CHILEENSE
BISSCHOPPEN
PRATEN
MET JUNTA
Waar blijft ons wolkje?
campina
vele1
Rudolf Hess wordt 80 jaar
Éoiiis Luypaerts
85 dagen onder
de groene zoden
129
69
295
BANDEN?
binnenland
buitenland
I
Internationaal
gesprek over
vermindering
slachtkuikens
Waar blijft ons wolkje
puur-natuurlijke zachtheid. Camnin*-
We bedoelen ons wolkje r koffiemelk,
Campina-koffiemelk. wolkje lékker
Zo'n wolkje doet wonderen V worde koffle
natuurlijk lekker
Grootste
papier
w pen
SC" ai' A
NAC
Grote sport
Emmer
BÉÏOGING
TE LISSABON
200 bewakers
Gebrul
Verandering
ra,
yam
Dorstraat 16/^
19
INDERT:
.rdag 25 april 1974
SANTIAGO (KNA—ANP)
De Chileense bisschoppen
hebben een onderhoud van
twee uur gehad met generaal
Pinochet, de leider van de mi
litaire junta, die vorig jaar het
bewind van president Allende
omver wierp. Onderwerp was
de betrekking tussen kerk en
staat in Chili. Na afloop werd
ln een communiqué verklaard,
dat het een „open en hartelijk
gesprek" is geweest.
Na de militaire staatsgreep
in Chili heeft de r.-k. kerk een
zwijgzame en afwachtend
houding aangenomen tegeno
ver de junta. Aartsbisschop E.
Covarrubias van Valparaiso en
zijn vicaris maakten zelfs lijs
ten met de namen van pries
ters, broeders en zusters, die
zij weg vilden hebben, van
wege hun sympathieën voor
het socialisme. Dit verklaart
de Nederlandse priester Henk
Dieles, die Chili werd uitge
zet, in het vandaag verschenen
meinummer van het maand
blad "bijeen".
De laatste tijd komen er van
kerkelijke zijde echter meer
kritische geluiden, kardinaal
Silva Henriquez verweet de
junta in zijn paasboodschap,
dat zij de oproep van de kerk
om de rechten van de mens in
acht te nemen, naast zich neer
had gelegd.
ZEIST (ANP) Binnen de
EEG wordt het overschot aan
slachtkuikens op het ogenblik
geschat op 30 a 35 miljoen
kilo. Vertegenwoordigers van
het bedrijfsleven in België,
Denemarken, West-Duitsland,
Frankrijk, het Verenigd Ko
ninkrijk en Nederland zijn be
zig met overleg over een tij
delijke produktievermindering
van slachtkuikens
De voorzitter van het pro-
diuktschap voor pluimvee en
eieren, de heer J. Mellema,
heeft dit op de openbare ver
gadering van het schap in
Zeist meegedeeld,
melkvariaties
imelkvariaties
land intrekken
streeks tot het
(hij heeft ttehï?
tend voor
vertoond) e-
„medewerking» a'"
missie en JaWors^
Richard Nixon w a
graven voor de lil
gen. Volgens
Nixon er al
tuigc1 dat hlt^l
vaardigden hem1
>n staat ,-an
stellen. Wat k Schl*
staat is te «I
de 34 en U
W
latS
oo«J
Toofl
deze rubriek moeten
neem en adres worden
_-jerteKena dii publiketle zullen doz»
"L.U worden. Slechts bij hoge uit-
za| van deze regel worden
-/jjutl" Naam en adres zijn dan bij
i«hola bekend. Publikatle van brie-
(verkort of onverkort) betekent niet
j„ dj redactie het in alle gevallen
s met Inhoud, e.g. strekking.
>sieve
de 34 en 4fi
trouw blijven 6nal
hem niet kan'vetM;
is nu Nixon'.
Zelfs commentaSl
woonhjk symjp
streerden v00r N!ï'
nu dat hij
HERT VAS
(ADVÈRTÈsiJ
hkmm
Jzondag heeft NAC de
^^Hnisschien verspeeld tot
bdioud van eredivisie voetbal.
Dat dit nu gebeurt is wel eens
heeifcoot. Na afloop van de
Hd NAC - NEC heb ik
aan trainer of 't
en wel deze: Hebben
jullifafles in 't werk gesteld
om le NAC-spelers mentaal zo
goedfcogelijk voor te berei
den op die zo zeer belangrijke
«edfrijd. Gezien de uitslag
en het spelbeeld heb ik daar
mijnSwijfels over.
NAC was toch ook 2 keer
echter elkaar bekerfinalist en
heeft daar toch ook goede
cluMtroor uitgeschakeld. Dus
toenBwas er wel de juiste
menfcliteit die nodig is om zo
ver «komen.
Dal dit voor de trainer en
spelers 'n mooi succes is zal
iedereen beamen. Toen was
NACpnentaal ook niet stuk te
krijgen. Maar tijdens de wed-
ctrijJzondag tegen NEC heb
ik daar weinig van terug kun-
nen [vinden. Jammer voor
NACldat NEC wel goed door
drongen was van 't feit dat ze
E winnen en dat dan
len. Want nu het erop
janfefram liet NAC het afwe
ten zeker in de 2e speelhelft.
Verder hoop ik dat NAC de 3
zwarl resterende wedstrijden
tegerloet zal zien als ware het
bekerwedstrijden en wens ze
daarbij veel succes.
ETIE.N-L.EUR
H. v. L.
HBCHTEL Louis Luy
paerts, de man die in de Paas
nacht levend werd begraven om
het Wereldrecord „leven onder
de narde' op 85 dagen te bren
gen, Breeft de eerste week van
zijn onderaards verblijf uitste
kend doorgebracht. Met volle
teugen geniet hij van de door
hem zo begeerde belangstelling.
Zoqdagmidda„ zag pet zwart
van het volk", zoals Francois
Vertèssen bestuurslid van de
„begravenisonderneming") de
opktmst van de honderden be-
ellendcn en andere
jierigen beschreef
Louis heeft die belangstel
ling; vooral te danken aan de
uitgebreide reportages van ra
dio,[dagbladen en televisie. De
ploeg van „Brandpunt" vroeg
hemlzelfs de camera in zijn
ond®grondse woning te bedie
nen.' Weekbladen schrijven pa
gina's vol over hem. Zijn
vrienden zijn er van over.
tuigd, dat hij wereldberoemd
wordt
De "Witte van Hechtel, zoals
Louis wordt genoemd, verveelt
zich niet. Trots en enthousiast
vertelt hij dat er zelfs uit
Maastricht twee bussen met
bezoekers zijn geweest. „Ik
geloof dat er meer Hollanders
dan ander volk komt", glun
dert hij vanuit zijn kist. „Die
mensen beschouwen mijn re-
cordpoging als een grote
sport".
Hoewel hij in zijn kist een
telefoon heeft om met de bui
tenwereld te converseren, is
het, net zo gemakkelijk om het
hoofd halverwege in de houten
pijp (dertig centimeter door
snee) te steken. Duidelijk en
monter vertelt Louis zo'n hon
derd keer per dag ,,'t Gaat
't is hier 22 graden" en
'rw k°U ^er best wel vol".
Oijft zeven uur 's ochtends
wordt Louis wakker. Zijn
vrouw staat dan bij de pijp
met sdhoon ondergoed. „Mijne
Louis is ene propere. Hij wil
ach eiken dag verzuiveren'
vertelt de „weduwe". Hij
neemt twee uur de tijd voor
zijn wasbeurt. Daarna houdt
hij zijn dagboek bij. Vervol
gens leest hij de kranten.
De diëtiste heeft inmiddels zijn
speciale eten gebracht (een
soort astronauteiwoedsel). Om
tien uur komen de eerste be
zoekers. In de middag brenigt
zijn vrouw hem soep.,,Die
maak ik zelf, want ik weet
wattum geere heeft". Louis
krijgt geen aardappelen, wel
groenten, vlees en fruit, „want
zijn darmen moeten blijven
marcheren".
Pas na lang aandringen vertelt
Jef, een vriend, „die alle da
gen een hand komt toesteken"
wa er gebeurt „met wat er
bij Louis van achteren en van
voren uit'komt".Voor hem is
een nauwkeurig passende en
aangepaste steekpan ontwor
pen. Louis kan in zijn kist niet
rechtop zitten).
„Aja, ze hebben moeten pas
sen en meten om hem op de
pot te krijgen", lacht zijn
vrouw een beetje verontschul
digend- In een luchtdichte em
mer wordt Louis' behoefte
naar boven gehesen en met
gepaste trots afgevoerd. Drie
keer per dag komt dokter
Wijsmans Louis bezoeken.
Soms brengt hij een ijsje voor
hem mee. „Louis is enen van
beton. Ik bewonder het en
thousiasme waarmee hij zijn
1 ecord poging wil volhouden.
Hij is gek op aardbeienijs,
daarom tracteer ik hem zo nu
en dan", zegt dokter Wijs
mans. Bij zijn bezoeken neemt
hij met een verlengde steto-
scoop zijn hartslag op. „Agge
wilt kunt ge eens aan mijn
hart voelen", schalt Louis van
uit zijn kist, „dat klopt nog
niks rapper".
Negen mei wordt Louis 43.
Zijn verjaardag zal hij onder
de grond vieren, samen met
zijn bezoekers. Op die dag is
weer groot bal. Dansorkesten
en discjockeys treden gratis
op om samen met Louis ook
een graantje van de niet afla
tende publiciteit mee te pik
ken
LISSABON (AFP) Het
Portifcese blad Diaro de Noti-
cas meldt dat tientallen men-
sgBjinsdagavond hebben be
toond in Cova Piedade, een
stadjl da* op de linkeroever
van de Taag tegenover Lissa-
^^■betogers deelden vlug-
sdHten uit waarin de bevol
king [wordt opgeroepen op 1
mei te demonstreren- De poli
tie greep in en verspreidde ds
demémstranten.
(Van onze correspondent)
BONN Zo zwaar als de
„Drie van Breda" het Neder,
landse volk op de maag lig
gen, zozeer bedrukt de Duit
sers het absurde theater rond
„De eenling van Berlijn": Ru-
dolf Hess.
Dezer dagen is zijn naam
weer op ieders lippen, want op
26 april bereikt Hitiers voor
malige plaatsvervanger de ge
zegende leeftijd van 80 jaar.
Bijna 35 jaren hiervan bracht
hij achter tralies door. Na
zijn vlucht van 10 mei 1941 in
Engeland: tijdens het proces
tegen de oorlogsmisdadigers
van 1946 in Neurenberg en van
af 18 juli 1947 in Berlijn. Van
de 7 veroordeelden, die op de
ze dag in de gevangenis van
Spandau afgeleverd werden, is
Hess als enige overgebleven.
Alle overigen zaten hun straf
uit of werden begenadigd: zelfs
de tot levenslang veroordeelde
admiraal Erich Rader- en
Rijks-Bankdirecteur Wailther
Funk.
Alleen de stokoude Rudolf Hess
kan in de ogen van de Sowjet-
Unie geen genade vinden, hoe
wel hij niet wegens oorlogs
misdaden veroordeeld werd,
maar wegens samenzwering
tot het voorbereiden van een
oorlog. Weliswaar weegt deze
beschuldiging zwaar genoeg
voor een levenslange straf,
maar historici hebben allang
aangetoond dat „de plaatsver
vanger van de Führer" een
zwaar overtrokken titel was
voor de zeker niet onschuldi
ge, maar niet zo erg invloed
rijke Hess en weinigen twij
felen er aan, dat het hem in
derdaad om de vrede begon
nen was toen hij op eigen
houtje zijn avontuurlijke
vlucht naar Engeland onder
nam.
Jarenlange demarches van de
Westelijke „Grote Drie" heb
ben de machthebbers in het
Kremlin er echter niet toe
kunnen bewegen de poort van
de voor 600 arrestanten ge
bouwde, foeilelijke gevangenis
voor Hess te openen. Zij schij
nen hem als een symbool te
beschouwen, dat de Duitse
schuld aan de oorlog nog 28
jaar na dato moet belichamen.
Hun houding is zelfs zo hals
starrig, dat zij hun veto uit
spraken over het verzoek of
Hess op zijn tachtigste ver
jaardag bezoek van zijn vrouw
Ilse en zijn zoon mocht ont
vangen.
Waarschijnlijk pas op de
sterfdag van Rudolf Hess zal
er een einde komen aan de
taak van de ruim 200 Ameri
kaanse, Engelse, Franse en
Russische bewakers, die zelfs
in betonnen wachttorens bij
maandelijkse toerbeurt gereed
moeten staan om het uitbre
ken van een enkele vergrijsde
en verdorde man te voorko
men. Dat zal dan ook de dag
worden, dat Spandau voor an
dere doeleinden gebruikt zal
worden, of, waarschijnlijker
nog, met de grond gelijk ge
maakt zal worden en de Duit
se belastingbetaler niet meer
op hoeft te komen voor het
miljoen, dat de bewaking van
deze duurste gevangene van
het land in dit gigantische
complex kost.
Als zevende stapte Rudolf
Hess in 1947 uit de boevenwa-
gen, die hem en zijn lotgeno
ten naar Spandau had gereden.
„Nummer zeven" is daarom de
titel, waarmee zijn cipieren
hem nog steeds aanspreken.
Van deze zeven was Hess de
moeilijkste en de lastigste, die
vooral zijn Engelse bewakers
het liefst met een „trap onder
zijn achterste" tot rede ge
bracht hadden. Bijna steeds
weigerde hij de hem voorge
schreven werkzaamheden uit
te voeren en „Nummer zeven"
was ook de meest introverte
van de gevallen goden van het
„Derde Rijk", die zioh mok
kend in afzondering en onte
vredenheid had teruggetrok
ken.
Dag in dag uit klaagde hij
over zijn slechte gezondheids
toestand. Deze klachten na
men na 1966, toen hij als eni
ge in de gevangenis overge
bleven was, de lugubere vorm
aian vam smartelijk gebrul, dat
zelfs tot de soldaten op de
wachttorens buiten doordrong.
Het vermoeden, dat Hess zijn
ziekte simuleerde leek niet
ongegrond te zijn, want met
de hem eigen achterdocht wei
gerde hij elk medisch onder
zoek. Een kentering brak aan
toen kolonel Eugene K. Bird
in zijn leven verscheen. Deze
Amerikaanse directeur van
Spandau wias de enige die er
moeizaam in slaagde met Hess
een band van vertrouwen aan
te knopen. Mede omdat de pij
nen ondraaglijk geworden wa
ren, stemde hij er iln 1969
eindelijk in toe zioh in het
Britse hospitaal van Berlijn te
laten onderzoeken. Hess bleek
geen simulant te zijn geweest:
aan zijn maag en twaailfviinge-
rige dairm ontdekte de airtsen
chronische abcessen, die hem
inderdaad het leven ondraag
lijk gemaakt hadden en zijn
karakter bedrukt moesiten heb
ben.
Het genezingsproces en het
contact met Bird, die dage
lijks urenlang aan het ziekbed
doorbracht, volbrachten een
verandering, die voor een man
van 75-jarige leeftijd onmoge
lijk leek te zijn. Bijna een
kwart eeuw lang had hij hard
nekkig geweigerd zijn vrouw,
die zich als pensionhoudster
door het leven slaat, te ont
vangen. Niemand mocht hem
als gevangene zien. Dat was
beneden de eer van een „on
schuldig" veroordeelde. In het
hospitaal gaf Hess plotseling
zijn toestemming; aan Bird
bekende hij ontdaan dat de
ontmoeting met zijn vrouw het
meest indrukwekkende mo
ment uit zijn leven was ge
weest. Sindsdien bezoeken zij
en haar zoon Hess regelmatig
in de gevangenis van Spandau
en sindsdien ontstond er tus
sen hem en kolonel Bird zelfs
een verhouding van hartelijk
heid.
Het resultaat van deze toena
dering was, dat Hess hem als
een geknakte biechteling zijn
gehele leven openbaarde. Ko
lonel Bird schreef Ijverig mee
en de neerslag hiervan zal
binnenkort bij de Münchense
uitgeverij Desch in boekvorm
0 Rudolf Hess gevangene in Spandau.
verschijnen. Of Hess zijn ei
gen opzienbarende relaas in
vrijheid zal kunnen lezen,
lijkt wegens de onwrikbare
houding van Moskou twijfel
achtig. Onlangs nog schreef
de Britse historicus Taylor dat
„Nummer zeven" meer terwil
le van ons dan terwille van
hemzelf op vrije voeten ge
steld moet worden. Daar
wringt bij de Russen echter
de schoen. Terwille van Hess
zouden zij hem wel willen
laten gaan, maar niet terwille
van zichzelf,
(ADVERTENTIE)