Mensenredders nooit uitgeleerd VEEL GEHOORD VERWIJT WEKT WOEDE Israël legt immigranten uit Rusland in de watten CHILEENSE BISSCHOPPEN BESTUDEREN MARXISME Langste glijbaan ligt in het Sauerland Bloed MARINE DEMONSTREERDE IN ENGELAND UNIEKE BRANCARD SHASTA IS DOOD binnenland buitenland Koude douche Maanlanding Vergelijking DEN HAAG D© men senredders van de marine en de luchtmacht zijn nooit uit geleerd. De mogelijkheden van een helikopter nimmer uitgeput. Dat bleek ander maal tijdens de helikopter reddingswedstrijden, die on langs aan de Britse zuidkust werden gehouden. Het gaat om centimeters. Het gaat om seconden- Factoren die kun nen beslissen over leven en dood. Het zijn doorgewinterde vliegers en navigators die defensie op de reddingsheli kopters heeft neergezet Mensen die de fijne kneepjes van het vak in de harde praktijk hebben leren ken nen. Dat neemt niet weg dat ze zelf voelen dat het eind doel nog niet bereikt is. Het kan en moet nog perfecter. Een middel om dat te berei ken schuilt ondermeer in de jaarlijks terugkerende „Search and Rescue" (SAR)- wedst rijden. Het zijn de Belgen ge weest die zes jaar geleden op het idee kwamen om wed strijden te organiseren tussen de reddingsploegen van de verschillende NAVO-landen. Niet zozeer om de competitie dan wel om in de praktijk ervaringen uit te wisselen. Dat resulteerde in de SAR- competitie, waarbij met na me de Koninklijke Lucht macht keer op keer zeel ho ge ogen weet te gooien. On derdelen van de wedstrijd zijn het oppikken uit zee van een drenkeling, een precisie- navigatievlucht en zo nauw keurig mogelijk plaatsen van een gewicht op een schiet schijf. Het spelletje is leuk. maar de achtergrond van de wedstrijd an is bittere ernst. Primair beschikt zowel de luchtmacht als de marine over reddingshelikopters om in nood verkerende vliegers op te sporen en te redden. Daarnaast, en dat ls een veel grootsere opdracht, komen de militaire mensenredders in actie wanneer een schip voor de Nederlandse kust in nood Is. Nederland heeft de inter nationale verplichting om on middellijk hulp te verlenen wanneer een vliegtuig of schip voor de kust in moei lijkheden verkeert. De zone die wordt bestreken gaat tot ruim 100 kilometer zee-in- waarts, en komt geheel voor rekening van de Opsporings en Reddingsdienst van de marine (vliegkamp Valken burg). Daar staan dag en nacht vliegtuigen (Neptunus van squadron 310) en Au gusta Bell helikopters (squa dron 7) gereed om bij te springen. Sinds 1967 werden door de zeegroene wentel wieken 120 mensen uit zee opgepikt. Daarnaast voert deze marinedienst transplan- tatievluchten in opdracht van ziekenhuizen uit. Op de vliegbasis Soesterberg en bij de vuurtoren van Terschel ling staan de Alouette IH reddingshelikopters van de Luchtmacht. Ze knallen eruit door hun fel oranje neuzen- In totaal beschikt de lucht macht over vijf van deze toestellen die voor hun taak zijn uitgerust met een lier, drijvers voor landingen op het water en medische appa ratuur. Het was deze tak van de luchtmacht die in Lee on So lent waar de SAR-wedstrii- den werden gehouden de marine de loef afstak. Daar staat tegenover dat de marine kwam aangedragen met een unieke vondst van eigen bodem; een brancard die boe dan ook met de juis te zijde boven in zee blijft drijven. Een vondst die uit nood werd geboren. Ruim een jaar geleden verdronk een zeeman toen hij vastge bonden op een brancard naar beneden viel doordat de lier kabel van de helikopter brak. De brancard bleef on dersteboven in het zeewater liggen. De vondst van de ma rine trok veel belangstelling van vakbroeders uit tal van landen. Ervaring maakt rijk. Lee on Solent bewees het. Een week lang werden ervarin gen uitgewisseld. Werden technische ontwikkelingen gedemonstreerd. Mensenred ders raken nooit uitge leerd. (Van onze correspondent) TEL AVIV Eerste mi nister Golda Meir was ver ontwaardigd. Een studente aan de nieuwe universiteit van Beersheba in de Negev- woestyn wekte haar op rechte woede op. „We aan vaarden niet, dat Russische immigranten ten koste van onze rechtvaardige eisen in Israël mooi weer komen spe len," wierp de vrijmoedige studente de eerste minister nogal ruw voor de voeten. Tienduizenden Israëli's had den mevrouw Meir hetzelfde .verwijt kunnen maken In brede lagen van de Israë lische bevolking bestaat de in druk dat de broeders uit Rus land door de regering in een te dik pak watten worden ge legd. „Ze krijgen de beste ba nen en de mooiste huizen, wordt er van alle kanten ge- klagagd. Eerste minister Golda Meir weet dat wel. „Maar zonder immigratie heeft Israël geen bestaans recht", roept ze in alle uithoe ken van het land uit. Daarom keerde zij zich in Beersheba jo fel tegen die studente, die het waagde haar geloofsbelij denis aan te tasten. „Er gaat een slechte geest over het land", haalde ze uit. „weet je dan niet dat jij «een enkel recht van spreken hebt? Weet je niet, dat het wereldjoden, dom jouw studie betaalt en voor de volle honderd procent de last van de integratie van de immigranten op zich heeft genomen? Weet je dat niet? Dat is een waarheid die de Is raëli's liever niet onder ogen zien. Een aspect van de Israë lische samenleving dat niet voldoende door tv, radio en pers wordt belicht. De rijke joodse gemeenschap pen in de VS, Zuid-Afrika. Zuid-Amerika en West-Europa financieren op royale wijze de immigratie uit de Sevjet-Ume. Jaarljks worden er door deze gemeenschappen tegen de vier honderd miljoen dollars op ta fel gelegd. De Israëli's zien slechts het dikke rode tapijt dat voor de immigranten wordt uitgelegd. Vette koppen in de kranten wijzen daar dagelijks op en wekken de frustraties in steeds heviger mate op. In een bovenkop schrijft het gezaghebbende blad Haaretz- „Een klein immigrantengezin uit de Sovjet-Unie krijgt een reusachtige woning, auto, le ningen en vrijstelling van be lastingbetaling. Een jong in Is raël geboren echtpaar, dat na het voltooien van de studie met twee kinderen naar Israël terugkeert, woont in een twee eneenhalve kamer-huurflat en de echtgenoot fietst. In beide gevallen is sprake van academi ci. Dat is slechts een voorbeeld GOLDA MEIR: vrees voor kapitalistische consumptiemaat schappij. van de frustraties en verscher ping van de economische te genstellingen die de immigra tiepolitiek met zich mee brengt". Voor een Nederlander is het moeilijk te begrijpen waarom de Israëli's zich zodanig over de voorrechten van de immi grante opwinden, dat ze de nieuwkomers uit louter verbit tering de koude douche geven. In marktwaarde uitgedrukt zijn de rechten die een Russi sche immigrati in Israël ge niet honderdduizend gulden waard. Dat bedrag krijgt hij, zij het op indirecte wijze bij aankomst oo het- vliegveld Lod bij Tel-Aviv in de schoot ge worpen. Voor een gewone Is raëli, die op normale wijze de kost verdien-t is zo'n bedrag door de loodzware belasting druk en de op zichzelf toch al lage lonen niet bij elkaar te sparen. Alleen al door hun komst be horen de Russische immigran ten in de Israëlische verhou dingen vrijwel onmiddellijk tot de gegoede, dure auto's rijden de, burgerij. Dat doet de Israëli's pijn, maakt ze jaloers, schept een koud integratie-klimaat. Na de grote demonstraties in Jeruzalem en Tel-Aviv voor het recht van de Russische jo den op immigratie niaar Israël zijn de tranen van ontroering over de komst van de eerste honderden Russische joden op gedroogd. „De Israëli's beschouwen ons als immigranten en niet als broeders die uit ballingschap naar thuis terugkeren", klaagt een nieuwe immigrant uit do Sovjet-Unie. „Waarom wordt van mij ver langd, dat ik de armoede-pro- blematiek in Israël oplos," werpt een andere immigrante de Israëli's bits voor de voe ten. „Wat willen jullie Israëli's ei genlijk van ons", zegt ze met een beetje wanhoop in haar stem om al die jaloezie die haar dagelijks omringt en het leven en de aanpassing aan de Israëlische maatschappij al het nieuwe en onbekende toch al zo moeilijk maakt. Dov Feigin, de beroemde ma joor uit het Rode Leger die zijn in de tweede wereldoorlog verdiende medailles naar Breznjef terugstuurde en via een Russische instituut voor geesteszieken een jaar geleden nog door de Israëli's als hun nieuwe held werd ingehaald begrijpt de zielsnood van de Russische immigranten. Hij kent hun verwachtingen: „Ze vinden dat de sabres, de in Is raël geborenen, onverschillig tegenoverhen staan. En daar kan een Russische jood abso luut niet tegen. Hij is erg sen timenteel. Hij deelt mensen in vrienden en vijanden in". Als het waar is moeten de Russische immigranten het wel heel erg moeilijkhebben. Zeker in het begin. Want de over gang van de communistische naar de kapitalistische, van de diktatuur naar de vrijheid is groot. Daarvan geven de Israë li's zich niet voldoende reken schap. Maar de ambtenaren die de nieuwe immigranten opvangen doen dat wel. 7.e zij door de ervaring wijs ge worden. „Ondanks hun joods bewust zijn, hun verlangen naar zion, weten de joden uit Rusland de eerste weken absoluut niet waar ze aan toe zijn, vertelt de direc trice van een opvangcentrum voor academici. „De aankomst op het vliegveld bij Tel-Aviv is voor de Russische joden een ware maanlanding". De Russi sche immigranten staan on weinig tegenover de vrijheid. Ze beven nog voor het gezag. Ze durven zelfs hun pijnlijkste problemen niet aan de Israë li's, die hen ontvangen en in de opvangcentra begeleiden, voor te leggen. Ze hebben ge leerd uit de buurt van het ge zag te blijven. „Ik heb hier een Russische vrouw gehad", vertelt de di rectrice „die drie weken met een vrijwel gebroken been heeft gesleept. Dat been had ze in Moskou tijdens een val in de sneeuw gebroken. Toen ik het ontdekte ik vond dat die vrouw zo vreemd met haar been trok heeft het me nog ontzettend veel overredings kracht gekost om haar er toe te brengen naar de doker te gaan. Ze wilde gewoon niet. Ze was bang dat er een rap port over haar zou worden geschreven Om de onwennige en met de moeilijke Hebreeuwse taal wor stelende immigranten meteen in de banen van de Israëlische maatschappij te leiden worden ze met de neus op de werke lijkheid gedrukt. „Rechten en plichten in de Israëlische de mocratie". Dat is de titel van de eerste voordracht die de nieuwkomers in het opvang centrum bij Natanyah krijgen voorgeschoteld. De directrice SANTIAGO (KNP) Met het oog op de grote moeilijk heden van theoretische en the ologische aard, met name we gens de vraag of de katholie ken van Chili nu met het soci alisme mee kunnen gaan of niet, hebben 20 Chileense bis schoppen zich op de studie geworpen van het Marxisme en de praktijk ervan zowel in de Oosteuropese als in de lan den van Zuid-Amerika De 29 bisschoppon zijn de afgelopen maand een hele week bij el kaar geweest, waarbij kardi naal Silva Henriquez vanwege de hem voorgeschreven rust slechts de laatste dag aanwe zig kon zijn. Tegenover het katholieke Zuidamerikaanse persbureau Noticias Aliadas heeft de pers bisschop mgr. Bernardo Cazza- ro het volgende over de be doeling van die studie meege deeld: „Wij zijn begonnen met de teksten van Marx te bestu- leren, om zodoende de bron zelf te kennen. Daarna deden wij hetzelfde met Engels. Wij hebben toen kennis genomen van de praktijk van het socia lisme zoals dat in Europa en met name in de modellen van de Russische, -de Joegoslavi sche, de Tsjechoslowaakse en de Poolse economie presente ren. Daaruit is ons duidelijk geworden welke wezenlijke verschillen reeds op het ni veau van de economie aan de dag treden. Vervolgens zijn we overgegaan tot bestudering van het marxisme in de lan den van ons continent en vooral in Chili zelf, waarbij we onze voornaamste aandach! hebben besteed aan de verwe zenlijking" Bisschop Cazzaro verklaard) verder, dat het onderwerp ze ker nog moet worden uitge diept en dat alle broeders ?n het bisschopsambt daaraan meedoen, te meer omdat nu de eerste stap gezet is. „We staan nog maar aan het begin, heel in het bijzonder wat betreft de vraag in hoeverre de mar xistische beginselen kunnen worden toegepast in ons pasto raal beleid. Op die manier kunnen we tot een realistische visie komen om ons een oor deel te vormen over de ge- dachtenstromingen, welke zo wel onder de leken als onder de geestelijkheid leve»". onthult nog een geheim: „Ik doe van de eerste dag mijn ui terste best deze mensen hun idealistische opvattingen over ons land en Israël uit het hoofd te praten. Ze moeten weten, dat Israël een gewoon land is. met dieven en moorde naars, en geen paradijs waar ieder even lief tegen elkaar is Als ik ze dat niet gauw bij breng hebben ze het nog moei- lijker zich aan ons land aan te Dassen". Die werkelijkheid is om zuiver technische redenen al moeilijk genoeg. De werkomstandigheden in Is raël zijn heel anders dan in de Sovjet-Unie. Is Israël is vrij wel alles vergeleken bij de Sovjet-Unie Ldein.„Daarom is voor specialisten in liet Israëli sche produktieproces nauwe lijks plaats, In dit land moet je een manus van alles zijn. Om dat de Russische universiteiten en technische scholen voorna melijk specialisten afleveren hebben die het moeilijk in Is raël in hun specialisatie aan de slag te komen. Dat geldt zowel voor doktoren als voor inge nieurs. Vaak moeten immi granten met een dergelijke op leiding zich laten herscholen of een nieuw beroep kiezen Behalve deze beroepsmoeilijk heden en ruzies over de waar de van Russische diploma's moeten de nieuwe immigran ten vergeten dat de Sovjet- nieuwe taal Ivriet (modern Hebreeuws) leren, maar zich ook leren bewegen in een ka pitalistische maatschappij. Ze moeten er aan wennen dat ze zelf een baan moeten zoe ken en die niet van hogerhand krijgen toegeschoven. Ze moe ten vergeten dat de Sowj et- Unie het begrip werkloosheid niet kent. een volkomen gratis gezondheidszorg en onderwijs systeem heeft Dat kan, als de Israëli's ze zouden willen helpen. Met een warmer hart voor hen open zouden staan. Als er niet gauw een verandering ten goede in het integratie-klimaat komt, als de Russdche immigranten het gevoel hebben niet welkom te zijn, is het falen van de Is raëlische maatschappij als de spons van het wereldjodendom in zicht. Dat beseft Golda Meir, die het land nog met haar handen vijftig jaar gele den heeft bewerkt, heel goed. Daarom is deze vrouw veront waardigd. Haar zionistische droom wordt verstoord. Met pijn in haar hart ziet ze dat de op idealen steunende Israë lische zionistisch-socialistische maatschappij met een snel treinvaart in een ordinaire materialistische levensvorm vervalt. Om dat proces te keren is me vrouw Golda Meir in Beershe ba in de bres gesprongen voor de Russische immigranten. Ze zet de strijd voor een recht vaardige Israëlische maat schappij voort. (Van onze correspondent) DORTMUND. In het hart van het Sauerland midden in de driehoek Dortmund - Kassei - Siegen ligt bet vakantie, en ontspanningsoord Fort Fun, waar onze oosterburen, sinds het be gin van deze zomer, beschikken over de langste glijbaan ter wereld. De groten van de supersnelle wintersporten de tweeper- soonsbobsleebemanning Udo Quick (Europees kampioen) en Wil li Wahle, Duitse jeugdkampioen in het „rodelen" (wedstrijd sleeën op een bellende weg) zijn enthousiast. Deze experts denken, dat ze op de 750 meter lange baan, die itt bochten vol variaties waar beneden loopt en een hellend verloop heeft van 24 procent, op „een snelle mat" eén gemiddelde snelheid van 25 km per uur zullen kunnen halen. Het was de bekende motorsportenthousiast jonkheer Karei von Wendt, die, op zoek naar verdere attracties voor Fort Fun, het idee oppakte van een super-roetsj baan. Gunstige omstandigheid voor zijn plannen was, dat de glijbaan tegelijk zou kunnen be schikken over een stoeltjeslift en een kabel-kabine, die in 1971 geopend waren. Het rendement van de stoeltjeslift was daarmee ook 's zomers gewaarborgd. De moeilijkheden begonnen bij het overleg wie voor het ver wezenlijken van zo'n project in aanmerking zouden kunnen ko men. Nadat meer dan twintig firma's, universiteiten en technische hogescholen te kennen hadden gegeven, dat zij geen medewer king konden verlenen, vond Karei von Wendt een unieke en ge- interesseerde compagnon in de „Produktionsneuentwicklung der DEMAG-Fördertechnik" in Wetter aan de Ruhr. Jonkheer von Wendt verstond de kunst de desbetreffende pro ject-ingenieurs geestdriftig te maken voor zijn plan. En die ingenieurs op hun beurt ontwierpen en berekenden de technische constructies van de glijbaan, zonder dat zij, waar ook ter wereld, over enig vergelijkingsmateriaal konden beschikken. De computer had wekenlang werk om het hellingsvlak, boch tenhoogte en baanbreedte te berekenen. Andere technische de tails kostten evenveel hoofdbrekens en eerst toen kon men met het bouwen van de langste glijbaan ter wereld beginnen. Direct na het begin berichtte de uitvoerder, dat de grootste moeilijkheid was om nieuwsgierigen op behoorlijke afstand van het bouwproject te houden en klandestien „glijden" te verbie den. Die moeilijkheden kon men tot de openstelling niet hele maal onderdrukken. Op avonden als de arbeid was gedaan en in weekeinden leek het erop, of de baan intussen al geopend was Het behoeft geen nader betoog, dat bij de constructie en de bouw de zwaarste accenten 'werden gelegd oo veiligheid en onbezorgd glijgenot voor kinderen en volwassenen. De experts zijl) ervan overtuigd, dat voor dit nieuwe type van een super-glijbaan een grote toekomst is weggelegd. Alle plaat sen, die noodgedwongen hun attracties en dure skiliften na een paar winterweken weer moesten stilleggen, hebben nu dè moge- lijkheid op het zomerseizoen te benutten. Jonkheer von Wendt zegt ervan: „Wie eenmaal de baan gebruikt heeft, raakt direct enthousiast". Als Von Wendt's voorspellingen uitkomen, tnogen we binnen een paar jaar al kampioenswedstrijden glijbaan ver wachten. Technische details: Baan: verankerd op boomstammen, waarop een speciaal meng sel van asbest en cement is aangebracht. Lengte: 750 meter. Hoogteverschil: 170 meter. Hellingspercentage: 24 procent. Bochten naar rechts: 17 stuks, 2 extra verhoogd. Bochten naar links: 21 stuks, 1 extra verhoogd. Het glijden zelfs op een matje' van synthetische vezels. A Is je als onderontwikkelde landen met elkaar zeven tig duizend miljoen dollar ver schuldigd bent aan de rijk landen in de wereld, terwijl in jouw onderontwikkelde landen eenenzeventig percent der_ we reldbevolking loeft, die zó on der-opgevoed en ondervoed is dat die maar voor zestien pro cent aan de wereldproduktie van goederen en diensten bij draagt, dan snap je wel dat je in de zorgen zit. En dat je graag zou willen dat ze je meer tijd voor afbetaling van je schulden zouden geven. Maar dat kun je begrijpenDe rijke landen voelen er geen zier voorOok al blijkt uit alle statistieken dat zij jaar in jaar uit steeds rijker worden en de armen steeds armer. Niets nieuws onder de zon dus geldschieters blijven hun ka rakter trouw en laten zich be hoorlijk betalen voor hun „hulp". Al kost het doden Want als je je cijfertjes tot le vende werkelijkheid zou transformerendan komt het neer op bloedhandel. Goddank dat statistieken blij ven wat ze zijn alleen maar cijfers. En geen levende men sen die proberen van zout met zand te leven of van schillen en gestolen maïskolven; of van hetgeen een familie je door hun achterdeur misschien aan etensresten geeft. Of niet geeft. In ieder geval kun je altijd je bloed verkopenDa's een uitkomst, 't Is erg gewild voor de export. Naar de rijke lan den. Zoals Amerika, West-Duitsland, Zwitserland. Wat Centraal Amerika aan menselijk bloedplasma expor teert, gaat voor meer dan de helft naar de Amerikanen. Ze gebruiken het bij de bewer king van hormonen of immu niserende substanties. Het doodarme Guatemala placht 4000 liter per maand te exporteren en 1971 kwam daar een miljoen dollair binnen door bloedexport. Maar 't is er nu net verboden. Een bof voor de andere landen Costa Rica of Honduras (waar ze toch al zo weinig te eten hebben) en na tuurlijk Haiti, dat armste van de arme volken in de Derde Wereld. Nou kan het tenminste wat extra bloedplasma expor teren. Alle beetjes helpen om schulden te betalen. En daarop zitten de banken in New York en Zürich te wachten. Want ie kunt geen nieuwe leningen sluiten als je de oude niet op tijd afbetaalt. En van die le ningen moet je 't toch hebben 1 Nou per liter bloed krijg je on geveer vier dollar. Dat is gauw verdiend. y^ls je rekent dat kijk hef snaar .na^ in destatistieken "—■'■hét hoofdelijk omgeslagen volksinkomen op 20 dollar per jaar neerkomt. Dat is dus tien dollar per maand. En jij in een half uurtje dat je rustig in een schoon kamertje op een bank ligt (op zichzelf al plezierig, vergeleken bij je stromat op de rotsgrond van je hut) verdient daar even bijna het inkomen van een halve maand. En je merkt nauwelijks dat ze je levensvocht van je aftappen. Slapende rijk wor den, noemen ze dat. En niemand zegt er iets van wanneer je, omdat ook je fami lie ondervoed is, je je bloed zó vaak verkoopt om aan wat meer geld voor eten te komen, dat je aanzienlijke verliezen lijdt aan proteïnen en ijzer en vitaminen. Wat je dus nog meer verzwakt dan je al was vóór je met die bloedverkoop begon om aan geld voor eten te komen fyjaar ook al heb je nooit naar school gemogen om dat er geen school was; en ook al kun je dus de letters niet kennen, toch kun je tot de pro- duktie van je land bijdragen. Zij het ook produktie in de vorm van bloedEn daarmee bevorder je de export wet tig of niet wettig: brengt het geen geld in 't land Dat zou ik zeggen Dus wat kan het jou schelen dat het rijke, landen zijn die het bloedplasma van de armm afnemen Wees blij dat je ten minste iets hebt om te verko pen MARION LAUDY SALT LAKE CITY (AP) Shasta de „liger" is gestorven na een leven van 24 jaar. Shasta was half leeuw-half tij ger (liger is een combinatie van lion en tiger) en het dier is een van de grootste attrac ties geweest van de plaatselij ke dierentuin sinds Shasta daar werd geboren on 6 mei 1948. Shasta had de laatste tijd veel gewicht verloren maar, aldus de directeur van de die rentuin, Farnsworth, haar leef tijd is toch bizonder hoog ge worden. Leeuwen en tijgers worden als regel niet ouder dan een jaar of 13, 15. Het lichaam van Shasta zal worden opgezet en een plaats krijgen in het museum voor natuurlijke historie van Salt Lake City. Het dier leek op een leeu win, maar was zwaarder en de rug vertoonde strepen.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1972 | | pagina 11