SCHOENEN-INCIDENT
ROND MARK SPITZ
SCHARN
MÜNCHEN
ROUTINE-
Worstelaar
Barend Kops
heeft geen
KOKEN
WACHT
AF
zorgen meer
NUMMER
Vreugde en verdriet
lagen dicht bijeen
BAAN-
PLOEG
BEKEND
Zwemtop: vooruitgang
maar ook weer achter
sport
münchen
münchen HeÏn GROOTHUIS
Vrijdag 1 september 1972
MüNCHEN Mark Spitz, de
Amerikaanse zwemreus, lijkt
de dans te ontspringen. Door
dat Spitz tijdens één van de
huldigingen plotseling met een
sportschoen van een zeer be
kend merk begon te zwaaien,
dreigde er in de olympische
wereld, opnieuw een zeer
moeilijke zaak te ontstaan.
Rusland diende de eis in, dat
Spitz uit het zwemtoernooi
zou worden gestoten en ook
zijn medailles moest inleveren,
omdat hij reclame had ge
maakt.
v
Gistermiddag werd voorlopig
de zaak in de doofpot gestopt,
nadat de Amerikaanse Olympi
sche delegatie en Mark Spitz
zelf bij het IOC de verklaring
hadden afgelegd, dat totaal
geen opzet in het spel was ge
weest.
Spitz: „Het waren bijzonder
oude schoenen en ik nam ze
mee omdat ik de vorige keer
tijdens de zogenaamde ere-
ronde ergens in was gestapt.
Dat risico wilde ik nu niet lo
pen en daarom had ik die
schoenen bij me. Dat ik naar
het publiek heb gezwaaid met
die schoen in mijn hand was
een toeval. Daarnaast wist ik
natuurlijk ook niet, dat de te
levisie camera's op me waren
gericht".
'zïfMBaScra
De Amerikaan Mark Spitz en de schoenen.
München
MüNCHEN. Haico Scharn lijkt de Olympische Spelen
af te giaan doen als een routinenummer.
De Arnhemse atleet, die pas volgende
week donderdag in de series van de
1500 meter uitkomt, beweegt zich bij
zonder ontspannen door het Olympische
dorp. „Waar zal ik me druk over ma
ken. Ik probeer zoveel mogelijk in mijn
dagelijks leefpatroon te blijven.
door;
men.
MüNCHEN Ben Koken
vindt, dat het parcours voor de
individuele wegwedstrijd, die 6
september wordt verreden,
hem uitstekend ligt. „We zijn
er twee keer geweest", aldus
de coureur uit Grevenbicht.
„Er zitten twee lastige stukjes
in. Ze zijn niet zo lang, maar
toch kan het wel eens beslis
send zijn. Het zijn toch acht
ronden. Dus er moet heel wat
geklommen worden".
En dat klimmen ligt de Lim
burger bijzonder goed, maar
of hij ook inigezet wordt, weet
Koken nog niet. Daarover valt
de beslissing pas aan het eind
van de week, ails Middelink de
ploeg bekendmaakt. Koken:
„Je hebt altijd hoop, maar de
kansen zijn natuurlijk wel wat
minder geworden niu de 100
km-ploeg zo fantastisch heeft
gereden. Van die ploeg zullen
toch twee of drie meedoen aan
de individuele wedstrijd. Twee
ds wel het minimum".
Als hij niet wordt gekozen,
legt Koken zich daar zonder
meer bij neer. Koken: „Meneer
Middelink weet het beste wie
er geschikt zijn voor de wed
strijd. Als hij me ndet in de
ploeg zou opnemen, schik ik
me daarin".
Als hij inderdaad naast de bak
zou vallen, vindt Koken het
dan ndet zonde van de tijd die
hij in zijn Olympisch avontuur
heeft gestoken „Nee", zegt
Koken beslist, „ik heb het er
wel voor over. Olympische
Spelen maak je misschien
nooit meer mee. Ik heb het
hier fantastisch naar m'n zin.
Ik had het me nooit kunnen
voorstellen. Je hoeft maar te
kikken en je hebt het", aidus
de 22-jarige landbouwer.
k
„Het is te hopen dat ze niet
met aanpassingsmoeilijkheden
krijgen te kampen. Want ai die
toestanden hier, doen je in eer
ste instantie toch wel wat. La
ter ga je de zaak wat anders
bekijken. Raak je ook een
beetje vertrouwd met de leef-
en werkgewoonten van b.v. de
deelnemers uit de Afrikaanse
landen. Maar in eerste instan
tie kijk je toch wel je ogen
uit", zegt de Arnhemmer die
onmiddellijk de aandacht ves
tigt op een aantal Zuidameri
kanen die met grote Mexicaan
se hoeden op en met tamboe
rijnen en bongo's in de hand
voor wat folkloristische sfeer
zorgen. „Kijk, als je niet goed
oppast, maken dergelijke situa
ties je stapelgek".
De Nederlandse ploeg, die vlak
tegenover een vijftien verdie
pingen hoge flat van o.a. de
afvaardiging van Maleisië is
ondergebracht, maakte gister
morgen vroeg ook kennis met
b.v. de „straf-expeditie" van
een lid van de voetbalploeg
van Maleisië.
Omstreeks half acht was er
een ontstellende herrie voor de
deur van de Nederlanders. En
wat gebeurde daar Een van
de voetballers van Maleisiëë,
die zich verslapen had of zich
bewust aan de verplichte och
tend-training had onttrokken,
was door de team-manager
hoogst persoonlijk uit het bed
gehaald. En dat was beslist
niet met zachte hand tot stand
gekomen. Tijd om zich aan te
kleden kreeg de man niet en
met veel geschreeuw, schop
pen, stompen en slaan werd de
voetballer niet figuurlijk maar
letterlijk door het dorp ge
jaagd. Tot schande van zich
zelf, want de team-manager
joeg de nog altijd in pyjama
gestoken Olympiade-ganger tot
buiten de poorten van het dorp
na. „Ja" zegt Haico Scharn,
„dat kun je hier allemaal mee
maken. Het is een echt dorp.
Met dus allerlei vreemde situ
aties en voorvallen. Maar dat
is begrijpelijk. Per slot van re
kening wonen we hier met
12.000 en in een Nederlands
dorp van deze omvang gebeu
ren ook weieens vreemde din
gen. Maar de zaak staat hier
allemaal zo krap op elkaar en
is dus ook zo compact bijeen
gebracht, dat men snel van al
les op de hoogte is of men het
gewoon zelf meemaakt".
MüNCHEN. De Nederlandse afvaardiging in Mün
chen kent twee bijzonder kleine équipes:
schermen en worstelen. Op beide num
mers heeft Nederland maar één man
ingeschreven. Bjj het schermen met sa-
breur Eddy Ham (die overigens al op
overtuigende wijze voor verdere Olym
pische strijd werd uitgeschakeld) en bij
het worstelen met Barend Kops uit Pur-
merend, die pas begin volgende week
bij het Grieks-Romeins worstelen in actie komt.
Zowel Eddy Haim als Barend
Kops hebben een chef d'equipe
gekregen. Voor worstelaar
Kops is dat de Tegelenaar Ho-
vens, een aanwijzing waarmee
Kops het in eerste instantie
niet eens was omdat hij liever
in München begeleid was ge
weest door zijn eigen trainer
in plaats van de administra
teur van de bond.
Van spanningen tussen Kops
en zijn chef d'equipe is in
München niets meer te mer
ken. Barend Kops heeft im
mers ingezien dat zijn chef
d'equipe bijzonder veel voor
hem weet te versieren. Dat hij
alles in het werk stelt om zo
sterk mogelijke sparrangpart-
ners voor hem te vinden.
En nu zegt Kops, die in de
gewichtsklasse 90 kg uitkomt,
zeer nadrukkelijk: „Ik heb
nergens meer over te klagen.
De voorbereiding op mijn wed
strijden is uitstekend".
Chef d'equipe Hovens heeft op
vele plaatsen gespionneerd om
uiteindelijk de beste trainings
genoten voor Kops te vinden.
Hovens is er namelijk vast van
overtuigd dat Barend Kops in
München ver kan komen. Hij
zegt: „Barend is gewoon een
ijzersterke knaap. Je wordt
ook maar niet voor niets zesde
bij de Europese kampioen
schappen. We hebben er nu
vooral op gewerkt, dat de
wedstrijdinstelling van Barend
erg positief gaat worden.
Daarom hebben we na enkele
dagen ook van trainings-part
ners gewisseld".
In eerste instantie was Kops
met de worstelaars van o.a. de
Philijppijnen, Noord-Korea en
Beigié in een groep te vinden.
„Maar dat was niks", oordeel
de Hovens. „Bij het moderne
worstelen is het nu eenmaal
noodzakelijk dat men altijd
het initiatief neemt. Verdedi
gen betekent puntenverlies. En
dat gebeurde tijdens de eerste
traindngsdiagen nogal eens".
Daarom ging Chris Hovens op
zoek naar andere trainings-,
kandidaten. En hij vond ze in
de schitterende trainingsac-j
commodatie in München. „Het
werden de Noren en de Denen.-
Tegen die knapen kan Barend-
tijdens zijn dagelijkse training
van een uur, verschillende
partijen van 9 minuten maken,
waarin erg positief wordt ge
werkt. En dat hebben we hard
nodig. Want Barend moet goed
in de gaten krijgen dat hij hier
als kanshebber in actie komt
We werken er gewoon naar
toe dat Barend vol zelfver
trouwen komt te zitten. Want
wat die Russen hier allemaal
doen, dat kan onze Barend
ook".
Enkele dagen geleden kwam
ineens een klein probleem om
de hoek kijken. De Grieks-Ro.
meinse worstelaar was name
lijk te bang dat door het vele
en ook bijzonder goede eten in
het Olympisch dorp, zijn ge
wicht te snel toenam.
Zeer nauwkeurig was daarom
iedere dag het menu samenge
steld. Maar wat ging gebeu
ren Door de intensieve zware
training kwam Kops te ver on
der zijn gewicht van 90 kilo
terecht. „We zijn toen maar
eens flink gaan bij-eten. Wat
extra biefstuk doet natuurlijk
wel erg veel goed. En biefstuk
kun je hier net zoveel eten als
je maar wilt", zegt de nu weer
optimaal op gewicht zijnde
Kops.
Dus vroeg op en niet al te
laat naar bed. Daarnaast na.
tuurlijk eten en drinken op de
tijdstippen die ik ook thuis ge
wend ben," zegt hij in de in
ternationale club van het Olym
pische dorp.
De Arnhemmer kan zich op de
meest ideale wijze op zijn
wedstrijden voorbereiden. Hij
heeft een zee van tijd om te
trainen en daarnaast voldoen
de mogelijkheden voor ont
spanning gevonden. „Ik ver
veel me hier totaal niet. Ruim
een week-ben ik nu in Mün
chen en kan me helemaal met
de atletiek bezig houden. Wat
wil je nu nog meer. Je voelt
je gewoon een beetje een prof.
Overal zijn trainingsbanen en
er is altijd wel plaats om wat
werk te doen. Ook op de mo
menten dat Nederland geen of
ficiële trainingstijd heeft. Een
nog idealere voorbereiding op
een wedstrijd kan ik me ge
woon niet voorstellen".
Veel op zijn kamer is hij ndet
MüNCHEN. „Het is ge
lukt Ik heb mijn cadeau
binnen," schreeuwde de
Amerikaanse vrije-slag-
zwemster Jane Barkman
voordat zij de Olympische
gouden medaille in de hand
kreeg. „Een auto, een auto!"
gilde de langharige Ameri
kaanse nog uit.
Later, nadat eindelijk haar
geforceerde lach had plaatsge
maakt voor een onweerstaan
bare huilbui, zei ze: „Had ik
zoiets wel mogen zeggen? Word
ik nu niet direct tot prof uit
geroepen? Maar mijn ouders
hebben me die auto beloofd als
ik met een gouden plak thuis
kom. En dan verdien je toch
niets. Je krijgt alleen maar iets
cadeau. Dat mag toch wel?"
Jane Barkman was een van de
gelukkigste Amerikaanse meis
jes uit de geweldige estafette
ploeg, die mogelijk wel het
meest fantastische wereldre
cord van deze Spelen heeft ge
vestigd. De 4 x 100 meter ging
in 3.55.19. Alle zwemsters
zwommen de 100 meter dus
binnen de minuut. Shirley Ba-
bashoff was met 58.18 sec. als
laatste Amerikaanse zwemster
wel de allersnelste, maar San
dra Neilson (58.98), Jennifer
Kemp (58.99) en Jane Bark
man (59.03) deden toch ook
een welhaast ongelooflijke duit
in het zakje.
De vreugde van Jane Barkman
stond nog geen half uur later
in schrille tegenstelling tot
hetgeen er allemaal rond de
kort daarvoor ook nog glunde
rende Shirley Babashoft ge
beurde.
De Amerikaanse, die in een al
les of niets gevecht in de esta
fette de Oostduitse zwemster
Kornelia Ender had achter
haald. keerde op de 400 meter
vrije slag met lege handen uit
het bad.
,Ik was nog lang niet op
krachten gekomen, toen ik
voo'- de tweede finale van de-
ze avond möest aantreden.
Goud in de estafette is natuur
lijk niet te benijden, maar ik
had ook zo graag op dit per
soonlijke nummer op een van
die trapjes willen staan".
Het was duidelijk. Shirley Ba-
bashoff had niet mogen meed
oen, toen de gouden ploeg al
grappen makend in het zwem
bad een ereronde maakie.
Shirley was onmiddellijk naar
een van de kamertjes onder de
tribunes van het stadion ge
bracht waar een stretch-bed
klaar stond om wat uit te rus
ten. En waar zij zich opnieuw
moest concentreren op de vol
gende slag.
Een wedstrijd, die niet alleen
Shirley een teleurstelling be
zorgde. Ook de Nederlandse
meisjes Hansje Bunschoten
(zevende) en Anke Rijnders
(achtste) gingen ten onder bij
het geweld van de Australische
Shane Gould, die op onweer
staanbare wijze revanche nam
voor enkele eerdere persoon
lijke en Australische vernede
ringen en en passant ook een
nieuw wereldrecord vestigde
met 4.19.04.
„De zwemsport is een keihar
de zaak" griende Shirley Ba-
bashoff toen het Austrlische
volkslied klonk. „Er blijft gé-
woon geen tijd meer voor een
ander over". En die woorden
sloegen natuurlijk op de Ame-
rikaanse ploegleiding, die haar
niet alleen, maar ook zo een
zaam lieten, toen zij Zonder
goud, zilver of brons naar de
kleedkamer was teruggekeerd.
Maar het was Jane Barkman
die vreugde in de ogen van
Shirley bracht. „Ik heb r.aar
huis gebeld. En weet ie wat
mijn moeder zei: „Je gaat na
de Spelen met de drie andere
meisjes minstens veertien da
gen op onze kosten op vakan
tie. En dat wordt dan een
feest", gilde de nog altijd dol
gelukkige Jane Barkman in de
catacomben van het zwemsta-
dion.
Deze woorden gingen voorlo
pig nog langs Shirley Babas-
hoff. Een beetje wanhopig viel
ze in de armen van haar land
genote. En.huilend gingen'
ze beide af.
En dat is de andere kant van
de medaille. Op de voorzijde
staat topsport, maar de andere
kant vertoont alleen een grote
leegte.
te vinden. „Daar vindt je ook
maar weinig gezelligheid. Het
is hier allemaal zo'n batonqen
toestand. Gezelligheid moet je
buiten zoeken, en die vindt je
dan ook in het dorp volop. Op
de kamer moet en kan je al
leen maar wat rust vinden".
Op zijn kamer is nog altijd
één bed leeg. Behalve Scharn
slaapt er ook al Sjef Hensgens.
Het derde bed staat klaar voor
de Oosterbeker Bram Wasse
naar of voor de Nijmegenaar
Jos Hermens: twee atleten die
pas enkele dagen voor hun
wedstrijden naar München ko-
Haico Scharmt „In München is alles ideaal".
Barend Kops: Problemen opgelost.
MüNCHEN (ANP) De j
achtervolgingsploeg, die mor-1
genmiddag op de Oiympsche|
piste de kwalificatie gaat rij
den, bestaat uit Peter Nieuwe-
huis, Gerard Kamper, Roy
Schuiten en Ad Dekkers. Dit
heeft Frans Mahn beslist na
de traningen van de afgelopen
dagen, waarbij Nanno Bakker
en Herman Ponsteen net niet
sterk genoeg bleken te zijn
om iemand van de ploeg te
verdringen.
Mahn heeft de formatie, die
het straiks moet doem, op tijd
laten rdjdiein. Het werd 4.33,8,
op het oog niet zo'n daverende
prestatie- „Maai- de vochtig
heidsgraad speelt hiier een
voorname rol. Als die Olympd-
scht toren iets in de nevels
staat dan worden er rottijden
gemaiakt", aldus Mahn.
Nico van Dam: „Er moet iets veranderen anders staan
we in Montreal voor joker.
flinke achterstand werden ge
zwommen.
En dit ondanks het feit, dat de
estafette-ploeg op de 4 x 100
meter vrije slag zelfs voor de
tweede maal op deze dag een
nieuw nationaal record kon
vestigen. Ook het feit, dat
Hansje Bunschoten in de 400
meter vrije slag finale haar
persoonlijke beste tijd met
een aantal seconden verbeter
de, deed aan de zaak niets af.
„Want wat stelt het allemaal
internationaal nog voor Als
een Amerikaanse ploeg in een
tijdsbestek van nog geen zes
uur een wereldrecord op de
estafette met liefst ruim 5 se
conden kan verbeteren, dan
kun je alleen maar zeggen,
dat Nederland ondanks de
vooruitgang toch weer een
stuk verder achterop is ge
raakt", aldus Nico van Dam.
De Nederlandse zwemadvi-
seurs hebben voor zij zich met
de ploeg op München gingen
voorbereiden op de Olympi
sche Spelen, bij de zwembond
een toekomstplan ingediend.
„Maar", verklaart Jo Schreurs,
„we zullen, na hetgeen we
hier nu ai allemaal hebben ge
zien, ons plan gewoon moeten
herzien. Het moet veel harder
worden, veel professioneler.
Anders gaan we ons binnen
zeer korte tijd alleen nog
maar bezig houden met speel
tuinwerk".
(Van onze speciale
verslaggever)
MüNCHEN. „Mensen
laten we eerlijk zijn. Laten
we elkaar recht in de ogen
kijken. Als er nu niet heel
snel iets gaat veranderen in
de Nederlandse zwemwe-
reld, dan staan we over vier
jaar bij de Olympische Spe
len in Montreal volkomen
voor joker."
Zwemadviseur Nico van Dam
luchtte direct na de finales
zijn hart.
Op een andere plaats conclu
deerde Jo Schreurs, de tweede
adviseur van de bond: „Als er
jongens en meisjes zijn, die in
de toekomst echt topsport wil
len bedrijven (en dat is nog
altijd een vrije keus) dan zal
men moeten beseffen, dat er
veel voor gedaan moet wor
den. Niet alleen door de jon
gens en meisjes, maar zelfs
foor de ouders. We moeten he
lemaal opnieuw beginnen",
concludeerde Jo Schreurs.
De zoveelste geweldige neder
laag van de vaderlandse
zwemtop heeft de ogen van ie
dereen nu wagenwijd geopend.
Nog nooit is er zo fel, zo kern
achtig en zo snel over het
probleem van topsport in Ne
derland gesproken als gistera
vond in het Olympische zwem-
stadion waar de meest fabel
achtige records tot stand kwa
men en waarin alle Nederland
se meisjes opnieuw op een
