Hoe je óók een speelfilm kunt maken NIJMEEGS MARIKEN EN DE DUIVEL ALS FILMSTERREN Brussel of HERVORMING FRANSE STAATSTELEVISIE MAAKT EEN EIND AAN HET LIBERALISERINGSEXPERIMENT Bussumer wil speciale wegen voor fietsers en wandelaars buitenland WOORDEN CENTRAAL Gedwongen Betreuren. Opgeofferd Reclame Tragisch Objectief JJe hervorming van de Franse radio en televisie (ORTF) is op 16 juni door het Franse parlement goed gekeurd. Het hervormings programma was door de re gering aan de Assemblee Na- t tonale voorgelegd. Tegen stemmers waren de commu nisten en socialisten- Als gevolg van de hervor ming is het staatsbedrijf van raidio en televisie de sitatus verleend van een zelfstandi ge onderneming onder de led- ding van een president-direc- teur-generaaü, die voor een tijdvak van dirie j'aren wordt benoemd- De nieuwe sfcaitus van de ORTF is nu vergelijkbaar met die van bijvoorbeeld na tionale Renault-autofabrie- ken. De hervorming was het ge volg van het schandaal van die zwarte tv-reclame, die door een aantal personeelsle den was bedreven en waar mee zeer hoge bedragen wa ren gemoeid. Verschillende lieden die zich aan deze praktijken schuldig hadden gemaakt werden beboet, in rang verlaagd en (in één ge val) ontslagen. Vele van de ruim 15.000 werknemers van de nationale radio en televisie zijn echter niet geestdriftig over de nieuwe status van de ORTF en hebben nadat deze door de Kamer goedgekeurd was, proteststakingen georgani seerd. Als gevolg van de klandestie- ne reclame-praktijken keurde de Nationale Vergadering eveneens een amendement op de hervorminigsvoorstellen goed, waardoor de adverten tie- en reclame-inkomsten van de ORTF niet hoger mo gen zijn dan 25 procent van de totale jaarlijkse begroting vain de anderneming. Ruim 250 mensen in de stad Utrecht zijn bezig een uniek werkstuk tot stand te brengen; een nieuwe Nederlandse speelfilm van anderhalf uur, bestemd voor de bioscopen. Onder leiding van filmer Jos Stelling werken -amateurs op professionele wijze aan de verfilming van het leven van Mariken van Nieumeghen. Zonder subsidies van CRM en andere daarvoor geijkte instanties wordt door dit collectief van Utrecht se middeleeuwers ook op voorbeeldige wijze de financiële kant van deze produktie opgelost. Jos Stelling, die uren kan praten over deze „gewel dige tijden", vertelt in kort bestek hoe Nij meegs Mariken naar de bioscoop wandelt. (Van onze correspondent) BRUSSEL Het Europa der tien heeft nog geen hoofd stad. Vrij algemeen wordt aangenomen dat het uiteinde lijk Brussel zal worden, maar dat staat nog niet vast. Brus- seis hevigste en ook wel enige concurrent is Parijs. Onder leiding van Hervé Lavenir zet daar de actiegroep „Parijs- hoofdstad-van-Europa" vooral weer de laatste tijd alles op haren en snaren. Brussel waakt maar is ook ongerust, want de Franse druk wordt groter. Het is zonder meer duidelijk dat Engeland niet solliciteert. De hoofdstad van Europa hoort thuis op het continent. Ook West-Duitsland staat hors concours omdat oorlog en na zii's wel bijna, maar toch nog niet helemaal vergeten zijn. Men behoeft niet uitgerekend een Duitse stad tot hoofdstad van Europa te verheffen. Er is trouwens keuze genoeg. De nieuwe leden Denemarken, Noorwegen, Ierland maken -geen kans. Nederland stak nooit de vinger op. In Italië heeft men wel eens aam Milaan gedacht, maar én de hoofdstad van Europa én het Vaficaam zou teveel van het betrekke lijk goede zün. Luxemburg is een outsider en heeft met de in vesteringsbank, het parlement, het schitterende gebouw op de Kirchberg, het hof en (voor heen) de hoge autoriteit voor kolen en staal heel wat verwor ven rechten en dus al genoeg ijzers in het vuur. Blijven dus België en Frankrijk met respec tievelijk Brussel, Straatsburg en. Parijs. Bij gelegenheid van zijn re cent bezoek aan België heeft de Franse president Georges Pompidou om het Brusselse stadhuis woorden gesproken die de Brusselaars stuk voor stuk uit het hart gegrepen wa ren. „Uw geografische lig ging", zei hij, „in het grensge bied tussen het Germaanse en Latijnse Europa, de achting die uw buren u toedragen, de over tuiging van uw successievelij ke regeringen, hebben Brussel in staat gesteld de zetel van Europese gemeenschap te wor den. Brussel is niet meer al leen het oude en trotse Bra bant, niet meer alleen het dap pere België, het is tevens voor 200 miljoen mensen het sym bool van Europa". Aanvankelijk waren Belgen en vooral Brusselaars zeer ont roerd. Achteraf ontdeden ze de Fransen van de beleefd- heidssaius en vertaalden ze de diplomatieke taal in: hij be doelde te zeggen dat als het dan met geen geweld Parijs kan zijn de keuze maar defini tief op het Franstalige Brussel moet vallen. Dat is Pairijs na tuurlijk veel meer. Dat weet men in Brussel. Dat weet men in Parijs en dat weet Hervé Lavenir. De actiegroep Parijs-hoofd- staid-van-Europa werd in het leven geroepen door Gerard Godon, parlementslid, en Her vé Lavenir, een voormalig ambtenaar bij de Europese Commissie die nu terug in Pa rijs een hoge functie vervult bij het ministerie voor milieu bescherming. De groep stelt zich ten doel het „Brusselse Europa" dat is de Europese commissie en het secretariaat van de Europese ministerraad (dat zijn ten naaste bij 6000 man), en bovendien het voor namelijk in Straatsburg zete lende Europese Parlement over te brengen naar Parijs. En wel naar de vlakte van Montesson waar men een nieu we stad zou bouwen, de plan nen zijn vergevorderd en de argumenten hebben gewicht. Laveniier gaat er niet geheel ten onrechte van uit dat niet Brussel en niet Straatsburg, of welke andere stad dan ook, maar Parijs de natuurlijke hoofdstad is van Europa. Pa rijs ligt centraal. Parijs heeft een grote uitstralingskracht en een even grote aantrekkings kracht. Parijs heeft inhoud err bezit genoeg kritische massa om de rol vaar internationale metropool aam te kunnen. Dat is in Brussel niet het geval. Brussel is een lege, vervelende stad met een waterhoofd; een stad die niet eens hoofdstad van België kan zijn. Brussel is een stad zonder karakter, zan der persoonlijkheid en wordt bevolkt door mensen die geen hart, maar wél twee magen hebben. De vlakte van Montesson ligt ideaal. Het uitverkoren gebied is 600 hectare groot en daar kunnen er nog 3000 worden bijgetrokken. Men stelt zich voor Montesson een extraterri toriale status te geven. Een soort Europees en profaan Va- ticaan in Parijs. Het enorme project zou een monumentaal architectonisch geheel moeten vormen. Men denkt aam een uitschrijven van een prijs vraag. TTet verlies vam de EEG-vesiti- gingen plus aanhang zou voor Brussel een kleine ramp zijn. Maar Lavenir en de zijnen, die in Europese wijdten en in eeu wen denken, staan dasr ndet bij stil. Intussen blijft het een feit, diat zoals de zaken nu staan de aanduiding vam een hoofdstad van en voor de Eu ropese gemeenschap een una niem besluit der lidstaten vergt. Hier en nu maakt Parijs geen kans al'le stemmen te verwerven, maar Brussel evenmin. Vandaar, dat men het voorlopig nog maar bij het voorlopige laat. Hervé Lavenir werkt rustig en gestadig voort. De tijd werkt voor Parijs, zegt hij, en de tijd gaat snel. Als het op stapel staande politieke secretariaat naar Parijs gaat, is het eerste schaap over de dam. Daaruit welt de Brusselse vrees op. Werkopname van de film Mariken van Nieumeghen; links op de voorgrond (met bril) Jos Stelling, die de produktie in handen heeft. Achter de camera Ernest Bresser. (Van onze kunstredaktie) UTRECHT „Tijd en rust is de grote kracht voor onze nieuwe film; we hebben geen haast. Sla de boeken er maar op na; films, die een produk- tietijd van zes tot zeven jaar hadden, waren steeds een suc ces". Dat zegt filmer Jos Stel ling, bezig met zijn anderhalf uur durende speelfilm MARI KEN VAN NIEUMEGHEN, die volgend jaar juli in de Nederlandse bioscopen moet gaan draaien. Jos Stelling (26) hoopt niet alleen op succes, maar is daarvan al overtuigd, omdat met het maken van de ze film inderdaad „iets unieks" gepresteerd wordt. Hij weet, dat héél de stad Utrecht achter hem staat; vanaf b. en w„ die alle medewerking ver lenen tot de ruim 250 ama teurs, die met een ongeloof waardige inzet deze nieuwe Nederlandse speelfilm vorm geven. In dit voorjaar begon nen de opnamen. Een kwartier film is nu klaar. De volgende opname-lokatie was bij de Helpoort in Maastricht. „Ik heb ndet de pretentie om zélf een goedie Nederlandse speelfillirp te maken", aldius Jos Stelling) „Daarvoor moet je ap zoveel markten thuis zijn; met maime zaïkelijk-financdële". Het geheim van deze fitm hangt aan de muren van zijn kan toortje, drie hoog aan de Wil lem Barendszstraat: borden met alle nannen van de ruilm 250 medewerkers- Ze staan in de rij om mee te mogen doen; Ze bellen op om te vragen of er nog een plaatsje is- Daarom is er nu iedere maand een vaste auditie. Bij de auditie voor die hoofdrol van Mariken kwamen 300 meisjes opdagen, waaruit uitetadieldjk de, in Heerlen geboren, Rommiile Mon tague (25), pedagoge, gekozen is. Voor Mbênen staat Sander Rads, geboren in Geleen, diie enkele jaren conservatorium achter de ruig heeft en dit jaar aan de t.h. van Delft natuur kunde afstudeert. Verder zocht hij niaor „directe typen", die zonder schmink zichzelf kun nen zijn, tot kreupelen en lil liputters toe. De sceptici, die nogal negatief stonden tegeno ver zoveel amateur-geweld in een professioneel opgezette Nederlandse filmproduktie, krabbelen langzamerhand te rug en komen belangstellend informeren. Jos Stelling zelf is ook auto didact. „Op de Nederlandse filmacademies leer je niets en het buitenland is te duur". Door zoveel mogelijk te fil men, hieeft hij zichzelf een leerschool gegeven. Sedert 1965 maakte hij negen films, waarven zeven speelfilms. „Mijn barbaar", behaalde bij voorbeeld veel succes op het Benelux-FMimfesitival en werd door Tsjechosiowakije aange kocht. „Essay" werd in Utrechtse studieniterikringen enthousiast onthaald. De stad Utrecht kocht van hem een kleuren-diocuimentatie aan, die nu als vooriiiohtingsfdlm over die domstad routeert. Er volgde een opdracht van een interna tionale verzekeringsmaat schappij en het resultaat zwerft nu in zestien kopieën over de hele wereld. Op de laatste twee films mia, werden alle films uit eigen mididelen gefinancierd. Ook voor Mari ken heeft hij een eigen finan cieringssysteem bedacht- De film gaaf ongeveer twee ton kosten, wat neflaitiief niet veel is (f 2000 per minuut). Tot nu toe is f 36.000 uitgegeven; nog f 75-000 zijn er nodig- Particu lieren kunnen zogenaamde participaties kopen a f 100 en delen in de mogelijke winst (tel. 030-719514). Voor de me dewerkers, die alleen gratis meedoen, zowel timmerlieden, musici als .middeleeuwers", is een puntensysteem bedacht. Voor iieder uur staan twee punten. Het aantal verzamelde punten bepaalt de winst van de toekomst. Bij Mariken zit dius allies niog iin het vat. Wan neer er voor de camera een wi niadig is en deze 300 gul den per diaig aan huur blijkt te kosten, don fabriceren ze er zelf een en goed...De eigen praduktiiebus heeft f 400 ge kost en daar kun je dan ook niets van zeggen. Achter de camera staat evenwel een beroepsanian. Er- nest Bresser van het Instituut voor Filmwetenschappen zet alles op de kleur-breedbeeld- band. Er komen trouwens nog wel meer deskundigen aan te pas. De Utrechtse gemeentear chivaris gaf adviezen over middeleeuwse leefgewoonten. Met het samenstellen van de tekst hielp de bekende Utrechtse restaurateur Joop Luyten. Een andere be kende Stichtse figuur, Ton de Koff, is produktMeider etc. Kortom: een heel Utrechts collectief van bekwame en goedwillende mensen is aichter het meisje uit Nijmegen gaan staan. Waarom Mariken van Nieumeghen als onderwerp van deze film? Jos Stelling: „Het onderwerp lijkt mis schien niet zo commercieel; de verwerking ervan wordt dit wel- Ik heb het verhaal van „het meisje, dat mieier dan ze ven jaar met de duivel leefde en woonde", als uitgangspunt genomen voor een eigen inter pretatie- Begrippen als aflaat en genade bijvoorbeeld heb ik eruit gelaten. Ook treedt er geen paus in mijn verhaal op. Wel twee duivels: die van de religie en de echte (echt in de zin van de dood). Deze dui vels veroorzaken een gesple tenheid in het leven van Mari ken. Zij is in de filtm als het ware een 20e-eeuws meisje, dat ons meeneemt naar de middeleeuwen, deze bekijkt en er slachtoffer vam wordt. Ze botst met de middeleeuwse mens via contrasten ais gioed- kwaad, dood-leven, duiiived- meisje. Ik had gehoopt zelf middeleeuwer te kunnen wor den", zegt Stelling. „Maar daarvan heb ik nu maar afge zien. Ik moet er gewoon reke ning mee houden hoe de he dendaagse mens denkt over de middeleeuwer. We hebben twee kilometer proeffilm ge draaid (o. a. bij de Amers- foortse Koppelpoort) om ver trouwd te ra'ken met de situa ties en vooral om daarbij over de romantiek heen te komen. Het wordt een harde film, geen romantiek. We streven ook naar een niet theatrale camerabehandeling. Het wordt oer-Nederlands- De scènes in een pesthuis, in een kroeg, het wagenspel: als je ze afdraait zijn het schilderijen van Jan Steen. Er is weinig tekst, want als iemand praat wordt hij concreet. Ik werk veel met onverwachte effecten, waarvan de spelers niiet op de hoogte zijn- Een vrijend paartje, dat onverwacht eein beker wijn over zich heen krijgt, of een man, die met zijn gezicht on verwacht in een opengesneden stinkend konijn wordt gedrukt leveren trekkebekkende ge zichten op, die je van tevoren niet in kunt studeren. In het voorjaar zijn de op namen begonnen in de Utrechtse dom; onlangs zijn grote scènes opgenomen op de Girakelse hei en hel Buurkerk hof, waarbij half Utrecht op zijn kop stand. Het grootste deel van de film wordt ge draaid in het Betuwse dorp Buren (vanaf 1 oktober). In Buren krijgen ze van de ge meente de beschikking over een oude boerderij in het stadje, die omgebouwd wordt tot middeleeuwse herberg. Een maquette ervan staat in Stel- lings privé-studio onder de pannen van zijn Utrechtse huis. Daarnaast is een ruimte, waar' zijn vrouw, met assisten tie, middeleeuwse broeken en buizen naait, te midden van tobben, kruiken en schedels („Er werken zes man van het Utrechtse abattoir aan de pro duktie mee"), Jos Stelling: „De sfeer is enorm. Het zijn geweldige tijden. We werken met name in de weekends (a- mateurs), miaair ik krijg her haaldelijk bedankbriefjes van mensen, die het geweldig von den, dat ze mee mochten dioen. Ik word er verlegen van". H-ENK EGBERS benoeming van een nieuwe di recteur, Arthur Conite. Het feit dat diens benoeming gekriti seerd werd, is als zodanig niet zozeer steekhoudend: de oppo sitie achtte het "ontoelaatbaar dat weer een gaullist met de leiding van de nationale radio en televisie werd belast. Ma-ar op de vraag of de oppositie als zij aan het bewind mocht ko men een directeur zou benoe men die tot de dan uit gaullis ten bestaande oppositie zou behoren, moest zij uiteraard het aniwoord schuldig blijven, Intussen was iedereen ervan doordrongen dat Pierre Des- graupes' hoofdredacteurschap stond en viel met Chaban-Del- mas en toen deze op 5 juli ontslag nam (lees: ontslagen werd) wist men dat Desgrau- pes eveneens heen zou gaan. De nieuwe President-Direc teur-Generaal sprak zich met een uit voor een „loyale nieuwsberichtgeving", maar kon het onvermijdelijke niet vermijden en aanvaarde het aanbod van Desgraupes heen te gaan zonder op de „nieuwe structuren" te wachten. Le Monde schreef: ,;De aan vallen tegen de „Linkse extre mist" Pierre Desgraupes heb ben uiteindelijk succes gehad: het bewind van de liberalise ring van het tv-nieuws heeft zij derde verjaardag niet mo gen beleven. Overspannen, ontmoedigd en teleurgesteld, leef' Desgraupes niet willen wachten op het onvermijde- ijke incident dat hem tot ieengaan gedwongen zou heb ben". President Pompidou, die gere geld van de orthodoxe gaul listen te horen kreeg, dat het „chronische pessimisme" van de nieuwsredactie van het eer ste net funest was, raakte door het relatieve échec van het re ferendum over Europa van 23 april ervan overtuigd dat de televisie verantwoordelijk was voor „het middelmatige suc ces" van de volksraadpleging omdat de „psychologische voor. bereiding van de kiezers onvol doende en gebrekkig was ge weest". Zelfs de hoofdredactri ce van het tweede 'net, werd op haar vingers getikt wegens een reportageserie die in de andere EEG-landen was ge maakt onder het motto „Wat denkt u van het Franse refe rendum"? Want het gros van de antwoorden in de andere EEG-landen wees op een grote onverschilligheid voor de volksra adpleging. Niets wettigt intussen de ver onderstelling dat Arthur Conté de eertijdse situatie wil her stellen. Hij heeft immers ver zekerd een „loyale voorlich ting" te willen garanderen. Maar hij is van oordeel dat de daartoe vereiste objectiviteit slechts op het hoogste niveau ver wezenlijks kan worden: hij wil dat de directeuren van de respectievelijke netten (het derde komt over enige tijd) ver antwoordelijk zijn voor het to taal van hun uitzendingen, dus met inbegrip van de nieuws uitzendingen en aanverwante programma's. En deze drie di recteuren staan rechtstreeks onder hem Tallozen in Frankrijk betreu ren dat daarmee een einde is gekonen aan het experiment vain twee autonome televisie journaals. Het systeem was zeker niet id >aal, maar vorm de niettemin een serieuze en oprechte poging om invloed rijke nieuwsprogramma's zo onafhankelijk mogelijk te ma ken in een staatsbedrijf. JAN DRUMMEN. (Van een onze verslaggevers) BUSSUM Nederland moet een netwerk van AB-wegen krijgen, wegen die alleen toe gankelijk zijn voor wande laars, fietsers, ruiters, rijtui gen en dit speciaal inva- lidenwagens. In ieder geval geen auto's en geen brommers, dus geen herrie en geen uit laatgassen. Dat is een plan van de heer G. L. Mazure uit Bussum, die voor de realisatie ervan de Stichting AB-wegen heeft op gericht. De heer Van Mazure is van mening dat heel veel mensen in deze tijd min of meer het slachtoffer zijn van de „technische vooruitgang". Daardoor zijn, volgens hem, mensen die van natuur, rust en een landelijke omgeving houden in de verdrukking ge komen. De heer Mazure re kent daar ook heel nadrukke lijk de automobilist in zijn vrije tijd onder. Hij vindt dat de bestaande fiets-, wandel en ruiterpaden beslist onvol doende zijn. „Natuurlijk, er zijn in ons land nog verschil lende mooie plekjes waar je heerlijk kunt wandelen, maar dat zijn kleine trajecten, korte routes, waar je je 'n dagje gezellig kunt ontspannen". De AB-wegen moeten uitge strekte trajecten van honder den kilometers lengte zijn, die zich dwars door het land slin geren. Onafgebroken wegen, van Groningen tot Zuid-Lim burg, van Zeeuwsch-Vlaande- ren tot de Achterhoek. Lang! die trajecten zouden dan cam pings (waar je tenten met alb toebehoren kunt huren), luxe- hotels en goedkope herbergen, picknickplaatsen, zwembaden, verhuurinrichtingen van fiet sen, paarden en huifkarren, te vinden moeten zijn- De praktische problemen van de aanleg van zijn wens droom zijn voor de heer Ma zure niet onoverkomelijk. „Ze moeten gewoon onder autowe gen door of er overheen. Dat levert voor onze wegenbou wers geen enkel probleem op. Mijn persoonlijke mening is zelfs dat onze Nederlandse economie heus niet in elkaar zal ploffen als sommige auto wegen die nu het natuur schoon bedreigen, aan dit doel opgeofferd zouden worden. We zijn toch al bezig ons land vol te storten met asfalt en beton, ''olkomen krankzinnig en nut- eloos. dacht ik". Baudrier aangesteld. Zij had (en heeft) gaullistische sympa thieën en d'e nieuwsprogram ma's en magazines van haar re dacties waren over het alge meen veel minder .overheids- achtig" dan voorheen. De nieuwsdienst van het eer ste net onder de socialistische Desgraupes daarentegen was „opvallend objectief", welke kwalificatie relatief was omdat zij voortkwam uit een verge lijking met het eertijds sterk regeringsgezinde karakter. In werkelijkheid waren de nieuwsuitzendingen in aan zienlijke mate een reactie op de tv-praktijken op voorlich- tingsgebied van voorheen. Het „negatieve karakter", de veel vuldige kritieken en „het weg moffelen van alle voor de overheid gunstige aspecten" dat de Gaullisten in het nieuwsbeleid van de ploeg vain Desgraiupes zagen,, droeg sterk bij tot het pessimisme, waar van het kabinet Chaban-Del- mas onder meer het slachtof fer is geworden. Maar men moet erkennen dat de onlangs afgetreden eerste minister zijn aanvankelijke belofte gestand deed: hij weigerde de redactie de minste aanwijzing of sugges tie te geven en liet iedereen volkomen vrij. Terwijl de pers tot 1969 onophoudelijk de par tijdigheid van de tv gekriti seerd had, was deze kritiek nu totaal verstomd. Zelfs bij de felste oppositiebladen. Daarna werd de ORTF ge plaagd door de affaire van de zwarte reclame, die tenslotte aan de Directeur-Generaal (Jean-Jacques de Bresso) en de voorzitter van de Raad van bestuur (Pierre de Leusse) hun baan kostte en tot ingrij pende hervormingen en een nieuw statuut leidde. Tot de De Franse televisie (aanzien lijk meer dan haar oudere zus ter de radio) heeft een moei lijk en wisselvallig bestaan ge kend, wat er op de eerste plaats de oorzaak van werd dat zij (met de radio) een staatsinstel ling is. Dit had tot gevolg dal elke regering haar „gebruikte" of liever „misbruikte" om haai eigen lof te zingen en de kritie ken zoveel mogelijk de mond te snoeren. Dit was het geval ten tijde van de centrum-rege ringen, de socialistische rege ringen en zeer duidelijk seder De Gaulle in 1958 andermaa aan het bewind kwam. De partijdigheid en zelfcen suur van de Franse televisie werd vooral in hel gaullisti sche tijdvak sterk gevoeld: op de eerste plaats omdat de (Van onze correspondent) PARIJS De nationale Franse radio en televisie (ORTF) heeft een nieuwe baas, wiens titel president directeur-generaal is. Het is Arthur Conté (52), een le vendige veelzijdige Catalaan politicus, romancier, journa list, essayist, onvermoeibaar reiziger naar alle wereldde len en „anti-Parijzenaar". Conite, die een tiental jaren ge leden grote bekendheid ver wierf met zijn werk "Yalta, de verdeling der wereld", was lange tijd socialistisch kamer lid, reiaar de flirt van de so cialistische partij met de com munisten was teveel voor zijn aniti-eommundstische gevoe lens. Hij sloot zich aam bij de Gaullistische UDR, waarvan hij tot zijn recenite benoeming aam het hoofd vam de ORTF ka merlid was. gaullistische regeringen sedert 1958 duren en de voorafgaande kabinetten een gemiddelde le vensduur van minder dan een half jaar hadden. Maar ook omdat het gaullisme ander maal aan de macht kwam als gevolg van de dramatische Al gerijnse oorlog en de televisie weerspiegelde tot het einde van deze oorlog uiteraard het Franse standpunt in deze tra gische aangelegenheid. Na het heengaan van generaal De Gaulle werd Jacques Cha- ban-Delmas door president Pompidou met de samenstel ling van het nieuwe kabinet belast. Een van zijn eerste handelingen was het benoemen van de socialistische Pierre Desgraupes tot hoofdredacteur van het in Frankrijk zeer uitge breide tv-nieuws. Tot hoofdre dactrice van het nieuws van het tweede net werd Jacqueline Georges Pompidou, tijdens zijn televisietoespraak, waarin hij de Fransen opriep tot een mas saal „ja" tijdens het referendum over uitbreiding van de EEG.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1972 | | pagina 4