Spanje (nog) niet ondersteboven
van vrouwelijke stierenvechters
BOB ROOZEN
OVER ZIJN HANDICAP:
„Ik stond
gewoon
voor paal"
Spanje en Marokko ruziën over Spaanse Sahanl
INZET: MILJOENEN TONNEN FOSFAAT
binnenland
H ■-'ê
buitenland
SA
TS. -CF m
Afhankelijk
Handelsmerk
Madame
Guirand
had pech
.iut(aSsSii.' ffBHFÜilMIfcïyi.Bi
Driewieler
Bevriend
Relaties
I ntensiever
Vooroordeel
Grieken
Sartre
Reis
SUSKE EN
Nifti <jmt
Qtluiós
7t 4
niNSDAG 29 QKTOBt
(Van onze correspondent)
BARCELONA Nu het
stieregevechtseizoen in
Ipanje praktisch achter le
rug is, maken de deskundi
gen de balans op van het
jilernieuwste verschijnsel:
vrouwelijke toreros,
ilaiverwege het seizoen (op
12 augustus) hiei de Spaanse
regering eindelijk het verbod
op dat officieel al sinds 1908
had bestaan, en alleen gedu-
ende enkele jaren rond 1934
erzijde was geschoven, be-
reffende het optre len van
ongedames in de Spaanse
irena's.
In de weken die op dit heug
lijke feit volgenden, maakte
en dozijn Spaanse en Zuida-
merikaanse meisjes hun de-
luut in het stieregevecht te
voet. (Er bestaat immers ook
een stieregevecht te paard,
;et re jon o", dat nooit voor
de vrouw verboden werd.
-én van de beroemdste stie-
renvechters te paard, Concha
Cintrón, was in vroeger jaro
ook buiten Spanje al met
veel succes te voet opgetre
den. Heden ten dagen zijn er
in Spanje ongeveer acht vrou
welijke „rejoncadores".)
De nieuwigheid trok natuur
lijk steevast veel publiek
oiaai was z iden een onver
leeld succes. Niettemin ne
ten de Snaaase toreras ee
lange traditie weer op: t(te-
li et stieregevecht in zijn
huidige vorm ontstond in de
18e eeuw, waren er talrijke
toreras die hun mannelijke
collega's het nakijken gaven,
en hun successen duurden tol
1908 toen de Spaanse rege
rtng hun optreden verbood.
Daarom zijn de deskun 'igei
er ook van overtuigd dat er
ongetwijfeld goede „torera?
onder de nieuwe generatie
ontdekt zullen worden. Mas
dit schouwspel vereist var
zijn hoofd "olspclers niet al-
'een grote durf, maar ook
heei wat ervaring. Zelfs de
beroemdste hedendaagse to
reros va«i Spanje ha len
aanvankelijk heel wat moeite
om het publiek te overtui
gen.
Da j-m hechten de deskun
digen niet zoveel belang aan
'iet feit dat het "">ntal mis
lukte debuuts van jonge to-
"erns in de n' elopan weker
roter was dan het aantal suc
cessen.
Per slot van rekenin
neemt niemand de moeite om
ook het ell or aantal mis
lukkingen te tellen van die
jochies die vanaf hun prille
jeugd ervan dromen als tore
ro beroem en rijk te wor
den, tenslotte op zekere dag
in een arena stappen, en on
middellijk tot de ontdekking
komen dat zij de juiste kwa
üteiten missen," zo legde ons
een Spaanse deskundige uit.
„Wij zul en dus gewoon moe
ten afwachten hoe deze
vrouwelijke beginnelingen
over een jaar of twee vol
doen. Het zou belachelijk
zijn nu al te willen beslissen
oi het experiment gunstig is
uitgevallen of niet".
Twee aspirant-toreras heb
ber. in ieder geval al de
gunst van het publiek ge
wonnen: de beeldschone Ali
cia Tomas, die van oor
sprong fotomodel en filmster
is, en de blonde, meer stevig
gebouwde, Angela Hermande
die het meest in haar mars
beeft als stierenvechter.
Angela's promotor is nie
mand minder dan 's werelds
bekendste stierenvechter,
Manuel Benitez el Cordobés,
die de droom van „kippen
dief tot multi-miljonair"
waarmaakte in de zestiger
jaren.
En wat zeggen Spanje's
(weinige) feministen of Wo
men's Lib zoals dat nu heet?
Zij zijn er natuurlijk tevre
den mee dat de gelijke rech
ten van de vrouw tenslotte
worden erkend. Maar velen
hebben toeh het gevoel
dat dit, in het geval van de
toreras, toch weer een vorm
van „de vrouw als object" is.
omdat zij in de arena's min
der bewonderd worden om
hun sfie-'UV'"''(""skurnl i'
dan wel om hun sekse,
ten vrouwelijke ajyeciat in
Barcelona zei: „De bevrij
ding van de vrouw'."bet?'ent
niet dat wij de man moeten
aan ria-anén, dat we
ons eigen wezen kunnen ont
wikkelen. ïk heil helemaa'
geen voorstander van „tore-
-US' - f'r(" nn» !v-t
feit dat het hele stierege
vecht wreed is en niet zou
moeten bestaan
THEO STOLS
(van de
Bio-filmpjes)
ïff-:
IP J_J
i
--xü
Bob Roozen: „Voor alles moet gevochten worden".
ARNHEM „Ik ben een jaar of twee terug in de pauze de schouwburg uitgelopen.
Daar is het mee begon en. Ik liep gewoon weg, maar ver kwam ik niet. Ze vonden
me al gauw jankend bij de auto van mijn vader."
Zo omschrijft Bob Roozen
(19) zijn eerste pog.ugen om
zei Landig te worden, los
te taken van de bescher
mende omgeving van ouders
o voeders, therapeuten, art
sen, en onderwijzers. Een
eerste stap op weg naar zelf
standigheid als gehandicap
te Bob kreeg bij zijn geboor
te een hersenbeschadiging
en werd daardoor lichame
lijk nogal) en geestelijk (een
beetje) gehandicapt.
Rekenen bijvoorbeeld gaat
nauwelijks, met andere vak
ken zit het beter. In zijn
leerpakket op het Bio Cen
trum zitten ook MAVO-vak-
ken opgenomen.
Waarom liep hij toen weg,
die bewuste avond in de Arn
hemse schouwburg? „Niet om
het stuk zelf, dat was wel mooi,
de brave soldaat Schweik. Nee,
ik dacht ineens, waarom
kunnen al die andere mensen
gewoon doen wat ze zomaar
willen en ik niet Nou. hij
kwam er snel achter. Het viel
bar tegen. Eenmaal buiten de
schouwburg kon hij zich niet
redden. „Ik wist niet eens hoe
je in een bus moest betalen",
aldus Bob En hij zegt erover:
„Ik stond gewoon vo,or paal"-
Het was een pijnlijke erva
ring Vanaf dat moment is hij
dan ook, zo vertelt hij, met
nog grotere inspanning gaan
werken aan een toekomstige
overgang naar de maatschappij
buiten.
Want. zo merkte hij, je handi
cap mhakit je in alles afhanke
lijk, ook waar het eigenlijk
niet hoeft. „Ik ben de laatste
tijd erg gespannen. Ik peins
me suf over wat ik straks
moet gaan doen als ik hier
weg ben". Hii weet namelijk
dat het Bio Centrum bestemd
is voor kinderen en jongelui
maar niet voor volwassenen.
De ervaring met „soldaat
Schweik" viel zo'n beptje in
dezelfde periode als waarin
Bert Haanstra hem uitkoos
voor een rol in zijn Bi,o Dropa-
gandafilmpje. Honderdduizen
den Nederlanders hebben hem
in de bioscoop vlak voor de
collectebus in de oauze van
hanél tot hand wordt doorgege
ven in het zwembad een
baantie zien trekken En daar
na de verrassende zin horen
uits '"-&ken, hangend aan de
rand van het bad. een rin die
z0 merbn-aardig nntiTV,irtiscb
0VPi-knm* tussen al d!e beel
den van gehandicapte kinde
ren: „En weet u wat ik nou
het leukste vind", zo vroeg hij
in close-up aan de anonieme
bioscoopgangers, „ik kan
zwemmen en mijn vader en
moeder kunnen het niet".
Deze spontane tekst werd een
soon handelsmerk- In een la
tere Bio-film kwam hij weer
terug. Bob zelf: „Ik zwem
graag, kan lange tijd onder
water blijven. Ze zijn me wel
eens nagedoken". Argeloos
heeft Bob met zijn opmerking
aan de mensen duidelijk ge
maakt dat gehandicapten niet
alleen maar zielig zijn, niet
altijd tobben en piekeren,
maar gewoon plezier hebben
in de dingen die ze wel kun
nen in plaats van altijd maar
te denken aan de dingen die
ze niet kunnen- Het is natuur
lijk een groeiproces, eerst be
seffen dat ie anders bent, ver
volgens het er tegen in op
stand komen, het langzamer
hand gaan aanvaarden en als
laatste fase „er gewoon mee
gaan werken"-
„Ik kan me met een stok re
delijk voortbewegen, anderen
mpeten de hele dag in hun
rolstoel zitten", zegt Bob. En:
„Ik ben vanaf mijn geboorte
ermee vertrouwd geweest dat
ik gehandicapt ben. Kinderen
die op latere leeftijd een on
geluk krijgen passen zioh veel
moeilijker aan".
Sinds een tijdje woont Bob
ergens intern- Niet in het cen
trum zelf en ook niet bij zijn
ouders in Zevenaar- Het is
alweer een stapje op weg
naar zelfstandigheid.' „Mijn
ouders zijn erg lief", zo zegt
Boo, „maar ze weten ook niet
altijd wat ze m-et me aan moe
ten. Dat is te begrijpen", zo
vindt hij, „want het zal je
maar gebeuren dat je een in
valide zoon krijgt".
weg is, ook diens nieuwe
groep Trace". Die voorkeur
stamt uiteraard uit zijn klas
sieke achtergrond. Opvallend
is wel dat hij beide groepen is
blijven waarderen- „Ja, kijk,
toen Rik wegging bleek dat
die anderen best alleen kon
den musiceren- Dat was nodig
omdat Rik altijd de baas
speelde. Maar van de andere
kant, de muizek die Rik zelf
maakt is zo ontzettend goed
dat ik ook Trace kan waarde
ren".
Bob vindt dat de kritiek op
Rik van der Linden onterecht
is. „Als iemand iets heel goed
kan, mag hij zijn eigen opvat
tinten best een beetje door
drukken". Bob ziet, dat blijkt
wel, de dingen nogal genuan
ceerd. Hij ziet het vóór en
tegen. Dat gaat zelfs pp voor
het paardrijden dat hij in het
Bio-Centrum regelmatig moet
doen.
„Ik rij graaig paard, maar ik
ben er eigenlijk doodsbang
voor. Met je handicap ben je
banger voor een smak dan
wanneer je gewoon op je beide
benen kunt rekenen- Maar het
moet nu eenmaal gebeuren.
Het is goed voor de spieront-
wikkeling en het geeft zelf
vertrouwen. „De eerste keer
zeg je makkelijk ja", aldus
tenslotte Bob, met een wat
verlegen grijns, „maar als je
eenmaal op ebn paard zit is
het beest eer, stuk hoger dan
wanneer je ernaast staat".
(Van onze cotrespoB.
dent)
PARIJS Madame ïB.
lande Guirand, 53 jaa,
oud, heeft pech gehad.
30.30 uur: Madame G«i.
rand, u.e een pakje
reilen gekocht heeft h
Filleneuve-Loubet at
de Franse Ravièra steeki
de weg over, ziet ait,
dat er uit de richting
Antibe een auto nadert
De wagen remt uit vollt
kracht, maar slipt 0p het
natte wegdek, .tladaitj
Guirand wordt gegrepn
en tegen de grond p.
smakt.
20.40 uur: Madame Gui-
rand wordt in een am-
bulancewagen gelegd, es
deze rijdt onmiddellijk
met loeiende sirene ej
zwaailicht in de richtiaj
Nice.
20.55 uur: Een Mercedes
botst achter op de ambt.
lance op de Promenade
des Anglais in Nice. Een
verpleger wordt gewond,
de bestuurder alarmeert
per radio onniiddellijï
een andere ambulanee,
die om 21.02 uur t«
plaatse is en de gewonde
madame Guirand en de
verpleger aan boord
neemt.
21.55 uur: De tweede I
ambulance die met grote
snelheid naar het zie
kenhuis rijdt, schiet met
loeiende sirene door i
rood stoplicht, ma» II
botst daarbij tegen eer
andere wagen en
daarna tegen een ver
keerszuil tot stilstand I
De chauffeur en de vei
pleger zijn gewond.
22.15 uur: Een derde
ambulance neemt madi
me Guirand en ie ande I
re drie gewonden aarfl
boord.
22.24 uur: De derde ar.:
bulance rijdt de ingaij
voor spoedgevallen var
het ziekenhuis binnen.
Als de brancard naai
buiten gesehoven wordt,
constateert men dat ma
dame Guirand is overle
den.
In het ziekenhuis heelt I
men enige ogenblikken I
geaarzeld alvorens I
gebruikelijke verklanw I
af te geven, nameli'11
dat de gewonde op we;
naar het ziekenhuis
overleden is.
Het zijn twee gezichtspunten
waarmee hij zijn eigen situa
tie weet te relativeren. „Ik
ben hier goed bevriend ge
raakt met Herman", zo voegt
hij eraan toe, „een jongen die
ongeveer deze1 f de handicap
heeft a'ls ik". Dat laatste op
een toion van iemand die sug
gereert dat het zoiets is als
een jongen die deze'fde post-
ze gel verzamel) Tig beeft als ik"
Samen lachen ze, zoals dat
heet, heel wat af. Herman is
zijn vaste oriëntatiepunt in het
Bio Centrum. Daarnaast zijn
er de gespreksgroepen waarin
alle onderwerpen wekelijks
vrije li jik wor den uitgepraat.
De eigen handicap, de houding
tegenover de buitenwereld, te
genover sex, dood en religie
alles kan daar onbekommerd
worden uitgesproken-
.Onderling zijn we goed met
elkaar", aldus Bob. Hij herin
nert zich een bezoek aan een
vormingscentrum waar men
hoog opgaf over de daar be
reikte intermenselijke relaties.
Ze konden, aldus Bob niet
zonder spot. meer van ons le
ren dan wij van hen.
Grootste probleem blijkt juist
de grote bezorgdheid te zijn.
„Ik ging op mijn fiets een
driewieler - een keer alleen
naar de boekhandel. De eerste
keer van mijn leven Toen ik
bij een stoplicht stilstond zag
ik achter me de auto van mijn
vader naderbij sluipen. Goed
bedoeld natuurlijk, maar niet
wat ik no-u graag wilde".
Bob, tweede kind in een gezin
van vier kinderen komt graag
thuis voor de gezelligheid,
maar voelt instinctief dat hij
de weg naar zelfstandigheid
elders moet veroveren. Die
strijd gaat natuurlijk gepaard
met inzinkingen- „Voor alles
mpet gevochten worden", zegt
hij, „niets gaat vanzelfspre
kend".
Toch is hij maar zelden ja
loers op zijn gezonde mede
mensen. „Wat je aan de ene
kant mist, krijg je aan de
ande»e kant erbij". En dat is
dan bijvoorbeeld het meer in
tensieve leven dat 'e leidt,
vergeleken met leeftijdgeno
ten- Voor oppervlakkigheid is
weinig ruimte- „Je moet je
meer dan andeven afvragen
waarvoor je leeft wat de zin
is van het leven Met een pro
testhouding schiet je niets op".
Zo heeft Bio-b in zijn katholie
ke opvoeding nooit problemen
gehad met de geest van „haat
tegen God die van alles de
schuld zou zijn". Dat staat er
gewoon buiten, zo vindt hij,
„je bent in een bepaalde situa
tie gezet, een ander heeft
weer andere problemen".
Zo ziet hij het ook als een
pluspunt dat hij van jongs af
aan veel met muziek in de
weer is geweest. Thuis is hem
de klassieke muziek, zoals hij
zelf zegt, met de paplepel in
gegoten. Favorieten zijn Sach
en Beethoven. „De Vijfde
hoorde ik als kind zo'n beetje
elke dag" Met een cassettere
corder neemt hij veel over
van radio en televisie- Ook
een zijstapje naar de popmu-
zie heeft hij .gemaakt.
„Maar dan alleen Exseption en
sinds Rik van der Linden daar
(Van onze correspondent)
BARCELONA De ontoerei
kende wereldproduktie van
voedingsmiddelen, met alle
politieke en diplomatieke ge
volgen van dien, dreigt een
internationaal probleem te ma
ken van wat tot voor kort
niets meer was dan een bu
renruzie tussen Spanje en Ma
rokko over de Spaanse Sahara.
De reden is als volgt.
Om gelijke tred te kunnei
houden met de bevolkings
groei, moet de landbouwpro
dukte van vele landen op
zeer korte termijn verbeterc
worden, aangezien er ander:
honderdduizenden personer
van honger zullen, sterven. Er
dat zou ook de politieke stabi
liteit van heel wat landen in
gevanr brengen.
De enige manier om een snelle
groei van de landbouwproduk-
tie te bereiken, is het gebruik
op grote schaal van kunstmest.
De produkti-e var kunstmest
hangt vooral af van twee
grondstoffen: aardolie en fos
faat.
Na de lange maanden var
energie-crisis tengevolge van
de Arabische aardolie-politie!
is iedereen zich wel bewust
geworden van de ernst van
dat probleem. N'i is het de
beurt van het fosfaat, want er
staat minder aardolie ter be
schikking voor de kunstmest
produktie. En de belangrijkste
fosfaatmijnen van de hele we
reld liggên -juist in de Spaan?"
Sah"-a.
KTSSINCER
Geen wonder dat, volgens we!
ingelichte bronnen. Henry
Kissinger. zich persoonlijk
voor de Sahara-kwe=tie begin'
te interesseren. Anderhalf to
1,8 miljard ton fosfaat. goer
voo" minstens 150 jaren var
zeer winstgevende ontginning
in een gebied dat door twee
staten wordt betwist terwijl
twee andere buurstaten klaar
staan om in te grijpen, ziedaar
een perfect recept voor een
explos.ef probleem.
Tot 1963 h'ad eigenlijk nie
mand zich ooit om het lot van
de Spaanse Sahara bekom
merd, met uitzondering van
generaal Franco die er in 1950
een bezoek bracht en de
straatarme nomaden van de
streek meer belangstelling van
Kissinger
de kant van de Spaanse rege
ring beloofde.
Ondanks de mooie naam var
het gebied, Rio de Oro (Goud
rivier), had Madrid zich in
de 600 voorgaande jaren
evenmin vaak herinnerd aan
de kolonie op het Afrikaanse
vasteland tegenover de Kana
rische Eilanden, vanwaaruit
avontuurlijke handelaars in de
XlVe eeuw naar Rio de Oro
waren verhuisd. En in al die
eeuwen had men daar nooit de
voorvaderen van de heden
daagse Marokkanen gezien.
Vanaf 1950 begon de Spaans
regering inderdaad wegen,
scholen, hospitalen enzovoorts
te bouwen in haar Sahara-
zandbak. Marokko toonde pa:
agressieve belangstelling ach'
jaren later, toen koning Mo
hammed V zijn aanspraken op
[fn, kracht bijzette met aan
vallen van zogenaamd onge
controleerde nomadenstam
men" op Ifni, en terloops ook
op de Spaanse Sahara.
Het Spaanse leger sloeg (niet
zonder moeite, en zeker zon
der enige Amerikaanse hulp
ondanks de beruchte defensie-
overeenkomst tussen Washing
ton en Madrid) deze aanvallen
af. Jaren later zou Moham
med's zoon, koning Hassan II.
in onderhandelingen met
Franco het gebied van Ifni
zonder enig bloedvergieten
krijgen.
Maar toen wisten zowel Fran
co als Hassan reeds dat de
Goudrivier eindelijk haar
veelbelovende naam eer aan
had gedaan, en dus veel aan
trekkelijker was geworden
dan Ifni. Immers, in 1962 ont
dekten Spaanse geologen in
Bu Craa, een honderdtal kilo
meters ten zuidoosten van de
hoofdstad Aaiun, een grote
fosfaatertslaag.
Reeds datzelfde jaar richtte de
Spaanse staatsmaatschappij
INI een dochteronderneming
op om het fosfaat te ontgin
nen. Na lange internationale
onderhandelingen, waarbij de
Marokkaanse regering bijvoor
beeld tussenbeide kwam om
Amerikaanse liefhebbers af te
schrikken van deelname in het
project, besloot de Spaanse re
gering rond 1969 tenslotte om
de zaak geheel alleen te doen.
Het INI verzekert zeer weinig
buitenlandse financiering (2
miljard pesetas, tegenover
Spaans kapitaal van bijna V
miljard pesetas, en het eigen
kapitaal van de onderneminc
van 5 miljard pesetas) te heb
ben aangezocht e ngeen enkele
buitenlandse verol'chtingen of
participatie in de ontginn'"-
te hebben toegestaan.
miljard pesetas ofwel 1 mil
jard gulden.
Het is de moeite dan ook wel
waard. De ertslaag is 85 bij 3
kilometer groot, en kan in
dagbouw tot een diepte van 7
meter afgegraven worden. De
huidige installatie is in staat
om 11 miljoen kubieke meter
fosfaaterts per jaar af te gra-
^"RTTPP
De Duitse Krupp krees
rnilioenenrontract voor de
nijn- installaties; compleet met
de lan*ycfp ^ro^te lop"r,dc
band ter wereld (b^na 10°
kilometer tot aan de Aflaat-'
cob" CVe^arD en een kun^tma
tig p'land voor kust waai
vrachtseheoen tot 100 000 ton
kunnen aanlesw Volden?
Spaanse bronnen beloopt de
totale investering ongeveer 20
ven, en met dat ritme zou er
materiaal voorhanden zijn
voor meer dan 150 ]aar ont
ginning!
Niemand kan natuurlijk voor
zien hoe' de prijzen van het
fosfaat m de eerstvolgende 150
jaren zich zulle-1ontwikkelen,
maar het behoeft geen betoog
dat milj-lenen tonnen fosfaat
per jaar in goedkope dagbouw
een flinke winst opleveren
Het erts wordt in Bu-Craa zelf
fijngemalen en krijgt daar al
een eerste behandeling,' om
niet geheel ruw verscheept te
mpetën worden naar de we
'-eir iarkten.
En daar begint het probleem
Tot nu toe had Marokko na
melijk prakt sch bet rijk al
leen op de mternatio'nale fos-
faatmarkt. De twee andere
grote oroducenten. Rusland er
d° Verengde S'atèn, moeter
^erst hun e;°en 'andbouw be
'everen er honden dus niet
veel over voov uitvoer: ee'*
probleem dat Marokko niet
kent. en de Spaanse Sahara
nog minder.
De mijnen van Bu-Craa. if
nu al een jaar lang prodw
ren, betekenen het einde t
het Marokkaanse monopoly
en daardoor een bedref-l
voor de Marokaanse ecotf|
mie die voor een Hink di
de fosfaat-export steunt.
Geen wonder dus dat koaj
Hassan van Marokko er zo »f
op is om een einde te niaij
aan de Spaanse administraj
in de Sahara - d.m.v. or.fc
handelingen, of anders metfl
weid. Spanje heeft haarfj
problemen van binnenlaw
politiek, en in Madrid
men waarschijnlijk wel de
re les van het koloniale «J
log-voeren geleerd mei r
voorbeeld van de onderga!
van de Portugese dictatuur
Een lange guerrilla-oorlog f
de Spaanse Sahara zou
Madrid een nachtmerrie
maar dat wil met
de Spaanse troepen in het™
bied niet klaar staan
doende voorbereid zijn f
Marokkaanse „bliksem?
af te slaan. In dat op^
geeft men Koning Hassan*
nig kansen.
En hij zal ook rekening
ten houden *met de wraajr
de buurstaten Mauretaiw
Algei .ie, met wie hij eer*1
gemeenschappelijke actie J
gen de Spaanse Sahara
afgesoroken, maar die M
buiten het probleem Pr0,
te houden.
Het Algerijnse leger 's
katje om zonder handsch'
aan te pakken, zoals tJJ
met schade en schande
moeten leren en Maurew
stelt zelf militair meI
voor, maar kan voor h®
proe m rekenen op de e-
sieve kolfspel Gaddhal
Lybië die de volle stell/bj|
zijn kr v-ht heef °^'J
Als Peger-nven die ift
volut.ie riin ontstaan.
heD»
e 11 ven drip eru?*5 i
ver^ -r,n kor'HO -J
ziin dictatoriaal regime
troon in Rabat stn 1 wan
Buitengewoon actueel
steeds) het al weer enige tijd
leden uitgegeven boekje
minderheden in onze si
„mg Zuidmolukkers,
mers en buitenlandse
mers („Gasta
Lastarbeiders?"), van
van free-lance journaliste
Michon. In zakelijke be-
dingen brengt ze ons -
leiding van een r
orogramma's - snel van ur
genwaan af dat Nederland
een zeldzaam tolerant
vormen. Door ook de 1
achtergronden te
heeft Michon van dit -j
helder overzicht gemaakt
mensen in een vreemd lan„
hoe ze zich hier (vallen
staande houden
is (r
tijd
over
samen
Sum
werk!
.Gastarbeide
de ha
Mi
bewo
naar.
reeks
a.
de
and
vol
de historisr
belich
boekje
akt v
land
Mary Michon: Oordeel, vo
oordeel, veroordeel. (Anth
boeken, uitg.: In den Tor
Baarn)
De jongste Griekse omwen
ling heeft, zo menen (vrezen)
len nog geen al te vaste basis
gehate kolonels en hun (bei
(knechten zijn afgezet, som:
gen zijn verbannen, worden u
licht vervolgd, maar zijn r
verdwenen In dat licht bez
kan het alleen maar nuttig 2
om een tweetal boeken over
Griekse verzet (van nu en vr
ger) te lezen, al was het slee
om te kunnen herinneren wa
zich nog onlangs in Grieken!
heeft afgespeeld.
Amalia Fleming, bekend
strijdster van de kolonels, h«
een recht-uit-het-hart, ontr
rend soort dagboek gewijd
haar verzet Het is een gena
loze ontmaskering van
Griekse dictators en hun hi(
likkers
Bij Van Gennep kwam
Gedichten van het Griekse
zet Een beklemmende verza:
ling gedichten die duide
maakt onder welke druk
Griekse bevolking heeft gelei
Amalia Fleming: Thuis in
loren Griekenland. Uig.: J.
Gottmer, Haarlem (f 16,50)
Morgen is het jouw beurt,
dichten van het Griekse ver
Uitg.: Van Gennep, Amsteri
(f 8,90).
Aan de elfde druk is al toe
Teerling is geworpen van J
Paul Sartre in de Meulenh
Biblio-serie (waarin o.m
ken van Ethel Portnoy, Pt
Roth en ook Arthur van Sci
del) Een nu wat toneelm
aandoend werk, op de bekt
Sartre-manier, maar wel vo
durend intrigerend.
j. e. Sartre, De teerling is
worpen. Uitg: Meulenhoff.
sterdam (f 12,50).
De oceanen raken de la.
jaren haast overbevolkt va
mensen die de grote waterei
nodig op hun eentje mo
oversteken Chay Blith, een
gelsman, trad in het spoor
enkele beroemde landgeni
Met dit verschil dat hij voor
zeilreis rond de wereld een i
koos. waarbij hij nage
voortdurend.tegenwind hac
westwaartse route. Tien m
den duurde de (gesponsi
tocht in de „British Steel"
was de sponsor?). Een voc
melijk m dagboekstijl bijge
den werkje van een stoere
gelsman.
Chay Bl_>De onmogi
reis. Uitg.-. Westfriesland.
i aooR lumbik wm wm t
THEO SK
