Het „verraad" van Harold Wilson Doorstromen RATEUR Vraag aan Jongerenconcilie in Taizé staat geen vrijblijvendheid toe 1 Utrecht niste/ »te i in 't centrum van t. DCÉ» Het geheim Luisteren Opblaostaktiek Geen paniek Rijk Ontmaskering DOOR CORN VERHOEVEN bedrijf in omgeving q0 t voor spoedige indien® in ervaren man. ongeveer 30 jaar t in staat te zijn de gehele atie en de rapporten™ moedermaatschappij 2P,, 1 e voeren UHGÏN PE LINGEN PE L NGEN PE LINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE L NGEN të.fnlirPNDPM iiircMEILly?,f^1^^1EIL|N?EN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN iLircw pfiimmi DcnE.LV/^c9,EN r,rf.EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILING [HINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN ies worden ingewacht nn it blad rn,KERK, WAT ZEG JE VAN JE TOEKOMST"? accommodatie bestaat oom met kantoren, grote :s en magazijn, woonhuis, rneerd merk aanwezig^ sn parkeerruimte aanwe- act vrij, grootte ca. 3000 Hypotheekbank N v :oor te Breda een typewerk en kzaamheden te verrichten, niveau laris sslag en vakantie iding /orden uitgenodigd hun n aan ons adres traat 49 te Breda v. d. Beek). h de commerciële belangen i/an* ndere uitgaven ondergebracht dl Breda. Maastricht, Roermond en ruit voortvloeiende toeneming d erkoopwerkzaamheden voor zo ketlng-atdeling overgegaan rot (Van een onze verslaggevers) TAIZé In het kleine Franse dorp je Taizé, boven op een van die prachtige Bourgondische heuvels dicht bij Cluny, dat eens een brandpunt van het Chris tendom was, in dat Taizé is vorig weekeinde, zo lijkt het, iets onherroepelijks gebeurd. Veertigduizend jonge mensen, samengekomen uit alle I (ontinenten, hebben zich gericht tot de kerk, in welke verschijningsvorm dan ook, met de keiharde vraag: „Kerk, I wat zeg je van je toekomst"? Een vraag die met al haar bedoelingen te lezen is in de brief, I «elke het Jongerenconcilie gericht heeft aan het volk van God I in waarin geen ruimte te vinden is voor zelfs nog maar een I treintje vrijblijvendheid. isver commercieel gerichte acw*£ 'erving van zgn nationaal adve iet hoofd van de Marketing-atd voeren verkoopbeleid vlezen en gegevens ven d? sec£ an hel bestaande Buitendiensiapf voting zoeken wij een unctie dienen sollicitante11101 nleg opleiding en stimuleren van de bu'terv i in- en extern verkeer woord en geschrift me gen dj j,I» ouwelijk zullen worden beha vermelding van nr. M elangrilkheid van de functie. Is uitstekend te kwalificeren zil" De vraag is gesteld voor het I forum van de wereld- Jozef, I ie zwarte jongen uit Zaïre die I ie brief tijdens het zondag- I echtendgebed voorlas, stond I op dat moment overal, dank I zij de moderne communicatie- media. De vraag is gesteld en er zal leen antwoord moeten komen, I e en onherroepelijk. Na dat Inndagochtendgebed stond ik I -et honderden anderen in een Ilange rij om eten te halen. Naast mij stond een jonge Ipriester. „Ik ben niet alleen 1 erg onder de indruk van de [brief, erkende hij, „maar ik I ben er zelfs door geschokt- I Het eerste wat ik dacht was: I toon ik, als man van de kerk, [liet eigenlijk in een veel te I mooi en groot huis? Moet ik 1 riet gaan verhuizen?" Maag in lie voor deze gelegenheid op- I getouwde tenten-kerk van I Taizé zaten nog wel andere I runnen van de kerk, voor wie lie schok veel groter moet zijn I geweest- Mannen in toga's met Ipaarse knoopjes erop en paar- I sjerpen erom als een kardi- I raai Willebrands en een kar- I dinaal König, mannen als se- tretaris-generaal dr. Philip I Potter van de Wereldraad van I Kerken en een praeses Thim- IW van de Raad van Evangeli- I ache Kerken in Duitsland. I Mannen, hoog in de top van I ie kerkelijke hiërarchie, voor I w het om andere dingen zal 1 - gegaan dan om een nog I altijd eenvoudig woonhuis I «innen die de volle reikwijd- Ite kunnen overzien van de I haag aan de Kerk of ze be- I "id is af te zien van maehts- I Jebruik, van compromissen [»et de politieke en financiële 'achten, of ze bereid is haar 'Knechten prijs te geven en 'e zien van kapitaalvor- I «mg, of ze eindelijk eens met [zichzelf verzoend wil raken, universele gemeenschap 1 worden waarin allen sa- i 1 delen. Of ander voor- (eld of de Kerk weer een Jok van zaligspreking" wil |L'™en, zonder andere zeker- Christus, een arm contemplatief, vrede Tappend, brenger van vreug- EL® van een bevrijdend voor alie mensen, ooik, zo i.i erbii. al zou dit leiden Ik'. vervolging om de gerech- Kerk, wat zeg je van je toekomst? Telkens als de klokken van Taizé begonnen te luiden, zaterdag tot drie maal toe, trokken de duizen den jongeren die de opening van hun concilie bijwoonden, vanuit de campings de heuvel op om daar naar de tenten- kerk te gaan. Twee uren, of daaromtrent, van bijbellezing, gebed, bezinning en luisteren naar „berichten" die jonge mensen uit allerlei landen kwamen brengen. In een peri ode van stilte, die in elke dienst is ingebouwd, zit je, hoogst ongemakkelijk, op de harde klei en de nog hardere stukken steen en je kijkt rond. Je denkt aan zoveel mensen van wie je weet, dat ze aangaande de kerk eigen lijk helemaal geen hoop meer hebben; laat staan dat ze nog over een toekomst durven pra ten. En je verwondering daar over wordt steeds groter, want hier zitten zo'n 40 000 jonge mannen en vrouwen wie het juist om die toekomst begon nen is. Nou, wat wil je dan eigenlijk nog meer? Maar dan moet er geen misverstand over bestaan dat die kerk er in de toekomst anders moet uitzien dan de kerk nu- Het moet geen kerk zijn van instituties, geen kerk die, met wat voor midldeien dan ook, vecht voor zelfbehoud, maar (citaat uit de brief) een volk vam rechtvaar digheid, midden in de strijd van uitgebuite mensen en vol ken, een volk' van gemeen schap, waarin ook de niet-ge- lovige een creatieve plaats heeft. Hoe komt het nu eigenlijk dat dit allemaal im Taizé ge beurt? Hebben die monniken, wonend in de stilte en de wijdsheid van het Bourgondi sche heuvelland, iets gevonden dat de kerk een nieuwe lente kan aanbrengen? Tijdens de drie openingsdagen van het Jongerenconcilie heb ik aan een aantal jonge mensen, niet alleen uit de Westbrabantse groep met wie ik ben opge trokken, maar ook aan ande ren, uit Indonesië, uit Duits land, uit Canada, uit Joegosla vië, igevraagd, waarom ze toch allemaal en sommigen jaar na Jaar naar Taizé komen. En hun antwoorden verkla ren het „geheim" van Taizé. Daar vinden ze de kerk zoals ze die willen en nodig hebben. De kerk die niet bekommerd ls om zichzelf, maar om hén- De kerk die niet praat, maar veelzeggend luistert- De kerk die geen macht heeft en geen bezit, maar vrij is en ongebon den aan wie of wat dan ook. De kerk die de stilte respec teert waarin mensen tot zich zelf kunnen komen. De kerk die niet vraagt wie je bent en wie je vader en moeder wa ren, die niet vraagt waar Je vandaan komt of waar je heen gaait, die niet vraagt wat je denkt of hoe je leeft, maar die iedereen accepteert zoals hij Dat is niet nog weer eens een nieuwe kerk. Er bestaat geen. „kerk van Taizé" en die zal er ook nooit komen. Want telkens opnieuw krijgen de Jongeren te horen, dat ze terug naar huis moeten en proberen, samen met anderen, hun „el- gen" kerik de gestalte te geven die ze ervan verwachten. Luisteren naar Jonge mensen en ernstig nemen wat zij zei dein, daarin heeft in wezen de vier en een half jaar durende voorbereidingstijd van het Jongerenconcilie bestaan. Uit hun gesprekken en uit hun brieven is een beeld naar vo ren gekomen, dat getekend wordt in de woorden, waar mee de brief aan het volk van God begint: „Wij zijn op een aarde ge boren, die voor de meeste mensen onbewoonbaar is. Een groot deel van de mensheid wordt uitgebuit door een min derheid, die onverdraaglijke voorrechten geniet. Talrijk zijn de politiereigimes die de machtigen hun bescherming verlenen- Multinationale maat schappijen leggen hun wetten op. Winstbejag en geld zijn de baas- Zij die de macht in han den hebben luisteren bijna nooit naar hen die tot zwijgen gedoemd zijn". Daarna volgt onmiddellijk de vraag, die een zware taakstelling inhoudt: „Welke weg naar bevrijding wordt er door het volk van God geopend? Het kan deze vraag niet ontwijken". Het morgengebed van zondag, waarin deze brief werd voor gelezen, was het hoogtepunt van het voor de concilie-ope ning opgebouwde programma. Het thema daarvan was „Een vuur op aarde ontsteken". Za terdag waren daar twee gebeds diensten aan voorafgegaan, in de middag onder het motto 1 -■ aflKB nanHBnnrnTTTnrïïnuBB—TT—— I Jyj^ mi ■min -iTaiïf. J* groep van Westbrabantse jongeren die maandagavond moe, maar heel voldaan uit kwam. Het zijn van links naar ree hts: Man us, Betje, Marjan, Conen, Annemieke, - -... T^^- TTTT1 - TT-1TTT „Armen en onderdrukten" en 's avonds met als thema „Te kens van opstanding"- In die bijeenkomsten vertelden jonge mannen en vrouwen hoe zij in hun land en in faun situatie de samenleving ervaren- Zoals een Indiaans meisje uit een Amerikaans reservaat, een jonge mijnwerker uit Zuid- Atri- ka. een meisje uit New York dat geen kant meer uit kan in de consumptiemaatschappij, een jonge wetenschapper die op straffe van ontslag gedwon gen was mee te werken aan een bewapeningsproject. En 's avonds, bijvoorbeeld, een Portugees, die als teken van hoop en opstanding de recente gebeurtenissen in zijn land be schreef. Zo tekende zich in deze openingsdagen de lijn ai die ln de voorbereidingsjaren tot dit concilie is ontstaan: signa leren hoezeer en waardoor de ze aarde voor velen onbe woonbaar ia, uitzien naar te kenen van hoop en tenslotte de kerk ais volk van God, geïnspireerd door de opgesta ne Christus, inzetten en waar dat moet op het spel zetten in een strijd tegen onderdruk king en onrechtvaardigheid Hoe de j-ongeren de kerk dan zien wordt duidelijk uit een van de notities bij de prakti sche uitwerking van het conci lie: „Om vooruit te lopen op één van de karakteristieken van de kerk van morgen zal het concilie van jongeren zich een weg banen zonder kapi taal, zonder geld-reserves, in xelf-financieriwg" Belangrijk is, dat de uitwer king van het concilie geen zaak van alleen jongeren zal zijn. Om in Nederlandse poli tieke termen te spreken: Taizé wil een apblaastactiek volgen zo ongeveer als D'66 destijds voor ogen stond. „Verborgen" leven temidden van het volk van God. Het leven en de strijd van allen delen, jonge ren en ouderen, kinderen en ouden van dag-en, in. het bij zonder de meest verdrukten. En dit alles niet „in naam van het concilie van jongeren" maar „in naam van het volk van de zaligspreking", zonder groepjes die specifiek van het concilie van jongeren zijn. Intussen gaat het concilie door- Met, volgend jaar, ope ningsplechtigheden in andere continenten, met conciliebij eenkomsten in Taizé en op andere plaatsen in de wereld. De eerste periode zal gewijd zijn aan de dialoog met de verantwoordelijken in de ker ken over de vragen die nu gesteld zijn- Daarna komen andere thema's aan de orde: wat kunnen gelovigen en niet- gelovigen samen doen en zoe ken; langs welke weg kan er invloed uitgeoefend worden op economische en politieke machthebbers; wat is de rol van de pers en welke macht vertegenwoordigt zij; welke is de plaats in het volk van God van de leken en van de ambtsbekleders; wat zijn de minimum structuren in het volk van God om gemeen schap en communicatie moge lijk te maken? De opening van het Jonge renconcilie is voorbij en ze was getekend door het alles beheersende thema „Onszelf op het spel zetten". Nu en dan leek het erop, dat dit daad werkelijk en onmiddellijk moest worden waargemaakt. Bijvoorbeeld op die drukkend hete donderdagmiddag van aankomst, toen Cr kilometers ver met bagage en tenten moest worden gesjouwd door dat de wijde omgeving van Taizé door gendarmes voor au to's was afgegrendeld. Of, nog erger, in de naeht van donder dag op vrijdag, toen storm en onweer het reusachtige tenten kamp teisterden en er boven dien voor zorgden, dat de heu velhelling, waarlangs de conci- liegangers 's ochtends naar de kerk moesten, moddervet en spekglad was. Maar geen pa niek, alles ging gewoon door. De gebedsdiensten, de bijeen komsten in kleine, internatio naal samengestelde gespreks- Een sensationeel applaus klonk op in de tenten-kerk van Taizé toen prior Hoger Schiitz er bekend maakte, dat hij een reis naar Chili zal maken, daartoe als het ware gedwon gen door aanhoudende verzoeken van jonge mensen om daarheen te gaan, waar de toestand ernstig is. „Maar", zei prior Roger, „hoe moest ik kiezen? Waar zou ik het eerst van al heen gaan? Het land waar ik naar toe zal gaan is Chili. Ik ga naar Chili om te luisteren, te bidden en te trachten zowel diegenen te be grijpen die arm zijn als hen in wie ik de opoffering van hun hele leven bewonder". lange, lange rijen, typisch voor Taizé, en de nacht van stilte en gebed van zaterdag op zon dag, waarin allen samen eu charistie vierden en waarin vooral gemeenschap tot uit drukking werd gebracht met mensen, overal ter wereld, die gedwongen worden tot zwij gen. In die nacht bleek trou wens, dat de vermoeidheid menigeen parten begon te spe len. Wie in de Verzoenings- kerk een enigszins comforta bel plaatsje had bemachtigd, was al snel in een zwijgend gevecht gewikkeld met de slaap. En keer op keer moes ten er „verliezers" worden ge wekt omdat hun gesnurk de stilte geweld aandeed. Maar goed, dat waren maar rand verschijnselen. Zondagavond was iedereen weer kwiek ge noeg om ergens een plaatsje te vinden in een van de grote kringen, waarin, zo internatio naal als maar mogelijk is, ge zongen, gemusiceerd en ge danst werd. Want ook dat is Taizé, waar niet alleen de pro blemen van een Indiaans re servaat-meisje ieders proble men zijn, maar waar het ple zier van Matthia uit Joegosla vië of van Martin uit Indone sië ook ieders plezier is. TOON KLOET (Van onze correspondent) LONDEN Harold Wilson had onder de aanhangers van de Conservatieve Partij veel bewonderaars toen hij tien jaar geleden voor het eerst minister-president van het Verenigd Koninkrijk werd. AI die opgewekte Tories waren ingenomen met de socialisti sche premier omdat ze in hun politieke tegenstander kwali teiten en neigingen ontdekten die hun naar de zin waren. Ze vonden dat hij veel weg had van hun eigen Harold, de scherpzinnige allesdurver Macmillan aan wie zeven jaar lang de teugels van de rege ring niet waren ontrukt. En ze hadden gelijk, tot verdriet van veel weldra door Wilson ont goochelde getrouwen van La bour, de Britse Arbeiderspar tij. Het is verbazingwekkend dat Wilson zich als leider heeft kunnen handhaven en vrijwel zeker aan het begin van het komende najaar in staat zal zijn te dingen naar wat hij hoopt dat zijn vierde periode als eerste minister zal worden. De partij heeft niemand an ders naar voren laten komen in wie genoeg socialisten met uiteenlopende inzichten bereid willen zijn een nieuwe leider te zien. Alleen na een nederlaag bij de algemene verkiezingen - in de eerste helft van oktober? - kan het met Wilson's greep op de Labour Party weldra ge daan zijn. Behaalt hij daaren tegen een enigermate bevredi gende overwinning, dan is zijn persoonlijke macht waar schijnlijk weer voor enige ja ren verzekerd. Intussen is hij rijk geworden dank zij het boek dat hij haastig in het licht gaf nadat zijn regering in 1970 het veld had moeten ruimen voor een conservatief bewind onder Ed ward Heath. De meest bezon ken partijgenoten srhaamden zich omdat Wilson, terwijl hij bleef optreden als leider en dus als de man die weer eer ste minister zou worden inge val Heath kon worden versla gen, zijn memoires van de zes te voor de wereldmarkt, een operatie die financieel lukte zonder dat de sluwe auteur te veel had geopenbaard om in het voor zijn land donkere be gin van 1974 opnieuw een re gering te kunnen vormen. Zijn verdedigers briesen als de grondhandel ter sprake komt die zijn politieke secre taresse en haar geruime tijd als Wilson's administratieve raadgever optredende broer bedreven. „Er was niets ge beurd dat onwettig was", luidt het voor partijleden met idea lisme afschuwelijk klinkende verweer. De wet staat nog wel meer toe, allerlei praktijken die socialisten bestrijden. Nooit heeft Wilson zichzelf pijnlijker ontmaskerd dan door zijn verdediging van me- vouw Marcia Williams, de se cretaresse die hij op de han den draagt en die hij door koningin Elizabeth in de adel stand heeft laten verheffen, zodat zijn persoonlijke bureau nu een baronesse aan het hoofd heeft, Lady Falkender, schrijfster van winstgevende politieke herinneringen in de zelfde tijd, dat Wilson dit be drijf beoefende. De publieke minachting voor politiek en politici had binnen de grenzen van de wet niet erger bevor derd kunnen worden dan Wil son het de laatste maanden heeft gedaan. Het is tragisch hierover te praten met mensen voor wie de partij een grote geestelijke betekenis heeft, een man als het Lagerhuislid William Ha milton wiens hart krimpt bij de gedachte aan verraden be ginselen. Labour is een in één partij verenigde coalitie van sociaal democraten, marxisten, dogmatische en ondogmatische beoefenaars van sociale deer nis, radicale en minder radica le liberalen, syndicalisten, ij- veraars van rond tot roze en zalmkleurig. koningsgezinden en republikeinen, omwente- laars en behoudzuehtigen, vol doende aaneengesloten om pe riodiek een regering tot stand te kunnen brengen waarvoor de vurigsten onder hen zich niet eindeloos hoeven te scha men. Wilson maakt het deze Hij begon daarmee toen hij in 1964 nauwelijks de ambtswo ning aan de Downing Street had betrokken. Gewichtig reisde hij naar Washington om de Amerikanen de voortzet ting van de transatlantische vriendschap „de bijzondere verwantschap" op te dringen even vlijtig als Macmillan dit had gedaan. Bij president Lyndon Johnson was de nieu we Harold jarenlang welkom, samen zouden ze de vrede in de wereld waarborgen, met als extra voldoening voor de Brit se premier dat hij naast de grote broer zich ook heel groot kon houden, zo groot dat hij geen verbintenis met de Euro pese Gemeenschap nodig had, mits hij maar twee keer per jaar met veel gewichtigdoene rij de oceaan overstak. De klad kwam daarin toen Wilson het niet kon presteren een ook maar symbolisch legertje van een of twee compagnieën naar Vietnam te sturen. Hij wist dat hij Labour daarmee uit elkaar zou hebben gerukt. Wat hem wel lukte was hui veringwekkend naar het oor deel van helaas te weinig par tijgenoten: hij liet door het kabinet het verraad jegens honderdzeventigduizend met- blanke houders van Britse paspoorten in Oost-Afrika goedkeuren. In mijn ogen pleegde Harold Wilson daar mee zijn meest weerzin wek kende daad. Zijn baronesse is hem des noods gegund, de atoomlading van de Polarls-raketten ln Schotland is een zaak van zijn (en het nationale) Britse ge weten, de verkrachting vail eeuwenlange constitutionele opvattingen door een volks stemming over de aanslniting hij Europa kan hij voor bui ten-parlementaire democratie laten doorgaan, zijn drie hui zen plus twee ambtswoningen bieden hem ruimte voor medi taties, de achtendertig mede werkers voor wie hij in het laatste halfjaar regerings baantjes heeft geschapen kun nen hem helpen zich te recht vaardigen - maar moge het hem gegeven zijn af en toe door de gedachte aan die brui ne medeburgers uit de slaap te worden gehouden, al zijn grote aantallen van hen lnmld- De ongeproportkmeerd gro te bijuail die de hum-voorstel len van het trio Gruyters, Van Daim en Schaeffer te bewrt ge vallen is, zou doen vermoeden, dat net hier gaat om een rege ling die een einde maakt aan vreselijke wantoestanden. Het woord „woningnood" is nog steeds een van de prikkels waarop iedere goede burger met een bekommerd hoofd schudden reageert. We zijn dat door jarenlange dressuur zo gewend geraakt, dat we er waarschijnlijk nog lange tijd mee door zullen gaan, ook als er helemaal geen woningnood meer is. Misschien verhindert dit ons nog ooit te zien. dat die woningnood voorbij is. Ook nu al lijkt die nood in hoofdzaak beperkt tot enkele gebieden in de randstad waarover de me dia ons steeds weer berichten. Misschien is de nieuwe rege ling speciaal daarvoor ontwor pen en is zij een op nationale schaal geprojecteerde oplos singvoor problemen in b.v. de Bijlmermeer. Maar het is dui delijk en in elk geval een verdienste in die regeling, dat de woningnood niet langer ge definieerd schijnt te worden als een gebrek aan woningen, maar als een probleem van de hoge hurenOver kwesties rond rente en aflossing wordt niet gesproken, maar het gaat dan ook om een huurbeleid. „Inkomenshuur" is het nieu we woord in dit beleid, dan vanwege zijn samenhang de nogal weidse naam van „filo sofie" gekregen heeft. De ge dachte is, dat iemand niet meer dan een bepaald deel van zijn inkomen aan huur hoeft te besteden. Wonen is zo belangrijk, dat het eventueel gesubsidieerd behoort te wor den- Ik denk, dat de bijmal dit onderdeel van het beleid treft, nauwelijks de verdere conse quenties van deze filosofie. Want daaraan zitten, in mijn ogen althans, ook wel beden kelijke kanten. Als inkomens- huur namelijk betekent, dat iemand wiens salaris toe neemt, moet doorstromen naar een duurdere woning of an ders „doorstromingsheffing" moet betalen, lijkt dat een beetje vreemd. Het dwingt mensen tot een mobiliteit die niet iedereen ligt, en vooral: het voert van overheidswege weer een duidelijke klassen maatschappij in. Hele buurten worden nu definitief tot klas sebuurten. Natuurlijk was dat al een beetje zo, maar nu wordt het officieel voorschrift. Als onderdeel van een samen hangende filosofie wordt de hnkomenshwur en de daarbij behorende doorstromingshéf fing (wat een woord!) tot een soort van bestedingsplicht. Die wordt nu toevallig aan het wonen gekoppeld, omdat dit als uitzonderlijk belangrijk beschouwd wordt; maar in een echte filosofie kan zij zich gaan uitstrekken tot het hele bestedingspatroon. Er zijn nog meer dingen van uitzonderlijk belang. Als iemand met 'n hoog salaris niet in een goedkope huurwoning mag zitten, hoe lang zal hij dan nog, als hij daar toevallig zin in heeft, in een klein autootje mogen rij den. zijn kleren kopen bvi het werkmanspaleis en landwijn drinken? De doorstromingshéf fing kan zich, zodra zij niet meer 'n maatregel is om im hui zen geïnvesteerd overheids geld rechtvaardig te verdelen wat zeer juist is maar in verband gebracht worden met filosofie en visie op de samen leving, ontwikkelen tot een boete op soberheid en een ver plicht gebruik vam statussym bolen. En dat is absurd, al is het alleen maar omdat mensen zeer uiteenlopende behoeften hebben. De een wil comforta bel wonen en ziet daarvoor af van comfort in vervoer, een ander denkt, er precies omge keerd over. Maar juist hij zal, meer mobiel als hij is, minder bezwaren maken tegen verhui- zen. terwijl voor de echte ivo- ners het verhuizen een soort van sterven is- Algemene re gels lopen het risico mensen over één kam te scheren die nauwelijks met elkaar ver want zijn. Ik zie met belang stelling de zegeningen van de ze filosofie tegemoet.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 19