Puerto Rico Armenhuis met een [gouden dak Verdraag zaam? ss anehem Begin: De man die het Goida Meir lastig kan maken tra >5- 4 DOOR CORN. VERHOEVEN Aan ƒ625 per minuut Soevenirs g enaam Uncle Sam's onechte kind (I) Onvermijdelijk Armoede-explosie Monument P. W. Kofl! B.V. ervaren chauffe^ Vier stadia Harder Waarschuwing HINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PE L NGEN NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILING El LI NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN samen met Corn Products liddelen B.V., CPC Nederland o.a. maïszetmeel, glucose- ebruik. CPC „Sas van Gent" B.V., j in de montage van fabrieks- tijd tussen 35 en 45 jaar. planningsysteem binnen het an het hoofd van de afdeling jing te hebben gegeven aan diens pensionering, r 60 vaklieden en kader- De sn Maintenance. tot 6-tal jaren ervaring op het trie. een aantal konstrukteurs en iet uitwerken hiervan voor een rtsystemen etc. te specificeren. nt u richten aan CPC „Sas van Der Of Europe Qp hel eiland Puerto Rico (ook gespeld als Portorico) wonen 2.800.000 mensen op een oppervlakte van 8.862 vierkante kilometer (iets meer dan drie keer de oppervlakte van Luxemburg). Het eiland is een „onecht kind van Uncle Sam". „Een groen paradijs met rafelige franjes in de sloppen van San Juan en de nog niet overwonnen armoede die er onder de zon altijd beter uit ziet dan bijvoorbeeld in de getto's van de Noordamerikaanse steden", schrijft onze Amerikaanse correspondent Bert van Velzen, die onlangs het eiland be reisde. In twee artikelen behandelt hij de vraag of Puerto Rico een Amerikaan se kolonie is of niet. ers erlichting in Neder- n van di als caravans. K „Bij beschikking vJ Kantonrechter te L d.d. 11 december !l aan Adrianus Rorcl helmus Maria de If jeboren te Geertruidl 25 januari 1955, »:j te Raamsdonksveer I jestraat 19 handf verleend tot het op van een vennootscta der firma met zijnI Robert Adrianus JoM Maria de Ruijter, te Raamsdonksveer. I jestraat 19, ten d«B aende het exploiter® schepen, de aan- i'B koop van schepen, hfl verhuur van schep bevrachten en vei ten daarvan en vooi verrichten van alle( lingen welke in dei zin daarmede in 'f staan of daarop streeks of zijdelioi trekking hebben, i het vennoot uitoefen dat bedrijf, een en i de ruimste zin des i doch met in achta van het bepaalde bj kei 235 van het Bu Wetboek". (Van onze correspondent) SAN JUAN (Puerto Rico) —Meer dan 2500 kilo- neler van New York, halverwege tussen Noord- en Suid-Amerika, ligt Puerto Rico in een hoog van ze venduizend tropische eilanden op de drempel van de Atlantische Oceaan en de Caraibische Zee. Het is een onecht kind van Uncle Sam; aanvankelijk 'n verwaarloosde kolonie die (de twijfelachtige faam ver pier! het „armenhuis van let Caraibische zeegebied te tjn. tellen er husn geld, drinken sangrilla, op rum gebaseerde cocktails of India-bier of be kijken hun Puertoricaanse sou venirs. tl (N.-Br.) 00 uur en laand Bij beschikking van rondissementsrechti Breda d.d. 21 da 1973 is PETRONELL RIA HONTE' LOON, geboren te daal en Nispen li wonende en vera te Roosendaal, H ritas aan de Kal» „.jat 89, onder gesteld met benoei curatrice van CO LEONTINA FRA! MARIA HONTEU genote van L.C.J.ö t wonende te Roosenor M. Hofbauerstraat)l toeziende curatritil JEANETTE EDIJ MARIA HONTELe.l note van A. J. PpPl wonende Karei D'1 straat 138 te AmsKl De procureur: Mr. Brekelmans, Martj Roosendaal. Het eiland werd door de Ver- Bigde Staten geroofd van pantn in 1898, beleefde een eriode van veertig zwarte ma- lere jaren en is nn het rijkste lebied in Latijns-Amerika, of- choon nog steeds aanmerkelijk mer dan de armste staat in de nerikaanse Unie, Mississippi. jerto Rico is een groen para ijs met rafelige franjes in de (oppen van San Juan en de nog niet overwonnen armoede die er onder de zon altijd beter uitziet dan bijvoorbeeld in de getto's van de Noorda merikaanse steden. De zon ujnt 360 dagen per jaar bo- ?n San Juan, maar korte ver- issende regenbuien houden •t groen fris en de oceaan inden maken de warmte zeer ragelijk. In de oogsttijd staat !t suikerriet zilver op de vel den, de flamboyanbomen bran- :n oranjerood wanneer ze in loei staan en het zacht ondu- 'ende land, met een rugge- faat van blauwe, lollobrigidi- tnse bergen, is besprenkeld let bloemen in symfonieën vam tel. rood, rose en violet. Het omringd door gouden stran- (fcn nn de lucht is, wanneer men op het juiste moment ar- ^■reert, gevuld met aroma's van jasmijn en gember. Rijke toeristen zien vrijwel uitsluitend het gouden dak van Puerto Rico, waar zij een ^fcstbare bruine tint in januari ïjaler Zeer welgestelde toeris ten verschansen zich in het •orado Beach Hotel, een kilo meter of dertig van San Juan, waar de duurste suite 625 gul den per dag kost. Ik heb er een paar dagen gelogeerd met een groep buitenlandse corres pondenten, die geïnteresseerd waren in de vraag of Puerto Rico een Amerikaanse kolonie is of niet. Ik vernam er1 dat een Nederlandse scheepsbou wer drie maanden per jaar in dit kostbare hotel verblijft en dan zijn eigen vertrouwde Rolls Royce meebrengt. De rijkste gasten slapen er voor rond een gulden vijftig per minuut. Voor iedere gast in het hotel is er tenminste een dienaar. Bij aankomst treft men in de riante hotelkamer, met een dramatisch uitzicht op de oceaan, een geurige ananas, druiven, een mandarijn, een appei en een peer aan en niet te ver weg bevindt zich een van de Puertoricaanse casino's waar dromen worden geweven aan het spinnewiel van de roulette. Toeristen die het zuiniger aan moeten doen en in het dure seizoen niet meer dan 100 tot 175 gulden voor een hotelka mer willen uitgeven zoeken hun heil langs de Avenida Condado, waar een groep ho tels samenklonteren tussen een laguna en de oceaan of in El Convento in het oudste stadsgebied van San Juan. Ei Convento is eeuwenlang een zusterklooster geweest en se dert het begin van deze eeuw was er onder meer een garage en een bordeel in gevestigd Op een rustige binnenplaats, waar de zusters plachtten te mediteren en te bidden, groei en palmen en bij het invallen van de schemer laat de coqui een boomkikkertje dat de offi ciéle naam van „eieutherodac- tylis portoricensis" draagt ei zijn heldere, tropische, vogel achtige roep horen. De over wegend Amerikaanse toeristen Via El Convento, Dorado Be ach en een Dutch Inn heb ik me verschanst in het Shera- ton-Hotel, dat een der hoek stenen van het commerciële empire van ITT is. Vanaf het balkon, vijftig meter boven het strand en het zachtgroene water van de oceaan, ziet de wereld er hoogst aangenaam uit, maar het is slechts één gezichtshoek om de werkelijk heid van Puerto Rico te be zien. Wel kan men er peinzen over de paradoxen van Puer- 9 Het oude Spaanse fort „El Morro" in San Juan. Verscho- Ine achter de vestingsmuren ligt de achterbuurt „Lm Perla", waar varkens in afvalbergen op het strand wroeten. to Rico, dat tegelijkertijd auto noom en afhankelijk is; mooi en lelijk, rijk en arm. Op zoek naar de vraag hoe Puerto Rico politiek bestaat zonder een on afhankelijke natie te zijn en zonder te zijn opgenomen in 0 Een voormalig Dominicanenklooster in het oude deel van San Juan. waar het Puertoricaanse instituut voor culturele zaken is gevestigd. de bond van Amerikaanse sta ten bleken vrijwel alle Puer- torikeinse politici van enige klasse bereid om, al naar ge lang hun overtuiging, lofliede ren te zingen op de huidige „estado libre asociado", de droom van volledige aanslui ting bij de Verenigde Staten of de drang naar volledige onafhankelijkheid van Uncle Sam. Ook de mensen op straat spreken graag over de „status- kwestie". De discussies zijn vaak verhit en vormen het populairste tijdverdrijf op het zonnige eiland. Vaderlandslievende gevoelens ten opzichte van de Verenigde Staten spelen in de status-de- batten geen rol. De vader landsliefde van de Puertori- canen richt zich op Puerto Rico. De voorstanders van de huidige relatie met Amerika zeggen, terecht, dat het econo mische succes van Puerto Rico nauw verweven is met de „commonwealth"; degenen die volledige aansluiting bij de Verenigde Staten willen zien zichzelf als tweederangs staatsburgers van de Verenig de Staten en de, in de verkie zingsuitslagen kleine, groepen „independentistas" zeggen dat Puerto Rico hun natie en hun vaderland is, dat zij liever arm zijn dan een Amerikaanse satelliet en dat Amerika Puer to Rico koloniseert. Sergio Camero, een Cubaan die in ballingschap multimiljo nair is geworden, tapte cock tails voor zijn buitenlandse bezoekers. De Puertoricanen in het gezelschap bleken goed deels geporteerd te zijn voor aansluiting bij Amerika, er klaarblijkelijk van overtuigd dat Puerto Rico, eenmaal vei lig onder de vleugels van Un cle Sam, nooit zou kunnen worden blootgesteld aan revo lutionaire ontwikkelingen, zo als die zich bijvoorbeeld op Cuba hebben voorgedaan. Zo wel de vrijstaters als degenen die Puerto Rico de 51ste staat van Amerika willen maken spreken met grote trots over de enorme industriële ontwik keling van Puerto Rico in de afgelopen 25 jaar. Dat succes is goeddeels te danken aan het feit dat Puerto Rico deel uit maakt van de Amerikaanse gemeenschappelijke markt, geen federale belastingen be taalt en profiteert van de soci- alle projecten die uit de fede rale schatkist van Washington worden gefinancierd. In de euforie vain het succes blijkt er niet al te veel ruimte voor bezinning op de nog steeds zeer grote armoede on der het gouden dak van Puer to Rico. Volgens de officiële statistieken is 13 procent van de werkwillender werkloos. Maar in die statistiek zijn niet de „ociosos voluntarios" opge nomen, de zogenaamde „vrij willige leeglopers" die het zoeken naar werk al lang heb ben opgegeven .en, als gevolg daarvan uit de statistiek zijn verdwenen. Het werkelijke aantal werklozen moet ergens tussen de 25 en de 30 procent schommelen. Puerto Rico, dat ongeveer zo groot is als Corsica of Cyprus, heeft een geweldig bevol kingsprobleem. Op het eiland wonen ruim 2.800.000 mensen. Wanneer de Verenigde Staten deze bevolkingsdichtheid zou den hebben zou men de gehele wereldbevolking in de vijftig Amerikaanse Staten kunnen opbergen. Rond 1.500.000 Pu ertoricanen wonen in Noord- Amerika, voor een niet onaan zienlijk dee! in de achterbuur ten als de Barrio van Harlem op Manhattan. Zij hebben het groene, arme paradijs verlaten voor een hel van beton. Werk voor deze geexporteerde Puer toricanen op het, eiland zou den investeringen tot 8 mil jard dollar maken. De industriële ontwikkeling en de migratie van de platte landsbevolking naar San Juan of New York hebben een ze kere tol geeist in maatschap pelijke ontwrichting. Dat was onvermijdelijk. Niet ver van de dure hotels aan de Avenida Condado liggen de sloppen van San Juan: La Perlo (De Parel), achter de door de Spaanse kolonisten gebouwde verdedigingsmuren is een ran zige buurt van dicht op elkaar staande krotten. Op het strand van La Perlo zoeken varkens naar voedsel in afvalbergen. Langs een kanaal dat zich en kele kilometers uitstrekt van de baai van San Juan naar de lagune van San Jose ligt een troosteloze moerasbuurt waar meer dan 70.000 mensen wo nen in grijze armoede. Langs de verkeerswegen ziet men duizenden hutten van landkra- inen „opwaarts mobiel". Maar kers, mensen die een paar vierkante meter Puerto Rico in beslag hebben genomen in afwachting van betere behui zing. Rond 40 procent van de bevol king is straatarm. De bevol kingsexplosie is in feite een armoede-explosie. Puertorica nen die middelbaar onderwijs hebben genoten hebben ge middeld 2,2 kinderen en ze zijn, wat de sociologen noe- degenen die gering onderwijs hebben gehad hebben gezin nen van gemiddeld meer dan zes kinderen en soms 15 tot 20. De politici en de industriëlen wijzen terecht met trots op de enorme ontwikkeling van de 25 afgelopen jaren. In 1940 was het gemiddelde Inkomen per hoofd van de bevolking 118 dollar per jaar: nu is het bijna 1800 dollar. Er is in een kwarteeuw werk gevonden voor 300.000 Puertoricanen De levensverwachting liep tussen 1940 en 1973 op van 47 tot 72 jaar. De economie groei de met gemiddeld 11 procent per jaar. Maar Puerto Rico is nog steeds aanmerkelijk armer dan de armste staat van de Verenigde Staten, Mississippi. Enkele dagen voor Kerstmis meldde de San Juan Star dat een half miljoen Puertorica nen met ernstig voedseltekort wordt bedreigd. Ex-gouverneur Luis Munoz Marin, de architect van het nieuwe Puerto Rico was in zijn jeugd socialist en „inde- pendentista", maar hij koos bewust voor de „commonwe- alth-vcrhouding" met de Vere nigde Staten - de enige marnier om Puerto Rico aan de greep van massale armoede te ont rukken. In Trujillo Alto is hij bezig aan zijn memoires. Hij zegt: „Als ik mijn leven op nieuw zou kunnen leven zou ik een zwaarder accent op so ciale rechtvaardigheid leggen". Dat neemt niet weg dat de ontsnapping van Puerto Rico uit het armenhuis zijn monu ment is. BERT VAN VELZEN (JPULEL1 V-9'N» zijn oliebestendif hittebestendit stofbestendiS iveerbestend'! „ler-tr geleidf» ~nrm De eers«l optjben <-ef cor,.'- ei KrugbaM Konijnen beK. Breda tel. Gevraagd enkele voor tankver^ SollicitatieJ mutste^ TRANSPOR ijl 2^ tredaseweg zi. j Tel. 01696 3 (Van onze redactie buitenland) jQe rechtse Likoed partij heeft bij de verkiezingen van i, begin deze week in Israël een grote overwinning ge boekt. De zege is zo groot, dat de vorming van een nieuwe j regering ernstig bemoeilijkt wordt. De Arbeiderspartij van j Goida Meir is te verzwakt uit de verkiezingsslag te voor schijn gekomen om de oude coalitiegenoten de Nationale Religieuze Partij en Onafhankelijke Liberalen de voor- j waarden voor deelname aan een nieuwe meerpartijenrege- I ring min of meer te dicteren. In Israël gaan steeds meer l stemmen op om een regering van nationale eenheid te vor- 3-enJ een verlangen van de Likoed-partij en de NRP die de verantwoordelijkheid voor een vergelijk met Egypte ;»- -<;!• ban nemen. In zo'n kabinet zou de stem van de ïkoed een belangrijke zijn. Vandaar dat wij hieronder de ening van de Likoed-leider, Manehem Begin, over oorlog 1 re' Tri In Midden-Oosten weergeven. Begin werd „-'n,' rvlPwd door een correspondent van het Amerikaanse Persbureau Associated Press. HAAG wat liij vindt van buitenlandse garan ties voor de veiligheid van en bij zal u vertellen Tsjechoslowakije in hen> of Israël de he- twL;/ahiSChe herten moet teruggeven m ruil V00r vrede en hij zal u over 1956 vertel len. de laatste maal dat Israël gebied aan de Arabieren kwijt raakte. De 60-jarige voormalige ter rorist, wiens rechtse doctrine is gebaseerd op de bijbel, de geschiedenis van de 20e eeuw en harde militaire feiten, wei gert te geloven dat de Arabie ren rets anders voor oegen hebben dan de vernietiging van Israël. Deze visie kan dan somber zijn, maar Begin heeft ook re denen om blij te zijn. Bij de laatste verkiezingen is de kloof tussen het Likoed-blok de oppositie en de Arbei derspartij gehalveerd. Terwijl hij achter zijn bureau een broodje kaas eet en een slok van zijn thee neemt, wordt hij herhaaldelijk opgebeld met de laatste resultaten van de stem mentellingen: de socialisten 39 procent. Likoed 28,5 procent. De kloof is weer vernauwd, merkt een medewerker op. Wanneer Begin over Israël praat, zegt hij altijd „Eretz Israël", het land Israël, zoals het ook in de bijbel wordt genoemd. In de Arabisch-Is- raëlische oorlog van 1948 is het land verdeeld „als gevolg van de Arabische agressie en de invasie van buitenlandse troepen", zo zegt Begin. „In 1967 gebruikten we ons recht op zelfverdediging toen wij door vijanden waren om ringd". Het resultaat hiervan was dat we „Judek en Sama ria bevrijdden" op de weste lijke Jordaan-oever. Begin is er sterk voor deze gebieden te behouden. „Dit zijn integrale gedeelten van Eretz Israël. E- retz Israël is ons land, het land van onze voorvaderen. We hebben een historisch en on vervreemdbaar recht. We moe ten geen gedeelten van ons land opgeven. Geen Engels man of Fransman is gevraagd een stuk van zijn land op te geven". Begin is ervoor dat Israël deelneemt aan de besprekin gen in Genève. Maar hij ge looft dat de regering Meir in plaats van het doen van terri toriale concessies het voor beeld van Europa en het Vere Oosten na de tweede wereld oorlog zou moeten volgen. „Tot dusver is er geen vredes verdrag in Europa geweest en ook niet tussen Rusland en Japan. Zij hebben de vrede gebouwd in verschillende sta dia: eerst vreedzame betrek kingen, hetgeen betekent rt,at er niet meer werd gedood in de 'tweede plaats een vrije uitwisseling van mensen en produktenin de derde plaats diplomatieke erkenning en de uitwisseling van ambas sadeurs. En tenslotte in de vierde plaats een formeel vre desverdrag. Hij noemt dit een gebouw van vier verdiepingen, met de veiligheid als funde ring. „We kunnen zo'n gebouw optrekken, het kan een tijd durenmaar het zal er komen". Begin is bereid Egyptisch en Syrisch gebied dat tijdens de oktoberoorlog werd buitge maakt, terug te geven. „Wij willen geen deel van de wes telijke oever van het Suezka- naal". Wat het Syrisch gebied betreft, wil hij wel dat de Israëli's zich terugtrekken tot de lijn van voor de oktober oorlog. De hele hoogvlakte van Golan wil hij echter niet teruggeven. Begin is de spreekbuis van de gevoelens van de Israëli's en hij weet dat hij hieraan ook zijn stembuswinst heeft te danken. Mevrouw Meir zal op de conferentie in Genève een harder standpunt moeten inne men om in eigen land niet aan populariteit in te boeten ten gunste van het Likoed-blok. Terugtrekking' tot binnen dé grenzen van voor 1967 is niet alleen in tegenspraak met het „historisch recht", zo meent Begin, „maar het is ook een veiligheidsrisico". „Dit zou ie dere Israëlische stad onder het bereik stellen van Arabische artillerie en raketten". Jorda nië beschikt over artillerie met een bereik van 30 kilome ter. Tel Aviv ligt slechts 15 kilometer van de oude grens. Egypte heeft raketten met een bereik van meer dan 300 km, permanente bedreiging dus voor Israël. Zonder enige troepen te ver plaatsen zouden de Arabieren in staat zijn hun Yom-Kippoer- aanval te herhalen „en bin nen enkele uren tienduizenden slachtoffers onder de burger bevolking kunnen maken", al dus Begin. „De Arabieren hebben hun hoop om Israël te vernietigen niet laten varen en mevrouw Meirs belofte om vrede mee terug te brengen uit Genève is politieke kwak zalverij", zo beweert Begin. De in Polen geboren voorma lige terrorist, die eens de jood se ondergrondse Irgoen leidde tegen de Britse bezetting in Palestina, heeft niet zoveel vertrouwen in de manier waarop de Amerikaanse mi nister van Buitenlandse Za ken, Henry Kissinger, vrede wil brengen in het Midden- Oosten. „Ondanks Kissingers vredes overeenkomst met Hanoi woedt de oorlog in Vietnam nog steeds voort en dat zou een heel ernstige waarschu wing voor ons moeten zijn". Begin citeert uit het hoofd de uitspraak van Kissinger dat de vrede afhangt van de Israëli sche terugtrekking, maar na die terugtrekking staat Israël voor een „geweldig veiligheids probleem'.' Over de vraagof verdraag zaamheid een grote deugd is, zou te twisten zijn. Persoon lijk hen ik geneigd haar ethi sche gehalte nogal hoog aan te slaan, maar dat kan verband houden met een neiging tot scepsis die misschien wel heel slecht is. Wie weinig zekerhe den heeft en niet al te veel belang hecht aan meningen, gunt een ander gemakkelijk de lol van een afwijkende opi nie en een daarop gebaseerd afwijkend gedrag. Wie wat meer dogmatisch ingesteld is ziet niet graag zijn zekerheden ondermijnd en wil die het liefst ook aan anderen opleg gen. Maar daarover wilde vk het niet hebben. Het gaat er fm even om, vast te stellen af wij, aangenomen dat verdraag zaamheid een goede eigen schap is, die ook inderdaad bezitten en of datwat wij voor verdraagzaamheid aan zien, ook werkelijk die naam verdient. Want het gaat niet om een toevallige uiting, maar om een eigenschap, en eigen schappen zijn constant. Wie werkelijk verdraagzaam is, is het altijd en heeft voor specia le gevallen geen nieuwe in structies nodig. De overtuiging, dat wij ver draagzaam zijn, kan zich op enkele mooie feiten beroepeyi. Wij aanvaarden met een vrij principieel gezicht een vrij grote pluriformiteit op reli gieus, politiek en seksueel ge bied, zowel in meningen als in gedrag. Er wordt wel voortdu rend over geruzied en gepola riseerd, maar in principe wordt toch de vrijheid van de andere partij erkend. Wij er kennen bovendien de gelijk heid van de rassen. Wij dul den afwijkingen en uitzonde ringen, zij het dan dat we ons tegen intolerantie soms moeten wapenen door voortdurend en nadrukkelijk te herhalen dat het heel gewoonis. Juist de uitzondering geeft een mooie kans om de ver draagzaamheid te testen. Situ aties waaraan wij gewend zijn, geven die yiauwelijks. Maar uitzonderngen doen zich onverwacht voor en stellen de verdraagzaamheid voor de op gave te improviseren. Mijn overtuiging is: als zij dat kan, is zij inderdaad als eigenschap aanwezig, anders is zij een schijnheilig en opportunistisch foefje. Een serie van autoloze zon dagen is wat dat betreft heel leerzaam geweestDe vrij schaarse overtreders van het rijverbod kregen een officiële boete, waarvan ik althans de verhouding tot het vergrijp niet kan zien; zij moet voortge komen zijn uit overwegingen die de justitie in situaties waarop zij ingespeeld is, niet pleegt te hanteren. Ineens was er een soort van verharding, een geloof in de preventieve werking van strenge straffen een primitivisering van de rechtbayik. Blijkbaar lokken de overtreders ook buiten de paleizen van justitie yiogal wat agressie uitwant ik heb in een klein, rottig reclamekrant- je waarin geen woord gepu bliceerd wordt als er niet min stens tiOeehoyiderdduizend le zers achter staan, een harts tochtelijke oproep aan de le zer aangetroffen, waarin die werd aangespoord o?n overtre ders van het rijverbod onver wijld zo heet da.t iyieens bij de politie aan te breyigeyi. Zo iets gaat al aardig in de richtiyig van de heksenjacht en is moeilijk te excuseren van uit enige bekommerdheid om een paar liter benzine. Eeyi zo grote oyiverdraagzaamheid te- geyiover de uitzondering staat in geen enkel redelijk verband met het nut of de noodzaak van de regel. Bijna zou ik zeggen, dat zij een jaloezie tegenover de overtreder aan het licht brengt en een zo grote haat tegeyiover de regel, dat die alleen maar bezworeyr kari worden door de strikte en rigide eis dat iedereen er ste vig onder zal lijden. Wat deze onverwachte situa tie wel geleerd heeft is, dat tolerantie niet zo zeer een soli de en blijvende eigenschap is in oyize samenleving, iets waarop we verder kunnen re kenen, ynaar eerder iets als het moeizaayn uitvoeren van een paar iyigestudeerde kunstjes. Wanneer er geïmproviseerd moet wordengaat het mis. Zodra er iets aan de situatie verandert, blijft de principieel misschien wel gewenste, maar niet voldoeyide tot tweede na tuur geworden reactie uit en komt iets naar boven wat eer der als werkelijke eigenschap beschouwd kan wordeyi: strik te onverdraagzaamheid. Ik ben bayyg dat een test met andere moeilijke punten bijvoorbeeld discriminatie, ook eeyi negatië- A -V pantajqns sjes voor zaterdagen.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1974 | | pagina 15