(ELEN Nixon ging ten onder aan zijn streven naar macht Een Ford in het Witte Huis Chaotische dag in Washington J Laat 'ns wat van je TENTEN aad strekt deur rijzen 360,- 226,- 316,- 179,- 105,- 87,- 87,- 199,- 0,10 0,10 SINGEN DMAKING e Terneuzen binnenland buitenland Alleen Zonder zon Verkeerde keus. Als een komeet Kameleon Grafrede Formule Vijfde wiel Embryo Cesar Geen vijanden Onkreukbaar Surrealistisch Zonder helm lllll 49,- en 169,- totaal 159,90 per stuk per sfuk j nr van het waterschaj rengt hierbij onder bbenden, dat het volgen van het Wegenreglemei RBODEN produkten (o.m. bieten) lin, mest e.d. te di wegen en de bermen vat lijke gevallen wil het be Ichap Hulster Ambacht nol d open laten om met ver- ilde voorwaarden bieten (overhoeken). daartoe in aanmerking I ir 1 september 1974 SGG^' aan het dagelijks bestwj Hulster Ambacht, Gentse ten aanzien biervan l (ehandeling worden g bestuur voornoemd, Collot d'Escury, RKEERSMAATREGtb ethouders van T,erÜjl2 'dijkgoi' rt, griffier. kennis, dat in v r bestratings werkzaam^ et ingang van 12J"Bvoot n zal worden gesloten voetgangers. «f an kracht zijn tot en veel korter als m°ge dzakelijk zal zijn. s 1974. en wethouders vooinoel urgemeester loco-secretaris. ,jtl. Vrijdag 9 augustus 1974 11 Hij zocht naar macht. Hij wilde in de geschiedenis- hoeken. die nog geschreven moeien worden, tussen [George Washington, Jefferson, Lincoln en Roose- Ivelt staan. Hij zocht ook, in de marge, naar geld, 1 «ant in zijn jeugd was hij arm geweest en hij had I wn zijn rijke vrienden geleerd, dal de enige manier lom buiten de politiek machtig te zijn, de koop- Ikracht van miljoenen is. Aan zijn tomeloze streven I naar macht en geld is Richard Milhous Nixon, presi- Ident van de Verenigde Stalen, ten onder gegaan. IHil ls niet ten onder gegaan aan een starre weigering om afstand te doen van een niet Ite verwerkelijken droom, zoals Koodrow Wilson. Niet aan de halsstarrive koppibheid waar- .mee Herbert Hoover vasthield I am zijn diepe overtuiging van ■e noblesse van een onvor- Idund kapitalisme. Niet aan t Lyndon Johnsons vrees om te J m itten erkennen dat Vietnam leen hopeloze zaak was die zijn plannen voor een „Great So- Lety" in aflegde. ■Want nobele dromen als die I van de tragische Wilson heeft I Nixon nooit gedroomd; en een diepe overtuiging als die van Herbert Hoover heeft hij nooit I graad. Noch kende hij de soci- I ale bewogenheid van Lyndon J Johnson, die de Amerikaanse ■armoede wilde uitbannen. In tegenstelling tot zijn voor gangers, die ook naar macht en in niet weinig gevallen ook laar geld dorstten, kende Ri- !chard Nixon de begrenzing van zijn macht niet. Hij ge- oeg zich als een souverein, fcerheven boven de wet. Hij achtte zich onschendbaar. Hij unachtte het Congres, dat de rtten maakt. Hij sprak, in het isolement van zijn macht, h verheven boven het poli- t; ke spc-1, over grandioze con cepten. die van hem, en van hem alleen, waren. Hij duldde niemand in zijn schaduw. Geen enkele president van de V renigde Staten heeft het Woord „ik" en „alleen" zo v.ik gebruikt als Richard Iteon. Hij stond alleen, tussen God en de mensheid. Daarin lig', de wortel van zijn onder gang, de kiem van zijn morele en politieke ruïne. Rixons bestaan is vanaf het begin vreugdeloos geweest. Hij werd op 9 januari 1913 geboren in Yorba Linda, vijf tig kilometer ten oosten van Los Angeles. Hij werd gebo- ten op een moment in de ge- Ichiedenij toen het Wilde Westen nog nauwelijks was getemd. Hij was het eerste kind dat in Yorba Linda het levenslicht aanschouwde. Toen hij een dag geleefd had was er een beperkte zonsverduiste ring Was dat een teken? Feit li, dat Nixons hele bestaan, in en buiten de politiek, zonder ton is geweest. Frank Nixon, liin twistzieke vader, wiens [opvattingen het best kunnen porden getypeerd met de Ge sel Gods. was van Columbus b de staat Ohio naar de zon 'an Californié gekomen omdat hij als tramconducteur bevro- ten vingers en tenen had op- jgelopen. Van Nixons groot moeder, een MUhous, is de Ijitspraak bewaard gebleven hat Richard, als baby „een [teer gedecideerde stem" had. ten klankkeelgat dat toen, in Je familiekring, speculaties 1 bevorderde omtrent een moge- bke loopbaan van de baby als prediker of advocaat. 1 his kleuter ontsnapte Richard -"'o ternauwernood aan de I Jood Hij viel in Yorba Linda I 1 een karos en zijn hootd I J™ door één van die wielen I Kraakt. Hij arriveerde net op ld in een ziekenhuis, veertig Ieter van de plaats van V ,on"eval en onder zijn purlijn reikt een lidteken van aan zijn |!I» voorhoofd tot I ADVERTENTIE) nek. Kort daarop, toen hij vier jaar was, werd Richard Nixon getroffen door een ernstige longontsteking. Zijn vier jaar oudere broer Harold stierf als kind aan tuberculose en zijn jongere broer Arthur trof het zelfde lot. Richard Nixons moeder Han nah was een vrome vrouw, die zocht naar de innerlijke rust, de vrede m het midden, waar naar alle Quakers zoeken.Al op zijn elfde jaar werkte Ri chard Nixon al hard om. het Nixon-gezin uit de afgrond van het pauperdom te houden en toen hij zestien was werkte hij zestien uur per dag. Met een beetje geluk zou zijn va der Frank een rijk man zijn geworden. Hij besloot na lang wikken en wegen een benzi nepompstation te kopen in Whittier^in plaats van in San ta Fe Springs. Hij wikte en woog zich uit een groot for tuin, want op het stukje land dat hij in Santa Fe Springs had kunnen kopen werd een jaar later een uitzonderlijk rijke oliespuiter aangeboord. Richard Nixons jeugd was verre van gelukkig, Richard Nixons markante ui terlijk -de vreugde van de po litieke prenten tekenaars- is «jen erfenis van de Milhous- tak van zijn familie: de ski helling van zijn neus, de op merkelijke kaakstructuür en de typische ingeknepen ge- laatsvorm. Zijn studiegenoten herinneren zich hem als een sombere knaap bedreven in het debat, tamelijk progressief. Zijn helden in het toenmalige hooggerechtshof waren man nen als Brandeis, Cardozo en Hughes, die toen een vooruit strevende minderheid in het Hof vormden. Hij hield niet van advocaten. Pas later begon het advocatenwerk hem te fas cineren en niemand weet wat er in hem omging toen hij het hooggerechtshof van Earl War ren, dat sociale aardverschui vingen had veroorzaakt, begon om te bouwen tot een reactio nair bastion. We weten wel welke aanbeveling de rector van Whittier College hem meegaf toen hij aan de Duke universiteit ging studeren: ik geloof dat Richard Nixon een van Amerika's belangrijkste, zo niet grootste leiders zal worden". Nixon besloot de oude rector niet teleur te stellen. Met de niet aflatende steun van zijn vrouw Patricia, een onderwij zeres die altijd onderwijzeres is gebleven, begon hij aan een politieke loopbaan als een ko meet en met een staart die persoonlijk lijden en 'n ruïne van zijn opponenten veroor zaakte. Op zijn 33ste was hij lid van het huis van afgevaar digden; op zijn 37ste zat hij in de Amerikaanse Senaat; op zijn 39ste was hij vice-presi dent onder Dwight Eisenhower en acht jaar later, op zijn 47ste, ontglipte hem het presi dentschap. Hij verwierf zich de bijnaam „tricky Dick" want hij fundeerde zijn poli tieke succes op slinkse en vaak gewetenloze manoeuvres. In de anti-communistische vrees van de koude oorlogsja ren schilderde hij zijn oppo nenten rood, als verraders, zonder letterlijk te zeggen dat zij verraders waren. Zijn poli tieke stijl was negatief. Joe McCarthy, de man die onder ieder vloerkleed in Amerika een communistische samen zwering 'vermoedde en aan wie Amerika enkele jaren van terreur te danken heeft, zag iets in Nixon. McCarthy ging voor hem in de slag en ver klaarde: ,.De communisten we ten dat de verkiezing van Ri chard Nixon (in de Senaat) een zware slag zal toebrengen aan de communistische samen zwering". Richard Nixon bespeelde die zelfde anti-communistische vrees in zijn campagne voui het presidentschap tegen Jonn F. Kennedy in 1960: de man die later naar Peking en Mos kou reisde terwille van een „nieuwe Friedes-structuur" verklaarde hij in de beroemd geworden televisiedebatten met Kennedy dat hij bereid was oorlog te voeren om twee kleine eilandjes voor de kust van het Chinese vasteland Quemoy en Matsu. Zijn' ge brek aan innerlijke overtui ging, het feit dat hij van bin nen hol is, maakte het hem mogelijk een soort politiek ka meleon te worden. Zijn uit spraken lieten altijd ruimte voor tweeerlei interpretatie. Er waren altijd ontsnappings clausules in zijn politieke re devoeringen. Hij kon de rede loze volksivrees bespelen als een harp en men heeft, tot voor kort, eigenlijk nooit pre cies geweten wie hij was. Men sprak over de oude Nixon, de nieuwe Nixon, de oude-nieuwe Nixon en de nieuwe-nieuwe Nixon, terwijl hij steeds de oude bleef: een politieke man van plastic. Nixon is er altijd van over tuigd geweest dat het presi dentschap hem in 1960 werd ontstolen. John Kennedy won met een verschil van 118.000 stemmen en in die marge heeft Richard Daley, de bur gemeester van Chicago een zeer werkzaam aandeel gehad. Daley kon reeds lang gestor venen oproepen uit het graf om er voor de kandidaat van Zijn keuze te stemmen en in zijn domein is er niet zelden met de stemmachine geknoeid. Nixon begon een nieuwe aan looproute naar het Witte Huis aan te leggen. De gouver neurszetel van Californië was de juiste springplank voor een presidentiële campagne in '64. Maar Edmund Brown versloeg hem in 1962 en Nixon sprak hij die gelegenheid zijn eigen politieke grafrede uit. Hij was toen 49 jaar. Nixon was al eerder politiek stervende geweest, toen hij als vice-president van corruptie werd beschuldigd. Eisenhower stond op het punt hem te laten vallen, maar Nixon redde zijn huid met zijn beroemde „Checkers-rede", zogenoemd naar het hondje dat een rol speelde in zijn bewogen speech tot het volk. Pat had een eenvoudig manteltje, niet eens van bont, en de kinderen, Tricia en Julie, waren dol op hun hondje Checkers, een po litieke gift. Nixon, een politie ke kat met meer dan negen levens, kwam ook na zijn el- gen grafrede als Lazarus weer in het rijk der levenden. Bar ry Goldwater, werd in 1964, één jaar na de dood van John Kennedy, verplet-terend ver slagen door Lyndon Johnson. De republikeinse partij had geen leider. Nixon begon we reldreizen te maken. Tricky Dick werd Waardige Dick, de staatsman, die de oplossing bij de hand had om een eind te maken aan de oorlog in Viet nam. Hij veroverde het Witte Huis in 1968, het jaar waarin Martin Luther King en Robert Kennedy werden vermoord; het jaar waarin de democrati sche partij in Chicago zelf moord pleegde. Hij werd in augustus van dat jaar de vaan deldrager van de republikein se partij op een conventie m Miami, die volgens Russell Baker van de New York Ti mes ontworpen werd door zes oervervelende mannen en een sadist. De jaarvergadering van de Amerikaanse bond van be grafenisondernemers, die met de republikeinse conventie in Miami samenviel, was aanmer kelijk gezelliger. Daar kon men zich vergapen op een zeer luxe doodskist, waarin een schaars geklede beeld schone jonge vrouw lag te monkelen. Wist zij veel.... In dezelfde maand augustus van het jaar 1960 probeerde Hubert Horatio Humphrey zichzelf om te bouwen van een huilende havik tot een lachende duif. Maar revolutio nairen vervreemden in de lin kervleugel van de democrati sche partij wilden Lyndon Johnson in Hubert Humphrey bestraffen. Blauwgehelmde politiemannen in Chicago ge droegen zich in straatgevech ten als SA-matmen, Humphrey ging vaag gemutileerd de laat ste ronde van de campagne in. Zijn strategische formule was 2P%GW is H3. Deze chemisch aandoende formule had Nixon Een blije kinderstem door de telefoon. En een blij verraste opa. Want hij ziet z'n kleinkinderen niet zo vaak meer. Maar hij hoort ze graag Gun hem dat plezier. U draait en zij praten. En u weet het's avonds en in het weekend belt u voor half geld door heel Nederland. 1972: Nixon herkozen. Felicitaties van zijn vrouw Pat. het presidentschap kunnen ontnemen als de campagne een week langer had geduurd, Twee partijen, gedeeld door George Wallace is Hubert Ho. ratio Humphrey, het magische teken HHH. Het was een dub beltje op zijn kant. In de laat ste dagen voor de verkiezings dag stroomden honderdduizen den democratische deserteurs naar het kamp van Hubert Humphrey terug. Een half miljoen kwam te laat tot de ontdekking dat het met Hu- bert wellicht beter leven was dan met Riehard.' Nixon zag kans een geweldige overwin ning te reduceren tot een zeer krappe. Men zei toen, met een variant op de uitspraak dat een overwinning kan worden ontrukt aan de tanden van een nederlaag, dat Nixon over het talent beschikte om een neder laag te kunnen ontwortelen aan de tanden van de over winning. Richard Nixon betrok het Wit te Huis in januari 1969. Zijn vice-president was Spiro Ag new, een man die voorlopig zonder betekenis was. Op dat moment kon nog niet over de kroning van koning Riehard en prins Spiro worden gespro ken; dan kon pas in 1973 als gepast worden beschouwd. Agnew was voor de naar macht dorstende Nixon het vijfde wiel aan de wagen. Nixon wilde geen- sterke man in zijn buurt. Agnew werd Nixons bijldrager, hij mocht het smerige werk doen waar mee Nixon zijn handen niet wilde besmeuren. Men zei, in het begin, dat Spiro Agnew alleen het Witte Huis in kon wanneer hij met de toeristen in de rij had gestaan. Mep zei dat Agnew twee boeken in zijn kast had, alsmede enkele craycxns om ze in te kleuren. En men wist niet dat. hij steekpenningen in bruine en veloppen ontving, een gewoon te die hij naar het Witte Huis meebracht. Finley Peter Dunne (mister Dooleyj had in het verleden gezegd: „Het is niet precies 'n misdrijf en je kunt er niet de bajes voor worden ingestuurd. Maar het is een soort van schande, zoals het schrijven van anonieme brieven". M-.ster Dooley had het over het vice- presidentschap en hij kon niet weten dat Spiro Agnew op een haar na aan de cel zou ontsnappen. Agnew was al schuldig aan corruptie en af persing toen Nixon hem om helsde als zijn embryo-Cesar. Het is frappant dat enorme talent van Nixon om zich te omringen met kwade geesten. Hij voelde zich op zijn gemak in het gezelschap van mannen als Mitchell, Haldeman, Ehr- lichman en anderen, die al in de gevangenis zitten of daar hoogstwaarschijnlijk binnen afzienbare tijd heen gaan. Zij hielpen hem bij het consolide ren en het vergroten van zijn macht. Alle middelen waren ondergeschikt aan dat streven, inclusief het middel van mis drijf. Maar dat kon niemand in 1968 vermoeden BERT VAN VELZEN Ford en Nixon tijdens Fords beëdiging. (Van onze correspondent) WASHINGTON Gerald (Jerry) Ford is geen poli tieke zwaargewicht. De val van Spiro Agnew maakte hem vice-president; de val van Riehard Nixon maakte hem president. Hij is niet de scherpzinnigste ziel in de Amerikaanse politiek, maar dat doet wellicht niets ter zake: in tegenstelling tot Nixon heeft Ford tenminste het inzicht dat h(j in zijn presidentschap, het beste ta lent om zich heen moet vergaren dat met geld en met de belofte van eer te kopen is. Na de verbanning van Spiro Agnew uit het politieke pa radijs zocht Riehard Nixon niet naar een politieke krachtpatser, want die kon hij in zijn schaduw niet ver dragen- Zij waren trouwens schaars- Hij vond een kleur loze man, tweederangs tot op het bot- Ford droomde ervan ooit, in een periode van re publikeinse renaissance, voorzitter van het huis van afgevaardigden te worden. Verder reikten zijn aspiraties niet- Misschien is dat een goed teken- In oktober van het vorig jaar presenteerde Riehard Nixon tijdens een wonderlijke cere monie de plaatsvervanger van Spiro Agnew- Het volk zag op de beeldbuis hoe Nixotn herhaaldelijk en lang durig zijn tanden ontblootte In een bevroren glimlach- Het was vlak voor de consti tutionele crisis, die Nixon veroorzaakte door Watergate- vervolger Archibald Cox te ontslaan- Maar tijdens de voorstel lingsceremonie van Jerry Ford was er opgeruimde snaarmuziek, er wandelden violisten rond; er waren di plomaten uitgenodigd en po litici en Nixons dochters Ju lie en Tricia waren er, de prinsessen van Nixons stem busmonarchie. Nixon ver klaarde toen dat het goed ging met de natie en dat zijn critici niet mochten omzien in wrok in hun „obcessie met het verleden". Die ob cessie was Watergate. I Gerald Ford werd door Ri ehard Nixon gelanceerd tij dens een ceremonie die de sfeer had van een deftig za- kenjubileum, waarvan ieder een ter plaatse zegt dat het plezierig is, maar waarvan men, thuis gekomen en zich uit de smoking worstelend zegt, dat het niet te pruimen was- Iedereen deed bij de voorstelling van Jerry Sord zeer opgeruimd, maar in alle zielen stond slechts een woord gebrand; Agnew. Gerald Ford onderging la chend zijn betimmering door de politieke schouderklopma chine. Hij had geen politieke Vijanden, want hij had een kwart eeuw in het huis van afgevaardigden uitgeblonken door middelmatigheid. Hij was een partijmeeloper- En volgens het dictum van wij len de grote Speaker Sam Rayburn, kunnen meelopers het in het huis van afgevaar digden zeer ver brengen. Ford dacht dat het hoogste dat hij bereiken kon de Spe akers-zetel was- Nixon koos Gerald Ford. want Ford heeft de naam zo onkreukbaar te zijn als in de Amerikaanse politiek maar mogelijk is- Er was een klei nigheid: Jack Anderson ont hulde dat Ford een bedrag van 15000 dollar had ge leend en dat nooit had terug betaald en een voormalige handelaar in politieke in vloed in Washington Robert Winter -Berger schreef in een boek dat Jerry Ford niet brandschoon was Die be schuldigingen konden niet worden waargemaakt. Jerry is sohoon- De hemel zij geprezen dat Riehard Nixon John Connal- 1 y niet koos, die hem warm werd aanbevolen maar die in Juli van dit jaar in staat van beschuldiging werd gesteld van het aannemen van steek penningen- Dat is een van de vele surealistisohe en Kafka ëske elementen waaraan het politieke bestaan van Ri ehard Nixon zo rijk was- Men stelle zich voor: Agnew verdwijnt in een walm van corruptie; Nixon vervangt hem door John Connally; Nixon wordt zelf uit het Witte Huis gejaagd en er zit een opvolger in de Agnew- klasse, beschuldigd van het aannemen van steekpennin gen- Zij zouden dan wellicht beiden hebben moeten ver trekken en dan zou een de mocraat, Carl Albert, voorzit ter van het huis van afge vaardigden. nu president zijn geweest- Albert van Oklaho ma, de kleine man met een grote dorst- Ford dus- Jerry, zo sprak Nixon tijdens de voorstel lingsceremonie, symboliseert „een nieuw begin". Dat was profetisch- Ford is het nieu we begin. Hij arriveerde in 1948 in het huis van afge vaardigden, het jaar waarin Harry Truman op wonder baarlijke wijze de republi kein Tom Dewey versloeg „die de nederlaag ontrukte aan de tanden van de over winning". Langzaam klom Gerald Ford in de rangen van zijn partij- Hij was geen groot redenaar, noch een groot denker- Men vernam de partijleuzen van hem. Hij deed zijn bestZijn opmer kelijkste uitspraak in het huis van afgevaardigden kwam enkele jaren geleden, toen er een afzettingscam pagne tegen William Doug las, rechter in het hoogge rechtshof werd gevoerd- Douglas hield er zeer vrije opvattingen op na en hij pu bliceerde beschouwingen in het blad „Evergreen" dat men niet bepaald tussen de Leger des Heils-literatuur aantreft- Gerald Ford, leider van de republikeinse min derheid in het huis van afge vaardigden, sloeg op de trommel voor de verwijde ring van Douglas- Toen hem werd gevraagd wat hij vuig genoeg vond om een afzet tingsproces te. rechtvaardigen antwoordde Ford: „Alles wat het jCongres daaronder wil verstaan". Hij heeft dip uit spraak lang betreurd- Hij is een Ford, geen Cadillac- Gerald Ford werd op 14 juli 1930 geboren in Omaha in de staat Nebraska. Hij werd ad vocaat, diende 47 maanden in de Amerikaanse marine in de tweede wereldoorlog, werd weer aktief in de Ka mer van Koophandel en hij bouwde daarop zijn politieke loopbaan- Zijn vrouw heet Elisabeth Bloomer. Hij heeft drie zonen; Michael Gerald, John-Gardner en Steven- Meigs en een dochter Susan- Hij ls, zoals gezegd, niet briljant- Lyndon Johnson zei van Gerald Ford dat hij niet tegelijkertijd kon lopen en op kauwgom kauwen en an deren beweren dat hij veel te lang rugby heeft gespeeld, zonder helm. Hij verdedigde Nixon trouw, totdat op 5 au gustus dit niet langer moge lijk bleek- Ford heeft fat soen. Hij zal misschien kun nen bewijzen dat een man van goede wil met goede raadgevers een voortreffelijk president van Amerika kan zijn- BERTijVAN VELZEN. Vervolg van pagina 1) De dag begon gisteren in de zelfde chaotische verwarring die de woensdag typeerde. „Het lijk wil niet gaan lig gen", zeiden cynische figuren, met eelt op de ziel. Er werden bronnen in het Witte Huis ge citeerd die zeiden „Nixon gaat vandaag, morgen, over enkele dagen aftreden, of hij bedenkt zich en gaat het uit vechten tot het bittere einde". De enige vage twijfel die er gisteravond laat nog bestond was omtrent de formule die de president zou kiezen. Zou hij tijdelijk ter zijde treden, of voorgoed het Witte Huis ver laten Sommigen die Riehard Nixon langer dan vandaag kennen, vreesden een nieuwe Nixon-truc. Maar dat leek overdreven. Er waren berich ten dat Ford al een lijst had opgezet van veertien republi keinse kandidaten voor het vi- ce-presidentschap, met ex-mi nister van defensie Meivin Laird aan het hoofd. Senator Edward Brooke, de enige zwarte man in de Se naat, een republikein, diende donderdag een Congres-resolu tie in, waarin gezegd wordt dat het Congres van gevoelen is dat president Riehard Nixon -I. zijn aftreden op geen enkel punt en door geen enkele au toriteit verder dient te worden vervolgd. Brooke voegde daar echter aan toe dat het volk op de hoogte diende te worden gesteld van alle feiten omtrent de verantwoordelijkheid van de president en zijn persoon lijke rol in de Watergate- schandaien. Hij vroeg in feite om een volledige schuldbeken tenis van de president. De resolutie van Brooke heeft, wanneer aanvaard door beide huizen van het Congres, echter geen bindende kracht. Wel licht kan Gerald Ford hem, met voorafgaande goedkeuring van het Congres, volledige amnestie verlenen; dat is een absoluut privilege van de pre sident, dat echter alleen be trekking heeft op federale vergrijpeh. Nixon kan, als ex- president ook worden opgeroe pen om te getuigen in het Watergate-doofpotproces tegen Mitchell, Haldeman, Ehrlich- man en drie anderen, dat op 9 september aanvangt. Over het vraagstuk van Nixons immuniteit bestond gisteravond laat nog grote on duidelijkheid. Het voorstel van Brooke stootte optegen- stand van tal van zijn colle ga's, onder wie de zeer invloed rijken. Ondertussen begrijpt niemand waarom Nixon afge lopen maandag, laat in de dag. zelf „de rokende revolver" aandroeg die hem de steun van vrijwel al zijn partijgeno ten ontnam. Donderdag werd gemeld dat Gerald Ford een korte rede tot het Amerikaanse volk zou gaan houden, waarin hij Nixon zou prijzen voor zijn aftreden als „een daad van staatsrnan- schap".Ford zou van plan zijn voorlopig alle kabinetsposten alsmede in het Wite Huis de staf aan te houden. Op zijn lijst van kandidaten voor het vice-presidentschap staat ook Edward Brooke. De verkiezing van een zwarte man tot vice- president van de Verenigde Staten zou een grandioos ge baar zijn ten opzichte van de bevolkingsgroep die door Nixon vrijwel volledig werd genegeerd. Als andere kandidaten worden genoemd Rockefeller, de voor malige minister van justitie Elliot Richardson, senator Ho ward Baker en de voormalige senator van New York, Char les Goodell. Richardson nam zijn ontslag als minister van justitie na de verwijdering van Watergate-vervolger Ar chibald Cox en Goodell wag een van Nixons grootste vijan den binnen zijn eigen partij.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 11