Akkoord met communisten Mitterand deed meeste concessies VIETNAM- VETERANEN KUNNEN SLECHT WERK VINDEN 28 miljoen oud-strijders Boek van Ëbian is als tijdbom Amerikaan PLEITBEZORGER VAN PALESTIJNEN binnenlarsri buitenland OVERTUIGING EUROPA MILD UIT 1902 KNUPPEL „HEERLIJK" BERLIJN NEDERLANDEN ACCORDEON: BRETEL-PIANO (Van onze correspondent) PARIJS Het geruchtmakende akkoord tussen de Franse socialisten en communisten van de laatste juni dagen wordt door de politieke waarnemers nog volop becommentarieerd, omdat het sedert het bekende Congres in Tours in 1920 (toen de communisten en socialisten besloten elk een eigen weg te gaan) het eerste „gezamenlijk regeringsprogramma" van links is. Alle verbintenissen van communisten en socialisten (1934, 1945, 1947, 1962, 1965, 1967) waren ofwel van uiterst korte duur, ofwel zeer in omvang en draag wijdte beperkt, ofwel van zuiver electorale aard. tiet recente referendum aver Europa sdheen in ver regaande mate aan zijn in terne opzet te beantwoor den en communisten en so cialisten nog verder van el- icaar te verwijderen. Ter wijl hun leiders elkaar bij zonder weinig vriendelijke dinigen naar het hoofd gooi den, gingen de onderhande lingen over een akkoord echter in het geheim voort en op WU juni kon de moei- zaam bereikte laaggezoch- te en belangrijkste theoreti sche eenheid geproclameerd worden. Terwijl de politie ke tegenstanders ne met name natuurlijk de tegen woordige Gaullistische meerderheid de centristen en de Radicalen van Jeari- Jacques Servan-Schreiber vanzelfsprekend beweren dat het akkoord ftiet tegen de praktijk bestand zal zijn, dat de leider van de socialisten Francois Mitté- rand tal van principes en idealen aan de communis ten verkwanseld heeft om dat hij bij de volgende pre sidentiële verkiezingen vol strekt president van de re publiek wil worden probe ren de politieke theoretici een balans op te maken van de consessies die door eik van <le twee linkse partijen gedaan zijn. Dit is echter niet alleen eèn spel van in tellectuele abstractie maar een dergelijke balans die geloofwaardig is zou uiter aard voor de aanhangers van de ene en de andere partij consequenties met zich mee kunnen brengen. Om het duidelijk te zeggen: als een zeker aantal communisten ervan overtuigd mocht ra ken dat hun leiders teveel water in de wijn gedaan hebben, als een groep socia listen meent dat zij „aan Moskou verkocht zijn", zou dit zloh bij de komende verkiezingen merkbaar kunnen maken. En een ver mindering van stemmen voor socialisten of commu nisten tot onvermijdelijke gevolgtrekkingen moeten leiden. algemeen wordt rau gezegd dat de communisten de meeste of in elk geval de belangrijkste conSessies nebben gedaan. Als men het tijvige document, dat na het sluiten van de overeen komst gepubliceerd Werd, aandachtig naleest, komt men niettemin tot de over tuiging dat de socialisten „de essentiële concessies, zo niet naar de vorm maar dan toch wat de beginselen betreft" gedaan hebben. De overeenkomst tussen de bei de linkse partijen draait om drie kardinale punten: de Europese politiek, de natio nalisering en de parlemen taire representatie. Wat Europa betreft, hebben de communisten in wezen niets anders gedaan dan het volgen van de lijn van het Kremlin,, nil. het vaststellen van de realiteit van de Eu- romarkt. Maar aangezien de Europese ambities ver ier gaan dan enkel de éco nomische gemeenschap, is men gerechtigd enige reser ve in acht te nemen wat de houding van de communis ten betreft. Het gemeen schappelijke programma van de beide partijen maakt dan ook met geen woord gewag van een ploitieke Europese unie van de su- pranationaliteit (die stok paarden van de socialisten warer»), maar daarentegen heeft dit programma een aantal Gaullistische termen nzafce Europa Overgeno men, met name waar sprn- FRANCOIS MITTERAND ke is van „onafhankelijk heid" van Frankrijk en van „vrijheid van handelen". Beide partijen blijven ook de regel van unanimiteit huldigen, wat de beslissin gen van de Europese Ge meenschap betreft en wij zen het meerderheidsbegin- sel van de hand. Tqrecht is opgemerkt dat unanimiteit óók betekent dat eik lid van de Gemeenschap daarmee een soort veto-recht in han den krijgt. En. daarmee zou bijvoorbeeld elke vorm van «upranationalitsit onmoge lijk gemaakt worden. Wat de nationalisaties be treft, heeft men verklaard dat de communisten 25 gro te bedrijven en onderne mingen op hun lijst hadden staan en de socialisten maar zes. Tenslotte is men het over de noodzaak eens ge worden 14 ondernemingen te nationaliseren. Jean- Francois Revel stelt in l'Express naar aanleiding daarvan de vraag of natio naliseringen een goede me thode vormen om de econo mie te socialiseren. Zo ja, zegt hij, dan hadden de so cialisten de lijst daarvan niet moeten laten inkorten. Zo neen, dan hadden zij het bij het verkeerde eind er 14 te aanvaarden. De legislatieve contract-po litiek is van aanzienlijke technische ingewikkeldheid en op de allereerste plaats van intern Frans belang, ■naar ook op dit punt kan de tekst van de overeen komst volstrekt niet de vrees wegnemen dat de so cialisten er niet voldoende voor gewaakt hebben, dat. één vah de beide partijen het lot van de nationale vertegenwoordiging kan be heersen. Een uitgebreide en recente opiniepeiling in Frankrijk die sterk de aandacht ge trokken heeft, wees uit dat het overgrote deel van de Fransen een economisch systeem voorstaan waarin het kapitalisme afgezwakt wordt door de nationalise ring van e enaantal sleutel ondernemingen. Het z.g. Zweedse socialisme blijkt dientengevolge de meeste voorstanders te hebben, en dit systeem leek tot. dusver door de socialisten gehul digd te worden. Het ak koord met de communisten heeft hen nu evenwel het systeem van het algemene staatsbeheer doen onder schrijven, hetgeen als een verloochenen van het zg. .republikeinse socialisme" ter wil] van een „bu reaucratisch centralisme" aangezien wordt. De tegen standers van het akkoord hebben in elk geval het reoht zich af te vragen of een en ander bestand zal zün, tegen de praktijk, want de praktijk zal noch voor de communieten, noch voor de social ie ten gemak kelijk zijn. De tweede Wereldoorlog was nog een „eervolle". Nixon haalt zijn stemmen bij de oud-strijders uit '40-'45 weg. Voor protesterende Vietnam-veteranen zijn de V.S. niet zo vriendelijk. McGovem telt er veel onder zijn kiezers. (Van onze correspondent) WASHINGTON Sedert de Amerikaanse revolutie zijn er ruim veertig miljoen Amerikanen onder .de wape nen geweest. Nu, na tien oor logen, zijn er nog 28 miljoen oud-strijders. Onder hen be vindt zich een stokoude baas die nog in de Indianenoorlo- gen heeft meegevochten die twee jaar voor de eeuwwis seling eindigden. De 28 miljoen oudstrijders zijn evenzovele potentiële stem men; zij zullen in de verkie zingsstrijd een grote rol kun nen gaan spelen. Als groep zijn dfe oudstrijders van groter betekenis voor de stemmentel- lers dan de negers en zij- kun nen meer zoden aan de dijk zetten dan de zogenaamde jeugd-stem. Zowel in het kamp van presi dent Richard Nixon als in de organisatie van George McGo vem worden campagnes uitge dacht om de stem van de oud- (Van onze correspondent) TEL AVIV Arie Ebiav, vorig jaar nog secretaris generaal van de regerende arbeiderspartij en daardoor een van de invloedrijkste fi guren op liet zo kleurrijke Israëlische politieke toneel, heeft zich ontpopt als een vurig pleitbezorger van de Palestijnse zaak. De Israëlische pers spreekt inet vette koppen van „De Palestijnse tijdbom van E- biav". Dat is liet effect, dat Ebiav's nieuwe lijvige boek Erctz Hatswi (Land van het hertz) op de gevoelige Israë lische publieke opinie heeft. Een Israëlische vriend van mij, die kennis van de inhoud van het werk van Ebiaiv had geno men, kon niets aftders zeggen dan: „Die kerel is gek". Mis schien daarom vliegt dit boek de winkels uit. In nog geen week werden 4000 exemplaren van deze eerste grondige ana lyse van het Palestijnse pro bleem sedert 1967 verkocht. De tweede druk staat op stapel en het valt te verwachten dat dit politieke visitekaartje van de zionist-socialist Arie Ebiav in vele talen zijn weg over de wereldbol zal vinden. In de binnenlandse politieke verhou dingen hoopt deze vijftiger via de ladder van zijn ideeën in de volgende Israëlische rege ring te komen. Er is dus sprake van een se rieuze poging van een gewe tensvolle Israëlische politieke leider de in wezen nog ondui delijke Israëlische politiek ten strijders te winnen. Het lijkt er op dat Nixon de beste pa pieren heeft onder oudstrijders van „glorieuze" oorlogen, waartoe vanuit het Ameri kaanse gezichtsnunt de eerste en de tweede wereldoorlog ge rekend worden, McGovern staat er beter op onder oud strijders die in Vietnam zijn geweest. De Vietnam-crudstrijders kun nen van grote betekenis blij ken. Drie van de zes miljoen wonen namelijk in de negen dichtbevolkte Amerikaanse staten, die te zamen een meer derheid vertegenwoordigen in het kiescollege. In Ohio won Nixon in 1968 met een meer derheid van 90.000 stemmen: er wonen niu ruim 315.000 oud strijders die de oorlog in Viet nam hebben meegemaakt. Er leven nog drieduizend oud strijders die in de Spaans-A merikaanse oorlog hebben ge vochten die in 1902 eindigde. Uit de eerste wereldoorlog zijn. er nog 1,3 miljoen en uit de tweede wereldoorlog 14 mil joen oudstrijders. Korea en Vietnam voegden elk zes mil joen oudstrijders aan de tota len toe. Amerika is. een natie van oud strijders: 28 miljoen op een to tale mannelijke bevolking Van net over de 100 miljoen is niet kinderachtig. De oudere oud strijders, die zonder schaamte kunnen opscheppen over Oma ha Beach, Iwo Jima en The battle of the Bulge hebben een sterkei' ontwikkeld gevoel voor de politieke toon van Nixon dan oudstrijders die in Khe San of op Hamburger Hill in Vietnam gevochten hebben. Velen van hen kunnen geen werk vindien in Amerika. Het werkloosheidspercentage onder oudstrijders uit Vietnam is ge middeld 15 procent. aanzien van de bezette gebie den tot klaarheid te brengen. Hij verlangt van Israël het Pa lestijnse volk als een volwaar dige gesprekspartner te erken nen. Hij eist de stichting van een Palestijnse staat, welke het grootste deel van de westelijke Jofdaanoever en de Gaza- streelc zal omvatten. Hij reikt in feite koning Hoessein de hand en gaat met diens federa- tieplan voor een nieuwe fede rale Jordaans-Palestijnse staat akkoord. Dat is het plan dat Ebiav de Israëlische publieke opinie met alle schooniheidsfouten die er aan zitten, heeft voorgescho teld. Het is een Israëlische P ilfo'ui'-declaratie voor het Palestijnse volk (in 1917 er kende de Engelse minister Bal four in een brief het recht van het Joodse volk op een natio naal tehuis in Palestina). Het plan Van Ebiav is tot in details doordacht. Jeruzalem blijft onder Israëlische soeve reiniteit, maar de berg Moriah waarop de twee grote moskeeën staan, zal via een corridor met de Palestijnse staat worden ver bonden. Een soort vrije zone dus, waar de Jordaans-Pales tijnse vlag kan wapperen. Ook ten aanzien van Egypte en Syrië neemt Ebiav in zijn boek een zeer gematigde houding ran. Hij erkent de Egyptische soevereiniteit Over de Sinai- woestijn, toont zich daarom te gen Israëlische annexatie daar van zonder zich echter voor de onmiddelijke teruggave van deze strategisch belangrijke woestijn aan Egypte uit te spre ken. Demilitarisering en een vorm van gezamenlijk Israëlisch- Egyptisch toezicht op de na leving van de vredes-voor- waarden in deze woestijn, is volgens Ebiav in eerste in stantie de aangewezen weg. Betreffende de Golan-hoog- vlakte is hij van mening, dat Israël de strategische bergrug, vanwaar de Syriérs voor 1967 Israëlische nederzettingen be schoten, moet behouden, ter wijl de Syriérs de hoogvlakte zelf weer in bezit kunnen ne men. Allemaal ideeën waaraan Arié Ebiav zijn politieke loop baan heeft opgehangen. Met zijn verfrissend bock van 482 bladzijden waaraan hij een Jaar heeft gewerkt, heeft hij de knuppel in het hoenderhok van de Israëlische politiek ge worpen. De duiven in de ar beiderspartij hebben nu een handleiding waarmee zij de haviken met ideologische ar gumenten te lijf kunnen gaan. Dat Arie Ebiav in zijn boek ook de uittocht van de Russen uit Egypte heeft voorspeld, is het bewijs en het ongerijmde van zijn politiek talent. (Van onze correspondent) LONDEN „Op liet toneel, in levende lijve Het is de uitroep boven een afbeelding van Mickey Mouse, in de re clame die overal in Londen is ;e zien. De show van Walt Dis ney is hier geopend en zal binnenkort naar Nederland (Rotterdam en Groningen) verhuizen, het geboorteland can een verrassend aantal bal letdansers en -danseressen, die aan de Europese toernee van twee jaar of langer deelnemen. Cornel Wijker uit iJmiuiden danst als Alice door het won derland, dat Disney in zijn film had uitgebeeld en zij heeft in het grote gezelschap, negen landgenoten, gekozen door prodiuktieleider Michael M. Griilikhes, Mast zich. „Ik heb aan deze kant van de wereld een half jaar naar deideale Alice gezocht",' vertelt de Amerikaan. Hij maakte de definitieve keuze in Genève, dat tot twee we ken geleden de basis was voor de voorbereiding van de Europese produkiie. „Cornel heeft het karakter en het fi guur, dat ik zocht en zij danst heerlijk. Het is trouwens ver rassend hoeveel Nederlandse talenten ik heb gevonden, bijna 20 pet. van mijn voor treffelijke troep". Voor de blonde 22-jarige Cornel was het een ambitie de rol te verwerven. Zij las eft herlas het boek van Lewis Carroll en gtrag naar de film kijken om het' zich allemaal in te leven zoals Disney zelf het had uitgebeeld. „Het ds een erg veeleisend ballet dat wij hebben op te voeren, maar bijzonder mooi. Eigenlijk vond ik het wel een sensaitie toen ik succes bleek te hebben". Zij werd opgeleid aan de balletacade mie Van Ne] Roos in Amster dam en was 13 jaar toen zij haar eerste balletlessen kreeg. De produktie van de Disney- Pal-ade in de Verenigde Sta len kostte 2,5 miljoen dollar. Er werd voor ons werelddeel aan een Europese rolbezet ting de voorkeur gegeven, in het bijzonder voor de ballet ten. De uitvoering duurt tweeen- eenhalf uur en er zijn 200 deelnemers, de acrobaten meegeteld, die verbluffend cirouswerk leveren. Bij de fi nale verschijnt Mickey Mou se, die in het begin als tove naar is verwelkomd, weer te midden van Goofy, Pluto, Do nald Duck en de andere tot leven gebrachte figuren uit de tekenfilms waarmee Walt Disney honderden miljoenen mensen begon te vermaken, toen hij in 1928 de eerste te kenfilm met geluid pre senteerde. In de Empire Pool (Wem bley), het grootste overdekte toneel ter wereld, menigen zij, tezaimen met Sneeuwwit je, Pinocchdo, Dumbo en Mowgli zich tussen het pu bliek. Het gezelschap heeft 10 voorstellingen per week te geven en de toegangsprijzen lopen hier van 3 gulden tot 20 gulden. Op Wembley, Rot terdam en Grondingen, volgt Berlijn. Tezamen met Cornel Wijker nemen de volgende Neder landers deel: Alida Broek man (17) van Bolnes. Gene- viève Coffie (22), en Johanna Drop (20) van Rotterdam, Ruth Eman (23) van Voor burg, Arnold us de Groot (25) en Franklin Pelt (26) van Amsterdam, Maria Lehmann (22) van Krimpen aan de Lek, Frank Roemers (24) van Krommenie en Renske Top (18) van Amsterdam. QUATORZE JUILLET is natuurlijk het moment om democratisch en zelfs volks te doen aangezien de bestorming van de Bastille en de gevolgen daarvan in de patriottische dogmatiek heilzaam, goed. positief en gedenkenswaardig heten. Wij zijn het daar mee eens, al vinden wij dat men er qeen dogma van had hoe ven te maken, maar over winnaars (van welke kant ook) zijn onvermurwbaar, omdat ieder die geluk ge had heeft, ook de panische angst gekend, heeft dat hel wel eens mis kon gaan, zij het retrospectief. De Qwi- 'orze Juillet is het hoogtij van ,\tes bals populalres" en bij deze volksbals op stra ten en pleinen speelt het democratische instrument bij uitstek de hoofdrol: de iccordeon of trekharmoni- ka, die overigens legio bij en spotnamen heeft. De ac cordeon is onverbrekelijk verbonden met de „muset te", de „guinguettes" van Seine en Mame. met wat men pleegt te noemen Pa ris Canaille" en „la gouail- le" en dat allemaal onver taalbaar is. maar dat de „bretel-plano" nodig heeft om zich te handhaven. Ieder kind in Frankrijk heeft zijn accordeon-god heid. gekend. De onze was naamloos en speelde „Chez Paul" aan de sluis van Car- rières-sous-Poissy, leunend in de deuropening van het glazen voorterras met een eeuwige en onafscheidelijke sigaret in de mond en een gezicht zonder uitdrukking: lts een mummie of een Zji- vago-kopje. Maar hij was een meester en een godheid Van de accordeon en heeft een stuk van ons leven mee-bepaald, en dat het al lemaal op een vergissing berustte kon hij óók niet weten. Wij hopen alleen dat hij niet voor zijn brood speelde, want dat zou ono verkomelijk zijn voor het oude kind dat wij op dit in strumentale gebied geble ven zijn. Frankrijk telt 25.000 be roeps-accordeonisten, waar onder een tiental waarlijk groten, die gouden bergen met het bevingeren van hun apparaat verdienen. Daar naast zijn er tienduizenden imateurs, waaronder de aristocratische minister dan financiën, Valéry discard d'Estaing, die er zijn repu blikeins waarmerk mee verwerft en bijwijlen met zijn armeluispianoom de nek voor den volke Ver- Schijnt. De muziekwinkels verklaren dat de verkoop van de dingen nog steeds stijgt en dat het aantal ac cordeon-platen per dozijnen gekocht wordt, Het populaire muziekin strument is nu echter zwaar onderschelden, zoals zen knap voetballer met een afgrijselijk vulgair ac cent in hel „perfide Albion" in de adelstand verheven werd. En niets doet het wa re volk zoveel plezier als met titel, salarisverhoging, VW-bezit of lintje van de lotgenoten van dit ware volk onderscheiden en daarboven verheven. te worden. En het is zelfs de xccordeon overkomen. Mau rice Le Roux, de hoogharti ge meneer die het exquise lv-muziekprogramma .Ar cana, connaissance de la musique" verzorgt, heeft zen van zijn verfijnde zon- iagavondprogramma's aan de vulgaire trekharmonika gewijd. En de pers heeft ge schreven dat het populaire instrument sedert 1950 ten gevolge van een. nieuw kla vier- en loelsensysteemeen „waarachtig concertinstru ment" geworden Is en. dat Alain Abbott, prtx de Ro me, en Michel Philippot, componist, in de toekomst van het ding geloven en nog veel meer. En weer an dere bladen hebben de his torie van de accordeon op gegraven en verteld dat het instrument eigenlijk pas re latief korte tijd in Frank rijk bekend is. dat de ele gante hofdames van Lotus- Philippe het bespelen van batidonlum en concertina (voorlopers van „het ding") als een verfijnde kunstui ting beschouwden, maar dat de Italiaanse gastarbeiders (toen ail, en men noemde ze tenminste zonder complex en schijnheiligheid „immi granten" Gastarbei ders, gastarbeiders, de arme drommels), dat dus de uit Ttalié gekomen metselaars, steenhouwers en andere landverhuizers na de val van het Second Empire hun accordeons meebrachten en het instrument een kolossa le populariteit verschaften. Het geval verscheen in ca fés en op straathoeken en verving geleideli jk-aan „l'orgue de Bnrbarie", het straat-orgel, dat de Fransen het orgel van het barbaren dom noemen. Enfin, zó hard komt het nu ook weer niet aan. Vandaar dat het jammer en schandelijk, verraderlijk en aemeen, plutocratisch en fascistisch, reactionair en vernederend is, dat men het instrument nu een zekere wiel toegekend heeft. JAN DRUMMEN. I I

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1972 | | pagina 6