Huisvrouw: „Graag wat meer vriendelijkheid bij het winkelpa vloeke
„Het onmogelijke
wordt mogelijk"
zo
zijn
onze
:n
mtf ^Wokken"
Leren lopen op lucht.
Hoechst helpt...
Hoechst
M*
REVOLUTIONAIR IN
LISSABON NA TIEN JAAR:
binnenland
buitenland
iWÊÊmmmaa—mM
m
Uw meniij
Duitse hoogleraren
over abortus
Juwelenroof in
Alphen a. d. Rijn
annen bekennen
drie overvallen
Donderdag 2 mei 1974
Donderdag 2 meë VS
„Ik besef best, dat de ar
beidsvoorwaarden en het sala
ris van de winkelmeisjes vaak
niet denderend zijn, maar
moeten wij, winkelende men
sen, daarvan de dupe zijn?
Moeten wij het daarom maar
normaal vinden, dat we tegen
woordig niet meer behoorlijk
worden geholpen in een win
kel?"
Aan het woord een huis
vrouw, die iedere diag haar
boodschappen moet doen en
volgens haar daarbij regelma
tig de grootste moeite heeft
om haar goede humeur te be
waren.
,,In de grotere zaken", ver
volgt ze, „lijkt het er weieens
op dat het personeel al het
mogelijke doet om toch vooral
maar niet vriendelijk te lij
ken. Ik verlang echt niet, dat
het personeel zodra je binnen
stapt, op je af komt en vraagt
wat mevrouw dan wel zou be
lieven, maar het is toch een
normale zaak, dat je antwoord
krijgt als je iets vraagt. Kom
ik in een zaak voor de eerste
keer, dan lijkt het me toch
gewoon, diat ik bijvoorbeeld
niet direct de wasknijpers weet
te vinden. Vraag je aan een
winkelmeisje waar je moet
zijn, dan loop je de kans, dat
je wordt aangekeken of je niet
helemaal normaal bent en ver
der krijg je de een of andere
wazige uitleg waar je het
maar mee moet doen. En wie
is, om een ander voorbeeld te
noemen, nog niet met één arti
kel naar drie verschillende
kassa's gestuurd? We kunnen
natuurlijk ook nog het voor
beeld noemen van pratende
winkelmeisjes, die klanten
weigeren te helpen.
Niet dat iedereen zo is. J
komt ook winkelpersoneel tc
gen, dat je goed helpt en ple
in het werk heeft. Het
mij altijd op, dat dat
(Van onze speciale
versla in Portugal)
LISSi Aan de voet
van het met vurig rood be
kladde standbeeld van de
markies Pombal barst een
priester opeens uit in een don
derpreek. Hij heeft een paars
calotje op het hoofd en op zijn
buik bibbert een gouden kruis,
tekenen die erop wijzen dat
hij geheim kamerheer is van
de paus, zo wordt mij uitge
legd. De toestromende menigte
jouwt hem uit en dreigt ver
volgens handtastelijk te wor
den, waarop een passerende
legerkapitein Padre José (dat
is zijn naam) met zachte
drang de lounge van een be
lendend hotel binnenloodst.
„Die smerige communisten op
straat hebben me beledigd",
briest Padre José. Wiens ge
zicht inmiddels ook paars is
geworden. „Jullie zijn een
stelletje anti-clericale bandie
ten, jullie hebben geen respect
voor de heilige orde van de
Jezuieten en de hel zal jullie
deel zijn". Zijn staf met de
zilveren knop zwiept vervaar
lijk door de lucht. „Calma,
calma", sust de kapitein, en
terzijde: „Ik moest hem wel
meenemen, de mensen zou
den hem hebben gelyncht."
Even later wordt de kerkelij
ke hoogwaardigheidsbekleder
onder luidkeels protest door
vier gehelmde soldaten van de
militaire politie afgevoerd.
„De kerk heeft zichzelf ho
peloos hi discrediet gebracht
door zijn onvoorwaardelijke
steun aan de fascisten", zegt
Nuno Teotonio Pereira, even
later wanneer ik hem het zon
derlinge tafereel beschrijf.
„De rol van de kerk in Portu
gal is uitgespeeld". Bepaald
geen anti-clericale bandiet, de
ze 52-jarige architect en intel
lectueel die pas enkele dagen
geleden, dankzij de staats
greep bevrijd werd uit de ge
vreesde Caxiasgevangenis van
de Pide, waar hij gevangen
zat wegens het verbergen van
explosieve stoffen. De man die
me zijn naam en adres toes
peelde (alles in Lissabon gaat
nog zeer geheimzinnig) fluister
de er bij: „Hij is een goed
katholiek". Nuno Teotonio Pe
reira bevestigt dit onmiddel
lijk. „Ja, ik ben katholiek,
maar na vier keer gearres
teerd te zijn door de Pide, heb
ik de overtuiging gekregen
dat God niet leeft onder een
kardinaalshoed, maar hier, in
mijn hart".
We praten in zijn beschei
den, voor Portugese begrippen
gedurfd ingerichte flat. Het
ruikt er naar spruitjes en bo
nen, onder en naast ons kan ik
drievoudig het televissiever-
stag van een of andere voet-
halwedstrijd volgen. Een groot
cricifix aan de muur. Nauwe
lijks het schuilhol waar je een
gevaarlijke revolutionair zou
zoeken, maar de staat van
dienst van Nuno Pereira liegt
er niet om en zijn naam is bij
alle Angolacomité's in Europa
bekend. Hij vertelt, terwijl hij
onder zijn grijze snor de ene
sigaar met de andere aan
steekt: „Tien jaar lang heb ik
met een ondergrondse groep
van 50 katholieken ruchtbaar
heid proberen te geven aan de
schanddaden in de Portugese
kolonieën. We vonden dat de
wereld de waarheid moest we
ten. Daarom gaven we een ge.
heime nublicatie uit die Droit
a rinformation heette. Het
blad ve""'"™ van 1903 tot
1969. Er kwamen in totaal 18
nummers uit. Toen werd het
door het regiem opgerold. In
middels had ik al een keer
gevangen gezeten. Mijn geest
verwanten en ik hebben on
middellijk een nieuwe publi
catie opgezet. „Cahier Cretien
de documentation et d'infor-
mation", hetzelfde liedje. Ik
kwam opnieuw in Caxias te
recht. En opnieuw begonnen
we, ditmaal met Bulletin anti-
colonial. Hetzelfde liedje".
Ons gesprek wordt herhaal
delijk onderbroken door tele
foontjes van vrienden, die Nu
no Pereira willen gelukwensen
met zijn vrijlating. Een mede
werkster van hem komt bin
nen en valt hem huilend om
de hals. Het verhaal nadert
zijn climax. „Ik kwam in con
tact met een beweging die
Louar heette. Het was een
groep vrijheidsstrijders die
operereerde vanuit Frankrijk
en Spanje. Ze hebben banko
vervallen gepleegd en een
vliegtuig gekaapt om pamflet
ten uit te strooien. Dat is door
het regiem allemaal geheim
gehouden. Op een dag vroeg
iemand van Louar of ik twee
koffers wilde verbergen. Ik
stemde toe, maar de Pide ar
resteerde de terroristen zoals
ze genoemd werden, en mar
telde ze net zo lang tot ze
mijn naam loslieten. Op 27
november kwam mijn beurt.
Ik zat hier in mijn ochtendjas
aan de koffie, toen ze met zijn
tienen binnenvielen. Ik werd
weer naar de Caxias gevange
nis gebracht en in een isoleer
cel gegooid, waar ze me ver
schrikkelijk geslagen hebben -
kijk maar. Er volgden geest
dodende en uitzichtloze maan
den. Ik wist dat ik ditmaal
minstens tien jaar zou krijgen.
En toen opeens de bevrijding.
Ik zal nooit mijn eerste ge
dachte vergeten. Ik dacht: ein
delijk wordt het onmogelijke
mogelijk".
Aldus het relaas van Nuno
Pereira zoals hij het zonder
opsmuk en omhaal doet - „Er
zijn er honderden die het zelf
de kunnen vertellen.". Hoe hij
over de toekomst denkt? Hij
veert jeugdig en ongebroken
overeind: „De toekomst is
schatrijk aan mogelijkheden
en wel om twee redenen, aller
eerst is dit niet zo maar een
militaire coup geweest. De
macht berust bij jonge officie
ren, die zeer radicaal zijn. Ze
zijn vastbesloten om hun ge
neraals en de hele gevestigde
orde strak in de hand te hou
den. De Spinola stelt niets
voor. Hij is een stroman die
zal toelaten wat de jonge offi
cieren willen. En ten tweede is
het volk op straat zich bewust
geworden van zichzelf. Er is
actie aan de basis. We hebben
hier in Portugal iets dat uniek
is voor Europa. Stel je voor:
geen vakbeweging, geen poli
tieke partijen, alles blanco en
open. De kans van ons leven
om het volk zijn eigen, au
thentieke structuur te laten
kiezen, ongehinderd door bu
reaucratie. De kans om tot
echt volkscommunisme te ko
men, zonder enig dictaat van
bovenaf. De kans om in alle
geledingen van de maatschap
pij de revolutie door te voeren
- ook in het onderwijs, het
gezin. Alles moeten we probe
ren, en ik vertrouw op de
goede afloop. Natuurlijk zijn
er gevaren, maar het is de
moeite waard, want het volk
kan overwinnen. Voor wat ik
nu zeg, wil ik graag opnieuw
de gevangenis riskeren".
Zelden heb ik iemand zo
blij horen lachen als Nuno Pe
reira bij deze woorden „Cal
ma. cal*"fl' "t ziir touw
gev broeken op de achter
grond.
zier
valt
meestal de getrouwde vrou
wen van middelbare leeftijd
zijn. Ik moet er wel direct bij
zeggen dat dat een persoonlij
ke ervaring is. Misschien hel
pen deze vrouwen beter, om
dat ze meestal zelf voor het
werk kiezen en blij zijn, dat
ze niet meer de hele dag aan
het huishouden hoeven te be
steden.
Volgens mij wordt het be
roep van het winkelpersoneel
ondergewaardeerd en gaat
men er vanuit, dat iedereen
dit werk kan opknappen. Hoe
veel meisjes zijn er immers
niet, die niet weten wat ze na
de huishoudschool moeten
gaan doen en dan maar win
keljuffrouw worden, omdat ze
in een fabriek werken ook
niet alles vinden? In deze ge
vallen kan het werken niet
meer betekenen dan een over-
(ADVERTENTIE)
gang van school naar huwe
lijk. Deze onderwaardering
van het beroep komt boven
dien nog eens tot uiting in de
vaak lage salarissen.
Zolanig er op deze punten
geen wezenlijke veranderin
gen komen, kan ik me voor
stellen dat de meisjes niet op
een enthousiaste manier hel
pen en niet de moeite nemen
om de klanten een deskundig
advies te kunnen geven.
Maar toch vind ik, dat je
van deze personeelsleden wel
mag verwachten, dat ze ge
woon beleefd zijn. Hiermee
bedoel ik, dat ze je tenminste
op een wat vriendelijke ma
nier antwoord geven. En daar
ontbreekt het tegenwoordig
nogal eens aan. Wat ik verlang
zijn toch alleen maar dingen,
die voor ieder mens vanzelf
sprekend zouden moeten
zijn.
Nu moet je natuurlijk niet
alleen het verkooppersoneel
iets verwijten. Die onbeleefd
heid ondervind je tijdens het
winkelen ook van andere
klanten. Loop je met een kin
derwagen dan zijn veel men
sen te beroerd om je te helpen
bij het naar binnen en buiten
gaan en velen proberen bij
voorbeeld met alle mogelijke
moeite voor hun beurt te gaan.
Tegen het winkelpersoneel
wordt bovendien ook niet al
tijd zo vriendelijk gespro
ken.
Automatisch ga je naar re
denen zoeken voor deze onbe
leefdheid, die steeds erger
schijnt te worden. Misschien
komt het omdat de mensen,
die elkaar nu in de winkel
tegenkomen, elkaar niet ken
nen. Tegen bekenden doe je
niet zo gemakkelijk onvrien
delijk. Misschien ligt het ook
wel aan de jachtige tijd. Nie
mand denkt het zich nog te
kunnen veroorloven een praat
je te maken in een winkel.
Verder kan ik me voorstellen
dat het personeel van een zeer
groot warenhuis zich niet zo
bij de zaak betrokken voelt
als het winkelmeisje, dat het
enige personeelslid is.
In een kleine vaak lang be
staande winkel kom je deze
onvriendelijkheid niet zo
gauw tegen. Ik kan me daar
om goed voorstellen, dat er
met mij veel mensen zijn, die
veel liever in dergelijke zaak
jes de boodschappen zouden
doen. Een van de grootste be
lemmeringen hierbij vormen
echter de prijza,
op de hoek kan'
goedkoop terecht i
penmankt.
Kunnen ze a„
den waardoor v, I
dezelfde sfeer kiulf
als we nu nog jj
klein tegenkomen»!
een eens even n,'J
dit probleem kom» J
sing misschiet
Iedereen moet duf]
fen, dat het abnori
tijdens het winkelt!
een beetje belet
vriendelijkheid
opgebracht".
RIEJAtJ
Hebt u bepaalde
op dit gebied?
per adres „Redactie
ze manieren", De j|
straat 16, Breda.
Schril
Jp^ rnSewcrkers voerde
watrgateaffaire wa-
jT^ee,Uf^ee"wheerd
0nd,enWg£Ukt' De *eo
het" adres
het onderzee
se politieke en j"ri"
stappe
in'nen"b"èden aan de Wa-
'f herwegingen dach-
aan^de mogelijkheden
1 hele waarheid te ver-
of mi htt r^co van
te nemen. Wl
n de president en z^1)
ldvan het Witte Hujs,
ffa verward, - -
hoos soms verbijsterd
"^'vroege geschieden^
het Watergateschandaah
bt de hele omvang ervan
was. toonde Nixon
tijdens de gesprekken
medewerkers ver
over het feit dat iemand
kwartier van de demo-
„We
zijn er
zo
ide Nixon zlin..staf^
Haldeman en zijn advi-
John Dean m een ge-
k dat 15 september 1972
tevond. Dit is een oorlog.
„I allien wat schoten lossen
Lriihet zal wel voorbij zijn
Uit het grote aantal woorden
en uitdrukkingen dat in de
tekst, is geschrapt valt af te
lelden dat er tijdens de ge-
pïekken heel wat krachtter
ïen Vielen. De meeste werden
over tafel geslingerd door
Xon zelf en af en toe. door
zijn medewerkers. De bijeen
komsten waren zeer infonneel
eiïhet kwam dan ook haast
nooit voor dat Nixon met me
neer de president werd aange-
*ol, 21 maart 1973 spraken
Nteon Haldeman n Dean over
d« mogelijkheid dat personeel
van het Witte Huis verklarin
gen aflegt tegenover een le-
dïrak- grand jury. Haldeman:
Je kunt weigeren om te pra
ten- Dat staat in het vijfde
a*ndement (van de grond
wet)." Nixon: „Dat is zo
fllderrian: „Je kunt ook zeg
gen dat je het bent vergeten.
rXhet niet?". Dean: „Natuur
lijk, maar dan loop je wel een
grote kans dat je later van
nfeineed wordt beschuldigd",
Nixon: „Maar je kan zeggen
„Ik kan het me niet meer
herinneren".
Nixon opende ook de discus
sie over de mogelijkheid om
de hele waarheid aan het licht
te laten komen. „De publiciteit
kan me niks verrekken", zo
zei hij. „We overleven het wel
als we die hele klerezaak naar
luiten gooien. En dan blijft
het voor een maand nog ver-
aaiend. Maar ik kan het wel
aan".
De ontmoeting op 21 maart
tussen Nixon, Dean en
(Idem.m is steeds een van de
agrijkste elementen ge
De Nederlandse bewegingstherapeut Rudi Steuer ontwikkelde de Airtramp uit weefsel van Trevira®-HochfesL
Spastische kinderen moeten leren lopen.
Dat is moeilijk. Ze zijn zo bang om te vallen.
Heel begrijpelijk. Want vallen doet pijn en
opstaan zonder hulp is niet makkelijk. Ze
moeten éérst hun angst vergeten. Als dat de
bewegingstherapeut lukt, dan groeit de kans
op slagen. De Airtramp, het loop-luchtkussen
gemaakt van Trevira-Hochfest, helpt
hem daarbij.
De Airtramp geeft spastische
kinderen nieuwe mogelijkheden.
De Airtramp is een Nederlandse vinding.
Hoechst legde met Trevira-Hochfest de basis
voor dit opblaasbare oefenkussen. Op dit
zachte reuzenluchtbed verliezen spastische
kinderen hun angst om te vallen. Ze leren
lopen. Ze leren elke spierbundel van hun
lichaam te gebruiken en te trainen. Ze ont
dekken een stuk van het leven, dat voor ons
zo gewoon is en dat voor hen het geluk is.
Veelzijdige trainingspartner.
De Airtramp is van ijzersterk materiaal. Hij kan
een stootje hebben. En dit maakt hem niet
alleen tot een ideaal instrument voor be
wegingstherapie, maar ook voor sporttraining.
Sportmensen kunnen een deel van hun
intensieve trainingsprogramma's vervangen
door oefeningen op deze wolk van lucht.
Samenspel in onderzoek.
Zo werkt Hoechst aan de
oplossing van actuele problemen.
Trevira-Hochfest is het resultaat van gebun
delde kennis en systematisch teamwork van
chemici, textiel-ingenieurs, toepassings
technici en andere specialisten.
Dit voorbeeld toont hoe samenwerking van
experts op uiteenlopende vakgebieden leidt
tot praktische oplossingen van actuele
problemen.
Hoechst research, een
investering in de toekomst.
In de research-laboratoria van Hoechst
werken 10.300 mensen. Met hun arbeid is
jaarlijks een bedrag gemoeid van meer dan
450 miljoen gulden. Koele cijfers, die een
nuchter antwoord geven op de uitdaging die
de toekomst stelt.
Hoechst Holland N.V. is de produktie-
maatschappij, met Amsterdam als hoofd
zetel. Van de vier fabrieken staan er twee in
Breda, waar kunststoffen (Hostyren), lakken
en poederlakken worden gemaakt.
De andere twee staan in Weert (Kallefoliën
en Trespa kunststofplatenjen in Vlissingen I
(fosfaten en grondstoffen voor Trevira).
Hoechst Holland Verkoop N.V., gevestigd in
Amsterdam, is - de naam zegt het al - het j
verkoopkantoor. Altijd klaar met alert advies j
en service als onderdeel van de levering van
Hoechst-produkten, zoals kleurstoffen,
kunststoffen, chemicaliën, synthetische
vezels (Trevira), gewasbeschermings
middelen, cosmetica (o.a. Jade), genees- J
middelen enfoliën.
iüNCHEN (KNA) Alle
igleraren in de moraal-theo-
logie aan de universiteiten en
logische hogescholen in
rest-Duitsland hebben in een
■ezamcnlijke verklaring na de
^■slissmg van de bondsdag
over de abortus uitdrukkelijk
'ezen op de plicht van ie-
in het bijzonder van de
(tenen, het leven van de
:eboren mens niet aan te
ten. De hoogleraren, twintig
il getal, geven echter tegelij
kertijd als hun oordeel, dat de
keuze vam de voorbehoedsmid
delen en van het verantwoord
lerschap overgelaten moet
•rden aan het geweten der
lers.
i
In Nederland bepalen Nederlanders het I
gezicht van de onderneming. Zij kennen hun I
eigen land en weten waar de know-howvan I
Hoechst (meer dan een eeuw ervaring!) I
doelmatig kan worden ingezet. Vandaag en
in de toekomst. Dat dit in het belang is van
I relaties en afnemers spreekt vanzelf. I
Hoechst Holland NV
Sara Burgerhartstraat 25
Amsterdam
Telefoon 020-180321
toestel 314
PHEN AAN DEN RIJN
De etalageruit van
uwelier J. H. Kelderman in
Jphen aan den Rijn is gister
ochtend om ongeveer kwart
voor 5 stukgeslagen. De alarm
installatie trad weliswaar in
■werking, maar voor politie of
eigenaar aanwezig waren, kon
de rover er met een hoeveel
heid sieraden vandoor gaan.
M
aae
■ewaj
Amst.
(op d
AMSTERDAM (ANP) De
23-jarige elektricien H. van B.
en de 21-jarige student R. S„
®e maandagochtend wegens
apende overvallen op twee
sterdam se benzinestations
OP de Gooiseweg en de Cor
nells Lelylaan) werden aange
houden, hebben nog een derde
.overval bekend Volgens de
litie waren zij ook de da
lers van de overval, die vrij
dagavond werd gepleegd op de
pl-jarige pompbediende M.
tesselaar van een garage aan
de Nieuwezijds Voorburgwal,
sloegen toen de bediende
en verdwenen met een
«g van f 250.
jteeoi
