„Ik wil niet gediscrimineerd worden
(MENEN WETEN ZICH AAN TE PASSEN
IN NEDERLAND
gesprek
hervat
DE VRUE
GEZINS
OPVOEDING
i
Schandaal rond
giftig lood in
Duitse Stolberg
SALT-
Drink Claeryn als't jonge moet zijn
Iweek.
Het scheelt
iroken!
GoudGoed
an deze week:
Familieleden moesten vaak achterblijven
is weer
1HU1S
UIT
MQ/O 9.50
aal 18/8 +1 kaart
lGEN 12.50
+1 kaart
binnenland
buitenland
1 wmm—mmmm
Discriminatie
DE OUDERE MENS IN DEZE
(ii)
Onze lijd voorbij?
Repressailles
Nog
in oorlog
Soepele opvang
Stoomcursus
Psychische klap
Studie en werk
Tijdelijk geeft uw
slijter u dit leuke borrelglas gratis
bij elke hele liter Claeryn.
d><=> <Z> <3 CD
Dinsdag 19 februari 1974
Sar,
Ikleine hapjes,
lie prijzen.
1:1 voor party's.
marnvt
EéOI
„Waarom durft men tegen
woordig bijna niet meer te
zeggen dat men het met be
paalde actieverschijnselen in
onze samenleving niet eens is?
En als er mensen zijn die dat
nog wel verklaren dan is het
hek van de dam". Zegt de
oude dame waarbij ik op de
thee ben. „Het heeft er veel
van dat er krachten zijn die
alles doen, en niets nalaten,
om hun medemensen te schok
ken, op stang te jagen, in een
kwaad daglicht te stellen. En
kele voorbeelden van recente
datum. Een „kunstenaar" die
zich kennelijk miskend voelt,
gaat piemelpoedelnaakt voor
een raam in zijn woning staan.
Er komt in het nieuws een
berichtje waarin wordt meege
deeld dat de man daarmee op
„ludieke" manier tegen wat
hij ziet als maatschappelijke
misstanden heeft geprotes
teerd. Je kunt natuurlijk ook
zeggen dat „ie knots is en
wat nog veel beter is je
kunt het onbetekenende inci
dent negeren. Wat weet men
van zo'n voorval? Schreeu
wende jonge meiden mag
ik ook eens schokken? be
zetten een huis van een con
sul, omdat ze het niet eens
zijn met de binnenlandse poli
tiek van het land dat hij ver
tegenwoordigt. De televisie is
al gewaarschuwd voordat de
actie plaatsvindt. We worden
er 's avonds via het beeld
scherm tien minuten lang mee
verveeld. .De „dames" demon
streren voor de camera haar
ongewassenheid en onappetij
telijkheid. Als een geïnter
viewde voorbijgangster zegt
dat het schandelijk is dat
mensen de woning van iemand
bezetten, geeft de verslagge
ver haar niet eens de kans uit
te praten. Ais de kennelijk
voor de televisie opgezette rel
voorbij is, blijft de straat vol
papier-afval iiggen. Ik heb
niet gezien dat een groep die
milieu-hygiëne voorstaat bij
het opruimen kwam helpen.
Dat kan de door de gemeen
schap betaalde reinigings
dienst doen. Toen, wat langer
geleden, de KRO een bijeen
komst hield met werkende
jongeren werd het een onge
looflijke rotzooi. Want dié jon
geren weten dat herrie maken,
mensen niet laten uitpraten, ze
vals beschuldigen, schreeuwen
en gillen en hysterisch doen,
allemaal gepikt wordt. Een
dag later brachten vele kran
ten, zoals te doen gebruikelijk,
„veel begrip op" voor die on
beschaafde, onopgevoede, on
geïnteresseerde jongelui. Ook
zo iets, we hebben steeds voor
allerlei uitwassen „veel be
grip". Het lijkt wel of wij,
ouderen, bang zijn. We zijn
bang voor extremisten. We
zijn bang voor moordenaars
die permanent allerlei sectoren
van onze samenleving in span
ning houden. We zijn bang
voor bezetters van inrichtin
gen en bedrijven. We zijn
bang voor bevooroordeelde
nieuwsmakers en de nihilisten
die onder het mom van maat
schappijhervormers de echte
hervormingen en die zijn
hard nodig in de weg staan.
We zijn bang om te zeggen en
te schrijven dat ons land er
het is maar een voorbeeld
verstandig aan zal doen streng
te gaan selecteren bij het toe
laten van „landgenoten uit de
rijksdelen".
De statige grijze vrouw die
dat zegt, zonder stemverhef
fing, bijna toonloos, heeft dui
delijk lang met die gedachten
rondgelopen. Ze zit kaarsrecht
in een hoge leunstoel. Knieën
tegen elkaar, handen in de
schoot. Een kamerwand vol
boeken, waaronder beroemde
werken over sociale en politie
ke vraagstukken. „Ik ben nu
69 jaar, grootmoe der. Heb zelf
2 kinderen. Mijn man is vorig
jaar plotseling overleden. Mijn
zoon en dochter zijn beiden in
de veertig. Mijn oudste klein
zoon is 14 jaar. Hij zit hier op
het gymnasium, heeft lange
haren en probeert een baardje
te kweken. Dat lukt nog niet
zo best. Ik vind dat leuk. Ik
kan ook best begrijpen dat
mijn kinderen en hun vrien
den gewoon over vele zaken
anders denken dan ik. Hoewel,
ik heb wel eens de ondeugen
de gedachte dat ik eigenlijk
heel wat vooruitstrevender,
wat minder behoudend, wat
meer kritisch ben dan zij.
Maar we hebben in ieder ge
val de kans er op een goede
manier met elkaar over te
praten. Wij proberen elkaar te
overtuigen. Wij beschreeuwen
en bekladden elkaar daarbij
niet". Wat haar heel erg dwars
zit, is dat zoveel maatschappe
lijk misbaar gepaard gaat met
verguizing van tegenstanders.
„Ik ben er gewoon wel eens
vervelend van als voor de zo
veelste maal de indruk wordt
gevestigd dat wij, de bejaar
den in deze samenleving, het
allemaal zo slecht gedaan heb
ben. Ik weet dat dat historisch
onjuist is. Het is rechtuit een
leugen. Maar wat mij vooral
dwars zit is het gebrek aan
historische kennis bij velen
van die maatschappij-critici.
Het volkomen ontbreken ook
van echt inzicht in sociale
structuren, in politieke syste
men, in godsdienstige proble
men. Het is onvruchtbaar om
te proberen met die mensen
tot een gesprek te komen. Dat
kunnen ze niet. Ze hebben
geen basis. Kletskoek, ver
dachtmakingen, verdraaiing
van feiten, poneren van halve
waarheden en schreeuwen.
Dat is hün manier van gelijk
hebben. En ik stoot me er
steeds weer aan dat zovelen
dat nemen, dat zovelen ge
woon weigeren daar tegenin te
gaan. Ik voel er niets voor
door die mensen gediscrimi
neerd te worden".
Ze kijkt me aan. Haalt
zichtbaar diep adem. Vraagt,
of ik nog een kopje thee wil
hebben. Neemt er de tijd voor
mijn „ja, graag", te honoreren.
Steekt daarna rustig een siga
ret tussen de iets aangezette
lippen. Inhaleert even later
met welbehagen de rook.
„Ik weet best dat onze tijd
voorbij is. Tenminste, als je
het arbeidsproces en onze be
tekenis voor de groei van de
produktie als uitgangspunten
neemt. Maar niet, als je
natuurlijk met de nodige be
trekkelijkheid over die ou
deren denkt en praat als men
sen die hun aandeel in dat
proces geleverd hebben en die
ïu van hun oude dag genieten.
Ook als mensen die echt vaak
over veel ervaring, wijsheid,
kennis en wat een woord.'
mede-menselijkheid be
schikken. Weet u, ik erger me
vaak blauw over stukjes in
blaadjes, met foto's van be
jaarden die als onmondige
kindertjes worden voorgesteld.
Zo van „kijk ze eens lief kla
verjassen" of „wat hebben ze
toch een plezier bij dat toneel
stuk dat de buurtvereniging
helemaal voor niks voor ze
opvoert! Enfin, u kent dat
wel. Die leeftijdgenoten mo
gen er best plezier in hebben.
Maar ze hoeven verdorie niet
op een denigrerende manier,
keer op keer, te kijk te wor
den gezet. Er zitten onder hen
mensen met een achtergrond
waarop vele jongeren jaloers
zouden moeten zijn.
Kinderachtig gevoelig? Mis
schien wel. Maar dan. meen
ik, met reden. Als wij, bejaar
den, volwaardig zouden mee
tellen in het bewustzijn van
de jongeren, zou men niet tel
kens weer zo lief over ons
doen. Velen onzer kunnen nog
wel wat en kennen ook nog
heel veel.
ëog iets, wij „krijgen" geen
AOW. Wij hebben die uitke
ring verdiend. Er zijn onder
ons heej wat mensen die er
jarenlang enorm voor hebben
betaald. Om de oudere genera
tie vóór ons een onbezorgde
oude dag te kunnen geven.
Weet u, als we zouden gaan
rekenen, ik neem ons geval,
hebben we zeker f 60.000
AOW premies betaald. Tegen
9 procent rente, rente op ren
te. zou dat nu jaarlijks zeker
I 5400 opleveren. Nou, dan
valt het met dat krijgen nogal
mee. De generatie na ons
heeft natuurlijk nóg veel meer
betaald". Ze lacht. „Ik heb
eigenlijk medelijden met veel
van die altijd maar proteste
rende jongeren. Ze vergeten
door dat protest-aan-de-lopen
deband te leven. Laten ze ac
tief worden om positief te
werken voor een betere sa
menleving. Die bereik je niet
door alles af te kraken. Wei
door met redelijkheid te oor
delen en te luisteren naar an
deren. Waarom kunnen oude
ren én jongeren niet samcr
proberen die maatschappelijk!
veranderingen erdoor te krij
gen? Wij, door opbouwend re
lativerend te staan tegenover
hun hartverwarmend enthousi
asme. Als dat eerlijk is. Zij,
door het op te brengen rustig
te luisteren en te overwegen,
of er misschien toch niet wat
echte levenswijsheid zit in
wat „die oude mensen" zeg
gen".
Jacques Levij
(Van onze verslaggever)
ROTTERDAM Huis ter
Sehie is een groot gebouw, dat
vlak voordat de eerste vluch
telingen er neerstreken, een
grondige verbouwing onder
ging. Van tehuis voor moeilijk
opvoedebare meisjes tot op
vangcentrum voor ontheem
den.
In het IJtunnelhotel te Am
sterdam en in de studenten
flats te Diemen zijn ook groe
pen ondergebracht, maar wat
mogelijkheden en service be
treft staat Huis ter Schie bo
venaan op het lijstje van
CRM.
De sfeer in het gebouw is
zakelijk; de gangen kaal, de
deuren glimmen nog van de
nieuwe verf, er zijn koele
lichtpunten aangebracht. De
enige opvrolijking is het kleu
tervolkje dat onbevangen
ronddraaft.
Deze week is de NOS komen
filmen voor twee tv-program-
ma's. Beheerder van het huis,
P.J. Jutte, zag een groot aantal
Chilenen de camera's ontwij
ken, anderen liepen opzettelijk
het huis uit. De reden: de
angst voor represailles van de
autoriteiten tegen achtergeble
ven familie.
Eenzelfde situatie doet zich
voor tijdens het gesprek. Pro
fessor Bulnes, een Chileen,
laat na een lang interview de
tolk alles wat is genoteerd
weer terugvertalen om te con
troleren hoe zijn woorden zijn
overgekomen.
Jutte: „Veel van hen komen
direct uit de strafkampen. Ze
zijn vrijgelaten, omdat ze geen
Chilenen zijn. Het zijn als het
ware dubbele vluchtelingen.
Ze zijn eerder weggevlucht uit
Brazilië, Columbia. Uruguay en
hebben zich toen in het Chili
van Allende gevestigd".
Armado Hortado over die
angst: „Velen zeggen: niemand
hoeft te weten dat we hier in
Nederland zitten. Dat maakt
het alleen maar moeilijk voor
de achtergeblevenen".
Jula Rodriguez: Mensen moe
ten begrijpen, dat ons land
nog steeds in oorlog is. Dat
elke dag weer arrestaties
plaatsvinden. Dat mensen wor
den opgepakt, dat er huiszoe
kingen zijn, boekverbrandin
gen, censuur, avondklok, folte
ringen, fusillades. Alles wat
een volk dat in oorlog is, mee
maakt".
Professor Bulnes: „AI deze ge
beurtenissen moeten de Ne
derlanders bekend voorkomen.
Die hebben zij ook doorge
maakt in de tweede wereld
oorlog, alleen waren het toen
vreemde troepen en geen ei
gen mensen. Wij kunnen in
onze taal niet zonder gevaar
spreken. Bij de laatste vrije
verkiezingen kreeg Allende 46
procent van de stemmen. Het
leger schijnt te denken dat je
de mentaliteit van die 46 pro
cent van de mensen met ge
weld kunt veranderen".
De opvang in Nederland is
tamelijk soepel verlopen. Be
geleider Joop Wagener, die
met José wordt aangesproken,
ruilde bijna vijf jaar geleden
de ouderlijke woonstee Ange-
ren voor de krottenwijken
rondom Santiago. „Ik ging er
heen als priester en kwam als
martelaar terug", zegt hij la
chend.
In Chili gaf hij het priester
schap op, ging in zijn werk
volledig de politieke richting
op, trouwde met de Chileense
Monica en moest na de staats
greep onderduiken. Via de
ambassade kwam zijn gezin in
Nederland terecht. CRM zag
in hem een goede begeleider:
hij beheerste de taal, kende de
situatie in Chili, spreekt Ne
derlands, kan regelend optre
den.
„De begeleiding van de vluch
telingen. We zijn er eigenlijk
nog niet aan toe gekomen. Elke
keer weer kwamen er nieuwe
groepjes binnen. Dan begon je
weer van voren af aan. Kleren
kopen, naar de vreemdelingen
politie, verplichtingen voldoen
bij de GG en GD, onderzoek
in het ziekenhuis, zaken met
CRM en gemeente afwikkelen
enz. Dat vreet tijd. Daarbij zie
je dat het geen homogene
groep is. Het zijn vluchtelin
gen uit allerlei landen; van
verschillende komaf, gezinnen
en vrijgezellen sommigen
mét, anderen zónder heim
wee".
In huis Ter Schie zitten er nu
130. Advocaten, fabrieksarbei
ders, artsen, architecten, huis
vrouwen, studenten. De leer
plichtige kinderen zijn onmid
dellijk op een Rotterdamse la
gere school geplaatst de oude
ren volgen een stoomcursus
Nederlands. Dag in, dag uit
zitten ze weer in de „school
banken", of ze nu 20 of 60
zijn.
Ze krijgen per week van CRM
25 gulden zakgeld. In huis Ter
Sehie zijn de ontspanningsmo
gelijkheden schaars. Er is een
bar voor de avonden, er is een
tv-zaal, er staat een biljart.
Voor mensen die elkaar de
hele dag zien en buiten de
deur door taalmoeilijkheden
worden geremd in hun moge
lijkheden, levert dat wel eens
problemen op.
Wagener: „We zijn bezig een
voetbalelftal te formeren dat
in de Spaanse competitie, die
in Utrecht wordt gespeeld,
mee gaat draaien. We zoeken
naar een zwembad en ruimte
0 Zo kwam de eerste groep Chilenen in Nederland
aan.
In de maand februari kwam de laatste groep vluchtelingen
uit Chili in Nederlasd aan. Daarna met mondjesmaat nog
een enkeling. De junta is niet overdreven toeschietelijk
in het verstrekken van vrijgeleiden.
Twee vrouwen in Huis ter Scliie in Rotterdam wachten
al maanden lang op hun mannen die wel veilig, maar ook
onwrikbaar, op twee ambassades in Santiago zitten. De
junta staat hen niet toe de reis van ambassade naar vlieg
veld te maken zonder risico van arrestatie. Wanneer zul
len ze komen
Veel Chileense vluchtelingen zitten met uiteenlopende
gevoelens in Nederland enerzijds dankbaarheid omdat ze
gered zijn uit de greep van de militairen en zo te worden
opgevangen in een wildvreemd land, anderzijds ongerust
heid over familie, vrienden en kennissen en lotgenoten die
die in het verre Chili nog aan alle gevaren blootstaan.
voor zaalsporten. We komen
nu pas aan dit soort recreatie
ve begeleiding toe. Aftasten
wat er op het gebied van cul
tuur aan behoeften bestaat".
Daarnaast zijn er volgens Wa
gener andere problemen.
..Sommigen hebben psychisch
een klap gehad: daardoor zijn
ze instabiel. Wat moet je daar
aan doen Praten Psycholo
gische begeleiding Door wie
dan wel Er is hier niemand
die deze mensen kent, de pro
blematiek en dan ook nog
eens de taal".
Professor Bulnes: „Over die
gemoedstoestand komen' ze
wel heen. Dat slijt. Die klap
verwerk je wel. Het is meer
dat je in gedachten steeds
daarginds bent. Dat je gesple
ten leeft". Maria Briones: „De
ouderen kunnen er door te
praten vanaf komen. Wat de
kinderen betreft liggen de
problemen volgens mij moei
lijker. Ze zijn nu blij dat ze
(Van onze correspondent)
BONN Voor de poorten
van Aken dreigt een nieuw
milieuschandaal, dat deze keer
door stortplaatsen met giftig
lood veroorzaakt wordt. De in
stanties werden op het gevaar
opmerkzaam gemaakt toen
koeien zonder enige verklaar
bare reden op de weilanden
rond het stadje Stolberg stier
ven.
De medische dienst van de
Noordrijn-Westfaalse regering
in Düsseldorf gelastte hierop
een onderzoek van mensen,
lucht en bodem, waarbij
bleek, dat een aantal kinderen
in hun bloed en haren een
hoog loodgehalte had. Verdere
naspeuringen toonden aan, dat
deze kinderen regelmatig op
een van de stortplaatsen van
de lood- en zinkmijnen van
Stolberg speelden.
Voor de regering in Düssel
dorf werd dit de afgelopen
dagen aanleiding een team van
medici, chemici en artsen van
de technische hogeschool van
Aken aan het werk te zetten
om het gevaar voor de stort
plaats in Stolberg nauwkeurig
(ADVERTENTIE)
vast te stellen. Deze groep, die
onder leiding staat van prof.
Einbrodt, zal de resultaten van
het onderzoek binnenkort pu
bliceren.
Het staat nu echter a! vast,
dat het gevaar van loodvergif-
tigingen lang niet uitsluitend
tot Stolberg beperkt blijft. Het
afval van de mijnen werd na
melijk in grote delen van de
Bondsrepubliek gebruikt voor
de aanleg van tennisvelden en
speelplaatsen. Het onderzoek
toonde inmiddels al aan, dat
dit materiaal twee procent gif
tig lood bevat. Een van de
speelplaatsen in Stolberg zal
dezer dagen al van een nieu
we laag onschadelijk materiaal
voorzien worden.
De vorige week werden er
door de artsen 3026 volwasse
nen en 648 kinderen, die in de
buurt van de liefst 59 stort
plaatsen wonen, onderzocht.
Het resultaat hiervan zal over
drie weken bekend gemaakt
worden en hiervan zal het af
hangen of er nog meer mensen
doorgelicht worden. Het is wel
iswaar zo. dat er nog geen
door loodvergiftiging veroor
zaakte ziekten bekend gewor
den zijn, maar de medici slui
ten het niet uit, dat mensen
hieraan lijden zonder dat de
ware oorzaak bekend is.
GENèVE (ANP) De Vere
nigde Staten en de Sovjet-
Unie zetten vandaag in Gene
ve de tweede ronde voort van
hun onderhandelingen over
beperking van de strategische
(kern)wapens (SALT) die in
november werden opgeschort
zonder dat een reden voor de
onderbreking werd ge
noemd.
De tweede ronde gaat voor
namelijk over de kwalitatieve
beperking van het raketarse
naal, met name de „MIRV's",
raketten met meervoudige
kernkoppen die vanuit de
ruimte onafhankelijk van el
kaar op verschillende doelen
kunnen worden afgevuurd.
De eerste fase van het SALT-
overleg leidde in mei 1972
tot de ondertekening van een
akkoord waarbij de ontwikke
ling van raketverdedigings-
stelsels tot twee van elk hoog'
stens 100 raketten werden be
perkt en de aantallen ballisti'
sche raketten voor de Sovjet-
Unie op 2.568 en voor de Vei
enigde Staten op 1.764 werden
gesteld. Minder voor Amerika
dus, maar de Amerikanen be
schikten toen al over de
MIRV, terwijl de Russen wel
meer kernbommen met één
raket konden vervoeren maar
deze niet onafhankelijk van
elkaar op verschillende doelen
konden afvuren.
hier zijn, weer naar school
gaan, leeftijdsgenootjes zien"
„De werkelijke invloed van
zo'n gewelddadige staatsgreep
is onduidelijk. Sommige kin
deren mochten thuis niet meer
zeggen wat vroeger wel
mocht. Anderen raakten
opeens hun vader kwijt. Weer
anderen werden bij pleegge
zinnen ondergebracht. Van de
ene dag op de andere. Wat
betekent dat voor een kind?"
Hoe snel ondanks de pro
blematiek de opname van
vluchtelingen in Nederland
gaat, verbaast ook de begelei
ders. „De studenten zijn al
ingeschreven op de universi
teiten van Nijmegen en Am
sterdam. Een tiental volwasse
nen heeft de eerste sollicita
tiegesprekken al achter de
rug. Misschien is dat de les,
die Nederland van de gastar
beid heeft geleerd: zonder al
te veel problemen ook in dit
soort situaties snel te kunnen
reageren".
Glas
gratis
DOOR.GREET BUCHNER
„Onbeperkte vrijheid om te
beslissen zal er nooit zijn.
Kinderen moeten beschermd
worden tegen gevaren die ze
zelf niet kunnen onderkennen.
Men moet ervoor zorgen dat
ze anderen niet kwetsen en
andermans eigendom niet ver-
nielenmaar voor de rest moet
elk kind vanaf de wieg zoveel
mogelijk zelf kunnen beslissen
wanneer het wil etenwat het
wil etenwelke kleren het
prefereert, hoe het zijn dag in
wil delen en waarmee het wil
spelen".
Zo ongeveer luidt de leefre
gel die Jean en Paul Ritter
aan het begin van hun huwe
lijk, een dikke 25 jaar gele
den, opgesteld hebben voor
hun kinderen in spé. Ze kre
gen er uiteindelijk zeven en
hebben zich, niettegenstaande
het grote gezin, van begin tot
het einde aan deze spelregels
gehouden, hetgeen betekent
dat hun kinderen best hagel
slag en jam door de kippesoep
mochten mengen, met hun ge
nitaliën mochten spelen als ze
daar zin in hadden en naar
bed mochten gaan wanneer ze
zelf moe waren en niet omdat
het zeven of acht uur was, om
maar een paar praktijkvoor
beelden te noemen.
Dat een dergelijke manier
van opvoeden op de nodige
weerstand van kennissen en
familieleden stuit is duidelijk,
maar dat de kinderen ondajtks
deze autonome opvoeding bij
zonder goed voldeden op
school en als volwassenen niet
in conflict kwamen met hun
allesbehalve autonome omge
ving, lijkt minder vanzelfspre
kend.
De ouders Jean en Paul Rit
ter geven in hun boek Vrije
opvoeding in het gezin,
nauwkeurig verslag van hun
ervaringen met de kinderen
vanaf de wieg tot de dag dat
ze geheel uit eigen wil het
huis verlaten. Bij sommige
verhalen rijzen je de haren
te berge, andere ontroeren
door de tederheid en liefde
waarmee ze geschreven zijn.
Geheel in stijl met de opvat
ting dat een kind evenveel
rechten heeft als een volwas
sene, komen aan het einde van
het boek ook de kinderen zelf
aan het woord en dan valt het
op dat ze hun kinderen te
zijner tijd niet anders dan au
tonoom op willen voeden, om
dat ze zelf niets dan prettige
herinneringen hebben aan hun
jeugd en zich sterk voelen
dank zij de vrije opvoeding.
Na lezing van dit boek krijg
je in eerste instantie dan ook
de indruk dat we met zijn
allen de nieuwe weg van de
vrije opvoeding in moeten
slaan, maar na even doorden
ken kom je tot de conclusie
dat dit boekmet dit verslag,
van dit gezin, in feite niet
zoveel zegt over de vrije op
voeding in het algemeen. Im
mers ouders die hun kinderen
met zoveel zelfopofferingmet
zoveel toewijding, liefde en
zorgzaamheid omringen als
Jean en Paul Ritterkunnen
geen brokken maken, welk
systeem van opvoeden ze ook
toe mogen passen, want be
langstelling en liefde zijn nog
steeds de belangrijkste pijlers
waarop de opvoeding hoe da?i
ook rust.
Het boek Vrije opvoeding
in het gezin bewijst dan ook
niet veel. Het bewijst hoog
stens dat we niet zorgzaam
genoeg om kunnen springen
met onze kinderen en hen
nooit en te nimmer genoeg
liefde kunnen schenken vanaf
de dag dat ze in onze armen
liggen. Het bewijst ook, dat
ouders die van de opvoeding
van hun kinderen een levens
doel maken het best met de
vrije opvoeding kunnen probe
ren, Maar of oudere die hun
kinderen min of meer en pas
sant krijgen en opvoeden, zich
aan een dergelijk ingrijpend
en veeleisend opvoedingssjjs-
teem moeten wagen, is een
vraag die ik niet graag beves
tigend zou beantwoorden.
Vrije opvoeding in het
gezin, door Paul en Jean Rit
ter; Uitgave H Nelissen, Bloe-
mendaal, prijs f 18,90).