
blematiek. Een van haar doch
ters is al drie jaar uit huis
sinds zij als 16-jorige onenig
heden van nogal ernstige aard
met haar ouders kreeg. Het is
geen kwestie van gelijk of on
gelijk, daar wil mevrouw
Rumpihorst in dit kader niet
eens meer over praten, waar
het haar omgaat is de totale
bevoogding die de kinderbe
scherming gaat uitoefenen zo
dra ze „een prooi te pakken
'krijgt". Er komt dan, zo is de
bevinding van mevr. Rump
horst, een maatschappelijk
werkster een paar keer vrien
delijk met je praten. De mo
mentopname die zo'n vrouw
van je gezin maakt, wordt
vastgelegd in een rapport en
vanaf dat moment neemt de
zaak een onherroepelijke amb
telijke koers die ouders en
kind steeds verder uit elkaar
drijft.
Mevr. Rumphorst staat met
deze ervaring niet alleen.
Honderden andere ouders wil
len nu via de nieuwe vereni
ging de BOM gaan strijden
voor meer medezeggenschap
en verbetering van hun rechts
positie.
Je zou mevr. Rumphorst een
kordaat mens kunnen noemen,
al is ze dan beslist geen haai
baai. Integendeel, een wat ten
ger figuur en met een soms
niet al te vaste stem sprekend
over de jarenlange dooltocht
langs instanties waar men
nimmer bereid bleek informa
tie te geven over het eigen
kind.
Adviezen en rapporten die
over het kind werden uitge
bracht aan de kinderrechter
zijn voor de ouders niet in te
zien. De gezinsvoogdes in
haar geval een 28-jarige me
vrouw zonder eigen kinderen
kwam één keer bij de fa
milie Rumphorst langs om de
spullen van de dochter op te
halen. „Ze had van tevoren
gebeld of we alles klaar wil
den leggen, want ze had ken
nelijk niet veel zin om meer
bezoeken af te leggen", aldus
mevr. Rumphorst. Officieel is
zo'n voogdes dan belast met
het herstellen van de relatie
tussen ouders en kind, zo
schampert_ zij, maar bij ons is
ze maar één keer geweest en
tegen mijn dochter heeft ze
daarna verteld dat wij haar
niet wilden ontvangen.
Mevr. Rumphorst bleek een
van de weinige ouders die
door de zure appel heen beten.
Zoals ze zelf zegt is ze „gaan
wroeten naar het hoe en wat
van de kinderbeschermingsac
tiviteiten. De superieur van de
voogdes stond een onderhoud
toe, waarbij moeder, voogdes
en ambtelijke chef gedrieën
van gedachten zouden gaan
wisselen.
Op de man af gevraagd waar
om de voogdes maar eenmaal
was langs gekomen, en vervol
gens bad beweerd niet wel
kom te zijn kwam er tenslotte
na veel vieren en vijven uit
dat het „op een misverstand
berustte".
„Nou ja", aldus kan mevr.
Rumphorst nog lachen, „dat
heet bij die instanties natuur
lijk geen misverstand maar
een communicatiestoornis".
Ga je als ouder te veel zeuren
dan versterk je het beeld dat
men toch al van je heeft, na
melijk dat je een onevenwich
tige figuur bent, bij wie het
kind terecht uit huis wil. Het
trieste, aldus mevr. Rumphorst
is, dat allerlei problemen die
in elk gezin met kinderen in
de puberteitsleeftijd voorko
men door de ambtelijke rap
portage tot officiële conflicten
worden verheven. En is je
kind eenmaal uit het huis dan
krijg je het niet meer terug.
„De belangen van een Irind
staan voorop", aldus mevr.
Rumphorst, „als moeder huilt
is dat alleen maar storend
voor de ontwikkeling van het
kind naar zelfstandigheid, zo
heet het dan. Maar", aldus
mevr. Rumphorst, „dat is alle
maal mooie praat waarbij ze
net doen alsof bij de ouders
niet het belang van het kind
voorop staat".
Ze onderstreept daarom nog
maar eens voor alle zekerheid
dat de ruim 40.000 kinderen
die in Nederland via de kin
derbescherming worden opge
voed beslist niet allemaal uit
a-sociale milieus komen. Haar
eigen geval is daarvan een
stilzwijgend voorbeeld. Een
keurig ingerichte woning in
een nette buitenwijk waar va
der en moeder Rumphorst een
arbeidzaam leven leiden, hij
als chauffeur bij een groot
warenhuis en zij als part-time
werkster voor bittere ironie
een sociale instelling. Een
andere dochter, ruim een jaar
jonger dan „het probleemkind
van-het gezin", woont naar ze
zonder aarzelen zegt „met ple
zier in het gezellige ouderlijk
huis en mag al vanaf haar
veertiende jaar vriendjes mee
naar huis nemen. Nee, zo zegt
ze, streng zijn ze beslist niet".
Volgens de ouders Rumphorst
dien je je dan ook goed te
realiseren waar je aan begint
als je voor een probleemgeval
de kinderbescherming inscha
kelt. Het gaat immers niet al
leen om jonge delinquenten,
ook kinderen waarvan de
moeder langdurig ziek is wor
den vaak in een tehuis ge
plaatst omdat er in zo'n geval
wel subsidie wordt gegeven,
terwijl voor een permanente
gezinshulp geen geld beschik
baar staat. „In feite is de kin
derrechter waak een subsidie-
boer", aldus mevr. Rumphorst,
die daarmee te kennen geeft
dat de rechter meer een sluit
stuk vormt dan een bepalend
PARIJS AP) Abra'io-
ran, Maiwenn, Gweneal, Di-
wezha, Sklerijenn en Brann
zijn zes broertjes en zusjes
die liet bestaan, althans vol
gens de Franse wet niet.
Want hun Keltische voorna
men zijn volgens ie wet
niet toegestaan en daarom
bestaan zij eenvoudigweg
niet.
Zij hebben geen geboorte
bewijs. Ze kunnen geen lid
worden van de padvinders,
ze mogen niet autorijden,
niet trouwen, niet in het le
ger en kunnen geen aan
spraak maken op gezond
heidszorg.
Acht jaar lang heeft vader
Jean-Jaeques ie Goarnic ge
probeerd een legale status
voor zijn kmderen te krii
gen. Maar omdat het alle
maal niet veel heeft uitge
haald probeert Le Goarnic
nu een uitspraak van het in
ternationale gerechtshof in
Den Haag te krijgen.
„Dit is puur racisme", al
dus Le Goarnic, die tecbni
cus is. in een interview. „De
ze kmderen bp-bHpn geer
reohiten. Ze bestaan niet. De
toegang tot scholen is hen
geweigerd. Ze zijn gepest en
belachelijk gemaakt. Het is
verschrikkelijk. Het enige
dat we willen is een mense
lijke oplossing maar geen en
kele instantie schijnt zich
voor de zaak te interesse-
rein".
De moeilijkheden begon
nen in 1956 op de afdeling
bevolkingsregistratie in het
stadhui- in Boulogne, niet
ver van Parijs. De dienst
doende ambtenaar weigerde
de naam van Le Goarnic's
oas geboren zoon, Adraboran
te accepteren omdat deze
niet tot de namen behoorde
die volgens een wet uit 1803
in vrankriik mochten wor
den gebruikt.
Le Goarnic, die in het to
taal 12 kinderen heeft, pro-
ieerde de ambtenaal duide
lijk te maken dat het aange
ven van zijn eerste kinderen
die eveneens Bretonse na
men van Keltische oorsprong
hebben hem geen enkele
moeilijkheid had opgeleverd
De man hield echter voet bi.i
stuk.
Uite'ndeiiik moest Le Go
arnic voor het gerecht ver
schijnen omdat hij had ge
weigerd de geboorte aan te
geven, hetgeen een strafbaar
feit was. Hij werd echter
vrijgesproken omdat de rech
ter meende dat hij te goeder
trouw had gehandeld. Maar
geen van de vijf kinderen
die in de jaren 1957 tot 1963
zijn geboren zijn in liet oe-
volkingsregister opgeno
men.
De oude wet op de voorna
men van Franse burgers
verd in 1966 afgeschaft en
vervangen door een wet die
de "franse ir theorie toestaat
hun kinderen iedere wille
keurige naam te geven, zoa-
lang deze naam niet in strijd
is met de goede smaak. De
wet was echter niet van te
rugwerkende kracht. dus
bleef de status van Adrabo-
-an. Ma'wenn. Gwendal. Di-
wesha. Sklerijenn en Brann
■""ewijzied.
De laatste poging om zijn
onderen ah Franse burger
geregistreerd te krijgen heeft
hij in december gedaan via
een brief aar president Vale-
rv Discard d'Eria'ng. Teen
ook dit niets uithaalde, be
sloot Le Goarnic een berneD
te doen op het internationale
gerechtshof.
element in de gang van 2aken.
Als mensen tekenen dat ze
akkoord gaan met een onder
toezichtstelling beseffen ze
niet dat daarmee hun officieel
niet aangetaste ouderlijke
macht niettemin tot nul wordt
teruggebracht". Vanaf het mo
ment waarop de kinderbe
scherming wordt ingeschakeld
ontstaat de relatie deskundige-
onmondige. Eigen initiatieven
om problemen alsnog op te
lossen worden getorpedeerd.
„Laat u het nu maar aan ons
over", is dan het antwoord. Zo
mocht de familie Rumphorst
een jonge priester uit de paro
chie die zowel hun dochter
goed kende als de familie van
de jongen om wie de proble
men indertijd waren ontstaan,
niet inschakelen om te bemid
delen. Ook het hoofd van de
school van het meisje mocht
niet tussenbeiden komen.
Mevr. Rumphorst is niet bij
de pakken neer gaan zitten.
Voor haar eigen problemen
kan ze nu weinig meer ver
hapstukken, maar haar activi
teiten voor de BOM kunnen
brokken in de toekomst bij
andere mensen vermijden, zo
hoopt ze. Zonder door te
drammen is ze daarbij vastbe
sloten haar eigen weg te gaan.
Zo bezocht ze in het verleden
al allerlei vergaderingen van
„deskundigen in het veld"
waar ze als belangstellende
toehoorster werd geduld om
dat men niet kon vermoeden
dat zij in de loop van de
vergadering het woord zou ne
men en discussies zou uitlok
ben. „Een keer heeft zo'n we-
tenschiappelijk deskundige te
gen me gezegd dat het jammer
was dat ik als individuele ou
der sprak". „Ais u een organi-
Mevrouw Rumphorst
voorzitster van de BOM.
satie vertegenwoordigde, kon
den we er wellicht op ingaan
zo zei hij". Ze heeft het goed
in haar oren geknoopt, maar
kon niet voorzien dat ze nu
bijna volledig zou worden op
geslokt door het werk voor de
kersverse vereniging. Het
overvalt haar dan ook alle
maal. Ze mijdt eigenlijk liever
de publiciteit, staat aarzelend
een foto toe, maar laat zich
tenslotte toch overtuigen. „Wie
a zegt moet ook b zeggen", zo
berust ze zonder valse be
scheidenheid.
De instanties de Justitie,
maatschappelijk werk en de
vele tientallen particuliere
kinderbesehermimgorganisa-
ties zullen aan haar en haar
bond een harde dobber krij
gen. Ze is niet fanatiek, mevr.
Rumphorst, maar ze weet wel
wat ze wil.
„En weet u", zo zegt ze ten
slotte bij het afscheid, „we wil
len helemaal niet dat de wet
wordt omgegooid of zo. Het
helpt niks als je een kinder
rechter voortaan jeugdrechter
noemt, of als je de kinderbe
scherming voortaan betitelt
met jeuigdwelzijnszorg. Het
gaat erom dat de bestaande
wetten correct worden nage
leefd. Dat om maar een
voorbeeld te noemen een
toeziend voogd ook inderdaad
toeziet, het hele jaar door, en
niet volstaat met een enkel
rapportje dat daarna jarenlang
een eigen leven gaat leiden".
BERGHAREN „Als je
honderd gezinnen per jaar
moet bezoeken wil de ruim
te voor een grondig onder
zoek wel eens krapper zijn
dan je zou wensen. Vaak zijn
de ouders gescheiden en
moet je voor een pupil tel
kens twee bezoeken afleg
gen. De man is bovendien
vaak alleen 's avonds te
pakken te krijgen, omdat hij
overdag zijn werk heeft".
Mevrouw J. Malingre (46)
uit Bergharen is een beetje
droevig over de activiteiten,
die de Haagse mevrouw
Rumphorst ontwikkelt in de
kersverse vereniging „Bond
van Ouders voor Minderjari
gen", waarvan zij de voorzit
ster is. De BOM wil de ouders
van kinderen die onder de
kinderbescherming vallen
meer zeggenschap geven en de
rechtspositie verbeteren. Van
officiële zijde is nogal laconiek
op de BOM gereageerd. De
vereniging is toegelaten als
gesprekspartner bij toekomstig
beraad tot op departementaal
niveau toe. Maar de werkers
in het veld zijn niet allemaal
even gelukkig met deze BOM.
Een van de klachten die
mevrouw Rumphorst uitte
was, dat de maatschappelijk
werkers oordelen aan de hand
van een enkel bezoek aan de
ouders, waarbij dan meest
al een momentopname va nde
gezinssituatie wordt gemaakt,
dat bepalend kan zijn voor de
verdere levensloop van het
kind. Mevrouw Malingre is zo'n
maatschappelijk werkster. Zij
is verbonden ais stafmede
werkster aan een observatie
huis voor zeer moeilijk op
voedbare kinderen in Doorn.
In deze functie doorkruist ze
het hele land,van Den Helder
tot Maastricht om via huisbe
zoeken gegevens te verzame
len, die van belang zijn voor
wat er met probleemkinderen
moet gebeuren.
„Natuurlijk zullen er op de
honderden maatschappelijk
werksters altijd wel een paar
zijn die nonchalant te werk
gaan. In elk beroep heb je
mensen die er een beetje hun
gemak van nemen. Maar", al
dus mevrouw Malingre, „dat
betreft dan toch uitzonderin
gen. Die vereniging van ver
ontruste ouders bestaat vol
gens haar ook zelf uit uitzon
deringen. Er zijn immers ruim
40.000 kinderen die onder een
of andere vorm van kinderbe
scherming vallen, terwijl de
vereniging slechts enkele hon
derden leden telt.
Dat neemt niet weg dat het
oprichten van zo'n vereniging
als een signaal kan fungeren
voo. degenen die beroepshalve
in de kinderbescherming bezig
zijn. Maar mevrouw Malingre
verzet zich fel tegen de uit
spraak van de nieuwe vereni
ging, als zou men door de
kinderbescherming in te scha
kelen „zijn kind voorgoed
kwijtraken". De organisaties
worden alleen ingeschakeld
met medewerking van de ou
ders. behalve in de zeer
zeldzame gevallen waarin
ouders uit de ouderlijke macht
worden ontzet. Altijd staat het
samen zoeken naar een oplos
sing voor het kind centraal.
Komt het dan niet voor dat
ouders die niet zo rap met hun
mondje zijn zich toch laten
dringen in een oplossing die
hun eigenlijk niet zint? „Nee",
aldus mevrouw Malingre be
slist, maar ze zwakt dat toch
even af: „Tenminste niet voor
zover ik weet en zeker niet in
gevallen waarmee ik te ma
ken heb''.
Kinderen worden ook niet
tegen hun ouders opgezet, zo
als de nieuwe vereniging wel
beweert. Wel is het vaak zo
dat de ouders niet helemaal de
ontwikkelingen Van deze tijd
bijbenen kunnen. Zij verzet
ten zich dan tegen wensen van
al wat oudere kinderen die in
wezen respectabele opvattin
gen inhouden. „We leven nu
mmaal niet in een samenle
ving met vastliggende nor
men".
Zo is het begrip minderja
righeid Wj de wet te strak
geregeld, vergeleken met de
veranderende maatschappijop
vattingen omtrent de mondig
heid van de opgroeiende
jeugd. Een tiener die al tegen
de 20 loopt kan wellicht op
goede gronden werk of stu
die bijvoorbeeld in een an
dere plaats dan zijn ouders
willen gaan wonen. Ouders
kunnen dat soms niet verwer
ken en zo ontstaan dan con
flicten, die met een goed over
wogen advies een eind op weg
naar een oplossing kunnen
worden geholpen.
En wat de inzage van de
rapporten betreft, ook daar is
mevrouw Malingre niet van
zins zomaar mee te gaan met
de bezwaren van de nieuwe
vereniging. „We zijn er altijd
op gericht de eindconclusies
met de betrokken ouders mon
deling door te nemen Het is
nu eenmaal een feit dat even
tuele nare dingen makkelijker
in een persoonlijk gesprek
kunnen worden overgebracht
dan dat ze zwart op wit onder
ogen komen van de betrokke
nen. En dan, de rapportering
nr het huisbezoek vormt maar
een onderdeel van de besluit
vorming. Een advies over de
toekomst van het kind wordt
ioor een hele groep van men
sen gevormd. De ouders, de
huisbezoekster, de eventuele
gezinsvoogd, de psycholoog, de
arts, de groepsleiding van het
tehuis waar het kind is te
rechtgekomen, zij allen dragen
daartoe bij. „Er is dus geen
sprake van een snelle beslis
sing op grond van een vluch
tig huisbezoek", zo vindt me
vrouw Malingre.
De ervaring die zij zelf
heeft opgedaan in 24 jaar
maatschappelijk werk is dat
de contacten eerder te ver
trouwelijk dan te zakelijk
worden. „Wij streven niet
naar intimiteiten", zo zegt ze,
„ma- als ie gewoon de vraag
stelt of de betrokken vader of
moeder hun huwelijk
„goed" ervaart, komt vaak)
ellende van jaren naar
ten".
Dan vervult de maats
pelijk werkster eigenlijk
taak van de huisarts die i
de niet-lichamelijke pr(
men van zijn patiënten
niet toe blijkt te kotnen.
idee dat de maatschappeï|
we, kater met haar eigen
reld- en levensvisie bij
mensen binnenstapt en d
ideeën als maatstaf gebrt,
bij di beoordeling van de
zinssituatie wordt door
vrouw Malingre al evens*
resoluut verworpen: „Je
natuurlijk je eigen opvattiil
gen, je eigen levensbesef,
wing, je eigen maatschappij
ke achtergronden, maar
kun je bij je werk tensloii
is het een vak wel op
achtergrond zetten". En
„Objectief betekent nog n]
altijd koel".
De mensen van de kindert
scherming komen met utteg]
lopende gezinnen in aai
king. „Van notarissen en i
tenaren tot zogezegde beroep
werklozen". Dat heeft tot
volg dat je door de uiterlijlj
bijzaken leert heenkijken.
gebroken huwelijk of
slechte gezinssfeer, dat kot
in alle kringen voor. Een ervj
ring die daarbij naar vor
springt, is overigens dat
sah iding nog altijd diep i
een kind inwerkt. Ondanks)
losser wordende seksuele
raai is het uit elkaar groeiij
van ouders nog altijd
frustrerende ervaring m
kinderen. „Ook al worden i
er op school niet meer
aangekeken".
Van de andere kant,
huwelijk in stand houden
de kinderen", die dan in i
permanente sfeer van „gi
pende vrede" leven is ook r
je dat.
„Je kunt geen pasklare i
lossingen geven. Elk geval 1
anders". Maar wel staat vis
althans volgens mevrouw
lingre, dat misschien d«r
de materiële welvaart i
verantwoordelijkheid bij i
mensen op een lager pitje i
komen te staan. Als er
maal kinderen zijn, zo via
zij. dan ben je voor meer veil
antwoordelijk, dan voor je ti|
gen geluk of dat van je 1
r.er. Maar als er een
brokken zijn, dan ook
geschroomd om bij de insta
ties aan te kloppen, zo is hu
advies. „We zijn ervoor om
helpen" en daarbij wil zij t"
drukkelijk vaststellen dat I
lerbescherming geen verleur
stuk is van de politie, urn'
toegegeven, het kan zijn it
mensen soms wat al te vrees*
aankijken tegen „officiële it
stanties".
„Ik kan me voorstellen dat i'
bij mijn binnenkomst denkerfl
„Wat moet dat mens hier"™
aldus mevrouw Malingre en 1
ben zelfs wel eens verbas*
dat men mij ontvangt. Mat
als het contact eenmaal is F*
legd, blijkt dat ook bij ons W
beland van het kind vooroFJ
staat en valt er meestal wel f|
werken."
PARIJS (Reuter) De
„echtscheiding Franse stijl",
die dikwijls een gerechtelijke
komedie, gebaseerd op mein
eed, wordt genoemd, zal ver
moedelijk spoedig plaats ma
ken voor een nieuwe wetge
ving die echtparen zal toe
staan hun huwelijk bij weder
zijds goedvinden te beëindi
gen.
De regering bereidt een
vrijere echtscheidingswet voor
die het parlement naar ver
wachting in het voorjaar zal
aanvaarden en die ongeveer
40.000 Franse echtparen per
jaar aangaat.
President Valery Giscard
d'Estaing heeft jarenlang
sinds de tijd dat hij minister
van Financiën was een
campagne gevoerd die meer
verenigbaar is met de 9ociale
wijzigingen die zich in het
nog overwegend katholieke
Frankrijk voordoen.
Echtscheiding bij wederzijds
goedvinden was in de tijd van
Napoleon mogelijk en de toen
malige wet stelde met name
de keizer in staat van keizerin
Josephine te scheiden. Maar
na zijn verbanning keurde het
parlement een wetsontwerp
goed dat 68 jaar lang echt
scheiding verbood.
Pas in 1884 kwam er een
nieuwe wet die echter dik
wijls een aanfluiting werd.
Er zijn op het ogenblik drie
belangrijke rechtvaardigingen
voor echtscheiding: een zware
gevangenisstraf voor een van
de partners, overspel en ern
stige belediging of wreedheid
In het laatste geval kon ern
stige belediging worden aan
gevoerd wanneer een huwelijk
nooit geconsumeerd was.
Als het precieze motief ls
bedacht, moet het echtpaar be
wijzen dat de reden echt is. In
brieven kunnen man en vrouw
al hun grieven met behulp van
alle mogelijke beledigende
woorden opsommen.
Ook moet het echtpaar ver
klaringen van bereidwillige
vrienden verkrijgen alvorens
voor een rechter te verschij
nen. Daarna is het de taak van
de rechter te pogen man en
vrouw te verzoenen.
Het is nog niet zo lang gele
den dat de echtscheidingskan
didaten die waren opgeroepen
voor een verzoeningsbijeen
komst, in de wachtkamer door
een hek van elkaar gescheiden
waren uit vrees voor een hef
tige reactie van een van her
'.oals veelvuldig voorkwam.
De kostbare scheidingspro
■edure neemt zes maanden tol
twee jaar in beslag. Het be
wijz-n van de ontrouw is vaak
een vernederende aangelegen
heid Een functionaris moet
het overspel constateren het
geen leidde tot het opstellen
van scenario's en soms jaren
van spanning tussen de echt
genoten.
Duizenden mannen en vrou
wen verloren de strijd om de
echtscheiding doordat zij niet
opgewassen waren tegen de
ingewikkelde procedure. En
ook als echtscheiding verkre
gen werd, was dit voor een
vrouw dikwijls een pijnlijk
lot. Zij werd beschouwd als
een verstotene, met name door
ie kerk. Echtscheiding niet
langer een sanctie.
De minister van Justitie, Jean
Leeanuet, wil nu het idee
dat echtscheiding moet worden
ieschouwd «is een sanctie nt
rtraf afschaffen.
Onder aandrang van de pu
nlieke opinie negen van de
tien mannen en vrouwen zijn
voorstander van echtscheiding
bij wederzijds goedvinden
heeft de minister besloten de
•trncedure menselijker te ma
ken
Volgens zijn voorstel zullen
motieven zoals ove- rpel o*
ernstige belediging echter ge
handhaafd worden De kandi
daten zullen het er ook voor
de rechter eens over moet®
zijn wie ei voor de kinder#
zal zongen, welke alimentati'
zal moeten worden betaald
hoe de bezittingen moet#
worden verdeeld.
De gewoonte dat de kindt
ren eerder aan de moeder dat
aan de vader zullen word#
toegewezen, zal niet zonde
meer gehandhaafd worde»
Rechtbanken zullen zorgvuldr
ger de aanspraak van een W
der Inzake de hoede over tij'
kinderen bestuderen.
Veel godsdienstige organi"'
ties verzetten zich tegen til
wetsontwerp. Zij zeggen dl!
het de deur zal openen V
het uiteenvallen van 1-ee
meer huwelijken.
Ver-wacht wordt echter
de wijziging van de ecMscher
dingswetffevino dno- een zre*
meerde-heid van het Fret-*
parlement zal worden aap
vaard.
Josine van Dalsum mocht
rol weigereen.
(Van onze redactie
binnenland)
SCHIPHOL Minister
Van Agt van Justitie ver
wacht, dat binnen enkele
maanden een opsporings
team voor de bestrijding van
handel in hard drugs kan 311
moet worden gevormd. Hij
denkt hierbij aan een lande
lijk team, dat moet gaan sa
menwerken met de plaatse
lijke politiekorpsen.
Van Agt zei dit gisteren bijl
kij» terugkeer uil Amerika.
Tijdens een negendaags be
zoek heeft hij daar onder an
de re kennis gemaakt met di
verse opsporingstechnieken
die in Amerika worden toeae-j
st.
Volgens Van Agt kan hetj
bpsporinigsteam hier binnen
mogelijkheden van de huidige|
olitiewet worden opgezet,
oor zajn vertrek naar Ameri-I
|lca sprak de minister over eei:
eciaal rechercheteam, maarf
toen was nog' niet duidelijk
hue dat zou kunnen worderj
nengesteld. In Amerika
heeft hij een aantal ideeërj
gedaan.
Minister Van Agt verklaardd
j-teren verder dat de Ameri
aanse autoriteiten hem uit
drukkelijk hebben verzekerd
dat zij niet over informatie)
eschikken die erop wiist. da
JNederland als doorvoerlanc
van heroïne overzee zou func
tioneren. De minister acht he
vaarsehijnlij'k dat niet nnaanl
zienliike hoeveelheden heroï
ne, die hier in Nederland te
AMERSFOORT (ANP)
De Raad van Kerken in Ne
derland tobt met financiël
zorgen. De kosten stijgen, tei
wijl de inkomsten gelijk bl<
ven. Daarom zal de raad aa
de aangesloten kerken vrage
hun bijdragen voor 1975 o
een of andere wijze met tie
procent te verhogen. Daarme
wordt een stukje inflatie te
opzichte van vorig jaar bestr<
den.
Men hoopt ook geld vrij
Eri.igen door nog meer dan ti
nu toe de bureaus van de aai
gesloten kerken in te schak|
len bij de uitvoering van
lerlei administratief werk.
kan men bezuinigen op
"tijgende kosten van de eige
ninistratie.
(AD VB
f\ rrt0C0PRINCE
10 \i#SF'
1js I Hat». 4&|
S Choco Prince
I) In elk netje Cl
En er zijn ook
ff hele kindergeze
General Biscuit!
Juliana «an Stol
L/ en sluit 1.—aa
gj Laat maar weten
(maximaal 20 stu
CHOCO PRINCE
BIJ ELKE FEEST