VERDRIET IN HET KABOUTERDORP V rouwt je katoen ontvoerd Brandt's Ostpolitiek onderwerp van felle dissidente kritiek PATERS MEIDEN MARTELINGEN LIT MOZAMBIQUE Secretaresse Nixon wiste bandje uit SMIJTEN MET GELD kleine stem Bosmuis PEDRO EN DE LANDLOPER Aanleiding Concessies Vergelijking Sleutel Versie Waardeloos Woensdag 28 november 1973 In een bos, heel ver va» hier, staan de bomen zo dicht op elkaar dat er geen enkel mensenkind fijn zou kunnen spelen. Het bos is dicht en donker. De mensen, die er in de buurt wonen denken dat er zelfs geen vogels kunnen le ven. maar die mensen hebben het mis. Er wonen niet alleen vogels, maar ook kabouters, torren aardmannetje en andere kleine wezentjes. Op een dag gebeurde er iets heel naars. Luister maar- In het midden van het bos was onidier een laaghangende talk van een dikke eiikeboom een kabouterdiorp gebouwd. De huisje's wiaren van riet met daken van mos. De bewoners van die huisjes waren zo groot als jouw pink. De kleine man netjes en vrouwtjes leefden erg gelukkig. Op zonldag gin gen ze wandelen op picknic ken lanigs de beek. In de week waren ze altijd ijverig en werkten ze hard. Toch, op een woenlsdag werkte er ineens niemand meer. Iedereen zat met een bedroefd gezicht voor zijn huisje. Wat was er dan gebeurd? Waarom was nie mand weer vrolijk als de dag elrvoor? Nou, ik zal het j'e vertellen. Heertje Katoen was jarig. Dit is natuurlijk geen reden om bedroefd te zijn, maar, zijn vrouwtje was ont voerd. Opa Uil, de grote grijze vogel, uit de bovenste tak van de eikeboom had precies ge zien wat er was gebeurd. Het kleine kaboutervrouwtje was 's morgens al om zes uur op gestaan om bloemen te gaan plukken voor haar jarige man. Ze wilde hem verrassen. Maar ze was pas met het plukken bezig toen ze opeens ver schrikkelijk schrok van een erg lelijk mannietje. Hij sprong om haar heen met zijn armen in de lucht: „Hihaaa", schreeuwde hij telkens. Het arme vrouwtje wist van angst niet wat ze moest doen. Opeens pakte het woudman- raeftje het kaboutervrouwtje bij haar arm en trok haar met zich mee. Ze liepen wel uren door het bos. Het mannetje nam grote passen en het vrouwtje kon hem bijna niet bijhouden. Na heel lanig lopen kwamen ze bij een huisje. Het lag verscholen onder een grote varen. Het kaboutervrouwtje werd naar binnen geduwd en het woodmannetje deed de deur op slot. „Zo juf", zea hij met een gemeen lachje, „nu zal ik je eens vertellen wat er ven je verlangd wordt. Zoals je weet sta ik in dit bos be kend als een heel vervelend1 tovermannetj'e. Je hebt me misschien nog nooit gezien, maar ze hebben vast wel over mij verteld. Nietwaar". Het arme kaboutervrouwtje knikte. Natuurlijk had ze wel eens over hem horen spreken. In het kabouterdorp waarschuw den ze elkaar altijd om niet te ver het bos in te dwalen eni nu was ze zelf zo dom ge weest om niet op te letten. „Ik wil" vervolgde het mannetje, „dat je voortaan mijn huisje schoonhoudt, voor het etem zorgt en mijn kleren maakt. Het vrouwtje schrok toen ze boorde wat het mannetje alle maal van haar wilde. Zou ze dan nooit meer terug kunnen naar haar eigen dorp, naar haar eigen man die nog wel jarig was? Toen schoot haar opeens iets t.e binnen en met trillenid stemmetje vroeg ze: „Zeg u kunt toch toveren? Waarom tovert u dan niet dat uw huisje schoon is en waar om tovert u geen lekkere maaltijd op uw tafel?" „Nou", antwoordde het mannetje en plotseling lachte hij heel ge meen, „dat komt omdat ik niet meer kan toveren. Ik heb mijn grote toverboek verloren en zonder dat boek kan ik het niet. „Ach meneertje", huilde het kaboutervrouwtje, „laat me toch alsjeblieft naar huis gaan". „Niks hoor, niks hoor", schreeuwde het mannetje boos, ga jij maar eens koken. Ik heb best zin in een bord bramerapap". Zuchtend begon het vrouwtje te werken. Na het eten moest ze stoffen ve gen, boenen en wassen. Toen de avond viel was 7-e zo moe, dat ze in slaap vi-eu. naar een oplossing gezocht, maar ze hadden er geen kun nen vinden. De kabouters wis ten nog niet dat het woudman netje zijn boek was kwijtge raakt en niet meer kon tove ren. Daarom wisten ze niet wat ze moesten doen om het vrouwtje te bevrijden. Toen zei de kabouterburgemeester: „Ik geloof dat we het maar eens aan de bosmuis moesten vragen. Oe and-ere kabouters stemden hiermee in en meteen ginigen ze naar het huisje van de bosmuis. O, maar natuur lijk wil ik jullie helpen", zei de bosmuis, „gaan jullie maar naar huis, dan zal ik een goed plan bedenken. Midden in de nacht werd het kaboutervrouwtje ineens wakker van een raar gekras en gepiep onder de grond. Hee, het wo-udman-netje kon het niet zijn. Die sliep boven op zolder. Zag ze het goed. Warempel ja, er kwam een gat in de vloer. Toen zag ze een muizeneus, daarna twee ogen, twee oren en..droomde ze nu? Nee maar, het was de bos muis. „Muisje" fluisterde het vrouwtje, „hoe kom jij hier?" „Ik kom je bevrijden Hef vrouwtje. Weet je wat ik heb gedaan? Ik heb een hele lange tunnel gegraven. V-anaf het dorpje tot aan dit buisje. Sprinig maar gauw op mijn mg dan hrenig ik jp terug naar huis. Iedereen is zo ongerust. Doe maar heel zachtjes want als je het woudmannetje wakker maakt heb je kanis dat hij ons nog betoverd. „Wees daar maar niet bang voor", zei het kaboutervruytje. „Hij is zijn toverboek kwijt. „Hoera", lachtte de muis,,, zit je goed? Dan gaan we. Zoef, weg wa ren ze. De muls liep zo hard dal het vrouwtje haar ogen dicht moest doen om niet dui zelig te -vO-èen. Na een poosje kwamen ze al in het dorpje aan, Iedere-en was reuzeblij dat het vrouwtje weef terug was. Het vrouwtje was zelf natuupi-iik ook v=,Tchrikkelijk vrolijk. Ze vloog haar man om zijn nek en zei: „Ik zal nooit geen bloemen meer voor je d1''1-"—n". Dat is vee1 beter zei het mannetje, koop ze voortaan maar in de winkel." Het helle dorp vierde feest. „Zozo", lachte de bosmuis, „dat hebben we weer mooi gedaan Het kaboutervrouw tje knikte. „Nou zeker' maar bosmuis, als het woudmar- netie dat grote gat in de vloer vindt, gaat hij vast op onder zoek uit en alis hij dan de tuniniel ziet kan hij gemakke lijk niaar ons dorpje komen". „O nee hoor", zei de muis, „ik heb overal rekening mee ge houden. Zo gauw wij uit de tunnel waren hebben honder den torren ervoor gezorgd, dat de tunnel weer dicht werd ge gooid. Nee, het mannetje zien we niet meer. Vooral niet nu hij zijn boek kwijt is. „Wat voor boek?" vroeg de k-abou- terdokter, die gehoord had wat de muis zei. „Toch geen boek met allemaal tekentjes en sot\ - Ta precies", zei de muis, „dat bedoel ik". „Nee maar, de dokter trok zijn wenkbrauwen op en zei la chend: „Dat boek heb ik. Ik heb het gevonden toen ik bij de beek nieuwe kruiden aan het zoeken was. Nee zeg. is dat een toverboek? Dan zijn we helemaal gered want dan kunnen we nog toveren ook. Het werd een heel gezellig ri„ i-o- o'-t—-=■ ^"nsten en zongen en pas toen de zon weer opkwam zochter1 ze hun bedjes op, waarin ze heerlijk gingen liggen d-v/rven. Intussen hadden ze in het bos ook niet stilgezeten. Zo gauw opa Uil had verteld wat hij allemaal had zien gebeu ren, was de dorpsraad bijeen gekomen. Ze hadden heel lan-g 0 Alberto Zwartlé, 10 jaar. 0 Eindredactie Rieja van Aart. 000* 001** ■taHSË Erik van Engelen, Breda, 5 jaar. Van Brigitte Bevelander, 15 jaar, ontvingen wij de volgen de brief: „Hiermee wil ik zeggen, en volgens mij nog vele anderen met mij, dat ik protest aante ken tegen een bepaald soort mensen die het op de een of andere manier altijd over geld hebben. Geld komen we voor bepaaide doelstellingen altijd te kort. En hups! dan komt er weer een kwis, waar met geld gesméééééten wordt!! Daar mee wil ik alleen zeggen, dat we in een tijd van kronkelin gen leven! Geef het geld aan al die doelstellingen, anoniem, als je er toch in barst! En wil niet je naam in de krant voor eventuele reclame. Want vol gens mij verzacht je daarmee altijd een soort schuldgevoel tegenover al diegenen die niets te verteren hebben. En dan hoef je niet eens naar Chili te gaan. Hier is het ook niet honderd en honderd! (de stille armen). Is het dan zo hip om te kwissen met geld. Zeker weer een nieuw mode verschijnsel, laten we de kwissen leuk houden. We krijgen nog steeds veel tekeningen over de autoloze zondag. Daarom hebben we er een uitge kozen voor de Kleine Stem. Heel veel jongens en meisjes tekenden verder Sinterklaas en de Zwa~te Pieten. Volgende week zullen we uit deze stapel een paar tekenin gen zoeken. Deze week vinden jullie in de Klei ne Stem verder een mooi verhaal van Marij ke van der Ven. Als er nog iemand is, die een leuk verhaal heeft kan dit worden gestuurd naar: De Kleine Stem Reigerstraat 16 Breda. Pedro roept de boerin: „Jij moet weer aan de slag, hè" „Ja, ik kom er al aan, hoor". De koeien moeten gemolken worden. De kippen gevoerd, eieren rapen. De hond eten geven. „O, wat veel", riep ze, „zou ik vandaag wel klaar ko men. Ik moet boodschapen doen ook hoor". „Dat doe ik wel", zei Pedro. Hij ging naar het dorp, maar alle winkels waren deht. „Wat nou ge daan", dacht hij. Teruggeko men bij de boerin vertelde hij haar alles. De boerin zuchtte: „Ja, dan morgen. Maar morgen ga ik weer zwerven. Morgen is de grote dag dat ik weer ga zwerven. KEES DE VOGT BREDA, 11 JAAR. MOSKOU (RTR) De kleine dissidente beweging in de Sovjet-Unie lijkt ern stig veredeld te zijn over taktische en ideologische zaken. De verdeeldheid wordt gepersonifieerd door de houding van twee promi nente figuren van de bewe ging, de natuurkundige Andrej Sacharov en de his toricus Roy Medwedev, die duidelijk aan verschillende kanten van de scheidslij® staan. De breuk in de beweging is het afgelopen weekeinde dui delijk aan het licht gekomen omdat in Moskou een artikel circuleerde van de Joodse in genieur Melik Agursky dat in gaat tegen de recente kritiek die Roy Medwedev en zijn tweelingbroer Zhores op be paalde dissidentenacties heb ben geuit. In het getypte arti kel, dat aan buitenlandse ver slaggevers beschikbaar werd gesteld, waarschuwde Agursky dat ontspanning met het wes ten niet noodzakelijk meer de mocratie brengt in de Sovjet- Unie, zoals de Medwedews menen. Hij had ook felle kri tiek op de Westduitse bonds kanselier Wilily Brandt en de Amerikaanse democratische senator William Fulbright, die zich beiden tot kampioen heb ben gemaakt van nauwere contacten met het oosten en die daarom door de Medwev- tweeling werden geprezen. Sa charov. die in het artikel wordt gekwalificeerd als de „leider van de Russische oppositie", vertelde buitenlandse corres pondenten vorige week dat hij exact op dezelfde lijn zit als Agursky en gaf een korte ver klaring uit waarin hij zijn kri tiek op het standpunt van de Medwedevs verwoordde. De broers, van elkaar gescheiden sinds Zhores (een geronto- loog) van zijn Russische staatsburgerschap werd be roofd nadat hij zich begin dit jaar tijdelijk in Londen had gevestigd, hadden „zich uitge sproken tegen degenen die een morele strijd leveren voor het recht van mensen te leven en te denken" zo stelde Sacharov ln zijn verklaring. De onmiddellijke aanlei ding tot het dispuut was het artikel „Democratisering en ontspanning" van Roy Medwe dev dat eerder deze maand ook in Moskou rondging en dat de dissidenten opriep geen campagne te voeren tegen nauwere banden met het wes ten. Zhores Medwedev zei kort daarna tijdens een bij eenkomst in Londen het standpunt van zijn broer te dellen. Agursky, een van de grote groep Joodse intellectuelen die 0 Bondskanselier Brandt wacht op toestemming om naar Israël te kunnen gaan, wees de verklaring van Roy Medwedev van de hand waar in deze de dissidenten tevens aanraadde hun oproepen om steun uitsluitend te richten tot linkse groeperingen in het Westen. Dit, zo schreef Agurs ky, was gebaseerd op de on juiste veronderstelling dat de idealen van socialistisch- en communistisch links in het westen identiek zijn aan „mo nopolistisch staatskapitalisme dat tot een sociaal systeem in de Sowjet-Unie is gegroeid". Het standpunt van de Medwe devs was ook verkeerd omdat „tegenwoordig het belangrijk ste bolwerk v-an steun voor de invloed van Moskou in het wes ten juist wordt gevormd door kapitalistische kringen". In de Verenigde Staten, zo schreef hij, oefenen financiële en in dustriële instellingen via lob byisten als senator Fulbright druk uit op het congres de obstakels weg te nemen voor hun streven naar het verove ren van de Russische markt. „Hetzelfde gebeurt in West- Duitsland waar de zogeheten Sociaal-democratische partij in feite is geworden tot een bu reau van de grootste kapitalis tische maatschappijen en con cessie na concessie doet aan Westduitse zakenkringen die aan niets anders denken dan hun winsten in de komende jaren", aldus Agursky. „In hun jacht naar winst hebben de Westduitse mono polistische maatschappijen de verdeling van Duitsland ver eeuwigd, zich verzoend met de schaamteloze Berlijnse muur en West-Berlijn in een positie gebracht waarbij Brandt en zijn diplomaten zich voortdu rend in Moskou, Praag of Boe dapest moeten vernederen juist om te bewijzen dat West- iBerïijn toch een bepaalde band heeft met de federale republiek. Het is volkomen duidelijk dat Brandt's Ostpoli tiek niet gebaseerd is op het vredesbelang maar op conces sies aan de Westduitse maat schappijen die geïnteresseerd zijn in verkopen aan het oos ten in ruil voor grondstof fen". Agursky vindt dat voorstan ders van de theórie dat „ont spanning leidt tot democratise ring in de Sovjet-Unie" eens „goede studie moeten maken van de eerdere periode van goede betrekkingen tussen Moskou en Washington nadat president Franklin Roosevelt de diplomatieke banden met Rusland in 1933 herstelde". Deze geschiedenis van de Sov jet-Unie toont dat de periode van maximale vriendschap met Amerika, de periode van Roosevelt, tegelijk de periode was waarin de dictatuur van Stalin, een van de vreselijkste en bloedigste in de wereldge schiedenis, welig bloeide. Agursky en Sachorov voelen zich ook niet wel bij het standpunt van de Medwedevs dat het recht op vrije emigra tie uit de Sovjet-Unie minder belangrijk is dan het scheppen van omstandigheden" waaron der Russische burgers niet wiïen vertrekken". Het recht van emigratie is de sleutel kwestie die op de allereerste plaats moet worden opgelost, zo stelt Agursky. „Als er een gegarandeerd recht van emigratie zou zijn", zo schrijft hij, „zouden de au toriteiten dringend maatrege len moeten treffen een situatie in het land te scheppen die de redenen tot aanmoediging van een exodus op grote schaal zouden wegnemen. Het recht van emigratie zou de laatste overblijfselen van slavernij kunnen doen verdwijnen". Agursky verwijst naar Ameri kaanse congresleden zoals se nator Henry Jackson, die han delsconcessies aan Moskou willen binden aan het verle nen van (lit recht door het Kremlin aan zijn burgers „volgen de beste tradities van het Amerikaanse volk dat eens de wapens opnam om slaverij uit te roeien. Tezelf dertijd, aldus nog steeds Agursky, zijn.mensen als Ful bright die zich tegen het amendement-Jackson verzet ten (het verlenen van de meestbegunstigingsclausule aan Moskou) de directe erfge namen van de slavendrijvers uit de zuidelijke staten". Ondanks de felhetid van de controverse binnen de dissi dente beweging blijven Sacha rov en Mewedev blijkbaar vrienden. De natuurkundige vertelde de verslaggevers vo rige week dat de historicus bij hem thuis was geweest om hem een kopie van het artikel te geven dat het dispuut mani fest maakte, voordat het begin deze maand in Moskou werd verspreid. Maar Sacliorovs vrouw Jelena zei dat de versie de Medwedev bij hen had ge bracht „veel zachter was dan de versie die hij later uitgaf". Ze gaf daarmee te kennen dat zij zich in ieder geval erg verbitterd voelde tegenover Medwedev. (Van onze correspondent) held" in het gerechtelijke be vel waarin de tapes worden opgeëist. Het was hen niet dui delijk dat de Haldeman-Nixon geluidsband bij de omstreden tapes hoorden of niet. WASHINGTON Nixon's secretaresse Rose Mary Woods heeft voor rechter John Sirica in Washington onthuld dat zij per ongeluk 18 minuten heeft uitgewist van een op een ge- ^OPTY! tOOD luidsband opgenomen gesprek cjuc-nuuuu tussen Richard Nixon en Bob Haldeman. Dat gesprek werd op 20 juni 1972 gevoerd, drie dagen na de inbraak in het Wa- tergate-hoofdkwartier van de democratische partij. Rose Mary Woods zei dat het ongeluk haar overkomen was op de eerste oktober, toen zij bezig was deze gesprekken op papier te zetten. Volgens Rose Mary Woods nam zij de Witte Huis telefoon op terwijl zij met het uittikken van de con versatie op de geluidsband be zig was. Toen moet zij per ongeluk de „record"-knop van die bandrecorder hebben inge drukt, waardoor een deel van de tape automatisch werd uit gewist. Zij stelde president Nixon onverwijld op de hoog te. „Ik raakte in paniek", zei de secretaresse, die Nixon 23 jaar lan-g trouw heeft gediend, „maar de heer Nixon zei me er geen zorgen over te maken omdat het niet om een ge luidsband ging die door de rechtbank was opgeëist". Witte Huis-advokaten hebben het uitstel in de bekendma king van dit laatste fenomeen verklaard uit „onduidelijk- Maandag verschafte Nixon's advokaat rechter Sin'ica een geschreven verklaring waarin gezegd wordt dat de 18 minu ten durende zoemtoon in het gesprek tussen Nixon en Hal deman veroorzaakt kan zijn door een electrische schrijfma chine of een lamp van hoge intensiteit in de nabijheid van de bandrecorder. Rose Mary Woods werd maan dag door rechter Sirica op de hoogte gesteld van haar recht om te zwijgen en om een ad vokaat te consulteren. Tot dusver werd alleen Bob Hal deman door rechter Sirica in deze vorm gewaarschuwd bij de pogingen van de rechter om duidelijkheid te verkrijgen in de merkwaardige ontwikke lingen rond de geluidsbanden. Het Witte Huis heeft maandag zeven geluidsbanden overge dragen aan rechter Sirica. De banden waren maandenlang oorzaak van conflict, crises en een steile devaluatie van het vertrouwen in president Nixon. De tapes werden aan de rechtbank overgedragen 0 President Nixon omdat zij niet langer veilig bleken in het Witte Huis: eerst werd onthuld dat twee van de negen door de recht bank gevraagde geluidsbanden nooit hebben bestaan; vervol gans bleek dat een dictafoon- band waarop Nixon zijn ge sprek met John Dean op 15 april van dit jaar dacht te hebben samengevat spoorloos was en tenslotte kwam vorige week woensdag aan het licht dat er een „gat" van 18 minu ten zat in het gesprek tussen Richard Nixon en Bob Halde man op 20 juni 1972, drie dagen na de Watergate-in- braak. Door deze onthullingen zijn de tapes als bewijsmateri aal vrijwel waardeloos gewor den. Voor de onthulling vain het jongste „geluidsband-myste rie" verklaarde Rose Mary Woods voor rechter Sirica dat enkele van de voornaamste geluidsbanden vrijwel onver staanbaar waren door achter grondgeluiden. Wanneer de president zijn voeten op zijn bureau plaatste, klonk dat op de geluidsband volgens haar als een donderslag. Op bepaal de geluidsbanden was gefluit hoorbaar. Bob Haldeman daar entegen heeft de kwaliteit van de geluidsbanden voldoende genoemd. Volgens Alexander Butterfield, de man die het bestaan van de geiuidsbanden- installatie in het Witte Huis voor het eerst onthulde, waren de opnamen van zeer hoog ge halte. Maar president Nixon omschreef het systeem, zater dag een week geleden als goedkoop" en „allesbehalve een Apollo-systeem". MADRID (RTR) De twee Spaanse missionarissen, die na hun vrijlating zijn uitgewezen uit Mozambique, hebben na terugkeer in Spanje verklaard dat hun medegevangenen ge folterd werden. Tevens beves tigen ze dat ze beschikken over bewijsmateriaal voor vier massamoorden in het gebied van Mucumbura in de provin cie Tete in Mozambique. De paters, Martin Hernandez en Alfonso Valverde Leon van de orde van de paters van Burgos, zaten sinds januari 1972 gevangen in de Mozambi- kaanse hoofdstad Lourenco Marques op verdenking van samenwerking met het Freli- mo, de Afrikaanse bevrij dingsbeweging. Ze zijn vrijge laten onder een algemene am nestie, die enkele weken gele den in Portugal werd afgekon digd. Zondag arriveerden ze per vliegtuig uit Lourenco Marques in Madrid. Pater Valverde zei over de toesland in de Cahaba-gevan- genis in Lourenco Marques: „In juni van dit jaar zaten zo'n 400 gevangenen voor drie of vier dagen opgesloten in hun cellen en toen begonnen de ondervragingen. Sommigen werden gemarteld tot ze „be kenden" ais ze dat niet deden kregen ze acht dagen lang geen voedsel". Hij noemde het voorbeeld van een Afrikaanse gevange ne, die ze alleen als „Pedro" kenden, die op zekere dag nauwelijks in staat was met hen te praten, omdat hij al negen dagen geen eten of drinken had gehad. Valverde wilde protesteren bij de ge vangenisdirecteur, maar kreeg te horen dat deze aan griep ieed. Toen begon hij een tweedaagse hongerstaking om de aandacht op het geval Pe dro te vestigen. De volgende dag kreeg Pedro voedsel en iets te drinken. Een andere mede gevangene, naar ze veronderstellen een arts uit Jamaica, had twee en een half jaar opgesloten geze ten in een cel zonder raam en zonder bed. Hij werd gelijk met de missionarissen vrijge laten. Zelf waren de priesters niet slecht behandeld. Ze mochten twee uur per dag uit hun cel. Hun voedsel was goed en de behandeling was menselijk, zo zeiden ze. Er waren drie cate gorieën voedsel een voor Afrikaanse gevangenen, een voor blanke gevangenen en de beste voor de blanke missiona rissen. De twee missionarissen had den respectievelijk twee een drie jaar doorgebracht op de missiepost in Mucumbura. Ze werden op 2 januari 1972 in Rhodesië aangehouden, waar ze met vrienden op vakantie waren. Rhodesië leverde de paters toen uit aan Mozambique. Over de gemelde massamoor den in Mozambique zeiden de missionarissen dat ze daar niet zeli ooggetuige van waren ge weest. Maar ze hadden wel de begrafenisplechtigheid vor de slachtoffers gehouden. De vier gebeurtenissen deden zich voor in mei, september, okto ber en november 1971. In to taal werden ongeveer 100 mensen vermoord. Ze vertel den dat ze iedere keer 700 kin. per motorfiets hadden af gelegd om de bisschop van Tete, die provinciaal gouver neur en het hoofd van de poli tie iu te lichten. Toen ze gear resteerd werden had de politie niet een vraag gesteld over de massamoorden. Bij twee van de vier rnoord- partijen waren volgens de Spaanse missionarissen zowel Portugese als Rhodesisclie troepen betrokken. Naar hun schatting zijn in Mozambique nu ongeveer 2000 politieke gevangenen, allen Afrikanen. Er zijn geen missi onarissen meer in de gevange nis. In Mozambique werken nog 12 Spaanse missionaris sen.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1973 | | pagina 17