ERKOQP STUKS ORIGINELE ïCHE rEN Een speurtocht van een halve eeuw naar de vader van Sarah Bernhardt Enige resultaat in Wenen: het gesprek I NGRIJKE Europese eenheid door g-ftr/SlS' provincialisme ECHT Va VOORDEEL EKTIE GROTE TAPIJTEN PRIJZEN i 4D0- AMADANS LOPERMATEN: IROTE MATEN: I binnenland buitenland -6 UUR 1-6 uur 'da eetkamer 3 WAREHOUSES ssistente bij de ingingsdienst I Als je het 111 pagina's tel- I geconfronteerd wordt met de Verwarring Toneelspeelster misleidde iedereen om een decoratie te krijgen Zwijg zaani Geboortebewijs Onopgelost TROEPENVERMINDERING IN CENTRAAL-EUROPA Werkrapport Tweede fase b?6Se tak van de Amp- «aanse I.TT J 'li-ma t geleerde I '"Beent. waarin hij op «"'in de tn- humoristische I ?0n°misch !!rieven van ons I irt'iant pof zet en in enkele i i P 40/60 uitzoeken 20 - 50/70 uitzoeken 30 - 90/160 uitzoeken 120 - 95/190 uitzoeken 140 - 130/200 uitzoeken 195.- 70/240 150.- 70/340 175.- 240/340 I 675.- lOR WOON- EN EETKAMER jy Shlraz. Mehrivan. Moodi. IFLMK voorpeeli Ier auspiciën van: HAARLEM Inkoopkantoren In op de meest voordelige aangeboden tapijt Is Inken in het district stellen medewerkster zal bij werkzaamheden welke Rabobanken in het Je district voordoen. Deze ïheden omvatten zowel het op rijze te woord staan van Is het verlenen van assistentie linistratie. ste Mulo/Mavo lypevaardigheid jel het Praktijkdiploma luden 21-30 jaar an belang enige bankervaring, i het bezit van het rijbewijs BE. Personeelzaken van het bllenoord 15, Eindhoven. (Van onze kunstredactie) Dat de befaamde/beruch te toneelspeelster Sarah Bernhardt (18441923) tij dens haar leven iedereen bij je neus had, is bekend. Naast bewondering en rod del was de legende, die rond haar leven gesponnen werd, 10 vol tegenstrijdigheden, dat zelfs de meest bonafide historicus er geen wijs meer uit kon worden. Over haar eigen leven, over haar lief des- en andere avonturen, maar vooral over haar ou derlijk huis heeft zij de wild ste verhalen in omloop ge bracht. Welk belang had zij daarbij SIMON KOSTER heeft met name over haar afstamming een boekje epen gedaan in DE LEGENDE VAN SARAH BERNHARDT (fantasie en werkelijkheid - uitg. De Walburg Pers - 115,-). Aan de hand van een uitgebreid documentair on derzoek stelde hij met vol strekte zekerheid vast, dat I Sarah Bernhardt het kind was van Nederlandse ouders en tot op hoge leeftijd zelf de Nederlandse nationaliteit had. I lende boek begint te lezen en I vele gissingen, die er beston den over haar afkomst kuil je denken zo verging het mij zal mij een zorg zijn; wat kan het schelen wie met name de vader van Sarah was. Het heeft iets van een keukenmei denroman. Maar Koster weet op den duur toch zoveel inte ressante historische zaken op tafel te leggen, dat je tevens geïnteresseerd raakt in de tijd, die deze legendes mogelijk maakte. Meer eten een halve eeuw 'strijdt „men" al over de vraag TTprtOf I waar en wanneer Sarah Bern- i I hardt geboren werd (Parijs of Le Havre?), wie haar vader was en over haar werkelijke voornaam. Zelf heeft ze in haar 600 pagina's dikke Me moires Waihrhei'dlt u.nd Dich- tunig aaneengeregen. Zij ge noot van de verwarring- Een van haar kennissen, Alexandre Dunvas fils noemde haar zelfs een ziekelijke leugenaarster. Zij had een zoon, Maurice, die als vader de Belgische prins Henri de Laigme van Sarah kreeg toebedacht. Koster probeert aan te to nen, dat het een of andere wanmbtoadlige Spanjaard ge weest moet zijn, maar kam d'it niet documentair staven en dan blijft het een leuike gis- sinig, passend in de sfeer der romantiek waamin Sarah paste. Verder tarnt hij hij het ontze nuwen van die vraag wie Sa rah's vadier was en waarom zij daaromheen zovéél fantasie geordend heeft- Zij Wijkt een trotse oplichtster geweest. Zij was zoals dat heet een on echt kfimd; geboren uit een niét wettelijk getrouwd stel. Dat was een hinderpaal om in aanmerking te komen voor een lintje, dlat zij zo doüigraag wilde hebben. Door haar ge- boortebewijs te vervallsen dat ging toen kennelijk nog vrij simpel heeft zij zich een officiële vader en moeder aangeschaft. Prompt kwam het lintje. Maar de door haar inge vulde vader haiar met de noorderzon verdwenen oom Eduard Bernhardt was fic tief. Tegelijk verbasterde zij de valse naam van haar moeder van het oer-Hollandse Hartog in Van Hard. Moimy geweest zijn, die er voor zorgde dot Sarah na een niet zo'n best eindexamen aan het Conservatoire National de Musdque et de Déclamation directeur componist Autoer als „pemsianjiïaire" bij de Co- médie Franoaise kwam. Een andere hypothese in ons tend was, dat zij stamde uit het artiestengeslacht Kinsbergen, aangewakkerd door de roem ruchte schouwburgdirecteur in Amsterdam Abraham van Lier. Toch is voor Koster een zekere Sara Abraham Kins bergen de sleutelfiguur gewor den bij het oplossen van de mysteries rond Sarahs geboor te. Hij heeft diaiarbij meer dan twintig archieven in Frank rijk, Nederland, Duotsland, België en Zwitserland onder zocht. Hij kwam o.a. tot de volgen de bevinldlinigen. De voorouders van Sarah Bernhardt waren van oorsprong PooQse joden, die sedert het laiaitste kwart van de achttiende eeuw in Ne derland woonden. Onder hen wa een zekere Baruch Mffliles, dlie na het invoeren vsn de burgerlijke stand Baruch eBr- nard heette, omidiat hiij zijn „bijnaam" Milles (van Mielec) niet meer gebruiken mocht- Zijn zoon Moisje of Mioses zou Saraih's grootvader worden. Deze Moisje, idiiie zich Moritz ginig noemen (Sairah noemde haar zoon Mauniice dtus naar haar grootvader) was een re? zeilde „oogheelkundige". Hij waa getrouwd met Janiette Hartog; met de zes kinderen uit dit huwelijk woonden zij in Rotterdam. Janette stamdie uit een joods gesladht in Zaïlt- bommel. De namen vain de zes Mmderen kondein nauwkeurig worden vastgesteld, wat van belang is voor de naimen van de tantes en oom, dlie Sanah in haar Memoires noemt. Mathil- de is de enige, dlie in ons land bleef (mevrouw Ridhand in Den Haag), haar zussen trok ken naar Frankrijk. Koster vertelt nog eens de theorie, die de Nederlandse classicus en toneelkenner dl'. M Memdes dia Costa in 1918 over haar afkomst bediacht. Haar vader zou een hertog de Over het jongste kind, het zoontje Ecteurd, is Sarah hij- z on der zwijgzaam in haar boek; zijn niaiaim "heeft ze den ook gebruikt voor haar ver kapte vader. Moeder Janette stierf jonig en vader Mordtz hertrouwde met het Amster damse meisje Saira Abraham Kinsbergen. Daarna stierf Mo- ritz vrij snel, zodiait Sara met zes stiefkinderen zat. Die gin gen dan ook spoedig aan de haal; liepen th-uiis weg etc. Het is een ontroerend verhaal te lezen hoe deze tweede vrouw van de oogheelmeester, blind- ge worden, tussen ail haar kin deren op en neer trekt. Sarah Bernhardt vertelt over de Oudhollandse meubels in haar kamer te Parijs; die had zij als klein dochter van grootmoe der Sara gekregen, toen die zich im de Franse hoofdstad een tijdlang had gevestigd. Uit eindelijk is ze in 1878 te Weesp gestorven. De moeder van Sarah, doch ter Judith van Janette-Sara, was in Parijs „op het slechte pad" terecht gekomen. Zij kreeg op deze wijze kinderen zonder dat de vader vaststond. Toen Sarah op 15-jarige leef tijd ais leerlinge van het Con servatoire National werd inge schreven, luidde een afschrift van haar geboortebewijs: Rosi- ne Bernhardt, geboren te Pa rijs, rue d I'EcoIe de Medicine nr 5, op 22 oktober 1844, doch ter van Julie Bernhardt, ge boren te Berlijn, modiste, oud 23 jaar, thans wonende Rue de la Michodière nr. 22, en van een onbekende vader". Blijkt dat Sarah, oorspronke lijke Rosine heette en de naam Judith van haar moeder werd verfranst in Julie. Bij haar optreden naar buiten heeft Sarah bovendien van Bernardt Bernhardt ge maakt. Tijdens die Commune-op stand van 1871 in Parijs ging bij diï brand in het Parijse stadhuis haar oorspronkelijke geboortebewijs verloren- In 1914, toen Sarah 69 jaar was, hield de Parijse rechtbank zich bezig met een verzoek van de bejaarde actrice oui een nieuw geboortebewijs. En dat kwam er in d« bewoordingen „In het 1854, op 25 september is te Parijs, in het voormalige het vijfde arrondissement, een kind van het vrouwelijk ge slacht geboren, genaamd Sarah Marie. Hemjette, dochter van Edouiard Bernhardt en Ju dith van Hardf!)". Waarom had Sarah op haar hoge leeftijd nog behoefte aan een geboortebewijs vraagt Koster zich af. Het antwoord; Jarenlang was het een vurige wens, niet alleen van Sarah Bernhardt zelf maar ook van vrienden en bewonderaars ge weest, dat zij zou worden be noemd tot ridder in het Legi oen van Eer. Waarom onthield men haar deze onderscheiding? Ook in Nederland kreeg het geval zoveel publiciteit, diat de bekende tekenaar Johan Braakensiek er een spotprent over maakte. Het onoverko melijke bezwaar voor de mo ralisten in de regering en in kerkelijke kringen was: Sairah was een onecht kdrud. Boven dien had zij de nationaliteit van haar moeder en was in ambtelijke ogen dus een Ne derlandse. Voor de toenmalige zedenmeesters, aldus Koster, was het ondenkbaar dat een onwettig kind van een cocotte in het Legioen van Eer kon ipgenomen. Als haar wettig getrouwd waren geweest, zou zij uiteraard de zelfde achternaam als haar va der gehad hebben en niet die van haar moeder. Zij moest dus een vader bedenken die ook Bernhardt heette. Daartoe nam zij haar toevlucht tot de endJge manmielijke Bernhardt in de familie, haar oom Eduard, het jongste kinid van haar grootouders Moritz en Janette Bernardt-Hartog. Die oom was verdwenen, waarschijnlijk naar het Indische eiland Mar tinique. Toen Sarah eenmaal die „wettige vader" Edouard Bernhardt had bedacht, kon zij de achternaam Bernardt van haar moeder niet onveran derd laten. Die gaf ze de naam van haar grootmoeder, waarbij ze Hartog verbasterde tot Van Hard, De regerinig geloofde in de nieuwe geboorteacte, of deed gemakshalve alsof. Op 6 maart 1914 was het in Frank rijk dam ook „Madame est dê- oorée". Daarmee is de identi teit van haar vader evenwel onopgelost gebleven. Deze en vele andere wetens waardigheden, voorzien van documentaire foto's, heeft Si mon Koster bijeengebracht In zijn boek. Daarbij heeft hij, naar zijn zeggen, niet als doel gehad haar fascinerende per soonlijkheid te ontluisteren. „Zij was waarschijnlijk de grootste vertegenwoordigster van het 19e eeuws toneel". In dit boek heeft Koster haar als „sprookjesvertelster" gestalte gegeven. HENK EGBERS WENEN Reuter Ruim twaalf maanden van ge duldige diplomatie zijn lang uiet toereikend geweest om de J harde militaire realiteit te I doorbreken die een akkoord I over troepenvermindering in 1 Centraal-Europa in de weg staat De onderhandelingen tussen de 19 landen blijven I vastzitten op dezelfde proble- men die NAVO en Warschau pact verdeelden aan het begin I van het marathengesprek dat ruim een jaar geleden, op 30 oktober 1973, in Wenen begon. I Be patstelling frustreert de di plomaten bij Europa's traagste conterentie, maar zij weigeren I m moedeloosheid te vervallen. Be theorie is dat de bespre- kinjen op gang moeten wor den gehouden, in afwachting van een politieke opstoot op «nog niveau, die, zo menen essentieel is voor het Weiken van werkelijke re- I Mtaten. «gwMtai erkennen dat de F. tische resultaten nihil .cm. Maar zij zeggen dat de l?ee Partijen elkaar nu beter |J™neP en dat de tijd nuttig is A steed in het verduidelijken I ten n'teen'°Pende standpun- I e onderhandelaars van 1 eriwest kibbelen over I cT0? re§els in een sfeer lriw„. een vooraanstaand l,i, PT,. worcft beschreven I w 'ai een wijze die Etfe* v?ek is in de dipl°" I volgens ongeschreven richtlijnen komen er geen po litieke polemieken voor als de gedelegeerden elkaar ontmoe ten in het historische Hofburg- paleis van Wenen voor de ple naire zittingen die eens per week worden gehouden. De ontmoetingen worden gebruikt voor formele toespraken die meestal een herhaling zijn van bekende standpunten maar die nauwgezet beleefd blijven. De zittingen, die zelden langer duren dan 45 minuten, vormen de formele kant van de con ferentie. Het werkelijke onderhande len vindt plaats in privé-ge- sprekken, op ambassades, aan luchtafels, en nog vaker in de in de buitenwijken van Wenen gelegen verblijven van leiders van de 12 NAVO- en 7 Warschau-pact-idelegaties. De ze leiders bezitten allen de rang van ambassadeur. De di plomaten hebben een werk rapport opgesteld dat in oost- west-onderhandelingen nog steeds ongebruikelijk is. Hun avondlijke onderonsjes ken merken zich soms door luid ruchtige gezelligheid er is een internationaal liederen boek uit tevoorschijn gekomen om elkaar bezig te houden. Maar zij zeggen dat er over de koffie heen veel werk wordt verricht, waarbij detail punten van voorstellen worden uiteengezet om politieke ach terdocht weg te werken. En kele delegaties hebben huizen en flats gehuurd op een lange- termijnbasis. Zelfs als in 1975 een akkoord voor de eerste fase mogelijk is. kan het gede tailleerd onderhandelingspro ces nog verscheidene jaren gaan duren. De onderhandelingen zijn uiterst ingewikkeld omdat ze de kern van de achterdocht tussen oost en west raken: het gevoelige militaire evenwicht dat beide partijen zien als een kardinale waarborg van hun veiligheid. Het gevoelen neemt toe dat een akkoord ongrijp baar zal blijken, tot er van bovenaf richtlijnen komen- Dit zou het geval kunnen zijn als president Ford en partijleider Breznjev besluiten dat de tijd rijp is voor een dergelijke stap voorwaarts in de ontspan ning tussen oost en west. Het doel van het Weense gesprek is te komen tot een troepenvermindering in de be langrijke „confrontatiezone" in Centraal-Europa zonder de fundamentele veiligheid van NAVO en Warschau-pact aan te tasten. De NAVO zegt dat dit slechts kan worden bereikt als de communisten die een troepencontingent hebben van 935.000 man tegenover de NA VO 788.000 man in groter aantal verminderen om aan el ke kant een gezamenlijk pla fond te krijgen. De communis ten zeggen dat hun superiori teit in mankracht het resultaat is van historische factoren en dat het discriminerend zou zijn dat te wijzigen. De kwes tie van het evenwicht is het voornaamste obstakel voor het bereiken van een akkoord. Daarnaast moeten ook oplos singen worden gevonden voor andere problemen die bijna even ingewikkeld zijn. De NAVO wil dat de ver minderingen in de eerste fase beperkt blijven tot Ameri kaanse en Russische grond troepen in Centraal-Europa. Het motief daarvoor is dat de supermachten meer troepen bezitten en een voorbeeld zou den moeten stellen, en dat een vermindering van grondtroe pen gemakkelijker te controle ren is. Een dergelijke regeling zou de Amerikaanse en Russi sche troepen met 15 procent besnoeien, en neerkomen op de terugtrekking van een Amerikaan tegen twee Russen. De Amerikanen zouden wor den teruggetrokken over de Atlantische Oceaan terwijl de Russen zouden worden vrijge laten zich terug te trekken in het Europese deel van de Sov jet-Unie- Het Warschau-pact wil een gelijktijdige terugtrekking en vermindering van grondtroe pen, luchtmachteenheden en kernraketten. De communisten hebben een overwicht van twee tegen een in vliegtuigen. De NAVO heeft een dergelijk overwicht in kernraketten. De Oosteuropese voorstellen hou den in de eerste fase een be snoeiing in, aan beide zijden, van 20.000 man, verdeeld over alle „direct betrokkenen". Dit zou het overwicht aan commu nistische mankracht ongewij zigd laten. De tegenwerping van de NAVO is dat dit soort oplossing een ernstige ver zwakking zou inhouden van de westerse militaire kracht. Een gelijke besnoeiing zou de communisten voldoende over macht aan mankracht opleve ren om bepaalde drukpunten te versterken als er een nieu we crisis in de confrontatie zou optreden. Het westen heeft een plan voor de tweede fase aangebo den dat elk bondgenootschap een troepenvermindering zou brengen tot een plafond van 700.000 man, waarmee op nieuw het communistisch overwicht zou zijn weggeno men. Het Warschau-pact wil afzonderlijke plafonds voor elk nationaal leger met het argument dat gezamenlijke plafonds de mogelijkheid openlaten van een ongecontro leerde opbouw van de West- duitse Bundeswehr. West-Duitsland is op de con ferentie in de ogen van de communisten als boeman te voorschijn gekomen en het Warschau-pact stelt Bonn dan ook verantwoordelijk voor uit blijven van voortgang- De 340.000 man tellende West- duitse strijdkrachten vormen het grootste afzonderlijke nati onale contingent in Europa, af gezien van de 460.000 man Rus sische troepen die gestationeerd zijn in de DDR, Polen, en Tsjechoslowakije Als gevolg van bittere herinneringen aan de tweede wereldoorlog wordt het Westduitse leger dpor de Oosteuropeanen met emotione le trekken bezien Om de communistische ach terdocht te stillen, heeft de NAVO aangeboden het totale troepenniveau na Amerikaans - Russische verminderingen in de eerste fase te bevriezen. In afwachting van verdere onder handelingen. Het westen heeft tevens beloofd dat verdere be snoeiingen geconcentreerd zui len zijn op andere strijdkrach ten dan die van de super machten. Maar het heeft ge weigerd een specifieke ver plichting aan te gaan betref fende de Westduitsers. De NAVO behoudt zich het recht voor binnen het bondge nootschap het troepenniveau vast te stellen om aan mogelij ke behoeften tegemoet te ko men als de EEG-landen tot een militaire integratie zouden besluiten. Maar het westers bondgenootschap heeft beloofd een totaal plafond dat wordt overeengekomen te handha ven. Het Warschau-pact heeft wat kleine concessies aangebo den, zoals een compromis om de besnoeiingen in de eerste fase trapsgewijze te doen plaatsvinden, maar de NAVO vindt deze niet voldoende om aan de eisen van het westen tegemoet te komen. Enkele westerse diplomaten hopen op wat zij noemen een „akkoord van begrip" met ba sisregels, voor Kerstmis- Maar het optimisme is gering dat dit doel kan worden bereikt bij het ontbreken van een „duw-in-de-rug" van bovenaf. Onder NAVO-functionarissen bestaat ook de vrees dat de onderhandelingen op een laag pitje worden gezet, terwijl (Ie Sovjet-Unie poogt haar doel stellingen te bereiken op de Europese veiligheidsconferen tie (van 35 landen) in Genève, die overigens ook niet erg vordert, al zijn er meer prak tische resultaten geboekt dan in Wenen. Britse historicus en so- °'°°g. professor en vaardi- 1 PWnevoerder, Cyril prtheote Parkinson, de van Parkinson's Laws constante personeels- fc KSrÓÓk mind6r Pikt p de aarde ver" 1 opstel1 iVaü Eur°Pa" geheten Evn het herfstnummer i;;n Prof"e. een standing- t. sler"Periodiek van de I Xchh! "5 ?,*niet buiten- bh. vt"r "hei" Kikt werwlUCln"wct<'n"<'haP II tel te L-iiL. maatschappelijb II Wlen nTnM,leerfle wetma- cn °Pvangt. Deze Parkinson beweert nu, dat de grotere Europese naties te groot zijn om hun taak nut tig te vervullen, en te nations* listisch om zich te uniëren tol de Verenigde Staten van Euro pa In zijn kurkdroge Engels no teert Parkinson, dat het vreemd is hoe de naar vereni ging strevende Europeanen voorbijgaan aan het Ameri kaanse voorbeeld, dat met al zijn fouten en feilen dan toch maar functioneert. De Vere nigde Staten van Amerika tel len vijftig (bonds)staten, die samen zo'n tweehonderd mil joen en elk ongeveer vier mil joen inwoners tellen. Elke staat is een overzichtelijke ef ficiënt werkende administratie ve eenheid binnen de federale structuur en binnen de grond wet, die precies zegt tot hoe ver de vrijheid van de „state' reikt en waar de interferentie van de federatie begint. Neem nu Europatweehon derdvijftig miljoen inwoners, maar meteen al vier naties die elk ten naaste bij vijftig mil joen koppen voor hun reke ning nemen. Dat zijn Groot - Brittannië, Frankrijk, Italië, Duitsland. Deze landen zijn te groot voor een nuttig functio nerende administratie en te klein als economische eenheid. Het eerste geldt minder vooi Duitsland en Italië, naties met een nogal naar de provincies of landen toe gedecentraliseer de administratie. Het geldt meer voor Frankrijk en Groot Brittannië waar de centralisatie, ad absurdum werd opgevoerd. Zulks in tegenstelling tot alle andere grotere naties, zoals de USA, de USSR, China. India. Canada. Parkinson meent, dat daarin enige verandering gebracht moet worden. Deze grote na ties dienen opgedeeld te wor den in eenheden van de juiste maat en met het juiste inwo niertal. Het is niet mogelijk een federatie op te bouwen uit onderdelen, die zo grotesk verschillen als Duitsland en Luxemburg. Het artikel van Parkinson wordt verlucht en verduidelijkt door een kaart waarop in het vage en vrij blijvend die nieuwe -histo risch gezien erg belegen- een heden zijn aangegeven. Neder land en België blijven onbe roerd, terwijl een opdeling van België in Wallonië en Vlaanderen toch voor de hand ligt. Frankrijk telt op de kaart tien provincies, waaronder Bretagne, Normandië, Cham pagne, Bourgondië, West-Duits- land komt uit met zeven pro vincies met oude vertrouwde namen als Beieren. Noordrijn- Westfalen, Hannover en Sok sen. De gedachte is wereldvreemd, maar niet zo radicaal als ze lijkt Want in de „gekraakte" naties blijven de nationale re geringen aan. Onder hen re- sorteren defensie, buitenlandse zaken, maar een goed deel van financiën en vrijwel de gehele opvoeding, veiligheid, welzijn en gezondheid komen voor re kening der provincies of bondsstaten. Parkinson heeft de zaak niet uitgewerkt en slechts enkele brede lijnen ge trokken waartussen hele vel den wit blijven. Want we zijn nog altijd ver van het Ameri kaanse voorbeeld en nog lang niet thuis als we binnen de oude naties een aantal vrij au tonome bondsstaten of provin cies installeren, maar deze bondsstaten of provincies niet rechtstreeks laten ressorteren onder een Europese regering Hoe dan ook, de decentralisa tie die Parkinson predikt zou bijvorbeeld het Franse nationa lisme ten eerste berov van zijn .machtshoofdkwartier" en ten tweede verdelen in 'n tien tal kleinere, lokale minder gevaarlijke „nationalismen". Alleen dat al zou de vereniging van Europa ten goede komen. Parkinson zet vanzeltsprekena ook een wereldbeschouwelijk culturele stut onder zijn plei dooi voor de vereniging van Europa door decentralisatie Hij zegt. „Dit is niet slechts een pian voor verwerving van culturele rijkdom en onafhan kelijkheid. Het is op de eerste plaats een plan voor overl«- vi mg." Europa dient zich te verdedi gen tegen Azië. Niet met wa- oens, maar tegen de aanvallen op onze cultuur, onze waarden, ms gedragspatroon. We rijden al in Japanse auto's, eten in Chinese restaurants, we doen aan yoga, we belijden het Zenn boeddhisme, we houden "an Marx (toch geen Aziaat) en beoefenen judo. De druk der getalssterkere Aziaten zal toenemen en verdubbelen. Wat •vij nodig hebben is een „o- verall strategy for Europe" Allereerst zijn nodig een de centralisatie en een sterke provinciale autonomie. In de .iddeleeuwen werd in de be dreigde koninkrijken ook gro te macht en autonomie gege ven aan de (grens)provincies. En in een fort vormt elke toren een zelfstandige vesting De tijd van het nationalisme is voorbij, die van het provincia lisme is gekomen Mogelijk bedoelt Parkinson vooral te stellen dat: 1: Europa slechts in het zicht van een gevaar tot een vereni ging zal komen en vandaar die nogal aangewakkerde dreiging uit het Verre-Oosen. 2. Vooral het nationalisme een vereniging in de weg staat en dat dat nationalisme dus ge broken moet worden en met name door een provincialisme, o. Afgevaardigden uit de pro vincies en verenigd in een Eu ropese eerste kamer de weg zouden kunnen effenen naar een rechtstreeks gekozen tweede kamer en naar een Eu ropese regering. Hoe dan ook, Parkinson lever de een bijdrage tot een discus sie, die dreigde uit te sterven, want. nog slechts gevoerd werd door computers die uit de gemiddelde neerslag en het levend gewicht der varkens de prijs berekenen van de eier schalen in 1976 en hoeveel subsidie de boer voor elke ton daarvan dan ontvangt. JAN WINTRAECKEN

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 13