Eén week kattepislucht spreekt meer aan dan onheilsprofetieën De oorlog houdt 12 kilometer voor Vientiane op Een Mercedes hoeft voor zijn grote beurt nog maar om de 15.000 km de garage in. Bloedend land (III) STUYT: SPOEDIGE WET OP BEDREIGDE DIERSOORTEN Moordenaars van Teil in vrijheid binnenland n. Eventjes Onontkoombaar Banden Eb en vloed Verveeld Avondklok T oekomstmodellen worden gecoördineerd Nieuwe veiligheidsband Drnilop paplei* oor uw pon Collectieve schuld Woensdag 1 maart 1972 n M—ÊtÊÊÊÊÊÊmmmm De kosten voor verbetering van het milieu in Nederland worden voor de komende tien jaar geschat op minstens 18, maar misschien wel 28 miljard gulden. Dat zijn dan investe ringskosten. De jaarkosten zullen in 1980, naast die inves teringskosten, nog eens 4,2 miljard gulden bedragen, zo dat het totaal der kosten dat jaar zal zijn 1,8 plus 4,2 is 6 miljard gulden. Deze rekensom is gemaakt door de biochemicus dr. J.W. Copius Peereboom, topdeskun dige op milieugebied in Ne derland, en is te vinden in het pas verschenen 'Handboek voor vervuild Nederland.' Re kensom is eigenlijk een te groot woord. Copius Peere boom zelf spreekt van een ru we schatting, een voorlopige milieukostenbalans, die als eerste basis zou kunnen die nen voor een toekomstige mi lieubeleid. Hij voegt daaraan toe: „Eenieder dient de om vang van deze kosten globaal te kennen. Pas dan kan de overheid een gericht beleid gaan voeren, dat door de be volking dan ook reëel wordt gesteund.' De vraag is wie van deze cijfers koud of warm zal wor den. Bedragen die in miljar den guldens worden uitgedrukt zijn, hoe concreet ze ook ooit op tafel zullen moeten komen, eigenlijk abstracties, dingen waarvan wij ons nauwelijks een voorstelling kunnen ma ken. Natuurlijk zijn die mil jarden om te rekenen, bijvoor-: beeld per hoofd van de bevol king, en dan komen er bedra gen op papier die dichter bij iemands jaarsalaris liggen ën dus ook beter voorstelbaar zijn. Maar is nu juist niet die grootschaligheid de pijn van het hele milieuprobleem? Al staan er nog zoveel deskundi gen op een rij zo hard moge lijk te schreeuwen dat wij, de mensheid, in slagorde naar de afgrond hollen, het zal niet helpen. Eén dag smog of een week kattepislucht doen het beter. Eventjes althans. Want niet zodra de lucht weer is opgeklaard, of de klaagzangen houden op en andere proble men eisen de aandacht. Maar intussen gaat wél de vervul ling in velerlei vorm door. Hoeveel mensen zouden er eigenlijk precies weten waar ze het over hebben als ze spre ken over milieuverontreiniging en milieubeheer? Dat zijn er niet zo erg veel. Jawel, we weten er allemaal wel iets van. Tenslotte kennen we de smog-situatie in Rijnmond, we weten dat de Rijn angstwek- kens vervuild is, dat we bin nenkort zullen moeten betalen voor de zuivering van het wa ter, dat we met onze auto een lelijke bijdrage aan de milieu- verpesting leveren en dat Schiphol niet alleen geld is voor een stuk nationaal inko men, maar ook voor een aantal geluidsneuroses. Maar daarmee kennen we allesbehalve het wereldomvattend probleem, dat, kort gezegd, neerkomt op de vraag hoe wij nog een stukje toekomst kunnen over laten voor onze kinderen en kindskinderen. Dat stukje toe komst zou zich dan moeten afspelen op een wereld die niet overbevolkt is, waarop geen honger wordt geleden, die nog grondstoffen te bieden heeft, waarop nog (of weer) vogels en planten zich thuis voelen en die niet één groot, stinkend en walmend vuilnisvat is. Het probleem nu is, dat we met onze huidige samenle vingsvorm, die gericht is op bezit (lees: macht) en op be- zitsvermeerdering, zo'n toe komst al bijna onmogelijk ge maakt hebben. Niet alleen tot schade van ons nageslacht trouwens, want het is onont koombaar, dat nog wijzelf in onze levensdagen de rekening gepresenteerd krijgen. Figuur lijk in de vorm van een we reld waarop de mens zijn ei gen bestaan bedreigt, letterlijk zoals - zie boven - Copius Peereboom op Nederlandse schaal heeft becijferd. Is het eigenlijk nog wel redelijk op een wereldverwoestende ma nier wat welvaart bijeen te schrapen die dan meteen, of eigenlijk al eerder, moet wor den uitgegeven om de ver woesting te herstellen' Als dat laatste tenminste nog kan. „Moeder Aarde geeft maar één keer haar petroleum, steenkool, aardgas, uranium, ijzer, koper en wat dies meer zij"", schrijft de biochemicus Roel Beijerdorff in het „Hand boek voor vervuild Neder land". Dat boek is een uitgave van Elsevier, in samenwerking met De Raad voor Milieude fensie. Het bevat een groot aantal opstellen, die allerlei facetten van het milieupro bleem aan de orde stellen. Wat zijn we aan het doen? Hoe is de toestand op het ogenblik, ook hier in ons land? Hoe ziet de toekomst eruit? Een vooral natuurlijk: kunnen we de oorzaken nog geheel of gedeeltelijk wegnemen. Uiter aard komen ook de onheils profetieën van de Club van Rome aan bod. Het is bepaald niet allemaal opwekkende lite ratuur, die in dit 'overlevings- handboek' te vinden is. Maar wie geen struisvogel wil spe len en op een begrijpende ma nier wil worden ingelicht over het heel vele dat achter het milieuvraagstuk verborgen is, doet er goed aan dit boek te lezen. Hij kan dan meteen kennis nemen van het bestaan en het werk van de Raad voor Milieudefensie en van een aantal wenken voor een mi lieubewust leventje. Want ei genlijk is onze enige troost, dat we niet op computeruitsla gen of deskundigenrapporten hoeven wachten. We kunnen zelf heel belangrijke dingen doen. Een van die dingen is wel licht het lezen en herlezen van de laatste overpeinzingen van Godfried Bomans, die onder de titel 'Notities van een ver ontruste' in dit handboek te vinden zijn. Eén klein citaat daaruit: „De smeerboel is het gevolg van een bepaalde denk wijze en die blijft. Pas als er een vervoerde overeind komt,; die zonder ook maar een mo ment achterom te kijiten een totaal nieuwe weg wijst is het luisteren geblazen. Dat is tweeduizend jaar geleden ge beurd en het kan weer gebeu ren Het wachten is op een heilige van deze tijd.' TOON KLOET (Handboek voor Vervuild Ne herland, uitg. Elsevier Neder land N.V. en de Raad voor Mi lieudefensie, Herengracht 109, Amsterdam. Prijs f 12,50, voor leden van de Raad ƒ9,90) Terug van weggeweest, heette dat vroeger, en te genwoordig gewoon „terug". Andermaal terug uit Indochina, van de bruine oevers van de Mékong, uit het ons dicht aan het hart liggende Laos, uit Vientia ne, dat nimmer verandert hoewel er nu enkele ver keerslichten zijn, die de ouders met hun kinderen op zondagmiddag gaan bewonderen. „Panta", die Corsicaan is, is nog altijd de baas van de Arawan-Bar in de Samsenthai en wij hebben er Koerilin (eertijds uit Bien-Hoa) teruggevonden. Zo maar op een vrijdagavond toen wij „crabe farci" zaten te eten. Hij vroeg ons een geïmporteerde krant te leen (Laos heeft, afgezien van twee moeizame „inheemse" blaadjes geen krant) en toen vroeg hij of wij het waren of dat wij het niét waren. (ADVERTENTIE) De oorlog houdt altijd 12 kilometer voor Vientiane op.. naam gekend hadden ondanks alle voorwoordverzekeringen van de Heer Graham Gi-eene dat alle overeenkomst tussen figuren uit zijn boek en in le vende lijve bestaande lieden op toevalligheden berustte. Koerilin had levendige proble men gehad met de gebroeders Diem, toen dezen in Saigon nog scepter en zweep zwaai den alvorens de Amerikanen hun ogen sloten voor het on vermijdelijke en ze naar een andere wereld geholpen wer den. Koerilin, die van huis uit wit- Rus was, was weinig veran derd, maar aanzienlijk verbit terd. Niettemin nog steeds ex quis hoffelijk. Men is niet om niet wit-Rus, nietwaar De Diems hadden hem zijn rub berplantage afgenomen om de Amerikanen het terrein aan te bieden voor hun grote lucht basis. Het was een operatie van ontwapenende simpelheid ge weest en Koerilin had welge meende en goede raden opge volgd en was naar Laos uitge weken, waar hij nu als „belas tingadviseur" fungeert, het geen hemzelf nauwelijks min der dan de anderen verbijstert. Doch Laos is nu eenmaal Laos en in Laos is bijna letterlijk alles mogelijk Koerilin vertelde in de warme avond in de Arawan over Mer- cadier, met wie wij destijds beide bevriend waren. In de Plaine des Joncs, terugkomend van Phnom Penh hadden wij met hem op een zondagavond tijdens een fenomenaal onweer gezamenlijk onder scherp- schuttervuur (dat eerlijk ge zegd nauwelijks die naam mocht hebben) gelegen, het geen, zo men weet, banden schept. Met Mercadier was het daarna, naar wij nu hoorden, nogal banaal verlopen en dat was een soort anti-climax. Want hij was de eerste ge weest, die ooit helemaal van Parijs per motorfiets naar Sai gon gereden was, en dat was waarachtig pionierswerk ge weest. Als hij voedsel of drank of benzine nodig had, schreef hij een artikel voor „La Croix" in Parijs. Later wilde hij naar Canada maar kwam (zoals Koerilin vertelde) tenslotte er gens in Zuid-Amerika terecht, steeds nog met zijn (klandes- tien ingescheepte) motor. In de loop van de avonturen die overigens in aanzienlijke mate door haar bepaald waren was hij ook de adembenemend schone Chinese kwijtgeraakt, die ambassadeursdochter was, Anna heette, vijf talen sprak, en (zoals het in goedkope ro mans betaamt) spionne was. Alleen waren Claude, Merca dier, Anna, Favard, Nicole, Koerilin en nog enkele ande ren geen figuren uit een ro man. Evenmin als Granger uit „The Ouiet American", die wij destijds allen onder zijn ware Koerilin vertelde hoe Anna ge arresteerd was en dat Merca dier zich daarna wekenlang schuil gehouden had bij Fa vard, die (toen al) een ruime baard droeg en (eveneens toen al) een weggelopen Je- zuiet was, hetgeen wij echter nooit geweten hadden, hoewel wij meenden hem toch goed te kennen. De wereld is, zoals ten- ieder weet, maar klein en daarom haalden wij bij „Pan ta" urenlang stoffige en be schimmelde herinneringen op uit het begin der vijftiger ja ren toen de oorlog daar nog met een onmiskenbaar maar niettemin funest soort roman tiek omgeven werd. Koerilin had een beter geheu gen dan wij, vermoedelijk om dat een deel van hetgeen wij destijds tezamen doorleefden hem veel geld en uiteindelijk zijn hevea-plantage gekost had. De zware warmte van de dag was nog alom tegenwoordig en boven de flessen achter de tapkast, waarop het indolente Thailandse meisje ingeslapen was, riep de „tokè" zevenmaal zijn naam, zoals het betaamt en men hoefde dus geen steen op te nemen om hem te belet ten een achtste maal te roepen, hetgeen onheil beduidt. De rest van het decor was eveneens present: bedwelmende geuren van frangi-pani en jasmijn, die door de wijd-open deur naar binnenkwamen en de wasems van het daarvoor lopende open riool wat camoufleerden. Koe rilin dronk „Singapore Slimm' en vloekte met een soort be leefde ingehoudenheid „om niet te grienen." Het was een avond voor nogal gedesillusioneerde mannen die gemeenzame herinneringen hebben aan iets dat A) lang geleden is, B) relatief drama tisch was en C) door A een zeker aureool verworven heeft, waardoor het geheel licht tot ietwat afstotende sen timentaliteit leidt. De bijbeho rende conversatie maakt het,er niet beter op: Weet je nog die avond bij Kampot-Thom Herinner je je Brissard? Kom nou, je weet wel, Brissard in Cam-Ranh Brissard met zijn snor en die gemene cong-vai van hem „O ja, natuurlijk, Brissard," liegt men dan in de hoop dat de ander zich later niet herinneren zal dat de ten enenmaal uit het geheugen verdwenen Brissard helemaal niet Brissard heette maar Car- valho of zoiets. Met wat tact en veel geduld krijgt men hen tenslotte op een ander pad: waarom ze hier blijven. Als „belastingad viseur" of zoiets. Omdat ze voor Europa onbruikbaar zijn geworden, menen ze. Omdat het daar een gekkenhuis is. Omdat het er altijd regent en er teveel mensen zijn en ze el kaar het licht niet in de ogen gunnen en de vrouwen er ka rakters van prikkeldraad heb ben. In Vietiane, in Luang Prabang, in Sayaboury waar de morgen van lapislazuli en goud is en de uren heen trekken als het water van de Mékong in deze droge tijd en waar de Phouca- o's niet van prikkeldraad maar van warme honing zijn, kun nen zij nog leven. Ook al spoelt de oorlog over de Krui kenvlakte en het Plateau van CAIRO (RTR) Vier Pa lcstijnse Arabieren, die* ir Cairo wegens de moordaanslag op dë Jordaanse premier Was- fi Teil terecht moeten staan, zijn gisteren op borgtocht vrij gelaten. Volgens het persbureau voor het Midden-Oosten heeft het tijd. De oorlog houdt altijd 121 voor (jc staatsveiligheid in kilometer "--'TOOT" 'VrenliaTfë" lil i payro de borgtocht voer elk "Vdn .dé aangeklaagden vastge- Blovén, heen en weer, als eb en vloed, als moesson en droge In Vientiane, in Luang Prabang, op. Omdat Laos nu eenmaal Laos is. Mercadier is tenslotte ge trouwd, vertelt hij, en hij is vertegenwoordiger in kinder kleding. Vertegenwoordiger in kinderkledingMet een fraai autootje en een zwarte echt le ren tas, zegt Koerilin met een mengeling van meelij, verach ting en berusting. Claude Mer cadier En 's avonds zit hij met de pantoffels aan voor de televisie verveeld naar de oor log in Indochina te kijken. En soms denkt hij dan dat hij nog iets herkent: de rue Catinat, het terrós van La Pagode of de Quai Fa N'Goum hier langs de Mékong' misschien. Jezus- Christus wat kan het banaal en laaghartig verlopen met een mens. Koerilin en Dédé en vier of vijf andere „rummies" zit ten tenminste in de Arawan- bar, waar het nimmer koud is, ook al snurkt het Thailand se meisje op de tapkast. Maar men kan tenminste de anderen beklagen. Nog enkele glazen „Singapore Slim" of „Mai Tai" en zij zullen verklaren dat zij bevoorrechten zijn, dat zij het grote lot gewonnen hebben. Voor de open deur stond de tropennacht als een zwartflu welen voorhang waarachter tienduizend krekels en cica- des sjirpten. Niet het geringste gerommel van artillerievuur of B-52 bombardementen. Alleen aan de andere oever van de Mékong, ver achter Nong Kay en Ponpissay het onophoude lijk weerlichten van een kolos saal maar geluidloos onweer. Panta deed de flessen weg. Er werd niet meer geschonken. Over twintig minuten was het avondklok. Omdat de „roden' op vijftien of twaalf kilometer ten Noorden van Vientiane stonden, en waar geen mens zich iets van aantrok. De „to kè" riep nog altijd zijn naam en de nacht had geen verkoe ling gebracht en de twee grote plafondventilatoren maalden traag door de dikke brei-achti- ge vochtige lucht. Maar Koeri lin huiverde. „Vertegenwoordi ger in kinderkleding", zei hij. JAN DRUMMEN. DEN HAAG (ANP) Mi nister Stuyt van Volksgezond heid heeft in antwoord op schriftelijke vragen van het Kamerlid Tuijnman (VVD) meegedeeld, dat het wetsont werp bedreigde diersoorten door de ministerraad is aan vaard. Het is thans bij de raad van state in behandeling. Het wetsontwerp verbiedt behoudens ontheffing het onder zich hebben en ve- handelen van bedreigde dier soorten, hiertoe behoren ver scheidene apensoorten. Verder tochten Berg en Dal, Meerwijkselaan 5, Tel. 08895-1900 steld op ruim 8000 gulden. De verdedigers hebben meege deeld, dat deze bedragen zul len worden betaald door het Palestijnse bevrijdingsfront. De vier mannen worden er van beschuldigd op 28 novem ber van het vorig jaar premier Teil te hebben neergeschoten voor het Sjeratonhotel in de Egyptische hoofdstad. Bij het begin van het proces op 19 februari hebben zij verklaard schuldig te zijn. Zij zeiden echter „geen moordenaars" te zijn, maar „de uitvoerders van een vonnis". Premier Tell was volgens hen „wettig terechtge steld" om de ongeveer 20.000 Palestijnen te wreken, die vo rig jaar bij de gevechten tus sen de Palestijnse commando's en het Jordaanse leger om het leven zijn gekomen. DE RIJKSPOLITIE, te Fin- sterwolde heeft een beloning van maximaal f 1000 uitge loofd voor degene die ophelde ring kan verschaffen oVer de serie brandsti chgnFitnein-in sterwolde en omgeving. DEN HAAG (ANP) Twaalf vooraanstaande Neder landers hebben zich verenigd In een „Werkgroep Toekomst' om zich te bezinnen over Ne derlands onderzoek voor het opstellen van toekomstmodel len. De werkgroep is gevormd in verband met het onderzoek naar de toekomstkansen van het leven op aarde uitgevoerd in opdracht van de Club van Rome. De werkgroep wil stimule ren cj optreden bij het verkrij gen van een zo groot mogelij ke coördinatie tussen onder zoekingen in Nederlandse uni versiteiten en ondernemin gen. De werkgroep bestaat op dit ogenblik uit dr. ir. W. Beek, prof. dr. C. M. Böttcher, prof, dr. ir. P. van der Grinten, drs P. Justman Jacob, dr. Knoester, dr. H. Meyer, prof. dr. J. Pen, prof. dr. A. Quis- pel, prof. dr. R. Timman, prof, dr. J. Tinbergen, mr. G. Wag ner en dr. J. Zijlstra. Zij heb- ben „uitdrukkelijk ter per soonlijke titel", iitting geno men MARSEILLE (DPA) Bin nen twee jaar zal, volgens het Britse Dunlopconcern, de angst -die er thans bestaat wanneer een rijdende auto een klap band krijgt, volledig zijn ver dwenen. Deze autobandenfabriek heeft een veiligheidsautoband ont wikkeld, waarmee ook zonder luchtdruk met een snelheid van maximaal 80 km/uur nog zeker 160 kilometer gereden kan worden. Proeven met de nieuwe autoband in Frankrijk, waar bij op kunstmatige wijze de banden „lek" werden gereden bij een snelheid van 150 km/ uur, bleken het rijgedrag van de auto nauwelijks aan te tasten. Brieven voor deze rubriek moeten «net volledige naam en adres worden ondertekend. Bij publikatte zullen deze vermeld worden. Slechts bij hoge uit zondering zal van deze regel worde* «fgeweken. Naam en adres zijn dtft bij de redactie bekend. Publikatie ven brie ven (verkort pi onverkort) betekent niet dat de redactie het in alle gevallen een» i» met Inhoud, c.q. strekking. Ik ben half-jood en de ner- innering aan de oorlog komt bij mij steeds vaker en pijn lijker terug. Het excuus voor mijn ontbrekende dapperheid en het denken aan eigen be houd kan niet meer de Duitse terreur zijn. Ik heb niets of te weinig gedaan om mijn fami lie te redden. Die herinnering blijft knagen en ik probeer mij af te vragen hoe dat is met de overgrote meerderheid van het Nederlandse volk, welke ook zo laf en zelfs on verschillig was ten aanzien van het lot der anderen. Be wust of onbewust moeten deze mensen zich na de oorlog even schuldig hebben gevoeld. Ik geloof niet dat wij beter waren dan de Duitsers. Onze Nederlandse regeringen heb ben nooit veel gevoeld of ge daan voor de concentratie kamp-slachtoffers. Tijdens de oorlog kregen de Nederlanders in de kampen minder via het rode kruis dan andere nationaliteiten. Ook na de oorlog is er te weinig voor de slachtoffers gedaan. Ook de doden-herdenking op 4 mei hoeft niet meer. We moeten maar vergeten en vergeven. Maar hebben de christelijke godsdiensten ooit de kunstma tige joodse schuld vergeten of vergeven? Zonder de christe lijke eeuwige verwijten aan de joden is de zelfverheerlij king, via de onwetenschappe lijke creatie van het begrip ariër en de vernietiging van joden en zigeuners niet denk baar. Het anti-semietisme is nog steeds niet uitgebannen en de officiële kerken hebben (een enkele individuele uit zondering daargelaten) bun collectieve medeschuldigheid nooit kunnen toegeven. Ook nu nemen de officiële kerken niet deel aan de discussie. Daarmee worden nu de drie van Breda het symbool van de collectieve schuld van die ker ken. Zolang van die kant de collectieve schuldbelijdenis uitblijft, hebben politici, die zich op het evangelie beroepen geen recht op gratiëring van de drie. Dat kunnen alleen de slachtoffers doen. Onze na oorlogse maatschappij heeft te weinig gedaan voor de oor logsslachtoffers om alles te kunnen vergeten. Als één patiënt met een post-concentratiekamp-syn- droom door de vrijlating krank zinnig kan worden, dan kan er geen sprake zijn van gratie. De manier waarop minister Van Agt kil en zakelijk deze gratie wil doorzetten is een trap na aan de slachtoffers. Het gebruik van het predi kaat ariër (synoniem gewor den van supermoordenaar) heeft hem als minister ge maakt tot een onmens en on wenselijk. Laat die drie van Breda maar blijven zitten en begin eindelijk eens met het delgen van die collectieve schuld. TETERINGEN J. LEEVER (ADVERTENTIE) bevat het ontwerp een wijzi ging van de wet op de die renbescherming, welke beoogt het afleveren aan particulieren en detailhandelaren tegen te gaan van dieren die niet ge schikt zijn om als huisdier te worden gehouden. Daartoe be horen apen. De bewindsman deelt mee, dat de door dr. A.C.V. van Bemmel in zijn vorig jaar verschenen boekje „Dieren over de toonbank" genoemde cijfers over in- en doorvoer van apen bij benadering juist zijn. Het gebruik van apen door laboratoria vertoont de laatste jaren een teruggang tengevolge van verbetering van onderzoekmethoden. In 1976 bedroeg dit gebrnik nog 6800 apen, in 1971 zal het minder dan 2000 zijn, terwijl voor 1972 een gebruik van niet meer dan 1500 wordt ver wacht. Hoeveel apen aan particulie ren worden verkocht is niet te schatten, omdat een overigens onbekend aantal van de inge voerde apen na enige tijd weer wordt uitgevoerd, maar toch als ingevoerd blijft gere gistreerd, aldus dc minister. De bewindsman deelt mee er mee bekend te zijn dat het vangen van apen, en met na me van chimpansees, leidt tot het doden van talrijke exem plaren. Het is hierbij namelijk uitslutend te doen om jonge dieren, die slechts zijn te be machtigen na afschot van het moederdier en soms van een ander agressief dier. Hoewel niet kan worden gesteld dat alle vervoer schandalig is, sterven toch vele van de ge vangen jonge dieren voordat zij hun plaats van bestemming hebben bereikt. Een plezierig nieuwtje voor Mercedes-rijders. Na jarenlang onderzoek heeft Mercedes-Benz een voor de rijder welkome wijziging aan kunnen brengen op het onderhoudsschema. Uw wagen krijgt voortaan om de 15.000 km zijn grote beurt. In dè praktijk wil dat eenvoudig weg zeggen: minder in de garage. Dus minder uw auto missen. Minder onderhoudskosten (op 100.000 km bespaart u aan loonkosten zo'n zo tot 40%). En dit heeft ook tot gevolg dat wachttijden, zo die er waren, korter zullen worden. Elke Mercedes-servicebenrt zal in de toekomst zeer duidelijk uit drie gedeelten bestaan: - het normale onderhoud - de elektronische motortest - de veiligheidsinspectie Dit nieuwe schema geldt voor alle wagens van de zg. „nieuwe generatie" sinds 196S. Bij uw dealer ligt het nieuwe service-checkboekje voor u klaar. Hij zal u over de details en de voordelen van het systeem graag alles vertellen. Zo was het Zoishetnu 1000 1000 5000 7500' 10000 15000 15000 20000 25000 30000 30000 35000 40000 45000 45000 50000 55000 60000 60000 totaal 13 totaal 6 onderhouds onderhoudt" beurten beurten Mercedes-rijders hebben bet altijd betet *voor diesels<5000 km en 10.000 km. Tussen de 15000 km beurten dóór: lx olie verversen voor b<?nxmewagensj voor de diesels 2* 1 ..n

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1972 | | pagina 11