jrder )lde hten MDRUK OP KWALITEIT VAN ONZE LEVENSWIJZE ok in Raad van Europa beraad ver rechten van de voetganger ACUPUNCTUUR VOOR VERSLAAFDEN .s ;n riff v. us DAMESBLADEN IN DE SOVJET-UNIE )ngeman 5REDA Vijftig aar ïeiier de huidige \HET GROTE DEBAT IN EUROPA BLETTE" B.V. binnenland IM Koel- en vriesadvie >L 'n PRIVi ZWEMB: voor iedere BECKERSlI Geen „cover-girls...." Verwarminc en Zwembaden RIOLERING VERSTOPT? VKBESTEKKEN Soms westers Miljoenen lezeressen Tien spruiten De voetganger Zonder auto? Benadering De baard I.B.) Tel. 01615 -1655. itie, t.w. 5 augustus: juli en na 5 augustus. uk ZEN! j het n, in Jntie. OOM krijgt u gratis. Ook voor service koel- en vriesinsta ties. Even (01607)-; Prinsenbeek bellen wordt snel en geholpen. STRAATSBURG Moet de machine de mens dienen of moet de mens zichzelf in steeds sterkere mate tot een slachtoffer van de machine laten verworden? Meer en meer mensen be ginnen zich deze vraag te stellen naarmate het Grote Debat in Europa over het thema: hoe verbeteren wij ons leefmilieu? zich uitbreidt. De Raad van Europa is bezig met de bestudering van de problemen van het stadsverkeer en tracht een weg te vinden om het lawaai en de luchtvervuiling In onze steden te verminderen. Auteur van dit artikel is Raymond Smith, nieuwsredacteur bij de Independent Group of Newspapers te Dublin. airconditioning] installaties 1 kantoren, praktijkrua ten, winkels, werkpla sen enz. bevordereal werksfeer en stiiM ren de kooplust. Gratis technisch advi en ontwerp, indienl even (01607) - 249! Prinsenbeek belt lal. sstuur Verstikkend is de drukte m het centrum van menige grote stad. aan RIJSBERGEN ETTENSEWEG 85 TEL. 01606- 1347 I Wjj komen met ona- WATERCOMPRESSUü! Geen hak- of brei meer Ook reparaties en vernieuwingen M. VAN GINNEKEül Scharen burgstraat 31 Breda TeL 01600 - 41919 sling met de bedoeling om kunnen lezen voor calculatie- middels contact met prospect, ijke informatie. wijs. waardig. happen. oor b.v. cursus „Hoger Kader ien. directie. T 25, BREDA MOSKOU (AP) De „co- ver-girls" van de damesbla- i den in de Sovjet Unie zijn geen mooie fotomodellen. Het zijn gewone werkende vrouwen. In tegenstelling tot damesbladen in het westen, brengen de Russische geen verhalen over de vrouwen van beroemde politici of over het liefdesleven van actri- In plaats daarvan brengen zij sober geschreven artike len over heldinnen van iiet volk: kraandrijfsters, straat- veegsters, tractorbesiuuruers, fabrieksvrouwen en geleer- F den. Mevrouw Iwanovitsj kan geen adviezen krijgen over de oplossing van haar huwe- j seksuele-, oi idem, uts- problemen. Alle aandacht is gericht de bijdrage die de vrouw kan leveren aan de opbouw van de Sovjet-staat. Niettemin vinden deze bla- den gretig aftrek zo gauw ze in de kiosken verschijnen. De oplage loopt in de miljoe- i nen. Een reden waarom de da mesbladen zo populair zijn is dat de Russische vrouwen i voor verhalen die haar zelf betreffen uitsluitend van de ze bladen afhankelijk zijn. In tegenstelling tot kranten I in het westen hebben de Russische dagbladen geen vrouwenpagina's. In sommige opzichten lij ken de Russische damesbla den op hun westerse zusters. Zij brengen speciale pagina's met mode, haarstijlen en cos metica geven tips over de opvoeding van kinderen en bevatten mode-patronen. Ook zijn er verhalen over hygië ne in de huishouding en per soonlijke hygiëne. In een van de laatste nummers van „Ra botnitsa" (de werkende vrouw) staat bijvoorbeeld dat men na het eten van uien het beste een kop ster ke, hete koffie kan drinken of op koffiebonen kauwer om de nare geur kwijt te raken. De inhoud van de drie grootste damesbladen Ra- botnitsa, Krestyanka (de boeren vrouw) en Sovjet- skaya Zjensjtsjina (de Russi sche vrouwweerspiege len het feit dat de meeste Russische vrouwen haar taak als huisvrouw combineren met werk buitenshuis. In eer onlangs gepubli ceerd artikel in Sovjetskaya Zjensjtsjina stond een ver haal dvct een vrouw die in Leningrad werkzaam is als patent ingenieur. Eerst wordt verteld hoe ze bakt, kookt, boodschappen doet en de huishoudelijke taken ver deelt met haar moeder en echtgenoot. Op kantoor wor den alle zaken van huishou delijke aard naar de achter grond geschoven en is ze be reid aan de slag te gaan. Meer dan 12,5 miljoen Russische vrouwen lezen Ra- botnitsa en zes miljoen ont vangen Krestyanka, die alle bei afkomstig zijn uit het bedrijf van de Prawda, het communistische partij-or gaan. De bladen kosten per stuk 10 kopeken of 30 cent (Ned.). Sovjetskaya Zjensjts jina wordt in tien andere talen vertaald en naar meer dan 100 landen uitgevoerd. In het land zelf kost een nummer 60 kopeken of een nummer 60 kopeken of een gulden tachtig. De oplage van het blad is niet be kend. Iedere Sovjet-republiek heeft naar eigen damesblad. De bladen verschillen in taal, stijl en plaatselijke invloe den met de grote damesbla den uit Moskou. Volgens het blad Moscow News worden ongeveer 40 damesbladen net een totale oplage van 254 miljoen in de Sovjet- Unie gepubliceerd. Behalve op haar eigen bladen zijn de Russische vrouwen ook ver kikkerd op modebladen uit Oosteuropese landen als Po len en Bulgarije. Deze bla den zijn zeer onregelmatig verkrijgbaar en wanneer ze er zijn, verdwijne ze binnen enkele minuten uit de kios ken. De prijzen variëren tot enkele roebels per exem plaar. Soms zijn vrouwen in de gelegenheid westerse mode bladen van buitenlandse toe- riston of buitenlanders die in Moskou wonen te krijgen. Het gaat haar niet zozeer om de inhoud van de artikelen dan wei om de foto's van nieuwe hl arstijlen en cosme tica. \Vant in haar eigen bla den staan geen advertenties op dit gebied. In de Russische damesbla den wordt de gelijkheid van man en vrouw voortdurend benadrukt. ,De rol van de vrouw in de geschiedenis is groot en moet nog groter worden, want de vrouwen maken de helft van de mens heid uit en de vrouwen heb ben samen met de man de geschiedenis gemaakt", zo verklaarde de Moskouse his torica Militsa Nesjkina on langs In een interview met Rabotnitsa. „Br zijn op de wereld te veel dingen te doen en de mannen alleen kunnen dit niet aan", zo voegde zij er aan toe. Tegelijkertijd ideali seren de damesbladen de rol van het moederschap, het geen geheel in overeenstem ming is met de Russische gedachte: hoe meer kinderen hoe beter. In een van de laatste num mers van Krestyanka stond een artike) met foto's van een boerenvrouw met tien kinderen. Het blad bracht de lezers op de hoogtevan het feit dat deze vrouw, Pelage Yegorovna, nog niet eens 40 was toen haar de onderschei ding van ..moeder heldin" werd toegekend. Deze onder scheiding wordt gegeven aan vrouwen die tenminste tien spruiten ter wereld hebben gebracht Ondanks haar ge zinstaken bleef mevrouw Ye gorovna zo veel mogelijk op de boerderij werken. STRAATSBURG Kan men werkelijk van vooruitgang spreken als elk gezin twee of drie auto's bezit, met het uit eindelijk resultaat, dat de wegen en binnensteden zo ver stopt raken met verkeer, dat het leven ondragelijk frus trerend wordt? Dit is groei terwille van de groei bijna, en in de pogingen het lot van de mens in economisch opzicht te verbeteren ligt het zeer reële gevaar dat men hem tot het slachtoffer van zijn eigen vooruitgang maakt ge vangen in een wereld vol vervuiling, verkeerschaos en la waai. waardoor de vicieuze cirkel van zenuwspanning en psychische belasting nog intensiever wordt wat vervol gens weer tot veel diepgaander problemen leidt, wanneer bevrijding van de psychische druk wordt gezocht in alco hol of misschien zelfs in drugs. BANGKOK (AP) Twee naalden, een elektrische stroom van een paar volt en een tekstboek over de Chinese geneesmethode acupunctuur worden in Thailand gebruikt om het lijden van aan drugs verslaafden te verzachten, en de mensen daardoor tot De artsen die deze methode toepassen hopen dat deze aloude discipline aan te moedigen geneesmethode de standaardbehandeling zal gaan worden voor maar tegelijkertijd de voor- het genezen van verslaafden. De mensen beginnen nu te komen tot een herwaarde ring en een nieuwe beschou wing van de vragen die ons leven beheersen. Waar ko men we tenslotte uit, als we door bljjven gaan met de consumptiemaatschappij als norm te accepteren, die ma teriële winst als het symbool van succes ziet? Zijn wij werkelijk alleen maar bezig een soort maatschappij, een levensstijl te scheppen, die onvermijdelijk tot haar eigen vernietiging leidt? Kunnen we nog „halt" roe pen, nu het nog vroeg ge noeg is, én een Europa scheppen dat tot de verbeel ding van nieuwe generaties zal spreken en dat steeds meer nadruk zal leggen op de kwaliteit van onze le venswijze en op het diepste streven van elk individu af zonderlijk? Deze vragen worden gesteld op alle niveaus, va«i de natio. nale regeringen tot aan de ge meentelijke autoriteiten. En het debat vindt voortdurend en steeds sterker wordende weerklank in de Raadgevende Vergadering van de Raad van Europa. Zo is er het Comité inzake Ruimtelijke Ordening en Plaatselijke Autoriteiten, dat zich nu constant bezig houdt met de problemen van het stadsverkeer en met de vraag, bijvoorbeeld, in hoever re het scheppen van autovrije zones in de binnensteden kan bijdragen tot vermindering van het lawaai en de luchtver vuiling en tot het behoud van het esthetische, oude karakter van historische pleinen en straten. In ieder land vindt men op het ogenblik groeiende verontrus ting over wat tot nu toe onge hinderd heeft kunnen gebeu ren. Het verkeer is langzamer hand zo dicht geworden dat straten, oorspronkelijk mis schien daterend uit een tijd waarin de gezapige draf van het koetspaard als norm gold, tijdens de piekuren zo ver stopt rakein, dat men tot de keuze gedwongen wordt ze of wel af te sluiten voor het verkeer of de voor autobe stuurder en voetganger ze nuwslopende toestand zo te la ten als hij is. In deze context is het tevens de moeite waard te vermelden, dat toonaange vende medische kringen heb ben ervaren dat een chronisch storende omgeving tegenwoor dig sterk samenhangt met de ontwikkeling van hartziekten, terwijl de levensduur juist langer wordt op plaatsen waar een ontspannen levenswijze mogelijk is. Zo komt het dat geleidelijk aan steeds meer aandacht wordt besteed aan voetgangers paden in -domeinen „Pede- strianisering" zou men dit ver schijnsel, naar buitenlands voorbeeld, kunnen noemen, hetgeen omgezet in gewone taal betekent dat men een historische straat of plein neemt, ofwel een populaire winkelstraat (zoals Henry Street in Dublin, de Kalver- straat in Amsterdam of Lon- deon Street in Norwich) en alle rijverkeer hierin verbiedt of een gedeeltelijk rijverbod uitvaardigt. De omleiding van het ver keer kan soms conflicten tus sen de eigenaars van winkels en restaurants en de gemeen telijke autoriteiten veroorza ken, maar er zijn bewijzen te over dat het afsluiten van straten voor rijverkeer niet noodzakerlfykerwijze een scherpe daling van de zaken, verkouen of winsten tot ge volg heeft, integendeel zelfs, de winkels in de verkeers vrije zones in de drie eerder genoemde steden Dublin, Amsterdam en Norwich za gen hun verkopen juist stijgen en er zijn eveneens bewijzen rlat straten die de auto hebben uitgebannen sindsdien meer vinkelend en wandelend pu bliek trekken. De oorzaak hiervan is ge- makkèlijk vast te stellen de slenterende voetganger merkt dat hij bijvoorbeeld de lunch pauze kan gebruiken om heer lijk op zijn gemak te winke len, zonder dat hij voortdu rend op zijn hoede moet zijn als hij de straat oversteekt. En daarnaast krijgt ook het zitten op een café terras op een of ander plein extra charme of dat nu is in Straatsburg, Rome of Parijs, Genéve, Brussel, Ko penhagen, Wenen of Florence, om slechts een paar voorbeel den te noemen als men rustig kan genieten van wat zich op straat afspeelt, zonder het getoeter en gevloek van gefrustreerde, voor de zoveel ste keer in een verkeerspp- stopping bekneld geraakte au- tomoblisten. Wiens belangen moeten bij dit alles voorop staan die van de automoblist of van de voetganger? Indien wij ener zijds de schoonheid, het histo risch erfgoed en het karakter van oude steden op de voor grond stellen, is het dan niet de taak van het toeristenver keer en van de gemeentelijke autoriteiten om de voorwaar den te scheppen waardoor be zoekers er wandelaars ten volle van deze plaatsen kun nen genieten, zonder spitsroe de te hoeven lopen temidden van voorbijsuizend verkeer? Maar wat staat ons dan te doen? Bestaat er zoiets als een oplossing voor alle partijen? Moet de stadsbewoner zich dan maar elke morgen en elke avond laten meesleuren in de draaikolk van het forenzen- verkeer? Alleen het afsluiten voor verkeer van straten in de binnenstad betekent op zich zelf nauwelijks een bevredi- gende oplossing. Discussies in de Raad van Europa, met name in de Raad gevende Vergadering, hebben heel duidelijk aangetoond, dat zich hierbij ook het probleem voordoet, dat de openbare ver voersdiensten in vele steden op grote scliaal verbeterd die nen te worden. Men zal zich hierop echter moeten instellen, op welke manier dan ook, want als de kwaliteit van het openbaar vervoer verbetert, dan verbetert tegelijkertijd het „image" van dit vervoer. Bovendien zal de gewone fo rens minder reden hebben om te klagen dat de bus zo lang zaam en vaak onbetrouwbaar is, en dat men zo lang bij de halte moet staan wachten, en waarden schept voor een gro tere bewegingsvrijheid voor de particuliere autobezitter buiten de verkeersvrije zones. Ook dient een gemeenschappe lijke oplossing in Europees verband te worden gezocht voor het vraagstuk vau de voetgamgersoversteekplaat- sen en de wetteli'jk vastgeleg de straffen met betrekking hiertoe, terwijl tevens meer dan ooit de nadruk moet wor den gelegd op de aanleg van ondergrondse voetgangerspa den. In de oudere Europese ste den is het probleem het grootst. Ringwegen en verbin dingswegen dienen te worden gepland, evenals viaducten en De meerderheid van de ver slaafden zie zich aan deze be handelingen heeft onderwor pen, is niet van plan ooit nog drugs te gebruiken, zo zegt een van de artsen die bij het programma betrokken is. Maar degenen die met pillen en an dere medicijnen zijn behan deld beginnen vaak wel op nieuw. Op het eerste gezicht is de behandeling eenvoudig. De pa tiënt gaat op een bed liggen terwijl de arts de naalden in beide oren inbrengt en een geringe stroom van ongeveer vijf volt door de naalden laat gaan. De naalden zijn via dra den verbonden met een droge cel accu. Iedere behandeling duurt Aroon, die heeft gestudeerd aan de universiteiten van Pennsylvania en Bangkok, is het experiment begonnen met twee collega's. De totale behandeling duurt tien dagen. De verslaafden wonen in deze periode in het ziekenhuis en worden maxi maal driemaal per dag behan deld. Ook na die tijd blijven zij onder controle en moeten zij af en toe terugkeren voor een aanvullende behandeling. De leeftijden van de verslaaf den variëren van 14 tot 55 jaar, maar de meeste van hen zijn in de twintig. Volgens cij fers van liet ministerie van volksgezondheid waren vorig jaar naar schatting 200.000 nieuwe bruggen over rivieren. ^~tenen in £e Jongeren in fhailand"verslaafd Een lange termijnprogram ma voor de verbetering van wegen en straten behoeft een bijpassend programma voor huizenbouw. En wat betreft het geld nodig om bezit dat het ontwikkelingsprogramma in de weg staat op te kopen moet dit uit de gemeentelijke pot worden bekostigd of uit rijksoverheidsfondsen? Ook al een netelige vraag. Er moeten dus uitgebreide maatregelen tot inperking van het verkeer worden toegepast en de automobilisten- moe ten deze accepteren, in hun eigen belang en in het belang van de gemeenschap als ge heel. Zo niet dan zal de kwali teit van ons stedelijk milieu en van het leven zelf ernstig worden aangetast. Wat worden de vooruitzichten voor het eind van deze eeuw als wij de dingen maar op hun beloop laten? De raad vat. Europa zal in dit opzicht een belangrijker rol dan ooit te vervullen heb ben. De discussies die door de raad worden gehouden kunnen leiden tot een gemeenschappe- tijd mag de patiënt met de verpleegsters praten, een boek lezen of zelfs een sigaret op steken. Waar waarnemers en zelfs artsen versteld van staan is dat de patiënten tijdens de behandeling steeds rustiger worden en dat de symptomen die gewoonlijk optreden bij een ontwenningskuur zoals tranende ogen, pijnen en een lopende neus verdwijnen. Een patiënt, die al 30 jaar verslaafd was aan opium en morfine, was niet eens in staat om van zijn bed in het zieken huis naar de operatietafel te lopen. Na vijf minuten „onder de naalden" te zijn geweest, glimlachte hij en zei zich kalm te voelen. Na de behan deling verliet hij de kamer op eigen kracht. In het militaire Phra Mong- kuthlao ziekenhuis in Bangkok zijn tot dusver ongeveer 50 verslaafden behandeld. Men is zes maanden geleden met het programma begonnen nadat een van de aan het ziekenhuis lijke Europese benadering van verbonden psychiaters, kolonel het probleem. En een dergelij- Aroon Sjowanasai een boek ke benadering is op het ogen- over acupunctuur had gekregen blik hard nodig. van een vriend uit Hong RAYMOND SMITH Kong. aan drugs, voornamelijk aan heroïne. Omdat het probleem zo acuut is en steeds groter wordt, hoopt Aroon zijn acupunctuur programma te kunnen uitbrei den. De benodigde apparatuur is niet duur (een set voor een behandeling kost minder dan 270 gulden), en het inbrengen van de naalden vereist geen extra opleiding. In tegenstelling tot een be handeling met methadon kan deze vorm van acupunctuur door bijna iedereen worden toegepast ,zo meent de Ameri kaanse arts dr. Merrill Shutt. Wat er precies tijdens de acupunctuurbehandeling ge beurt in medisch en mense lijk opzicht is een andere zaak. Dit is tamelijk ingewik keld en wordt nog door Aroon en zijn staf bestudeerd. Volgens dr. Merrill Shutt be schouwt een aantal westerse collega's van hem <je behande ling als een vorm van hypnoti- seving. Anderen zien het weer als een variatie op westerse methoden om het menselijk gedrag te beïnvloeden door middel van stimulering van de hersenen. WENEN (AP) Het vermaarde koor van de Wiener Sangerknaben bestaat dit jaar een halve eeuw, in zijn hui dige opzet. In archieven kan men evenwel lezen dat er onder keizer Maximiliaan de eerste al een jongenskoor bestond, dat ressorteerde onder het orkest van het kei dat "de trams" de" metro en dë zerlijke paleis, de Hofbuigkapelle. Het koor bleef bestaan treinen naar de randsteden op totdat, na de eerste wereldoorlog, het rijk der Habsbur- piekuren altijd stampvol gers ineenstortte en ook het keizerlijke jongenskoor werd opgeheven. de zitten. Wij kunnen hier, tussen haakjen, misschien bij vermel den, dat veel individuele auto bezitters geen zin hebben om vrijwillig een offer te brengen voor het heil van de gemeen schap als geheel en een en- quete die in Dublin werd ge houden toonde aan, dat men sen in de midden en hogere inkomensgroepen het idee hadden, dat huil „image" mo gelijk zou worden aangetast als ze met de bus naar het werk zouden gaan! Uit discussies in de Raad van Europa is duidelijk de noodzaak naar voren gekomen, dat de gemeentelijke autoritei ten meer aandacht besteden aan speciale rijbanen voor bussen, evenals voorrangsver- keerslichten en speciale voor zieningen bij kruisingen waar door ze sneller vooruit kunnen komen. Tevens dient aandacht te worden geschonken aan ta ken als het moderniseren van het bestaande netwerk, regel matiger vernieuwing van de uitrusting en voortdurende aanpassing van het materieel met het oog op verhoging van het comfort. De kostenfactor mag hierbi' uiteraard niet over het hoofr worden gezien, vooral op eer, moment waarop de openbar, vervoersbedrijven in financië le moeilijkheden verkeren - of dreigen te raken en al leen het zoeken naar een op lossing voor dit soort proble men kan voor de betrokkene- al een nachtmerrie betekenen Men dient de zaak dus va: verschillende kanten te bena deren. Men propageert nie' een totaal verbod voor auto' in de binnenstad, want di' bremgt risico's met zich mee dat men dode steden krijg doordat er dan misschien hele maal geen automobiliste: meer uit de buitenwijken naa' de stad zullen komen. He* probleem moet zc worden be naderd, dat men wel het ge bruik van het openbaar ver voer stimuleert teneinde het overmatig gebruik van parti culiere auto's ik: te perken In 1924 ging Josef Schmitt, chef-dirigent van het vroegere keizerlijke orkest, na welke jongens er in het iaatste koor hadden gezeten en hieruit ont stond, nog dat jaar, het koor der- Wiener Sangerknaben. Die jongens van dat eerste nieuwe koor kregen matrozen pakjes te dragen, zoals dat de gewoonte was in families van goede doen in veel Europese landen. Latere pogingen om andere kleren voor de jeugdi ge zangers te ontwerpen faal den; het publiek vond dat de matrozenkleren van weleer bij het koor hoorden, en dat het zo moest blijven. Zulks geschiedde. Lid van het koor kunnen worden, betekent dat een kan didaat een bijzonder goede stem moet hebben en, al op jeugdige leeftijd, veel van mu ziek moet afweten. De huidige Wiener Sanger knaben, worden eigenlijk ge vormd door vier koren van elk 24 zangers. De jongens wonen, als vanouds, in een eigen ver blijf in het Augarten-paleis. Een van de vier koren is als regel,op tournee. Een tweede zingt op zon- en feestdagen als in de keizerlijke kapel de mis wordt opgedragen. Als een jonge zanger „de baard in de keel krijgt" komt hij niet meer in aanmerking voor .een van de koren. Als zijn stem het fijne en ijle gaat verliezen, dat de Wiener Sangerknaben vermaard heeft gemaakt, is zijn rol voorbij. Het is hard, maar hij weet het van tevoren. Maar ongeveer 30 van die jongens kunnen, als zij niet meer mogen meezingen, toch blijven gebrit tmaken van de slaapzalen van het Augarten- paleis. Zij hebben dit recht zolang zij hun studie aan de middelbare school voortzetten. Een jongen kan 'ot de Wiener Sangerknaben worden toegela ten als hij 7 jaar is. Formeel lid van het koor wordt hij als regel niet voor hij 10 jaar is geworden. De jongens gaan niet naar gewone school dit kan niet wegens hun uitgebreide zang studie en hun veelvuldige op treden in binnen- en buiten land maar hebben hun ei gen onderwijzers. Gebleken is dat dit systeem goed functio neert. Als een jongen niet meer tot het koor kan beho ren, kan hij zich, als regel meteen goed aanpassen aan het onderwijs op een gewone school. De overlevering wil dat ver maarde componisten als Jo seph Haydn, Franz Schubert en Anton Bruckner lid zijn geweest van het vroegere kei zerlijke koor, maar dat is al leen juist ten aanzien van Schubert. Haydn was lid van het koor van de kathedraal van St.- Stephan terwijl Bruckner de organist was van de kapel in het keizerlijke paleis. De Wiener Sangerknabennog steeds in matrozenpak.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 23