Mevrouw Felius wil wat ze doet
mogelijk doen
cjrenslang
"w
contact
zo goed
Volkskoerser weet nu,
wat een „Tour" echt is
litêtow
m VAN POECKE
VIT AXEL
INGESPREKMET.
MARGREET FELIUS
GERDI preger
THE CORNER
GESCHENKEN
De VOS
Eggermont B.V.
koffie door
e 't meteen,
egeur,
koffie al bijna.
)ouwe Egberts,
en en vacuum
houdt,
is...
koffie.
Donderdag 22 augustus 1974
SAS VAN GENT - Mevrouw
Margreet (,,'t mag ook Greta
lijn") Felius-Bom uit Axel is
een perfektioniste en een
doordouwster. Dat zegt ze
tenminste van zichzelf. Niet
alleen in de huishouding,
wanneer ze soms 's avonds
om 11 uur nog begint te
strijken, omdat ze zich dat nu
eenmaal heeft voorgenomen,
maar zeer zeker ook wat be
treft haar twee grote
hobby's: turnen en zwem
men. Dat betekent niet ge
woon maar een uurtje gym-
nastieken en zo nu en dan een
baantje door het water trek
ken, zoals u en ik dat zouden
doen.
Ze heeft er lang en hard voor
geploeterd en menige tv-serie
voor laten schieten, maar nu is
mevrouw Felius dan ook höofd-
hu ter h'J de Axelse gymnas
tiekvereniging „Voorwaarts" en
tevens zweminstruktrice bij de
■stichting Sasse Zwembad in Sas
van Gent De lagere scholen
«ebben nèt 3 dagen geleden de
ofuren geopend voor de jeugd
(die na 6 weken regen bijna uit
pure verveling weer naar de
school zou gaan verlangen), als
Plotseling de zomer uitbreekt,
deaen voor de schooljeugd uit
«s van Gent en Westdorpe om
oen half uurtje koel en nat ple-
bad ®aan ^a'en m het zwem-
Mevrouw Felius is druk bezig
aantal 6e-klassertjes
sctioolzwemles te geven, als ik
om. Ze is klein, opmerkelijk
•enger en slank voor haar 43
'„.heeft half-lang bruin haar
in i' ln haar blauwe train-
jspak, zonnebril op, één been
P de rand van het bassin, in-
L ™kt,es te geven „Knieën naar
'ten hoor ik haar roepen en
oan: „doorzwemmen!". Het
zwembad ligt er nog rustig bij.
Het water, omzoomd door be
schuttende rijen bomen, is bijna
net zo blauw als de lucht erbo
ven. De kinderen mogen gaan
spelen en mevrouw Felius
maakt even tijd om een sigaretje
te roken en een babbel te maken
„Ik kom uit Yerseke, m'n man
uit Wemeldinge en we wonen nu
ongeveer 6 jaar in Axel met onze
3 kinderen van 15, 12 en 8 jaar
Na m'n schooltijd (Mulo) heb ik
bij m'n vader in de oesterzaak
gewerkt. Ik zat altijd aan de
zeekant en heb mezelf leren
zwemmen toen ik 5 jaar was. Ik
heb vroeger altijd aan turnen
gedaan en heb aktief in de wed
strijdsport gezeten (o.a. kampi
oene van Zeeland) Ringen
zwaaien", vertelt ze met een
vleugje weemoed, „deed ik altijd
erg graag Maar toen de kinde
ren kwamen ben ik overal mee
gestopt. Een hele overgang,
hoor, want vóór m'n trouwen zat
ik 5 avonden in de week in de
gymzaal Toen we in Axel gin
gen wonen, wilde ik toch wel
weer wat gaan doen en bezocht
ik eens een gymles van de ver
eniging" We worden onderbro
ken door andere kmderen, die
mevrouw Felius opnieuw opei
sen. Ik hol als een hondje achter
haar aan en probeer het gesprek
tussen het lesgeven door gaande
te houden. „Direkt na afloop
van die eerste les werd me ge
vraagd of ik wilde helpen met
lesgeven", gaat mevrouw Felius
verder, „één van de leiders werd
ziek, zodat ik meteen 4 groepen
kreeg toegewezen. Dat ging er
even hard tegen aan, want ik
was gewend aan een strakke or
ganisatie in de gymzaal, in
tegenstelling met Axel waar het
allemaal wat gemoedelijker
ging Ik heb er maanden voor
moeten vechten en ik was vrese
lijk streng, maar de resultaten
waren beter Daarna heb ik een
hulpleidsterscursus gevolgd in
Terneuzen, gevolgd door een
leiderscursus voor m'n diploma
Als ik iets doe, wil ik het n.l. zo
goed mogelijk doen Maar dat
betekende wel, dat ik IV2 jaar
lang iedere week een avond naar
Goes moest. Toen de vereniging
zonder hoofdleider kwam te zit
ten, werd mij gevraagd, of ik dat
wilde doen Veel organiseren,
besprekingen en adviezen ge
ven, maar ik vind het leuk", zegt
mevrouw Felius, „en ik heb ge
lukkig ook een sportieve man.
die me helpt waar hij kan"
Als ik vraag, hoe het dan met
dat zwemmen zit, wijzend op
dat spartelend volkje in het wa
ter, begint mevrouw Felius te
lachen en vertelt „Dat is gek
gegaan De kmderen kregen
zwemles bij zwemschool Arons
Toen ik dat eens bekeek, kreeg
ik er ook geweldig veel zin in
Later zag ik in de krant een ver
haaltje over een leraar lichame
lijke opvoeding, die in het kader
van de Zwembond een cursus
zweminstructie zou gaan ge
ven" Ze lacht een beetje verle
gen en zegt openhartig „Ik was
nog nooit in een zwembad ge
weest Ik kon helemaal niet goed
zwemmen, m'n techn,ek was
fout en ik voldeed ook niet aan
de eisen die voor die cursus wer
den gesteld Daarom kon ik al
leen maar meedoen op eigen ri
sico. In een half jaar tijds heb ik
de diploma's A. B, C en D ge
haald Alles moest ik opnieuw
leren. Vooral met de borstcrawl
had ik veel moeilijkheden Maar
ik heb enorm veel hulp gehad
Eén cursiste die al klaar was,
mevrouw C. v.d. Zee kwam zelfs
speciaal terug om mij te helpen.
Maar eind '72 had ik dan toch
mijn papieren. In Terneuzen en
Zelzate heb ik heel wat prak
tijklessen gegeven. Daar leerde
ik ook Piet de Vries, één van de
badmeesters van Sas van Gent,
kennen (hij heeft me ook enorm
terzijde gestaan) en zo ben ik
hier in dit zwembad terecht ge
komen Nu ben ik door de ge
meente aangesteld en geven we
samen met de heer H. Langeraat
zwemles Dat gaat fijn, maar je
moet je wel instellen op de kin
deren, taal gebruiken die ze be
grijpen en ze laten voelen, dat je
de leider bent Maar ik begrijp
tenminste hun moeilijkheden
met b v de borstcrawl zo goed
omdat ik die zelf ook heb gehad
Ik heb verschillende handi
caps met het zwemmen", zegt ze
spijtig, „ik heb een spataderope
ratie gehad, waardoor m'n be
nen gauw moe worden en ik heb
altijd geturnd. Dat betekent:
spieren spannen, op iedere be
weging letten en de boei goed
afwerken. Dat deed ik automa
tisch ook bij het zwemmen. Ik
kon m'n spieren niet meer ont
spannen". En dan, met enige
zelfspot: „Ik wou het gewoon te
mooi doen!"
Uit de kleedhokjes klinkt
massaal de laatste tophit. Het zit
er weer op voor een week.
Voor
INTIEME BRUILOFTEN
EN DINERS
RESTAURANT
Steenstraat 16 - HULST
Tel. 01140-4148
Onze keuken is open tot
22 30 uur
s Woensdags gesloten
HULST
Korte Nieuwstraat 21
Tel. 3558, D.g.g. 2209
ELFDE INTERNATIONALE BIENNALE VOOR POËZIE
Van donderdag 29 augustus tot maandag 2 september or
ganiseert het „Maison Internationale de la Poésie" het
„Journal des Poètes" en het organisatiecomité van de
biënnales de Elfde Internationale Biënnale voor Poëzie in
het Casino van Knokke-Heist met als thema „Surrealisme
en poëzie vandaag", n.a.v. de 50ste verjaardag van het
Manifest van het surrealisme.
Onmiddellijk na de eerste wereldoorlog gingen een aan
tal jongeren die meestal niets van elkaar af wisten, op vele
plaatsen in de wereld op zoek naar nieuwe mogelijkheden
voor de poëtische schepping. Je kan je de vraag stellen in
welke zin het eerste Manifest van het Surrealisme van
1924, waarvan wij thans de vijftigste verjaardag vieren, in
Parijs de behoefte aan een ethische en esthetische revolu
tie gestimuleerd en gericht heeft.
Sinds een halve eeuw hebben er zich, in het spoor van die
dynamische beweging of in de marge daarvan, een aantal
subversieve krachten ontwikkeld die nog steeds de strijd
aanbinden met allerlei regels en beperkingen, die hun
greep op de poëzie en op het leven behouden. Het blijft een
boeiende zaak, in alle literaturen, het voor en het tegen na
te gaan.
VOORLOPIG PROGRAMMA
Donderdag 29 augustus
ln de namiddag: aankomst van de deelnemers.
Vrijdag 30 augustus
10.00 u.: Openingszitting. Openingstoespraak door Roger
Caillois. lid van de „Academie Fran^aise". Uiteenzetting
en bespreking.
15.00 u.: Voortzetting van de bespreking.
20.00 u.: Balletavond door de groep „Chandra". Leiding:
Micha van Hoecke Ontvangst van de deelnemers door de
Heren Ministers van de Nederlandse en Franse Kuituur.
Zaterdag 31 augustus
10.00 u.: Werkvergadering.
12 00 u.. Inhuldiging van het gedenkteken ter herinnering
aan de H Gustave Nellens.
15.00 u.: Werkvergadering.
20.00 u.: Toneelavond Ontvangst door dhr. Desutter, bur
gemeester van Knokke-Heist.
Zondag 1 september
10.00 u.: Werkvergadering en debat.
15.00 u.: Vervolg van hel debat.
20 00 u.: Filmavond: voorstelling van surrealistische
films.
Maamdag 2 september
10.00 u.: Slotzitting.
>p de hoogte van
Stelt u prijs op
ansplant Leiden,
niets. Maar waar
KOEWACHT - „Fantastisch, maar super zwaar. Als het
voorbij is valt het altijd mee, maar in het begin en dan vooral
bij de beklimming van de eerste cols dacht ik wel eens, waar
ben ik aan begonnen. Maar je hebt er voor ingeschre
ven, en je wil die achtdaagse wedstrijd tot een goed einde
brengen. Ik heb het al gezegd, het is fantastisch maar je ziet
ontzettend veel af. Maar je wilt een prestatie leveren, en dan
ga je tot het uiterste van je krachten.
Een keer zag ik er gewoon
geen einde aan. Dat was dé zesde
dag toen we vlak na elkaar de col
duTelegraphe en de col du Gali-
bier moesten beklimmen. In to
taal moesten we toen 34 kilome
ter achter elkaar klimmen,
ja. daar kwam gewoon geen
einde aan. Wat dat betekent is
moeilijk uit te leggen, dat moet
je echt zelf meemaken. Dat kun
je je eigen moeilijk voorstellen.
Je rijdt dan niet meer op j*
krachten, neen. op je mo
raal ga je dan naar boven. Ik
weet nu wat het is. Als je de ren
ners in de Ronde van Frankrijk
tegen een top zoals de col de Ga-
libier ziet „opkruipen" denk jè
ach, zou het wel zo zwaar zijn.
la, nu weet ik het, ik heb versch
illende jongens in elkaar zien
rakken. Ze gingen tot het uiter-
ite
Aan het woord de 25-jarige
Wim van Poecke uit Koewacht,
lid van de toerclub Hulst die sa
men met clubgenoot Wilfried
Martens - eveneens uit Koe
wacht-en Bernard de Zutteruit
Aardenburg (lid van de Wieler
toerist uit Sluis), de achtdaagse
wielerwedstrijd Brugge-Mont
Ventoux tot een goed einde
bracht. Een monsterwedstrijd
voor trimmers en volkskoersers,
1614 km lang met daarin opge
nomen cols die ook de renners
van de Ronde van Frankrijk
moeten beklimmen. Vijfentwin
tig in totaal, waarvan er dertien
meetelden voor het klassement.
Cols waarin het stijgingsper
centage verschillende keren op
liep tot zo'n zestien procent.
Cols waar men aan de voet al de
schrik van krijgt. Van Poecke:
„Soms dacht je, moeten we hier
helemaal naar ho
ven. Maar de volkskoer
ser uit Koewacht ging door,
soms bijna tot het uiterste. En na
acht dagen werd het voor hem
een tiende plaats. Clubgenoot
Martens werd 21, en De Zutter
eindigde op de 22e plaats. Op het
eerste gezicht zou men geneigd
zijn te zeggen, niet zo best. Maar
zo'n tocht tot een goed einde
brengen is op zichzelf al een bij
zonder grote prestatie.
Elke dag moesten er zo'n 200
km worden gefietst, en net zoals
in de Ronde van Frankrijk wa
ren de eerste twee dagen vlak.
Daarna begon het pas, toen za
gen vele trimmers en volkskoer
sers voor de eerste keer in hun
leven de cols met eigen ogen.
Maar men stond toen nog aan de
voet, en men moest helemaal bo
ven zijn. Van Poecke: „Het was
een echte wedstrijd, en vooral
tijdens die beklimmingen werd
er fel gekoerst. Daar was strijd
te leveren, en kon men punten
verdienen. Tijdens de beklim
ming van de col de Galibier
vooral stond de zon precies bo
ven ons, snikheet was het. Boven
op de top is de temperatuur dan
veel en veel lager. ik heb het
al gezegd, zoiets moet je echt zelf
meemaken".
Cols zoals de Galibier, de Lau-
taret, de Telegraphe, de Made
leine, de Izoard, de Vars, de
Perty, St. Jean de Schlucht enz.
enz., stuk voor stuk hebben de
drie Zeeuwsch-VlAamse volks
koersers deze beklommen.
Verschillende keren stonden
boven op de top organisators
klaar om de renners in dekens te
wikkelen en ze af te voeren maar
een nabij gelegen chalet. De
temperatuur was daar dikwijls
tegen het vriespunt. Tijdens de
beklimmingen een blakende
zon, tijdens de afdalingen on
weersbuien, regen en spiegel
gladde wegen. Van Poecke:
„Soms was het levensgevaar
lijk". Toch was dat ook voor hem
niet onbekend, TV-beelden uit
de Ronde van Frankrijk hadden
deze dingen de wereld al laten
zien. En toch nam de Koewacht-
se volkskoerser deel. Buiten dat
moest hij nog 500,- in
schrijvingsgeld betalen, er
moesten andere velgen en tuben
gekocht worden, er moest een
reisverzekering worden afgeslo
ten etc. etc. Een totaalpost die de
1000,-overschreed. Maar hij
ging, evenals Martens en De
Zutter uit Aardenburg Van
Poecke. „Ik beschouw het ge
woon als een uitdaging. Je ziet
veel af, maar je gaat gewoon
door".
Neemt Van Poecke volgend
jaar, wanneer de Derde
Brugge-Mont Ventoux verreden
worat weer deel? „Dat is op het
ogenblik nog moeilijk te zeggen,
het ligt aan de omstandigheden.
Maar ik wil het beslist nog eens
meemaken: Maar dan zal ik me
van te voren goed voorbereiden,
dat was er nu helemaal niet bij
geweest. Want geloof me, zoiets
rijden is heel wat anders dan een
volkskoersje al is dat soms dan
ook nog 70 km lang"
Ook nu had de Belgische Cyclo
Toeristenclub PERQUY Plastics
uit Brugge de organisatie in
handen, en het evenement ver
liep vlekkeloos. Van Poecke
„De organisatie was zonder
meer perfect. Alle renners had
den een goede verzorging, eten,
slapen enz. Gedurende de wed
strijd was er steeds een Rode-
Kruiswagen bij ons, met daarin
twee gediplomeerde verpleeg
sters. Neen, er was niets aan het
toeval overgelaten" Slechts een
keer moesten die werkelijk in
actie komen, toen bij een afda
ling een renner over de kop ging
en zijn sleutelbeen brak. Neen.
het was voor de renners een
echte wedstrijd, 's Morgens om 7
uur zette de karavaan zich in
beweging, en elke dag was de
aankomst omstreeks 20.00 uur
gepland.
Een tweede Tour de France,
maar nu dan voor trimmers en
volkskoersers. Van Poecke:
„Voor mij was het helemaal iets
nieuws. Maar nu weet ik wat het
is". Geen wonder dan ook dat
velen na acht dagen fietsen, vijf
tot tien kilo in gewicht vermin
derd waren. „Ik ben geen kilo
afgevallen, maar ik had van
thuis veel extra en vooral sterk
voedsel meegenomen.
Wat zegt het om bij zo'n afda
ling zo'n veertig meter naar be
neden te kunnen kijken??' Van
Poecke- „Ondanks die gapende
ravijnen had ik bij de afdalingen
geen angst Ik kreeg zelfs twee
keer een lekke band Je moet
gewoon op dat moment - na
tuurlijk anders ook - je hersens
bij elkaar houden" Langzaam
maar gelukkig kwam voor velen
de laatste rit, met als aankomst
de top op de Mont Ventoux. „Het
was een verschrikkelijke be
klimming, dat allemaal onder
een broeiende zon en een
stijgingspercentage van twaalf
procent Het was geweldig af
zien, op de streep heb ik er velen
neer zien gaan"
In totaal 22 km klimmen,
en Van Poecke had daar 1.40
uur voor nodig. De afdaling
raasde hij in 17 min. naar be
neden. Hij deed het zelfs
twee keer, maar stapte onge
veer halfweg even af. Aan het
monument van de overleden
tour-renner Tom Simpson
bleef hij staan. Velen van zijn
collega's volgden hem. „Dat
was buiten het rijden van die
wedstrijd mijn grootste
wens, Tom Simpson was een
sympathieke en vooral een
grote sportman. Ik heb altijd
grote bewondering voor hem
gehad. En op het moment dat
je daar staat en dat monu
ment bekijkt gaat er wel wat
in je om". In gedachten ver
volgt hij: „Dat is moeilijk in
woorden uit te drukken. Hij
heeft helaas de top niet ge
haald, wij wel".
(Van onze sportmedewerker Piet de Maat)
