HEIKANTSE MUZIKANTEN
MAKEN ERNST VAN HOBBY
stad
streék
Tekst:
Ton Verlinden
(Van een onzer
verslaggevers)
HEIKANT UH het vere
nigingsgebouw dringen flarden
van harmoniemuziek door tot
op de donkere straat. Buiten
waait een ijzige wind. Door de
spleten in de gordijnen voor
het gebouwtje valt het licht
van neon. Binnen houdt de
verwarming de temperatuur
op een behaaglijk niveau. In
de grote zaal zitten ze; de
mannen van de Heikantse mu
ziekvereniging. Op harde stoe
len met de instrumenten aan
de mond, gegroepeerd rond de
dirigent, annex directeur.
Tijdens de repetitie is er
,8600 tijd voor een ontspannen
glimlach of een rake opmer
king, waar hartelijk om gela-
ohen wordt. Er moet keihard
gewerkt worden, vooral als er
een concours voor de deur
staalt. DaaT ontkom je niet aan.
Vooral niet als je je wilt
handhaven in de hoogste regi
onen van de afdeling, waarin
je speelt. „Stop, stop", roept
de directeur Pilaet. Abrupt
wordt het muziekstuk afgebro
ken, maar ergens dn de groep
muzikanten reutelt een onwil
lig instrument nog na. De di
recteur geeft enkele aanwij
zingen. Voor een leek lijkt het
koeterwaals, maar de muzi
kanten luisteren belangstel
lend en weten precies wat hun
muzikale leider bedoelt. „Al-
lez", zegt hij, terwijl zijn ar
men gebarend de lucht in
gaan. „We proberen het nog
eens". Weldra is de zaal ge
vuld met de warme klanken
van hairmoniemuziek. De fun
dering dreunt onder het ge
wéld. „Zo was het beter',
zucht directeur Pilaet na de
herhaling. „Goed zo mannen-
Nu moet je daar en daar nog
eens op letten", klinkt de stem
van de directeur weer. Om
aan te tonen wart hij bedoelt
neuriet hij een stuk muziek
voor. „Lalalala", gaat het met
stemverheffing. De muzikan
ten luisteren en weten precies
hoe het nu moet.
De instrumenten worden
weer in aanslag gebracht en
de repetitie gaat verder. „Het
is een geweldig fijn korps",
vertelt voorzitter R. Martinet
tussen twee noten door. Hij
wordt gesteund door een en
thousiast bestuur, dat kosten
noéh moeite spaart om het ge
zelschap overal tot zijn recht
te laten komen.
De Heikantse muzikanten
leiden een actief leven, want
ze laten geen gelegenheid
voorbij gaan om activiteiten
her en der verspreid muzikaal
op te luisteren. „Awel", ver
telt een vain die muzikanten,
,4k doe dit al erg lang en nog
steeds met heel veel plezier".
Als er eem concours op touw
is, dan is diat meteen te mer
ken aan d-e repetities. Meestal
slaan de leden van het korps
er in die tijd van voo"berex-
dimg geen een over en als er
al een muzikant op het appel
ontbreekt, kun je er donder op
zeggen, dat hij ziek is. Voor
zitter R. Martinet beaamt, dat
het hard werken is. Heel hard
werken. Maar het Heikantse
korps weet zieh gesteund door
de sympathie van de bevol
king. die regelmatig tot uit
drukking komt in de gulle
hand, waarmee gegeven wordt,
als het gezelschap weer voor
hoge kasten staat. Heikant zou
zijn harmonie niet grag mis
sen. Het korps brengt van tij
tot tijd leven in de brouwerij
en dat is het juist, waaraan in
deze tijd eigenlijk- iedereen
wel behoefte heeft.
R- Martiniet: „Nee, ik geloof
niet, dat muziekverenigingen
geen toekomst meer hebben-
Voor ons zijn er althans geen
problemen. Het kost wel een
hoop geld om zo'n vereniging
in stand te h'ouden, m-aar aan
belangstelling ontbreekt het
bepaald niet. We hebben heel
wat jooge leden, die nog in
opleiding zijn. Dart opent voor
de toekomst aardige perspec
tieven".
Voorlopig zitten de Heikant
se muzikanten overigens niet
„lil. Een aamtal. weken geleden
zijn ze op een bandsconcours
in Etten-Leur gepromoveerd
van de tweede naar de eerste
klas en in januari krijgen ze
weer de kans hun krachten te
beproeven op het Rrabants-
Zeeuws kampioenschap in
Rosmalen.
Voorzitter René Martinet
volgt de verrichtingen van
,zijn" mannen met trots en
meit hem ook de overige be
stuursleden Michel van Vlier-
berghe, Douis Ferket, Joos de
Rechter, Robert Peersma/n,
Sjors van Remortal, Fons
Weemaes, Piet Vglent, Sjarel
van Boute en natuurlijk ook
directeur Gustaaf Pilaet. Als
ze in Rosmalen winnen valt er
iets te vieren. En ook dat kun
nen ze, daar ito Heikant.
