„Vele vrienden komen nu niet meer...
GEVANGENISAALMOEZENIER SCHRA VEN
Ieder mens is
de
moeite waard
Doodgeschoten op zijn ver jaarsdiner
T axichauff eur
aangevallen
ant
CRAZY JOEHAD NET DE OESTERS OR.
Kan een zelfstandige
iemand vinden die
wil meebetalen aan
zijn pensioen?
binnenland
buitenland
■mwii'niw1111 inn
Ineens
DAN
ANDEREN
Uitgeteld
Geen zorgen
Volwaardig
Kerkgangers
Duitsers
Executies
Veranderen
Probleem
delïa Sloyd
Molotovcocktails
op kermis in
Amsterdam
Canadese brengt
op uitnodiging
twee weken bezoek
aan ons land
papier
/oor uw pen
AKZO
AKZO (2)
Vijf finalisten
Gaudeamus-
concours
Dinsdag 11 april 1972
10
Een aardig huis in een
„betere" buurt. Verzorgd voor
tuintje. Veel bloemen in de
vensterbank van de erker. Een
breed-geschouderde man, wat
gebogen, staat moeizaam op
als wij via het piepende tuin
hekje keurig in de verf
naar de voordeur lopen, Het
geluid van de bel is nauwelijks
verklonken of de deur gaat
open. „Komt u binnen. Ik
zat al op u te wachten. U bent
precies op tijd". Vanachter
twee dikke brilleglazen staren
vermoeide grijs-blauwe ogen
de bezoeker aan. Vorsend, we
gend, uitnodigend ook.
„Ik heb maar koffie ge
maakt, zal ik die eerst maar
even inschenken? Of wilt u
wat anders drinken? Sigaren
en sigaretten staan op tafel".
Bedrijvig klinkt vanuit de
keuken hij laat de kamer
deur openstaan het gerin
kel van kopjes. Voorzichtig
loopt hij met de volle koppen
de kamer in. Het maakt de
indruk of hij voor elke stap
even nadenkt, of hij de plaats
aftast waarhij heen loopt. Hij
gaat zitten in een forse leren
fauteuil. Achter hem wanden
bekleed met volle boekenkas
ten.
„Ja, ik ben alleen. M'n kinde
ren zijn getrouwd en de deur
uit. M'n vrouw is al geruime
tijd dood. Kinderen en klein
kinderen komen eigenlijk elke
dag even langs. Dan de een,
dan de ander. Verdenk ze
evan dat ze dat van tevoren
met elkaar regelen. Fijn is dat
wel. Maar ik red me best.
Kook voor mezelf. Een werk
ster, we hebben haar al jaren,
doet tweemaal per week de
dingen die ik niet kan
doen".
Hij vertelt van het drukke
leven dat hij steeds heeft ge
had.. „Altijd op pad, altijd met
mensen omgaan, 's Avonds
ook. En daarnaast bestuurslid
van enkele grote verenigingen.
Ik verdiende zo'n f 30.000 per
jaar. We hadden het goed.
Konden ons heel wat veroor-
ven".
Hij drinkt bedachtzaam z'n
koffie. „Ik ben nu 59 jaar.
Twee jaar geleden, iets langer,
ben ik eigenlijk van de ene
minuut op de andere gewor
den zoals ik nu ben. Kwam 's
avonds thuis en had zware
hoofdpijn. Schele hoofdpijn. Ik
dronk een borrel en ging naar
bed. Ben er 's nachts uitgeko
men en ik schijn zelf weet
ik daarvan niets van de
trap af te zijn gevallen. De
jongste was toen nog thuis en"
belde de huisarts. Die wilde
niet komen. „Ach, hij heeft
natuurlijk wat teveel op"
Toen hij de volgende dag
weer werd gebeld, kwam hij
even langs en schonk nauwe
lijks aandacht aan me. Ze
hebben een dag gewacht en
toen een andere arts gebeld.
Die kwam meteen en belde
onmiddellijk het ziekenhuis.
Hersenvliesontsteking! Ik was
van de ene minuut op de an
dere van een kerngezond mem
een sukkelaar geworden".
Dat wist hij eerst niet. Hij
lag maanden in het zieken
huis. Eerst vrijwel onbeweeg
lijk, zich niet bewust van wal
er om hem heen gebeurde. De
vele vrienden en bekenden
zochten hem op, brachten,hem
van alles. Hij reageerde ner
gens op. Kende ze niet. Var
lieverlede kwamen ze niet
meer. Kees wist immers niel
eens wie er geweest was.
„Wel zielig, maar ja, het leven
gaat door".
„Het heeft heel lang ge
duurd, voordat ik doorkeeg
dat ik nooit meer de oude zou
worden. Daar wilde ik eerst
niet eens aan denken. Licha
melijk ben ik, na 2 jaar, aar
dig opgeknapt. Maar ik ben
altijd wat duf. De tijd dat ik
wartaal sprak is voorbij. Maar
ik kan vele dingen niet goed
volgen als het te snel gaat".
Het kost hem moeite dat te
zeggen. „Weet u, mijn grootste
handicap is wel m'n sterk ver
minderd gezichtsvermogen.
Mijn oogzenuwen zijn aange
tast. Daaraan is niets te doen.
Nou ja, kort en goed, in mijn
werk kon ik niet terugkomen.
Ik kon geen auto meer rijden.
Die is verkocht. Ik kon niet
ver van huis komen. Het is
niet verantwoord op straat te
zijn. Toen ik weer zo ver was
dat ik weer „gezond" was,
heeft mijn bedrijf me laten
keuren. Toen bleek wei dat ik
uitgeteld was. Ik werd volle
dig arbeidsongeschikt. Want
wat moest men een man van
mijn leeftijd nog laten
doen?".
Hij vermijdt angstvallig
zichzelf „invalide" te noemen.
Zoekt ook nooit contact met
lotgenoten in die categorie
mensen. „Ik kreeg de maxi
male WAO-uitkering. En ik
verdien er nog wel wat bij,
met dingen die ik vanachter
mijn bureau en per telefoon
kan regelen. Financiële zorgen
heb ik niet. Ik kan u niet
neggen, hoe fijn ik dat
ind".
Hij haalt diep adem. Wil
wat zeggen en aarzelt. Waagt
dan kennelijk toch de voor
hem grote sprong in het duis
ter. „Wat mij het meest ver
driet heeft gedaan, en nog
steeds eigenlijk doet, is het
feit dat zovelen met wie ik in
mijn goede jaren bevriend
was, voor wie ik vaak veel heb
gedaan, nu inijn deur voorbij
gaan. Enkele uitzonderingen
gelukkig daargelaten. Maar
waar zijn al die vrienden uit
m'n verenigingen gebleven? Ik
heb aanvankelijk, toen dat
weer ging, met enigen contact
gezocht. Ik hoorde ze als het
ware aan de andere kant van
de telefoonlijn verstijven.
Eerst had ik dat niet door.
Later wel. Het was hier vroe
ger in huis steeds druk, altijd
volk. Nu ben ik blij als ik
iemand "het tuinhek zie ope
nen. Praat met de postbode,
de melkman, de groenteman.
Lezen gaat moeilijk, met die
ogen. Televisiekijken is ook
niet zo eenvoudig. Soms vlieg
ik tegen de muren op van
eenzaamheid. Moet je je 'ns
indenken, zo van het volle le
ven in dit hierHij wijst om
zich een. „En dan niet meer in
staat een aantal dingen te
doen die je toch weer gere
geld onder de mensen zouden
brengen.
Ik schrijf brieven, regel m'n
zaken zelf. Maar aanvankelijk
was elke wandeling naar de
brievenbus, naar het postkan
toor een soort expeditie. Ik
merkte toen ook dat mijn
vele kennissen en relaties niet
goed wisten hoe ze zich moes
ten houden. Sommigen deden
dan maar net of ze me niet
zagen. Anderen liepen over
van medelijdend medeleven.
Bij hen had ik steeds het ge
voel dat ik eigenlijk dood had
moeten zijn. Maar heei weini
gen deden „gewoon". Vroegen
even hoe het nou met me ging
en behandelden me verder als
een volwaardig mens. Het is
merkwaardig dat juist onder
die maar kleine groep de
meesten zitten die nog steeds
komen. Die me, zonder ophef,
met de auto komen halen om
me ergens naar toe mee te
nemen. Me, als ze dat nodig
vinden, in m'n gezicht zeggen
dat ik natuurlijk niet meer de
oude ben, maar dat ik me nou
ook niet als een soort buiten
beentje moet aanstellen. Weet
u, dat doet me goed.
Want ik ben geen invalide.
Ik ben wel arbeidsongeschikt.
Misschien, als dit me was
overkomen toen ik 35 jaar
was, zou ik nog wel hebben
kunnen werken. Dan zou men
wel gezocht hebben. Maar wat
voor zin heeft het voor een
man van mijn leeftijd nog een
heel revalidatieplan uit te voe
ren?".
Niemand ziet aan hem dat
hij niet meer kan werken. Hij
loopt wat langzaam, praat wat
trager, heeft de neiging elk
onderwerp tot op het bot af te
sabbelen. Maar ja, hoevelen
doen dat niet?
„Mijn grootste probleem Is
mijn angst dat ik nog eens
zo'n ziekte za[ krijgen. Wat
gebeurt er met me als ik echt
invalide word? Als ik ouder
word. Financieel zit het wel
goed. Ik krijg gewoon mijn
volle pensioen. Maar ik ben
steeds een uiterst zelfstandig
mens geweest, geen gemakke
lijke jongen. En ik vind het
vreselijk van anderen afhan
kelijk te zijn. Daarom blijf ik
ook op mezelf. De kinderen
hebben wel geprobeerd me er
gens naar toe te krijgen. Met
de beste bedoelingen overi
gens. Mij niet gezien. Ik red
me hier best, met m'n hond,
m'n vogels, m'n zorg voor m'n
eigen huis, m'n bezoeken aan
de kinderen. Maar wat als ik
ouder word?"
JACQUES LEVIJ.
(De vorige afleveringen in
deze serie stonden in de kran
ten van 1, 6 en 8 april).
(Van een onzer
verslaggevers)
DEN BOSCH Het ge
beurde in de Goede Week in
het Huis van Bewaring in
Den Bosch. Een groep gede
tineerden was het lijdens
verhaal aan het uitbeelden.
Daarin komt een man voor,
die bij de hogepriester een
valse getuigenis over Chris
tus aflegt. „Willem, dat kun
jij wel doen", kreeg één van
de gedetineerden van zijn
collega's te horen, „je hebt
toch voor meineed vastgeze
ten".
„Kijk, dat hebben deze mensen
heel sterk" zegt aalmoezenier
E. J. Schraven uit Den Bosch.
„Ze passen verhalen uit het
evangelie onmiddellijk toe op
hun eigen omstandigheden. Ik
vertelde eens het verhaal over
Christus, die door Samaria
trekt en ergens tevergeefs voor
onderdak aanklopt. Oh, dat
heb ik ook wel eens meege
maakt, zei onmiddellijk één
van de gevangenen. In een ca
fé mocht ik op een gegeven
ogenblik niet binnenkomen.
Woonwagenbewoners zijn niet
welkom kreeg ik te horen".
Het verhaal in het evangelie
gaat dan verder met de vraag
van de apostelen aan Christus
of ze er op zullen slaan. Een
suggestie die Christus van de
hand wijst. „En met dat ant
woord van Christus, waren
mijn toehoorders het duidelijk
niet eens" zegt aalmoezenier
Schraven. „Ze waren voor d'r
op slaan en Christus' antwoord
moest ik maar uit het verhaal
weglaten.
De aalmoezenier praat graag
over zijn werk onder mensen,
„die toen ze nog vrij waren,
meestal geen grote kerkgan
gers waren. Ik praat tegen hen
ook niet over zaken als dood
zonde en verzoening. Dat zijn
woorden die ze toch niet ken
nen. Ik knoop aan bij hun fei
telijk bestaan en hun specifie
ke eigen noden".
Het directe contact met gedeti
neerden zal aalmoezenier
Schraven het meest missen in
zijn nieuwe functie. Vanaf 1
mei aanstaande zal hij als
hoofdaalmoezenier bij de „in
richtingen der justitie" de kerk
vertegenwoordigen bij het mi
nisterie en leiding geven aan
de ongeveer 40 justitie-aalmoe-
zeniers, die werkzaam zijn bij
het gevangeniswezen, de kin
derbescherming en de psycho
patenzorg" <S.„Ze zijn al ja
ren bezig dat rot woord psy
chopaat uit te bannen").
Schraven: „Het gaat me erg
aan het hard dit werk voort
aan te moeten missen. Maar
ik ben door de aalmoezeniers
bij de bisschoppen voorgedra
gen en die hebben me ge
vraagd hoofdaalmoezenier te
worden.
En dat mag je dan niet weige
ren vind ik".
„Vanaf 1944 houd ik me bezig
met de geestelijke verzorging
bij gedetineerden. De Duitsers
waren toen nog de baas. Een
verschrikking.
Onder de goede Nederlanders
die toen hier waren opgeslo
ten, moest ik als piepjong
mannetje van 28 m'n werk
doen. Die mensen mochten
niets van de Duitsers. Alleen
naar de kerk. Daar waren toen
nog die beruchte „hokken".
Het idee was dat de gedeti
neerden met elkaar in contact
mochten komen. In de schuin
oplopende kapel, waren daar
om 'n soort zwemcabines ge
plaatst, waarin de gevangenen
de godsdienst plechtigheid
konden volgen. In elke cabine
één gevangene. Ik stond dan
op een verhoging, geflankeerd
door twee bewakers, de mis te
doen.
Een mis met drie heren! Oor
spronkelijk waren die cabines
zelfs met gaas afgeschermd.
Bij de communie moest dan
een bewaker met me mee die
het luik openmaakte, zodat ik
de hostie aan de man kon ge
ven, waarna het lüik weer on
middellijk gesloten werd.
Pas in 1954 heb ik kans gezien
die cabines hier in Den Bosch
af te laten breken. De autori
teiten gaven slechts schoorvoe
tend toestemming. Dat kon im
mers wel eens verkeerd uit
pakken. Maar in Amsterdam
hebben die cabines nog tot '64-
'65 dienst gedaan".
In de nasleep van de oorlog
heeft aalmoezenier Schraven
zijn „mooiste pastorale werk"
kunnen doen. „Na de oorlog
heb ik hier in Den Bosch vijf
executies meegemaakt. Dat
heeft me diep aangegrepen.
De nacht voor de executie
bleef ik bij die mensen. Je
schreef brieven voor ze, las
samen de bijbel, bad met hen.
Af en toe ging je met zo'n
man in de gangen wandelen.
En maar blijven praten. Die
mensen hadden nog zoveel te
vertellen. De laatste uren wa
ren het zwaarst. Dan was je
zelf murw, en de man begon
te zweten, de angst begon door
te breken. Bij de eerste drie
droeg ik als sluitstuk in de ka
pel de mis op. Bij de laatste
twee ben ik daar van afge
stapt. We bouwen dan een
altaartje in de cel, zetten
er een bloemetje bij. Dan had
je tenminste iets te doen. Na
de mis aten we nog samen en
dan kwam tegen zeven uur ie
mand met: „Het is tijd". Dat
sneed je door de ziel. In een
bellewagen botsten we dan
naar de Vughtse hei, de plaats
van de executie. Een executie
is een keer uitgesteld. Dat is
verschrikkelijk geweest. Die
man zat samen meteen ander.
Die ander was tweemaal tot de
doodstraf veroordeeld, maar
kreeg twee keer gratie tot le
venslang.
Dat gaf hem moed. Hij rede
neerde: als hij met tweemaal
de doodstraf gratie' krijgt, dan
krijg ik het zeker met eenmaal
de doodstraf. Maar zijn gratie
verzoek werd afgewezen. De
executie zou dus plaatsvin
den, maar op het laatste me
ment kwam het bericht: uit
stel. Veertien dagen later ging
de executie toch door. Wat die
man in die tijd heeft moeten
doormaken!
„In de loop der jaren," aldus
aalmoezenier Schraven, „is de
geestelijke verzorging onder
gedetineerden veranderd.
Vroeger werd de geestelijke
verzorging vaak gezien als een
doorbreking van de sleur.
MaarÉ nu zijn er veel meer ac
tiviteiten. De gevangenen heb
ben meer keuze. Er zijn aller
lei vormen van ontspanning, er
is radio, televisie. Er zijn nieu
we functionarissen bijgeko
men, met wie de gevangenen
in contact kunnen treden. Zo'n
twintig jaar geleden was de
geestelijke verzorging bijna de
enige mogelijkheid voor de ge
detineerden om bij elkaar te
komen. De nieuwe ontwikke
ling heeft onze taak moeilijker
gemaakt. We moeten ons nu
meer bezinnen op het werk.
Daarom worden we bijvoor
beeld ook begeleid door het in
stituut voor pastorale psycho
logie in Nijmegen.
We gaan na hoe b.v. een
preek het best overkomt, we
krijgen gesprekstrainingen. Le
ren luisteren, oog hebben voor
hun moeilijkheden.
Geen moraliserend toontje ge
bruiken, niet met jezelf te
koop lopen.
In je gedrag moet het evange
lie doorwerken. De mensen
moeten een gevoel van eigen
waarde houden. In mijn pre
ken zeg ik dan ook altijd dat
ieder mens de moeite waard is.
Dat is vooral in een Huis van
Bewaring belangrijk. Daar ma
ken de mensen namelijk een
proces door, dat ze het gevoel
kan geven niet de moeite
waard te zijn. De politie zit ze
vaak nog achter de broek en
de officier van justitie is er
ook niet op uit ze heilig te
verklaren, evenmin als de
rechter-commissaris. De men
sen zitten opgesloten in een
sfeer van wantrouwen".
„Als geestelijke verzorger," zegt
aalmoezenier Schraven, „moet
je oog hebben voor het brede
terrein van de menselijke
waardigheid. Dat dreigt wel
eens in het gedrang te komen.
Ik heb bijvoorbeeld eens bij
iemand geïnformeerd die sinds
zijn aanhouden 15 personen
was gepasseerd. Niemand had
hem een hand gegeven. Ik be
speur dan toch nog wel iets
van de oude gedachte: gedeti
neerden zijn de moeite niet
«vaard; het zijn immers misda
digers, boeven".
Is het eigenlijk geen vreemde
zaak: eerst de mensen in de
cel stoppen en dan opeens aan
hun geestelijk welzijn gaan
denken? Om nog maar niet te
spreken over het evangelie,
waarin gesproken wordt over
vergiffenis schenken aan „zon
daars"?
Schraven: „Dat blijft natuur
lijk een probleem. Wat moeten
we met de straf doen! Iedereen
schreeuwt: we moeten van de
gevangenisstraf af.
Dat is een prachtige kreet en
ik ben het er ook wel mee
eens, maar wat moeten we
dan? Er vinden nu eenmaal
roofovervallen plaats en er
worden mensen vermoord. Wat
moeten we daar dan mee? Die
mensen verplegen? Dat hebben
ze zelf liever niet. In hun
kringen ben je dan nog meer
-getekend dan in de gevangenis.
Tegenwoordig willen we dan
wel humaan straffen, maar
hoe dat precies moet, zal wel
tot in alle eeuwigheid een
moeilijkheid blijven"
NEW YORK (AP) De
zes mensen die aanzaten bij
hetdiner dat Crazy Joe Gallo
gaf om zijn 47ste verjaardag
te vieren, hadden nauwelijks
de oesters op toen er schoten
vielen en 90 seconden later
was Gallo dood.
Een met een revolver gewa
pende man stormde in de
vroege morgenuren van vrij
dag Umberto's oesterpaleis bin
nen in de Italiaanse wijk van
Manhattan en vuurde drie ko
gels af.
Gallo werd geraakt in de
schouder. Hij stond op. Op
zijn gezicht was ongeloof te
lezen. Hij rende door de bar
naar de uitgang.
Een tweede kogel raakte
hein in de heup. De derde
raakte zijn lijfwacht op de
zelfde plaats.
Gallo haalde de straat nog.
Daar stierf hij. Zijn 42-jarige
lijfwacht Peter Drapoulos
werd niet ernstig gewond.
In de bar krabbelden Gallo':
echtgenote, met wie hij pas
drie weken geleden getrouwd
was. zijn zuster, zijn stief
dochter en een vriend op van
de vloer.
Er bleken in totaal 20 scho
ten te zijn afgevuurd uit vier
revolvers. Maar de schutters
waren verdwenen. Zegslieden,
goed bekend in de New York-
se onderwereld, verklaarden
dat de schietpartij die Joseph
Colombo sinds juni aan zijn
bed gekluisterd houdt einde
lijk was gewroken.
Niemand noch de politie
noch de aanhang van Colombo
had ooit in het openbaar
een verband gelegd tussen
Gallo en het incident-Colombo,
bo.
De politie had aangenomen
dat de man die Colombo aan
viel een psychopaat was ge-
weet, sdie op zijn eentje ope
reerde. De man is bij het inci
dent omgekomen. De zegslie
den verklaren nu dat er een
contract is afgesloten op het
leven van Gallo.
Gallo's strijd om de macht
begon in 1960. De bendeoorlog
die hij toen op gang bracht,
heeft een tiental doden gekost.
Hij en zijn broers Larry en
Albert waren de aanvoerders
van een clubje dat diende als
lijfwacht van de zieke Brook
lyn onderwereldboss Joseph
Profacl.
Hun pech sinds die dagen
is gepariodieerd in de film
„De bende die niet raak kon
schieten".
Zij hielden zichzelf op de
been met de opbrengst van
juke-boxes en kleine speelho
len, maar wilden meer geld en
ontvoerden daarom vier huur
moordenaars van Profaci om
druk op hem uit te oefenen
De beste schutter van de Gal
lo-bende bleek echter op eer
dag verdwenen diep ir
het water van de baai.
Tot 1962 duurde de bende
oorlog voort. Voortdurend ver
dwenen de gangsters en moord
aanslagen waren legio. Profa
cl stierf, Colombo sloot een
wapenstilstand en Carlo Gam-
bino kwam aan de macht als
opvolger van Profacl.
Naar men zegt heeft Colombo
het vertrouwen van de bejaar-^
de Gambino. De Gallo's zagen'
hun inkomsten voortdurend
dalen sinds Larry een na
tuurlijke dood stierf in
1968.
Drapoulos heeft het gezel
schap naar Umberto's oester
paleis gereden,, waar men om
kwart voor vier in de ochtend
aankwam. Gallo had juist de
tweede gang besteld toen de
moordenaar binnenstormde
via een zijingang op enkele
passen van hun tafeltje. Het
was 5.23 uur toen de schoten
vielen. Volgens hoofdinspec
teur Albert Seedman is de
moordenaar ontkomen in een
gereedstaande auto.
Joseph Colombo werd in juni 1971 neergeschoten. Misschien
had de vorige week vermoorde Gallo er de hand in.
(ADVERTENTIE)
£en zelfstandige heeft
geen 'baas'die kan mee
betalen aan zijn pensioen.
Maar er bestaat wel dege
lijk èen pensioen (inclusief
'n stijgende weduwen- en
wezenvoorziening plus nog
°nkele extra's), waarvan hij
slechts een deel van de
kosten zelfjipeft te betalen.
Dat is het 'Kernpensioen'
van Delta-Lloyd.
Hier zit n.I. een stuk
winstverwachting inge
bouwd, dat het resterende
(zeer aanzienlijke) deel van
de kosten opvangt.
Zodat u een uitstekend
pensioen krijgt voor een
ongekend lage prijs.
(De eerste 5 jaar is die
zelfs nog lager door de gere^
duceerde startpremie.)
Alle bijzonderheden kunt
u horen van uw eigen
assurantie-adviseur.
/UJajaoMM /yiAJwiQyid Uv crfiMjzMJiMZ Jhfón/
(Van onze redactie
binnenland)
ROTTERDAM Een taxi
chauffeur te Rotterdam wei
gerde in een straat in een
verboden richting te rijden.
Zijn klant werd woedend.
Het gevolg: een massale
vechtpartij tussen Surina-
mers en taxichauffeurs,
ag. nlen
Dit gebeurde in de nacht
van zondag op maandag, toen
de 34-jarige taxichauffeur W.
van Noordt werd aangevallen
door de 36-jarige monteur
E.K. uit Suriname. Van Noordt
weigerde in de Van Speijk-
straat in een verboden richting
te rijden. Hij had twee Suri
naamse passagiers in zijn auto.
De woordenwisseling over het
wel of niet inrijden in die
straat eindigde in een vecht
partij doordat de monteur de
taxichauffeur over de bank
naar achteren trok. Van
Noordt wist zich overigens
niet zonder kleerscheuren
los te rukken en buiten de
wagen te komen. Een achterop
rijdende collega waarschuwde
AMSTERDAM (ANP) Een
groep van ongeveer vijftig jon
gelui, merendeels Zuidmoluk-
kers, heeft molotovcocktails ge
gooid op de kermis aan de Jan
van Galenstraat in Amsterdam.
West. De actie richtte zich te
gen een Lunapark, waar een
van hen eerder de toegang was
geweigerd omdat hij met vals
geld zou hebben willen betalen.
De jongeman bedreigde daarbij
de zoon van de eigenaar met
een mes, dat hem echter kon
worden afgenomen. Hij zei toen
met een ploeg te zullen terug
komen om wraak te nemen.
via de mobilofoon onmiddellijk
de politie. Dit werd voor de
andere taxichauffeurs het sein
om eveneens te hulp te snel
len. Ook de Surinamer kreeg
steun van landgenoten. Het
werd een massaie knokpartij
waarbij de monteur aan zijn
hoofd gewond raakte. De poli
tie haalde de vechtersbazen
uiteen en nam de Surinamer
mee naar het Dijkzigtzieken-
huis. De gewonde Surinamer
weigerde echter zich in het
ziekenhuis te laten verbinden.
Ook de zorgen van de politie-
arts wees hij resoluut van de
hand. Nu zit hij achter slot en
grendel.
AMSTERDAM (ANP)
Vanmorgen arriveert uit Hall'
fax (Nova Scotia) op Schiphol
mevrouw Jean Maynard, die
op uitnodiging van de Holland
Canada Club een veertien
daags bezoek aan ons land
brengt. Deze Canadese, sociaal
werkster en moeaer van vier
schoolgaande kinderen, had in
een correspondentie met de
burgemeester van Amsterdam
zijdelings uiting gegeven aan
haar verlangen eens in haar
leven een bezoek aan Neder
land te kunnen brengen. Deze
correspondentie, overgenomen
door enkele ambtenaren, leid
de uiteindelijk to' een invita
tie. waaraan mevrouw May
nard gaarne gevolg gaf.
Er is een programma opge
steld dat allerlei facetten van
het leven in Nederland omvat.
Er zijn o.a. enkele studiebe
zoeken aan sociale instellingen
in opgenomen, waarover me
vrouw Maynard na terugkeer
in Canada verslag zal uitbren
gen.
Brieven voor deze rubriek moeten
met volledige naam en adres worden
ondertekend. B»ï publïkatfe zullen deze
vermeld worden. Slechts bij hoge uit
zondering zal van deze regel worden
afgeweken. Naam en adres zijn dan bij
de redactie bekend. Publikatie van brin»
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactie het in alle gevallen
•mm ia met inhoud, c.q. strekking.
Bréda Enka 1700 ontslagen.
Kil koel en zakelijk, zonder
inspraak van de werknemer,
wordt dit anno 1972 aan de
werknemers medegedeeld. De
president-directeur van Akzo
had enkele nachten wakker
gelegen van deze beslissing.
Hoevele nachten zullen 1700
mensen met hun gezinnen nog
wakker liggen? Huilende
vrouwen en kinderen, omdat
de man of vader werkloos zal
woraen. overspannen en ze
nuwzieke mensen, met n-og
meer hartinfarcten. De gevol
gen op geestelijk en lichame
lijk gebied zullen nog lang
nawerken. Hebben de enkele
economische machthebbers die
deze beslissing genomen heb
ben een geweten anno 1972 of
denken ze nog steeds in de
tijd anno 1935?
Topmensen in internationale
concerns, met dubbele func
ties en enorm einkomens,
kunnen fouten maken. Maar
fouten waarmee de levensposi
tie van 1700 mensen met hun
gezinnen is gemoeid mogen in
1972 niet voorkomen. Pers, ra
dio en tv moeten dit onrecht
vaardige gebeuren in de volle
publiciteit houden, zodat heel
Nederland hiervoor warm kan
lopen.
Arbeiders van hoog tot laag,
wat VOOR ons en MET ons
gebeurd is, kan ook U gebeu
ren. Wij zullen vol vertrouwen
de besprekingen rond deze
materie afwachten. De vak
bonden is dit ten volle toever
trouwd. Mochten de onderhan
delingen niet gunstig verlopen,
dan vragen wij om solidariteit
van de arbeiders in Akzo-be-
drijven die voor Akzo van vi
taal belang zijn.
Regeringspartijen, als U in
de praktijk zich christelijk
wilt noemen, leest dan eerst
goed de Bijbel, en past die toe
in de tijd van 1972. Dan kan
het niet anders of U moet de
enkele economische machts
hebbers in Nederland een halt
toeroepen. Werknemers van
ons bedrijf in Breda, van hoog
tot laag, laat ons in deze voor
ons allemaal zo moeilijke peri
ode het werk, voorzover het
mogelijk is, redelijk blijven
doen. Onze sociaal voelende
directie kan hier ook niets aan
doen. Laar ons met z'n allen,
door vele nieuwe leden te
winnen voor de vakbond, deze
metterdaad steunen. De k-as-
tanies zullen uiteindelijk door
onze deskundige vakbonds
mensen uit het vuur gesleept
moeten worden.
BREDA
P.J. v. GURP
De demagogische behande
ling van het Akzo-drama door
de Vara in Achter het Nieuws
op zaterdag 8 dezer en de
wijze waarop getracht werd
hieruit politieke munt te slaan
vooral door de heren Jacobs
en Den Uijl. is een vorm van
GEESTVERVUILING waarbij
vergeleken de milieuvervui
ling, waar deze lieden de
mond van vol hebben, maar
kinderspel is. Als men de
kreet Werkgelegenheid vóór
Winst wil doen aanvaarden als
juist, dan moet men conse
quent zijn en ook durven stel
len „Werkgelegenheid gaat
vóór hoger loon en korter
werken".
En dit zou men dan de vak
bondleiders eens moeten in
prenten. die door de onredelij
ke opdrijving van de loonkos
ten, welke ver uitgaan boven
de arbeidsproduktiviteit mede
oorzaak zijn van het sluiten
van bedrijven in Nederland en
het overbrengen van produktie
naar andere landen.
VUGHT
Dr. P.A. VAN DEN
DUNGEN
ROTTERDAM (ANP)
Vijf deelnemers hebben zich
geplaatst voor de finale van
het Gaudeamus-concours in
Rotterdam. Het zijn de pianis
ten Alexander Abercombie uit
Eingeland en William Dobbins
uit de Verenigde Staten, de
Duitse trombonist Armin Ro
sin, de Nederlandse basklari
nettist Harry Sparnaay en het
N ederlandse duo Fusion Mo-
ierne, bestaande uit Harry
Spamaay en de pianist Polo
de Haas.
