Op kort zicht
ACTIE VOOR TREKVOGEL
Ster Ans
Beentjes
na eerste
film in
misère
Boer Veldhuizen: Melken van paarden een heel normale zaak
NIEUWE
ZENUWONTSTEKING
VERLAMT FILMSTER NA DEBUUT
binnenland FTuT^TlMin
PHILIPS
Scheidsrechters
„Argenta" Super Lux:
de lamp met 30%
meer licht op tafel
WILLEM VAN
LEUSDEN (86)
OVERLEDEN
Oud Romeins
scheepswrak
ligt te kijk
Verplegers
willen
meer geld
Onbekend
Medicijn
Erg laat
Koorts
Verlammin
Contract
van
Red Band
natuurlijk
Dinsdag 12 maart 1974
10
Scheidsrechters worden op
de voetbalvelden steeds meer
bedreigd zelf ga ik al plrn. 30
jaar naar voetbal kijken, door
geheel Nederland, met name
eredivisie wedstrijden, maar
wat ik zie aan scheidsrechters
grenst aan het ongelooflijke.
Ze nemen oprechtelijk ver
keerde beslissingen. Een blin
de zou nog beter kunnen flui
ten dan b.v. Keizer of Ver
voort om dan nog ma-ar niet te
spreken over de grensrechters-
.Jokers zijn het, meer niet. Ze
vlaggen eerst b.v. voor buiten
spel en dan zeggen ze niet
gevlagd te hebben, enz. enz.
Nu dreigen de scheidsrechters
te gaan staken. Laa-t ze maar
staken, beter geen voetbal
meer dan voetbal met ons hui
dig scheidsrechters korps. Zij
zijn de schuldige van alles.
BREDA v. Baal
(ADVERTENTIE)
voor dezelfde stroomkosten
(Van onze kunstredactie)
MAARSSEN Op 86-jarige
leeftijd is te Maarssen de
kunstschilder Willem van
Leusden overleden. Vooral als
graficus maakte hij naam. Hij
baseerde zich met name op de
techniek van Hercules Se
ghers, over wie hij nog juist
een boek voltooide. Van Leus
den werd de laatste jaren ge
kweld door een toenemende
blindheid, hetgeen hem het
werken praktisch onmogelijk
maakte. Als schilder was hij
een der eerste neo-realisten.
Een van zijn leerlingen is
Moesman. De begrafenis vond
gisteren in stilte plaats.
ZWAMMERDAM (ANP)
Nu de voorbereidende werk
zaamheden voor verder onder
zoek en berging van het schip
uit de Romeinse tijd in
Zwammerdam goed vorderen,
zullen belangstellenden de ge
legenheid krijgen het
scheepswrak te bezichtigen.
Daarvoor zijn gedurende de
twee komende weekeinden zes
open dagen georganiseerd, op
15, 16 en 17 maart en op 22,
23 en 24 maart.
UTRECHT (ANP) Een
actiegroep van verpleegkundi
gen gaat zich inzetten voor
een flinke salarisverhoging,
uitgaande van de stelling dat
er sprake is van een historisch
gegroeide achterstand in
de salariëring van de ver
pleegkundigen. De groep wil
aan zijn wensen ook kracht
bijzetten via de erkende vak
organisaties.
In een verklaring stelt de
groep, dat het aantal mannen
in de verpleegkunde binnen
afzienbare tijd het aantal
vrouwen zal benaderen, maar
dat het verplegen van zieken
lang is gezien als een speci
fiek vrouwelijke arbeid en dat
de salariëring van het verple
gend personeel was afgestemd
op het „afschuwelijke" princi
pe, dat de vrouw minder be
langrijk was dan dn man.
Jndien ik een poedelprijs toe I
te kennen had aan de voor
lichting die, naar mijn persoon,
lijke mening, kant noch wal
raakt, dan ging die poedelprijs
ongetwijfeld naar de heer Henk
Manders die me elke zondag
ochtend Weer verrast met zijn
verregaande kortzichtigheid.
De inhoud van zijn praatjes
in de rubriek „Voor stad en
landis bovendien vaak in der
mate felle tegenspraak met het
daarop volgende programma
„Weer of geen weer" waarm
mensen die wel verder kijken
dan hun neus lang is aan het
woord komen, dat je je in alle
ernst afvraagt hoe het mogelijk
is dat één en dezelfde omroep
garant staat voor beide uitzen
dingen.
Maar terug naar onze
kortzichtige poedelprijsunn-
naar, aan wie alle nieuwe in
zichten over milieubederf,
over zorg voor de leefbaarheid
van onze wereld, óók voor toe
komende generaties, kennelijk
geheel voorbij gaat. Dit soort
nieuwtjes komt niet in zijn
simpele kraam te pas en
wordt dus gemeden of met
een snier afgedaan. De natuur
is voor deze agrarische voor
lichter niet meer of minder
dan een soort fabriekje waarin
de mens naar willekeur aan
mag kliederen, mits de op
brengst maar redelijk is.
Dat wij inmiddels met veer
tien en een half miljoen met
dat kleine stukje grond dat
Nederland heeft moeten doen,
is van geen belang.
Voor Henk Manders is Ne
derland goeddeels eigendom
van boeren en tuinders die
maar raak mogen doen. Ruil
verkaveling met daaraan ge
paard gaande opoffering van
oude houtwallen, verstilde
beekjes en mooie hoekjes,
best, heel best. Als de boer
maar oogsten kan.
Kunstmestgebruik in lieder
lijke hoeveelheden in een land
waarin de meeste gronden al
een te hoog zoutgehalte heb
ben en het oppervlaktewater
verpest is door teveel kunst
mest, best, heel best. Als de
boer maar oogsten kan. Spui
ten met gifstoffen die onze
hele dierenwereld en zo lang
zamerhand ook de mens be
dreigen gewoon doorgaan.
Vooral niet letten op het ge
zeur van wijsneuzen die me
nen dat er nog iets meer is
dan land- en tuinbouw, of op
stommerikken die het over al
ternatieve landbouw hebben.
Maar nog erger dan dit hame
ren op het „houden bij het
oude" al blijkt dat „oude" in
middels levensgevaarlijk te
zijn voor ons allen, is het feit
dat de heer Manders zo vrolij
ke cijfertjes uit zijn mouw
weet te schudden, zonder deze
tegen een juiste achtergrond
te kunnen of te willen plaat-
Neem het verhaal van het
wereldtekort aan granen, ge
staafd met keiharde cijfers
wier waarde ik zeker niet in
twijfel trek.
Was het in dit kader niet
aardig geweest om er óók bij
te vertellen dat onze bioinaus-
trie het dan toch maar klaar
speelt om ten koste van on
noemelijk veel dierenleed en
ten koste van een enorme mi
lieuverontreiniging, tien kilo
plantaardige eiwitten (afkom
stig o.a. van granen en sojabo
nen) om weet te zetten in één
schriel kilootje dierlijk eiteit!
Toch iets om over te den
ken.
En was het in het kader van
het verhaal over een dreigend
wereldtekort aan suiker niet
goed geweest om de brave
luisteraartjes er op te wijzen
dat we in Nederland meer sui
ker consumeren dan goed voor
ons is, te weten 45 kilo per
jaar per man, wat precies 4'
kilo per jaar per man teveel
is, omdat we suiker kunnen
missen als de kiespijn die er
door veroorzaakt wordt.
Een voorlichter op lang zicM
zou er dan zeker ook op wij
zen dat het verstandiger is om
de suikerconsumptie aan te
passen aan de produktie dan
omgekeerd. Zeker als we be
denken dat we op den duur
minstens 35van Nederland,
liefst 50% onbebouwd zullen
moeten laten, willen we de
natuur nog enige kans geven,
zoals prof. Jan Tinbergen, eco
noom diezelfde zondag een
kwartier na de uitzending van
Henk Manders zei. Daarom
nogmaals: indien ik een poe
delprijs had voor kortzichtig
heid, dan zou ik hem zeker
aan meneer Manders aanbie
den.
meerd.
In Nederland hebben zich
met de aktie belast de Neder
landse afdeling van de inter
nationale raad voor vogelbe
scherming (ICPO), de Neder
landse vereniging tot bescher
ming van dieren, de stichting
mondiaal alternatief en het
wereld natuur fonds (Neder
land).
Van trekvogels, die op het
ogenblik uit Noord-Afrika en
Zuid-Europa onderweg zijn
naar het noorden zullen er
wellicht honderden miljoenen
hun bestemming niet bereiken
als gevolg van de slachting die
jagers onder hen aanrichten.
Hierdoor dreigen veel vogel
soorten te verdwijnen zoals de
grauwe klauwier, winterko
ninkje, roodstaart en gras
mus.
Insekten krijgen door het
uitroeien van hun natuurlijke
vijanden gelegenheid zich tot
plagen te ontwikkelen, omdat
het natuurlijk evenwicht is
vorstooa'd.
Coördinator in Nederland is
de heer Ernst Bartels, de Ruy-
terstraat 94, Zandvoort, tele
foon 02507-4210. In Europees
verband wordt een onder meer
via het onderwijs lopende
campagne opgezet, die tot doel
heeft autoriteiten en bevolking
te wijzen op de ernst van de
situatie.
Omstreeks juni zal in Ne
derland een inter' itionaal
symposium worden houden
tegen het uitroeien van zang
en trekvogels.
—(Door een onzer verslagge
vers)
Ansje Beentjes voelt zich in
de steek gelaten. Een mooie
jonge vrouw offerde zich op
en werd een ster in een rol
stoel. Zes weken lang werkte
ze hard aan de Belgische
speelfilm „De Loteling", met
een ploeg mensen, die volle
dig van elkaar afhankelijk
was. Met gevaar voor eigen
gezondheid werkte ze de
laatste drie opnamedagen
met een zware griep en 39,5
graden koorts. Het bracht
haar teleurstelling, verdriet,
ontgoocheling een een plotse
linge verlamming. Een zenu
wontsteking velde haar vijf
maanden geleden en maakte
haar totaal verlamd. De film
was op tijd klaar, dat wel....
Toch wil Ansje Beentjes de
Belgische producenten geen
meedogenloze hardheid ver
wijten. Ze is wel verbitterd
en die verbittering tekent
zich af op haar frêle gezicht
en spreekt uit haar ogen,
ogen die volgens de propa-
gandataal van de filmprodu
centen „zo zoet zijn als rode
wijn", maar dat zoete is er
een beetje af. Er kwam
hardheid voor in de plaats.
Hardheid, omdat van de
mensen met wie ze zes we
ken zwoegde er maar één is
die haar niet is vergeten. Jan
Decleir, haar tegenspeler in
de film zoekt haar bijna
twee dagen per week op in
de Boerhaavekliniek in Am
sterdam. Van de andere ac
teurs en actrices hoorde Ans
je niets, helemaal niets.
„Ze beseffen geloof ik niet
eens wat er met mij is ge
beurd. Dat geldt niet voor de
collega's in Nederland en
evenmin voor de Belgische
collega's, die niets met de
film te maken hadden. Van
hen hoor ik regelmatig Iets,
maar wat mij veel verdriet
doet is, dat juist niemand
van de mensen met wie ik
de film draaide iets van zich
heeft laten horen," zegt Ans
je Beentjes triest.
En het zag er allemaal in het
begin zo anders en vooral
mooi uit. Ansje Beentjes, een
onbekende actrice bij To
neelgroep Centrum kreeg de
hoofdrol in de film „De Lo
teling". Regisseur Frans Ver-
ha vert koos haar uit tien an
dere meisjes. De film loopt
in België als een trein en bij
(Van een onzer verslaggevers)
LEUSDEN-WEKEROM
Paardemelk is een uitstekend
geneesmiddel voor allerlei kwa
len. Een ploeg Duitse artsen,
onder leiding van professor dr.
Ernst Hartman, heeft dit na ve
le proefnemingen vastgesteld.
Maar de professor hoeft dat
aan de boeren in het gebied
De Treek-Hemschoten, in de
gemeente Leusden, niet te ko
men vertellen. Die wetenschap
is daar al eeuwen van vader
op zoon en van moeder op
dochter overgedragen. In die
buurtschap was de laatste hal
ve eeuw zelfs een soort paar-
demelk-staitlon, waar de „bur
gers" van heinde en ver naar
toe kwamen in voorjaar en
zomer om paardemelk te halen
om het lijden van hun aan
kinkhoest-lijdende kindertjes
te verzachten.
De paardemelk hielp zo goed,
dat veel ouders met grote ge
zinnen de melk in de zomer
weckten voor de winter, toen
deze wijze van verduurzaming
bekend was. Een dokter in
Renswoude raadde het zijn
patiënten zelfs aan in ernstige
gevallen, toen hij de resulta
ten zag.
Boer Roelof Veldhuizen van
de boerenhoeve in de buurt
van hotel De Treek, de hoeve
waar de mensen altijd naar
toe gingen om paardemelk te
halen, is uiteraard niet onder
steboven van de ontdekking
van de Duitse artsen. „De
mensen kwamen hier altijd al
naar toe om paardemelk te
halen als medicijn, speciaal te
gen kinkhoest. Er waren tij
den dat er twee liter per dag
werd gehaald, en kwamen
hier naar toe, omdat wij altijd
een stuk of vier merries met
veulens hadden lopen."
Tegenwoordig gaat aLles me
chanisch op de boerderij, maar
er zijn toch no<g twee merries.
Prachtige Gelderse paarden,
kampioensmerries. De 11-jari-
ge Dardy en de 5-jarige Carla
hebben allebei al een veulen,
dochters van Malachiet. Boer
Roelofsen is dol op zijn paar
den. Als rasechte paardeman
gaat hij veel naar tentoonstel
lingen met zijn paarden en in
de huiskamer staat dan ook
een kast vol met trofeeën die
zijn dieren hebben gewonnen.
Dandy en Carla zijn overigens
niet voor versiering op de
boerderij. Ze leveren nog een
flink stuk werk: ze slepen de
ketting door het land om de
molshopen gelijk te maken en
de roller om het land gelijk te
maken en hun werk bestaat
ook uit het trekken van de
plattewagen. Dandy heeft nog
wel melk geleverd voor de
lijdende mensheid, in het bij
zonder voor aan kinkhoestlij-
dende zuigelingen en kleuters.
Carla niet meer, want de laat
ste jaren is de kinkhoest de
kop ingedrukt door Inenting
Het laatst kwamen nog de
„zwaar gereformeerden", die
hun kinderen niet laten inen
ten, en hun heil zochten bij
het natuurgeneesmiddel paar
demelk.
„De dokters zijn er wel een
beetje laat achter gekomen,
dat paardemelk zo'n prima ge
neesmiddel is", zegt boerin
Bleijenberg-Veldhuizen uit
Wekerom, dochter van land
bouwer Veldhuizen in Leus
den. „Dat hadden ze wel eer
der kunnen weten, want bij
mij thuis in Leusden heb ik
heel wat litertjes gemolken
voor de mensen".
In Wekerom, waar ze na haar
trouwen kwam wonen op de
boerderij van haar schoonou
ders, heeft ze het gebruik van
paardemelk als geneesmiddel
wel eens aangeraden ais ze
ouders zag tobben met een
tuuriijk niet zo'n professor I"
me uit. Wie weet, moet hij
straks nog paardemelk voor
schrijven. Want je kan een
boerin wel uitlachen, maar na-
kind dat knikhoest had. „Maar
nee hoor, niet geloven. Nou,
zei ik, dan blijf je maar we
ken zitten martelen met dat
kind De huisdokter lachte
Op haar vaders boerderij ln
Leusden demonstreert me
vrouw Bleijenberg het melken
van een paard bij Dandy,
maar het lukt toch haar wat
melk te ontfutselen. De smaak
is goed, lekker zoet. „Het is
nog te vroeg oim het paard te
melken", legt mevrouw Blei-
Ienbeng uit. „Het veulen is
nauwelijks een week oud. Até
regel gaat de merrie een dag
of tier. na de geboorte van het
jong weer het tuig in. Het
beste kan je ze melken als ze
na gedane arbeid uit het tuig
komen. Dan hebben ze grote
uiers".
SOESTDIJK (ANP) De
internationale aktie „stop de
vogelmoord", heeft zich tot
ministeries, kamerleden en
universiteiten gewend om op
nieuw aandacht te vestigen op
de „schrikbarende slachtin
gen" onder de Europese trek
vogels.
Achter deze aktie staan na
tuurbeschermingsorganisaties
uit acht Europese landen waar
de vogelstand als gevolg van
„moordpartijen" wordt gedeci-
Brieven voor deze rubriek moeten
met volledige naam en adres worden
ondertekend. Bij publikatle zullen deze
vermeld worden. Slechts bij hoge uit
zondering zal van deze regel worden
afgeweken. Naam en edres zijn den bij
de redactie bekend. Publikatie van brie
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactie het in alle gevallen
eens is met inhoud, c.q. strekking.
DOOR!GREET BUCHNER
Ans Beentjes in haar rol
stoel al vijf maanden op
non-aatief.
de première ln Nederland,
vorige week in Amsterdam
waren de kritieken mild tot
goed. Ansje is blij met het
succes en als haar vriend
Eddie Habbema haar een sta
pel kranten brengt met re
censies, verslindt ze die. Het
lijkt alsof ze haar verdriet
even vergeet, alsof ze even
weg is uit een wereld, die
haar totaal vreemd is.
Maar kort daarop zegt ze:
„Ik heb er meer dan genoeg
van. Soms kan ik tegen de
muren oplopen. Het is alle
maal zo onwezenlijk. Op het
moment dat we met de film
bezig waren, was dat voor
mij belangrijk. Natuurlijk
was ik er zelf bij en wist ik
heel goed, dat je met 39,5
graden koorts het bed in
moet, maar daar denk je op
zo'n moment niet aan. Je
bent met een hele ploeg en
je bent van elkaar afhanke
lijk. Het stond voor mij vast,
dat ik door zou gaan met de
opnamen. Het waren per slot
van rekening nog maar drie
dagen en dan kun je die
mensen niet in de steek la
ten. Ik wil niet de ster zijn
die de boel in het honderd
Iaat lopen. Ik voelde me soli
dair. zowel met de jongen
die de plee moest schoonma
ken als met de jongens van
de mooie baantjes," zegt
Ansje enigszins agressief. Èn
daarom stond ze met 39,5
graden koorts in het Lim
burgse Thorn in de stromen
de regen en gure kou te
filmenDe film betekende
op dat moment voor haar
alles.
<9
„Als ik nu zou moeten kie
zen tussen de film of lopen,
dan koos ik voor lopen," zegt
Ansje, want vijf maanden al
heeft ze niet gelopen. De
verlamming strekte zich uit
van haar hoofd tot de voeten.
Nu gaat het al een stuk be
ter. Het zijn alleen nog de
voeten, die nog niet willen.
„Volgens de boekjes komt
het allemaal weer in orde en
dat hoop ik dan maar," zegt
Ansje, die er eigenlijk hele
maal niet op gesteld is steeds
vergeleken te worden met
een zielig meisje in een rol
stoel.
„Ik heb daarom lange tijd
alle publiciteit afgewezen,
omdat ik niet voor een zieli
ge, altijd klagende actrice
gehouden wil worden."
Als ik haar vraag of ze meer
films wil maken is het ant
woord bevestigend, maar in
haar woorden klinkt weinig
enthousiasme. Ze bekijkt het
maken van een film nu dui
delijk met andere ogen, maar
dat is niet in de eerste plaats
het gevolg van haar ziekte,
maar meer het gevolg van de
ervaringen, die ze met haar
eerste film heeft opgedaan.
„Het lijkt allemaal zo ge
makkelijk, ais je een bepaal
de acteur een rol ziet spelen,
maar mijn God. wat is het
moeilijk. Ik heb veel bewon
dering voor de acteur, die de
rol van Pierre speelt in de
tv-serie „Oorlog en Vrede".
Het is geweldig knap, wat
deze man doet. De Engelse
tv-series zijn trouwens over
het algemeen erg goed. Daar
voelen ze veel beter aan wat
je met tv-spelen kunt doen
dan hier. Ik heb wel iets aan
tv gedaan, maar er moet hier
nog zoveel veranderen. Dat
ligt niet aan de acteurs in de
eerste plaats, maar aan de
regisseurs. Je weet de halve
tijd niet waar je aan toe
bent. Vaak wordt nog tijdens
de opnamen iets veranderd.
Bij de film is het naar mijn
ervaringen veel beter gere
geld," zégt Ansje.
Ze wil films blijven maken
en met name Nederlandse,
maar voor haar hoeft het
niet allemaal op de commer
ciële toer, zoals de laatste
paar jaar. „En als ik geen
filmrol krijg - aan m'n bed
heb ik verschillende aanbie
dingen gekregen, maar ben
er nog niet op ingegaan -
dan speel ik gewoon door bij
Centrum. Ik heb nog altijd
een contract. En een rol
hoeft voor mij geen hoofdrol
te zijn. Van een kleine rol
kun je ook iets maken. Ik
vind, dat je je voor een klei
ne rol even veel inoet in
spannen als voor een grote,
maar ja, wat wil ik. Eerst zal
ik weer moeten kunnen lo
pen. En wanneer dat zal zijn
ik weet liet nog niet",
zegt Ansje Beentjes.
LEO FABER
(ADVERTENTIE)