r-srsr-
VU
Geleidehonden zijn
in het verkeer de
ogen van de blinde
't Gerechtelijk labonmisbaar bij het oplossen van misdaden
J\IET ALLEEN HERDERSHONDEN ZIJN GESCHIKT VOOR 'T WERKMAAR OOK BOUVIERS EN KLEINERE TYPEN JACHTHONDEN
buitenland
binnenland
Stereo
apparaten i
onze
Hezeró
Je
ruimte
via
ruime
informatie
om
l
e
wey
naar
uw
zaa
te
iJi
L
vinden
i
Frustratie
Argwaan
Schrik
Detectives
Weckflessen
Scotland Yard
Tweeslachtig
Autoverz. per
kwa
I Incl.
gr. kaart,"
Iclaim verlies. 40
1 wordt dus 20 proeanf
Bell.ass.kant. Cat wi
W. de Graaf. SOOol*
1 Sportlaan 6 6000 4a
I M'burg, tele- 7000 40
foon 01180- 800a s?
28035 (4 1.) goon
Directe dekking per2
Complete PhHips stere|
53,50 per'nia-.a
1014.- 24^1
sas van gent
Tel. 01158-1938
Gentsestraat 4
UITSLAG IjÖTERÏT"
supporterscu-b
„E. M. M." Koewacht
gehouden op 25 au—J
1974:
21
0712
10
20
4014
9
19
4956
8
18
3147
7
17
1149
6
16
1191
5
15
1248
4
14
3860
3
13
3412
2
12
3971
1
11
3366
6191
2859 1
12281
2113
31671
2423 1
21221
2550 1
22151
10231
»ert voor haar leden in
ing de volgende talen-
deeltelijk d.m.v. Talen-
60,—; houder C.J.P.
a.), Frans (do.), La-
0.).
Frans (ma.), La-
is (do.'MRG-MID.)
Frans (ma.).
IG-MIDD.) Spaans
a.), Frans (ma.).
de cursussen
wo.av.)
and (5 do.av.) - (5
en (17-31 januari);
ijd (3-11-18 maart)
IV.).
4 av.).
'ereistkontributie
it de samenstelling)-
:h-Vlaanderen 5,5
OGELIJK Seer. Z.V-U-
Tel. 01180- 1271»
ng d.m.v. bon van 22
,ncl"- u
ontvangt, dat de e
zijn hond beschikbaar. „Flat
honden zijn duidelijk slechter
af"
diagen intern iin het centrum
ijm wederzijds tot een ver
trouwensbasis te komen. Het
centruim heeft acht trainers in
diienst van wie er een zelf
bliinid is. Deze blinde trainer
neemt de honden die klaar
zijn voor zijn rekening tijdens
een laatste krachtproef door
de stad. Daarbij worden druk
ke verkeerspunten niet ge
schuwd, evenmin als overvolle
warenhuizen op zaterdagmid
dag of propvolle stations tij
dens het spitsuiur. I-s de hond
voldoende getraind dan volgt
het oefenen met zijn toekom
stige baas of bazin.
„We krijgen de honden hier
als ze zo'n beetje een jaar oud
zijn", aldus het hoofd van de
technische dienst, de heer A-
C. Smits, een man die al twin
tig jaar met het bijltje heeft
gehakt en woedend kan wor
den als mensen zeggen dat de
honden er „als in een vorm
van vivisectie worden ge
traind". In tegendeel zo blijkt
uit zijn woorden, is het uit
gangspunt van het trainings
centrum dat de honden alle
maal een eigen persoonlijk
heid hebben- Ze mogen een
tijd van spel en jeugd hebben
voordat de ernst des levens
bomt Maar ook die ernst valt
nogal mee. Blindegeleidehon-
den hebben voor de buiten
staander een vrij strak gereg
lementeerd leven, maar ze zijn
niet te klagen. Hun medi
sche verzorging is gegaran
deerd, maar bovendien heeft
elke blinde uiterdard een gro
te dosis zorg en liefde voor
De heer Smits verwijst en
passant een aantal vooroorde
len naar het land der fabelen.
Zo mag een blindegeleidehond
best aangehaald worden door
willekeurige voorbijgangers,
de hond hoeft niet uitsluitend
naar zijn algen baas te luiste
ren en krijgt bovendien regel
matig de kans eens flink uit
te hollen. Problemen rond de
sexuailiteit bestaan al evenmin.
De voor dit werk uitgekozen
honden zijn allemaal teefjes
Diat betekent dat ze wel aan
dacht krijgen van een hond
van de overkant van de straat,
maar niet op eigen initiatief
dwars diezelfde straat zullen
oversteken, wanneer zich aan
de andere kant een aardige
partner bevindt.
AMSTERDAM „Ik kan weer met mijn kop overeind
lopen en er flink de pas inzetten. Wandelen gaat nu weer
zonder hindernis". Dat is de mening van de Nijmeegse
psycholoog, drs. Jaap Mutter, verbonden aan het Peni- V nnrnnrrtolon
tentiair trainingskamp „De Corridor" in het nabij gele- V OOI OOrCieiPïl
gen plaatsje Zeeland. We ontmoetten hem in het trai
ningscentrum van het Koninklijk Nederlands Geleide-
liomlenfonds voor Blinden. Drs. Mutter, jaren gewend
m het „zich voortbewegen met de stok" is daar om
te wennen aan het omgaan met een hem toe te vertrouwen
hond.
Heit centrum is een
kennelachtiige toestand aan de
Amsterdamse Middenweg.
Lekker beschuit tussen het
-oen, maar niettemin op een
steenworp afstand van het
taesrazemJe grote stadsver
keer gelegen- Drs. Mutter
jtaat zoals alle blinden
jet een gespannen en tegelij
kertijd rustige aandacht te
bisteren als we hem vragen
«som hij „nou eindelijk een
kond' wil hebben. Het blijkt,
zo is zijn reactie al n-a een
week tiainen met zdji. toekom
stige levensgezellin, dat het
voordeel vooral ligt in de gro
tere vrijheid in het verkeer.
In tegenstelling tot wat men
zou verwachten is het drukker
wordende verkeer eerder een
stimulans dan een afschrik
king bij de keus om een gelei
dehond aan te schaffen- Hon
den kijker namens de blinde.
Ze steken de straat over als
let pas echt veilig is en ze
beschermen zo is de erva
ring de blinde met het
eigen hondelijf als er een gek
is, „en die zijn er heus", die
alsnog met zijn aiuto over een
zebra scheurt, terwijl daar
juist een blinde met zijn hond
oversteekt. „Maar de hond
weet natuurlijk niet dat je
naar de groenteboer wi-1", zo
zegt hij, „je moet dus zelf de
leiding houden". Het principe
is dan ook anders dan men
zou vermoeden dat de blin
de de hond leidt en niet an
dersom
De blinden die in Amsterdam
een hond ter beschikking krij
gen, blijven ongeveer veertien
Tussen de 50 en 55 handen
worden jaarlijks afgeleverd-
Een productie die wel onge
veer de vraag dekt. De gemid
delde trainingsduur bedraagt
zeven tot acht maanden. Op
het oog vrij lang, „maar" al
dus de heer Smits, „je legt het
leven van een mens in de
pootjes van een hond"- Niet
alleen herdershonden zijn ge
schikt voor het werk, ma-ar
ooik bouviers en kleinere ty
pen jachthonden, „Er zijn ook
echt wel kleinere blinden
hoor", zegt trainer Sm/its met
iets van wrevel. Het geeikte
beeld van de herdershond
tong uit de mond op de
blindebusjes irriteert hem
kennelijk. „Zijn Uw ogen nog
gezond, gun de blinden dan
een hond", dat is de leus
waarmee om een oentje voor
de blinden wordt gevraagd in
winkels en militaire oantin-es.
Het maximum dat een blinde
telf voor een hond betaalt is
Ongeveer 500 gulden, maar de
hond die eigendom blijft
van de stichting krijgt
daarna gratis niaverzorging
Principieel wil men het weri,
uit de sfeer van de liefdadig-
neid houden, In de praktijk
echter moet men zonder subsi
die werken en d«at betekent
toch dat elke gift welkom is.
„Al is er veelal wel geld be
schikbaar dioor uitkeringen
van de Wet Arbeidsonge
schiktheid",
De acties voor de blindegelei-
dehoniden zijn de laatste tijd
aan enige inflatie onderhevig.
Een mooi voorbeeld van deze
„edele frustratie" toont de di
rectrice ons in eiijgen persoon-
Mevrouw mr. A. A- Groen-
Korthof werkt dlag en niacht
voor haar organisatie, maar ze
is niettemin voortdurend op
haar hoede, om niet te zeggen
argwanend, bij elke vraag die
wij over haar werk stellen.
Na enig aanhouden blijkt die
argwaan een basis te hebben
in het contact met de blinden
instituten. Onbewijsbaar,
maar wel degelijk Voelbaar is
er in bepaalde kringen sprake
van een zekere afkeer van het
hele begrip blindegeleidehond.
Een begrip dat in verband ge
bracht wordt met de sfeer van
mandenvlechten. De aanwezig
heid van de maatschappelijk
duidelijk goed function,erende
psycholoog drs. Mutter in haar
eigen trainingscentrum zou het
tegendeel moeten bewijzen,
maar toch blijkt
Groen zoals enkele
stafleden moeilijk te
zen van haar minderwaardig
heidsgevoelens. „Wij
absoluut niet dat het
met honden dé oplossing is,
we gunnen andere
hun methodes en
ten", zo zegt ze met e
te miskennen felheid, „ma-ar
waarom ban dat dan niet we
derzijds zijn. Waarom moeten
de voorstanders van het lopen
met de stok of de mensen die
op radar gebaseerde apparaten
ontwikkelen zo tegen de hond
De blinde wordt door zijn
honden feilloos door het
steeds drukker wordende
verkeer geloodst.
Mevrouw
ir
niet onder
std-ch-
it en
e
blindegeleidehond, maar even
min is er sprake van wild
enthousiasme. Een bij uitstek
leskundig te noemen man als
frater Gerva-sius Dominicus,
directeur van het Nijmeegse
blindeninstituut St. Henricus
is zelfs ietwat verbouwereerd.
best
we
ons af, wie dan vindt van
niet? Een vraag die toch weer
ontwijkend w-ordt
is gewoon -arg
waan, dat is wel duidelijk.
Navraag bij een tweetal te
goeder naa-m en faam bekende
blindeninstituten licht een tip
je van die sluier o,p. Er is, zo
bleek ons, geen afkeer van de
„We ku-nnen tijdens de cursus
geen honden op het terrein
hebben, maar wie na afloop
een hond wil hebben onder
vindt van ons geen tegenwer
king", zo zegt hij. „Het is ail
moeilijk genoeg om de kinde
ren met de speciale blinden
stok te leren oefenen. Als je
er te jong mee begint sl-aan ze
elkaar ermee op de mieter''.
Honiden blijken dan ook vooral
om praktische redenen niet in
het leefpatroon te zijn inge
voegd. „Ze zouden iedereen
aanblaffen en geen onder
scheid maken tussen de leer
lingen onderling. Maar", zo
bezweert hij, „van bewuste te
genwerking is mij niets be
kend- We geven mogelijk te
weinig voor-lichting", zo geeft
hij na enig doorvragen toe,
„maar van de andere kant,
blinde kinderen zij-n geen zie
lige achterblijvertjes, ze weten
heus wel wat de mogelijkhe
den in de maatschappij zijn-
En dan, je moet van een dier
houden en ervoor kunnen zor
gen om een blindegeleidehond
te kunnen nemen. Niet ieder
een ligt dat".
In ongeveer geldjkgetinte zin
uiit zich mejuffrouw Mary
Meerman, adjunct-directrice
van het blindeninstituut „De
Wijnberg" in Grave, waar
net ails bij St. Henricus
ongeveer 180 oursisten intern
zijn. „Het is mogelijk", zo zegt
ze met een vlaag van schrik,
„dat we er te weinig aandacht
aan besteden. We zouden de
schoolverlaters misschien meer
over de mogelijkheden van de
blindegeleidehond moeten ver
tellen. Ik zet het nu vast in
mijn agenda", zo voegt zij er
resoluut aan toe, „óm te voor
komen dat we het het volgend
jaar weer zouden vergeten".
Ook zajj heeft als frater
Gervasius voornamelijk
prakt-ijkbezwiaren voor zover
het de leerplichtige schooltijd
op het instituut betreft. „Het
leren lopen met de stok
compleet met diploma's voor
de verschillende fases staat
centraal", aldus Mary Meer
man. „Misschien zijn we daar
door vergeten dat - er in Am
sterdam zo'n verschrikkelijk
goed werk wordt verricht"-
We zullen er alles aan doen
om die verstandhouding te
verbeteren- „Wamt", aldus
tenslotte deze vrouw uit de
praktijk, „in het Nederlandse
blindenwereldje zijn we tezeer
op elkaar aangewezen dan dat
we zoveel commundoatiestoor-
nissen kunnen laten voortbe
staan". Communicatiestoornis
sen tussen de 'blindew-ereld
en de ziende wereld zijn er
namelijk al genoeg. Zo had zij
onlangs noig de bittere erva
ring dat een meisje met mid
delbare schoolopleiding geen
plaats kcm krijgen in de func
tie waarnaar ze had gesollici
teerd; omdat zij „op haar ogen
>verd afgekeurd". „Dat haalt
je de koekoek, we hadden no
ta bene met de personeelschef
van tevoren overlegd, dat dit
meisje ondanks haar handicap
geplaatst zou worden".
Jonk Roozen.
DEN HAAG Dr. A.H. Witte
ontvangt ons in een kraakhel
dere witte jas. Een jas die zo
200 Kunnen mee dingen in een
SïER-spot Het gebouw waar
hij zijn dagelijkse werk ver
richt directeur zijn van wat
officieel voluit heet het ge
rechtelijk natuurwetenschap
pelijk laboratorium ziet er
aet si,in vele zeer grote ramen
al even helder uit. Er heerst
stilte. Een rust die niet alleen
terug te voeren is op het lang-
laam verstrijkende lunchuur,
ook .ater als er wel gewerkt
wordt blijft het zeer stil in
het gebouw. De stilte van ge
concentreerd precisiewerk. Na
een aanvankelijk wat aarze
lend gesprek krijgt dr. Witte
toch vertrouwen in zijn ge
sprekspartner en voert hij ons
rond door zijn hagelnieuwe
gebouw, een rondgang die
raim twee uur in beslag zal
nemen.
Het eerste wait ons op-
Wit in een klein kamertje is
e® stalen tafel waarop een
gestreept t-shirt ligt. Op borst
hoogte een kogelgat, daarom
heen donkerbruine vlekken.
Geronnen bloed. De man die
hot hemdje ooit droeg is dood.
Aan dr. Witte en zijn staf nu
Jo taak om de bloedgroep te
"opalen en wat in dit geval
wellicht belangrijker is vast
«stellen vanni dewellicht bel
®Srijker is- vast
stellen van hoe ver het
gelost is. Twinitig acade-
0" hts-ers een en vijf
tiental analisten en laborantes
ouden zich met dit soort
."avmheden bezig. Apo-
hrkeTS en chemici die zoals
h Witte had bij zijn studie
Meel aantrekkelijker
hebben laten schieten
"Mat ze graag „iets anders"
tv n kennis willen doen.
Witte had bij zijn stueie
e toxicologie gekozen, de leer
'"^Ihhten. en ook hij wild'P
hs 'v 3cte wetenschapDelii-
fo arbeid graag gaan verlaten
uraktisch werk. Hij was
n_ "j" de eerste academici
2f' dt Proentjes, Het labo-
is sindsdien flink uit
Kluiten gewassen. Zo wer-
s..,r V0I"ig jaar veertbendui-
rppy,t.,?oVallen aan deze ge-
M .''Ike speurneuzen voor-
sto-j ,Pe helft hiervan be-
•d Wt het afwikkelen van
bloedproeven, min of neer
routinewerk derhalve. De
overige zevenduizend gevallen
betroffen echter onderwerpen
die in vogelvlucht gezien het
gehele vlak van de Nederland
se criminaliteit bestrijken.
Goed zeshonderd gevallen van
moord en doodslag, variërend
vain schieten steken tot vergif
tigingen, ruim honderd zeden
misdrijven, zo'n 240 brand
stichtingen en maai- liefst 1639
overtredingen van de opium
wet. Deze laatste categorie
blijkt een sterk stijgende lijn
te vertonen. Steeds vaker
stuurt de politie monsters op
van Dij verdachten aangetrof
fen poeders om te laten vast
stellen of het bijvoorbeeld
heroïne of cocaïne betreft.
Ook het aantal steekpartijen
neemt, 20 is de indruk van dr.
Witte, opvallend toe.
Anders dan in detectiveboek
jes worden in het dagelijkse
leven misdaden niet zozeer
opgelost door „geniale gedach-
tensprongen" alswel door
nauwgezet wetenschappelijk
werk. Toch voelt het weten
schappelijk team van dit labo
ratorium zich geen deel uitma
ken van de politie. „Conolusies
laten we aan de rechter over"
zo zegt dr. Witte, „onze taak
is slechts om vast te stellen of
stof 4 overeenkomt met stof
B, als ons dat gevraagd
wordt" En ook of het bloed
op een jasje „en we hebben
hier heel wat jasjes hangen"
overeenkomt met het bloed
vain een bepaald slachtoffer.
Daarbij gaat men minietieus te
werk. Een analyse van bloed
zoals die m een ziekenhuis
plaatsvindt kan medisch wei
voldoende zekerheid bieden,
maar jundisch kan dan toch
net bewijs grotere eisen stellen
Daarbij wordt in geval van
twijfel altijd naar de verdach
te toegerekend. We doen dat
aldus dr Witte, soms tot op
bet «verdrevene af. Maar hi1
benadrukt tegenover ons tijdens
de rondgang door zijn labora
torium dan ook herhaaldelijk
dat het om een „onafhankelijk
instituht" gaat We zijn geen
verlengstuk van de politie zo
zegt hij, en zoals hij er in een
Dr. A. H, Witte aan het
werk in zijn laboratorium.
persoonlijke noot aan toevoegt
„de resultaten bereiken ons
soms niet eens. Rechtszaken in
de krant ontgaan mij weieens"
In weer een ander vertrek
binnengekomen opent hij een
forse huishoudijskast om zijn
argeloze bezoeker met de in
houd ervan in kennis te stel-
'en. Op enkelf- schapjes staan
een tiental weckflessen van
uiteenlopend formaat. Ook de
leek in het vak kaïn met zijn
geringe schoolse kennis herse
nen en bloed onderscheiden.
In andere potten blijken zich
respectievelijk stukken long
en maag te bevinden. Het ma
teriaal is afkomstig van het
naastgelegen geneeskundige
laboratorium van dr. Zelden-
rust die -vooral in vergifti-
gingsgevallen- intensief met
zijn analytische buren pleegt
samen te werken. Een mede
werker van dr. Witte haalt
onder onze ogen een potje
long uit de kast ein begint er
een preparaat uit te vervaardi
gen voor nader onderzoek. Het
is ons derhalve niet onwelge
vallig als we de rondgang door
het gebouw voortzetten en bij
een minder dramatische afde
l'.ng arriveren. Een kamer
waar een bromfiets onder han
den wordt genomen om te
achterhalen wart het wegge-
vijlde motornummer geweest
kan zijn. Bij het inslaan van
het nummer in de fabriek is
de structuur van het metaal
namelijk gewijzigd. Als de
oijfers zijn wegge vij ld door
een dief valt ar met het blote
oog niets meer te ontdekken,
maar zo vertelt dr. Witte ons,
met behulp van o.a. etsmateri-
alen kan het cijfer weer wor
den opgewekt. Een vrij inten
sief werkje zo geeft hij toe
zeker gerelateerd aan de ruim
tienduizend bromfietsdiefstal-
len die alleen al in Amster
dam jaarlijks plaatsvinden
„Maar het ia niet aan ons om
uit te maken wat de officieren
van justitie belangrijk genoeg
vinden om aan ons in behan
deling te geven", zo zegt hi.
en -filosofisch- voegt hij daar
aan toe: „Een bromfietsdiefsta
kan in een kleine gemeen
schap soms meer geestelijke
schade aanrichten dan een
bankoverval in een grote stad
Het economische belang is nie4
altijd relevant bij het bepalen
van schending van het rechts
gevoel".
Een sprekend voohbeeld hier
van is ook de sectie vervalsin
gen. Giro-kaarten en cheques
die vaak met een minieme
wijziging aanzienlijk in waar
de stijgen. Wie op een kaart
van 32 bet cijfer 1 ervoor
schrijft kan aldus honderd
gulden rijker worden. Niet in
iet betalingsverkeer van man
tot main, want dan kent dege
ne die de kaart afgaf de per
soon die de vervalsing zou
plegen. Maar het is wel een
iffeotief oplichtingsmiddel ge
bleken in bedrijven waar met
zeel personeel wordt gewerkt.
Mie 20'n kaart van een extra
Ijfertje voorziet kan vervol-
;cns een greep in de kas doen
n er honderd echte gulden:
.uthalen in ruil voor de ver
valste cheque. Zoiets wordl
dan niet licht ontdekt. Het zou
aldus suggereert dr Witte niet
zonder ironie, voordeliger zijn
om de slachtoffers op rijks
kosten schadeloos te stellen In
plaats van de vervalsingen in
Den Haag op kostbare wijze te
onderzoeken. Maar ook hier zo
zegt hij moet het recht zijn
loop hebben,
Dr. Witte kan het werk on
danks zijn sterk gegroeide
staf niet altijd alleen af. Voor
speciale zaken kan hij echter
altijd zo 13 gebleken een be
roep doen op het bedrijfsle
ven. Het is duidelijk, zo stelt
hij, dat bijvoorbeeld Unilever
meer afweet van alle soorten
vetten die er op de wereld te
vinden zijn dan wij. Zo ook
wordt bijvoorbeeld de Shell
wel om hulp gevraagd als er
een zaak speelt waarbij bezine
te pas is gekomen. Onlangs
nog met een in brand gestoken'
lijk bij de Belgische grens
waarbij een monstertje aarde
doordrenkt met benzine door
Shell werd onderzocht voor
ons. Voorts kan het laboratori
um een beroep doen op instel
lingen als de keuringsdienst
voor waren en het TNO.
Op het verlanglijstje staat nog
wel een kleine computer om
alle gegevens in op te slaan.
In Engeland is gebleken dat
zo'n voorraadvorming zeer ef
ficiënt werkt. Dr. Witte heeft
persoonlijk Scotland Yard be
zocht om zich te oriënteren en
is daar min of meer watertan
dend van teruggekomen. „En
geland is hot meest gevorderd
op dit gebied" zo vindt hij.
„Vroeger was dat misschien
Duitsland. Nee, niet Amerika
al zou je dat wel verwachten.
Instrumentarium hebben ze
daar genoeg er wordt vaak
niet op geld gekeken. Maar
juist ons werk is vaak meer
gebaat met geduldig peuter-
werk. Het is het laatste bol
werk van persoonlijke arbeid
in de chemie"
Dr. Witte en zijn staf vullen
hun instrumentarium niet uit
sluitend via aankopen aan. In
3lgen beheer wordt evenzeer
geëxperimenteerd en vaak me'
oiet gering succes. Zo heefl
een der medewerkers een sim-
oel toestel ontwikkelt dat de
vuurkracht van een wapen
kan vaststellen met behulp
van twee eenvoudige papieren
schijven onderling met een as
verbonden. „Een elektronisch
apparaat zou toch al gauw zo;n
veertug millie hebben gevergd'.
Het apparaat; staat opgesteld
in de ondergrondse schiet
baan van het laboratorium.
Daar bevindt zich ook een
houten doos ter grootte van
een met te forse lijkkist waar
van echter de voorkant geo
pend is. De doos is over de
hele lengte gevuld met zigzag
watten en dient aldus als ko
gelvanger. Elk vuurwapen dat
in Nederland in beslag wordt
genomen wordt in deze doos
afgevuurd. Doordat elk wapen
een eigen tekening op de ko
gel achterlaat kan aldus vaak
nog na jaren worden vastge
steld of het bij een tot dan toe
onopgeloste schietpartij be
trokken is geweest. Voorts
wordt de schietbaan gebruikt
om de effectiviteit te bepalen
van handgemaakte vuurwa
pens. Stukjes huisvlijt die
vaak zeer gevaarlijk zijn. Ze
worden dan ook meestal afge
vuurd vanachter een betonnen
scherm via een lange draad
naar de trekker van het wa
pen.
„Vooral bij de routinecontroles
van de verkeerspolitie komen
nogal wat illegale wapens voor
de dag", zo constateert, dr.
Witte.
Al dit researchwcrk heeft di
recte verbindingen met de
mis ai. Mae reageert men
daar nu al doende op?
Het antwoord is hoe zou het
ook anjers kunnen- nogal
tweeslachtig Het dienen van
de gerechtigheid is ooit toch
ook een emotioneel bepaalde
beroepskeuze geweest. Door
de jaren heen wordt men ech
ter in het werk gehard. Per
soonlijk heeft dr. Witte on
danks dal toch nog altijd een
grote voorkeur voor de sectie
vervalsingen i.ar zitten soms
ware kunstwerken tussen „je
moet ie krachten als het ware
meten me' een gelijkwaardige
partner" Maar moord houdt
altijd, aldus tenslotte dr. Wit
te, een nare achtergrond.
„Bloed, vezels haren en daar
achter altijd trieste mensen.
Of het nu daders of slachtof
fers zijn",
JOHN ROOZEN
