„Ik wil niet gediscrimineerd worden (MENEN WETEN ZICH AAN TE PASSEN IN NEDERLAND gesprek hervat DE VRUE GEZINS OPVOEDING i Schandaal rond giftig lood in Duitse Stolberg SALT- Drink Claeryn als't jonge moet zijn Iweek. Het scheelt iroken! GoudGoed an deze week: Familieleden moesten vaak achterblijven is weer 1HU1S UIT MQ/O 9.50 aal 18/8 +1 kaart lGEN 12.50 +1 kaart binnenland buitenland 1 wmm—mmmm Discriminatie DE OUDERE MENS IN DEZE (ii) Onze lijd voorbij? Repressailles Nog in oorlog Soepele opvang Stoomcursus Psychische klap Studie en werk Tijdelijk geeft uw slijter u dit leuke borrelglas gratis bij elke hele liter Claeryn. d><=> <Z> <3 CD Dinsdag 19 februari 1974 Sar, Ikleine hapjes, lie prijzen. 1:1 voor party's. marnvt EéOI „Waarom durft men tegen woordig bijna niet meer te zeggen dat men het met be paalde actieverschijnselen in onze samenleving niet eens is? En als er mensen zijn die dat nog wel verklaren dan is het hek van de dam". Zegt de oude dame waarbij ik op de thee ben. „Het heeft er veel van dat er krachten zijn die alles doen, en niets nalaten, om hun medemensen te schok ken, op stang te jagen, in een kwaad daglicht te stellen. En kele voorbeelden van recente datum. Een „kunstenaar" die zich kennelijk miskend voelt, gaat piemelpoedelnaakt voor een raam in zijn woning staan. Er komt in het nieuws een berichtje waarin wordt meege deeld dat de man daarmee op „ludieke" manier tegen wat hij ziet als maatschappelijke misstanden heeft geprotes teerd. Je kunt natuurlijk ook zeggen dat „ie knots is en wat nog veel beter is je kunt het onbetekenende inci dent negeren. Wat weet men van zo'n voorval? Schreeu wende jonge meiden mag ik ook eens schokken? be zetten een huis van een con sul, omdat ze het niet eens zijn met de binnenlandse poli tiek van het land dat hij ver tegenwoordigt. De televisie is al gewaarschuwd voordat de actie plaatsvindt. We worden er 's avonds via het beeld scherm tien minuten lang mee verveeld. .De „dames" demon streren voor de camera haar ongewassenheid en onappetij telijkheid. Als een geïnter viewde voorbijgangster zegt dat het schandelijk is dat mensen de woning van iemand bezetten, geeft de verslagge ver haar niet eens de kans uit te praten. Ais de kennelijk voor de televisie opgezette rel voorbij is, blijft de straat vol papier-afval iiggen. Ik heb niet gezien dat een groep die milieu-hygiëne voorstaat bij het opruimen kwam helpen. Dat kan de door de gemeen schap betaalde reinigings dienst doen. Toen, wat langer geleden, de KRO een bijeen komst hield met werkende jongeren werd het een onge looflijke rotzooi. Want dié jon geren weten dat herrie maken, mensen niet laten uitpraten, ze vals beschuldigen, schreeuwen en gillen en hysterisch doen, allemaal gepikt wordt. Een dag later brachten vele kran ten, zoals te doen gebruikelijk, „veel begrip op" voor die on beschaafde, onopgevoede, on geïnteresseerde jongelui. Ook zo iets, we hebben steeds voor allerlei uitwassen „veel be grip". Het lijkt wel of wij, ouderen, bang zijn. We zijn bang voor extremisten. We zijn bang voor moordenaars die permanent allerlei sectoren van onze samenleving in span ning houden. We zijn bang voor bezetters van inrichtin gen en bedrijven. We zijn bang voor bevooroordeelde nieuwsmakers en de nihilisten die onder het mom van maat schappijhervormers de echte hervormingen en die zijn hard nodig in de weg staan. We zijn bang om te zeggen en te schrijven dat ons land er het is maar een voorbeeld verstandig aan zal doen streng te gaan selecteren bij het toe laten van „landgenoten uit de rijksdelen". De statige grijze vrouw die dat zegt, zonder stemverhef fing, bijna toonloos, heeft dui delijk lang met die gedachten rondgelopen. Ze zit kaarsrecht in een hoge leunstoel. Knieën tegen elkaar, handen in de schoot. Een kamerwand vol boeken, waaronder beroemde werken over sociale en politie ke vraagstukken. „Ik ben nu 69 jaar, grootmoe der. Heb zelf 2 kinderen. Mijn man is vorig jaar plotseling overleden. Mijn zoon en dochter zijn beiden in de veertig. Mijn oudste klein zoon is 14 jaar. Hij zit hier op het gymnasium, heeft lange haren en probeert een baardje te kweken. Dat lukt nog niet zo best. Ik vind dat leuk. Ik kan ook best begrijpen dat mijn kinderen en hun vrien den gewoon over vele zaken anders denken dan ik. Hoewel, ik heb wel eens de ondeugen de gedachte dat ik eigenlijk heel wat vooruitstrevender, wat minder behoudend, wat meer kritisch ben dan zij. Maar we hebben in ieder ge val de kans er op een goede manier met elkaar over te praten. Wij proberen elkaar te overtuigen. Wij beschreeuwen en bekladden elkaar daarbij niet". Wat haar heel erg dwars zit, is dat zoveel maatschappe lijk misbaar gepaard gaat met verguizing van tegenstanders. „Ik ben er gewoon wel eens vervelend van als voor de zo veelste maal de indruk wordt gevestigd dat wij, de bejaar den in deze samenleving, het allemaal zo slecht gedaan heb ben. Ik weet dat dat historisch onjuist is. Het is rechtuit een leugen. Maar wat mij vooral dwars zit is het gebrek aan historische kennis bij velen van die maatschappij-critici. Het volkomen ontbreken ook van echt inzicht in sociale structuren, in politieke syste men, in godsdienstige proble men. Het is onvruchtbaar om te proberen met die mensen tot een gesprek te komen. Dat kunnen ze niet. Ze hebben geen basis. Kletskoek, ver dachtmakingen, verdraaiing van feiten, poneren van halve waarheden en schreeuwen. Dat is hün manier van gelijk hebben. En ik stoot me er steeds weer aan dat zovelen dat nemen, dat zovelen ge woon weigeren daar tegenin te gaan. Ik voel er niets voor door die mensen gediscrimi neerd te worden". Ze kijkt me aan. Haalt zichtbaar diep adem. Vraagt, of ik nog een kopje thee wil hebben. Neemt er de tijd voor mijn „ja, graag", te honoreren. Steekt daarna rustig een siga ret tussen de iets aangezette lippen. Inhaleert even later met welbehagen de rook. „Ik weet best dat onze tijd voorbij is. Tenminste, als je het arbeidsproces en onze be tekenis voor de groei van de produktie als uitgangspunten neemt. Maar niet, als je natuurlijk met de nodige be trekkelijkheid over die ou deren denkt en praat als men sen die hun aandeel in dat proces geleverd hebben en die ïu van hun oude dag genieten. Ook als mensen die echt vaak over veel ervaring, wijsheid, kennis en wat een woord.' mede-menselijkheid be schikken. Weet u, ik erger me vaak blauw over stukjes in blaadjes, met foto's van be jaarden die als onmondige kindertjes worden voorgesteld. Zo van „kijk ze eens lief kla verjassen" of „wat hebben ze toch een plezier bij dat toneel stuk dat de buurtvereniging helemaal voor niks voor ze opvoert! Enfin, u kent dat wel. Die leeftijdgenoten mo gen er best plezier in hebben. Maar ze hoeven verdorie niet op een denigrerende manier, keer op keer, te kijk te wor den gezet. Er zitten onder hen mensen met een achtergrond waarop vele jongeren jaloers zouden moeten zijn. Kinderachtig gevoelig? Mis schien wel. Maar dan. meen ik, met reden. Als wij, bejaar den, volwaardig zouden mee tellen in het bewustzijn van de jongeren, zou men niet tel kens weer zo lief over ons doen. Velen onzer kunnen nog wel wat en kennen ook nog heel veel. ëog iets, wij „krijgen" geen AOW. Wij hebben die uitke ring verdiend. Er zijn onder ons heej wat mensen die er jarenlang enorm voor hebben betaald. Om de oudere genera tie vóór ons een onbezorgde oude dag te kunnen geven. Weet u, als we zouden gaan rekenen, ik neem ons geval, hebben we zeker f 60.000 AOW premies betaald. Tegen 9 procent rente, rente op ren te. zou dat nu jaarlijks zeker I 5400 opleveren. Nou, dan valt het met dat krijgen nogal mee. De generatie na ons heeft natuurlijk nóg veel meer betaald". Ze lacht. „Ik heb eigenlijk medelijden met veel van die altijd maar proteste rende jongeren. Ze vergeten door dat protest-aan-de-lopen deband te leven. Laten ze ac tief worden om positief te werken voor een betere sa menleving. Die bereik je niet door alles af te kraken. Wei door met redelijkheid te oor delen en te luisteren naar an deren. Waarom kunnen oude ren én jongeren niet samcr proberen die maatschappelijk! veranderingen erdoor te krij gen? Wij, door opbouwend re lativerend te staan tegenover hun hartverwarmend enthousi asme. Als dat eerlijk is. Zij, door het op te brengen rustig te luisteren en te overwegen, of er misschien toch niet wat echte levenswijsheid zit in wat „die oude mensen" zeg gen". Jacques Levij (Van onze verslaggever) ROTTERDAM Huis ter Sehie is een groot gebouw, dat vlak voordat de eerste vluch telingen er neerstreken, een grondige verbouwing onder ging. Van tehuis voor moeilijk opvoedebare meisjes tot op vangcentrum voor ontheem den. In het IJtunnelhotel te Am sterdam en in de studenten flats te Diemen zijn ook groe pen ondergebracht, maar wat mogelijkheden en service be treft staat Huis ter Schie bo venaan op het lijstje van CRM. De sfeer in het gebouw is zakelijk; de gangen kaal, de deuren glimmen nog van de nieuwe verf, er zijn koele lichtpunten aangebracht. De enige opvrolijking is het kleu tervolkje dat onbevangen ronddraaft. Deze week is de NOS komen filmen voor twee tv-program- ma's. Beheerder van het huis, P.J. Jutte, zag een groot aantal Chilenen de camera's ontwij ken, anderen liepen opzettelijk het huis uit. De reden: de angst voor represailles van de autoriteiten tegen achtergeble ven familie. Eenzelfde situatie doet zich voor tijdens het gesprek. Pro fessor Bulnes, een Chileen, laat na een lang interview de tolk alles wat is genoteerd weer terugvertalen om te con troleren hoe zijn woorden zijn overgekomen. Jutte: „Veel van hen komen direct uit de strafkampen. Ze zijn vrijgelaten, omdat ze geen Chilenen zijn. Het zijn als het ware dubbele vluchtelingen. Ze zijn eerder weggevlucht uit Brazilië, Columbia. Uruguay en hebben zich toen in het Chili van Allende gevestigd". Armado Hortado over die angst: „Velen zeggen: niemand hoeft te weten dat we hier in Nederland zitten. Dat maakt het alleen maar moeilijk voor de achtergeblevenen". Jula Rodriguez: Mensen moe ten begrijpen, dat ons land nog steeds in oorlog is. Dat elke dag weer arrestaties plaatsvinden. Dat mensen wor den opgepakt, dat er huiszoe kingen zijn, boekverbrandin gen, censuur, avondklok, folte ringen, fusillades. Alles wat een volk dat in oorlog is, mee maakt". Professor Bulnes: „AI deze ge beurtenissen moeten de Ne derlanders bekend voorkomen. Die hebben zij ook doorge maakt in de tweede wereld oorlog, alleen waren het toen vreemde troepen en geen ei gen mensen. Wij kunnen in onze taal niet zonder gevaar spreken. Bij de laatste vrije verkiezingen kreeg Allende 46 procent van de stemmen. Het leger schijnt te denken dat je de mentaliteit van die 46 pro cent van de mensen met ge weld kunt veranderen". De opvang in Nederland is tamelijk soepel verlopen. Be geleider Joop Wagener, die met José wordt aangesproken, ruilde bijna vijf jaar geleden de ouderlijke woonstee Ange- ren voor de krottenwijken rondom Santiago. „Ik ging er heen als priester en kwam als martelaar terug", zegt hij la chend. In Chili gaf hij het priester schap op, ging in zijn werk volledig de politieke richting op, trouwde met de Chileense Monica en moest na de staats greep onderduiken. Via de ambassade kwam zijn gezin in Nederland terecht. CRM zag in hem een goede begeleider: hij beheerste de taal, kende de situatie in Chili, spreekt Ne derlands, kan regelend optre den. „De begeleiding van de vluch telingen. We zijn er eigenlijk nog niet aan toe gekomen. Elke keer weer kwamen er nieuwe groepjes binnen. Dan begon je weer van voren af aan. Kleren kopen, naar de vreemdelingen politie, verplichtingen voldoen bij de GG en GD, onderzoek in het ziekenhuis, zaken met CRM en gemeente afwikkelen enz. Dat vreet tijd. Daarbij zie je dat het geen homogene groep is. Het zijn vluchtelin gen uit allerlei landen; van verschillende komaf, gezinnen en vrijgezellen sommigen mét, anderen zónder heim wee". In huis Ter Schie zitten er nu 130. Advocaten, fabrieksarbei ders, artsen, architecten, huis vrouwen, studenten. De leer plichtige kinderen zijn onmid dellijk op een Rotterdamse la gere school geplaatst de oude ren volgen een stoomcursus Nederlands. Dag in, dag uit zitten ze weer in de „school banken", of ze nu 20 of 60 zijn. Ze krijgen per week van CRM 25 gulden zakgeld. In huis Ter Sehie zijn de ontspanningsmo gelijkheden schaars. Er is een bar voor de avonden, er is een tv-zaal, er staat een biljart. Voor mensen die elkaar de hele dag zien en buiten de deur door taalmoeilijkheden worden geremd in hun moge lijkheden, levert dat wel eens problemen op. Wagener: „We zijn bezig een voetbalelftal te formeren dat in de Spaanse competitie, die in Utrecht wordt gespeeld, mee gaat draaien. We zoeken naar een zwembad en ruimte 0 Zo kwam de eerste groep Chilenen in Nederland aan. In de maand februari kwam de laatste groep vluchtelingen uit Chili in Nederlasd aan. Daarna met mondjesmaat nog een enkeling. De junta is niet overdreven toeschietelijk in het verstrekken van vrijgeleiden. Twee vrouwen in Huis ter Scliie in Rotterdam wachten al maanden lang op hun mannen die wel veilig, maar ook onwrikbaar, op twee ambassades in Santiago zitten. De junta staat hen niet toe de reis van ambassade naar vlieg veld te maken zonder risico van arrestatie. Wanneer zul len ze komen Veel Chileense vluchtelingen zitten met uiteenlopende gevoelens in Nederland enerzijds dankbaarheid omdat ze gered zijn uit de greep van de militairen en zo te worden opgevangen in een wildvreemd land, anderzijds ongerust heid over familie, vrienden en kennissen en lotgenoten die die in het verre Chili nog aan alle gevaren blootstaan. voor zaalsporten. We komen nu pas aan dit soort recreatie ve begeleiding toe. Aftasten wat er op het gebied van cul tuur aan behoeften bestaat". Daarnaast zijn er volgens Wa gener andere problemen. ..Sommigen hebben psychisch een klap gehad: daardoor zijn ze instabiel. Wat moet je daar aan doen Praten Psycholo gische begeleiding Door wie dan wel Er is hier niemand die deze mensen kent, de pro blematiek en dan ook nog eens de taal". Professor Bulnes: „Over die gemoedstoestand komen' ze wel heen. Dat slijt. Die klap verwerk je wel. Het is meer dat je in gedachten steeds daarginds bent. Dat je gesple ten leeft". Maria Briones: „De ouderen kunnen er door te praten vanaf komen. Wat de kinderen betreft liggen de problemen volgens mij moei lijker. Ze zijn nu blij dat ze (Van onze correspondent) BONN Voor de poorten van Aken dreigt een nieuw milieuschandaal, dat deze keer door stortplaatsen met giftig lood veroorzaakt wordt. De in stanties werden op het gevaar opmerkzaam gemaakt toen koeien zonder enige verklaar bare reden op de weilanden rond het stadje Stolberg stier ven. De medische dienst van de Noordrijn-Westfaalse regering in Düsseldorf gelastte hierop een onderzoek van mensen, lucht en bodem, waarbij bleek, dat een aantal kinderen in hun bloed en haren een hoog loodgehalte had. Verdere naspeuringen toonden aan, dat deze kinderen regelmatig op een van de stortplaatsen van de lood- en zinkmijnen van Stolberg speelden. Voor de regering in Düssel dorf werd dit de afgelopen dagen aanleiding een team van medici, chemici en artsen van de technische hogeschool van Aken aan het werk te zetten om het gevaar voor de stort plaats in Stolberg nauwkeurig (ADVERTENTIE) vast te stellen. Deze groep, die onder leiding staat van prof. Einbrodt, zal de resultaten van het onderzoek binnenkort pu bliceren. Het staat nu echter a! vast, dat het gevaar van loodvergif- tigingen lang niet uitsluitend tot Stolberg beperkt blijft. Het afval van de mijnen werd na melijk in grote delen van de Bondsrepubliek gebruikt voor de aanleg van tennisvelden en speelplaatsen. Het onderzoek toonde inmiddels al aan, dat dit materiaal twee procent gif tig lood bevat. Een van de speelplaatsen in Stolberg zal dezer dagen al van een nieu we laag onschadelijk materiaal voorzien worden. De vorige week werden er door de artsen 3026 volwasse nen en 648 kinderen, die in de buurt van de liefst 59 stort plaatsen wonen, onderzocht. Het resultaat hiervan zal over drie weken bekend gemaakt worden en hiervan zal het af hangen of er nog meer mensen doorgelicht worden. Het is wel iswaar zo. dat er nog geen door loodvergiftiging veroor zaakte ziekten bekend gewor den zijn, maar de medici slui ten het niet uit, dat mensen hieraan lijden zonder dat de ware oorzaak bekend is. GENèVE (ANP) De Vere nigde Staten en de Sovjet- Unie zetten vandaag in Gene ve de tweede ronde voort van hun onderhandelingen over beperking van de strategische (kern)wapens (SALT) die in november werden opgeschort zonder dat een reden voor de onderbreking werd ge noemd. De tweede ronde gaat voor namelijk over de kwalitatieve beperking van het raketarse naal, met name de „MIRV's", raketten met meervoudige kernkoppen die vanuit de ruimte onafhankelijk van el kaar op verschillende doelen kunnen worden afgevuurd. De eerste fase van het SALT- overleg leidde in mei 1972 tot de ondertekening van een akkoord waarbij de ontwikke ling van raketverdedigings- stelsels tot twee van elk hoog' stens 100 raketten werden be perkt en de aantallen ballisti' sche raketten voor de Sovjet- Unie op 2.568 en voor de Vei enigde Staten op 1.764 werden gesteld. Minder voor Amerika dus, maar de Amerikanen be schikten toen al over de MIRV, terwijl de Russen wel meer kernbommen met één raket konden vervoeren maar deze niet onafhankelijk van elkaar op verschillende doelen konden afvuren. hier zijn, weer naar school gaan, leeftijdsgenootjes zien" „De werkelijke invloed van zo'n gewelddadige staatsgreep is onduidelijk. Sommige kin deren mochten thuis niet meer zeggen wat vroeger wel mocht. Anderen raakten opeens hun vader kwijt. Weer anderen werden bij pleegge zinnen ondergebracht. Van de ene dag op de andere. Wat betekent dat voor een kind?" Hoe snel ondanks de pro blematiek de opname van vluchtelingen in Nederland gaat, verbaast ook de begelei ders. „De studenten zijn al ingeschreven op de universi teiten van Nijmegen en Am sterdam. Een tiental volwasse nen heeft de eerste sollicita tiegesprekken al achter de rug. Misschien is dat de les, die Nederland van de gastar beid heeft geleerd: zonder al te veel problemen ook in dit soort situaties snel te kunnen reageren". Glas gratis DOOR.GREET BUCHNER „Onbeperkte vrijheid om te beslissen zal er nooit zijn. Kinderen moeten beschermd worden tegen gevaren die ze zelf niet kunnen onderkennen. Men moet ervoor zorgen dat ze anderen niet kwetsen en andermans eigendom niet ver- nielenmaar voor de rest moet elk kind vanaf de wieg zoveel mogelijk zelf kunnen beslissen wanneer het wil etenwat het wil etenwelke kleren het prefereert, hoe het zijn dag in wil delen en waarmee het wil spelen". Zo ongeveer luidt de leefre gel die Jean en Paul Ritter aan het begin van hun huwe lijk, een dikke 25 jaar gele den, opgesteld hebben voor hun kinderen in spé. Ze kre gen er uiteindelijk zeven en hebben zich, niettegenstaande het grote gezin, van begin tot het einde aan deze spelregels gehouden, hetgeen betekent dat hun kinderen best hagel slag en jam door de kippesoep mochten mengen, met hun ge nitaliën mochten spelen als ze daar zin in hadden en naar bed mochten gaan wanneer ze zelf moe waren en niet omdat het zeven of acht uur was, om maar een paar praktijkvoor beelden te noemen. Dat een dergelijke manier van opvoeden op de nodige weerstand van kennissen en familieleden stuit is duidelijk, maar dat de kinderen ondajtks deze autonome opvoeding bij zonder goed voldeden op school en als volwassenen niet in conflict kwamen met hun allesbehalve autonome omge ving, lijkt minder vanzelfspre kend. De ouders Jean en Paul Rit ter geven in hun boek Vrije opvoeding in het gezin, nauwkeurig verslag van hun ervaringen met de kinderen vanaf de wieg tot de dag dat ze geheel uit eigen wil het huis verlaten. Bij sommige verhalen rijzen je de haren te berge, andere ontroeren door de tederheid en liefde waarmee ze geschreven zijn. Geheel in stijl met de opvat ting dat een kind evenveel rechten heeft als een volwas sene, komen aan het einde van het boek ook de kinderen zelf aan het woord en dan valt het op dat ze hun kinderen te zijner tijd niet anders dan au tonoom op willen voeden, om dat ze zelf niets dan prettige herinneringen hebben aan hun jeugd en zich sterk voelen dank zij de vrije opvoeding. Na lezing van dit boek krijg je in eerste instantie dan ook de indruk dat we met zijn allen de nieuwe weg van de vrije opvoeding in moeten slaan, maar na even doorden ken kom je tot de conclusie dat dit boekmet dit verslag, van dit gezin, in feite niet zoveel zegt over de vrije op voeding in het algemeen. Im mers ouders die hun kinderen met zoveel zelfopofferingmet zoveel toewijding, liefde en zorgzaamheid omringen als Jean en Paul Ritterkunnen geen brokken maken, welk systeem van opvoeden ze ook toe mogen passen, want be langstelling en liefde zijn nog steeds de belangrijkste pijlers waarop de opvoeding hoe da?i ook rust. Het boek Vrije opvoeding in het gezin bewijst dan ook niet veel. Het bewijst hoog stens dat we niet zorgzaam genoeg om kunnen springen met onze kinderen en hen nooit en te nimmer genoeg liefde kunnen schenken vanaf de dag dat ze in onze armen liggen. Het bewijst ook, dat ouders die van de opvoeding van hun kinderen een levens doel maken het best met de vrije opvoeding kunnen probe ren, Maar of oudere die hun kinderen min of meer en pas sant krijgen en opvoeden, zich aan een dergelijk ingrijpend en veeleisend opvoedingssjjs- teem moeten wagen, is een vraag die ik niet graag beves tigend zou beantwoorden. Vrije opvoeding in het gezin, door Paul en Jean Rit ter; Uitgave H Nelissen, Bloe- mendaal, prijs f 18,90).

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 9