Vrijmoedig hoeft met onbeleefd te zijn „Er zijn in Londen ernstige fouten gemaakt" ONRUST OP GUSTO-WERF dooro*«Y£-mVl ■riisverUW»«9 RECTOR (40) VAN EEN GYMNASIUM: De computer, één brok ellende! absolute w fijtefl EDAH anti-inflatie-maii! HAIG WATERGATE IS VOORBIJ KOREAANS SPIONAGE- COMPLOT OPGEROLD an der Krof t leidt NAC- Bevenoord binnenland buitenland 1 Uw mening Geen voorbereiding Persoonsbewijzen TINMIJNEN THAILAND SLUITEN Sfeertje NAC-PSV Hag 7 mei 1974 Dinsdag 7 mei 1974 Een slecht begin van een gesprek over „manieren": we zijn bijna een kwartier te iaat op onze afspraak met de rec tor van een gymnasium. Maar hij zeer hoffelijk lijkt zich daar niet of nauwelijks aan te storen. Hij troont ons meteen mee naar de fraaie zowel als comfortabele zithoek in zijn werkkamer. Een jaar of wat geleden stonden er nog hoge, >ude stoelen, menen we ons te herinneren. „Klopt", zegt hij, „maar die stonden niet al te stevig meer op hun poten. Bovendien zaten ze niet lekker en voor een goed gesprek moet je er fijn voor kunnen gaan zitten. De meeste gesprekken met docen ten én leerlingen spelen zich in deze zithoek af; kunnen we onderuit zakken. Dat praat ge woon gemakkelijker" Dat wil, verklaart hij desge vraagd en met nadruk, echt niet zeggen, dat hij en zijn gesprekspartners tijdens hun overleg oude-jongens-onder- mekaar zijn. „Beslist niet. De jongelui stellen zich tijdens de gesprekken correct op. Wel zijn ze wat minder formeel dan wij dat vroeger waren. Maar dat is, dacht ik, een pluspunt. Ik kan me uit mijn gymnasiumtijd ruim twin tig jaar geleden herinneren, dat ik altijd heel voorzichtig aanklopte bij de rector, op het sein „binnen" zijn kamer bin- nenschuifelde en vervolgens i"ts begon te stamelen. Die tijden rijn voorbij. Nu komen ze met een „hallo, rector" bin nenzetten. Van mij mogen ze. Laat ik het zo zeggen: de leer lingen zijn veel vrijmoediger dan wij dat vroeger waren. Maar vrijmoedig is niet onbe leefd, hoeft het in elk geval zeker niet te zijn. Die vrij moedigheid heeft als voordeel, dat een wat effectiever com municatie mogelijk is". lat neemt niet weg, dat ook de jongelui van zijn school andere normen zijn gaan han teren- De rector: „Je ziet het aan de manier waarop ze zich kleden en aan hun haardracht en hoort het aan hun taalge bruik. Wat dat laatste betreft: ze zijn ruwer in de mond, zoals dat heet, en ze laten nogal eens een schuttingwoord vailen. Dat komt af en toe wat schokkend over, maar het be tekent naar mijn smaak niet, dat ze geen besef van normen hebben. Dat zogenaamde gek ke gedoe is gewoon een stukje zelfmanifestatie tijdens de groei naar de volwassenheid; ze willen per se anders zijn dan de ouderen, dan de geves tigde orde. En dat houdt in, dat ze zich ook wel eens tegen De Ouderen afzetten". Hij vervolgt: „Ik zit me af te vragen of wij vroeger wel zo veel anders waren. Ik ge loof van niet. Wij gebruikten dezelfde woorden, maar dat deden we dan wel onder el kaar. En ook wij wilden er liefst anders uitzien dan de ouderen. Maar wat dat betreft hadde.. wij veel minder moge- lijkhaden. De mode was er bijvoorbeeld helemaal niet naar. Die mogelijkheden zijn er nu wel. En: ze worden vrij uit benut- Maar dat wil niet zeggen, dat de jongeren alle goede manieren over boord hebben gezet. Onze indruk is, dat de jongelui zich op school correct tegenover ons gedra gen, en ook willen gedragen. Natuurlijk worden er fouten gemaakt. Maar ook in een Griekse vertaling of zo wor den fouten gemaakt Fouten zijn er om van te leren". Wat inmiddels wel duidelijk is: alle veranderingen van de laatste decennia in onze sa menleving zijn ook op school te herkennen. En dat is vol gens de rector „of je er nu moeite mee hebt of niet" maar goed ook: „De school is een deel van de gemeenschap en mag zich niet Isoleren". Dat is wel eens anders ge- een beschermd en bescher- weest. „De school is lange tijd mend milieu geweest. Je moest er hard werken en veel kennis vergaren. Maar als je daartoe bereid was had je toch maar een aantal onbezorgde jaren. Dat had zijn voordelen maar zeker ook zijn nadelen. Ik durf er wat onder te ver wedden, dat nogal wat school verlaters in het begin erg vreemd en onwennig tegen de maatschappij hebben zitten aankijken. Nu is de school meer een deel van de maat schappij en leert ze de leerlin gen ook aaa die maatschappij deel te nemen". Zoals de maatschappij ver andert, zo wijzigen zich ook de verhoudingen in de scholai- re gemeenschap(pen). De rec tor: „Zo hebben we hier op school ook een ingewikkeld zowel als ingrijpend democra tiseringsproces beleefd. Of ei genlijk zitten we er nog mid den in. We hebben er al een jaar of twee praten opzitten. Het was en is niet gemakke lijk. Zo moesten hier alle be trokken groepen Ieren, dat in spraak niet is: een grote keel (kunnen) opzetten en je eigen zin doordrijven, maar juist re kening houden met de wensen en belangen van de ander; vooral en dat is de basis van alle welgemanierdheid respect te hebben voor de an der". „Zo hadden de leerlingen van de hoogste klassen er een handje van de belangen van de jongelui van de laagste klassen over het hoofd te zien, ho goed ze het ook bedoel den. En dan was het ook zo, dat we alles per se zo goed mogelijk geregeld wilden heb ben. Het moest allemaal zwart- op-wit. Toen het eenmaal op papier stond kregen we in de gaten, dat we weer een insti tuut tot stand hadden ge bracht. En dat zijn van die igen, waar vooral de leerlin gen van af willen. Hoe dan ook: dat papier ligt nu onge bruikt in de kast Democratise ring en inspraak, daar moeten natuurlijk ook regels voor zijn, maar ze zijn ln hoofdzaak een kwestie van mentaliteit. Dat hebben we er gelukkig met z'n allen van geleerd". In één opzicht vindt de rec tor zijn pupillen niet zo wel gemanierd. „Er zijn er, die verschrikkelijk gemakzuchtig zijn. Ze verwensen iemand, die zijn tas op een hoogst onge lukkige plaats heeft weggezet, maar geven er liever een trap tegen aan dan dat ze die tas even verplaatsen. Nu nog een voorbeeld. Ze hebben de mond vol over een goed milieu. Maar het zal ze verder een zorg zijn of over het schoolter rein plastic boterhammenzak jes rondslingeren. Dat zijn toch zeker mijn zakjes niet, zeggen ze dan".... WILLEM WOLTERS Op uw artikelen „Zo zijn onze manieren", wil ik wel even reageren schrijft ons me vrouw De Ridder-Groeneveld in Breda. Ik maak, zo schrijft zij dan, veel gebruik van de BBA bus. Mijn leeftijd is 47 jaar en ik kan in de bus nog best staan, maar niet achterin, ook niet zitten, want dan gaat het fout. Mijn ervaring is, dat als kinderen alleen zijn ze meestal wel opstaan voor ou deren. Maar dikwijls zijn het de moeders die zeggen „blijf maar zitten". De goede na tuurlijk daargelaten. Een week of zes geleden heb ik me bij zonder geërgerd. Ik stapte op de bus in de Kennedystraat, richting IJpelaar. Er zaten veel kinderen in de bus. Op de eerste bank zat een dame al leen; achter was ook nog een plaatsje. Toen ik aan die dame vroeg of ik naast haar kon gaan zitten zei ze „laat de kinderen maar opstaan". Ik ben toch naast haar gaan zit ten. Tot aan het Van Cooth- plein bleef ze mopperen over de kinderen- In de Karne- melkstraat stapten veel oude ren in, die allen een plaatsje van de kinderen kregen. Het is toch te gek als iemand van kinderen verlangt dat ze op staan om zelf twee plaatsen te kunnen bezetten. Een andere ervaring is, dat passagiers vaak de plaats naast hen in beslag nemen door er pakjes op te leggen. Die kan men toch makkelijk op schoot ne men. Ik heb veel respect voor de busbestuurders en ze zijn over het geheel genomen zeer be leefd en hulpvaardig. En als het eens een keer niet zo is moeten we niet direct op onze achterste benen gaan staan. Weten wij wat die bestuurder soms even tevoren heef), mee gemaakt? En afgescheiden daarvan, we hebben allemaal wel eens een wat kwade dag. Heel uitvoerig meer dan 70 bladzijden staat dr. L. de Jong in het zojuist ver schenen deel 5 (tweede helft) van zijn Nederlandse oorlogsgeschiedenis stil bij het „contact met Londen". Bij de eerste spionage-activiteiten dus. Hij vatte daarbij voor al, maar niet uitsluitend samen wat reeds bekend is, onder andere uit de verslagen van de enquêtecommissie. Het is een boeiend en uitstekend overzicht geworden, waarbij men al lezende afwisselend koud en warm wordt. Koud over de stommitei ten die achter elkaar zijn begaan en over het gemak waarmee over de levens van doorgaans dappere jonge mannen werd beslist door onbekwamen. Warm omdat de schildering in het boek de lezers als het ware telkens weer nauw betrekt bij die gebeurtenissen. Zij zien met verbijstering die geallieerde agenten telkens weer in de Duitse val lopen. Rivaliteit van verschillende afdelingen was een van de voornaam ste oorzaken 0 Twee van de 72 slachtoffers van het eersite O.D.-proces, luitenant-kolonel Johan Westerveld en zijn collega luitenant kolonel Pierre Versteegh. Zondag 3 mei werden die 72 in het concentratiekamp Sachsenhausen man voor man met een nekschot afgemaakt. Hun gouden tanden werden daar na uit de monden gebroken. De Jong schetst de facto ren die daartoe hebben bij gedragen. Hij concludeert dan in zijn korte nabeschou wing dat „ai deze factoren te zamen talloze dappere men sen het leven hebben ge kost". Vóór eind juli '42 waren bijna alle spionagegroepen door Abwehr en Sicherheis- polizei opgerold en bijna al le agenten gearresteerd. In de latere delen, Zo kondigt de schrijver aan, zal hij niet meer zo ingaan op de fines ses van de spionage. Er zijn dan teveel van die groepen, er komen te veel agenten. Maar het Eünglandspiel eiste zoveel slachtoffers, dat het noodzakelijk was zijn oor sprong en ontwikkeling nauwkeurig weer te geven. De historicus wordt daarbij gehinderd door het feit dat er nagenoeg niets bekend is over de werkwijze van de spionagegroepen en de in lichtingen, die zij verzamel den. Er moeten verscheidene organisaties zijn geweest die met ijver en vindingrijkheid materiaal bijeen wisten te brengen die voor de Engelse oorlogvoering vam belang was. Er waren vele honder den Nederlanders betrokken bij die spionage. Het zwakke punt lag echter in het con tact met Londen. „De eerste goed functionerende „weg" (de „Zweedse Weg") ont stond eerst in juni '42; korte tijd later werd de grondslag gelegd voor de tweede „weg" (de „Zwitserse Weg"). Bei de wegen zijn heit gevolg geweest van een initiatief dait men niet,in Londen maar fn bezet gebied genomen heeft". „Dat, van Londen uit, het contact met bezet gebied zo uiterst moeizaam en met zo veel zoeken en tasten tot stand gekomen is, moet men in de eerste plaats als gevolg zien vain het feit dat vóór mei '40 noch door Neder landse noch door Engelse of ficiële instanties terzake ade quate voorbereidingen ge troffen waren Hier vloeide uit voort, enerzijds dat de Londense geheime diensten te weinig „aanloopadressen" en andere steunpunten in be zet gebied hadden, ander zijds, dat diegenen in bezet gebied, die met Londen in contact wilden komen, door de schaarse agenten, die arri veerden, als door een mag neet aangetrokken werden". Zwaar zondigde Londen, bij voorbeeld, tegen de algemene regel geheime agenten strikt van elkaar te scheiden. Mis schien nimmer zo zwaar als op het moment dat twee in stanties in Londen hun agen ten opdracht gaven zich voor het verkrijgen van een beter persoonsbewijs naar een en hetzelfde adres in Pijnacker te begeven. Dat bracht een aantal agenten in Duitse han den. „Maar er zijn in Londen meer ernstige fouten ge maakt. Wij zien daarbij niet over het hoofd dait voor tal van problemen die het uit zenden van agenten met zich bracht, goede oplossingen ge vonden werden de kern van de zaak was evenwel dat men bij dat uitzenden geen enkele fout mocht maken: el ke fout kon mensenlevens kosten. Er heeft soms aan de keu ze en in het algemeen aan de opleiding van de agenten veel ontbroken. Zij hebben geen of weinig scholing in security ontvangen en te weinig informatie over de Duitse tegenstander, alsmede over de listen, die deze kon toepassen. Zij hebben als re gel te weinig geld meegekre gen; het gebrek aan algeme ne kennis over de toestanden m bezet gebied heeft er bo vendien toe geleid, dat men hun muntstukken meegaf, die, als zij gebruikt werden, de aandacht op de agent ves tigden. De zendapparaten waren voorts lang niet altijd bruikbaar. En de persoonsbewijzen. Men kan het, dlunikt ons, de instanties in Londen niet kwalijk nemen, dat zij er niet in slaagden het Neder lands persoonsbewijs, dat door Lentz zo geraffineerd tegen vervalsing beschemrd was, volmaakt na te maken, maar de evidente fouten in de tekstdruk en in het wa termerk (de twee leeuwen die dezelfde richting uitke ken!) hadden vermeden moeten worden. Ook bij het kleden van de agenten zijn fouten gemaakt: Alblas leek wel „een landloper", Taconis en Lauwers zagen er uit als „tweelingbroers". Er werd in Londen kennelijk uit één voorraad identieke tweede hands kleding geput. Nog ge vaarlijker was dat -alle zen ders, die de agenten en de marconisten meekregen in eenzelfde gele koffer waren verstopt. De Duitsers kregen dat spoedig door en hielden gewoon iedereen met zo'n koffer aan! Het ernstige is echter ge weest, dat de afgesproken veiligheidscontroles niet in acht werden genomen door de Londense bureaus toen de agenten gingen zenden van uit bezet gebied. Die agenten werden, als zij gevangen ge nomen waren, gedwongen voor de Duitsers te gaan zen den en lieten bewust die af gesproken controletekens achterwege Dat constateerde men in Londen en niettemin zette men het zendiverkeer voort. De Jong spreekt dan van „kapitale blunders". De Duit sers maakten er dankbaar gebruik van. Zij zouden machteloos zijn geweest zon der hulp van Nederlanders, als Ridderhof, Van der Waals, Poos en Slagter. Elke agent die arriveerde trok ogenblikkelijk velen aan die met Londen in con tact wilde komen. „Velen van de eerste ille galen waren op tal van ver schillende terreinen tegelij kertijd werkzaam; zij waren, neemt men het land als ge heel, in feite zo gering in aantal dat zij, als zij met elkaar in contact kwamen, steun zochten bij elkaar en dus dat contact bestendig den". Daardoor werden zij door de veelheid van hun verbindingen extra-kwets baar. Extra-kwetsbaar in een milieu waarin de zwijgzaam heid (een eerste vereiste bij illegaal werk) onvoldoende in acht genomen is. De Jong geeft daarvan enige tekenen de voorbeelden. De Neder lander is van aard niet zwijgzaam. „Al deze factoren hebben talloze dappere men sen het leven gekost. Meer nog. Er is uit voortgevloeid dat in de zomer van' 42, na ruim 2 jaar bezetting, de ge heime verbindingen met Londen nog maar nauwelijks boven het peil van '40 uitge komen waren. Wij wijzen er daarbij op, aldus dir. De Jong, dat spio nage iq oorlogstijd als regel eerst dan effectief is, wan neer zij door een aanzienlijk aantal spionagegroepen tege lijk bedreven wordt. Maar in de zomer '42 waren er in ons land, voorzover bekend is, slechts drie groepen bezig, die op Londen gericht waren. Slechts twee zenders waren nog in werking „Dit betekende dat in de sector van het inlichtingen werk van Nederland uit praktisch geen enkele steun had kunnen worden geboden aan de operatie waar vrijwel een ieder in de lente van '42 zijn hoop op gevestigd had: de Geallieerde invasie, het „Tweede Front", aldus dr. De Jong. •JACQUES LEVIJ (Van een onzer verslaggevers) SCHIEDAM De kans op het vertrek van een aantal vaklui op de werk van IHC Gusto in Schiedam heeft ongerustheid veroorzaakt bij het zeventien honderd-koppig personeel van dit bedrijf. Men vreest dat door het ver trek van een bepaalde groep de werkzaamheden op de werf in het gedrang zouden kunnen komen. De IHC-directie heeft dit inmiddels ontkend. „Er is' aldus een woordvoerder, „sprake van een gelokaliseerde onrusthaard, die het bedrijf verder niet aantast". Ook de industriebond NVV. gewaarschuwd en in actie ge komen, tilt niet zo zwaar aan de gebeurtenissen. Bestuurder Herman Bosch: „Men hor ft niet bang te zijn voor de werkgelegenheid. IHC Gusto heeft een orderportefeuille van 1,2 miljard gulden. Als er mensen zouden weggaan, dan zullen hooguit de le vertil den langer worden" Centrum van de onrust oinnen het bedrijf is de afdeling Con- structiebouw, waar 120 man werken. Voor een belangrijk deel zijn dit voormalige werk nemers van de afdeling Staal bouw, die bij de werf hoorde. Het onregelmatige en vaak buiten het bedrijf verrichte werk. dat bovendien een sterk gespecialiseerd karakter draagt, opende de mogelijk heid om bijzondere toeslasen te innen De afdeling werd evenwel een halfjaar geleden vervangen door de in Sliedrecht geves tiade IHC-Staalbouw B.V. De werknemers van Gusto Staal bouw werden „gewoon" op d* werf te werk gesteld, maar behielden toch een deel van hun toeslag: een regeling die voorlopig tot september 1975 geldig is. Het feit, dat IHC-Staalbouw in Sliedrecht onlangs de toeslag- regeling verbeterde was de eerste aanleiding voor onte vredenheid in Schiedam. Van directie-zijde is hierop eren- wel gezegd, dat het uitsluitend om een reiskostenvergoeding gaat die in Sliedrecht ook n.et wordt uitgekeerd als men ge woon op het bedrijf werkzaam is. De tweede aanleiding is dat enkele bedrijven die „off-sho- re" activiteiten (booreilanden etc.) aantrekken of uitbreiden op het moment grote wer vingsacties voeren. Een van die bedrijven is de Nederlands- Amerikaanse combinatie NHPM, die in het Sloe-gebied zijn tenten heeft opgeslagen Aan de beroering bij Gusto in Schiedaim is zeker niet vreemd, dat een populaire voormalige voorman van Gus to, de heer A. Hermans, hier de scepter zwaait. (ADVERTENTIES) Ook voor U gemakkelijker en prettiger eten met Uw kunstgebit, dank zij een grotere kauwkracht. Als U last hebt met Uw kunstgebit, is het gebruik van het speciale Dentofix-kleef- poeder aan te bevelen. Uw gebit komt daardoor vaster te zitten en zal bij het spreken niet gaan schuiven of loslaten, zodat U zich zekerder gevoelt. Het ge voelige tandvlees wordt door Dentofix beschermd, zodat U steviger kunt bijten en gemakkelijker kauwen. Dank zij Den tofix kunt U zonder bezwaar weer lachen, hoesten, zelfs niezen en U spreekt duide lijker. Dentofix geeft U Uw zelfvertrouwen terug. Schaft U nog heden Dentofix aan. Bij apothekers en drogisten, II. 2,83. DOOFT GREET BUCHNER Meneer Belasting heeft zich vergist. Hij heeft een nogal belangrijke aftrekpost verge ten af te trekken met als di re ct gevolg dat er meer geld op tafel moet komen dan de belastingwet bedoelt. Dat ts zuur. Dus ga je terug naar meneer Belasting en wijs je hem op de fout die nogal ingrijpende gevolgen heeft. Meneer Belas ting kijkt, rekent en knikt. Hij geeft zijn fout ruiterlijk toe en belooft alles snel iceer in orde te zullen brengen. Hoe snel vraag je dan zorge lijk. Oh lala, dat is een domme vraag. De hele zaak moet nu immer, nog eens in de compu ter en computers werken nu eenmaal anders dan mensen nietwaar, wat trager vooral. Wer ken de computers ook trager als de belastingbetaler een paar dagen te laat is met betalen? Neen, neen, schudt meneer Belasting ontdaan. In dat geval werken ze vlug. Meneer Bank heeft zich ver gist. Hij heeft een bedrag dat bij het moeizaam bijeenge gaarde tegoed gerekend had moeten worden, afgetrokken. Zoiets kan gebeuren nietwaar. Vergissen is menselijk en me neer Bank is ook maar een mens. Evenals meneer Belas ting geeft meneer Bank zijn vergissing zonder meer toe en belooft de hele zaak in orde te zullen maken. Hoeveel tijd zal daarmee ge moeid zijn? Daarop kan meneer Bank helaas geen antwoord geven. Dat is een kwestie van de computer en computers wer ken traag, vooral als het om andermans centen gaat niet waar! Meneer Salaris heeft per on geluk een post afgetrokken die helemaal niet afgetrokken had n.ogen worden. Meneer Salaris is niet feilloos niet waar en mag zich dus een enkele keer ten fout veroorlo ven. Desgevraagd belooft hij de fout zo snel als mogelijk te zullen herstellen. Hoe snel? Dat is een belangrijke vraag nu we dank zij de fout van meneer Belasting, gevoegd bij de fout van meneer Bank, in enige geldnood zitten. Maar helaas helaas, ook nu weer heeft de computer het laatste woord en dat woord heet tijdveel tijd. Zo een computer is wat anders dan een peuleschil, dat is een hard en vooral secuur werkend ap paraat, vooral als het gaat om de teruggave van het geld. Waarmee we maar willen zeg gen dat er in Nederland heel wat ellende wordt af geleden tengevolge van de computer. Of iuden de diuerse in.start tics zich gemakshalve achter computers verschuilen? WASHINGTON (RTR) Alexander Haig, president Nixons rechterhand in het Witte H-uis, heelt in een tele visie-interview herhaald wat de president zelf ook al had verklaard, dat de Watergateaf- faire nu maar eens tot een einde moet worden gebracht. Hij zinspeelde erop dat achter het in leven houden politieke beweegredenen scholen. Haig zei: „Ik geloof dat het ogenblik gekomen is waarop wij ons in gemoede de nogal fundarhentele vraag moeten stellen, of het onderzoek zelf niet zoveel onrechtvaar digheden, excessen en ver draaiingen is gaan bevatten dat de medicijn erger is ge worden dan de kwaal" SEOEL (AP) De Zuidko- reaanse autoriteiten hebben gisteren de ontmanteling be kendgemaakt van een Noord- koreaans spionagenet van ca. 20 leden. De arrestatie van de 30 is volgens de politie een der grootste vangsten sedert de wapenstilstand van 1953. BANGKOK (RTR) Ver scheidene tinmijnen in het zuiden van Thailand hebben moeten sluiten omdat commu nistische guerilleros enorme bedragen beschermgeld eisten, zo heeft de directeur van de Thaise mijnbouwmaatschaopLi maandag meegedeeld. Brieven voor deze met volledige naam «n ondertekend. Bij publikatfe vermeld worden. Slecht; zondering zal van deze afgeweken. Naam en adttj* de redactie bekend. Publi^l ven (verkort of onverkort) dat de redactie het in eens is met inhoud, cq. j| Ik was een van j. kelij'k zeer enthousj porters van NAC, 4' Kuip togen om NAC nogmaals de zien winnen. En, was voor aanvang wedstrijd enorm. 0i. sfeer, zoals Rob vaa beschrijft in zijn arti pag. 25 van uw mei. Maar ik neem deze schrijver niet gezeten heeft tijdens" strijd. Want, w;_ zou ook hij dan niet hooguit drie doelpi ben zien maken, daarna gevlucht a rondvliegende proji volle bierflesjes, jes, lege jeneverf lessen" Hij zou dan niet schreven hebben ovi poost, die het allemaal' weldig vond. Hij zo schijnlijlk geschreven over de jongelui en huilend een veilig hi zochten, terwijl ront links en redhts menstal zo hard mogelijk trapten. Om het maken, zou hij mi: hebben vermeld, valsbands bleven rijn voor elkaar", der het motto: „Datg ol niks, want wij mekaar" naar mijn ming voornamelijk Ni porters (of waren het carnavalsvierders) v hoogste Ting in het hun best bleven doen, supporters te raken noemde projectielen. Rob van Deursen zijn artikel met: NAC dood, NAC leeft.... N»;| wel, wij bijna niet meer. BREDA L.J. WILLI' Is dit ons NederlaahJ Onze toekomstige ge; Ten eerste: Het elftal i tegenpartij werd bij heil den van bet veld zwasT floten. Is dit sportief! tweede: er werd omgeT denk om zakkenrollerij derde: drinkt de ongeveer 18 jaar dat ze baldadig worden nog, men smijt volle S naar het publiek, zodat E twee personen weggt6| moesten worden. Zien dere mensen dit niet, i naast of dichtbij staan" we dit allemaal maarl ons heen gaan? 't Is een j aanfluiting voor de opvtj Als mens dien je zulke 1 len af te blaffen als je ergerlijks ziet gebeuren! mer genoeg zal dit sooitl gelui dit artikeltje ra'-' maar doe verstandig esj er met je kinderen overt je commentaar en laat n deren voelen, want zo f helemaal de verkeerde 1 en schaamt men zich on® om Nederlander te zijn enj len we door andere «I uitgekotst worden. HMjl sport mee hoog!!! Ter fb sie zou ik stellen: Kjl jeugdsozen aan bierffl medeschuldig? Krijgen geren te veel zakgeld dienen ze teveel" Kent q met rijn subsidien wel juiste plicht? BREDA i R0® (ADVERTENT®, gen equ •>":>":-xx' TYbx :":'x :'",v PliP11 ;X.-. vanaf vandaag is uw leven goedkoper als u klant wortfjy jJan Janssen: ,Pat zijn och geen streken". (Van onze sport redactie) PUTTE De Ver- niging Van Beroeps* jpielrenners (VVBW) pverweegit radio- en te- evisiccommentator beo Koomen voor de echter te dagen. De 7BW en in het bij onder oud-Tourwin naar Jan Janssen ne- nen het Koomen in ho- ge mate kwalijk, wat deze vrijdagavond in het televisieprogram- I ma Tros Sport opmerk te ter gelegenheid van de verschijning van [lijn boek „Vijfentwin- I tig jaar doping". Koo- nen zei onder andere dat Kees Pellenaars tij dens de huldiging van Janssen als Tourwin- j naar had gieroepen: „Jongens kom niet in de buurt van Jan Jans sen, want hij zit zo vol met drug, dat hij wel eens kan exploderen". Jan Janssen: „Toevallig sprak ik zaterdag Pelle naars en die zei: wat maakt die Koomen nou allemaal klaar. Ik ben er niet eens geweest. En dat klopt ook wel, want toen speelde die „grootmoe der-affaire". „Wij als VVBW hebben de koppen bij elkaar gestoken tenslotte is niet alleen Jan Janssen beklad, maar de hele Nederlandse wie- 1 lersport. We hebben be- sloten het aan een advo caat voor te leggen. Dat zal wel onze rechtskundi ge adviseur mr. Jansen van Raaij worden. We la ten het er beslist niet bij zitten". „Ik vind het een uiter mate treurige zaak. Er staan nog wel een paar citaten in, die zeer aan vechtbaar zijn. Daar gaat Koomen last mee krijgen, bat zijn toch geen streken van die man. Het is maar goed dat hij mij niet heeft uitgenodigd bij de pre sentatie, want anders was ik hem naar de keel ge vlogen". ^■Van een onzer verslaggevers) Heist De KNVB heeft dp] ^Scheidsrechters aangewezen HP zondag de wedstrijden die ■Pralend zijn voor degradatie ■Bit de eredivisie, moeten lei- eHBen. Henk Pijper leidt in Kerk- de de wedstrijd Roda-Ajax van der Kroft fluit in ^■Sreda NAC tegen landskampi oen Feyenoord. Joop Vervoort fluit in Nijmegen NEC tegen *iaarlem en de Volendamsc HTbiter Jan Keizer leidt FC. T»roningen tegen PSV. (Alle wedstrijden in de eredi visie beginnen zondagmiddag (U 'n verband met de be-1 P®ngrijkheid ervan om half- :urw.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 10