Vijf hennen ontdekken de ware held
EEN RIVAAL VOOR PIERRE
Italië: politiek merkwaardig stabiel
Vs V '2t
REGERING-RUMOR ZIT NOG ALTIJD VAST IN HET ZADEL
Oliecrisis ontketent golf van sympathie in Duitsland
J9
7' i?.
Zondagsrijverbod
zal tot
frustraties leiden
Kleine
stem
Een vos
Haardkleedje
o!
DE BLOEMEN
MEISJES IN
DINTELOORD
LIRES
NENN1
NEDERLAND MAAKTE VAN AUTOLOZE ZONDAG EEN HAPPENING
Steen
DR. IR. H. KOLKMAN:
Irritatie
Woensdag 7 november 1973
Het begon al verwarrend op
die bewuste zaterdagmorgen.
Pierre, de haan van het kip
penhok, werd om 10.00 u. pas
wakker en rende zo snel hij
kon naar buiten, om alsnog
„kukeleku" te roepen. Het
was echter al te laat. De baas
was al druk bezig met allerlei
karweitjes op te knappen, die
hij gewoonlijk voor de zater
dag bewaarde.
Zich diep schamend over
deze nalatigheid stel je
voor: een haan die vier uur te
laat kraait trok Pierre zich
terug in het kippenhok. Daar
werd hij opgewacht door An
toinette, één van de vijf hen
nen, die het kippenhok be
volkten. Zij kakelde misprij
zend: ,",Was je alweer te laat?
Het is me wat moois. Da's nou
al de derde keer van de
week".
Suzanne, een gezellig-dikke
hen, kéék niet eens meer naar
„zo'n slappe haan". „Wat is
dat nou toch voor een haan",
zei ze tegen Marlène, „vroeger
was hij jong en energiek,
maar tegen voordig. Tegen
woordig verslaapt hij zich drie
keer per week; hij is zo kip
pig, dat hij elk moment over
de drempel struikelt en met
zijn bek in de voederbak
kwakt en ga zo maar door".
„Ja", beaamde Marlène, een
oude roodbruine kip, „ik wou
dat er maar eens een nieuwe
haan op de proppen kwam,
hoor, want die daar is volko
men versleten". En bij deze
woorden knikte zij in de rich
ting van Pierre, die zich ter
dege bewust van zijn sterk
verminderde populariteit on
der de hennen, diep zat te
schamen in een hoekje van
het kippenhok. Toen kwamen
Francoise en Charlotte, de
twee Barneveldtse raskippen
binnengewaggeld. „Hé", zei
Francoise tegen Pierre, „waar
om heb jij om 6 uur niet
gekraaid"?
„O", hoonde Charlotte, „dat
hoopje veren heeft zich zeker
weer eens verslapen". Na deze
woorden gingen ze alle vijf,
Francoise, Charlotte, Marlène,
Antoinette en Suzanne naar
buiten voor een ochtendwan
delingetje over het erf.
Maar om II uur Draent de
baas van het kippenhok, een
rijke veeboer met vele knech
ten, de hele boerderij in op
schudding. Vooral de vijf hen
nen waren vreselijk enthousi
ast, want de goede man, die
ook wel in de gaten had dat
Pierre voor de kippen had af
gedaan en die dringend verle
gen zat om jonge kuikens ..zet
te 'n nieuwe vitale haan in het
kippenhok. En wat voor een
haan. Niet zo maar een „bij-
aankoop-van-twee-stuks-één-
exemplaar-kado" haan, maar
een hele mooie. Hij had prach
tige veren en een snavel..om
te zoenen.
„Da's pas een, haan", fluis
terde Francoise verrukt. „Ja",
beaamde Charlotte eveneens
fluisterend, „die heeft stijl,
persoonlijkheid en een pracht
stuk van een kam; dat moet
een rashaan zijn". „En wat
een ogen", jubelde Suzanne
binnensbeks, „zo mooi groen,
ohhh, zo mooi groen. Een haan
met zulke ogen kan eenvoudig
niet zo kippig zijn als Pier
re".
Daarna stelde de haan zich
voor: „Aangenaam kennis te
maken, dames", zei. hij met
een stem, die Antoinette een
flauwte deed krijgen van lou
ter geluk", mijn naam is
Louis".
„Wat een naam, wat een
naam", zuchtte Marlène ont
roerd, „en wat een haan, wat
een haan".
Toen begonnen alle hennen
opgewonden door elkaar heen
te kakelen en probeerden zo
veel mogelijk Louis' aandacht
te trekken. Zij vroegen hem
naar zijn afkomst en ook
hoe onbescheiden naar zijn
leeftijd. Onmiddellijk vuurde
de haan tal van heldendaden
op de kippen af, waarvan An
toinette, die net met veel wa
ter was bijgebracht, opnieuw
van haar stokje ging. Eens
klaps was iedere hen gek op
Louis geworden. Suzanne lak
te haar nagels alleen voor hem
weliswaar met tomatenket
chup, die zij uit de boerderij
keuken had „geleend", maar
dat zag je toch niet en liet
die nagels ook duidelijk aan
Louis zien. Antoinette daaren
tegen bezette iedere keer op
nieuw de plaats aan de rech
terkant van Louis alsof hi]
haar echtgenoot reeds was. En
Marlène lichtte af en toe
schalks haar staart op, als ze
de haan passeerde. Francoise
en Charlotte tenslotte maakten
van Iedere gelegenheid ge
bruik om met hun afkomst te
pronken.
sill-zffiÖisL., liii-.mw1 .'.aofliSLiüwa-
Erica Kieboom, Sas van Gent, 10 jaar.
*Awol ■tGAot»,
Toen viel ïangzamernand de
nacnt. Om zes uur gingen de
kippen op stok, dat wil zeg
gen: Pierre moest maar op de
grond slapen, want Louis had
zijn plaatsje op de stok ook al
afgepikt. Midden in de nacht
werd Pierre plotseling wak
ker. Hij wist eerst zelf niet
waarvan. Maar toen bemerkte
hij, dat er een duistere figuur
rond het kippenhok sloop;
héél zachtjes en zo voorzichtig
alsof hij op eieren liep begaf
Pierre zich naar het ruitje van
het slaaphok. Toen zag hij, dat
de figuur bestond uit een
slank lichaam met vier korte
pootjes, een dikke, harige
staart en twee spitse oortjes,
kortom: een vos. De grootste
kippendief ter wereld, waar
voor de jongste kuikentjes al
vrezen!!
De vos zocht blijkbaar een
ingang. Hij deed dit zo zacht
jes, dat zelfs Louis en de hen
nen gewoon doorsliepen. „Dit
is mijn kans", dacht Pierre
opeens, „nu kan ik laten zien,
dat ik nog lang niet versleten
ben".
En na eventjes te hebben
nagedacht, rijpte er een plan
in zijn kippekop. Om dat plan
te kunnen verwezenlijken had
hij iets met een scherpe rand
nodig. Plotseling viel zijn blik
op de voederbak. Met de in
spanning van al zijn kippe-
krachten sleurde Pierre de
etensbak naar het kleine
deurtje waardoor de kippen
altijd naar buiten^ kropen.
Zonder ook maar één klein
geluidje te maken zette hij het
deurtje op een kiertje en
sjouwde het onding op de bo
venkant van de deur. Zo lenig
als een kuiken tippelde hij
door de kier naar buiten en
ging daar luid staan kraaien.
De vos die eerst voorzichtig
rond de kippenren sloop, ren
de nu in vole vaart op onze
haan af. Maar Pierre ook
niet van gisteren glipte met
de roekeloosheid van een no
zemkip door de spleet weer
terug naar binnen. Omdat de
vos geen flauw idee had waar
om „die rare haan nou toch zo
moeilijk deed", holde de kip-
pendief, het deurtje wijd
opengooiend, het hok in. Met
een geweldige dreun viel de
rand van de voederbak precies
op de nek van de bruine
moordenaar, die daarna met
een diepe zucht deze wereld
voorlopig verliet. Door het la
waai, dat de vallende etensbak
maakte, waren Louis en de
vijf hennen óók wakker ge
worden. Met stomme verba
zing en van schrik uitpuilende
ogen keken zij van Pierre
naar de voederbak, van de
voederbak naar de gevelde vos
en van de gevelde vos naar
Pierre, die als een overwin
nende gladiator naast de kip
pendief stond. Dit duurde drie
seconden. Toen sprong Louis
hevig fladderend van zijn stok
af en vloog met een angstige
schreeuw het kippenhok uit.
Daar bleef hij op een paal, die
tien meter van het hok ver
wijderd was, zitten wachten,
tot de hennen óók uit het kip
penhok zouden vluchten. Maar
dat viel tegen. Want de hen
nen hadden direct door dat er
van de vos voorlopig niets
meer te vrezen viel en keken
verwonderd toe hoe die „dap
pere" Louis als een angstig
kuiken naar buiten vluchtte.
Toen begrepen zij, dat al die
heldendaden van Louis maar
opschepperij waren geweest
en dat de enige, werkelijk
dappere haan nog altijd Pierre
was.
Pierre, die dolgelukkig
was, dat de hennen nu weer
alle aandacht aan hem be
steedden, vond het toch zijn
plicht om de vos vrij te laten
en hij sleepte het bruine geval
naar buiten alsof het een
haardkleedje was. Vlakbij de
paal waarop Louis zat te sid
deren liet hij zijn jachttrofee
liggen, zodat Louis' hart bijna
stil stond van schrik. „O, wat
edelmoedig om die vos toch
vrij te laten", zuchtte Marlène
toen Pierre het hok weer bin
nenkwam. „En wat is-ie sterk;
zelfs zo sterk, dat hij een vos
kon vellen", prees Suzanne.
„En zo bescheiden" jubelde
Charlotte verheerlijkt.
„Je bent geweldig, Pierre",
vleide Francoise, en er heel
stilletjes achteraan: „en on
weerstaanbaar". „Ja", beaam
de Charlotte zacht, „Pierre is
toch nog steeds onze eigen lie
ve dappere haan, hé Pierre"?
Zo stond Pierre weer in het
volle licht der belangstelling.
En Louis? Die heeft in zijn
leven nog nooit zo hard ge
rend als die nacht...toen de vos
bijkwam.!! A.D.R.
Z .*7
6' *5 J1* *72
«3 si '13
.ZO
36
'Zi
ZZ
26. ,'ZZ
25
27 '2H
\W/,,
7&LK-
Als je de cijfers 1 tot en met 56 met elkaar verbindt, zie je met oei imp uu
bloemen besproeit.
mun ae
Toen ze geboren werden
hadden ze bloemehaartjes. En
vanzelfsprekend kregen ze ook
jurkjes van bloemen aan, en
ook kousjes en schoentjes van
bloemen. Een notedop met la
kentjes zo rood als bloemetjes,
en dekentjes zo geel als narcis
sen was hun bed.
Hun ogen waren zo blauw
als korenbloempjes, hun
mondjes zijn zo rood als de
tulpen.
Op een dag toen ze weer
van die leuke bloempjes aan-
het plukken waren kwamen ze
een politieman tegen en die
vroeg wat doen jullie daar?
Zij antwoorden; wij plukken
bloemetjes meneer!
Weten jullie dan niet dat
dat verboden is? Komen jullie
maai- eens mee naar het politie
bureau dam leren jullie het
wel af bloemen te vernielen.
M.m.m. maar mijnheer! wij
veirnielen geen bloemen wij
verzorgen ze zacht en teer.
Ja ja dat smoesje kennen wij
allang. Dus komen jullie maar
eens mee. Maar wat een ge
luk, daar kwam juist de moe
der aan en zei, meneer de agent
wat hebben ze gedaan? Ze
waren bloemen aan het vernie
len mevrouw. Maar agent dat
doen zij niet, ze waren de
boemen aan het verzorgen.
O dan is het goed zegt de
agent neem ze dan maar mee
naar huis.
En zo liep het nog goed
af.
En nu gaan we eindigen en
weten jullie wat meer over de
bloemenmeisjes van Dintel-
oord.
Marianne de Jongh en Adriën-
ne de Bruyn, Dinteloord.
eindredactie
rieja van aart
Deze week vinden jullie*
in de Kleine Stem een heel"
goed verhaal, dat een 15-n
jarige jongen uit KortgeneB
ons stuurde. Verder tweejj
tekeningen van de zusjes^
Kieboom, een leuk verhaal- B
tje over de Bloemenmeisjes J
van Dinteloord en een puz-H
zei. B
Rose-Marie Kieboom, Sas van Gent, 12 jaar.
(Van onze correspondent)
ROME De eerste honderd dagen van de Italiaanse re
gering Rumor zjjn afgeteld, maar het lijkt er bij lange na
nog niet op, dat daarmee tevens de laatste dagen van dit
kabinet geteld zijn. Ondanks gigantische problemen maakt
Italië een merkwaardig stabiele politieke fase door.
De zeer gebruikelijke opposi
tie is tot op heden opvallend
mild geweest, waarbij natuur
lijk rekening moet worden ge
houden met het feit dat de
hitte van de lange zomer zelfs
de levendigheid van de Itali
aanse politici tempert.
Met het vallen der bladeren
stijgt die politieke activiteit.
Maar dat neemt toch niet weg,
dat de regering Rumor nog
altijd vast in het zadel zit.
In het algemeen is gunstig ge
oordeeld over de eerste ingre
pen van dit kabinet om de
RUMOR.
inflatie in Italië te bestrijden.
Daartoe werden in juli de
prijzen van een groot aantal
eerste levensbehoeften radi
caal aan banden gelegd voor
drie maanden. Die periode is
deze week verstreken, en niet
helemaal zonder vrees voor
een plotseling oplopen van alle
prijzen heeft de regering dat
moment zien naderen.
Het is gelukkig voor de econo
mische toestand in Italië niet
tot een prijsuitbarsting geko
men. Prijzen liggen weliswaar
niet meer zo strikt aan ban
den, maar ze blijven wel on
der controle.
De meeste Italiaanse kabinet
ten worden beoordeeld naar
mate hun inspanningen voor
een verbetering van de natio
nale economie, meer in het
bijzonder voor het midden en
zuiden van het land.
De recente choleraepidemie in
Italië heeft voor de betrokken
gebieden de achteraf gunstige
meevaller dat de regering zich
nog meer bewust ls geworden
van de noodzaak om dit bijna
armlastige deel van het land
op te vijzelen.
Een zaak waarmee bakken voi
lires gemoeid zullen zijn, maar
'n zaak waarin Italië niet hele
maal alleen staat.
President Leone, deze weeK
opgewekt teruggekeerd van
een lange toernee door Neder
land, Luxemburg en België,
heeft de Beneluxstaten
vooral bezocht om er mede
werking te krijgen voor de
ontwikkelingspolitiek die in
Italië gevoerd wordt ten aan
zien van de minder bedeelde
regio's.
Niet alle EEG-partners en
met name Nederland— zijn
erg enthousiast over die zoge
naamde regionale politiek.
Maar het is begrijpelijk dat
Italië dolgraag uit de gemeen
schappelijke Europese kas put
om 7,uid-Ttalië op hoger peil te
brengen
Leone heeft onvermoeid, dag
ln, dag uit, gesproken over de
noodzaak tot meer samenwer
king in Europa en hij heeft
doorlopend herhaald dat Italië
daarin volwaardig moet mee
spelen.
President Leone kreeg boven
dien van dat „moeilijke" Ne
derland de toezegging dat van
die zijde medewerking zal ko
men ten aanzien van die zoge
naamde regionale politiek. En
dat beschouwen de Italianen
als een succes.
In kringen van de president
en van de pers is men duide
lijk tevreden over de reis van
Leone. Er is veel gesproken
over de Europese politiek; er
was in alle drie bezochte lan
den een willig oor, een narte-
lijke ontvangst.
Secondair daarbij is dat ver
scheidene Italiaanse journalis
ten het verschil in stijl en
protocol opmerkten tussen het
voor hun begrippen ouderwets
aandoende protocol bij Neder
land en de ongedwongen har
telijkheid in Luxemburg.
Maar iedereen is tevreden met
het feit dat mevrouw Leone
overal gezien werd als een erg
charmante, lieftallige vrouw.
Voor de tienduizenden Italia
nen die in België en Luxem
burg wonen en werken was
het bezoek van hun president
een evenement.
Rumor, de voorzitter van de
Italiaanse ministerraad, heeft
Leone bij zijn terugkeer in
het eigen land in optimistische
bewoordingen kunnen begroe
ten. Zijn kabinet bevindt zich
nog steeds vast op koers in rus
tig vaarwater, de gebruike
lijke strubbelingen met de
vakbonden bijvoorbeeld daar
gelaten.
In de afgeloen dagen kreeg
de centrum-linkse regering
een extra duwtje in de rug,
omdat de meeregerende socia
listen op hun partijcongres
zich met grote meerderheid
achter partijsecretaris De Mar-
tino en diens politieke lijn
schaarde.
De socialisten, sinds enkele
dagen weer onder het voorzit
terschap van hun bijna legen
darische 82-jarige vaandeldra
ger Pietro Nenni, hernieuwden
hun vertrouwen in het zitten
de kabinet.
Ondanks blijvende verschillen
van mening over een aantal
zaken, met name abortus en
scheiding. Datzelfde geldt ten
aanzien van de communisten
in Italië. Hun leider Berlinguer
verklaarde opnieuw, dat het
voor zijn partij niet langer
voldoende is om een meerder
heid van 51 procent te ver
krijgen en alleen op de arbei
dersklasse te bouwen. Er
hangt een opvallend vriende
lijke sfeer tussen de grootste
partijen in Italië, er wordt
meer dan ooit gesproken over
een eendrachtige samenwer
king in het belang van het
land.
(Van onze correspondent)
BONN Zelfs koningin Ju
liana lukte het twee jaar ge
leden bij haar bezoek, ondanks
al haar populariteit, niet de
welwillende aandacht van de
Westduitse publiciteitsmedia
ook maar bij benadering zo
sterk te trekken.
Thans wemelt het op de
beeldbuizen van idyllische
plaatjes uit Nederland, de ra-
diolijnen lopen roodgloeiend
en sinds de overstroming van
Zeeland in 1953 wijdde de ge
schreven journalistiek niet
meer zulke grote koppen aan
het Lage Landje, dat onder
zeewater bedolven en van
benzine verstoken dreigt te
worden, mits men niet de
meest 'rigoreuze maatregelen
neemt.
De oliecrisis ontketende ondei
de Duitse burgers plotseling
een golf van warm aandoende
sympathie voor Nederland, die
op zichzelf al in staat lijkt te
zijn energie te sparen. Hoe
zeer het journalistieke metier
hiertoe ook verleidt: voor de
Duitse kranten was het nlet
de lust aan sensatie hun lezers
het wel en wee van Nederland
onder grote koppen voor te
schotelen.
Nieuwsgierigheid speelde ook
een rol, naast medeleven,
maar er was geen persorgaan
dat zijn lezers de verrassende
ontdekking onthield, dat het
wel het wee sterk overheerste.
Niet dat het nu per se een
onbewolkt genoegen genoemd
wordt een dag lang geheelont
houding van zijn dierbaarste
bezit te plegen, maar de Ne
derlander maakte van de nood
een deugd, omdat hij over
prachtige karaktereigenschap
pen beschikt, die men bij an
dere volkeren lang niet altijd
vindt, zoals de „Süddeutsche
Zeitung" bewonderend consta
teert
Nederland functioneerde de
autovrije zondag tot een hap
pening om, zo schreef het
blad, en Amsterdam bood het
beeld van een open-air festi
val, zodat het rijverbod wel
een geraffineerde uitvinding
van de vrijetijdsindustrie leek
te zijn.
Men hoeft verder geen namen
van kranten meer te citeren,
want allen loven de Neder
landse houding nagenoeg in
gelijkluidende bewoordingen.
„Deze gelijkmoedigheid is
verbazingwekkend en even
frappant is de discipline,
waarmee de Nederlanders
vrijwillig gehoor geven aan ae
oproep niet harder dan 1U0
kilometer te rijden". En el
ders: „Met dezelfde trots,
waarmee de Nederlanders het
de Duitse bezetters onder de
oorlog zo moeilijk maakten
willen zij nu laten zien, dat
zij er zich niet onder laten
krijgen".
Zelfs de Duitse correspondente
in Den Haag, wier voorruit
zondag met een steen en een
zachtere klodder bekogeld
werd, kan geen enkele wrok
tegen de Nederlanders koeste
ren. In haar bericht naar huis
vertelde zij het logisch te vin
den, dat ook buitenlanders so
lidair moeten zijn met dit
volk. dat zoveel gevoel voor
gemeenschappelijkheid weet
op te brengen.
Met ons jubelen de Duitsers,
dat de autovrije zondag ook
een psychologisch succes ge
worden is; als een dag, waar
op de familie-idylle nieuwe
impulsen kreeg, het gevoel
voor avontuur vibreerde en de
fantasie bevleugend werd,
maar het werd ook een dag,
die de Duitsers zich ter harte
namen om een terugblik in
het verleden te werpen.
Per saldo is de staat Israël een
oorlogskind, dat door de Duit
se massamoord in de wereld
gezet werd en daarom is het
iogiseft, zo mijmerde de
„Frankfurter Allgemeine" ern
stig dat oudere sentimenten de
kop opsteken.
Het was een dag vol van pri
meurs: voor de eerste keer in
hun leven reden er heel wat
Duitsers m een Nederlandse
auto rond. Zij hadden hem ge
ruild tegen hun eigen wagen,
waarin zich Nederlandse fami
lieleden of kennissen straffe
loos door de autovrije zondag
konden voortbewegen. Niet
door iedereen werd deze over
de grenzen reikende solidari
teit echter even hoog geappre
cieerd, zoals een Duitse jour
nalist het ook betreurde, dat
een nationale gewoonte aan
het algemeen belang opgeof
ferd moest worden: 's avonds
kan men niet meer naar bin
nen kijken om de smaakvolle
kamers te zien, want iedereen
trekt de gordijnen dicht om
energie te sparen. Alleen de
lichte meisjes op de Zeedijk,
zo merkte een journalist op,
voldeden niet aan het verzoek,
maar uiteraard moeten zij re
clame maken voor hun zaak.
MAASTRICHT-ROTTER
DAM Als de autovrije
zondag in de komende maan
den gewoonte gaat worden,
kan dat bij veel automobilis
ten tot frustraties leiden. Dat
is de mening van dr. ir. H. J.
Kolkman, directeur van het
psychologisch instituut voor
de verkeersveiligheid in Rot
terdam.
Dat het met die frustatie nu
nog niet zo'n vaart zal lopen
verklaart de heer Kolkman
ondermeer uit het feit, dat
de winter voor de deur staat
en er nog maar één autoloze
zondag is geweest. „Vooral
van mensen, die vrijwel uit
sluitend op zondag rijden zijn
het voorjaar en de zomer,
met vakanties, veel belang
rijker. In zulke gevallen zal
een autoloze zondag tot span
ningen in gezinnen leiden",
aldus de her Kolkman.
Volgens hem zal er gezocht
moeten worden naar alterna
tieve vrijetijdsbestedingen
op zondagen. „Eigenlijk kan
ieder die nog niet bejaard is
van de fiets gebruik maken.
Mensen die nu bijvoorbeeld
met hun auto naar ban volks
tuintje gaan, kunnen na
tuurlijs even goed de fiets
pakken Daarnaast komt er
op zondagen misschien tijd
vrij voer doe het zelf-werk",
zo zegt de heer Kolkman.
De autoloze zondag heeft
naar de mening van dr.
Kolkman zonder twijfel in
vloed op de verkeersveilig
heid en het gedrag van ve
len. Volgens hem zal het niet
moger. rijden, terwijl toch
een auto voor de deur staat,
langzaan maar zeker tot irri
taties leiden. Het zou kunnen
betekenen dat veel huis
vrouwen een moeilijke tijo
„egemoet gaan, met name or
zondag De duur van het rij
vet bod op zondagen zal bij
de opheffing ervan duidelijk
van invloed zijn or de ver
keersveiligheid en het weg
gedrag „Als het een half
jaar gaai duren, voorzie ik
bij een opheffing van het
zondagse rijverbod een ster
ke toename van verkeerson
gelukken. Zonder meer kan
worder gesteld dat na een
periooe van een half jaar de
mensen weer aan de auto en
het verkeer moeten wennen.
Het aantal schadegevallen zal
dan toenemen. Als men weer
eenmaai aan het verkeer is
gewend zal de situatie weer
intreden, zoals die was voor
de invoering van de autoloze
zondagen", aldus de heer
Kolkman.
Voorlopig zullen veel gezin
nen, die anders zondag de
auto gebruikten voor familie
bezoek oi gewoon een ritje,
nu mser gezelligheid in de
huiselijke kring zoeken.
„Vooriopig want na enige
tijd komt toch ook daar de
irritatie De automobilisten,
die dagelijks rijden en daar
om eerder geneigd zijn de
auto op zondag te laten
staan, zullen ook voorlopig
niet rouwig zijn om het rij
verbod. Maar als het lang
gaat duren, zullen ook zij
wrevelig worden. Het is nu
eenmaal nie. anders. De auto
neemr eer vaak centrale
plaats ir'aldus dr. Kolk
man.
volgens nem getuigt Neder
land op het ogenblik van
voldoende burgerzin om de
autoloze zondag te dragen.
„Niemand zal de schuld wil
len afschuiven naar de rege
ring naar Den Uyl of Van
der Stuel Hooguit zal er bin
nenskamers worden geschol
den op dt Arabische landen.
Men «let over het algemeen
wei de redelijkheid van het
rljverb.x; in De hele bevol
king ll.tdt er namelijk on
der" zegt dr Kolkman. Voor
•te komende autovrije zonda
gen ziet hij duidelijk een
belangrijker wordende func-
'ie voor het openbaar ver
voer zoals trams, bus en
trein Dat in het afgelopen
weeke'nde minder gebruik
werd gemaakt van taxi's dan
was voorzien, ligt volgens dr.
Kolkmsr aan de prijzen.
Taxi's ziip in Nederland zo
ontzettend duur" aldus dr.
•CotKman
