VERDRIET IN HET KABOUTERDORP
V rouwt je katoen ontvoerd
Brandt's Ostpolitiek
onderwerp van felle
dissidente kritiek
PATERS MEIDEN MARTELINGEN LIT MOZAMBIQUE
Secretaresse Nixon wiste bandje uit
SMIJTEN
MET GELD
kleine
stem
Bosmuis
PEDRO EN DE
LANDLOPER
Aanleiding
Concessies
Vergelijking
Sleutel
Versie
Waardeloos
Woensdag 28 november 1973
In een bos, heel ver va»
hier, staan de bomen zo dicht
op elkaar dat er geen enkel
mensenkind fijn zou kunnen
spelen. Het bos is dicht en
donker. De mensen, die er in
de buurt wonen denken dat er
zelfs geen vogels kunnen le
ven. maar die mensen hebben
het mis. Er wonen niet alleen
vogels, maar ook kabouters,
torren aardmannetje en andere
kleine wezentjes. Op een dag
gebeurde er iets heel naars.
Luister maar-
In het midden van het bos
was onidier een laaghangende
talk van een dikke eiikeboom
een kabouterdiorp gebouwd.
De huisje's wiaren van riet met
daken van mos. De bewoners
van die huisjes waren zo groot
als jouw pink. De kleine man
netjes en vrouwtjes leefden
erg gelukkig. Op zonldag gin
gen ze wandelen op picknic
ken lanigs de beek. In de week
waren ze altijd ijverig en
werkten ze hard. Toch, op een
woenlsdag werkte er ineens
niemand meer. Iedereen zat
met een bedroefd gezicht voor
zijn huisje. Wat was er dan
gebeurd? Waarom was nie
mand weer vrolijk als de dag
elrvoor? Nou, ik zal het j'e
vertellen. Heertje Katoen was
jarig. Dit is natuurlijk geen
reden om bedroefd te zijn,
maar, zijn vrouwtje was ont
voerd. Opa Uil, de grote grijze
vogel, uit de bovenste tak van
de eikeboom had precies ge
zien wat er was gebeurd. Het
kleine kaboutervrouwtje was
's morgens al om zes uur op
gestaan om bloemen te gaan
plukken voor haar jarige man.
Ze wilde hem verrassen. Maar
ze was pas met het plukken
bezig toen ze opeens ver
schrikkelijk schrok van een
erg lelijk mannietje. Hij
sprong om haar heen met zijn
armen in de lucht: „Hihaaa",
schreeuwde hij telkens. Het
arme vrouwtje wist van angst
niet wat ze moest doen.
Opeens pakte het woudman-
raeftje het kaboutervrouwtje bij
haar arm en trok haar met
zich mee. Ze liepen wel uren
door het bos. Het mannetje
nam grote passen en het
vrouwtje kon hem bijna niet
bijhouden. Na heel lanig lopen
kwamen ze bij een huisje. Het
lag verscholen onder een grote
varen. Het kaboutervrouwtje
werd naar binnen geduwd en
het woodmannetje deed de
deur op slot. „Zo juf", zea hij
met een gemeen lachje, „nu
zal ik je eens vertellen wat er
ven je verlangd wordt. Zoals
je weet sta ik in dit bos be
kend als een heel vervelend1
tovermannetj'e. Je hebt me
misschien nog nooit gezien,
maar ze hebben vast wel over
mij verteld. Nietwaar". Het
arme kaboutervrouwtje knikte.
Natuurlijk had ze wel eens
over hem horen spreken. In
het kabouterdorp waarschuw
den ze elkaar altijd om niet te
ver het bos in te dwalen eni
nu was ze zelf zo dom ge
weest om niet op te letten. „Ik
wil" vervolgde het mannetje,
„dat je voortaan mijn huisje
schoonhoudt, voor het etem
zorgt en mijn kleren maakt.
Het vrouwtje schrok toen ze
boorde wat het mannetje alle
maal van haar wilde. Zou ze
dan nooit meer terug kunnen
naar haar eigen dorp, naar
haar eigen man die nog wel
jarig was? Toen schoot haar
opeens iets t.e binnen en met
trillenid stemmetje vroeg ze:
„Zeg u kunt toch toveren?
Waarom tovert u dan niet dat
uw huisje schoon is en waar
om tovert u geen lekkere
maaltijd op uw tafel?" „Nou",
antwoordde het mannetje en
plotseling lachte hij heel ge
meen, „dat komt omdat ik niet
meer kan toveren. Ik heb mijn
grote toverboek verloren en
zonder dat boek kan ik het
niet. „Ach meneertje", huilde
het kaboutervrouwtje, „laat
me toch alsjeblieft naar huis
gaan". „Niks hoor, niks hoor",
schreeuwde het mannetje
boos, ga jij maar eens koken.
Ik heb best zin in een bord
bramerapap". Zuchtend begon
het vrouwtje te werken. Na
het eten moest ze stoffen ve
gen, boenen en wassen. Toen
de avond viel was 7-e zo moe,
dat ze in slaap vi-eu.
naar een oplossing gezocht,
maar ze hadden er geen kun
nen vinden. De kabouters wis
ten nog niet dat het woudman
netje zijn boek was kwijtge
raakt en niet meer kon tove
ren. Daarom wisten ze niet
wat ze moesten doen om het
vrouwtje te bevrijden. Toen
zei de kabouterburgemeester:
„Ik geloof dat we het maar
eens aan de bosmuis moesten
vragen. Oe and-ere kabouters
stemden hiermee in en meteen
ginigen ze naar het huisje van
de bosmuis. O, maar natuur
lijk wil ik jullie helpen", zei
de bosmuis, „gaan jullie maar
naar huis, dan zal ik een goed
plan bedenken.
Midden in de nacht werd
het kaboutervrouwtje ineens
wakker van een raar gekras
en gepiep onder de grond.
Hee, het wo-udman-netje kon
het niet zijn. Die sliep boven
op zolder. Zag ze het goed.
Warempel ja, er kwam een gat
in de vloer. Toen zag ze een
muizeneus, daarna twee ogen,
twee oren en..droomde ze nu?
Nee maar, het was de bos
muis. „Muisje" fluisterde het
vrouwtje, „hoe kom jij hier?"
„Ik kom je bevrijden Hef
vrouwtje. Weet je wat ik heb
gedaan? Ik heb een hele lange
tunnel gegraven. V-anaf het
dorpje tot aan dit buisje.
Sprinig maar gauw op mijn
mg dan hrenig ik jp terug naar
huis.
Iedereen is zo ongerust. Doe
maar heel zachtjes want als je
het woudmannetje wakker
maakt heb je kanis dat hij ons
nog betoverd. „Wees daar
maar niet bang voor", zei het
kaboutervruytje. „Hij is zijn
toverboek kwijt. „Hoera",
lachtte de muis,,, zit je goed?
Dan gaan we. Zoef, weg wa
ren ze. De muls liep zo hard
dal het vrouwtje haar ogen
dicht moest doen om niet dui
zelig te -vO-èen. Na een poosje
kwamen ze al in het dorpje
aan, Iedere-en was reuzeblij
dat het vrouwtje weef terug
was. Het vrouwtje was zelf
natuupi-iik ook v=,Tchrikkelijk
vrolijk. Ze vloog haar man om
zijn nek en zei: „Ik zal nooit
geen bloemen meer voor je
d1''1-"—n". Dat is vee1 beter
zei het mannetje, koop ze
voortaan maar in de winkel."
Het helle dorp vierde feest.
„Zozo", lachte de bosmuis,
„dat hebben we weer mooi
gedaan Het kaboutervrouw
tje knikte. „Nou zeker' maar
bosmuis, als het woudmar-
netie dat grote gat in de vloer
vindt, gaat hij vast op onder
zoek uit en alis hij dan de
tuniniel ziet kan hij gemakke
lijk niaar ons dorpje komen".
„O nee hoor", zei de muis, „ik
heb overal rekening mee ge
houden. Zo gauw wij uit de
tunnel waren hebben honder
den torren ervoor gezorgd, dat
de tunnel weer dicht werd ge
gooid. Nee, het mannetje zien
we niet meer. Vooral niet nu
hij zijn boek kwijt is. „Wat
voor boek?" vroeg de k-abou-
terdokter, die gehoord had wat
de muis zei. „Toch geen boek
met allemaal tekentjes en
sot\ - Ta precies", zei
de muis, „dat bedoel ik". „Nee
maar, de dokter trok zijn
wenkbrauwen op en zei la
chend: „Dat boek heb ik. Ik
heb het gevonden toen ik bij
de beek nieuwe kruiden aan
het zoeken was. Nee zeg. is
dat een toverboek? Dan zijn
we helemaal gered want dan
kunnen we nog toveren ook.
Het werd een heel gezellig
ri„ i-o- o'-t—-=■ ^"nsten
en zongen en pas toen de zon
weer opkwam zochter1 ze hun
bedjes op, waarin ze heerlijk
gingen liggen d-v/rven.
Intussen hadden ze in het
bos ook niet stilgezeten. Zo
gauw opa Uil had verteld wat
hij allemaal had zien gebeu
ren, was de dorpsraad bijeen
gekomen. Ze hadden heel lan-g
0 Alberto Zwartlé, 10 jaar.
0 Eindredactie Rieja
van Aart.
000*
001**
■taHSË
Erik van Engelen, Breda, 5 jaar.
Van Brigitte Bevelander, 15
jaar, ontvingen wij de volgen
de brief:
„Hiermee wil ik zeggen, en
volgens mij nog vele anderen
met mij, dat ik protest aante
ken tegen een bepaald soort
mensen die het op de een of
andere manier altijd over geld
hebben. Geld komen we voor
bepaaide doelstellingen altijd
te kort. En hups! dan komt er
weer een kwis, waar met geld
gesméééééten wordt!! Daar
mee wil ik alleen zeggen, dat
we in een tijd van kronkelin
gen leven! Geef het geld aan
al die doelstellingen, anoniem,
als je er toch in barst! En wil
niet je naam in de krant voor
eventuele reclame. Want vol
gens mij verzacht je daarmee
altijd een soort schuldgevoel
tegenover al diegenen die
niets te verteren hebben. En
dan hoef je niet eens naar
Chili te gaan. Hier is het ook
niet honderd en honderd! (de
stille armen). Is het dan zo
hip om te kwissen met geld.
Zeker weer een nieuw mode
verschijnsel, laten we de
kwissen leuk houden.
We krijgen nog steeds
veel tekeningen over de
autoloze zondag. Daarom
hebben we er een uitge
kozen voor de Kleine
Stem. Heel veel jongens
en meisjes tekenden
verder Sinterklaas en de
Zwa~te Pieten. Volgende
week zullen we uit deze
stapel een paar tekenin
gen zoeken. Deze week
vinden jullie in de Klei
ne Stem verder een
mooi verhaal van Marij
ke van der Ven. Als er
nog iemand is, die een
leuk verhaal heeft kan
dit worden gestuurd
naar: De Kleine Stem
Reigerstraat 16 Breda.
Pedro roept de boerin: „Jij
moet weer aan de slag, hè"
„Ja, ik kom er al aan, hoor".
De koeien moeten gemolken
worden. De kippen gevoerd,
eieren rapen. De hond eten
geven. „O, wat veel", riep ze,
„zou ik vandaag wel klaar ko
men. Ik moet boodschapen
doen ook hoor". „Dat doe ik
wel", zei Pedro. Hij ging naar
het dorp, maar alle winkels
waren deht. „Wat nou ge
daan", dacht hij. Teruggeko
men bij de boerin vertelde hij
haar alles. De boerin zuchtte:
„Ja, dan morgen. Maar morgen
ga ik weer zwerven. Morgen
is de grote dag dat ik weer ga
zwerven.
KEES DE VOGT
BREDA, 11 JAAR.
MOSKOU (RTR) De
kleine dissidente beweging
in de Sovjet-Unie lijkt ern
stig veredeld te zijn over
taktische en ideologische
zaken. De verdeeldheid
wordt gepersonifieerd door
de houding van twee promi
nente figuren van de bewe
ging, de natuurkundige
Andrej Sacharov en de his
toricus Roy Medwedev, die
duidelijk aan verschillende
kanten van de scheidslij®
staan.
De breuk in de beweging is
het afgelopen weekeinde dui
delijk aan het licht gekomen
omdat in Moskou een artikel
circuleerde van de Joodse in
genieur Melik Agursky dat in
gaat tegen de recente kritiek
die Roy Medwedev en zijn
tweelingbroer Zhores op be
paalde dissidentenacties heb
ben geuit. In het getypte arti
kel, dat aan buitenlandse ver
slaggevers beschikbaar werd
gesteld, waarschuwde Agursky
dat ontspanning met het wes
ten niet noodzakelijk meer de
mocratie brengt in de Sovjet-
Unie, zoals de Medwedews
menen. Hij had ook felle kri
tiek op de Westduitse bonds
kanselier Wilily Brandt en de
Amerikaanse democratische
senator William Fulbright, die
zich beiden tot kampioen heb
ben gemaakt van nauwere
contacten met het oosten en
die daarom door de Medwev-
tweeling werden geprezen. Sa
charov. die in het artikel wordt
gekwalificeerd als de „leider
van de Russische oppositie",
vertelde buitenlandse corres
pondenten vorige week dat hij
exact op dezelfde lijn zit als
Agursky en gaf een korte ver
klaring uit waarin hij zijn kri
tiek op het standpunt van de
Medwedevs verwoordde. De
broers, van elkaar gescheiden
sinds Zhores (een geronto-
loog) van zijn Russische
staatsburgerschap werd be
roofd nadat hij zich begin dit
jaar tijdelijk in Londen had
gevestigd, hadden „zich uitge
sproken tegen degenen die een
morele strijd leveren voor het
recht van mensen te leven en
te denken" zo stelde Sacharov
ln zijn verklaring.
De onmiddellijke aanlei
ding tot het dispuut was het
artikel „Democratisering en
ontspanning" van Roy Medwe
dev dat eerder deze maand
ook in Moskou rondging en
dat de dissidenten opriep geen
campagne te voeren tegen
nauwere banden met het wes
ten. Zhores Medwedev zei
kort daarna tijdens een bij
eenkomst in Londen het
standpunt van zijn broer te
dellen.
Agursky, een van de grote
groep Joodse intellectuelen die
0 Bondskanselier Brandt
wacht op toestemming om
naar Israël te kunnen gaan,
wees de verklaring van Roy
Medwedev van de hand waar
in deze de dissidenten tevens
aanraadde hun oproepen om
steun uitsluitend te richten tot
linkse groeperingen in het
Westen. Dit, zo schreef Agurs
ky, was gebaseerd op de on
juiste veronderstelling dat de
idealen van socialistisch- en
communistisch links in het
westen identiek zijn aan „mo
nopolistisch staatskapitalisme
dat tot een sociaal systeem in
de Sowjet-Unie is gegroeid".
Het standpunt van de Medwe
devs was ook verkeerd omdat
„tegenwoordig het belangrijk
ste bolwerk v-an steun voor de
invloed van Moskou in het wes
ten juist wordt gevormd door
kapitalistische kringen". In de
Verenigde Staten, zo schreef
hij, oefenen financiële en in
dustriële instellingen via lob
byisten als senator Fulbright
druk uit op het congres de
obstakels weg te nemen voor
hun streven naar het verove
ren van de Russische markt.
„Hetzelfde gebeurt in West-
Duitsland waar de zogeheten
Sociaal-democratische partij in
feite is geworden tot een bu
reau van de grootste kapitalis
tische maatschappijen en con
cessie na concessie doet aan
Westduitse zakenkringen die
aan niets anders denken dan
hun winsten in de komende
jaren", aldus Agursky.
„In hun jacht naar winst
hebben de Westduitse mono
polistische maatschappijen de
verdeling van Duitsland ver
eeuwigd, zich verzoend met de
schaamteloze Berlijnse muur
en West-Berlijn in een positie
gebracht waarbij Brandt en
zijn diplomaten zich voortdu
rend in Moskou, Praag of Boe
dapest moeten vernederen
juist om te bewijzen dat West-
iBerïijn toch een bepaalde
band heeft met de federale
republiek. Het is volkomen
duidelijk dat Brandt's Ostpoli
tiek niet gebaseerd is op het
vredesbelang maar op conces
sies aan de Westduitse maat
schappijen die geïnteresseerd
zijn in verkopen aan het oos
ten in ruil voor grondstof
fen".
Agursky vindt dat voorstan
ders van de theórie dat „ont
spanning leidt tot democratise
ring in de Sovjet-Unie" eens
„goede studie moeten maken
van de eerdere periode van
goede betrekkingen tussen
Moskou en Washington nadat
president Franklin Roosevelt
de diplomatieke banden met
Rusland in 1933 herstelde".
Deze geschiedenis van de Sov
jet-Unie toont dat de periode
van maximale vriendschap
met Amerika, de periode van
Roosevelt, tegelijk de periode
was waarin de dictatuur van
Stalin, een van de vreselijkste
en bloedigste in de wereldge
schiedenis, welig bloeide.
Agursky en Sachorov voelen
zich ook niet wel bij het
standpunt van de Medwedevs
dat het recht op vrije emigra
tie uit de Sovjet-Unie minder
belangrijk is dan het scheppen
van omstandigheden" waaron
der Russische burgers niet
wiïen vertrekken". Het recht
van emigratie is de sleutel
kwestie die op de allereerste
plaats moet worden opgelost,
zo stelt Agursky.
„Als er een gegarandeerd
recht van emigratie zou zijn",
zo schrijft hij, „zouden de au
toriteiten dringend maatrege
len moeten treffen een situatie
in het land te scheppen die de
redenen tot aanmoediging van
een exodus op grote schaal
zouden wegnemen. Het recht
van emigratie zou de laatste
overblijfselen van slavernij
kunnen doen verdwijnen".
Agursky verwijst naar Ameri
kaanse congresleden zoals se
nator Henry Jackson, die han
delsconcessies aan Moskou
willen binden aan het verle
nen van (lit recht door het
Kremlin aan zijn burgers
„volgen de beste tradities van
het Amerikaanse volk dat
eens de wapens opnam om
slaverij uit te roeien. Tezelf
dertijd, aldus nog steeds
Agursky, zijn.mensen als Ful
bright die zich tegen het
amendement-Jackson verzet
ten (het verlenen van de
meestbegunstigingsclausule
aan Moskou) de directe erfge
namen van de slavendrijvers
uit de zuidelijke staten".
Ondanks de felhetid van de
controverse binnen de dissi
dente beweging blijven Sacha
rov en Mewedev blijkbaar
vrienden. De natuurkundige
vertelde de verslaggevers vo
rige week dat de historicus bij
hem thuis was geweest om
hem een kopie van het artikel
te geven dat het dispuut mani
fest maakte, voordat het begin
deze maand in Moskou werd
verspreid. Maar Sacliorovs
vrouw Jelena zei dat de versie
de Medwedev bij hen had ge
bracht „veel zachter was dan
de versie die hij later uitgaf".
Ze gaf daarmee te kennen dat
zij zich in ieder geval erg
verbitterd voelde tegenover
Medwedev.
(Van onze correspondent)
held" in het gerechtelijke be
vel waarin de tapes worden
opgeëist. Het was hen niet dui
delijk dat de Haldeman-Nixon
geluidsband bij de omstreden
tapes hoorden of niet.
WASHINGTON Nixon's
secretaresse Rose Mary Woods
heeft voor rechter John Sirica
in Washington onthuld dat zij
per ongeluk 18 minuten heeft
uitgewist van een op een ge- ^OPTY! tOOD
luidsband opgenomen gesprek cjuc-nuuuu
tussen Richard Nixon en Bob
Haldeman. Dat gesprek werd
op 20 juni 1972 gevoerd, drie
dagen na de inbraak in het Wa-
tergate-hoofdkwartier van de
democratische partij.
Rose Mary Woods zei dat het
ongeluk haar overkomen was
op de eerste oktober, toen zij
bezig was deze gesprekken op
papier te zetten. Volgens Rose
Mary Woods nam zij de Witte
Huis telefoon op terwijl zij
met het uittikken van de con
versatie op de geluidsband be
zig was. Toen moet zij per
ongeluk de „record"-knop van
die bandrecorder hebben inge
drukt, waardoor een deel van
de tape automatisch werd uit
gewist. Zij stelde president
Nixon onverwijld op de hoog
te.
„Ik raakte in paniek", zei de
secretaresse, die Nixon 23 jaar
lan-g trouw heeft gediend,
„maar de heer Nixon zei me
er geen zorgen over te maken
omdat het niet om een ge
luidsband ging die door de
rechtbank was opgeëist".
Witte Huis-advokaten hebben
het uitstel in de bekendma
king van dit laatste fenomeen
verklaard uit „onduidelijk-
Maandag verschafte Nixon's
advokaat rechter Sin'ica een
geschreven verklaring waarin
gezegd wordt dat de 18 minu
ten durende zoemtoon in het
gesprek tussen Nixon en Hal
deman veroorzaakt kan zijn
door een electrische schrijfma
chine of een lamp van hoge
intensiteit in de nabijheid van
de bandrecorder.
Rose Mary Woods werd maan
dag door rechter Sirica op de
hoogte gesteld van haar recht
om te zwijgen en om een ad
vokaat te consulteren. Tot
dusver werd alleen Bob Hal
deman door rechter Sirica in
deze vorm gewaarschuwd bij
de pogingen van de rechter
om duidelijkheid te verkrijgen
in de merkwaardige ontwikke
lingen rond de geluidsbanden.
Het Witte Huis heeft maandag
zeven geluidsbanden overge
dragen aan rechter Sirica. De
banden waren maandenlang
oorzaak van conflict, crises en
een steile devaluatie van het
vertrouwen in president
Nixon. De tapes werden aan
de rechtbank overgedragen
0 President Nixon
omdat zij niet langer veilig
bleken in het Witte Huis:
eerst werd onthuld dat twee
van de negen door de recht
bank gevraagde geluidsbanden
nooit hebben bestaan; vervol
gans bleek dat een dictafoon-
band waarop Nixon zijn ge
sprek met John Dean op 15
april van dit jaar dacht te
hebben samengevat spoorloos
was en tenslotte kwam vorige
week woensdag aan het licht
dat er een „gat" van 18 minu
ten zat in het gesprek tussen
Richard Nixon en Bob Halde
man op 20 juni 1972, drie
dagen na de Watergate-in-
braak. Door deze onthullingen
zijn de tapes als bewijsmateri
aal vrijwel waardeloos gewor
den.
Voor de onthulling vain het
jongste „geluidsband-myste
rie" verklaarde Rose Mary
Woods voor rechter Sirica dat
enkele van de voornaamste
geluidsbanden vrijwel onver
staanbaar waren door achter
grondgeluiden. Wanneer de
president zijn voeten op zijn
bureau plaatste, klonk dat op
de geluidsband volgens haar
als een donderslag. Op bepaal
de geluidsbanden was gefluit
hoorbaar. Bob Haldeman daar
entegen heeft de kwaliteit van
de geluidsbanden voldoende
genoemd. Volgens Alexander
Butterfield, de man die het
bestaan van de geiuidsbanden-
installatie in het Witte Huis
voor het eerst onthulde, waren
de opnamen van zeer hoog ge
halte. Maar president Nixon
omschreef het systeem, zater
dag een week geleden als
goedkoop" en „allesbehalve
een Apollo-systeem".
MADRID (RTR) De twee
Spaanse missionarissen, die na
hun vrijlating zijn uitgewezen
uit Mozambique, hebben na
terugkeer in Spanje verklaard
dat hun medegevangenen ge
folterd werden. Tevens beves
tigen ze dat ze beschikken
over bewijsmateriaal voor vier
massamoorden in het gebied
van Mucumbura in de provin
cie Tete in Mozambique.
De paters, Martin Hernandez
en Alfonso Valverde Leon van
de orde van de paters van
Burgos, zaten sinds januari
1972 gevangen in de Mozambi-
kaanse hoofdstad Lourenco
Marques op verdenking van
samenwerking met het Freli-
mo, de Afrikaanse bevrij
dingsbeweging. Ze zijn vrijge
laten onder een algemene am
nestie, die enkele weken gele
den in Portugal werd afgekon
digd. Zondag arriveerden ze
per vliegtuig uit Lourenco
Marques in Madrid.
Pater Valverde zei over de
toesland in de Cahaba-gevan-
genis in Lourenco Marques:
„In juni van dit jaar zaten
zo'n 400 gevangenen voor drie
of vier dagen opgesloten in
hun cellen en toen begonnen
de ondervragingen. Sommigen
werden gemarteld tot ze „be
kenden" ais ze dat niet deden
kregen ze acht dagen lang
geen voedsel".
Hij noemde het voorbeeld
van een Afrikaanse gevange
ne, die ze alleen als „Pedro"
kenden, die op zekere dag
nauwelijks in staat was met
hen te praten, omdat hij al
negen dagen geen eten of
drinken had gehad. Valverde
wilde protesteren bij de ge
vangenisdirecteur, maar kreeg
te horen dat deze aan griep
ieed. Toen begon hij een
tweedaagse hongerstaking om
de aandacht op het geval Pe
dro te vestigen. De volgende
dag kreeg Pedro voedsel en
iets te drinken.
Een andere mede gevangene,
naar ze veronderstellen een
arts uit Jamaica, had twee en
een half jaar opgesloten geze
ten in een cel zonder raam en
zonder bed. Hij werd gelijk
met de missionarissen vrijge
laten.
Zelf waren de priesters niet
slecht behandeld. Ze mochten
twee uur per dag uit hun cel.
Hun voedsel was goed en de
behandeling was menselijk, zo
zeiden ze. Er waren drie cate
gorieën voedsel een voor
Afrikaanse gevangenen, een
voor blanke gevangenen en de
beste voor de blanke missiona
rissen.
De twee missionarissen had
den respectievelijk twee een
drie jaar doorgebracht op de
missiepost in Mucumbura. Ze
werden op 2 januari 1972 in
Rhodesië aangehouden, waar
ze met vrienden op vakantie
waren.
Rhodesië leverde de paters
toen uit aan Mozambique.
Over de gemelde massamoor
den in Mozambique zeiden de
missionarissen dat ze daar niet
zeli ooggetuige van waren ge
weest. Maar ze hadden wel de
begrafenisplechtigheid vor de
slachtoffers gehouden. De vier
gebeurtenissen deden zich
voor in mei, september, okto
ber en november 1971. In to
taal werden ongeveer 100
mensen vermoord. Ze vertel
den dat ze iedere keer 700
kin. per motorfiets hadden af
gelegd om de bisschop van
Tete, die provinciaal gouver
neur en het hoofd van de poli
tie iu te lichten. Toen ze gear
resteerd werden had de politie
niet een vraag gesteld over de
massamoorden.
Bij twee van de vier rnoord-
partijen waren volgens de
Spaanse missionarissen zowel
Portugese als Rhodesisclie
troepen betrokken.
Naar hun schatting zijn in
Mozambique nu ongeveer 2000
politieke gevangenen, allen
Afrikanen. Er zijn geen missi
onarissen meer in de gevange
nis. In Mozambique werken
nog 12 Spaanse missionaris
sen.