Prof. Dennis
L. Meadows:
Grenzen aan
de groei
WESTDUITSE JUSTITIE VERBIEDT
WAT HEINEMANN BELOONDE
IK ERGER
RE NOGAL
EENS,
Nou't voelt
weleffegladdet
dan gisten
Middenstand
rem op machts
concentraties
i'
OVERVAL
LEVERT TON
OP
Anti-fluorcomités
bundelen krachten
STAATSSECRETARIS OOSTENBRINK
Geen openheid
over defensie-
cijfers
binnenland
buitenland
Subsidie
Groeten
Sneeuwbal
WERKEN
ERGENIS
AFSTAAN
DAN
ANDEREN
Je moet 'm voelen.
De nieuwe
Philishave'B'Qo Super.
(Maak ook het gebaai
van de tevreden
driekop-scheerder).
papier
oor uw pen
Nachtelijke
DOW-hinder
Abortus (2)
Abortus (3)
Dinsdag 18 april 1972
VI
(Van een onzer verslaggevers)
DELFT Professor Dennis L. Meadows, over
wie wij reeds eerder, o.a. ook nog gisteren, in onze
edities berichtten, is verbazingwekkend jong, 31
jaar. Zijn lange hoofd met daarop haar dat een
herinnering aan bebop met zich meevoert, lijkt
in schrijnende tegenstelling te staan tot zijn gorilla
achtig gedrongen lichaam.
Hij loopt ook als een mensaap, schuddend als
hij met een schooldictaatcahier dat hij altijd
en eeuwig met zich mee schijnt te dragen
naar het podium gaat. Hij draagt een afschuwelijke
stropdas, een verfrommeld bruingrauw pak waar
van de veel te lange broekspijpen neerhangen op
een paar afgetrapte suède schoenen.
Dit verfomfaaide uiterlijk
was echter ras vergeten toen
hij begon aan een referaat
van ruim een uur dat de 700
aanwezigen in de aula van
de Technische Hogeschool in
Delft afgelopen zaterdag
ademloos deed luisteren.
Professor Meadows van het
Massachusetts Institute of
Technology in Boston de
man onder wiens leiding het
beruchte MIT-rapport tot
stand kwam was op uitnodi
ging van de Raad voor Mi
lieudefensie uit de VS over
gekomen voor een weekeind
je in Holland. The limits of
growth (grenzen aan de
groei) genaamd naar zijn
rapport was het congresthe
ma.
De man was doodop. De
dag voor het congres, had hij
een slopend televisiedebat
gevoerd met een aantal in
ternationale coryfeeën onder
leiding van W.L. Brugsma,
het debat dat zondagavond
door de NOS is uitgezonden.
Dat was ook duidelijk te
merken later op de dag van
het congres. Hij was duide
lijk geïrriteerd toen er uit de
zaal geen echt zinnige vra
gen kwamen.
later zeer teleurgesteld over
zei te zijn. Zijn antwoorden
waren kort. Zeer kort soms.
Zo hield tijdens de forum
discussie een hoogbejaarde
hoogleraar een tien minuten
durend betoog over de voort
schrijdende erosie op de we
reld, compleet me-i een gra-
fitek die de man op een soort
spandoek toonde aan de zaal.
Meadows sprak twee woor
den, nadat de professor uit
gesproken was: „I agree" (Ik
ben het er mee eens).
Toen Meadows echter aan
zijn lezing begon, was van
die vermoeidheid en irritatie
niets meer van te merken.
Spelend met een potlood en
af en toe wat spiekend in
zijn schoolschrift, bouwde hij
een voortreffelijk .betoog op
dat aan het eind werd be
loond met een ovatie die va
ker voor artiesten dan voor
wetenschapsmensen is weg
gelegd.
Professor Meadows wees
onder meer op de achter
stand die de sociale weten
schappen zijns inziens heb
ben op de technologische
ontwikkelingen van de laat
ste honderden jaren. „Zij
kunnen nog niet veel verder
kijken dan de mens, toen die
nog op een paard reed en
niet verder kon kijken dan
de horizon". Volgens Mea
dows moet er een soort radar
ontwikkeld worden bij de
mensen, waardoor zij verder
in de toekomst kunnen kij
ken.
Nog een paar saillante uit
latingen; over de uitputting
van de natuurlijke hulpbron
nen: „Het is op zijn minst
merkwaardig te noemen dat
de Verenigde Staten met 6%
van de wereldbevolking 40%
van de grondstoffenproduktie
van de hele wereld ver
bruikt. En dan te bedenken
dat de natuurlijke hulpbron
nen voor het grootste deel
uit landen komen waar de
politieke opvattingen geheel
verschillen van die in de
westerse wereld. Hoe lang
nog zullen de grondstoffen
vrij verkrijgbaar zijn"?
Over de wereldivoedselpro-
duiktie: „Sommige mensen
wijzen er op dat de voedsel-
produktie de laatste honderd
jaar toch aanmerkelijk heeft
kunnen stijgen. Maar tot
1950 is die stijging voor het
merendeel te danken aan het
in cultuur brengen van woes
te gronden en niet aan de
ontwikkeling van de techno
logie".
Over de politieke situatie
in de wereld: „Wie denkt dat
we mogen hopen op een ver
betering van de betrekkin
gen in de wereld, aan ver
mindering van de spanning,
heeft het verkeerd. We zul
len de komende dertig jaar
meer en meer geconfronteerd
worden met spanningen met
oorlog, met conflicten. De
strijd in Pakistan is daar een
voorbeeld van. Maar ook in
de Verenigde Staten zelf zul
len de spanningen alleen
maar toenemen".
Meadows ging in op de
kritiek die op zijn werk is
geleverd. Hij is er van over
tuigd dat er nog heel wat
geschaafd moet worden aan
de perfectionering van het
model dat hij en zijn colle
ga's hebben opgebouwd. Hij
is eohter van mening dat zijn
model toch nu al uitgangs-
DELFT Dennis L. Meadows is een man die de we
reld, en de wetenschappelijke wereld niet in het minst,
op zijn achterste benen heeft gezet. Onder zijn leiding
werkte een groep geleerden van het Massachusetts In
stitute of Technology te Boston aan de samenstelling van
een wereldmodel, waarin grote hoeveelheden informatie
uit verschillende wetenschappelijke richtingen zijn ver
werkt en gerangschikt door middel van systeemanalyse
en de computer.
Dat wereldmodel werd in opdracht van de Club
van Rome speciaal gemaakt om te onderzoeken hoe
vijf belangrijke trends van wereldbelang zich over een
periode van dertig tot honderd jaar na nu zouden ont
wikkelen en op elkaar in zouden werken. Die vijf trends
zijn:
de versnelde industrialisatie;
de explosieve bevolkingsgroei;
het toenemende gebrek aan voedsel;
de uitputting van onvervangbare hulpbronnen;
de vervuiling van het milieu.
Volgens professor Meadows zijn er met de uitkomsten
van dit onderzoek twee beelden van de toekomst te
schetsen. In de eerste plaats: binnen een periode van
honderd jaar komt er een eind aan de groei op deze
planeet. Het meest waarschijnlijke resultaat zal zijn een
tamelijk plotselinge en ongecontroleerde afname in zo
wel de bevolkingsgroei als de industriële capaciteit. Dit
zal gebeuren als de huidige groei in de wereldbevolking,
industrialisatie, vervuiling, voedselproduktie en uitput
ting van de natuurlijke hulpbronnen geen halt toege
roepen wordt op korte termijn.
De tweede mogelijkheid is echter deze groeitrends wel
in te dammen, waarna een toestand van ecologisch en
economisch evenwicht kan worden opgebouwd die tot
in de verre toekomst kan voortbestaan. Deze (mondiale)
evenwichtssituatie zou zo kunnen worden ontworpen
dat de primaire materiële behoeften van ieder mens op
aarde bevredigd worden en ieder mens een gelijke kans
heeft zijn individuele mogelijkheden te ontplooien.
punt moet zijn voor beslis
singen die op dit moment
worden genomen. Elke ver
keerde beslissing van nu
brengt in zijn ogen de „Great
Disaster" alleen maar
dichterbij. Op elk moment
van de dag worden er in de
wereld beslissingen genomen
die verstrekkende invloed
hebben op sociale en econo
mische omstandigheden in de
komende tientallen jaren. De
goede beslissingen mogen
niet wachten op de totstand
koming van het perfecte mo
del.
Dat vond ook prof. dr. ir.
P.M.E.M. van der Grinten, de
belangrijkste Nederlandse
criticus van het werk van
Meadows en de Club van
Rome. Hij zei zaterdag: „Wie
uit mijn kritiek zou mogen
opmerken dat ik het niet
zo'n vaart zie lopen, heeft
het mis. Integendeel, iedere
perfectionering, iedere ver
fijning van het model bete
kent alleen maar dat de uit
slag nog somberder nog nega
tiever wordt".
TON IN 'T VELD.
(Van onze correspondent)
BONN Wat de eerste man
in de staat met een stevige do
natie bevordert, is thans door
de Duitse justitie als illegaal
verboden. Ook de rechtsdie-
naars grepen echter met eten
bloedend hart in. Toen zij tal
rijke zendamateurs althans
figuurlijk de microfonen uit
de handen rukte, n dit hoogst
zeldzame geval zijn zij er na
melijk van overtuigd, dat de
strikte toepassing van de wet
een ongerechtigheid is, want
ontelbare mensen worden in
een benarde situatie van een
stuk levensvreugd beroofd.
Toen president Gustav Heine-
mann het vorig jaar van de ac
tiviteiten hoorde van een Düs-
seldorfse jongeman, die het lot
van de patiënten in een groot
ziekenhuis met knap in elkaar
gezette radioprogramma's ver
lichtte, beloonde hij dit chari
tatieve wenk onmiddellijk met
een subsidie van 500 mark. Ze
ker omdat Heinemann een van
Duitslands meest verdienste
lijke ministers van justitie is
geweest, moest hierdoor wel
de indruk ontstaan dat de
amateurprogramma's de volle
zege van de legaliteit had. Nu
geldt ook voor de jurist Heine
mann het adagium dat nood de
wetten breekt, maar een offi
cier van justitie is nu eenmaal
verplicht de gehele dag met
zijn wetboeken onder de arm
te lopen. Hij kan zich niet be
roepen op ex-minister van bin
nenlandse zaken Höcherl, die
in het parlement eens een aan
val pareerde met de slagvaar
dige zin: „Ik kan toch niet de
hele dag met de grondwet on
der de arm lopen", een uitla
ting, die hij overigens in Brus
sel/tot veler hilariteit met: „De
Europese Statuten" varieerde.
Aangezien lagere knechten
van Vrouwe Justitia zioh der
gelijke vrijheden niet kunnen
veroorloven, zagen zij zich
wel genoodzaakt het monopo
lie van de officiële zenders te
verdedigen, dit te meer, daar
de Düsseldorfse jongeman lang
niet de enige roeper in de
ether-woestijn bleek te zijn. In
tegenstelling tot hun bijbelse
voorganger wofdt hun stem
echter wel gehoord en niet ai-
leen door het betreffende pu
bliek hogelijk gewaardeerd,
maar ook de respectievelijke
directies, aan wie dit publiek
toevertrouwd is. Zo geniet in
het nabij Bonn gelegen stadje
Siegburg een huisvader de fi
nanciële steun van een direk-
teur van een gevangenis,
waarvoor hij met assistentie
van zijn vrouw en drie kinde
ren wekelijks een klinkend
programma met muziek,
nieuwsberichten en groeten sa
menstelt. In het oruder de rook
van Nijmegen gelegen stadje
Goch maakt inspecteur van de
Duitse spoorwegen zelfs ge
bruik van postlijnen om zijn
„Grenslandecho" naai- het
plaatselijke ziekenhuis uit te
zenden, en een hoge employé
van de PTT, die eigenlijk over
het radiomonopolie van de of
ficiële zenders moet waken,
doet in Bielefeld hetzelfde.
Hun voorbeelden zijn met tal
rijke anderen in de meest gro
te steden van de Bondsrepu
bliek aan te vullen, maar juist
dit sneeuwbaleffect maakte de
autoriteiten onmogelijk te doen
alsof hun neus bloedt. Zoals
gezegd bloedt nu hun hart en
daarom hoopt de regering van
Nordrhein-Westfalen in Düs-
seldorf niet alleen dat de tot
zwijgen gedwongen zendama
teurzenders haar zullen aan
klagen, maar ook dat zij zelf
dit proefproces zal verliezen
Pakt het anders uit, dan zal
men de president nog tegen
het bevorderen van een illega
le activiteit moeten vervolgen,
maar zo ver zal het wel niet
komen, want de autoriteiten
denken er nog niet eens in hun
achterhoofd aan de zendama
teurs zelf voor de rechter te
dagen en dat is hun uiting van
waardering voor de vele mooie
uren, die zij zieken en gevan
genen bezorgden.
Een knappe vrouw om te
zien. Goed 30 jaar. Uitstekend
verzorgde handen, een mo
dieus kapsel. Ze rijdt in een
invalidenwagentje. Kan niet
meer lopen. Al jaren niet. Ze
is daardoor ook wat onnatuur
lijk dik. Haar vterhaal tekent
een lijdensweg. Af en toe hef
tig, soms opstandig. Meestal
echter met een gelatenheid die
doet vermoeden dat ze beseft
dat haar opstandigheid tegen
het eigen lot zinloos is en
alleen voor haarzelf en haar
naaste omgeving de zakten nog
moeilijker maakt dan ze al
zijn. „Als kind was er met mij
ai iets mis. Wat...? Wist ik
veel en thuis merkten ze het
niet. We hadden nog 4 zussen,
niet al te breed, een arbeiders
gezin. Wie had in de gaten
dat ik toen ik een jaar of 9
was al moeilijk trappen
liep?
Het is gek, maar toch was
ik toen ik 12 jaar was al bang
dat er „iets" niet met me in
orde was. Als ik mensen zag
die lichamelijk gebrekkig wa
ren, sloeg dte onberedeneerde
angst me om het hart. Stel je
voor dat het bij mij ook zo
iets is! Het is uitgekomen toen
ik 14 was".
Ze ging met moeder in een
kledingmagazijn een jas ko
pen. Ik moest toen de trap op.
Toen zag moeder voor het
eerst dat ik mezelf langs de
leuning omhoog moest trek
ken. Thuis had ik er altijd
voor gezorgd dat nitemamd mij
de trap op zag sukkelen".
Via de huisarts kwam ze hij
de kinderarts terecht. Die had
de oplossing. „Steunzolen. Kon
ik niet op lopen. De huisarts
keek het aan en stuurde me
naar een specialist; 3 weken
ter observatie in een ziteken-
huis. Ze namen ergens uit
mijn been 'n stukje spier weg
en lieten dat onderzoeken. Re
sultaat: ik had een ziekte in
de spieren die verlamming tot
gevolg zou htebben. Ze noem
den een naam die ik niet ken
de".
riterender dan onverschillig
heid van mijn omgeving".
Ze zegt dat dite omgeving
haar op alle mogelijke manie
ren helpen wil. Met bood
schappen doen, met een praat
je maken, met allerlei kar
weitjes. „Ik weet dat ik vaak
onredelijk ben. Ook tegen de
mtensen die pogen iets voor
me te doen. Laatst kwam een
buurman even langs. Zei zo in
het algemeen dat hij vandaag
wat vroeger met zijn werk
was opgehouden om even de
bossen in te gaan. „Mens ik
kon die kantoormuren niet
meer zien", merkte hij op.
Ik kteek hem aan. Hij werd
stil. Had door dait ik nooit
buiten kwam. Nooit de bossen
in kan, nooit eens uit kan. Ik
heb niets gezegd. Want ik zou
juist moeten waarderen dat
mensen gewoon met me pra
ten en me niet ontzien in zo'n
gesprek. Want als ze op hun
woorden moeten gaan letten,
is het mis. Dan blijven zte op
den duur weg. En dat kan ik
ze niet kwalijk nemen ook".
Ze moet rondkomen van on
geveer honderd gulden in de
week. „En dan springt natuur
lijk de bijstand hij. Het zou
prettiger zijn als dat niet no
dig was en mijn WAO-uitke-
ring zo hoog was dat ik daar
van kon komen. Maar ja..."
Het woningwetflatjte parter
re is met veel goede wil,
maar weinig inzicht in wat
een vrouw in een rolstoel zou
moeten hebben, wat aangepast.
Ze heeft een telefoon gekre
gen. Moet de gevoerde ge
sprekken zelf betalen het
abonnementsgeld niet.
„W-eet u, ik zit altijd met de
nauwe doorgangen van de
President Heinemann,
Nou, ze was beginnend in
valide, maar moest aan de
slag. Ze werkte een aantal ja
ren in een fabriek. De invali-,
diteit nam toe. „Toen ik 21
was, stuurden ze me naar een
kliniek in Nijmegen. Daar ztei-
den ze dat ik een voetafwij
king had. Ze opereerden aan
de Achillespezen, want ik wil
de beter worden. Ik klampte
me vast aan de gedachte dat
ze het in dite kliniek bij het
goede eind hadden en dat van
spierziekte geen sprake was.
Zo ben je dan ook nog. Die
operaties hielpen niets. Ver
oorzaakten wel veel pijn. En
met lopen ging het stteeds be
roerder. Toen ik 24 jaar was
brak im het rechterdijbeen.
Van dat ogenblik af was voor
mij de rolstoel het enige mid
del om me nog te kunnen
voortbewegen. Ik hteb nog een
jaar in een inrichting voor
langdurig zieken gelegen.
Maar ik was niet meer op te
lappen".
Ze was inmiddels al jaren
thuis weg. Niet dat er onenig
heid was geweest, maar ze
had als jonge vrouw haar ei
gen weg willen gaan. De ou-
derte zussen waren allen ge
trouwd. Vader en moeder wa
ren er niet meer. „Ze zaten
natuurlijk in de kleine ge
meente, een dorp, waar ik
woonde met me in hun maag.
Waar moest ik wonen? Ze
hebben me toen in een bejaar
denhuis gtestopt. Voor mij was
dat vreselijk. Allemaa oude
mensen, die nog goed, of min
of meer goed, ter been waren.
En ik als 27-jarige daartussen,
in een rolstoel. Wat een ver
driet en ellende ik daar heb
gehad, kan ik niemand vertel
len. Niets was er aangtepast
aan mijn invaliditeit. Ik heb
er een goed jaar gezeten en
kreeg toen werk in een be
schutte werkplaats. Ben daar
heen gaan verhuizen. Was ook
niet alles, maar ja, ik moest
wat".
Toen ze in dat bejaardenka-
mertjte woonde en ze volledig
invalide was, trok men de uit
kering in die ze kreeg. „Ik
ontving voor mijn werk in de
werkplaats f 71 en had daar
naast een invaliditeitsuitkering
van f 20 per week. Op basis
van die bedragen heb ik nu
een uitkering van de WAO".
Ze komt nooit ergens. „Mijn
familie bezoekt mte geregeld.
Dat gelukkig wel. Maar die
hebben hun eigen problemen
en zorgen en ik vertik het om
als een soort gebrekkige asse
poester te worden behandeld.
Ik praat nooit over mijn inva
liditeit. Dat heeft geen zin. Ik
heb dit en motet er maar ver
der mee zien te komen. En je
schrikt mensen af. Dat doe je
toch ai door het feit dat je in
die rolstoel zit. Weet u, soms
is medeleven voor mij nog i-r-
(Van onze redactie binnen
land)
AMSTERDAM Twee man
van ongeveer dertig jaar heb
ben maandagmorgen een ge
wapende overval gepleegd op
een juwelierszaak in de Leid-
sestraat in Amsterdam.
Ze namen volgens de poli
tie voor zeker een ton aan
juwelen mee. De mannen had
den de enig aanwezige ver
koopster in het Frans gevraagd
of ze enkele ringen mochten
zien. Plotseling duwde een
man een pistool in de nek van
het meisje en dwong haar naar
het toilet te gaan, waar ze werd
opgesloten.
(Van een onzer
verslaggeefsters)
DEN HAAG Op een ver
gadering in Den Haag hebben
vertegenwoordigers van plaat
selijke anti-fluoractiegroepen
besloten tot de oprichting van
de NCCBL, het Nederlands
Centraal Comité Bescherming
Leidingwater.
Het comité zal contact zoe
ken met mensen van de ver
schillende anti-fluoractiegroe
pen en bekijken wat er lande
lijk gedaan kan worden. De
arts H. C. Moolenburgh uit
Haarlem kwam met het initia
tief tot de oprichting van een
dergelijk comité, omdat vol
gens hem informatie alleen
niet heeft geholpen.
(ADVERTENTIE)
deuren. Die wagen kan er
maar net doorheen. Als ik niet
goed mik, en dat gebeurt na
tuurlijk dagelijks, stoot ik te
gen de muur of het houtwerk.
Dan komen er beschadigingen.
Dat vind ik afschuwelijk. Ook
ben ik steteds bang dat de
stoel kapot gaat. Als dat ge
beurt, ik heb het meegemaakt,
ben ik volslagen hulpeloos.
Waarom bekijkt een gemeen
tebestuur niet, hoeveel inwo
ners voor aangepaste wonin
gten in aanmerking komen?
Dan kunnen ze bij elk com
plex dat gebouwd wordt, en
kele van zulke woninkjes la
ten maken. Dat zal wei duur
der zijn, maar spaart tenslotte
veel geld en helpt die mensen
enorm.
Ik weet dat ik me gemakke
lijk erger. Wat wilt u? Ik zit
hier de hele dag maar te zit
ten. Kan toch ook niet stteeds
maar lezen, handwerken. Veel
ergernis doet me eigenlijk niet
zo veel. Wel, wanneer er men
sen komen die komen vertel
len dat er zo verschrikkelijk
misbruik wordt gemaakt van
sociale voorzieningen, bijstand
uitkeringen. U weet, hoe dat
in gesprekken gaat. Dat steekt
me en dan maak ik me
kwaad. Ik ben beslist niet een
van die mensen die dankzij
dat misbruik lekker royaal
kunnen leven zonder iets te
doen. Er zal best veel waars
in die verhalen zittten. Maar
bij mij moeten ze er niet mee
aankomen".
Een grote handicap vindt ze
dat ze geen goede schooloplei
ding heeft gehad. „Als ik naar
een middelbare school zou zijn
gegaan in mijn meisjesjaren
maar dat was ongehoord in
onze stand zou ik nu rede
lijk mijn talen kennten en zou
ik een of andere studie kun
nen beginnen. Maar ik ken
niet eens behoorlijk mijn moe
devtaal. Van die paar jaren
lagere school ben ik niet vet
geworden. Ik zeg niet dat ik
met een betere opleiding me
zelf nu beter zou kunnen red
den. Wel dat ik dan, zittend in
dite rotstoel, veel meer zou
kunnen doen, veel beter bezig
zou kunnen zijn..."
JACQUES LEVIJ
(Eerdere artikelen in deze
serie verschenen op 1, 6, 8 en
II april).
Brieven voor deze rubriek moettf»
MMTt volledige naam en adres worden
ondertekend. Bij publikatite zullen dex»
vermeld worden. Slechts bij hoge uit
zondering zal van deze regel worden
afgeweken. Naam en adres zijn dan bij
de redactie bekend. Publikatie van brie
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactie het in alle gevalle*
«era ia met inhoud, cq. strekking.
Opnieuw verscheuren de ge
luiden van het DOW-indus-
trieterrein de nachtelijke stil
te, waarbij in de slaapkamers
waarden gemeten worden van
55 decibel. Dit schijnt echter
Dow Chemical N.V., noch zijn
satellieten, noch de plaatselij
ke overheid maar in de verste
verte tot matiging aan te spo
ren.
Klagende omwonenden staan
(of liever: liggen) machteloos,
daar de telefoon noch door de
fabriekstfunctionarissen noch
door gemeentelijke ambtena
ren. wordt opgenomen., zodat
mien genoodzaakt is het brui-
concert machteloos aan te ho
ren. Niet getemperd door de
op sommige plaatsen, een
boompje brede, beroemde
groenzone, die naar de bewe
ringen van de general mana
ger van DOW, redding moet
brengen aan de omwonen
den.
Fam. Van Wijck
Terneuzen
Hiermede wil ik reageren
op het ingezonden stuk van j.l.
zaterdag van Hendrickx uit
Roosendaal. Abortus is volgens
de heer Hendrickx een spel
van twee egoisten in bed. Dit
zou ik zo al nooit durven stel
len en het heeft helemaal
niets te maken met de uitla
tingen van mgr. Gijsen, die
stelde dat een meisje dat door
een psychopaat verkracht
wordt geen abortus mag laten
plegen en haar kruis moet
dragen. Dit is geen zaak van
twee egoisten in bed, maar
van een zieke man en een
slachtoffer.
ETTEN-LEUR
MEVROUW MAAS
Het zou zeer gewenst zijn,
wanneer iedereen die tegen
abortus is, zich verdiepte in
het leed van alle ongewenste
kinderen, die in kindertehui
zen opgeborgen worden, of
door hun ouders worden mis
handeld en verwaarloosd. Ze
missen allen de noodzakelijke
en onmisbare steun en liefde
van goede ouders. Deze ellen
de in hun eerste levensjaren
drukt een stempel op hun hele
verdere leven. Als abortus ge
weigerd wordt aan een vrouw
of meisje, zal niet zij, maar de
baby het kind van de reke
ning worden. Een kind kan
niet zonder moederliefde op
groeien.
BREDA MEVR. A.H. de Jong-
WIEGERAAD
(Van een onzer verslaggevers)
GRONINGEN „Ik zie de kleinere ondernemers als een
stimulans voor de grotere ondernemers en ook als een rem
op te grote machtsconcentraties in liet bedrijfsleven. Sa
menwerking, concentraties en fusies zijn aan de orde van
de dag. Om tot rationalisatie te komen zal men er in veel
bedrijfstakken dikwijls ook niet buiten kunnen. Voor
komen moet worden, dat gezonde concurrentieverhoudin
gen worden verstoord. Ik meen, dat de kleinere onderne
mingen nu juist een positieve bijdrage kunnen leveren tot
de bevordering van een werkzame concurrentie".
Dit zei gistermiddag staats
secretaris Oostenbink (Mid
denstand) tijdens een lunch-
bij eenkomst van het departe
ment Groningen van de Ne-
derlandsche Maatschappij voor
Nijverheid en Handel, in de
Martinistad.
In de visie van de staatsse
cretaris gaat van het bestaan
van een groep kleinere onder
nemingen, maatschappelijk ge
zien, een tasbiliserende in
vloed uit. Voor de echte on
dernemer, „die als echte on
dernemer kansen ziet en aan
grijpt", ziet hij mogelijkheden.
Hij erkent, dat deze tijd voor
de ondernemer problemen op
roept, „maar ook kansen
sohept".
Het midden- en kleinbedrijf,
dat met zijn tijd meegaat en
zich aanpast aan de behoeften
van zijn afnemers, draagt, al
dus drs. Oostenbrink, bij tot
een prettig woonklimaat.
Daardoor kan worden bijge
dragen tot het welslagen van
het beleid dat is gericht op
een regionale welvaartsver
meerdering. Het wegnemen
van regionale welvaartsver
schillen via een doeltreffend
regionaal beleid als onderdeel
van het algemeen economisch
beleid is, aldus de staatssecre
taris, voor het midden- en
kleinbedrijf van groot be
lang.
(Van onze redactie binnen
land)
DEN HAAG De docu
menten die door het ministe
rie van Defensie verstrekt zijn
aan de commissie van Rijcke-
vorsel en opgesteld in het de
partement of afkomstig van de
NATO komen niet terug ter
beschikking van de commissie
voor Defensie uit de Tweede
Kamer.
