ager
„Men wil Europa
bouwen in
plaats van
problemen oplossen
Arianna trekt
van leer tegen fa
Dolle Mina's
Schoonheids-
wedstrijd
enst
dbewaking
ditie
Zwart wit
Doodsbleek
DOOR
CORN.
VERHOEVEN
lingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen „pe lingen pe l ngen
ingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen
peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen „peilingen peilingen peiling
eilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen peilingen
DAG 28 SEPTEMBER 197(
een toenemend aantal
srs aan te trekken.
i grote verscheidenheid
:n uitgevoerd.
m over een grote mate
n.
ARIE VAN DER HEK:
'steemanalist/program-
te nemen met:
01607-3551
internationale
fabriceert en
eft plaats voor
gedachten uit
ipleiding, die in
irnde sektoren.
an ons bedrijf,
eren onder de
rganisatorisch
il voor service
team moeten
n beschikken
est-Brabant of
het belang dat
WIJ BIEDEN:
- prachtig volledig uitgerust
service-station
- woonst was en smeerplaats
- bezoldigde opleiding
- goede winstmogelijkheden m
een minimum aan investering
ARIE van der Hek, P.
v.d. A.'er, klein en
energiek is een van
van de Kamerleden die
ook lid zijn van het
Europese Parlement. Hij
spoedt zich naar Straats
burg om met zijn colle
ga's het uitvoerende or
gaan, de Europese com
missie te controleren.
Het is haast niet op te
brengen, vindt Van der Hek
zelf, om naast het Kamer
werk tijd te vinden voor al
le vergaderingen (en de
commissiebijeenkomsten) van
het Europese Parlement.
..Ik ben dalai- selectief in",
zegt hij- „De parlementsverga
deringen probeer ik zoveel
mogelijk bi'j te woman. Voor
de rest ben ik er alleen bij ails
het om belangrijke besluiten
gaat- Het is fysiek niet te
doen- In Nederland iis diaar
nooit een oplossing voor ge
vonden. Andere landien staren
vaak politici die hun sporen
verdiend hebben en zidh niet
meer zo diruk hoevein te ma
ken Engeland stuurt bij voor
beeld lords diie zeker zijn van
hun zetels im heit Hogerhuis en
uit Duitsland komen mannen
die eigen-lijk alleen bij stem
mingen in de Bondsdag niodig
zijn- Dat bevordert natuurlijk
de kwaliteit vain het Europese
Parlement niet. Soms lijkt het
een bejaardentehuis".
Run je het Europese werk
dan een soort versiering noe
men?
Van der Hek'. „Nee, zo zie
ik het niiert. Ik ziie mijn llild-
maatsohiaip van het Europese
Parlement als een marnier ooti
belangrijke informatie te krij-
gen. A-l'le voorstellen van de
Europese Commissie bereiken
je en dat levert veel informa
tie op die je in je werk kunt
gebruiken. Onze Tweede Ka-
j mer heeft helemaal geen greep
op de Europese zaken, de be
sluiten worden pas bekend als
ze al genomen zijn. In die
informatie ligt voor mij die
«rote waarde van dit werk"-
Heeft het Europese Parle
ment voldoende bevoegdheden
om de Europese politiek ta
controleren?
Van der Hek: „Zeker niet.
We kunnen alleen de Europese
Commissie naar huis stiuiren.
Daar is een twee-derde meer
derheid voor nodig- Van dat
recht is nog nooit gebruik ge
maakt. Je kunt je trouwens af
vragen of de Europese Com
missie wel d-e instantie is, die
voor bepaalde fouten mioet
boeten. De Commissie is niet
de baas, maar de Raad van
ministers. Verder mogen we
de begroting afwijzen. Als we
dat doen, is de vraag wat er
met die begroting gebeurt. Het
parlement heeft geen invloed
op de leden van de Commis
sie, dus er gebeurt totaal niets.
Dat begrotiinigsrecht blijft een
loos gebaar. De inzichten bin
nen de Europese Commissdo
veranderen toch niet".
Hebt u een oplossing voor
die gebrekkige controle?
Vain dier Hek: „Ik vind dat
nationale parlementen grotere
verantwoordelijkheden moeten
hebben. Dan kunnen de minis
ters op de vingers gekeken
worden en die nemen de be
slissingen in Europa- De
Tweede Kamer moet over Eu
ropese zaken door de regering
geraadpleegd worden- Ik heb
daarover een proefiballaninetje
opgelaten in kamervrage
minister Lubbers. Mijn laatste
vraag in een reeks vragen
over -deze problematiek geraad
pleegd wordt.
vaiste Tweede-Kamercommis
sie voor Europese aanigelegen-
heden, die de voorbereiding
doorspreekt m-et de minister.
Dat gebeurt nu al in Engeland.
Nu komt „Europa" alleen in
de commissie van Buitenland
se Zaken aan bod, maar daar
kun jie weer niet praten over
het milieu of de ontwikkelings
hulp, want die zaiken vallen
onder andere ministeries"
Gelóóft u wel in de Europe
se eenheid?
Van der Hek: „Op een aan
tal terreinen is ddie zeker no
dig. De economische activitei
ten bijvoorbeeld zijn zo inter-
niaitiiloiiiaal vervlochten, dlat je
nationaal machteloos bent.
M-aar het ils eerlijk gezegd al
zover dat zelfs Europa niet
meer voor opOossimigen kan
zorgen. Br zijn nog grotere
verbanden nodig voor econo
mische probleemen. De OESO
(Organisatie voor Economische
Samenwerking en Ontwikke
ling), het Internationale Mone
taire Fonds, GATT en de We
reldbank zijn vaak veel betere
die EEG- De bete
de EEG is maar
het is een tus-
EEG is er om het
West-Europa te
formuleren, maar meer niet.
Europa kan de problemen van
energie, milieu, de derde we
reld en het wereldvoedsel-
wiaialfiEitalk niet aam"-
Ervaart u „Europa" wel eens
als een barrière?
Van dier Hek: „De EEG is
vaak een rem. Kijk maar naar
die aanpak* van het energie
vraagstuk. En Nederl-arad vindt
voor zijn ideeën buiten de
EEG meer steun dan er in
Frankrijk an Italië zijn altijd
tegen en buiten -Europa" vin
den we in de Scandinavische
laindiem en Canada medestan
ders, bijvoorbeeld wiat betreft
de ontwikkelingshulp. „Euro
pa" bestaat uit twee onver
zoenlijke delen, de Romaanse
en de Germaanse landen. Er
wordt veel te veel tijd ver
daan met de pogingen over
eenstemming binnen die EEG-
lamidien te krijigen.
bent de laatste tijd veel
bezig met de olieconcerns, de
multinationals. Is „Europa"
daar tegen opgewassen?
Vian der Hek: „Het gedrag
van de multinationals moet
aan internationale regels wor
den gefbonidien. De EEG is
diaarvo'or te beperkt. Vooral
als iin Europa de wil niet aan
wezig iis om er iets aan te
doen, blijven ze almachtig-
Frankrijk voelt er wiel voor,
de Fransen houden zelf hun
ofedlistrilbuitde ook in staats-
handen. Maar Duitsland is
voor een vrije markt en de
Nederlanders vinden diat die
miultiiniatiiomail'S de kurk van
hum welvaart zijn. Jia, ons land
is het bruiggehoofd voor de
multimiaitioniails in Europa"-
Hoe zou de Europese Ge
meenschap uit de malaise
kunnen komen?
Van der Hek: „Alls de leden
van het Europese Parlement in
hun eigen lamid invloed uitoe
fenen en staan voor de afspra
ken die ze in Straatsburg heb
ben gemaakt, dan zou de Eu
ropese eenheid al helemaal
rond zijn. Maar als ze thuis
zijn- zetten ze opeens een na-
tioniale hoed op. Het Europese
Parlement moet zich ervan be
wust zijn dat het serieus is en
geen spelletje. Het gaat om
dat besef en niet om het idee
van die éénwording en niet
om die bevoegdheden.
Waarom is dat besef er
niet?
Van der Hek: ,,Docxr die wij
ze van samenstelling van het
Parlement, diat heb iik al ge
noemd. En door het bdimd sta
ren op „Europa". Men wil
„Europa" bouwen in plaats
van prolblemen oplossen".
De Europese Commissie
wordt door velen, onlangs ook
door bondskanselier Schmidt,
een louter ambtelijk apparaat
genoemd.
Van der Hek: „Ja, het is alleen
maar het secretariaat van de
Raad van Ministers. Voordat
de Commissie met voorstellen
Frankrijk
is eng dominerend, het ambte
lijke apparaat is helemaal op
Franse leest geschoeid. De Eu
ropese Commissie is het han
delspolitieke verlengstuk van
Frankrijk. De Duitsers zijn
ondanks hun grote economi
sche macht, eigenlijk steeds
weer die grote afwezigen- Het
zit hem dienk dik ook im die
Franse manier van doen. Ze
weten altijd inidi-uk te
Ze sturen altijd grote ju
die Duitsers laten vaak een
gewone referendaris het werk
doen- De Duitsers zijn altijd
zo onduidelijk, weten noodt
goed wiat ze wdDlen. En steeds
trekken ze zich weer terug-
Duitse ambtenaren verkondi
gen ook regelmatig tegenstrij
dige meningen.Frankrijk
heeft de zaken veel beter ge
regisseerd'. iedereen bent het
beleid van de regering".
Hoe kot het dat de Duit-
ea 'gie'.engrrE y2
sers in Europees verband niet
goed uit de ver! komen?
Van dier Hek: „Ik denk dat
dat komt, omdat de Fransen
zi'Ch ni'et bezig houden met de
vage Europese gedachte. Ze
zien de EEG als een instru
ment voor de Franse politiek.
Dat is praktisch en duidelijk-
De Duitsers worden getrou-
bleerd door romaintösehe over
wegingen. Ook in Nederland
worden we daardoor gekweld-
Staatssecretaris Brinkhorst
(van Europese zaken) zit ook
vol van dat ideaal van het
grote Europa. Hij moet toch
weten dat de Europese Com
missie geen bondgenoot is van
die kleine landen. Lidstaatjes
als Nederland zijn altijd de
dupe.
Nederland moet net. als
Frankrijk uitgaan van zijn ei-
gein belangen- De EEG moet
een functie zijn van de Neder
landse politiek. Je kunt het
nationalisme noemen, maar
een feit ils dat je internatio
naal veel sterker staat -als je
van concrete belangen uit
gaat. We hebben geen behoef
te aan idealisten. Europese be
wegers zijn een ramp voor
„Europa".
DIRK VELLENGA
„Ik weet niet wat het beste
voor jullie is. Dat moet je zelf
maar weten. Ik bied alleen
wat argumenten aan om je
eigen keus te kunnen maken.
Stop met het luisteren naar
bewegingen als Women's Eib
en luister naar jezelf".
„Dat zegt Arianma Stassino-
poulcs tegen een aantal man
netjesputters van vrouwen,
die op een achtermiddag met
haar discussiëren over haar
boek De Vrourw als Vrouw; in
een Nederlandse vertaling nu
voor f 12,50 versohenen bij
Sijthoff. Maar The Female
Woman (oorspronkelijke titel)
ia een pleidooi vóór de
emancipatie van de vrouw met
haar typisch eigen vrouwelijke
mogelijkheden en charmes in
deze maatschappijhet is ge
richt tégen acties in de geest
van de Dolle Mina's, die aldus
Arianna als mannen willen
lijn en daarmee hun vrouw
zijn verloochenen. Wel „equal"
(gelijk aam, maar niet „same"
precies hetzelfde) als man
nen benadrukt ze herhaalde
lijk en fel- Protesten; hoonge
lach. Je proeft in de zaal bij
deze vertruide vrouwen de
argwaan tegen' deze Griekse
rijkeluisdochter, die zich deze
theorieën dan wel kan veroor
loven.
Arianna is vrouw; wil
dat weten en zijn; vrouw in
déze maatschappij. Gracieus
m het paars met wonderlijk
geen lammetjes maar tij
gertjes op haar blouse- Goud
om haar hals en pols; geen
ringen aan de vingers met fel
rode nagels. Ze hoort niet
bij die vrouwen, die „bevrijd"
hun beha's verbranden, in een
'■jd, waarin de mannen niet
eens het recht hebben ze te
dragen, zoals ze in haar boek
schrijft. Ze wil wel een geë
mancipeerde, maar geen bevrij
de vrouw zijn. Waarvan zou
?e bevrijd moeten worden?
Van het juk der mannen? De
man is immers in deze maat
schappij meestal de pisang,
meent ze.
Woman's Lib, dat lonkt naar
mannen-banen en „rechten",
vindt ze weerzinwekkend. De
ze Oeweging van Amerikaanse
Uolle Mina's valt namelijk dé
vrouwelijke natuur zelf aan,
nder het mom haar te willen
jfvrijden. Warhoofden, die
iet. logisch kunnen denken, zo
wtmineert Arianna. Zij hoopt
met dit boek vrouwen, die
échte grieven hebben, maar al
te lang door Woman's Lib zijn
uitgekreten als huissloven e.d.
de kracht te geven als vrou
welijke vrouwen terug te
slaan. Zij heeft er geen be
hoefte aan de vrouw af te
schilderen als een eunuch, zo
als Germaine Greer deed.
Arianna Stassinopoulos
werd in 1971 als eerst buiten
landse studente gekozen tot
presidente van de Cambridge
Union; de belangrijkste debat
club van de universiteit in die
stad Ze verstaat dan ook de
kunst om zaken op een rijtje
te zetten; om bepaalde discus
sietechnieken te hanteren.
Dat blijkt te irriteren- „Vaag
en algemeen geklets", is de
reactie als zij vier redenen
aanhaalt, die haar de Libbers
doet afwijzen. Ze zijn te eli-
tair-intellectueel, te opruiend
tegen de man, te reactionair
en niet realistisch, zegt ze-
„Mens, jij zou maar eens kin
deren moeten hebben en wil
len werken in deze maat
schappij", hoor je de potigen
in de zaal denken, Arianna
staat handenwringend te den
ken aan pagina 158 van haar
boek, waarin ze dergelijke re
acties afschildert als onvermo
gen om kwantitatief te den
ken Maar de reagerende
vrouwen: hoe durft ze? Hoe
durft ze te denken, dat je je als
huisvrouw ook happy zou
kunnen voelen! Gemeen vin
den ze het als Arianna de
vragen uit de zaal terugspeelt
tn de vragenstellers confron
teert met hun eigen vragen.
Een vijftal tv-mensen banje
ren overal met hun instrumen
ten tussendoor en storen de
discussie- Maar het zijn vijf
mannen en dan mag het. De
tv-interviewer roept opeens
vertwijfeld uit: „Maar ik in-
tevriew u en u mij niet!".
Maar deze arrogante uitspraak
zal wel niet uitgezonden wor
den.
ls haar boek dan niet voor
een elitaire club geschreven?
Nee, zegt ze, in Amerika en
Engeland lezen alle mogelijke
vrouwen het. Waarom zou dat
tn Nederland dan niet het ge
val zijn? De 25-jarige Griekse,
lie in Londen economie stu
deert. heeft haar klassieke
neus in veel onderzoek-mate-
Arianna Stassinopoulos
naai gestoken. Ze trekt daar
uit haar zwart-wit-conclusies.
Maar je kunt niet zeggen, dat
het alleen maar loze kreten
zijn. Het gaat niet om een
verheven theorie, maar over
heel concrete zaken, schrijft
„e. Wat wil je, als je opgevoed
bent, aldus Arianna in een
maatschappij, die door Women's
Lib we] gezien moet worden
als een door mannen
aangelegd vagevuur. En
dan wil je wel bevrijd wor
den! Maar deze zogenaamde
oevrijdingsleer is er een van
massaal egoïsme, waarbij aan
geboren verschillen van man
nen en vrouwen weggerede
neerd worden De maatschap
pij omvormen? Ja, maar dan
moet je daarbij gebruik ma-
Ken van de typische eigen
schappen, die zowel de man
als de vrouw bezit. Een man
is b.v. agressiever en een
vrouw handiger; de een is ge
schikter als secretaresse, de
ander als soldaat. En dat ver
schil aldus Arianna is aange
boren, niet aangeleerd (gecon
ditioneerd) zoals de Libber-
ons willen doen geloven-
Ze zegt: „Women's Libbers
ze de bevindingen onder ogen
kregen van onderzoeken, die
nauwe verwantschap aantonen
zouden doodsbleek worden als
tussen het gehalte der hormo
nen en verscheidene andere
talenten". Ze goochelt in het
boek dan ook met x- en y-
chromosomen om aan te tonen
hoe allerlei mannelijke en
vrouwelijke talenten er bij de
geboorte al ingebakken zitten-
Dat geldt evengoed voor het
sexleven, vindt ze. Maar:
„Women's Libbers zijn de
nieuwe seksuele wederdopers,
die ritueel en kleur met wor
tel en al willen verdelgen
Binnen niet al te lange tijd
zullen deze buitenwijk-revolu
tionairen hun paarden stallen
in de salons van Christian-
Dior". De Griekse noemt dit
optreden kenmerkend voor
een kleinburgelijk radicalisme,
dat deze beweging eigen is.
Zij vindt ook dat Germaine
Greers aanval op het reusach
tige regime van de „onvrije
/rouwen" afkomstig zou kun
ne zijn van dominee Ian Pais
ley. „Misschien rebelleert zi]
alleen maar tegen haar eigen
conventionele achtergrond.
Haar vijandige houding tegen
over de romantiek, vindt zijn
oorsprong in de valse twee
slachtigheid, die zij ziet tussen
verstand en gevoel" zo rede
neert Arianna.
Een „leuk" onderwerp is na
tuurlijk ook de plaats van de
vrouw-moeder in het gezin en
daarbuiten. Er zijn vrouwen,
die buitenshuis werken uit de
blijven draaien in deze wei-
noodzaak om mee te kunnen
vaartsmaatschappijMaar er
zijn er ook, die de voordeur
achter zich dichtklappen om in
deze maatschappij tot een vol
ledige persoonlijke ontplooiing
te kunnen komen. Alles goed
en w^l, zegt Stassinopoulos,
maar je moet dan wel zorgen,
dat je vrouw blijft. Teveel
vrouwen willen imitatie-man
netjes zijn in deze maatschap
pij. Ze wordt dan nogal krete-
rig in haar beweringen en legt
te snel allerlei verbanden.
Ze redeneert dan b.v. op een
wijze, waarvan ik me afvraag
of dat overkomt bij die massa
vrouwen de gedoodverfde
huisvrouwen voor wie zij
zegt te schrijven. Tegen Greer
vaart zij uit: „Jij wenst het
huwelijk meer te zien als een
middel voor het individu tot
zelfverwezenlijking dan als
een maatschappelijk instituut
Het kritieke punt is niet het
eerbiedwaardig instituut van 't
moederschap, maar de man
vrouwrelatie". Bij de Greerse
Libbers wordt het dan sne
een koud en kil contract tus
sen beide echtelieden conclu
deert ze vrij vlot- Het gezin is
niet uit te roeien is haar
standpunt, hetgeen ze „be
wijst" met kibboets-ervaringen
in Israël.
Bont maakt ze het ook,
wanneer ze de Libbers verge
lijkt met de Duitse nazi-ideo
logen- Beiden zijn bezeten van
de wil om te domineren. Ze
wil dat blijkbaar aan die man
nen overlaten, want die zijn
„van nature" (een uitdrukking,
die haar te gemakkelijk in
de mond ligt) veel agressiever
dan vrouwen. Dank zij die
agressieve man hebben we de
oorlog gewonnen, zegt ze; als
of de tegenpartij niet over die
agressieve mannen beschikte.
„Daar geloof ik dan ook niets
van", sputert een Amerikaan
se journalist tegen op die be
wuste discussiemiddag. Het
zijn de brains, de hersens van
de strategie, die een oorlog
winnen. U zit maar te argu
menteren- Maar daar heb ik
als journalist niets aan. Wat ik
nodig heb Zijn alleen: feiten".
Een beetje jammerlijke op
merking vond ik.
Al zijn de vrouwen dan niet
zo agressief in Arianna's mooie
ogen, het zijn toch zeker geen
doetjes. Maar wat doen de Dol
le Mina's van deze maatschap
pij? Die schilderen de vrou
wen af als sullige huissloven,
als slachtoffers van die agres
sieve mannen om hun ziin door
te drijven. Maar er zijn even
goed sullige huisartsen, kan
toorbedienden, metselaars en
timmerlieden. Het zit niet in
het vak van de man, dat zo
begeerd wordt, maar in de
man of de vrouw zelf. Daarom
kan het beroep van huisvrouw
voor velen best tot een zinvolle
aangelegenheid gemaakt wor
den. „Maar als de Libbers hun
zin krijgen" zegt ze, „zal ie
dereen gelijk onderworpen
worden aan de tirannie van de
arbeid". En dat is een belache
lijke zaak in een tijd, waarin
le nadruk gelegd wordt op
'.elfverwezenlijking in je vrije
tijd, in plaats "an in je arbeid,
argumenteert ze. Ze noemt dit
wat duur een „anachronisti
sche obsessie". Als man krijg
ie dan de tranen in de ogen
als ze erop wijst, dat de man,
de zin van zijn bestaan (zoals
die door die maatschappij is
gedefinieerd) opoffert aan zijn
•verk, opdat zijn vrouw haar
voornaamste doel (sic) kan
oereiken: een goed tehuis voor
het gezin"- De vrouw kan zich
n.u helemaal concentreren op
de enige zaak die niet genor
maliseerd kan worden: het
persoonlijke contact- Met wie
zegt ze er niet bij.
Maar die ondankbare Lib
bers of Dolle Mina's toch! Zijn
ze de man dankbaar? Kun je
denken! „Door de vrouwenbe
wegingen worden nu ai man
nen gediscrimineerd, want de
.problemen van de man wor
den genegeerd en bespot; die
van de vrouw voortdurend be
sproken". Dat de vrouw een
sexobject zou zijn (b.v. in de
reclame) vindt de Griekse
schone eigenlijk geen pro
bleem om wakker van te lig
gen. Is dat dan zo vernede
rend?, vraagt ze zich af. Kom
nou! „Het professionele man'
nelijke sexobject, zoals de
beroepsbokser, zinkt nog veel
dieper dan Miss World". Wat
die vrouwen bovendien willen,
dat zijn de aantrekkelijke ba'
nen van de mannen Ze voelen
er toch niets voor om b.v. opge
roepen te worden als sol
Is het niet ontroerend
voor die mannen? Geen won
der, dat Arianna de wind van
voren krijgt uit de gesloten ge
lederen der vrouwen in de zaal,
diie er al een beetje als man
beginnen uit te zien. Wat wil
len jullie toch?, vraagt ze. „Je
hebt toch eigenlijk al alles im
Nederland: gelijke rechten;
gelijke betaling e.d. We veran
deren de maatschappij niet
met dolle acties, maar wel met
opvoeding en voorbeeld". Wij
hebben die veranderingen
juist aan acties te danken,
zeggen haar tegenstandsters.
Een verwarrend geschetter
volgt. Twee golflengten, die
elkaar moeilijk verdragen- Ie
dere actie roept om reactie. In
iedere mening zit iets waars.
Na de Dolle-Minajaren kon
een dergelijk boek niet uit
blijven- De Vrouw als Vrouw
is een intelligent geschreven
ooek. Het geeft doordachte
discussiestof over de man-
vrouwrelatie in huwelijk, ge
zin en maatschappij. Niemand
zal beweren, dat deze vol
maakt is, zodat er best nog
wat te discussiëren en te ver
anderen valt. Wat. Arianna
zegt is deels maatschappijbe
vestigend, deels opent het
misschien toch we) de ogen
voor ontwikkelingen, die
wroeten. Ze ververst hoog
stens het water waarin het
kind ligt, dat anderen met het
badwater willen weggooien.
HENK EGBERS
In tijden van miss-verkie-
zingen en dait soort van spek
takels uiordt er door voorstan
ders van emancipatie steeds
vaker en met meer nadruk
geprotesteerd tegen deze prak
tijken. Naar mijn gevoel ge
beurt dat terecht en bij de
verwoording van dat protest,
voor zover ik daarvan kennis
genomen heb, kan ik mij van
harte aansluiten. De verdedi
ging heeft daarentegen altijd
iets glibberigs bv. dat de deel
neemsters vrijwillig handelen
en dat er zo bijzonder op
persoonlijkheidgelet
wordt.
Een drietal punten komt tel
kens terug. Het eerste dat de
verontwaardiging opwekt, is
dat vrijwel uitsluitend vrou
wen bij zulke tentoonstellin
gen betrokken worden. De
vernedering die dit insluit is
typerend voor de manier
waarop vrouwen beoordeeld
worden in onze samenleving.
Uiteraard zou deze vernede
ring niet opgeheven worden
als voortaan ook schoonheids
wedstrijden voor mannen ge
houden werden.
Het tweede punt is dat de
deelneemsters beoordeeld wor
den op louter fysieke eigen
schappen en dat de geestelijke
kwaliteiten geen enkele rol
spelen. Ik denk, dat dit be
zwaar niet alleen staat en dat
de mensen die het uitspreken
bepaald geen voorstanders
zouden zijn van een intelligen
tietentoonstelling of dat zij
spreken vanuit een gerimg-
sclvatting van fysieke kwalitei
ten. De competitie op zich is
al niet zo fraai, maar een com
petitie in eigenschappen met
de kleinste persoonlijke bete
kenis maakt het gebeuren nog
afstote Hj her.
Het derde punt is dat de
tentoonstelling zich voltrekt
onder het keurend oog van
een jury, die met koele des
kundigheid maten en houdin
gen taxeert en daardoor de
deelneemsters tot prijsdieren
degradeertHet is een verne
dering object van zo'n taxe
rende blik te worden.
Persoonlijk zou ik daaraan
nog een overweging willen
toevoegen die alleen enig ge
wicht geeft voor mensen die
zo'n wedstrijd m beginsel wel
accepteren. Van de uitslag
gaat de suggestie uit, dat de
bekroonde ook objectief de
mooiste is. En misschien is ze
de mooiste vam degenen die
meedoen, maar wie doet er nu
aan zo'n misselijke vertoning
mee? Uiteraard alleen mensen
die ertegen kunnen. Hiermee
vervalt wel iets van de be
zwaren die genoemd zijn,
■maar blijven meteen de mees
te vrouwen van de competitie
uitgesloten, eenvoudig omdat
ze er nit* tegen kunnen of
zich voor zo iets niet lenen.
Onder haar bevindt zich waar
schijnlijk degene die ook in
de ogen van de jury de mooi
ste zou zijn, maar die er zelfs
niet aan denkt om deel te
nemen. Ik neem aan, dat ie
dereen wel zo gelukkig is in
zijn eigen omgeving wel zo
iemand te kennen.
Daar komt iets bij, dat m
het hoofd van een jurylid niet
kan opkomen: hoe beter wij
iemand kennen, des te weer
zinwekkender wordt het idee
hem of haar aan een schoon-
heidswedsirijd te zien deelne
men. Wat wij, de kenners van
zo iemand, de kenners in de
jury kwalijk nemen, is niet
zozeer dat ze kijken, maar dat
ze met kennersblik kijken,
dus haastig en tot snel oorde
len bereid. De kenners kijken
vernederend omdat zij niet
goed kijken, want zij kijken
onpersoonlijkdus onmense
lijk. Iemand naar wie we dik
wijls kijken, krijgt altijd een
eigen en onvervangbare
schoonheid, die met geen an
dere vergeleken of in competi
tie gebracht kan worden. Elke
andere schoonheid is een ef
fect van een onpersoonlijk,
nauwelijks objectiverend,
ma-r eerder puur oppervlak
kig kijken.
Awleen op deze nogal domme
manier kan schoonheid de in
zet worden van iets als een
"ompetitie. Het is bijna on
denkbaar dat iets dergelijks
zou gebeuren met andere, ui
terst persoon lijke eigenschap
pen als goedheid of vriende
lijkheid. Een wedstrijd in
vriendelijkheid is onbestaan
baar, omdat hij onmiddellijk
rou ontaarden in een competi
tie in schijnheiligheidHet is
onbegrijpelijk, dat niet op gro
tere schaei begrepen wordt,
dat de beste menselijke ei
genschappen niet geschikt zijn
om er wedstrijden in te hou
den.