„Alles kost veel maar je moet wel, om aan de top te blijven JOOKE LEERAERT UIT HULST EEN GROOT SCHUTTER Er moeten eens wat meer vrouwen aan duivensport meedoen" Yvonne Verstraeten een andere wereld. |s wat. soms uitbundig jivoudige Nederland0 overkomen [etje vriendelijkheid- Autocrosser Eric de Vliegere I maar met de deur in huis te vallen vroegen wij hem of het juist was dat hij door het meren deel van de Zeeuws-Vlaamse schutters als de beste van de Zeeuwse schutters wordt beti teld Guitig lachend knikt hu onbewust met zijn hoofd om vervolgens met zijn hoofd te schudden, waarmede hij zonder woorden wilde zeggen „het kan waar zijn, maar eigen roem stinkt". DONDERDAG 24 OKTOBER 1974 KOEWACHT - Autocross, een tak van sport die het laatste jaar een geweldige omvang heeft aangenomen. Niet alleen wat het aantal deelnemers aangaat, maar ook bij de verschil lende wedstrijden wordt het aantal toeschouwers steeds gro ter. De autocrosssport leeft in Zeeuwsch-Vlaanderen, dit dank zei de ZEVAC (Zeeuwsch Vlaamse Automobiel Club), die in het Vlaamse land deze sport „invoerde". De eerste wedstrijd was meteen een succes, en sindsdien - dat in een periode van twee jaar - worden de auto's steeds meer geper fectioneerd. Ondanks dat het vooralle deelnemers nog steeds een hobby is, wordt door een groot aantal rijders in alle geheimzinnigheid aan hun auto gewerkt. Dit aantal behoort dan tot de top van de Zeeuwsch-Vlaamse autocrossers. En dat is dan ook nodig. De periode waarin men gauw in een VW-tje een wedstrijd ging rijden en men dan ook nog een ere-plaats wist te behalen is voorbij. De berijder en vooral de auto zelf. denk maar aan afstel ling, motorophanging enz. enz. eisen alle aandacht, voor zich op. Voor enkelingen zoals o.a. Etienne Tieleman, Dick van Westeindeen Appie den Doelder vormt dat geen enkel probleem. Zij hebben een garage, materia len en eventueel de nodige mon teurs achter zich staan. Echter niet voor Eric de Vlie- gere uit Koewacht die het alle maal zelf moet doen Ondanks dat mag hij zonder meer tot de beste autocrosser in Zeeuwsch-Vlaanderen gere kend worden Niet alleen hier, maar ook boven de Schelde waar de ARCZB (Auto Ralley Club Zuid-Beveland) in Goes jaarlijks verschillende wed strijden organiseert Ook daar voert Eric de Vliegere m de klasse 2000 cc en meer het veld Hij staat daar met nog een wedstrijd te rijden, enkele we ken geleden werd daar de vierde en laatste wedstrijd voor het clubkampioenschap van de ARCZB wegens slechte terrein omstandigheden afgelast, met 146 punten aan de leiding Zijn grootste concurrent, Dick van het Westeinde uit Borsele staat met 143 punten op de tweede plaats De zware Porsche 2000 cc van De Vliegere die zo'n 150 Pks levert, moest in de drie wedstrijden slechts een keer ri vaal Van het Westeinde voor zich laten gaan De twee andere keren verwees hij concurrent Van het Westeinde naar de tweede plaats Op het terrein een wedstrijd op „leven en dood" Maar ook daarna, over hun auto hangt een waas van geheimzinnigheid Niets wordt prijsgegeven Etienne Tieleman uit Axel heeft het ondanks al die faciliteiten dit seizoen nog niet waar kunnen maken Pech in de klasse 2000 cc en meer sloegen hem het afgelopen seizoen steeds terug Want ondanks dat de autocross in Zeeuwsch- Vlaanderen dan nog maar een paar jaar helemaal „in" is, is nu reeds duidelijk dat zowel auto en berijder in een uitstekende conditie moeten verkeren. Eric de Vliegere werkt daar nog elke dag aan, bijna al zijn vrije uren besteed hij aan zijn Porsche 2000 cc. Al die uren zijn in die twee jaar zeker geen „weggegooide" geweest. Zijn grote successen kwamen dan ook dit jaar Van de elf wedstrij den waaraan hij deelnam, ging hij zeven keer als eerste door de finish, twee keer tweede, en moest twee keer met motorpech de strijd staken. Zonder meer een succesvol seizoen, maar de Koewachtse autocrosser blijft bouwen Bouwen aan zijn Por sche 2000 cc, die hem al die suc cessen heeft bezorgd. In de hartstikke gezellige sa lon in de Nieuwstraat in Koe wacht, rhet in het bijzijn zijn charmante echtgenote Riet, kan Eric de Vliegere uren praten over zijn geliefde tak van sport. De Vliegere: „Het blijft voorlo- ig voor mij nog altijd een hob- y Een hobby, die echter bij zonder veel tijd vraagt, want klaar ben je eigenlijk nooit. En dat mag ook eigenlijk niet Steeds weer denk je, hoe kan ik dat nog verbeteren, hoe zou ik dat het best kunnen veranderen. En dat moet ook wel, anders ben je gewoon nergens meer Alles wordt steeds meer geperfectio neerd, en daar moet je gewoon in mee" Achter zijn woning, en in het diepste geheim werkt Eric de Vliegere aan zijn „volbloed ras- paardje" Buiten zijn Porsche 2000 cc - die voor elke wedstrijd op-en-top is nagekeken en afge steld - weet Eric de Vliegere heel goed hoe te handelen bij een slip Zijn stuurkunst is zeker zo goed als zijn kennis van zijn auto Hij weet tijdens de wedstrijden waar hij zijn concurrenten moet pakken, zijn talloze voorbeelden zijn daar een duidelijk bewijs van. Toch denken nog velen dat autocrossen een sport is om een ander in de vernieling te rijden. Maar niets is minder waar. Au tokennis en stuurmanskunst zijn hier heel belangrijk. De Vliegere: „De echte rijders blij ven over Veel jongens beginnen ermee, maar als de resultaten uitblijven stoppen ze er al gauw mee Je zou eigenlijk een team moeten hebben om je auto op- en-top te kunnen perfectione ren Belangrijke punten zijn o.a ophanging motorblok, soort banden Eigenlijk te veel om op te noemen. En dat soort dingen moet je allemaal leren. Als een andere wagen sneller optrekt, moet je er voor zorgen dat zoiets bv bij jou ook verandert. En zo ga je maar verder. En dat kost tijd, heel veel zelfs" Maar Eric de Vliegere heeft er dat allemaal voor over. Zo heeft hij, toen hij zijn Por sche kocht, de versnellingsbak van vijf versnellingen terug ge bracht naar drie versnellingen. Dit om tijdens een wedstrijd het risico niet te lopen een ver keerde versnelling in te schake len, waardoor je meteen uitge schakeld bent. Zo zijn er meer puntjes, die de Koewachtse au tocrosser echter allemaal voor zich zelf houdt. En terecht, on danks het amateurisme wordt elke verbetermg geheim gehou den. De Vliegere: „Dat alles kost soms veel geld, maar ieder wil op die eerste plaats komen en dan kun je niet anders. Het gaat steeds sneller, en wil je aan de top blijven moet je daar in mee". Ondanks die heerschappij in Zeeland en Brabant denk hij er nog niet aan om over te gaan naar grote wedstrijden, zoals in Valkënswaard. De Vliegere: „Ik heb de tijden al dikwijs vergele ken met de tijden van hier, maar dan zou ik toch niet verder ko men dan zo'n vijfde plaats. Mis schien later nog wel eens, maar dan zal eerst mijn wagen tech nisch nog heel wat verbeterd moeten worden". Voorlopig heeft hij het met de wedstrijden in Zeeuwsch- Vlaanderen, Brabant en ook België al druk genoeg. De vele bekers in de salon zijn daar een stille getuige van. En de kans is zeer groot dat hij binnenkort de „titel" van clubkampioen achter zijn naam mag schrijven. Voor lopig zijn grootste wens. Val kënswaard? „Natuurlijk zou ik daar ook graag rijden. Wie weet, misschien komt dat later nog eens", aldus De Vliegere. PIET DE MAAT St..JANSTEEN - Als wij Jooke Leeraert in de avond uren in zijn in aanbouw zijnde woning in de Geslech- tendijk te Sint-Jansteen aan treffen en met hem een praatje willen houden over de schutterssport, dan is hij hiertoe direct bereid. Als hij dan echter gaat vertel len dat hij tijdens zijn 6 jarig lidmaatschap van ut scnutters- sociëteit DE BATAVIEREN te Hulst reeds 4 maal het koning schap heeft behaald en zelfs dit jaar de KEIZERSTITEL (drie jaren achtereen het koning schap) veroverde dan weten in gewijden wel dat hij zijn pijlen ongeveer kan sturen naar ge wenste doelen Hij beoefent de schutterssport reeds vanaf zijn 6e jaar en de nu 26-jarige heeft er dus al een 20 jaar opzitten Oorspronkelijk was hij echter een liggende wip- schutter maar het schieten op de staande wip heeft bij hem de voorkeur gekregen De oorzaak hiervan was wel dat hij zijn va der Piet Leeraert weieens verge zelde naar een schieting op de staande wip en hierbij bleek dat hi) uitzonderlijke aanleg hier voor had De vele successen die hij behaalde is hier wel een be wijs van. Hoeveel hoofdvogels, zijvo gels en Kallen n.j o jaren tijds heeft afgeschoten, kan hij niet bij benadering zeggen. Naast het lidmaatschap van De Bata vieren is hij ook lid van een schutterssociëteit te Sint- Gillis-waes in België Ook in deze sociëteit wist hij zich reeds de koningstitel toe te eigenen Bij een schieting die door deze sociëteit werd georganiseerd en waaraan een honderdtal schut ters deelnamen, wist hij het te ogel. drie zijvogels en een kal af te presteren om een hoofdvogel. schieten wat wei een zeldzaam heid is Ook op een staande wip schieting te Sint Niklaas (B), ge naamd De Grote Prijs Louis de Cock, waaraan door meer dan honderd schutters werd deelge nomen. was hij iedereen de baas Op deze schieting mocht iedere deelnemer 3 maal schieten op de hoofdvogel die alleen op de prang stond Joke Leeraert was de enige die hem 2 maal naar beneden deed tuimelen en hier mede een prachtige marmeren trophee wist te winnen. Toch gaat zijn lidmaatschap van De Batavieren te Hulst hem nauw aan het hart en al telt deze sociëteit slechts een elftal leden, dan heeft hij hierbij echte vrien den gevonden Hij denkt er dan ook niet aan. nu hij binnenkort een Stenenaar gaat worden, om van sociëteit te veranderen. Echt blij zal hij echter zijn als hij zijn woning kan gaan be trekken want dagelijks na het verrichten van zijn taak in dienst van de gemeente Hulst, is hij tot de late uren bezig om vele karweitjes in zijn nieuwbouw op te knappen, waardoor de oefe ningen met pijl en boog weieens komen te vervallen. Aan de tra ditie om minstens eenmaal in de week te gaan schieten, houdt hij echter de hand DUUST REINS. (Van onze duivensportmedewerker) BRESKENS - Op gezette tij den kan men dagelijks boven het wijde polderlandschap aan de Lentediik tussen Breskens en Hoofdplaat een aantal duiven hun rondjes zien vliegen. Een beeld dat men overigens 'heel Zeeuwsch-Vlaanderen dage lijks kan aanschouwen, want ook buiten de dorpen en steden wonen duivenhnuders Deze vo gels echter behoren niet toe aan een mannelijke ...melker", maar zijn eigendom van mejuffrouw Y. (Yvonne) Verstraeten. Een van de weinig vrouwelijke leden van de afdeling Zeeland van de Zuid Nederlandse Bond van Postduiven houders. Maar dan wel een dame die dit jaar bijzonder succesvol aan de vele wedvluchten heeft deelge nomen, getuige de tweede plaats in het provinciaal Asduifkam- pioenschap jonge duiven en een eerste duifkampioenschap jonge duiven, bij één der grootste dui vensportverenigingen in deze provincie, namelijk „Nog Snel ler" te Breskens. waarvan ze nu 3 jaar lid is Een zeer actief lid bovendien, want ze maakt ook nog deel uit van het bestuur Doet Yvonne. („Ja zeg maar Yvonne, liever dan mevrouw of mejuffrouw") ook zelf aan de verzorging van de duiven? „Ja zeker, ik doe alles zelf. daar komt geen man aan te pas In de zomermaanden.ben ik 's mor gens om halfzes present om het hok schoon te maken en de ver dere verzorging van mijn duiven en 's avonds nog eens". Maar er is natuurlijk meer en als je in het vliegseizoen aan de wedvluchten wil deelnemen, moet je je duiven ook inkorven, de poule-brieven invullen enz Ook dat is Yvonne niet vreemd en je kunt haar dan op de daar voor gestelde uren tussen haar mannelijke collega's vinden in het mkorflokaal van de Bres- kense vereniging, waar al of niet bij een pilsje of frisdrank dan wordt gewikt en gewogen over de kansen in de aanstaande wedvlucht. Ook daarbij gaat Yvonne een debat niet uit de weg Het is bij haar niet „inkor ven en weg-wezen". „Nee ik druk daarbij niet mijn pet", zegt ze lachend Of ze altijd gelijk krijgt van haar manne lijke sportvrienden? „Nee dat niet en dat zou ik niet willen ook Er werd in het begin wei eens gevraagd toen ik kwam in korven, moet je ze geen kusje ge ven voor je ze in de mand stopt, maar dat interesseerde me niet, ik ben gewoon doorgegaan en nu is het zover, dat, als ik 's zondags na een wedvlucht mijn consta- teur inbreng ze belangstellend vragen hoe ik heb gepakt. Ook aan het zogenaamde koppelen van de duiven is ze nu toe: „In het begin heeft mijn vader mij daarbij weieens geholpen, van hem heb ik ook mijn eerste dui ven gekregen. Yvonne mag dan pas op latere leeftijd actief aan de duiven sport zijn gaan deelnemen, een feit is dat ze van jongs af aan bij haar vader, de zeer bekende liefhebber René Verstraeten uit Oostburg, de duivensport van nabij heeft gevolgd. Ze wilde dan ook al veel eerder duiven houden maar boven haar win kel, een drogisterij aan de Markt in Oostburg, was eigenlijk geen goede gelegenheid, bij haar later betrokken woning aan de Len- tedijk bij Breskens wel en dus kwamen de duiven er, eerst in een noodren, die later, na het verkrijgen van een bouwver gunning, werd vervangen door een permanent hok, waar nu pas weer een stuk is aangebouwd „Iets geks of iets speciaals heb ik in deze sport nog niet meege maakt, hoewel ik in het begin weieens bang was dat ik een duif zou klokken, die tijdens het „vallen" van de duiven bij een wedvlucht, op mijn hok zou aanvliegen en later zou blijken dat het geen duif was die ikzelf had ingekorfd, vooral bij jonge duiven kan dat toch. maar dat is gelukkig nooit gebeurd" Maar ja, als beginnende lief hebber zou dat niet iets gek zijn, evenmin zoals het feit, dat Yvonne, vorig jaar tijdens het van kracht zijnde zondagrijver bod in verband met de oliecrisis, op een herenfiets met een mand duiven achterop naar het club lokaal, café Scheldestraete in Breskens reed, voor een hokten- toonstelling: „Ja", zegt ze, „als je je auto niet mag nemen en je hebt geen damesfiets". Met haar winkel in Oostburg en haar dui ven aan de Lentedijk heeft Yvonne het druk. Vakantie is er dan ook niet bij: „Dat kan ook niet zegt ze, „want een goeie melker (afgezien of ik wel een goede ben dan, kan nooit lang van zijn duiven weg zijn, maar ik geef niks om vakantie, al zou ik toch weieens wat meer tijd voor mijn duiven willen". Na het vliegseizoen heeft ze op haar hok nog betrekkelijk veel duiven 30 jonge en 24 oude dui ven: „Eigenlijk te veel. maar ik moet nog ziften". Dit aantal blijft ze niet de hele winter hou den. Er zijn volgens Yvonne dit jaar teveel „waaivluchten" ge weest zodat goed uittesten niet kon en het jammer vindt dat er te weinig vluchten zijn geweest met een kopwind. Opvallend is dat ze in ons hele gesprek niet met door haar dui ven behaalde goede uitslagen voor de dag komt, in tegenstel ling tot vele andere duivenmel- ders, die daar grif mee voor de dag komen. En toch hebben haar duiven, en vooral haar jonge, uitstekend gevlogen, vandaar die tweede plaats in het provin ciaal asduifkampioenschap. Haar grootste succes was dit jaar wel het winnen van de hoofdprijs een vaatafwasma- chine in de nationale wedvlucht voor jonge duiven op 24 augus tus jongstleden Zij won toen na tionaal de 22ste, 25ste en 41ste prijs. <#s« #■3 llame SIRE.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 11