HET GEZIN VAN DE NIEUWE PRESIDENT Ford staat voor enorme taak: herstel der geloofwaardigheid DE KANSEN VOOR GERALD FORD lixon Resign» Een permanente ramp PRIMEUR VOOR NIXON iiaioïiStarflef! Nixon werd door de journalistiek ten val gebracht Leven in Lerdag 10 aUgUStUS 1974 NERO NIXON I NstinpalWEG naar het Para- binnenland buitenland De boze keizer Blauwdruk Argeloos Beschaving Kleine dingetjes God jjdschrift Geldelijk gewin Eenzaam en star WASHINGTON De vrouw van Gerald Ford. de 55-jarige Betty, is een slanke bru nette die vaak glimlacht. In de 26 jaar van haar huwelijk heeft zij het huishouden ge leid en vier kinderen opgevoed, terwijl haar echtgenoot reisde, werkte en redevoeringen hield. Na haar jeugd te Grand-Rapids in Michigan werkte Betty als mannequin in New York. Ook danste zij in de groep van Martha Graham. Toen zij in 1948 met Ford trouwde, ging zij zich geheel wijden aan haar gezin en aan talrijke sociale activiteiten. Gedurende de 18 jaar die het gezin in Alexandria in Virginia bij Washington woon de, hield Betty Ford zich bezig met de pad vindersbeweging. Voorts gaf zij les aan de zondagsschool van de Episcopaalse kerk, ter wijl zij ook geld inzamelde voor de kanker bestrijding. Zij interesseert zich voor kunst. Thuis is tuinieren haar favoriete vrijetijds passering. De vier kinderen van het echtpaar Ford hebben verschillende richtingen gekozen. De oudste, de 23-jarige Michael, studeert theolo gie in Massachusets, hoewel hij niet van plan is predikant te worden. Hij is kort geleden getrouwd. De volgende zoon, de 21-jarige Jack, ijverde in 1972 voor de herverkiezing van Nixon. Hij wilde zich specialiseren op het gebied van de milieubescherming. De 17- jarige Steven die pas de „highschool" heeft afgelopen, houdt veel van sport. De 16-jarige Susan interesseert zich voor dansen. Al acht jaar volgt zij balletlessen. (Op de foto de president en zijn vrouw en daarachter v.l.n.r. Jack, Susan, Steven en Mike;. WASHINGTON President Nixon is het eerste staatshoofd van de V.S. dat voor de beëin diging van zijn ambtstermijn aftreedt. Van zijn zesendertig voor gangers, van George Washing ton tot Lyndon B. Johnson, hebben achtentwintig presi denten hun termijn volledig uitgediend. Van de acht overi gen zijn er vier vermoord: Abraham Lincoln, James Gar field, William McKinley en John F- Kennedy- De vier an deren zijn tijdens hun rege ringsperiode een natuurlijke dood gestorven, namelijk Wil liam Harrison, Zachary Taylor, Warren Harding en Franklin D- Roosevelt- „Abe" Lincoln viel onder de kogels van een fanaticus uit het zuiden in 1865- In 1881 werd Garfield vermoord door iemand aan wie een over heidsfunctie was geweigerd- Twintig jaar later vermoordde een anarchist president McKinley en tenslotte, op 22 november 1963, werd het le ven van president Kennedy op gewelddadige wijze in Dallas beëindigd- WASHINGTON Gerald Ford staat, nu liij het presi dentschap overneemt, voor de enorme taak de geloofwaar digheid van de overheid van de grootste westelijke mo gendheid te herstellen, die sedert de moord op John F. Kennedy voor de Amerikanen zelf steeds geringer is ge worden. Naar aanleiding van president Nixons afscheids rede sprak Ford van „een der allerdroevigste gebeurtenis sen die ik ooit heb meegemaakt". Hij zei verder: „Ik geloof, dat de president een van de grootste persoonlijke offers voor het land heeft gebracht en een van de beste persoon lijke beslissingen heeft geno men ten behoeve van alle Amerikanen. De nieuwe Amerikaanse regering onder Gerald Ford zal, naar men verwacht, minder nadruk leggen op het buiten landse beleid en meer aan dacht besteden aan hetvoor naamste binenlandse probleem - de inflatie. Aangezien minister Henry Kissinger het State Departe ment blijft leiden - zoals Ford, direct nadat Nixon zijn aftre den had bekendgemaakt, mee deelde, zijn er geen spectacu laire veranderingen op het ge bied van de buitenlandse poli tiek te verwachten. Wellicht komt er een einde aan de jarenlange vijandschap jegens het Cuba van Fidel Castro, terwijl er mogelijk ook een wijziging komt in de on voorwaardelijke steun van de VS aan enkele van hun bond genoten. (Van onze correspondent) WASHINGTON Het opper hoofd van het in een Augias stal veranderde Witte Huis is heengegaan. Het huis van de Amerigaanse democratie wordt nu betrokken door Gerald Ford, die niet de demonen in zijn ziei heeft die van een Amerikaans president een soe verein oi een dictator kunnen maken. Gerald Ford staat, zoals iedere president van de Verenigde Staten, voor een monumentale taak. Maar gezien de ruïnes die er nu liggen heeft hij aan zienlijke kansen om er iets van te maken. Henry Kissin ger is de garantie voor een continuering van de buitenland se politiek, het enige aan vaardbare deel van Nixons er fenis. Ford kan zelf, na jaren van verbittering en haat die aanvingen in het getij van de moord op John Kennedy leiding gaan geven aan een nationale verzoeningspolitiek. Hij kan de chef-heelmeester zijn en op een brede politieke basis de wonden helpen gene zen die het politieke lichaam van Amerika zo ziek hebben gemaakt en die de zielen van het volk zo hebben geteisterd. Een van de grootste gebaren die Ford kan maken is de zwarte senator Edward Brooke tot vice-president te verhef fen. Brooke is bekwaam ge noeg. Hij is de enige zwarte man in de Senaat. Een vice- president Brooke zou Ameri ka, wat de nog bestaande ras sen-vooroordelen betreft, naar de twintigste eeuw kunnen slepen. We mogen daarop ech ter niet teveel rekenen, want Ford hecht grote betekenis aan het militaire postuur van Amerika en Meivin Laird, de voormalige minister van de fensie, staat zeer hoog bij hem aangeschreven. Ford zal nauwgezetter de eed op de grondwet naleven, die Nixon zo ongevoelig heeft ge schonden. Hij zal een open deur politiek voeren, in plaats van de geïsoleerde, geheime politiek van Nixon. Hij heeft goede betrekkingen met het Congres, dat door Nixon werd genegeerd en beledigd. Ford heeft ook beloofd regelmatig persconferenties te houden en zijn beleid bloot te stellen aan kritische vragen. Zijn politiek zal een kabinetspolitiek zijn, geen alleenheerschappij. Ford zal de Watergate-lessen ongetwijfeld hebben geleerd. Zijn eerste taak is het herstel len van het vertrouwen in de regering. Volgens zijn stafle den denkt hij erover Hubert Humphrey een plaats in zijn kabinet te geven. Ronald Zieg- ler, Nixons brute politieke lijfgardist, zal snel aan de dijk worden gezet. En op den duur zal Ford de bezem door Nixons oude staf halen. Humphrey, met zijn uitbundi ge sociale gevoel, zal Ford wellicht kunnen temmen in zijn opvatting dat bestedings beperking noodzakelijk is, be halve op het gebied van de militaire uitgaven. Met Gerald Ford kan Amerika een periode van tamelijk sere ne rust tegemoet gaan, die het land zo bitterhard nodig heeft. Aangezien hij niet de brilian- ste figuur in Washington is, zal hij zich in tegenstelling tot zijn voorganger, openstellen voor goed advies. Hij kan van wal steken met de wetenschap dat hij in Henry Kissinger „een president voor buiten landse zaken" heeft en dat het volk achter hem staat. Ford heeft meer ervaring op het gebied van binnenlandse kwesties. Als fractievoorzitter van de Republikeinen was zijn voornaamste taak de diverse groeperingen van de partij bijeen te houden voor het on dersteunen van regeringsvoor stellen op binnenlands terrein. Zijn ervaring op buitenlands politiek gebied is te verwaar lozen. Hij is gekant tegen isolatio nisme waarvoor hij eerder heeft gewaarschuwd. Volgens hem is er een neiging in die richting aan de oostkust te bespeuren, waar vroeger juist een bolwerk was van mensen die internationaal waren geo riënteerd. Waarnemers achten het logisch dat Ford de na druk zal blijven leggen op de grote rol van Amerika in de wereldpolitiek. Hoewel hij in wezen conser vatief is en waarschijnlijk wel eens twijfel heeft over de toe nadering tot landen met een communistisch bewind, is hij ook een realist die steeds Nixon gesteund heeft in zijn streven naar betere betrekkin gen met Moskou en Peking. Een belangrijke aanwijzing voor de binnenlandse koers van de keuze van de vice-presi dent zijn. trsgg ON IV Ari TONIGHT WASHINGTON Zonder de moderne informatieme dia zou het Watergate- schandaal nooit die geweldi ge schokken teweegbracht hebben die deze zaak de laatste tijd in de Verenigde Staten en de rest van de wereld heeft veroorzaakt Het was de „Washington Post" die, als eerste, op 18 juni 1972 de details onthulde van de inbraak in het in het Watergate-complex gevestigde hoofdkwartier van de Demo cratische Partij, de politieke tegenstander van de Republi keinse Partij van Richard Nixon. Deze onthulling werd al spoedig gevolgd door de ontdekking dat degenen die deze actie uitvoerden waren betaald met geld dat afkom stig was uit de kas van het comité voor de herverkiezing van president Nixon. Dat was het begin van het schandaal. Het duurde echter nog ge ruime tijd voor de zaak ruime aandacht kreeg. Aanvankelijk was de Washington Post nage noeg het enige persorgaan dat deze duistere kwestie verder uitdiepte. Slechts de „New York Times", „The Los Ange les Times", de televisiemaat schappij CBS en het tijd schrift „Time" probeerden de elementen te verzamelen van een kwestie die zich bijzonder ingewikkeld en uitermate de licaat liet aanzien, omdat er zeer hooggeplaatste figuren bij betrokken waren. Niet meer dan 19 van de 2200 in Wash ington werkende journalisten doken erin. Het duurde tot het voorjaar van 1973 voordat de affaire een nationale omvang kreeg Op 17 mei van dat jaar hield de commissie van onderzoek uit de Senaat haar eerste zit ting. De openbare debatten, die door de televisie en radio werden uitgezonden, werden De Amerikaanse kranten brengen in grote opmaak het aftreden van president Nixon, de eerste president in de geschiedenis die tijdens zijn ambtsperiode terugtrad. door meer dan 30 miljoen Amerikanen gevolgd en duur den wijf maanden. De uitwerking op het pu bliek was er een van verbijs tering. De Amerikanen zagen op hun beeldschermen de hele ploeg aan zich voorhij trekken die Richard Nixon aan de macht had geholpen, ziijn staf op het Witte Huis, voormalige ministers, leiders van de CIA en de FBI, handlangers, zwen delaars, politiefunctionarissen, spionnen, om niet te spreken van belastingzwendeil, geknoei met miljoenen dollars, vernie tigde documenten en afluister praktijken. Niemand werd gespaard, zelfs niet president Nixon, die door een voormalige medewer ker op het Witte Huis. John Dean, werd beschuldigd. Door de televisie drong, om de woorden van oud-mini3ter van justitie John Mitchell te gebruiken, de stank van de „gruwelen van Watergate" de huiskamers binnen. De populariteit van Richard Nixon, die in januari 1973 haar hoogste peil bereikte, kelderde van week tot week. Toen was de totale Ameri kaanse pers gemobiliseerd. Honderden journalisten hiel den zich uitsluitend met het Watergate-schandaal bezig en de al aanzienlijke lijst van bij hun onthullingen maakten de het schandaal betrokkenen langer en langer. Het was de Los Angeles Times die de rol advocaat van Nixon, aan de v.a<n Kalmbach, de persoonlijke kaak stelde. Het was The Wall Street Journal- die onthulde dat vice-president Spiro Ag- new wegens fiscale fraude door de justitie op de nek werd gezeten. Dag aan dag werd de offi ciële woordvoerder van het Witte Huis met keiharde vra gen door de journalisten be stookt. Ronald Zdegler, persad viseur van het Witte Huis, bood later zijn verontschuldi gingen aan de Washington Post aan, die hiij eerder had verweten derderangsartikelen te publiceren. Verscheidene kranten namen formeel positie tegen president Nixon in, ook de Chicago Tri bune, een ultra-conservatief blad. De drie televisiemaatschap pijen bleven hierbij niet ach ter, waarbij de CBS de meest agressieve rol vervulde. Her haaldelijk kwam van de kant van de hoogste leiders wrange kritiek op deze activiteit van de pers en de persconferenties van president Nixon verliepen vaak in een gespannen sfeer. Van de 1700 Amerikaanse kranten was er slechts een twintigtal dat de president de laatste tijd nog verdedigden. Nog nooiit in de Amerikaan se geschiedenis heeft de „vier de macht" haar invloed met, zoveel onafhankelijkheid en vaak met zoveel indringend heid aangewend. De 37ste pre sident van de Verenigde Sta ten, en velen met hem. kun nen hiervan meespreken. Er werd op 17 juni 1972 ingebroken in het hoofd kwartier van de democrati sche partij in het luxueuze Watergate-complex in Was hington. Daar woonden John en Martha Mitchell, Nixons secretaresse Rose Mary Woods en tegenwoordig ook pater John Mclaughlin, Nixons duiveluitdrijver, een elegante Jezuïet. Watergate was een bolwerk van repu blikeinse functionarissen en het democratische nationale hoofdkwartier stond er als een vlag op de vermaarde schuit. Er werd politieke spi onage gepleegd, niet alleen bij die gelegenheid, maar ook eerder. Een maand eerder wist men nog niet van de schier einde loze reeks Watergate-mis- drijven, maar wel dat Nixon zich aan het ontwikkelen was tot een alleenheerser. De middelen die hij daarbij toe paste waren gedeeltelijk be kend: Nixon voerde een pri- vé-oorlog achter de rug van het Congres om; hij be schouwde het Congres als een nutteloze en vermolmde tak van de regering, als een amorphe groep ruggegraats- loze mannen en vrouwen die zijn „grand dessin" bedreig den. Hij weigerde fondsen te besteden die door het Con gres werden gevoteerd, dat de macht over de nationale beurs heeft; hij was bezig met de afbraak van naar zijn smaak al te progressieve re geringsdiensten; hij voerde een vendetta tegen de pers en de televisie om zichzelf van kritiek te vrijwaren. Dat alles was bekend, maar van puur misdrijf hadden we nog niet vernomen. Ik heb toen een verhaal ge schreven, in mei, onder de titel; „De boze Keizer van Amerika". Dit was het be gin „En het was in die dagen dat in de grootste en machtigste democratie aller tijden een klagende roep weerklonk, dat de door het volk gekozen president zich aan het gedra gen was als een boze, wrede keizer. Nero Nixon. Hij had, na de onttroning van zijn voorganger, Lyndon Maxi- mus, beloofd dat hij een nut teloze oorlog met een kleine, doch strijdlustige barbaren- stam, zou beëindigen en zich zou gaan wijden aan de con structie van vreedzame wa terwerken en aan de opbloei van de steden. Maar al spoe dig moest Mary McGrory, een der Vestaalse maagden, van de links-gerichte journa listiek het droevig lied zingen dat niemand in het grote land des keizers wil kon tegenspreken. De keizer vergat dat hij in een demo cratie leefde. Hij vergat dat er een grondwet was. Hij trok de Senaat de tanden uit en maakte er een vogeltuin van, waarin krassende havi ken en koerende duiven op bescheiden wijze met elkaar sl;ig mochten leveren tenein de het volk te vermaken. Er waren geen leeuwen en geen christenen meer. De keizer sprak over vrede en bracht een deel van zijn heerscha ren thuis; hij sprak over krijgsgevangenen en veroor zaakte een regen van vuur en as. Hij zei dat de oorlog ten einde liep en dat er nooit meer oorlog zou zijn. Hij liet, in het geheim, Cambodja bombarderen. Overal in het land kon men via de tover lantaarns van de televisie zijn ernstig gelaat zien en zijn overredende stem horen, die onrust en verwarring trachtte te bedekken met een teken van verwachting en hoop. Hij reisde naar China en hij keerde terug met twee vreedzame Panda-beren, die naar een nieuw type diplo matie Ping en Pong werd genoemd, maar die eigenlijk Quemoy en Matsu hadden moeten heten. Hij liet, op zoek naar vrede, dood en verderf zaaien. -Het volk had intussen niets meer te zeg gen over zijn eigen voortbe staan. En de stem van de keizer en het land dat hij regeerde was de stem van bommen, exploderend over een natie zo tyranniek, dat het geen bestaansrecht meer had". Dat was het begin van een verhaal over de vraag of de president van de Verenigde Staten boven de wet stond. Over de vraag of het Ameri kaanse regeringsbestel een matrijs kan zijn voor dicta tuur. Achteraf blijken machtsmisbruik, belediging van het Congres en rechtsob- structie de politieke dood zonden te zijn, die ruim twee jaar later Nixon in de schoe nen worden geschoven. Be lastingfraude, privé-oorlogs- voering, afpersing van poli tieke filantropen in het grootbedrijf bleven buiten het bevel tot penitentie, want dat lijken dagelijkse zonden te zijn geworden en er zijn intussen goede voor nemens gmaakt om niet in herhaling te vallen. Het zoe ken naar macht en geld door Richarl Nixon is steeds mis dadiger gebleken. Bij zijn herverkiezing in 1972 en de kroning van koning Richard en prins Spiro in januari 1973 namen weinigen „Wa tergate" ernstig. Het was „een derderangs inbraak" zo liet Ronald Ziegler, Nixons spreekbuis weten. Watergate begon pas kort daarna ern stig te worden, toen Water- gate-inbreker James McCord, onder bedreiging met een drakonisch vonnis begon te spreken. Toen kwamen de W'atergatevulkanen, de een na de ander, tot uitbarsting. De blauwdruk van Nixons wanbedrijf werd leefbaar. Het verkiezingsseizoen van 1972 werd bepaald door een nieuwe zelfmoord van de de mocratische partij. George McGovern, de evangelist. Sint-George, die de draak zou verslaan. Thomas Eagle- ton en het stigma van zijn op te schroeven door versnipperen van beuiu teriaal, het verwoeste» f »tl K.j U UI geluidsbanden, het ni van meineed. Deze iJd"! hebben tot aan de voor, van Nixons onder5ant 1 duurd. Intussen wikkciL'l president zich in "I schendbare vlag, hoont,?! op verregaande domheirt I het volk vluchtte hij j» ternationale diplomatie "I sprak hij over God, vro-'| het openbaar en in V] ","1 tijdens zijn samenzic,,! met zijn vazallen in hu u l te Huis. Het contrast til de buitenkant en de biijl kant van Richard Nixon overweldigend. Het noodlot wil dat een» geloze man, fervent Par%| noot van Nixon, staflid ia' oude zenuwinstorting. De de mocratische conventie in de wurggreep van idealistische vernieuwers die geen coalitie konden bouwen en liever Nixon hadden dan ongelijk. Zij pleegden liever harakiri dan water bij de progressie ve wijn te doen. Nixon kon in dat sombere seizoen voor de democraten lachen en hij deed dat, zoals altijd, met zijn mond en zijn tanden, maar niet met zijn ogen. De president sprak waardig tot het volk; zeer vaak over de „permissie-maatschappij" die hem zorgen baarde. Er woedde toen al een misdaad- golf in het Witte Huis, maar Nixon sprak over de onder gang van de beschaving, die alleen kon worden voorko men door de harde toepas sing van wet en orde. Drie honderd jaar eerder kloegen de puriteinen al „de natie lijdt onder vuig taalgebruik; de kroegen zijn afgeladen met zondaars die daar in de lampen hingen of gebogen stonden over de voorlopers van de moderne flipperkas ten. Handwerkslieden eisten exorbitante lonen voor slecht werk; het gezag was volledig ondermijnd; vrouwen tracht ten mannen te verlokken met blote halzen en borsten en de omvang van de bas taardij was overweldigend. Zo gelijk de puriteinen drie honderd jaar eerder zag Nixon in zijn redevoering het Amerika dat hij bestier de. Hij voorzag, in een van zijn troonredes, de ondergang van de Amerikaanse bescha ving en hij maakte een ver gelijking met de beschavin gen van Rome en Athene, waarvan men nu nog weinig meer aantreft dan pilaren en ruïnes. Toen Nixon over het morele peil van het Amerikaanse volk sprak presideerde hij over een politieke Mafia in het Witte Huis. Nixon, de zoon van een zachtaardige moeder en een tyrannieke vader die geloofde in een God van wraak en een hel van vuur en zwavel, noemde, een jaar geleden, in gezel schap van Kakue Tanaka Watergate tijdens een zure toast „die kleine, verdorven, duistere, onbelangrijke din getjes" die hem hinderden terwijl hij bezig was een nieuwe wereld te bouwen. Een jaar Watergate was ge noeg, zo bezwoer Nixon het volk. Het bleek al veel te veel te zijn. De algemene inhoud van de Watergate-beerput is genoeg zaam békend, alsook de po gingen om daar een deksel de Watergate-commissie van Sam Ervin, per ongeluk over het bestaan van geluidsban den struikelde van een groot deel van Nixons gesprekken in het Witte Huis. John Dean liad gesuggereerd dat liij tij dens een van zijn gesprek ken met Richard Nixon op de band werd opgenomen. Dean dacht dat de bedoeling daarvan was hem als de gro- .,i-rIE Krikhaar te ,G,fcuUureel centrum De Breda van 13 au- 1 Anening 20.15 u- door feustus (opende Dun) tot 9 Kef' ^ieTvan Dun) tot t wethouder Dageiij-ks van k'^ oo' zondags van l400"?J'^oiï' en Antiekbeurs KïLt Gilde Nederlandse lva" in De Doelen te teriam. van 16 tot en met 25 augustus. ssenSj wd.Made. „vooseert na zeven jaar naar, en Van I «eer nu le Anjeher- IVüetgatei» Amsterdam Ge. De de hele maand augus- Itus' caDLER's Wells Opera •t in het vervolg Engelse L derde Wereldtentoon- d,JSi „da van de Fotografie is I n lif januari tot 15 februari fete zien in Kultureel Sen- Tilburg- De grootste fo- Sentoonstelling ooit samenge steld: foto's uit 86 landen van L70 HASAN ^jaafaT van ori- 1. Sumatraans kunstenaar, •rLpprt van 15 augustus apenhig door luitenant-gene ralSutopo Yuwono, Indone- Lch ambassadeur tot en 5 15 september in Philips Ontspanningscentrum Eindho- JAN van de Vrande, inte rieurtextiel, Wim Jansen en f3„ Koenen, keramiek en Maria Proper, plastieken ex poseren van 10 augustus tot en met 9 september m t Meyhuis te Helmond- te zondebok aan het volk ti I kunnen presenteren. Op 1:1 juli van het vorig jaar, even over halfzes in de namis dag, stelde Don Sanders, it| een gesloten bijeenkomst vat I de Watergate-commissie, aan I Haldemans assistent Alt! I Butterfield de vraag of iel suggestie van Dean van bete-1 kenis was. Butterfield, die I niet wist hoe weinig Sander-1 wist, dacht dat er een val voor hem was opengezet t hij onthulde het bestaan vu het geluidsbandensysteem. Het zijn de geluidsbanden, I inclusief de gaten, de zoem tonen en de verknippinget I die het lot van Richarl I Nixon hebben bezegeld Et I het waren geen motievea I van historische aard die heil Witte Huis op het idee brachten om presidentiële se I sprekken op de geluidsband I vast te leggen. Het model I was geldelijk gewin. In 19(11 werd er een wet aangenomeil die het voortaan onmogelijïl zou maken om presidentiële papieren te laten taxeren I aan archieven weg te schel-f ken en de waarde daarvan I vervolgens in mindering - I brengen op het belastbare in- T komen van de president Ge-1 luidsbanden, zo zag een slim I me vogel, vallen buiten de I wet. Een levenslange belas-1 tingsehuilplaats voor de P:t' I sident. Dat was het model. De vis werd duur betaald. Dank zij de geluidsbanden t er voldoende waarheid het licht gekomen om eei eind te maken aan Nu" reis in het door hem ges# nen vacuüm boven de Nixon was ambitieus, Streber. Een man z<®«' vreugde. Een man die - omringde met reclame-ge* en, die hem een l»W schonken dat niets met werkelijkheid van doen Mi- Een man die besloot alle te gaan staan met rijn voo stelling van God en de S schiedenis. Een eonz«® man, die, zoals James Ba' aan de vooravond van verkiezingen in 1972 se» „van een tijdelijke crisis e permanente ramp kon ken". Nixon bleef vas.'!j den aan een koers, terwijl bewijzen van de ramp" heid van die koers zich huizenhoog hadden °PSf peld. Het karakter van chard Nixon, zijn wan. wen en ziin isolement nfP de demonen wakker die presidentschap verwoe. Nu, voor het eerst, dm»' in afwezigheid bet A® kaanse presidentschap- het zal lang duren voortij een van zijn opvolgers nolitieke pad kiest dat naar de nolitieke zond. Mogelijk leiden excessen tot een "'"Lut van de Amerikaanse Pon' en tot de vriiwari"? van Witte Huis als residentie een sonverein of een tor. Vaarwel Richard, hebt Amerika de crisis bezored die het had voor zijn deinocr voortbestaan. SAMENSPEL-6: Toneel lor arbeiders een haalbare kaart? Dat is de vraag op de omslag- Marlot van Hasselt 1 zegt o-a. in Agitprop, kind van de revolutie: „Heel wat tech nieken, die door de Agitprop- beweging in het Rusland na I de revolutie van 1917 gebruikt 1 zijn. vindt men terug in de werkwijze van Proloog?'- En Jan Muller betoogt in Vakbe weging. vorming en teater: „Ik denk dat Proloog, Werkte- ater. Sater e-a. met de zoge naamde bonafide vakbeweging in Nederland niet erg ver zul len komen- Het lijken mij twee werelden die over de zelfde dingen praten maar iets anders bedoelen, twee werel den die elkaar ook niet liggen. Het actieteater zal de werken de klasse voorlopig nog buiten de vakbeweging om moeten zien te bereiken"- Verder schrijft Willem Meeuwisse over o-a Charles Piaget, sta kingsleider van Lip in Wij hebben u nodig, gij zangeres en volksspelers! Jan Paul Bresser zegt in zijn kop: Het volkstea- ter van Dario verstoort het mechanisme van macht en Ben Bos schrijft over smartlappen: „De smartlap is gebouwd op een knap stukje bewustzijns vernauwing" H-B- Fortuin stelt tenslotte vragen bij het t-v-drama en vergelijkt deze met dromen- „Dromen op het k.v-seherm moeten simpele dromen zijn, maar wel ech te"- BERT VAN V ELZEf Tamnt (.Michael Caine) flapte jongen. Van de Engelse schrijfste e' de literaire naam Lessin "hs tot nu toe slechts Hc legende gras (The grass singing) jn eeI1 Nederlands I e"aling (Kaderreeks) te ve hjgen. Daar is nu bijgeki 2!"DORIS LESSING D fu'iER VOOR HET DONKE th°rSjr' summer befoi "e dark, vert. Netty Vinl "U,E- Contact f 17,50). Een van een vrouw over et vo°r iedereen, die e loudt geconfronteerd d no Sn met een bewustwo d„,?sproces van een vrouw mKi ?jer<;1d, gevat in een linn dank zij de goede vert un§ -■ gespierde stijl. blcni,.,21?11 eifenlijk twee «lijdt- w Lessing VixL; het Proces van z ohP ™lddeli>are lei haar oud Wust wordt function,, Worden èn hiaat^^". a's vrouw in doewit' Bf:iden he__ dat niet noodzak Cf pr leeft ij ei tij v ha de hebb

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 16