In Mexico
kiepte ik een
nachtclub-
zangeres het
zwembad in
k
it7.fi
DOOILIED
binnenland
buitenland
LOKJE
STANK
FELIX TIMMERMANS
China wil
Bangladesj
niet in V.N.
GEEN GELDIG
PASPOORT
MEER NODIG
VOOR SPANJE
VNG wil spoed
met verlaging
kiesgerechtigde
leeftijd
Demonstratie-
verbod in
centrum van
Kaapstad
Taalles in Deense
schooltrein
paplap
oor uw pan
Muziek en
vri jeti jdskleding
Paus gehoorzamen
Staatsbezoek
Zaterdag 12 augustus 1972
11
„Hij heeft een willetje, mijnheer", zegt de schoonmoe
der. Willem, die toegeeft „redelijk ruw" geleefd te hebben,
bouwde inderdaad onverzettelijk aan z'n judo-carrière.
Niets kon hem tegenhouden. Hij rookte vroeger zware shag.
Was er zelfs aan verslaafd, maar nu rookt hij nog slechts
af en toe een sigaartje. Hij trainde jarenlang als een be
zetene.
's Ochtends conditie-training
in het Amsterdamse bos, 's
middags worstelen en oefenin
gen mét gewichten, dan de
mat op en urenlang gooien met
tegenstanders. Op het laatst
vond hij er geen meer. Hij liep
alsmaar te zoeken naar goeie
partners. Het is waarschijnlijk
ook geen lolletje door Willem
gegooid te worden. Daarom
wil Willem altijd zo graag
naar Japan. Daar zijn honder
den judoka's tegen wie hij lek
ker kan oefenen.
In '64 verscheen Willem voor
het eerst in het land der rij
zende zon. Hij had het vlieg
tuig tot Moskou genomen en
zat toen een etmaal in een
trein. Na tal van ontberingen
kwam hij ten slotte in Tokio
aan, waar men hem de toegang
tot het Olympisch dorp ver
bood. Willem is echter niet zo
vlug uit het lood geslagen en
kroop in de koffen-u imte van
dé auto van een vriend om zo
doende toch bij de Nfederland-
se judoka's te kunnen komen.
Hij was getuige hoe Anton
Geesink in een enerverende fi
nale de Japanner Kaminaka
versloeg en Olympisch kam
pioen werd. De Japanse ploeg
barstte na afloop van het duel
in tranen uit.
Fanatieke Japanse supporters
konden de nederlaag slecht
verdragen. Geesink en Ruska
zaten een dag later in een kof
fiebar te Tokio, toen plotseling
een Japanner met een kapotge
slagen bierfles op de Olympi
sche kampioen afstormde. Hij
riep: „Geesink, I hate you".
Anton wilde de Japanner met
een klap uitschakelen, maar
Willem zei: „Anton, dat kun
jij niiet doen, jij bent veel te
bekend en ze zullen er een
schandaal van maken". Dus
strekte Willem een vuist uit en
pats, daar lag de man met
bierfles geveld op de grond.
Hij miste twee tanden en
werd met een hersenschud
ding weggedragen. Toevallig
was er een journalist ter
plekke en prompt werd Rus-
ka. in de pers weer afgeschil
derd als een vechtersbaas. Op
nieuw negatieve publiciteit.
Wat dit betreft zat het Willem
altijd tegen. Vier jaar laiter in
Mexico gebeurde er weer iets.
Willem vertelt: „We logeerden
met de Nederlandse ploeg in
een fijn hotel. Ter voorberei
ding van het wereldkampioen
schap trokken we elke ochtend
vroeg de bergen in. Het hotel
lag al op 2400 meter hoogte en
wij gingen dan nog 1000 meter
hoger trainen. Er werd kei
hard gewerkt door de jongens.
Als we 's middags terugkwa
men waren we bekaf en we
wilden dan zo spoedig moge
lijk een verfrissende duik in
het zwembad van het hotel
nemen. Aan de rgnd van dat
zwembad lag elke middag een
dame met haar moedei-. Ze
hadden metérs plaats nodig.
En als wij met onze grote li
chamen in het water sprongen,
viel er wel eens een druppel
op die dames. Dan begonnen
ze ons uit te schelden voor
Hollaitflse varkens. Enfin, dat
ging zo een paar weken door.
We ergerden ons zo langza
merhand rot aan dat tweetal.
De jongste, die een nachtclub
zangeres bleek te zijn, lag el
ke middag in de zon te bak
ken. De moeder zat er met een
stopwatch bij.
Elke vijf minuten gaf ze een
teken en dan draaide de zan
geres op haar buik. Vijf minu-_
ten later weer een tik van de*
moeder en dan draaide de
dochter weer op de rug. Zat er
een lokje van het haar ver
keerd, dan wei\-u<i..t Smstahdig
met spiegels en al weer in or
de gebracht. Op een dag liep
de emmer voor ons over. Het
was bloedheet en we sprongen
bij aankomst in het hotel dan
ook direct in het water. Be
gint me dat mens toch op Mar
tin Poglajen te schelden. Hol-
AFLEVERING 5
lands varken, riep ze. Toen
was ik het zat. Ik zei: Jon
gens, wacht effe, ik ruim dat
zaakje nu maar eens op. En ik
kiepte moeder en dochter, het
hele zwikkie, zo het bassin in.
Dat gaf me een kabaal. Ze za
gen er a:ls verzopen katten uit.
De hotel-manager kwam erbij
en wij kregen er behoorlijk
van langs. Dus dat lieten wij
er niet op zitten. Intussen had
den we uitgevonden waar dat
mens elke avond zong en we
gingen naar die nachtclub, met
stinkbommetjes in de zak. In
de lift lieten we er al een
paar los.
Het was een heel grote lift die
ons naar de achtste verdieping
van het gebouw bracht en toen
we boven waren rolde haar
publiek er proestend uit. Wij
gingen meteen op de allereer
ste rij zitten. Toen ze opkwam
stonk het behoorlijk. En wij
keken haar recht in het ge
zicht. Ze trok hele rare bek
ken toen ze ons zag zitten
Een suppoost kwam naar ons
toe. Heren, hebt u stinkbom
metjes gegooid vroeg hij. Ik
dacht, je moet hem overbluf
fen. Wij stinkbommen ge
gooid zei ik verbaasd, zeg,
wil je wel eens gauw je excu
ses maken Hij keek ons aan,
een paar jongens maakten de
borst wat breder, en hij droop
snel af. De zangeres was intus
sen doodziek van ons gewor
den. We hadden onze wraak
en cUlPRep af. -iXoqn we bene
den op een t,axi stonden te
wachten gooiden ze van''acht
hoog een paar emmers water
op ons. Dat vonden we niet
erg. Want we hadden de strijd
gewonnen. De volgende dag la
gen moeder en dochter meters
van het zwembad verwij
derd.
AFLEVERING 43
Onverwachts, na een dag
dat de ijzel de stammen der
bomen, het onderste der tak
ken en alles wat nog niet be
sneeuwd was, met zilver had
betinteld, viel de dooi in.
Een plotselinge lauwte om
ringde en woog op alle dingen,
en de besneeuwde daken en
bomen en de ijskegels aan de
pannen werden het seffens ge
waar, en begonnen te lekken
en te druppelen, de sneeuw
zakte, het ijs kraakte en
scheurde.
Drie dagen nadien dreven
de ijsschollen op de Nethe met
de tije mee.
„Het fenste muziek gaat er
nij over 't land," zei Pallieter
tot den pastoor. Zij beiden
stonden op het stenen brugges-
ken van Het Hemdsmouwken,
een zijarmken van de Nethe,
dat door het Begijnhof zijn
smal waterke kronkelde.
Van op het met mos be
groeide bruggesken beluister
den zij het dooilied, dat over
het Begijnhof zong. Het Be
gijnhof was oud en innig dien
februarimorgen: Lichtmis! De
rode gevelen en daken, de
witte muurkens, langsheen het
water hangend, de knoestige
perelaren en appelaren in de
kleine hofkes, alles was nat en
beklamd, uitgeslagen van het
water, en tegelijkertijd vinnig
stralend in het helderen zon-
neken. Het was inderdaad
maar een zonneken, maar het
maakte over de aarde in al dat
water zulk een groot lichtge
speel als een volwassene zo
merzon. Het hong in de lucht
vernieuwd en fris lijk een
schitterend goudenwaterplas
ken. Hier en daar tegen de
pannen, op de bomen, in een
bloempot of een omgekeerde
kuip, blankte nog de witte
sneeuw die eens het land ver
blijdde, maar de sneeuw
moest weg, zijn tijd was uit.
Onder den sneeuw door waren
verse krachten opgestaan,
waarvoor hij uit den weg
moest; uit de lucht waren zijn
vijanden gekomen, met aan 't
hoofd de jonge zon. En zij
beglansde hem, loech er ste
kend op e* door, en hij smolt,
de goede sneeuw, en lekte en
drupte in zingend, stralend
water dood.
Zoet muziek van blinkende
perelen, overal! Met de zon er
in waren het als perelsnoeren
oem overal en nieverans te
wonen is dn mijn bloed gesla-
die van de bomen en de pan
nen hongen. Zwaar, kletsend
en rap, dreste het uit de dak
goten, het zong in de zinken
bui'zen, plaste op de straatste
nen en 't klopte lijk harde
kneukels en marbollen op het
ingezakte, geel-geworden ijs,
dat schitterde in de zon. Er
waren van alle watergeluiden,
rappe en korte, gedruip en
gelek, gebonk in emmers en
tonnen, gedres en geklets en
hoe meer het oor luisterde,
hoe rijker het lied aan klan
ken werd.
Het was de zang van de
nieuwe zon, de eerste stemmen
van de naderende lente! En de
ge. 'k Mot weg. Dad is in mij
opgekome med in september,
as 'k trijwde, ooievaars hiel
hoeg in de loecht zien weg te
trekken."
„Nor waar gade?" vroeg
Pastoor.
„Dat weet 'k nog ni, 't is
iender waar," zei Pallieter.
„Ge zult er veul genot van
hemme," zei pastoor „Was ik
zou oud ni, 'k ging mee!"
„En oewe rok dan?" vroeg
Pallieter.
„Da was ik vergete," zei
pastoor lachend.
„Kom, we gaan nor Fransoo,
kaves drinke oep de schoen
heid van den waterzang." Ze
gingen van 't Begijnhof weg
en wandelde* over de Begij-
nenvest. Uit de driedubbele
hoge bomenrij, machtig van
bouw als een kerk, met de
landschappen als ramen, vie
len de grote, zonbestraalde
lekken zo menigtallig, dat het
als regen was.
zonnige lucht was vol klokke-
gegalm. „Nij zulle we gauw
on 't goe weer zijn," zei
de pastoor. En na ene stil
te en een zucht: ,,'t Is toch
spijtig, Pallieter, da g' onze
streek verlaat en de wereld in
trekt. Och, bleft en bouw doe
wa' verder 'nen hof. Dorbij, as
er e jaar over de nief Nethe is
gegroeid, ?uildet weral gewoen
zijn en zuldet schoen vinne.
Bleft!"
„Da's allemaal waar," we
dervoer Pallieter, „de streek
mag na de veranderinge du-
zend kiere zo schoen zijn!
Mor het gedacht en 't verlange
De blijde, zotte perelen-
dans!
Ze klopten op de bomen,
sprongen van den enen tak op
den anderen, ze vermengden
zich, en de een viel rapper
dan de ander. Soms kwamen
ze met handsvollen naar bene
den gerold, dat de pastoor zijn
tikkenhaan er bijna van inbuts-
te, dan ging het weer op een
wandelpas, om ineens weer
zot neer te bonken en Pallie
ter zijn rug zo nat te maken
als een opneemvod. „Lot ze
mor klappe!" zei Pallieter, „ze
rieken nor de lente!"
En zij lieten zich maar be
druipen, dat het nat in strepen
over 's pastoors zwarte souta
ne naar omlaag rees, en het
rond Pallieters hoedje lijk
gouden bellen hong. Ze blon
ken allebei.
„Luistert," zei Pallieter.
„Hoort," zei de pastoor.
En zij beluisterden het mu
ziek van den koelen blinken
den perelendans.
Het land was een weelde
van fijne koleuren en tedere
tinten. De sneeuw lag er nog
bij plekken, en er hongen heel
fijne nevelen, die de verten
bewasemden, en het rood der
daken en het zwart der bomen
verzachtten. Door de nevelen
weefde de waterzon de weelde
van haar jongen glans. En de
verten waren daardoor lijk ou
de tapijten.
„Zie!" riep Pallieter, naar
een sneeuwplek lopend in het
gras, „een snieklokske! een
sndeklokske!" Door de sneeuw
had zich, spijts koude en wind
en schraalheid van de lucht,
het bloemeken opgewerkt en
belde nu zijn blanke klokskes
onervaren in de lucht
„God heeft zijn teen reeds
op aarde gezet!" juichte Pal
lieter.
„Wij meuge God danke, de
winter is uit!" zei de pastoor.
„En ginder is het leven-geven
al in volle gang," riep Pallie
ter en hij wees naar een boer
derij over de Nethe waar
twee boeren een witte veers
lieten bespringen door een
jongen, rosgevlekten stier. Op
een ogenblik was het gedaan,
en was er zich in die koe
nieuwe leven aan 't bereiden.
Daarna sprong de stier wat op
en neer, en sloeg met zijn
achterste poten een emmer en
aardklonten in de lucht.
„We hemme 'ne fijne Licht
mis," zei pastoor.
„Ik hoor het licht krake,"
juichte Pallieter.
„De bomen wine van vreug
de," zei de ander.
„Kom, nor Fransoe, verse
kaves drinke op de kommer
schap van de lente!" en dit
zeggende nam Pallieter hem
vast, en zij gingen arm aan
arm naar de Nethe om over te
steken. Doch het ijs was ge
broken en dreef aan in grote,
gele schollen met luid ge
kraak, rap tij op; het schuitje
stak nog altijd onder water,
vastgevoren in het ijs.
„Maar Pallieter," lachte de
pastoor, „daar kunne wij oem-
mes ni over! Laat oens de atad
oemgaan."
„Da ga' vanzelf," sprak Pallie
ter, „geft mij maar 'ne pol."
„Neeë't" zei de pastoor, ,,'k
ben nog te joeng omme mij
leve te risekere."
„Ik kan springe," zei Pallie
ter, „ge weurdt nij toch ni
verveerd? Doe da' morge!"
De pastoor liet zich overre
den; hij had veel vertrouwen
in de vlugheid van Pallieter.
Pallieter nam den pastoor op
zijn rug, ging den dijk af, en
NEW YORK (AP) China,
dat Pakistan had gesteund tij
dens de oorlog van verleden
jaar met India, heeft doen we
ten dat men zich met een veto
zal verzetten tegen het lid
worden van de 1 -N. van
Bangladesj.
Bangladesj, aldus is door de
Chinese ambassadeur Hoeamg
Hoea in de veiligheidsraad ge
zegd, „heeft absoluut niet de
bevoegdheid tot de Verenigde
N aties te worden toegéla-
ten".
Er bevinden zich nog Indis
che troepen in Bangladesj, zei
hij, en Bangladesj werkt sa
men met India, tegen de reso
lutie van de veiligheidsraad
waarin India wordt bevolen de
meer dan 90.000 Pakistaanse
krijgsgevangenen los te laten,
die nog steeds worden vastge
houden. „Het zogenaamde
Bangladesj beeft zelfs gevan
genen gedreigd met proces
sen", aldus de ambassadeur.
Bangladesj had ontkend, dat
zich op zijn gebied nog Indis
che militairen bevonden.
sprong op een voorbijschui
vende schol, maar die kraakte
en klonk om, doch alvorens
Pallieters voeten water had
den geraakt, was hij op drie,
vier schollen gesprongen van
de een op de andere, tot hij
eindelijk in het midden stil
hield op een grote sterke ijs-
plaat.
„Springt voert!" riep de
pastoor.
„Nij," zei Pallieter, de pas
toor neerzettend, „voeld is hoe
aangenaam het is, zoe te wan
delen oep het water."
En alzo lieten zij zich mee
drijven op de Nethe. Chariot
had het gezien, kwam wanho
pig naar buiten gelopen, trok
aan heur haar en riep heel de
streek bijeen. „Zij verdrinke,
menhier Pastoer verdrinkt!
Een koor, 'n koor. kom.
hulp!!"
En zo hard ze kon liep ze
naar de Nethe, en achter de
twee drijvende mannen. Maar
hoe verschoot ze, als de pas
toor haar toeriep: „Hewel
Chariot, vinde ni da'k 'nen
goeie Sinte Peterus ben?"
Ze rilde op haar dikke be
nen en van alteratie zei ze
„Neeë..."
Zo lieten ze zich mee naar
Fransoo drijven om bij hem
de uitvaart te vieren van den
winter, die nu uitlekte in zoet
muziek en stralende perelen.
(Wordt vervolgd).
(„Pallieter" van Felix Tim
mermans, uitgegeven door P.
N. van Kampen en Zoon, Am
sterdam).
DEN HAAG (ANP) Ne
derlanders en ook Belgen en
Luxemburgers hebben geen
geldig paspoort meer nodig als
zij voor een periode van min
der dan drie maanden naar
Spanje op vakantie gaan. Dit
is het gevolg van een diploma
tieke notajwisseüng tussen de
Benelux en Spanje. De maat
regel wordt per 19 augustus
van kracht.
DEN HAAG (ANP). Met
het oog op de in november te
houden vervroegde verkiezin
gen voor de Tweede Kamer
hebben de gemeenten op zo
kort mogelijke termijn behoef
te aan een antwoord op de
vraag, of de verlaging^ van de
kiesgerechtigde- leeftijd dan
een feit zal zijn.
Dit schrijft de Vereniging
van Nederlandse Gemeenten
aan de minister van Binnen
landse Zaken, de voorzitters
van de beide kamers der Sta-
ten-Genenaal en aan de voor
zitter en de leden van de bij
zondere commissie voor grond
wet- en kieswetzaken van de
Tweede Kamer. Voor de prak
tische voorbereidingen van de
verkiezingen heeft de verla
ging van de kiesgerechtigde
leeftijd van 21 naar 28 jaar
belangrijke consequenties,
aangezien de gemeenten in het
bijzonder belast zijn met de
uitvoering van de kieswet.
PRETORIA (RTR) De
Zuidafrikaanse minister van
Justitie, Pelser, heeft vrijdag
een twee jaar geldend verbod
uitgevaardigd tot het houden
van protesten of demonstraties
in het centrum van Kaapstad
die gericht zijn- tegen optreden
of voorgenomen optreden van
de staat of de regening. De
maatregel die onmiddellijk
van kracht wordt, is bekend
gemaakt in de staatscourant.
Er is geen reden opgegeven
voor het verbod, maar volgens
waarnemers zou dit het gevolg
kunnen zijn van een bekend
making van studenten om
langs een van de belangrijkste
wegen van Kaapstad een de
monstratie te houden. Deze
betoging was bedoeld a-ls on
derdeel van een week van
burgerrechten die woensdag
zou beginnen, waarbij ook
pamfletten zouden worden uit
gedeeld en een dienst zou
worden bijgewoond in de
Anglicaanse kathedraal van St.
George.
KOPENHAGEN (AFP)
De Deense spoorwegen stellen
op 3 oktober op het traject
Helsingör (Elseneur) - Kopen
hagen een trein in dienst
waarin passagiers de reistijd
rendabel kunnen maken door
het volgen van taallessen.
Het traject is 50 km. lang en
de reistijd bedraagt een uur
Talrijke inwoners van de stad
van Hamlet werken in Kopen
hagen en maken 's morgens en
's avonds van de trein ge
bruik.
Brieven voor dexe rubriek moeten
ma» volledige naam en adrés wordan
ondertekend. Bij publikati# rullen dera
verm'eld wordan. Slechts bij hoga uit
zondering zal van deze regel wordan
afgeweken. Naam en adres zijn dan bH
da redactie bekend. Publikatie van brie
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat da redactie het in alle gevallen
eens is mat inhoud, c.q. tlrekking.
Men gaat niet naar een be
grafenis in camavalscostuum
Nee Dat doet men (nog)
niet. Ook drinkt men geen
champagne uit melkbekertjes,
men verricht geen bouwvak
werkzaamheden in avondtoilet,
ook stapt men 's avonds niet in
bed gehuld in een winterjas,
daarvoor gebruikt men de py
jama (of om gezondheidsrede
nen „helemaal niets"). Waar
ik naar toe wil????, het zoge
naamde toilet maken voor een
gelegenheid: bezoek aan een
schouwburg-ooncertzaal of een
andere speciale gelegenheid is
geen snobisme, integendeel het
verhoogt de te verwachte
„stemming" en „sfeer" voor
het gebodene en is het tastba
re bewijs van waardering en
hoogachting voor de uitvoeren
den, die op hun wijze weer la
ten zien dat ze hun vak (beroep
of roeping) met ernst en toe
wijding verrichten.
Het uitvoeren van culturele
werken in vrij efci jdskleding
om hierdoor de zogenaamde
drempelvrees te overmeeste
ren tot concertzalen en
schouwburgen is (om het
maar eens gewoon uit te druk
ken) lariekoek en gezwam ini
de ruimte..
Dat is volkomen bewezen in
Amsterdam waar die tomaten-
gooiers het wel eens anders en
beter zouden doen, en het vas
te toneel met Guus Oster eruit
gebonjoerd moest worden
Nee., zij zouden het Neder
landse volk wel eens laten
zien met experimenteel toneel
hoe het moest. Nou het is een
flop geworden en de gemeente
raad zit voor 1974 met een
lege schouwburg en zoekt
nieuwe gezelschappen.
Men komt voor een stuk of
voor een muziekwerk en dat
wordt niet bevorderd door
vrijertijdskleding. Er is geen
drempelvrees. Zijn al die al
ternatieve relschoppers verge
ten, dat vóór de tweede-wereld,
oorlog er al zogenaamde
volksconcerten en toneelvoor
stellingen bestonden door ge
meenten en vakverenigingen
gepropagandesrd en die liepen
heel goed. Het schijnt mode te
zijn alles tegenwoordig af te
kraken wat tot het verleden
behoort en daar doen professi
onals aan mee, omdat ze bang
zijn niet voor modern en vol
te worden aangezien. Als men
niet van klassieke muziek
houdt of niks om toneel geeft,
dan gaat men er eenvoudig
niet naar toe, of het nu in vrij
etijdskleding mag, of geheel
naakt, of gratis., het doet er
niks toe of af.
Daarom vind ik de volgende
opmerking in het stukje over
gezonde sfeer in het slot
concert koorweek Breda over
bodig en niets ter zake doen
de". „De improvisatorische op
zet van dit muzikaal samen
zijn waarbij de groep in zijn
geheel, koren apart maar ook
het publiek te zamen de sfeer
bepaalden, gaf bovendien een
goede stoot in de richting naar
het punt waar de plechtige
concertpakkenatmosfeer „inge
ruild wordt voor het muzikaal
samenzijn".
Denkt men nu heus, dat
men kunst méér zal waarde
ren als men zelf en de uitvoe
rende, gehuld is in flodderpak-
ken en overalls? Integendeel
Nu hebben de bisschoppen
uit Rome bericht ontvangen,
dat het zo niet langer gaat, in
Nederland. Wij staan in de r-k
kerk toch onder het gezag van
de paus in Rome. Daar hebben
ook de bisschoppen aan te ge
hoorzamen. Vele gelovigen
zijn teleurgesteld en vooral
oudere mensen. Ze hebben het
houvast verloren. Vroeger was
het zus en nou zo. Ze weten
niet meer wat ze er van den
ken moeten. Wat vroeger ver
keerd was dat vinden ze nu
goed. Het kerkbezoek wordt
minder. Dat is de schuld van
de kerk in Nederland zelf. La
ten wij als gelovigen het ver
trouwen in God bewaren. On
ze plichten tegenover God
vervullen. Vooral onze zon
dagsdienst niet verwaarlozen.
En steeds blijven bidden en
vertrouwen op God. En mogen
de leiders van de kerk goed
nadenken als ze veranderen.
Want de tien geboden bestaan
nog! En abortus is nog steeds
moord.
PRINSENBEEK.
MEVR. MAAS.
het is en werkt denigrerend
en discriminerend. Ik maak
venschil tussen gewoon ami
caal met elkaar musiceren of
officieel concerteren in een
speciaal daarvoor ontworpen
gebouw.
Ik behoorde óók tot die luis
teraars die bij het „werk" van
Walther Erbacher zogenaamd
misplaatst hebben geglimlacht.
Velen (waarbij ook veel jon
geren) hebben luidkeels
geprotesteerd om dat (genia
le) waanzinswerk. Waanzin is
het om geluiden als gillen-
proesten-zuchten-kroijsen-
jammeren en het gesis van het
vrouwelijk deel der koristen
afgewisseld met geza-menlij k
handgeklap, waar je je steeds
weer rot om schrok, tot „een
koorwerk" te formeren. En ge
niaal is het om dat op papier
te zetten maar nog genialer
om die krankzinnige waanzin
in een week in te studeren
met wildvreemden buitenland
se zangers en zangeressen. ..en
daarom was het groot applaus
ook méér voor onze Hollandse
geniale (koordirigent Jan Eel-
kema bedoeld dan voor dat
degenererend waanzinstuk vol
histerie en dekadente gelui
den. De menselijke stem als
die voor zang gebruikt wil
worden behoeft niet gefor
ceerd te worden met krank
zinnige geluiden^ die geen mu
zikale tonen meer doen horen.
Walther Erbacher had zijn gave
van componeren beter norma
ler kunnen houden, maar ja...
we leven in een periode van
hoe gekker, hoe beter. Ik wil
maar zeggen, laten de mannen
van het vak, die muziekvei-
siaggevens toch uiteindelijk
zijn... toch niet meedoen aan de
verheerlijking van het nieuwe
(door slechts enkele beneden
de maat blijvende schreeu
wers) en laten we blij en
gelukkig zijn dat er nog een
Mattheuspassion bestaat en
uitgevoerd wordt alsmede ko
ralen van deze grootmeester
der hoorkunst aller tijden.
B. POLMAN
DE JAPANSE premier Kakoe-
ei Tanaka heeft de uitnodiging
van de Chinese premier Tsjoe
En Lai voor een bezoek aan
Peking aanvaard. Dat bezoek
heeft vermoedelijk in septem
ber plaats.
DRS. D. M. RINGNALDA is
benoemd tot secretaris-gene
raal van het ministerie van
Algemene Zaken.
Naar aanleiding van het ar
tikel over het staatsbezoek in
cognito van dhr. Spinks aan
Griekenland in uw blad van 7
aug. jl. zou ik graag een mij
ter ore gekomen geschiedenis
ter aanvulling willen geven.
Er was eens in de hooglanden
van Zuid-Afrik a, in de repu
bliek Saloembie, een kamerlid,
genaamd Broekie, lid van de
P. vjd. Posealk (Partij van de
Permanente Oppositie, Stakin
gen en Andere Losse Karwei
tjes) en in die hoedanigheid,
en dat is belangrijk, lid van
de vaste kamercommissie voor
defensie. Op een goede dag,
het liep tegen de vakantie,
dacht Broekie: „Laten we het
nuttige met het aangename
verenigen, laat ik eens naar
Nederland op vakantie gaan
en zien of ik een paar staats
lieden te spreken krijg". Zo
gedacht, zo gedaan en Broekie
stapte naar de Nederlandse
ambassade waar hij, als VIP,
door de ambassadeur werd
ontvangen. Deze verzekerde
hem dót hij alle moeite zou
doen om Broekie met het
hoogste staatsgezag van Ne
derland in contact te brengen.
Dit nu had Broekie niet ver
wacht en omdat zijn voorbe
reidingstijd zo kort was, stap
te hij naar zijn dorpsbiblio
theek waar hij snel nog even
de geschiedenis en het politie
ke leven van Nederland na
sloeg. Bovendien had hij daar
ook de gelegenheid om zich
een paar moeilijke politieke
termen eigen te maken als:
canard, ideologie, gepolitiseer
de doorsnee-Nederlander en
opvallend gewapende politie.
Aldus gewapend stapte hij
met zijn vrouw, Broekie-Broe-
kie zo gaat dat daar, de vrouw
krijgt als voornaam twee keer
de achternaam van de echtge
noot, voluit heet zij dus: Broe-
kie-Broekie Broekie, stapte hij
dus met zijn vrouw in het
vliegtuig naar Nederland.
In het vliegtuig werden beiden
met alle égands omgeven want
Broekie is tenslotte kamerlid
nietwaar. Toen zij in Neder
landen landden schrok Broekie
wel even, want door het
naampje zag hij een rode lo
per, de luchtmaohtkapel en
minister-president Biesheuvel
(beide laatsten kende hij uit
boekjes uit zijn bibliotheek,
een rode loper kende hij al
want die hadden zij zelf ook).
Zoals gezegd hij schrok maar
even, want hij had tenslotte
niet anders verwacht (Kamer
lid, nietwaar). Toen Broekie,
met zijn Broekie-Broekie de
trap afliep, kwam Biesheuvel
met uitgestoken armen op hem
toegelopen, tegelijkertijd be
gon de luchtmachtkapel een
stevige mars te spelen. Broe
kie-Broekie had er tranen van
in haar ogen. „Oh, Broekie"
zei Biesheuvel, „wat een ge
weldige eer dat u ons land
komt bezoeken, u bent 14 da
gen op staatskosten onze gast.
Ik zal u alles laten zien, voor
al de negatieve kanten. Ik
hoop dat u over 14 dagen, na
terugkeer in Saloembie, alle
negatieve kanten aan de pers
in uw land kunt vertellen.
Voor uw vrouw hebben wij
een apart programma vastge
steld. Samen met mijn vrouw
kan ze vijf ziekenhuizen en
twee weeshuizen gaan openen.
We hebben ermee gewacht tot
u gearriveerd zou zijn."
Het programma wend aldus
uitgevoerd. Overal waar Broe
kie kwam, zocht hij naar ca
nards, ideologie, naar gepoliti
seerde Nederlanders en naar
opvallend gewapende politie.
Maar na 14 dagen had hij
weinig negatiefs gevonden. Na
terugkeer in Saloembie ver
zuchtte Broekie dan ook: „He
lemaal geen ideologie, maar ik
ga nog eens terug om het t«
zoeken
RIJEN B. HEIJNEN
