<^§i
r3?ïU
ï-SLAG
kassieres
bedienden
Kunst en cultuur in Antwerpen
Nonchalantenieuwe roman van Sagan
BARDOT EN SAGAN DEDEN
DEUR OPEN NAAR NU
HEIMWEE IN HAARIEM
GALERIE VOL
PAARDEN
IN BOXTEL
BOSNEGERS WILLEN KUNSTWERKEN
VERKOPEN VOOR SOCIAAL WERK
tieve
ers
GOES
ing
kunst
cultuur
DES
OOSTEROM
en partijen
ijdschrift
Toneel
Klavecimbel
Rondleiding
Middelheim
Mens
Overbodig
Nonchalant
van de gemeente Goes,
en overeenkomstig het
openbaar aanbesteden:
ten zuiden van de van
met bijkomende werken
ïseren,
iven;
ten;
en verwerken;
eggen.
i; de grootte van de ter-
verwerkte hoeveelheden
74 bij Openbare Werken,
lang de voorraad strekt.
ending volgt na storting
2 t.n.v. Comptabele van
stitutie.
Openbare Werken, tel.
voor de datum van aan-
ïgen liggen vanaf 29 juli
de Civieltechnische Af-
Zaterdag 6 juli 1974
l
bus die op
00 uur aan-
ling.
uur in het
r
2 HULST
U uit.
IET 500 PERSONEN
EGOM DINER V R IJ.
met het nieuwe orgel.
;n wij komen U vrijblijvend
ZAALHUUR VRIJ.
nanciële Admi-
Iministratie.
het bezit te zijn
>ma Boekhou-
5t.
aan het Hoofd
rsoneelszaken,
iingen.
narkt is het prettig wer-
nde baan, werk je samen
t allerlei mensen in aan-
'n werkkring hebt, dan
TG en GOES plaats voor
op korte termijn enige
crjjgt alle steun van ons
n goede vooruitzichten
an dit VRIJBLIJVEND
an van 18.00 - 19.00 uur
HET LUIFELTJE STA-
IG.
rhtingen zijn wij bereik-
■an maandag tot en met
0 MARTINGN, de nieuwe,
vaste dirigent van het Residen-
tie-ohkest, is tijdens zijn eer
ste optreden in zijn nieuwe
functie enthouaist ontvangen
door het Haagse publiek.
0 MJH.M. GEELEN, direc
teur van de gemeentelijke mu
ziekschool in Eindhoven, is
benoemd tot directeur van het
Twents conservatorium. Hij
volgt de heer B. Jacohs op. da
met pensioen gaat
0 EEN REISTOELAGE voor
1974 heeft minister van Doorn
van oultuur, recreatie en
maatschappelijk werk onder
anderen verleend aan Joop
Dam n Kloetinge Jan van Leeu
wen in Middelburg en Jan Wes-
sendorp in Bergen op Zoom.
0 KORTE FILMS uit Neder
land, die onlangs een onder
scheiding kregen: „Make the
difference", kreeg de eerste
prijs Biennale Internationale
du Film sur l'Aeronautique et
L'Espace in Parijs, „The Line"
was de hoogst gewaardeerde
film in de categorie bestemd
voor een algemeen publiek tij
dens de opdradhtfilmimanifes-
tatie in Eindhoven en „Ren-
nie" kreeg een eervolle ver
melding op het reclamefestival
in Cannes.
0 STREVEN-juni: Jacques
de Visschar sprak met Jaap
Kruithof, hoogleraar in de
ethiek aan de Gentse Rijks
universiteit en schrijver van
het boek „Etihicologie. Inlei
ding tot de studie van het
morele verschijnsel". De au
teur gaat tijdens het gesprek
onder andere in op de (on)-
mogelijkheid, de voorwaarden
en de eigen aard van de mo-
raalwetenschap. Kruithof
handhaaft het wetenschappe
lijk karakter ervan, maar wil
zich ook bezinnen op de voor
onderstellingen van deze w«-
tenschap.
Verder in Streven van juni
onder andere de Arabieren na
de oktoberoorkng, Spino-la en
Portugal, onze „verknoeide"
aarde, het geloof in Ierland en
Nobelprijswinnaar Patrick
White.
(Streven. Malmberg b.v.,
Leeshwaterlaan 16. Den
Bosch)
JEUGD EN SAMENLE
VING juni: In Jeugd en
Samenleving is een grote
plaats ingeruimd voor het on
derwijs. Liesbeth van Marwijk
Kooy gaat in op de midden
schoolplannen en Wil Arts be
kijkt de problematiek van de
partiële leerplicht. Alle facet
ten van de sport behandelt B.
J. Crum in een artikel. De
dienstplicht vormt voor veel
jongeren een groot probleem.
Over de organisaties, die op
komen voor dienstweigeraars
en dienstplichtigen «chriift
Walther Kok.
(Jeugd en Samenleving, Ma
liesingel 13. Utrecht).
DELTA-herfst 1973: „The
bullet is through the church'
Met deze typisch Nederlandse
uitdrukking, kondigen de uit
gevers van Delta de opheffing
aan van het blad, dat buiten
landers in het Engels op de
hoogte stelt van Nederlandse
zaken. Voornamelijk op het
gebied van kunst. Het Neder
landse ministerie van cultuur,
recreatie en maatschappelijk
werk heeft negatief gerea
geerd op een verzoek om fi-
nanoiële steun. De uitgevers
zien zich zodoende genood
zaakt, het winternummer 1973
(dat overigens nog moet ver
schijnen) als het laatste te be
schouwen.
In het voorlaatste nummer
van Delta wordt in verhouding
tot eerdere afleveringen vepl
aandacht besteed aan sociale
en politieke problemen.
(Delta International Publica
tion Foundation, J. J. Viotta-
straat 41, Amsterdam).
SEPTENTRION - mei
1974: In tegenstelling tot de
Nederlandse cultuur in het An
gelsaksisch lijkt die in Galli
sche overzetting beter te flore
ren getuige het door de Stich
ting Ons erfdeel uitgegeven
tijdschrift. Uit de inhoud noe
men een artikel van Hans Re-
deker over het rustige érotis-
me van Ter Borch, vertaalde
gedichten van Guido Gezelle,
Karei van de Woestijne, Jan
van Nijlen en Paul van Ostaij
(jazeker, het befaamde Dag
Visserke vis: Mare salue
les choses le matin), terwijl
de cultureel attaché in Parijs,
de nu al legendarische Sadj de
Gorter, zijn tweetaligheid en
dichterlijke gaven met veel
succes heeft beproefd in ge
dichten van Rutger Kopland,
Wim Huyskens, Maria de
Groot, Jan Bem-lef, Hans Vlek,
Habakuk II de Balker en an
deren. Une réussite. Goed ge-
(Septentrion, Kerkstraat 1,
Raamsdonk).
Eindredactie: Rieja van Aart
Voor liefhebbers van toneel,
muziek en beeldende kunst, die
in de vakantieperiode een be
zoekje aan Antwerpen brengen,
zijn verschillende aantrekke
lijke activiteiten georganiseerd.
Zo wordt er bijvoorbeeld in
de kathedraal van Antwerpen
een concertencyclus gegeven.
Voor deze concerten zijn in
ternationaal befaamde musici
uitgenodigd. Op 1.2 juli is er
een orgelconcert van Montser-
rat Torrent uit Barcelona. Op
19 juli bespeelt Jos Wielakke-
uit Utrecht het orgel en wor
den de sopraan Harue Miyake
en de barriton Yasuo Yoshina
uit Tokio verwacht. Op 26 juli
is er een optreden van Stanis
las Deriekaeker uit Antwer
pen (orgel) en Rene Jacobs
uit Gent (contratenor). Xavier
Darasse uit Toulouse sluit de
cyclus met een orgelconcert op
2 augustus. Alle concerten be
ginnen in de kathedraal (in
gang via Groenplaats) om
20.00 uur. De toegang is gra
tis.
Het Reizend Volkstheater
gezelschap voor de provincie
Antwerpen, geeft tien voor
stellingen van „Les précieuses
ridicules" van Molière in het
grote schildersatelier van het
Rubenshuis in Antwerpen.
Molière schreef het stuk in
1659. Twee burgerlijke meisjes
willen volgens het verhaal met
alle geweld trouwen met ver
fijnde, adellijke heertjes. Niet
het grappige toeval, maar aan
leg en karakter van de perso
nen staan centraal in dit werk
van Molière, die een scherp
oog had voor menselijke ge
breken. Hij aarzelt niet de be
spottelijke kanten van hef
menselijke gedrag te hekelen.
„Les précieuses ridicules"
wordt van 16 tot en met 19 en
van 22 tot en met 27 juli
opgevoerd, telkens vanaf 21.00
uur. Kaarten kunnen worden
besteld bij het Rubenshuis,
Rubensstraat 9B-2000 Antwer-
Den.
De naam Ruckers. onverbre
kelijk verbonden met het be
roemde Antwerpse klavecim-
belbouwerageslacht. staat cen
traal op een tentoonstelling,
die tot 30 september te zien is
in het museum Vleeshuis aan
de Vleeshouwersstraat in Ant
werpen. De tentoonstelling
wordt gehouden in het kader
van de eerste Lustrumviering
Ruckers-Genootschap. In het
Vleeshuis zijn, behalve docu
menten over de familie Ruc
kers, verschillende muziekin
strumenten te zien, die een
duidelijk beeld geven van de
evolutie van het snaarinstru
ment me toetsen. De tentoon
stelling die is georganiseerd in
samenwerking met het Instru
mentenmuseum in Brussel is
dagelijks, behalve maandag,
geopend van 10.00 tot 17.00
uur open.
Antwerpen staat onder an
dere bekend om zijn musea en
verschillende prachtige gebou
wen. Voor mensen die dit al
les willen bezoeken, maar die
niet goed weten waar te oe-
ginnen ontwerpt de dienst
voor toerisme, Suikerrui 19, te
lefoon 03-32.22.84 passende
programma's. Bovendien kun
nen gidsen in verschillende ta
len uitleg geven over een en
ander.
En dian is natuurlijk een be
zoek aan het Middielheimpark,
waarover wij de afgelopen
week al schreven, zeker aan
te raden. Ongeveer 150 beel
den van Belgische kunstenaars
zij in dit park geëxposeerd.
Ze ziin te zien tot 6 oktober.
De expositie die gewijd is
aan het verschijnsel mens en
die wordt gehouden in het
Bouwcentrum aan de Jan van
Rijswijoklaan in Antwerpen
duurt tot 31 augustus. Elders
i ndeze krant meer over deze
tentoonstelling.
Francoise Sagan, „Bon
jour Tristesse", „Aimez-vous
Brahms?", „La Chamade",
weet u nogi? „Bonjour Tris
tesse" was een sensatie en
de sensatie was gisteren en
gisteren was twintig jaar
geleden. De Fransen hadden
een eind gemaakt aan hun
oorlog in Indo-China en de
Amerikanen waren met de
hunne nog niet begonnen;
de wereld was nog niet met
weggooiflessen bezaaid; ki
lometerslange verkeersop
stoppingen waren onbekend;
Spanje nog een nagenoeg
ongeschonden land, „verdo
vende middelen" werden
nagenoeg uitsluitend door
verdorven Aziaten gebruikt;
heel veel was ten strengste
verboden, onfatsoenlijk en
meestal zondig; uw Parijse
correspondent werd vanuit
Nederland op de vingers gie-
tikt omdat hij iets positiefs
over de Franse priester-ar
beiders geschreven had; te
levisie was iets voor Ameri
kanen die zich niet beter be
zig wisten te houden en een
slager, die zich een „luxe
auto" aanschafte verloor zijn
klanten. En een sfinx-ach-
tig meisje schreef een „fri
vole" roman, die stoutmoe-
digen achter zware gordij
nen lazen, voor zichzelf het
excuus aanvoerend dat het
een tragedie was, waarmee
zij gelijk hadden.
Het was geen meesterwerk.
Nu, in. de zomer van 1974,
zegt het nog alijd sfinx
achtige meisje, dat elk ander
boek evengoed het succes had
kunnen hebben van „Bonjour
Tristesse". „Alleen kwam mijn
boek in de boekhandel op het
moment waarop men behoefte
had aan een boek dat op een
natuurlijke toon over de din
gen der liefde sprak. Dat is
alles
Zoails men bijvoorbeeld, zoals
Josselin zegt, behoefte had aan
het „imago" van Brigitte Bar
dot in „Et Dieu créa la fem
me". Hetgeen het sociologische
belang uitmaakt van de ro
mans vari' Franqoise Sagan en
de films van Brigitte Bardot.
Noch de een, noch de ander
wroohten meesterwerken. De
ene schreef niet beter dan tal
van anderen die twintig jaren
geleden het ene vel na het
andere met vaak diepzinnigere
en belangrijker waarheden be
schreven en de andere was
niet mooier en niet „vrijer"
dan tienduizenden andere
meisjes uit de vijftiger jaren.
Zij hebben beiden simpelweg
(volgens haar eigen zeggen,
want beiden leven met open
ogen) het geluk gehad dat zij
haair nummer opvoerden op
het ogenblik dat het publiek
daar behoefte aan had. Zij
vormden de schakel tussen
twee tijdperken, tussen twee
samenlevingen. Met andere
woorden: zij hadden het for
tuin voor het voetlicht te tre
den op het moment waarop
het verleden in het heden ver
anderde, want al de hedons
daarvóór waren illusies die in
het tijdperk van het verleden
opgesloten waren.
Het heden begon toen de auto
rijdende slager zijn klanten
niet meer verloor en de eerste
voortekenen van de consump
tie-maatschappij zich begon
nen af te tekenen. Voor
Frankrijk is het simpeler te
stellen: het heden begon toen
„la Rose Rouge" en Saint Ger-
main-dies-Prés uitgewoed wa
ren en de profeten en profe
tessen dt eerste barensweeën
die mei 1968 zouden voort
brengen begonnen te ontwa
ren.
Brigitte Bardot.
De pijnlijke vraag is nu of
Bardot en Sagan, die tot mei
1968 hoogstwaarschijnlijk en
bijna zeker noodzakelijk wa
ren, overbodig geworden zijn.
Bardot heeft daar zelf wij
duidelijk en met niet te ver
onachtzamen kranigheid be
vestigend op geantwoord. Al
thans wat haarzelf betreft. En
zich (grotendeels) aan de die
renbescherming gewijd. En er
zich van bewust dat zij, even
als Saigan-de-Cynisohe, essen
tieel tot een „populaire popu
lariteit" veroordeeld zijn, die
weinig met haar boeken en
films te maken heeft, maar
dö-or beider „imago" bepaald
is. Bardot en Sagan zijn „per-
sonnages" geworden en haar
werken betekenen op de aller
laatste plaats iets ten over
staan van de hedendaagse sa
menleving, de maatschappij of
de civilisatie, zo men wil.
Vandaar dat Bardot en Sagan
onder haar beroemdheid ge
bukt blijven, ook als de eerste
„terwille van de centen" nog
maar om de drie of vier jaren
een wanhopig banale film
maakt en de nieuwe roman
van Sagan „met een soort ha
telijke onverschilligheid" (an
dermaal Josselin) gelezen
wordt.
De nieuwe roman was in 1972
„Des bleus a L'ame" („Blau
we plekken op de ziel") en dit
jaar „Un profil perdu" („Een
verloren profiel").
Geen meesterwerk. Evenmin
als haar andere romans. Maar
natuurlijk beter dan 95 pro
cent van alle andere alom ter
wereld verschijnende romans.
Het thema is uiteraard Saga-
nees, maar deze keer neemt
zij een loopje met zichzelf,
met haar roman, met haar le
zers. Het verloren profiel is
nonchalant geschreven. Niet
slordig. Nonchalant. De reuk
van sigarettepeuken en ge
morste whiskey vormt ander
maal de atmosfeer en de mo
raal is sedert twintig jaar de
zelfde, wat niet betekent dat
men aan de oprechtheid van
de moralists mag twijfelen.
Geld maakt niet gelukkig,
maar zonder geld is er 1
uiteindelijk geen geluk mo
gelijk. Wat niet wegneemt, zo
leest men, dat gelid een ver-
aohtelijk en opterend iets is,
dat tenslotte alles kapot
maakt.
Francoise Sagan is te „oud" en
te oprecht om lansen te gaan-
versplinteren voor het proleta
riaat, de arbeidersklasse of de
ontwikkelingslanden. Zij heeft
zich destijds geschaard onder
degenen die de Algerijnse oor
log veroordeelden en daarna
me t342 andere bekende fran-
gaises het manifest voor de
vrije abortus ondertekend.
Méér mag men haar niet vra
gen. Zij heeft het recht haar
eigen gevecht te kiezen en
niemand kan haar oprechtheid
en bescheidenheid betwisten.
Gisteren, dat twintig jaar ach
ter ons ligt, was zij de intelli
gente en tolerante toeschouw
ster en gelegenheidsactrice van
een redelijk permissieve sa
menleving. Intussen is, wat
destijds geduld werd, nu
blijkbaar plicht geworden. Het
is met aanzienlijke agressivi
teit en vulgaire grofheid ge
paaid gegaan. Waarvoor idoelo-
gisohe excuses en motieven
bedacht zijn, omdat niemand
tenslotte integraal onfatsoen
lijk is.
Nu in Parijs de ene sex-shop
na de andere failliet gaat,
kwetsen de roman-heldinnen
van het sfinx-achtege meisje
geen enkel fijnbesnaard ge
moed meer. En het andere so-
oilogische fenomeen, de even
eens intelligente Bardot, is
voor velen die eertijds door
haar geschokt werden, warm
sympathiek geworden. Beide
vrouwen amuseren zich met
een vleugje ironie om haar
legende.
Het is misschien jammer dat
Frangois Sagan in enkele luie
weken voor de zoveelste keer
hetzelfde vermoeide avontuur
vertelt van al de vrouwen uit
haar Saiganese heelal. Maar de
wereld ontkomt minder gauw
aan een traditie dan men
denkt: „Un Profil Perdu"
wordt met vrachtwagenladin
gen tegelijk verkocht. Doch
maar weinigen lezen het. En
over de geste zich de nieuwe
Sagan aan te schaffen en niet
te lezen, zou in papierrijkere
tijden nog iets te schrijven
zijn. Maar, nietwaar? daar zit
u echt niet op te wachten.
Televisie is, in tegenstelling
tot twintig jaar geleden, niet
alleen meer iets voor zich ver
velende Amerikanen.
JAN DRUMMEN
Frangoise Sagan.
Het Rijksmuseum voor Vol
kenkunde in Leiden heeft on
verwacht 37 waardevolle
kunstvoorwerpen uit de bosne
gercultuur van Suriname in
bruikleen gekregen. De Wood-
carves Association, een federa
tie van bosneger-houtsnijders
bracht de voorwerpen naar
Nederland. Niet omdat men
het nodig vond dat de Neder
landers kennis zouden maken
met deze vorm van kunst,
maar omdat men veel geld no
dig heeft voor sociaal werk
voor de bosnegers. Dit geld
hoopt de federatie door middel
van verkoop van de kunstwer
ken te verkrijgen.
Dat de na-ar Nederland ver
voerde kunstwerken voor de
bosnegers zelf van grote waar
de zijn blijkt uit de voorwaar
de die ze bij de verkoop wil
len stellen en die inhoudt, dat
de koper zich verplicht de
voorwerpen aan de bosnegers
terug te verkopen als deze dit
willen.
De collectie is samengesteld
uit heilige voorwerpen, die
van hun standplaats werden
gelicht toen de bosnegers ver
huisden. Eenmaal gelicht wor
den dergelijke voorwerpen in
heiligdommen bewaard. Ze
doen dan echter geen dienst
meer. Met in-stemminig van de
(groot)opperhoofden, priesters,
andere gezagsdragers en de
bosnegengemeen schappen van
de zes stammen-, die in twaalf
groepen leven, zijn de voor
werpen afgestaan voor het
goede doel. Het oudste beeld
uit de collectie is dat van een
tweehoofdige god, die door alle
stammen in het oerwoud werf
gebruikt als er recht moest
worden gesproken. In de ver
zameling zijn verder onder an
dere opgenomen een wegwij
zer (voor vluchtwegen als er
onraad dreigde), een slaven-
fluit, een geestesziekenbank
en een tran-splanta-tiepot.
De Woodcarvers Association
waaraan deze voorwerpen zijn
afgestaan, is opgericht op
veelvuldig verzoek van de
bosnegers. De organisatie
heeft de houtsnijkunst op »en
hoog peil weten te handhaven.
Ma-ar behalve voor de bescher
ming van de cultuur zorgt ze,
volgens de in Nederland wo
nende directeur R. V-aarnold,
ook voor medische en andere
hulp en voor werkgelegenheid.
Het ontwikkelingsproject, dat,
de federatie n-u wil realiseren
vergt een bedrag van 130.000
Nederlandse oftewel 80.000
Surinaamse guldens. Met dit
geld zou in samenwerking met
BrUynzeel een pand worden
gebouwd in Paramaribo.
Volgens hem is er van-uit
New York al een hoog bedrag
geboden voor de collectie, die
nu in Leiden is. Het betreffen
de Amerikaanse miuse-um wi
de zich echter niet aan de
voorwaarde houden, dat de
werken beschikbaar moeten
blijven voor de bosnegers zelf.
De collectie werd toen richting
Parijs verscheept, waar de fe
deratie ze wilde verkopen.
Mevrouw drs. H. M. de Boois,
lid van de Tweede Kamer
voor de PvdA, zorgde er ech
ter voor, dat dit niet doorging.
Zdj vond volgens de heer
Vaarnold, dat de cultuurgoede
ren niet in vreemde handen
mogen komen.
Het Kamerlid ziet de ver
koop als een noodsprong. Er
moet volgens haar geld komen
om het project te financieren.
Ze ziet hiervoor wel mogelijk
heden, maar beseft ook, dat
daarvoor de medewerking van
de Surinaamse regering nodig
is en ze vreest, dat deze zich
niets van de bosnegers aan
trekt. Mevrouw De Boois is er
zich van bewust, geen priori
teiten te kunnen aangeven
voor de Surinaamse regering,
maar ze wil wel alle mogelij
ke middelen hanteren om pri
oriteit te krijgen voor het ont
wikkelingsproject van de
Woodcarves Association. Ze
had haar hoop gevestigd op d»
nieuwe Surinaamse regering.
0 Een karakteristiek detail van de architectuur van het Haar
lemse stationsgebouw. Merkwaardige combinatie van functioneel
ijzer en ornamentaal tegelwerk rond een doorgang met archa
ïserende trekken. Aardig is dat de oude aanduiding „derde telos-
se" nog steeds gehandhaafd is.
Tot het wtintigtal stationsgebouwen dat onlangs op de Monu
mentenlijst werd geplaatst behoort ook dat van Haarlem. Dat is
bijzonder gelukkig want de voorbeelden van de zogenoemde Ju
gendstil of Art nouveau zijn in ons land niet zo talrijk. Letter
lijk genomen moet men zelfs zeggen dat ook het uit 1908 date
rende Haarlemse station geen zuiver voorbeeld van Jugendstil
vormt omdat de temperende invloed van een Berlage op de uit
bundige krullen en slingers van de Art nouveau in deze schep
ping van architect D. A. N. Margadant al duidelijk te onderken
nen valt.
Zo kan men in het gebouw
twee fasen onderscheiden, die
van het interieur en van het
exterieur. Aan de buitenkant
toont het station zich als een
knappe evenwichtige composi
tie in baksteen, zij liet dat wel
voldaan is aan het destijds bij
stadsbestuur en spoorwegbe
drijf heersende verlangen naar
monumentaliteit. Binnen
wondt men -getroffen door de
rijke ornamentiek, de tegelta
bleaus, het sierwerk in de met
veel allure opgezette toegangs
hal.
Dezelfde kenmerken vindt
men terug in de gebouwen op
het eilandiperron. Met name
het ka-ntoor van de trein-
dien-stleiddng is een boeiende
specimen van kunstig materi
aalgebruik. Want men kan
moeilijk beweren dat, met
hoeveel overtuiging ook de
versierdrang werd uitgeleefd,
niet tegelijkertijd een functio
neel bouwwerk werd gescha
pen.
Het Haarlemse station is dus
een permanente architectuur-
tentoonstelling, die aangevuld
wordt in de wachtkamer
Eerste klasse met een tijde
lijke (tot 18 augustus), gewijd
aan de gevarieerde geschiede
nis van het huidige station en
zijn naaste omgeving. Dit met
het oo kop de radicale nieuw
bouw welke thans in de Haar
lemse statiomsbuurt plaat»
vi-ndt.
Deze expositie wordt in het
centrum van d-e stad, in de
Vishal aan de Grote Markt
aangev-uld met een andere die
aan de „Spoorstij-l" is gewijd,
waarmee de NS-huisstijl
wordt bedoeld welke door het
ontwerpbureau Tel Design
consequent wordt doorgevoerd
in beeldmerk, bewegwijzering,
belettering en spoorboekje.
Ontwerp en gebruik worden
hier in wisselwerking getoond,
En ook hoe bij zo'n veelopvat
tende opdracht van een groei
proces sprake is. Het aardig»
is dat in deze collectie ook
wat voorbeelden van bedrijfs
reclame en aanwijzingen voor
het publiek uit het begin van
deze eeuw zijn opgenomen,
ma-ar n°g leuker is om vast te
stellen dat tegenwoordige ont
werpers dankbaar van die ge
gevens gebruik maken om Be
jaarden- en Gezinsk-aarten aan
te prijzen. De Fran-sen spreken
op het ogenblik van de mode-
rétro, waarmee ze onze heim
wee naar het verleden, zoals
die in d-e boetieks voor onze
jongste lichting en in het ou
derwetse ie Hergebruik van on
ze grafici tot uitdrukking
komt, bedoelen.
Geen wonder dat de opening
van deze Haarlemse tentoon
stellingen met een soort nos
talgisch festival, compleet met
een tussen de palmen spelend
salonorkest, werd omringd.
Wie er wat van wd-1 mee ne -
men, moet voor een rijksdaal
der de catalogus m-a-a-r ko
pen.
JOOP BARTMAN
Al eeuwen lang worden kunstenaars geboeid door paarden.
Paardenliefhebbers tonen op hun beurt belangstelling voor de
manier waarop kunstenaars deze dieren uitbeelden. Het zullen
daarom waarschijnlijk vooral deze liefhebbers zijn, die zich voe
len aangetrokken door de tentoonstelling „Paard in Kunst", die
in galerie De Ark in Boxtel wordt gehouden. De inrichters ha
ken hierop onder andere in door middel van een speciale stand
waarin boeken over paardesport te koop zijn.
I
Eigen-aar wan de galerie
Dick Heesen en zijn medewer
ker Henk v.d. Ven willen door
middel van deze tentoonstel
ling een indruk geven van het
vele werk van hedendaagse
kunstenaars, dat naar aanlei
ding van het thema paard
werd gemaakt. Ze hebben niet
de pretentie dat een volledig
beeld te geven en hebben
geen bepaalde artistieke be
oordeling aangehouden bdj de
samenstelling v-an de exposi
tie.
De inrichters van de ten
toonstelling zijn tot de ontdek
king gekomen dat het vooral
beeldhouwers zijn, die zich tot
paarden voelen aangetrokken.
Daarnaast blijken echter ook
schilders, tekenaars en grafici
dit di-er als boeiend onderwerp
te zien. Velen geven d-e voor
keur aan het mooie paard en
de ruiter uit de sportwereld.
andaren beelden het werk
paard van de boer uit.
Veel werken hebben een
plaatsje gevonden in de gale
rie De Ark. Grotere beelden
zijn op een pleintje voor de
ingang gezet. Niet al deze
werkstukken zijn afkomstig
uit de hedendaagse kunst. Er
is een beperkt aantal schilder
ij en, tekeningen en sculptures
uit vroegere eeuwen en verder
worden paardenhoofden uit
India, Japanse prenten en Af
rikaanse kunst getoond. Ten
slotte omvat de tentoonstelling
een aantal stukken uit de ko
ninklijke stallen, waaronder
enkele tuigen, die voor d#
gouden koets worden ge
bruikt.
De tentoonstelling Paard in
Kunst duurt tot 8 september,
is van din-sd-ag tot en m-et
zaterdag van 11.00 tot 18.00
uur open en op zondag v«»
14.00 tot 18.00 uur.
r
