CHILEENSE BISSCHOPPEN PRATEN MET JUNTA Waar blijft ons wolkje? campina vele1 Rudolf Hess wordt 80 jaar Éoiiis Luypaerts 85 dagen onder de groene zoden 129 69 295 BANDEN? binnenland buitenland I Internationaal gesprek over vermindering slachtkuikens Waar blijft ons wolkje puur-natuurlijke zachtheid. Camnin*- We bedoelen ons wolkje r koffiemelk, Campina-koffiemelk. wolkje lékker Zo'n wolkje doet wonderen V worde koffle natuurlijk lekker Grootste papier w pen SC" ai' A NAC Grote sport Emmer BÉÏOGING TE LISSABON 200 bewakers Gebrul Verandering ra, yam Dorstraat 16/^ 19 INDERT: .rdag 25 april 1974 SANTIAGO (KNA—ANP) De Chileense bisschoppen hebben een onderhoud van twee uur gehad met generaal Pinochet, de leider van de mi litaire junta, die vorig jaar het bewind van president Allende omver wierp. Onderwerp was de betrekking tussen kerk en staat in Chili. Na afloop werd ln een communiqué verklaard, dat het een „open en hartelijk gesprek" is geweest. Na de militaire staatsgreep in Chili heeft de r.-k. kerk een zwijgzame en afwachtend houding aangenomen tegeno ver de junta. Aartsbisschop E. Covarrubias van Valparaiso en zijn vicaris maakten zelfs lijs ten met de namen van pries ters, broeders en zusters, die zij weg vilden hebben, van wege hun sympathieën voor het socialisme. Dit verklaart de Nederlandse priester Henk Dieles, die Chili werd uitge zet, in het vandaag verschenen meinummer van het maand blad "bijeen". De laatste tijd komen er van kerkelijke zijde echter meer kritische geluiden, kardinaal Silva Henriquez verweet de junta in zijn paasboodschap, dat zij de oproep van de kerk om de rechten van de mens in acht te nemen, naast zich neer had gelegd. ZEIST (ANP) Binnen de EEG wordt het overschot aan slachtkuikens op het ogenblik geschat op 30 a 35 miljoen kilo. Vertegenwoordigers van het bedrijfsleven in België, Denemarken, West-Duitsland, Frankrijk, het Verenigd Ko ninkrijk en Nederland zijn be zig met overleg over een tij delijke produktievermindering van slachtkuikens De voorzitter van het pro- diuktschap voor pluimvee en eieren, de heer J. Mellema, heeft dit op de openbare ver gadering van het schap in Zeist meegedeeld, melkvariaties imelkvariaties land intrekken streeks tot het (hij heeft ttehï? tend voor vertoond) e- „medewerking» a'" missie en JaWors^ Richard Nixon w a graven voor de lil gen. Volgens Nixon er al tuigc1 dat hlt^l vaardigden hem1 >n staat ,-an stellen. Wat k Schl* staat is te «I de 34 en U W latS oo«J Toofl deze rubriek moeten neem en adres worden _-jerteKena dii publiketle zullen doz» "L.U worden. Slechts bij hoge uit- za| van deze regel worden -/jjutl" Naam en adres zijn dan bij i«hola bekend. Publikatle van brie- (verkort of onverkort) betekent niet j„ dj redactie het in alle gevallen s met Inhoud, e.g. strekking. >sieve de 34 en 4fi trouw blijven 6nal hem niet kan'vetM; is nu Nixon'. Zelfs commentaSl woonhjk symjp streerden v00r N!ï' nu dat hij HERT VAS (ADVÈRTÈsiJ hkmm Jzondag heeft NAC de ^^Hnisschien verspeeld tot bdioud van eredivisie voetbal. Dat dit nu gebeurt is wel eens heeifcoot. Na afloop van de Hd NAC - NEC heb ik aan trainer of 't en wel deze: Hebben jullifafles in 't werk gesteld om le NAC-spelers mentaal zo goedfcogelijk voor te berei den op die zo zeer belangrijke «edfrijd. Gezien de uitslag en het spelbeeld heb ik daar mijnSwijfels over. NAC was toch ook 2 keer echter elkaar bekerfinalist en heeft daar toch ook goede cluMtroor uitgeschakeld. Dus toenBwas er wel de juiste menfcliteit die nodig is om zo ver «komen. Dal dit voor de trainer en spelers 'n mooi succes is zal iedereen beamen. Toen was NACpnentaal ook niet stuk te krijgen. Maar tijdens de wed- ctrijJzondag tegen NEC heb ik daar weinig van terug kun- nen [vinden. Jammer voor NACldat NEC wel goed door drongen was van 't feit dat ze E winnen en dat dan len. Want nu het erop janfefram liet NAC het afwe ten zeker in de 2e speelhelft. Verder hoop ik dat NAC de 3 zwarl resterende wedstrijden tegerloet zal zien als ware het bekerwedstrijden en wens ze daarbij veel succes. ETIE.N-L.EUR H. v. L. HBCHTEL Louis Luy paerts, de man die in de Paas nacht levend werd begraven om het Wereldrecord „leven onder de narde' op 85 dagen te bren gen, Breeft de eerste week van zijn onderaards verblijf uitste kend doorgebracht. Met volle teugen geniet hij van de door hem zo begeerde belangstelling. Zoqdagmidda„ zag pet zwart van het volk", zoals Francois Vertèssen bestuurslid van de „begravenisonderneming") de opktmst van de honderden be- ellendcn en andere jierigen beschreef Louis heeft die belangstel ling; vooral te danken aan de uitgebreide reportages van ra dio,[dagbladen en televisie. De ploeg van „Brandpunt" vroeg hemlzelfs de camera in zijn ond®grondse woning te bedie nen.' Weekbladen schrijven pa gina's vol over hem. Zijn vrienden zijn er van over. tuigd, dat hij wereldberoemd wordt De "Witte van Hechtel, zoals Louis wordt genoemd, verveelt zich niet. Trots en enthousiast vertelt hij dat er zelfs uit Maastricht twee bussen met bezoekers zijn geweest. „Ik geloof dat er meer Hollanders dan ander volk komt", glun dert hij vanuit zijn kist. „Die mensen beschouwen mijn re- cordpoging als een grote sport". Hoewel hij in zijn kist een telefoon heeft om met de bui tenwereld te converseren, is het, net zo gemakkelijk om het hoofd halverwege in de houten pijp (dertig centimeter door snee) te steken. Duidelijk en monter vertelt Louis zo'n hon derd keer per dag ,,'t Gaat 't is hier 22 graden" en 'rw k°U ^er best wel vol". Oijft zeven uur 's ochtends wordt Louis wakker. Zijn vrouw staat dan bij de pijp met sdhoon ondergoed. „Mijne Louis is ene propere. Hij wil ach eiken dag verzuiveren' vertelt de „weduwe". Hij neemt twee uur de tijd voor zijn wasbeurt. Daarna houdt hij zijn dagboek bij. Vervol gens leest hij de kranten. De diëtiste heeft inmiddels zijn speciale eten gebracht (een soort astronauteiwoedsel). Om tien uur komen de eerste be zoekers. In de middag brenigt zijn vrouw hem soep.,,Die maak ik zelf, want ik weet wattum geere heeft". Louis krijgt geen aardappelen, wel groenten, vlees en fruit, „want zijn darmen moeten blijven marcheren". Pas na lang aandringen vertelt Jef, een vriend, „die alle da gen een hand komt toesteken" wa er gebeurt „met wat er bij Louis van achteren en van voren uit'komt".Voor hem is een nauwkeurig passende en aangepaste steekpan ontwor pen. Louis kan in zijn kist niet rechtop zitten). „Aja, ze hebben moeten pas sen en meten om hem op de pot te krijgen", lacht zijn vrouw een beetje verontschul digend- In een luchtdichte em mer wordt Louis' behoefte naar boven gehesen en met gepaste trots afgevoerd. Drie keer per dag komt dokter Wijsmans Louis bezoeken. Soms brengt hij een ijsje voor hem mee. „Louis is enen van beton. Ik bewonder het en thousiasme waarmee hij zijn 1 ecord poging wil volhouden. Hij is gek op aardbeienijs, daarom tracteer ik hem zo nu en dan", zegt dokter Wijs mans. Bij zijn bezoeken neemt hij met een verlengde steto- scoop zijn hartslag op. „Agge wilt kunt ge eens aan mijn hart voelen", schalt Louis van uit zijn kist, „dat klopt nog niks rapper". Negen mei wordt Louis 43. Zijn verjaardag zal hij onder de grond vieren, samen met zijn bezoekers. Op die dag is weer groot bal. Dansorkesten en discjockeys treden gratis op om samen met Louis ook een graantje van de niet afla tende publiciteit mee te pik ken LISSABON (AFP) Het Portifcese blad Diaro de Noti- cas meldt dat tientallen men- sgBjinsdagavond hebben be toond in Cova Piedade, een stadjl da* op de linkeroever van de Taag tegenover Lissa- ^^■betogers deelden vlug- sdHten uit waarin de bevol king [wordt opgeroepen op 1 mei te demonstreren- De poli tie greep in en verspreidde ds demémstranten. (Van onze correspondent) BONN Zo zwaar als de „Drie van Breda" het Neder, landse volk op de maag lig gen, zozeer bedrukt de Duit sers het absurde theater rond „De eenling van Berlijn": Ru- dolf Hess. Dezer dagen is zijn naam weer op ieders lippen, want op 26 april bereikt Hitiers voor malige plaatsvervanger de ge zegende leeftijd van 80 jaar. Bijna 35 jaren hiervan bracht hij achter tralies door. Na zijn vlucht van 10 mei 1941 in Engeland: tijdens het proces tegen de oorlogsmisdadigers van 1946 in Neurenberg en van af 18 juli 1947 in Berlijn. Van de 7 veroordeelden, die op de ze dag in de gevangenis van Spandau afgeleverd werden, is Hess als enige overgebleven. Alle overigen zaten hun straf uit of werden begenadigd: zelfs de tot levenslang veroordeelde admiraal Erich Rader- en Rijks-Bankdirecteur Wailther Funk. Alleen de stokoude Rudolf Hess kan in de ogen van de Sowjet- Unie geen genade vinden, hoe wel hij niet wegens oorlogs misdaden veroordeeld werd, maar wegens samenzwering tot het voorbereiden van een oorlog. Weliswaar weegt deze beschuldiging zwaar genoeg voor een levenslange straf, maar historici hebben allang aangetoond dat „de plaatsver vanger van de Führer" een zwaar overtrokken titel was voor de zeker niet onschuldi ge, maar niet zo erg invloed rijke Hess en weinigen twij felen er aan, dat het hem in derdaad om de vrede begon nen was toen hij op eigen houtje zijn avontuurlijke vlucht naar Engeland onder nam. Jarenlange demarches van de Westelijke „Grote Drie" heb ben de machthebbers in het Kremlin er echter niet toe kunnen bewegen de poort van de voor 600 arrestanten ge bouwde, foeilelijke gevangenis voor Hess te openen. Zij schij nen hem als een symbool te beschouwen, dat de Duitse schuld aan de oorlog nog 28 jaar na dato moet belichamen. Hun houding is zelfs zo hals starrig, dat zij hun veto uit spraken over het verzoek of Hess op zijn tachtigste ver jaardag bezoek van zijn vrouw Ilse en zijn zoon mocht ont vangen. Waarschijnlijk pas op de sterfdag van Rudolf Hess zal er een einde komen aan de taak van de ruim 200 Ameri kaanse, Engelse, Franse en Russische bewakers, die zelfs in betonnen wachttorens bij maandelijkse toerbeurt gereed moeten staan om het uitbre ken van een enkele vergrijsde en verdorde man te voorko men. Dat zal dan ook de dag worden, dat Spandau voor an dere doeleinden gebruikt zal worden, of, waarschijnlijker nog, met de grond gelijk ge maakt zal worden en de Duit se belastingbetaler niet meer op hoeft te komen voor het miljoen, dat de bewaking van deze duurste gevangene van het land in dit gigantische complex kost. Als zevende stapte Rudolf Hess in 1947 uit de boevenwa- gen, die hem en zijn lotgeno ten naar Spandau had gereden. „Nummer zeven" is daarom de titel, waarmee zijn cipieren hem nog steeds aanspreken. Van deze zeven was Hess de moeilijkste en de lastigste, die vooral zijn Engelse bewakers het liefst met een „trap onder zijn achterste" tot rede ge bracht hadden. Bijna steeds weigerde hij de hem voorge schreven werkzaamheden uit te voeren en „Nummer zeven" was ook de meest introverte van de gevallen goden van het „Derde Rijk", die zioh mok kend in afzondering en onte vredenheid had teruggetrok ken. Dag in dag uit klaagde hij over zijn slechte gezondheids toestand. Deze klachten na men na 1966, toen hij als eni ge in de gevangenis overge bleven was, de lugubere vorm aian vam smartelijk gebrul, dat zelfs tot de soldaten op de wachttorens buiten doordrong. Het vermoeden, dat Hess zijn ziekte simuleerde leek niet ongegrond te zijn, want met de hem eigen achterdocht wei gerde hij elk medisch onder zoek. Een kentering brak aan toen kolonel Eugene K. Bird in zijn leven verscheen. Deze Amerikaanse directeur van Spandau wias de enige die er moeizaam in slaagde met Hess een band van vertrouwen aan te knopen. Mede omdat de pij nen ondraaglijk geworden wa ren, stemde hij er iln 1969 eindelijk in toe zioh in het Britse hospitaal van Berlijn te laten onderzoeken. Hess bleek geen simulant te zijn geweest: aan zijn maag en twaailfviinge- rige dairm ontdekte de airtsen chronische abcessen, die hem inderdaad het leven ondraag lijk gemaakt hadden en zijn karakter bedrukt moesiten heb ben. Het genezingsproces en het contact met Bird, die dage lijks urenlang aan het ziekbed doorbracht, volbrachten een verandering, die voor een man van 75-jarige leeftijd onmoge lijk leek te zijn. Bijna een kwart eeuw lang had hij hard nekkig geweigerd zijn vrouw, die zich als pensionhoudster door het leven slaat, te ont vangen. Niemand mocht hem als gevangene zien. Dat was beneden de eer van een „on schuldig" veroordeelde. In het hospitaal gaf Hess plotseling zijn toestemming; aan Bird bekende hij ontdaan dat de ontmoeting met zijn vrouw het meest indrukwekkende mo ment uit zijn leven was ge weest. Sindsdien bezoeken zij en haar zoon Hess regelmatig in de gevangenis van Spandau en sindsdien ontstond er tus sen hem en kolonel Bird zelfs een verhouding van hartelijk heid. Het resultaat van deze toena dering was, dat Hess hem als een geknakte biechteling zijn gehele leven openbaarde. Ko lonel Bird schreef Ijverig mee en de neerslag hiervan zal binnenkort bij de Münchense uitgeverij Desch in boekvorm 0 Rudolf Hess gevangene in Spandau. verschijnen. Of Hess zijn ei gen opzienbarende relaas in vrijheid zal kunnen lezen, lijkt wegens de onwrikbare houding van Moskou twijfel achtig. Onlangs nog schreef de Britse historicus Taylor dat „Nummer zeven" meer terwil le van ons dan terwille van hemzelf op vrije voeten ge steld moet worden. Daar wringt bij de Russen echter de schoen. Terwille van Hess zouden zij hem wel willen laten gaan, maar niet terwille van zichzelf, (ADVERTENTIE)

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 19