ITT FRICE) Kremlin-atmosfeer in het Witte Huis disettg) Een riks per jaar voor het parlement Huwelijk adverfer adverterei in dezekranl „Ik ben als een cowboy alleen op mijn paard SE mis OOSTERHOF VTOGENBOSCH FYSIOTHERAPIE Dom Vergiet Passie Laird en Rogers Inzicht Cowboy Deuk DOOR CORN. VERHOEVEN HINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PELNGEN „PELNGEN PELNGEN NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN .PEILINGEN PEILING EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN liveau van S.P.D. Ook zij, rd zijn kunnen solliciteren, tratie is vereist. wij een uitstekend salaris sen modern pakket sociale srsoneelszaken, Vierlingh. u krijgen van de Heer tel. 078-34188 en na -3757 af Division lerlandse dochter et hoofdzetel te g jaar gehuisvest en-Leur. uwen wij aan de ;n en Gardisette teuren in Neder- als telefonisch, landse en Franse ïiste; hiernaast is wisselende funk- afnemers binnen aerd. Leeftijd 20- eur. 57 )e n. een belangrijk onderdeel voor een gezond en modern zakenbeleid weldoordaditl beslissing in dit gezonds en moderne 4 telefoon 073-12 3251 eeghuis voor somatische patiënter htingen der Godshuizen. ïaris binnen bovengenoemde stich- beschikt over nieuwe apparatuur e" het verpleegkundigen, bezlgheidsthera- atle-arts opstellen van de behandel- les. een stagiaire van de opteid'"0 l. ilannen Izakelljke opleiding, ervaring en pe' oor nadere inlichtingen wenden W ïaris er-directeur Dr N G M van Hasselt Over 10 jaar 24 landen in kernbomclub (Van onze correspondent) WASHINGTON Over tien jaar kunnen 24 landen tot de „kernbomclub" behoren, den ken deskundigen op het ge bied van de kernwapenbe- heersing in Washington. Deze zorgwekkende, ja, levensge vaarlijke ontwikkeling is al te lang aan de politieke aan dacht ontsnapt, totdat India in mei van dit jaar een kern wapen tot ontploffing bracht en president Nixon in juni aan Egypte en Israël kern centrales aanbood. Volgens beschouwingen in de New York Times en The Na tional Observer zijn er in de wereld duizenden geleerden die over de technische ken nis beschikken voor het ver vaardigen van kernwapens. De enige belangrijke hinder paal is de schaarste aan plu tonium, maar die schaarste zal drastisch verminderen met de groei van het aantal kerncentrales, die plutonium als bijprodukt opleveren. Ver acht wordt dat de kerncen trales in 1982 ongeveer 100.000 kilo plutonium per jaar zullen produceren, vol doende voor het veroorzaken van tienduizenden kern-ex plosies. Atoomwapens liggen al bin nen het onmiddellijke bereik van Japan, West-Duitsland, Argentinië, Brazilië, Pakistan en Zuid-Korea. De enige rem op verdere uitbreiding van de „kernbomclub" is een po litiek akkoord om de kern wapens niet te ontwikkelen. De New York Times neemt de kans op een kaping van plutonium door terroristen ernstiger dan de officiële au toriteiten. Vijf Jaar geleden onderte kenden tal van landen een verdrag om een rem te zet ten op de verspreiding van kernwapens. Het waren er, om precies te zijn, tachtig. Tot mei zaten er vijf landen in de kernbomciub: Vere nigde Staten, Sovjet-Unie, Engeland, Frankrijk en Chi na. Het verdrag is onderte kend, maar nog niet geratifi- (Copyright De Stem/Het Parool). ceerd door Japan, West- Duitsland, Italië, België, Ne derland, Zwitserland, Turkij- e, Colombia, Egypte, Indone sië, Zuid-Korea, Libië en Ve nezuela. Het verdrag is echter niet getekend door Spanje, India, Israël, Zuid-Afrika, Argenti nië, Portugal, Pakistan, Ban gladesh, Algerije, Chili en Noord-Korea. Er zitten aan zienlijke gaten in het ver drag waardoor zelfs landen die het getekend hebben, kunnen ontsnappen. KISSINGER: VERBLEKENDE STER (Van onze correspondent) WASHINGTON Henry (Heinz Alfred) Kissinger is bezongen als een Amerikaanse Metternich, als „Super K", als een diplomatieke wonderdoener, als de „Mister Clean" in de Nixon-entourage, als een kei onder de kiezels, als de grote artiest van de Ralpolitik, als de potentiële redder van het dreigende Nixon-bankroet, als „de president van buitenlandse zaken". Hij was reeds gecanoniseerd in de galerij van grote historische personages. Maar de Grote Magiër en de halfgod van de massamedia bleek deze maand in Salzburg zeer menselijk en allesbehalve volmaakt te zijn: in een, voor een man van zijn klasse zorgwekkende emo tionele uitbarsting dreigde hij af te treden wanneer een wolkje Watergate-oneer, dat boven zijn eminente hoofd hing, niet on middellijk zou worden weggeblazen. Super K moet het Salz. burg-incident in hoge mate betreuren. Want hij koppelde zijn historische toekomst aan Richard Nixons politieke lot en haakte zichzelf aan de Watergate-trein, terwijl hij twee jaar lang kans had gezien zijn diplomatie te bedrijven alsof Watergate wat hem betrof niet bestond of hooguit een oefening was in traumatische binnenlandse politiek. Hij had over de vragen om trent zijn rol bij het aftappen van de telefoongesprekken heen kunnen wandelen met een kwinkslag en de medede ling dat alles op den duur wel duidelijk zou worden, maar hy maakte er, met een brok in de keel, een traan in het oog en toorn in het hart „cause celèbre" van. Dat was dom. „The Goddam fooi", zei de wijze republi keinse senator Georg Aken van Vermont, die vermoede lijk dacht aan de beroemde uitspraak van Harry Truman: „Als je de hitte niet kunt I verdragen, verdwijn dan uit de kelken". Henry Kissinger leek in Salzburg te zeggen dat z:jn historische rol van zo'n grote betekenis is voor de vei ligheid van de Amerikaanse natie en de wereld, dat men hem geen lastige of hem in I verlegenheid brengende vra gen mag stellen. Het resultaat van het Salzburg-incident is dat Kissinger een stuk magie heeft verloren en dat de misti- j ge bewondering in de ogen van degenen, die tot dusver t aan zijn voeten lagen, plaats I begint te maken voor de koele glinstering van de kritiek. Kissinger heeft grootse din gen gedaan, maar aohter de uitwendige praal van zijn di plomatie gaan feiten schiuil, die tot dusver zelden of nooit werden geëtaleerd. Kissinger ging akkoord met de invasie en de bombardementen in Cambodja. Met het aanleggen van de mijnenvelden in de haven van Haiphong en de Kerstbombardementen op Ha noi. Niemand in de Ameri kaanse regering dan Henry Kissinger kan beter omgaan met de pers; hij is een van de grootste „nieuwslekken" in Washington en de dankbare verslaggevers maakten dan ook geen melding van het feit, dat Kissinger tot Salzburg in het openbaar de grote gelijk moedige, in de bunker van het State Departement tot felle woede-uitbarstingen kon ko men en in het Witte Huis doorlopend moest intrigreren om zichzelf tegen de byzan tijnse machinaties van Halde- man te beschermen en de wind uit het Pentagon, waar tegen hij moest optornen. 0 Kissinger met een ongewoon verbeten trek op zijn gezicht tij dens de emotionele persconferentie in Salzburg. Er heerste een atmosfeers in het Witte Huis, die doet den ken aan het Kremlin van Sta lin- De militaire chefs van sta ven hadden een spion in het Witte Huis, die honderden ge heime rapporten uit het kan toor van Kissinger plunderde. De NixoncLuib was een conglo meraat van elkaar diep wan trouwende lieden. In 1969 bleek de Nationale Veilig heidsraad waarbinnen de Amerikaanse buitenlandse en nationale veiligheidspoli tiek wordt gesmeed een vergiet te zijn, waaruit naar alle kanten geheimen lekten en de „loodgieters" van het Witte Huis kregen de opdrach ten om, via het aftappen van telefoons van mogelijke „ver dachten" de gaten in het ver giet te dichten. De aangevoerde reden voor de an-ti-lekmaatregelen was in eerste instantie het feit, dat de Londense Times en de New York Times berichtten, dat Amerikaanse B-52 bommen werpers in het geheim in mei 1969 bo-mtapijten wierpen op Cambodja. Volgens Tad Szulc, diplomatiek oorrespondent van grote faam en een der beste exegeten van het Kissinger- fenomeen, was Super K, een man met een monumentaal ego, minder gemotiveerd door de berichtgeving in de Times van Londen en New York, dan door zijn passie om elk aspect van de buitenlandse politiek onder zijn persoonlijk beheer te houden. Men behoeft niet verteerd te worden door wantrouwen en cynisme wanneer men veron derstelt dat overwegingen van nationale veiligheid het niet noodzakelijk maken de con versatie tussen de toenmalige ministers van defensie en bui tenlandse zaken (Meivin Laird en William Rogers) en hun top-adviseurs af te luisteren. De enige uitzondering zegt Szulc is Richard Nixon zelf. Op 12 mei 1969, drie dagen nadat Kissinger de kwestie met wijlen FBI-chef J. Edgar Hoover zou hebben besproken, werd de telefoon afgetapt van luitenant-generaal (toen kolo nel) Robert Punsley, die de voornaamste militaire adviseur van Meivin Laird was. Er werd enkele maanden naar de telefoongesprekken van Purs- ley en Laird tussen Pursley en anderen meegeluisterd. De af- tapperij van Pursley's telefoon werd toen gestaakt, maar op 4 mei 1970 werden de „loodgie ters" weer op hem losgelaten, evenals op Richard Pedersen, die toen adviseur van William Rogers was en nu ambasadeur in Hongarijë. Tad Szulc merkt terecht op, dat het afluisteren van de te lefoons van Pursley en Peder sen, die in de avonduren vaak via de telefoon met Laid en Rogers converseerden, in feite neerkomt op illegale peilingen van de ministers Laird en Ro gers, die geen weet hadden van het „loodgieterswerk". De geluidsbanden van de telefoni sche gesprekken moeten het Witte Huis een diep inzicht hebben verschaft in het mili taire denken over controver siële zaken als SALT (het verdrag tot beperking van stra tegische wapens), Vietnam en Cambodja. Er was meer aan de orde dan het dichten van nieuws lekken in het belang van de nationale veiligheid. In een broeinest van wantrouwen probeerde Henry Kissinger zijn super-ego-diplomatie op te bouwen. Hij stond in het Witte Huis, waar anderen de Watergatemisdrijven uitbroed den, tamelijk alleen met zijn eigen geheimen- Het is type rend dat hij, kort na de be standsregeling met Noord- Vietnam, tegen Oriana Fallaci kon zeggen: „Ik ben als een cowboy, alleen op mijn paard". In Salzburg is er een flinke Vci'lieS deiuik geslagen in het harnas van de Kissinger-mystiek. Er worden nu allerlei vragen aan de orde gesteld, die in de euforie van Kissinger succes sen over het hoofd werden gezien. Zoals bekend volgde in de week na het ontslag van Watergatevervolger Archibald Cox een „instant-crisis" tussen Washington en Moskou, op grond waarvan de militaire macht van de VS in staat van paraatheid werd gebracht en (Van onze parlementaire redactie) DEN HAAG De gemid delde Nederlander betaalt per jaar iets meer dan een rijksdaalder voor zijn parle ment, waarvan ongeveer drie dubbeltjes bestemd zijn voor de Eerste Kamer. De Belgen betalen voor hun parlement bijna zeven gulden per jaar. De Bondsdag kost elke West duitser bijna drie gulden, doch de Engelsen betalen voor hun lagerhuis per jaar slechts tachtig cent per hoofd vau de bevolking. De uitgaven voor een Tweede-Kamerlid zijn in Ne derland naar verhouding erg hoog, namelijk f 202.000. De uitgaven voor een Eerste-Ka- merlid bedragen f 52.000. De Senaat telt echter slechts de helft van het aantal leden van de Tweede Kamer en hij vergadert doorgaans slechts eenmaal per week tegenover drie of vier vergaderingen in de Tweede Kamer. Voor een lid van het Britse Lagerhuis bedragen de jaar lijkse uitgaven slechts f 72.000 doch voor een Bel gisch parlementslid f 187.000 en voor een lid van de West- duitse Bondsdag zelfs f 450.000 per jaar. Het duurste zijn de leden van het Euro pese parlement: f 540.000 per jaar, waarvoor alle burgers uit de E.E.G.-landen dan 43 cent moeten neertellen. Zoals bekend, heeft dit Europese parlement vrijwel geen be voegdheden. De salarissen of schade loosstellingen van de parle mentsleden liggen ver bene den de hierboven genoemde bedragen. Een Tweede-Ka merlid ontvangt een schade loosstelling van ten hoogste f 61.014 per jaar, doch neven inkomsten worden daar weer voor een goed deel van afge trokken. Bovendien krijgen de Tweede-Kamerleden geen vakantietoeslag en geen kin derbijslag, terwijl zij ook al le lasten van een ziektekos tenregeling voor zichzelf en hnn gezin voor eigen reke ning moeten nemen. Al deze en andere bijzon derheden zijn te vinden in een artikel van jhr. mr. W.H. de Beaufort, plaatsvervan gend griffier bij de Tweede Kamer, in het tijdschrift „O- penbare Uitgaven". Hij komt o.m. tot de conclusie, dat het Nederlandse parlement al thans in financiëel opzicht in sterke mate onafhankelijk Is van de regering. de kernbomimenwerpers het lucht nuim kozen. Kissinger be loofde die schokkende maatre gel binnen een week of zo te verklaren, maar nu, acht maanden later, is het nog steeds niet duidelijk of de toe stand van militaire paraatheid de Cox-affaire uit het nieuws moest verdringen of noodzake lijk was om de Sovjet-Unie er van te weerhouden zich mili tair in de oorlog in de eerste dagen van de jongste oorlog in het Midden-Oosten is geen monument van schranderheid. Het verschaffen van de mid delen tot het vervaardigen van een kernbom aan president Anwar Sadat is op zijn minst zorgwekkend. Volgens een opiniepeiling van Louis Harris is ruim de helft (52 pet.) van het Amerikaanse volk van oordeel, dat de Moskou- reis van president Nixon beter niet door had kunnen gaan, omdat Watergateschan- dalen en de noodzaak van suc cessen in de buitenlandse poli tiek de onderhandelingspositie van Richard Nixon aanzienlijk hebben ondermijnd. Nixon heeft in Salzburg een groot verlies geleden: de ster van Super K is daar begonnen te verbleken. Henry Kissinger staat niet langer meer op een wolk, onaantastbaar en met een nimbus boven het hoofd, maar op de verschroeide aarde van het Amerikaanse politieke landschap, onder een wolkje Watergate BERT VAN VELZEN JJmks en rechts vallen de huwelijken uiteen of lei den een kwijnend bestaan. Het aantal scheidingen neemt toe met een snelheid die om auto matisering vraagt. Ik weet niet, hoe ik zo'n statistisch ge geven moet opvatter het kan namelijk ook betekenen, dat het aantal echtparen, dat op geforceerde manier bijeen blijft, kleiner wordt, en dat een radicale eerlijkheid bezig is een overwinning te behalen op de schijnheiligheid. Op zichzelf blijkt uit het toene mend aantal echtscheidingen niet, dat het aantal slechte hu welijken groter is geworden, maar alleen dat er eerder een einde gemaakt wordt aan slechte huwelijken. Als van de andere kant uit de statistieken zou blijken, dat het aantal echtscheidingen duidelijk te rugloopt, zou dat weer te in terpreteren zijn als een teken, dat steeds meer mensen zich zo weinig van het huwelijk aantrekken, dat ze ook geen reden meer hebben om te scheiden. Een officiële schei ding baant de weg naar een nieuw officieel huwelijk en is dus m zekere zin een eerbe wijs aan dit instituut. Er zit dan ook iets van ijze ren consequentie in de uit spraak van mensen die menen, dat het huwelijk als instituut een bron van ellende is en dus maar eens op de helling gezet moet worden. Want als het huwelijk er niet was, waren er ook geen ongelukkige hu welijken en geen echtscheidin gen. Dat is natuurlijk waar, maar het heeft iets van de logica van bepaalde Griekse filosofen, die het maar het beste voor een mens vonden nooit geboren te zijn, omdat hij dan ook niets te lijden hadOp die manier kunnen we ook het tandbederf bestrij den door alle gebitten te rooi en; we zijn dan ook meteen van het nagelbijten af. Ik denk, dat het huwelijk niet zo gemakkelijk door een ander instituut te vervangen is, en dat zij, die het willen afschaffen, het teveel als een willekeurige maatschappelijke instelling zien en te weinig als een vorm van leven die tel kens weer uitgevonden wordt. De institutionalisering is een wat dorre en juridische uit werking van wat mensen die het gevoel hebben bijeen te horen zich voornemen: bij el kaar te blijven en alles te delen. Als dit voornemen wat fanatiek wordt uigesproken, vallen er grote woorden als dood en eeuwig, God en he mel. maar dure woorden ga randeren blijkbaar niets. Alles kan mislukken; maar zolang wiet bewezen is, dat een poging moet mislukken, is het dwaas haar elk bestaans recht te ontzeggen. Zo lijkt het mij, behalve onmogelijk, ook dwaas, het huwelijk op de helling te zetten of tot voor werp van i antipropaganda te maken alleen om het feit, dat er zo dikwijls een huwelijk mislukt. Ik heb trouwens het moeilijk te rationaliseren ver moeden, dat ook op dit gebied van het telkens weer constate ren van feiten iets als een besmettelijke werking uit gaat. Statistische gegevens denk ik. hebben soms toch het merkwaardige effect het ge middelde tot een norm te ma ken. Zij die het huwelijk op de helling willen zetten, doen dat om aan al die ellende in veel huwelijken een einde te maken. Maar door hun anti- propaganda tegen het instituut ondergraven zij tegelijk een levenshouding die toch al be dreigd wordt door allerlei ver leidingen, modes en reclames. In steeds groter wordende kringen worden mensen niet meer voor vol aangezien, wan neer zij hun huwelijk als een serieuze zaak, dus een exclu sieve band beschouwen. Zvj worden te midden van al die vlotheid, waarin menselijke relaties geen diepgang kunnen krijgen, een minderheid die van haar afwijkend gedrag re kenschap moet afleggen en zich vroeg of laat moet gaan afvragen, of zij het wel kan verantwoorden gelukkig te zijn in een toestand die voor velen een ellende is- Hiermee zou, op één bepaald gebied, de vergissing en de teleurstelling tot een regel zijn geworden, Iets wat In hoge mate tegen strijdig lijkt. 0 Een spotprent uit een Amerikaans blad. Nixon torst de last van Watergate, Kissinger die van de hele wereld. Een beeld dat tot voor enkele weken nog leek te kloppen, maar nu?

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 15