Mensenredders nooit uitgeleerd
VEEL GEHOORD VERWIJT WEKT WOEDE
Israël legt immigranten
uit Rusland in de watten
CHILEENSE BISSCHOPPEN BESTUDEREN MARXISME
Langste glijbaan
ligt in
het Sauerland
Bloed
MARINE DEMONSTREERDE IN ENGELAND UNIEKE BRANCARD
SHASTA
IS DOOD
binnenland
buitenland
Koude douche
Maanlanding
Vergelijking
DEN HAAG D© men
senredders van de marine en
de luchtmacht zijn nooit uit
geleerd. De mogelijkheden
van een helikopter nimmer
uitgeput. Dat bleek ander
maal tijdens de helikopter
reddingswedstrijden, die on
langs aan de Britse zuidkust
werden gehouden. Het gaat
om centimeters. Het gaat om
seconden- Factoren die kun
nen beslissen over leven en
dood.
Het zijn doorgewinterde
vliegers en navigators die
defensie op de reddingsheli
kopters heeft neergezet
Mensen die de fijne kneepjes
van het vak in de harde
praktijk hebben leren ken
nen. Dat neemt niet weg dat
ze zelf voelen dat het eind
doel nog niet bereikt is. Het
kan en moet nog perfecter.
Een middel om dat te berei
ken schuilt ondermeer in
de jaarlijks terugkerende
„Search and Rescue" (SAR)-
wedst rijden.
Het zijn de Belgen ge
weest die zes jaar geleden op
het idee kwamen om wed
strijden te organiseren tussen
de reddingsploegen van de
verschillende NAVO-landen.
Niet zozeer om de competitie
dan wel om in de praktijk
ervaringen uit te wisselen.
Dat resulteerde in de SAR-
competitie, waarbij met na
me de Koninklijke Lucht
macht keer op keer zeel ho
ge ogen weet te gooien. On
derdelen van de wedstrijd
zijn het oppikken uit zee van
een drenkeling, een precisie-
navigatievlucht en zo nauw
keurig mogelijk plaatsen van
een gewicht op een schiet
schijf. Het spelletje is leuk.
maar de achtergrond van de
wedstrijd an is bittere ernst.
Primair beschikt zowel de
luchtmacht als de marine
over reddingshelikopters om
in nood verkerende vliegers
op te sporen en te redden.
Daarnaast, en dat ls een veel
grootsere opdracht, komen de
militaire mensenredders in
actie wanneer een schip voor
de Nederlandse kust in nood
Is.
Nederland heeft de inter
nationale verplichting om on
middellijk hulp te verlenen
wanneer een vliegtuig of
schip voor de kust in moei
lijkheden verkeert. De zone
die wordt bestreken gaat tot
ruim 100 kilometer zee-in-
waarts, en komt geheel voor
rekening van de Opsporings
en Reddingsdienst van de
marine (vliegkamp Valken
burg). Daar staan dag en
nacht vliegtuigen (Neptunus
van squadron 310) en Au
gusta Bell helikopters (squa
dron 7) gereed om bij te
springen. Sinds 1967 werden
door de zeegroene wentel
wieken 120 mensen uit zee
opgepikt. Daarnaast voert
deze marinedienst transplan-
tatievluchten in opdracht van
ziekenhuizen uit. Op de
vliegbasis Soesterberg en bij
de vuurtoren van Terschel
ling staan de Alouette IH
reddingshelikopters van de
Luchtmacht. Ze knallen eruit
door hun fel oranje neuzen-
In totaal beschikt de lucht
macht over vijf van deze
toestellen die voor hun taak
zijn uitgerust met een lier,
drijvers voor landingen op
het water en medische appa
ratuur.
Het was deze tak van de
luchtmacht die in Lee on So
lent waar de SAR-wedstrii-
den werden gehouden de
marine de loef afstak.
Daar staat tegenover dat de
marine kwam aangedragen
met een unieke vondst van
eigen bodem; een brancard
die boe dan ook met de juis
te zijde boven in zee blijft
drijven. Een vondst die uit
nood werd geboren. Ruim
een jaar geleden verdronk
een zeeman toen hij vastge
bonden op een brancard naar
beneden viel doordat de lier
kabel van de helikopter
brak. De brancard bleef on
dersteboven in het zeewater
liggen. De vondst van de ma
rine trok veel belangstelling
van vakbroeders uit tal van
landen.
Ervaring maakt rijk. Lee
on Solent bewees het. Een
week lang werden ervarin
gen uitgewisseld. Werden
technische ontwikkelingen
gedemonstreerd. Mensenred
ders raken nooit uitge
leerd.
(Van onze correspondent)
TEL AVIV Eerste mi
nister Golda Meir was ver
ontwaardigd. Een studente
aan de nieuwe universiteit
van Beersheba in de Negev-
woestyn wekte haar op
rechte woede op. „We aan
vaarden niet, dat Russische
immigranten ten koste van
onze rechtvaardige eisen in
Israël mooi weer komen spe
len," wierp de vrijmoedige
studente de eerste minister
nogal ruw voor de voeten.
Tienduizenden Israëli's had
den mevrouw Meir hetzelfde
.verwijt kunnen maken
In brede lagen van de Israë
lische bevolking bestaat de in
druk dat de broeders uit Rus
land door de regering in een
te dik pak watten worden ge
legd. „Ze krijgen de beste ba
nen en de mooiste huizen,
wordt er van alle kanten ge-
klagagd. Eerste minister Golda
Meir weet dat wel.
„Maar zonder immigratie
heeft Israël geen bestaans
recht", roept ze in alle uithoe
ken van het land uit. Daarom
keerde zij zich in Beersheba
jo fel tegen die studente, die
het waagde haar geloofsbelij
denis aan te tasten. „Er gaat
een slechte geest over het
land", haalde ze uit. „weet je
dan niet dat jij «een enkel
recht van spreken hebt? Weet
je niet, dat het wereldjoden,
dom jouw studie betaalt en
voor de volle honderd procent
de last van de integratie van
de immigranten op zich heeft
genomen? Weet je dat niet?
Dat is een waarheid die de Is
raëli's liever niet onder ogen
zien. Een aspect van de Israë
lische samenleving dat niet
voldoende door tv, radio en
pers wordt belicht.
De rijke joodse gemeenschap
pen in de VS, Zuid-Afrika.
Zuid-Amerika en West-Europa
financieren op royale wijze de
immigratie uit de Sevjet-Ume.
Jaarljks worden er door deze
gemeenschappen tegen de vier
honderd miljoen dollars op ta
fel gelegd.
De Israëli's zien slechts het
dikke rode tapijt dat voor de
immigranten wordt uitgelegd.
Vette koppen in de kranten
wijzen daar dagelijks op en
wekken de frustraties in steeds
heviger mate op.
In een bovenkop schrijft het
gezaghebbende blad Haaretz-
„Een klein immigrantengezin
uit de Sovjet-Unie krijgt een
reusachtige woning, auto, le
ningen en vrijstelling van be
lastingbetaling. Een jong in Is
raël geboren echtpaar, dat na
het voltooien van de studie
met twee kinderen naar Israël
terugkeert, woont in een twee
eneenhalve kamer-huurflat en
de echtgenoot fietst. In beide
gevallen is sprake van academi
ci. Dat is slechts een voorbeeld
GOLDA MEIR: vrees voor kapitalistische consumptiemaat
schappij.
van de frustraties en verscher
ping van de economische te
genstellingen die de immigra
tiepolitiek met zich mee
brengt".
Voor een Nederlander is het
moeilijk te begrijpen waarom
de Israëli's zich zodanig over
de voorrechten van de immi
grante opwinden, dat ze de
nieuwkomers uit louter verbit
tering de koude douche geven.
In marktwaarde uitgedrukt
zijn de rechten die een Russi
sche immigrati in Israël ge
niet honderdduizend gulden
waard. Dat bedrag krijgt hij,
zij het op indirecte wijze bij
aankomst oo het- vliegveld Lod
bij Tel-Aviv in de schoot ge
worpen. Voor een gewone Is
raëli, die op normale wijze de
kost verdien-t is zo'n bedrag
door de loodzware belasting
druk en de op zichzelf toch al
lage lonen niet bij elkaar te
sparen.
Alleen al door hun komst be
horen de Russische immigran
ten in de Israëlische verhou
dingen vrijwel onmiddellijk tot
de gegoede, dure auto's rijden
de, burgerij.
Dat doet de Israëli's pijn,
maakt ze jaloers, schept een
koud integratie-klimaat.
Na de grote demonstraties in
Jeruzalem en Tel-Aviv voor
het recht van de Russische jo
den op immigratie niaar Israël
zijn de tranen van ontroering
over de komst van de eerste
honderden Russische joden op
gedroogd.
„De Israëli's beschouwen ons
als immigranten en niet als
broeders die uit ballingschap
naar thuis terugkeren", klaagt
een nieuwe immigrant uit do
Sovjet-Unie.
„Waarom wordt van mij ver
langd, dat ik de armoede-pro-
blematiek in Israël oplos,"
werpt een andere immigrante
de Israëli's bits voor de voe
ten.
„Wat willen jullie Israëli's ei
genlijk van ons", zegt ze met
een beetje wanhoop in haar
stem om al die jaloezie die
haar dagelijks omringt en het
leven en de aanpassing aan de
Israëlische maatschappij al het
nieuwe en onbekende toch al
zo moeilijk maakt.
Dov Feigin, de beroemde ma
joor uit het Rode Leger die
zijn in de tweede wereldoorlog
verdiende medailles naar
Breznjef terugstuurde en via
een Russische instituut voor
geesteszieken een jaar geleden
nog door de Israëli's als hun
nieuwe held werd ingehaald
begrijpt de zielsnood van de
Russische immigranten. Hij
kent hun verwachtingen: „Ze
vinden dat de sabres, de in Is
raël geborenen, onverschillig
tegenoverhen staan. En daar
kan een Russische jood abso
luut niet tegen. Hij is erg sen
timenteel. Hij deelt mensen in
vrienden en vijanden in".
Als het waar is moeten de
Russische immigranten het wel
heel erg moeilijkhebben. Zeker
in het begin. Want de over
gang van de communistische
naar de kapitalistische, van de
diktatuur naar de vrijheid is
groot. Daarvan geven de Israë
li's zich niet voldoende reken
schap. Maar de ambtenaren
die de nieuwe immigranten
opvangen doen dat wel. 7.e
zij door de ervaring wijs ge
worden.
„Ondanks hun joods bewust
zijn, hun verlangen naar zion,
weten de joden uit Rusland de
eerste weken absoluut niet waar
ze aan toe zijn, vertelt de direc
trice van een opvangcentrum
voor academici. „De aankomst
op het vliegveld bij Tel-Aviv is
voor de Russische joden een
ware maanlanding". De Russi
sche immigranten staan on
weinig tegenover de vrijheid.
Ze beven nog voor het gezag.
Ze durven zelfs hun pijnlijkste
problemen niet aan de Israë
li's, die hen ontvangen en in
de opvangcentra begeleiden,
voor te leggen. Ze hebben ge
leerd uit de buurt van het ge
zag te blijven.
„Ik heb hier een Russische
vrouw gehad", vertelt de di
rectrice „die drie weken met
een vrijwel gebroken been
heeft gesleept. Dat been had
ze in Moskou tijdens een val
in de sneeuw gebroken. Toen
ik het ontdekte ik vond dat
die vrouw zo vreemd met haar
been trok heeft het me nog
ontzettend veel overredings
kracht gekost om haar er toe
te brengen naar de doker te
gaan. Ze wilde gewoon niet.
Ze was bang dat er een rap
port over haar zou worden
geschreven
Om de onwennige en met de
moeilijke Hebreeuwse taal wor
stelende immigranten meteen
in de banen van de Israëlische
maatschappij te leiden worden
ze met de neus op de werke
lijkheid gedrukt. „Rechten en
plichten in de Israëlische de
mocratie". Dat is de titel van
de eerste voordracht die de
nieuwkomers in het opvang
centrum bij Natanyah krijgen
voorgeschoteld. De directrice
SANTIAGO (KNP) Met
het oog op de grote moeilijk
heden van theoretische en the
ologische aard, met name we
gens de vraag of de katholie
ken van Chili nu met het soci
alisme mee kunnen gaan of
niet, hebben 20 Chileense bis
schoppen zich op de studie
geworpen van het Marxisme
en de praktijk ervan zowel in
de Oosteuropese als in de lan
den van Zuid-Amerika De 29
bisschoppon zijn de afgelopen
maand een hele week bij el
kaar geweest, waarbij kardi
naal Silva Henriquez vanwege
de hem voorgeschreven rust
slechts de laatste dag aanwe
zig kon zijn.
Tegenover het katholieke
Zuidamerikaanse persbureau
Noticias Aliadas heeft de pers
bisschop mgr. Bernardo Cazza-
ro het volgende over de be
doeling van die studie meege
deeld: „Wij zijn begonnen met
de teksten van Marx te bestu-
leren, om zodoende de bron
zelf te kennen. Daarna deden
wij hetzelfde met Engels. Wij
hebben toen kennis genomen
van de praktijk van het socia
lisme zoals dat in Europa en
met name in de modellen van
de Russische, -de Joegoslavi
sche, de Tsjechoslowaakse en
de Poolse economie presente
ren. Daaruit is ons duidelijk
geworden welke wezenlijke
verschillen reeds op het ni
veau van de economie aan de
dag treden. Vervolgens zijn
we overgegaan tot bestudering
van het marxisme in de lan
den van ons continent en
vooral in Chili zelf, waarbij
we onze voornaamste aandach!
hebben besteed aan de verwe
zenlijking"
Bisschop Cazzaro verklaard)
verder, dat het onderwerp ze
ker nog moet worden uitge
diept en dat alle broeders ?n
het bisschopsambt daaraan
meedoen, te meer omdat nu de
eerste stap gezet is. „We staan
nog maar aan het begin, heel
in het bijzonder wat betreft
de vraag in hoeverre de mar
xistische beginselen kunnen
worden toegepast in ons pasto
raal beleid. Op die manier
kunnen we tot een realistische
visie komen om ons een oor
deel te vormen over de ge-
dachtenstromingen, welke zo
wel onder de leken als onder
de geestelijkheid leve»".
onthult nog een geheim: „Ik
doe van de eerste dag mijn ui
terste best deze mensen hun
idealistische opvattingen over
ons land en Israël uit het
hoofd te praten. Ze moeten
weten, dat Israël een gewoon
land is. met dieven en moorde
naars, en geen paradijs waar
ieder even lief tegen elkaar is
Als ik ze dat niet gauw bij
breng hebben ze het nog moei-
lijker zich aan ons land aan te
Dassen". Die werkelijkheid is
om zuiver technische redenen
al moeilijk genoeg.
De werkomstandigheden in Is
raël zijn heel anders dan in de
Sovjet-Unie. Is Israël is vrij
wel alles vergeleken bij de
Sovjet-Unie Ldein.„Daarom is
voor specialisten in liet Israëli
sche produktieproces nauwe
lijks plaats, In dit land moet je
een manus van alles zijn. Om
dat de Russische universiteiten
en technische scholen voorna
melijk specialisten afleveren
hebben die het moeilijk in Is
raël in hun specialisatie aan de
slag te komen. Dat geldt zowel
voor doktoren als voor inge
nieurs. Vaak moeten immi
granten met een dergelijke op
leiding zich laten herscholen
of een nieuw beroep kiezen
Behalve deze beroepsmoeilijk
heden en ruzies over de waar
de van Russische diploma's
moeten de nieuwe immigran
ten vergeten dat de Sovjet-
nieuwe taal Ivriet (modern
Hebreeuws) leren, maar zich
ook leren bewegen in een ka
pitalistische maatschappij.
Ze moeten er aan wennen dat
ze zelf een baan moeten zoe
ken en die niet van hogerhand
krijgen toegeschoven. Ze moe
ten vergeten dat de Sowj et-
Unie het begrip werkloosheid
niet kent. een volkomen gratis
gezondheidszorg en onderwijs
systeem heeft
Dat kan, als de Israëli's ze
zouden willen helpen. Met een
warmer hart voor hen open
zouden staan. Als er niet gauw
een verandering ten goede in
het integratie-klimaat komt,
als de Russdche immigranten
het gevoel hebben niet welkom
te zijn, is het falen van de Is
raëlische maatschappij als de
spons van het wereldjodendom
in zicht. Dat beseft Golda
Meir, die het land nog met
haar handen vijftig jaar gele
den heeft bewerkt, heel goed.
Daarom is deze vrouw veront
waardigd. Haar zionistische
droom wordt verstoord. Met
pijn in haar hart ziet ze dat
de op idealen steunende Israë
lische zionistisch-socialistische
maatschappij met een snel
treinvaart in een ordinaire
materialistische levensvorm
vervalt.
Om dat proces te keren is me
vrouw Golda Meir in Beershe
ba in de bres gesprongen voor
de Russische immigranten. Ze
zet de strijd voor een recht
vaardige Israëlische maat
schappij voort.
(Van onze correspondent)
DORTMUND. In het hart van het Sauerland midden in de
driehoek Dortmund - Kassei - Siegen ligt bet vakantie, en
ontspanningsoord Fort Fun, waar onze oosterburen, sinds het be
gin van deze zomer, beschikken over de langste glijbaan ter
wereld.
De groten van de supersnelle wintersporten de tweeper-
soonsbobsleebemanning Udo Quick (Europees kampioen) en Wil
li Wahle, Duitse jeugdkampioen in het „rodelen" (wedstrijd
sleeën op een bellende weg) zijn enthousiast. Deze experts
denken, dat ze op de 750 meter lange baan, die itt bochten vol
variaties waar beneden loopt en een hellend verloop heeft van
24 procent, op „een snelle mat" eén gemiddelde snelheid van
25 km per uur zullen kunnen halen.
Het was de bekende motorsportenthousiast jonkheer Karei von
Wendt, die, op zoek naar verdere attracties voor Fort Fun, het
idee oppakte van een super-roetsj baan. Gunstige omstandigheid
voor zijn plannen was, dat de glijbaan tegelijk zou kunnen be
schikken over een stoeltjeslift en een kabel-kabine, die in 1971
geopend waren. Het rendement van de stoeltjeslift was daarmee
ook 's zomers gewaarborgd.
De moeilijkheden begonnen bij het overleg wie voor het ver
wezenlijken van zo'n project in aanmerking zouden kunnen ko
men. Nadat meer dan twintig firma's, universiteiten en technische
hogescholen te kennen hadden gegeven, dat zij geen medewer
king konden verlenen, vond Karei von Wendt een unieke en ge-
interesseerde compagnon in de „Produktionsneuentwicklung der
DEMAG-Fördertechnik" in Wetter aan de Ruhr.
Jonkheer von Wendt verstond de kunst de desbetreffende pro
ject-ingenieurs geestdriftig te maken voor zijn plan. En die
ingenieurs op hun beurt ontwierpen en berekenden de technische
constructies van de glijbaan, zonder dat zij, waar ook ter wereld,
over enig vergelijkingsmateriaal konden beschikken.
De computer had wekenlang werk om het hellingsvlak, boch
tenhoogte en baanbreedte te berekenen. Andere technische de
tails kostten evenveel hoofdbrekens en eerst toen kon men met
het bouwen van de langste glijbaan ter wereld beginnen.
Direct na het begin berichtte de uitvoerder, dat de grootste
moeilijkheid was om nieuwsgierigen op behoorlijke afstand van
het bouwproject te houden en klandestien „glijden" te verbie
den. Die moeilijkheden kon men tot de openstelling niet hele
maal onderdrukken. Op avonden als de arbeid was gedaan en in
weekeinden leek het erop, of de baan intussen al geopend was
Het behoeft geen nader betoog, dat bij de constructie en de bouw
de zwaarste accenten 'werden gelegd oo veiligheid en onbezorgd
glijgenot voor kinderen en volwassenen.
De experts zijl) ervan overtuigd, dat voor dit nieuwe type van
een super-glijbaan een grote toekomst is weggelegd. Alle plaat
sen, die noodgedwongen hun attracties en dure skiliften na een
paar winterweken weer moesten stilleggen, hebben nu dè moge-
lijkheid op het zomerseizoen te benutten. Jonkheer von Wendt
zegt ervan: „Wie eenmaal de baan gebruikt heeft, raakt direct
enthousiast". Als Von Wendt's voorspellingen uitkomen, tnogen
we binnen een paar jaar al kampioenswedstrijden glijbaan ver
wachten.
Technische details:
Baan: verankerd op boomstammen, waarop een speciaal meng
sel van asbest en cement is aangebracht.
Lengte: 750 meter.
Hoogteverschil: 170 meter.
Hellingspercentage: 24 procent.
Bochten naar rechts: 17 stuks, 2 extra verhoogd.
Bochten naar links: 21 stuks, 1 extra verhoogd.
Het glijden zelfs op een matje' van synthetische vezels.
A Is je als onderontwikkelde
landen met elkaar zeven
tig duizend miljoen dollar ver
schuldigd bent aan de rijk
landen in de wereld, terwijl in
jouw onderontwikkelde landen
eenenzeventig percent der_ we
reldbevolking loeft, die zó on
der-opgevoed en ondervoed is
dat die maar voor zestien pro
cent aan de wereldproduktie
van goederen en diensten bij
draagt, dan snap je wel dat je
in de zorgen zit. En dat je
graag zou willen dat ze je
meer tijd voor afbetaling van
je schulden zouden geven.
Maar dat kun je begrijpenDe
rijke landen voelen er geen
zier voorOok al blijkt uit alle
statistieken dat zij jaar in jaar
uit steeds rijker worden en de
armen steeds armer. Niets
nieuws onder de zon dus
geldschieters blijven hun ka
rakter trouw en laten zich be
hoorlijk betalen voor hun
„hulp". Al kost het doden
Want als je je cijfertjes tot le
vende werkelijkheid zou
transformerendan komt het
neer op bloedhandel.
Goddank dat statistieken blij
ven wat ze zijn alleen maar
cijfers. En geen levende men
sen die proberen van zout met
zand te leven of van schillen
en gestolen maïskolven; of van
hetgeen een familie je door hun
achterdeur misschien aan
etensresten geeft. Of niet geeft.
In ieder geval kun je altijd je
bloed verkopenDa's een
uitkomst, 't Is erg gewild voor
de export. Naar de rijke lan
den. Zoals Amerika,
West-Duitsland, Zwitserland.
Wat Centraal Amerika aan
menselijk bloedplasma expor
teert, gaat voor meer dan de
helft naar de Amerikanen. Ze
gebruiken het bij de bewer
king van hormonen of immu
niserende substanties.
Het doodarme Guatemala
placht 4000 liter per maand te
exporteren en 1971 kwam daar
een miljoen dollair binnen door
bloedexport. Maar 't is er nu
net verboden. Een bof voor de
andere landen Costa Rica of
Honduras (waar ze toch al zo
weinig te eten hebben) en na
tuurlijk Haiti, dat armste van
de arme volken in de Derde
Wereld. Nou kan het tenminste
wat extra bloedplasma expor
teren. Alle beetjes helpen om
schulden te betalen. En daarop
zitten de banken in New York
en Zürich te wachten. Want ie
kunt geen nieuwe leningen
sluiten als je de oude niet op
tijd afbetaalt. En van die le
ningen moet je 't toch hebben 1
Nou per liter bloed krijg je on
geveer vier dollar. Dat is gauw
verdiend.
y^ls je rekent dat kijk hef
snaar .na^ in destatistieken
"—■'■hét hoofdelijk omgeslagen
volksinkomen op 20 dollar
per jaar neerkomt. Dat is dus
tien dollar per maand. En jij
in een half uurtje dat je
rustig in een schoon kamertje
op een bank ligt (op zichzelf
al plezierig, vergeleken bij je
stromat op de rotsgrond van je
hut) verdient daar even bijna
het inkomen van een halve
maand. En je merkt nauwelijks
dat ze je levensvocht van je
aftappen. Slapende rijk wor
den, noemen ze dat.
En niemand zegt er iets van
wanneer je, omdat ook je fami
lie ondervoed is, je je bloed zó
vaak verkoopt om aan wat
meer geld voor eten te komen,
dat je aanzienlijke verliezen
lijdt aan proteïnen en ijzer en
vitaminen. Wat je dus nog
meer verzwakt dan je al was
vóór je met die bloedverkoop
begon om aan geld voor eten
te komen
fyjaar ook al heb je nooit
naar school gemogen om
dat er geen school was; en ook
al kun je dus de letters niet
kennen, toch kun je tot de pro-
duktie van je land bijdragen.
Zij het ook produktie in de
vorm van bloedEn daarmee
bevorder je de export wet
tig of niet wettig: brengt het
geen geld in 't land Dat zou
ik zeggen
Dus wat kan het jou schelen
dat het rijke, landen zijn die
het bloedplasma van de armm
afnemen Wees blij dat je ten
minste iets hebt om te verko
pen
MARION LAUDY
SALT LAKE CITY (AP)
Shasta de „liger" is gestorven
na een leven van 24 jaar.
Shasta was half leeuw-half tij
ger (liger is een combinatie
van lion en tiger) en het dier
is een van de grootste attrac
ties geweest van de plaatselij
ke dierentuin sinds Shasta
daar werd geboren on 6 mei
1948.
Shasta had de laatste tijd
veel gewicht verloren maar,
aldus de directeur van de die
rentuin, Farnsworth, haar leef
tijd is toch bizonder hoog ge
worden. Leeuwen en tijgers
worden als regel niet ouder
dan een jaar of 13, 15.
Het lichaam van Shasta zal
worden opgezet en een plaats
krijgen in het museum voor
natuurlijke historie van Salt
Lake City.
Het dier leek op een leeu
win, maar was zwaarder en de
rug vertoonde strepen.