i Kaas uit't vuistje en de golf van geweld. Dozen vol pijnlijke brieven als roman „Gelukkig" kun je zien wat 't voorstelt Kunst uit Kortgene onder hoedjes te vangen cultuur :a> s| i OPEN BRIEF OVER HET „SGREIVEN" AAN WIM HUYSKENS eleid oek VINKENOOG AAN HET DAGLICHT oek Is er iets voor u bij? xpositie orm Snip en Snap terug uit Amerika SLECHTE SPIJS VERTERING? CARTERS Paris-Jour hoiidt op te bestaan paplap uw pan Nieuwe bisschop Traangas bij mislukte overval te Amsterdam Vrijdag 28 januari 1972 1m—Êm—ÊÊ^Êm 15 fL 1!:1; fe* fe fe GLOBE speelt op donder dag 3 februari in het Globe theater te Eindhoven de pre mière van een burleske kome die van Hugo Claus: „Mama, kijk, zonder handen"! Regie Berend Boudewijn. VAN MEDICIJNMAN tot medicus teet de tentoonstel ling (kijkspel) die van 5 april tot 2 juli in De Hallen te Haarlem te zien zal zijn. Een overzicht van meer dan 20 eeuwen medisch kunnen d. m. v. schilderijen, beeldhouw werken, manuscripten, instru menten etc. ALLE MINISTERS zullen voortaan, tenzijn de vereiste spoed zich daartegen verzet, over beleidsvragen en belang rijke maatregelen op het ge bied van de kunst advies vra- gtn aan de raad van de kunst. Daarmee willigt minister En gels een verzoek in van de Nederlandse Federatie van Beroepsverenigingen van Kun stenaars. ANNEKE Boot uit Leidbn exposeert in De Nieuwe Doe len te Gorinchem, nadat Henk van Ulsen de opening verricht had. Als u wat geduld hebt kunt u na Gorinchem deze „wonderlijke poëzie" in de Til- burgse schouwburg bewonde ren. OTTO Klempbrer (86), de bekende dirigent van het Nieuw Filharmonisch Orkest in Londen, zal niet meer in het openbaar optreden. Hij kan de spanningen van de concerten niet meer aan. DAUMIER, verslaggever van zijn tijd, feen tentoonstel ling waarover in deze krant al uitvoerig en prijzend is ge schreven, is van 5 februari tot 15 maart te zien in het Noord- brabants museum te Den Bosch. DE SHAKESPEARE-prijs (f 25.000) gaat dit jaar naar de Britse acteur Paul Scofield, Op 6 april ontvangt hij die in Hamburg voor „zijn buitenge wone verdiensten voor db Britse kunst". KIKKER heet het nieuwe tejatertje, dat in Utrecht aan het Janskerkhof is gaan draai en. Open voor iedereen, is de zaak opgezbt door enkele stu denten met steun van werken de jongeren. ZOMERCURSUS voor vo- kalisten, de elfde- vindt dit jaar plaats van 25 juni tot 15 juli te Vught. Docenten: Mau reen Lehane uit Londen en Hans Hotter uit Münohen. In lichtingen: Stichting 's Herto genbosch Muziekstaid, stadhuis Den Bosch. F 820.000 heeft minister Engels beschikbaar gesteld voor experimenten, in principe voor alle categorieën van kunst, zowel voor kunstzinnige vernieuwingen van meer col lectieve aard als voor indivi duele uitingen. Aanvragen voor 15 maar indienen bij crm. DE WILDE, directeur van Amsterdams Stedelijk Mu seum en G. ten Holte van de afdeling kunsten van het mi nisterie zijn respectievelijk tot commissaris en assistent voor de Nederlandse deelname aan de Bdennale van Venetië be noemd. F 20.000 heeft minister En gels beschikbaar gesteld om kunstenaars tegemoet te ko men bij transport- en verzeke ringskosten van tentoonstellin gen in het buitenland. In De Stem van 14 jan. jl. schreef Wlm Huyskens enige opmerkingen neer over de laatste spellingvoorstellen. De ze opmerkingen bevatten m.i. veel onjuistheden en dreigen menige lezer een foutieve ge dachte op te dringen over de komende veranderingen. Aan gezien dat zijn bedoeling niet geweest kan zijn, wil ik hel pen het goede spoor terug te vinden door enkele kritische aantekeningen te maken. De suggererende titel bo ven uw artikeltje heeft niets uitstaande met de nieuwe spelling: „Woort sgreiven soais 't gesegt wort niet so goet". Dit zou worden: „Woort schrijven zoals 't gezegt wort niet so goet". De heer Egbers schreef me echter dat deze zin vam hem was, „er een beetje badinerend boven gezet", zo dat ik u niets kwalijk kan nemen. Volgens u zou „grofweg" de nieuwe spelling erop neer komen dat de kinderen mogen gaan schrijven zoals ze spre ken. Onjuist, en deze onjuist heid wordt geenszins vergoed door het woord „grofweg". Als al de persoonlijke en regionale varianten in de spelling wer den opgenomen ontstond er een complete chaos. Daarom gaat men ervan uit dat een aantal „gemiddelde" klanken, op basis van het algemeen be schaafd, de schrijfwijze bepa len. Zo zal de uitspraak van „weet" kunnen uiteenlopen van „wait" tot „wèt": het al gemeen beschaafd én de spel ling vereisen hier echter „weet". Spelling berustend op „gemiddelde" klanken, fone men, is fonologisch en staat hier en daar duidelijk tegeno ver wat u bedoelde: fonetische spelling. 0 U schrijft: „Woorden be staan niet enkel uit klanken, zij zijn ook dragers van bete kenis. Schrijft men alleen klanken op, dan verdwijnt er ook (niet altijd) betekenis. „Afgezien van de formulerings- fout in deze zin, is ook de bedoeling onjuist. Door geen enkele spellingwijziging kan betekenis verdwijnen. Schrijf ik „kado", i.p.v. „cadeau" dan verdwijnt er geen betekenis, evenmin echter als ik „rouw" ga vervangen door „rauw"! Alleen kan „rauw" nu beteke nen „niet toebereid" én „smart". Misverstand levert dit geenszins op: de situatie waarin deze woorden gebruikt worden maakt huil gebruik duidelijk. We hebben trou wens genoeg van die woordpa ren, denk maar aan „schop", „kop", „mond". Slechts in een geval waar een taaluiting geï soleerd voorkomt, een boekti tel bv, kan tijdelijk misver stand optreden. Als u zegt dat de spelling wijziging het historisch besef van woorden doet verdwijnen heeft u daarin voor een aantal woorden gelijk. Maar daar til ik niet zo aan: al eeuwenlang is dat zo gegaan. Bovendien valt dit culturele verlies in het niet bij de culturele winst van de nieuwe spelling: er komt meer tijd om aan taalbe heersing te besteden: hoe wil len we ooit tot cultuurbele ving komen als we onze eigen moedertaal niet door en door beheersen? Juist het onvolko men beheersen van de moe dertaal brengt gebrekkige vaardigheid in het gebruik van vreemde talen met zich mee. De nieuwe spelling maakt het gestuntel in vreem de talen juist niet erger, zoals u meent, maar maakt de weg vrij voor een betere beheer sing. U noemt de spellingver eenvoudiging een schijnver- nieuwing, die niets met de de mocratisering op school te ma ken heeft, omdat volgens u een werkelijke democratisering niet betekent: het vernietigen van betekenissen. Ik heb aan getoond dat van deze redene ring niets klopt Met nadruk wil ik. en u als ondewijsman weet dat ook. betogen dat de voorstellen tot spellingwijzi- ging voortkomen uit een ge meende bezorgdheid met het jonge kind op school: de op rechtheid van deze bezorgd heid kan met veel feitenmate riaal. dat door u nergens aan gestipt wordt, aangetoond worden. Prof. Uhlcnbeck zei eens dat taalverschijnselen voor een ieder zo bedrieglijk gemakke lijk toegankelijk lijken te zijn. Ten aanzien van de hedendaag se taal acht menigeen zich evenzeer tot oordelen bevoegd als de taalkundige die zich op de studie van deze taal heeft toegelegd. Ik hoop nog veel goede literaire recensies van u te lezen! ALFRED G.II. KERCKHOFFS. Jo Manders Op 15 december j.l. werd in Apeldoorn door de koningin een monument onthuld ter na gedachtenis aan het leed, dat Nederlandse vrouwen en kin deren overkwam in Japanse gevangenkampen in Indonesië. JO MANDERS, uit Rijsbergen, initiatiefneemster en voorzit ster van de stichting Neder landse Slachtoffers Japanse vrouwenkampen, hield daarbij een inleiding. Een jaar eerder had zij reeds een geschreven „monument" opgericht in de vorm van het boek „De lach uit leed geboren", waarvan de 7000 exemplaren snel uitver kocht waren- De vele reacties daarop „dwongen" haar een nieuw boek te schrijven. „OVER GLOEIENDE SIN TELS" (uitg. G. Thieme, Nij megen - 14,vertelt in ro manvorm over het voortduren de leed van 50 a 60.000 landge noten. „De grote wereldbrand is geblust, maar een brand laat sintels na, waarover nu nog ve le mensen moeten lopen", al dus Jo Manders. Deze 70-jarige vitale vrouw spreekt uit ervaring. Ze zat enkele jaren in een kamp. Vo rig jaar onderging ze nog een rugoperatie, als een van de gevolgen ervan. Schrijven heeft ze heel haar leven ge daan, nadat ze aan de univer siteit van Amsterdam, waar ze geboren werd, letteren had ge studeerd. Na een serie meis jes- en kinderboeken, ver scheen in het jaar dat ze met haar man, KNIL-officier Van Dijk, naar Indonesië vertrok (1928) haar eerste roman: „De bandeloze", dat als „een onze delijk boek" werd gekwalifi ceerd. „Ik kan nu met de bes te wil van de wereld niet ontdekken, waarin die onzede lijkheid zit", zegt ze. Tijdens haar Indische tijd verschenen bij uitgeverij Leopold talrijke boeken van haar hand. „Geen top-hits, want daar ben ik waarschijnlijk niet sensatio neel genoeg voor; te nuchter. Maar ze liepen goed". In het kamp schreef ze nog een ro man en vlak na de oorlog verschenen van haar: „Para dijs op aarde" en „Vrouwen achter prikkeldraad". „Kijk op 4 mei werden al tijd de mannen uit het verzet en de gesneuvelde strijders herdacht, maar over vrouwen en kinderen geen woord" zegt ze. Tegen deze onbewuste en vanzelfsprekende discrimine rende houding heeft ze verzet aangetekend. Er kwamen van uit de hele wereld duizenden positieve reacties. „Ja, niet van Rudy Kousbroek, maar wat weet die er nu van; was 11 jaar, toen hij in het kamp zat". Zes schoendozen vol brieven, waarin mensen hun hart uitstorten, talrijke tele foontjes en veel bezoek aan het romantische houten huisje in het Rijsbergse bos - onder wie oud-gouverneur Tjarda van Starkenborgh Stachouwer - waren het gevolg. Mensen, die nu nog met de kwalijke gevolgen uit die tijd zitten; fysiek en 1 psychisch leed; onbegrip. Een groot aantal van deze authentieke gegevens heeft ze nu verwerkt in de roman „Over gloeiende sin tels". waarin ze in een direc- te-nuchtere stijl, heel mense lijk en goed dit leed „van zich afschrijft" en „om begrip vraagt". Ze zegt overigens: ,-.Ik maak me geen illusies. Heb begrepen dat het Neder landse volk het naast zich neer blijft leggen, zolang het aan zijn, eigen strijd met het Duitse volk blijft hangen. Maar misschien zal de genera tie, die deze strijd niet gekend heeft het in de toekomst wal opslaan". „Over gloeiende sin tels" vertelt het verhaal van een huwelijk, waarvan man vrouw en kinderen door kam pen van elkaar gescheiden werden; de karakter-ombui gingen, die daarvan het gevolg waren en de spanningen, die dit na de oorlog opleverde; nog voortduren. Het verhaal zal ongetwijfeld velen aan spreken De vrouw in het verhaal wilde na de oorlog wel eens een psychiesch en fysiek ge zond kindje hebben, nadat er een baby in het kamp geko men was. „Kijk, zegt ze en wijst een foto van een „Bia- fra-kindje" aan in haar „vrou wenboek" „De lach uit leed geboren" aan. „De mannen heb ben het fysiek en geestelijk toch wel zwaarder gehad dan de vrouwen", voegt ze eraan toe. Momenteel is ze bezig aan een „mannenboek". Bij het doornemen van de talrijke do cumenten, waarover ze daar voor beschikt, moet ze vaak ophouden. „Iets wat me bij het maken van het vrouwen-boek niet overkwam". Verder is ze bezig met voorbereidingen voor een boek over de naoor logse tijd in Indië; ze bleef er tot 1954. Ze wil nog praten inet talrijke mensen, die ze uit die tijd persoonlijk goed ken de: legermensen ais Wester ling, Scholte, Platte, gouver neur Tjarda etc. Ook Oltmans heeft ze van nabij meege maakt; kan er een boekje over opendoen, maar wil het niet, omdat ze nog te onvolledig gedocumenteerd is. „Ik zeg of schrijf niets, voordat ik het op papier gedocumenteerd heb". HENK EGBERS Van 2 tot 9 februari vindt m Utrecht de CINEMANIFESTA TIE 1972 plaats. Als u echte filmliefhebber tent, dan heeft het zin het interessante pro gramma in de gaten te hou den. Wanneer u 030-17703 of 030-24428 belt krijgt u waar schijnlijk alle gewenste inlich tingen en mogelijk het aparte programmakrantj e. In grote lij ten ziet het film programma er als volgt uit: 2 februari: Rendez-vous a Bary (André Delvaux), Punishment (Peter Watkins). 0 3 Februari: Trash (Paul Morrissey, Horizont (Paul Ga- bor), Overload (Mel Clay), Lenz (George Moorse). 4 februari: Herberg van het kwaad (Masaki Kobayas- hi;, GA-S-S-S! (Roger Cor- man), Egi Barany-Agnus Dei (Miklós Jansco), Duffer (Jo- sfcph Despins). 5 februari: Vive la muerte! (Fernando Arabei), SPQH (Volker Koch), Zeven films van Frans Zwartjes, Invasion (Hugo Santiago). 0 6 februari: La Rupture (Claude Chabrol;, La bataille des 10.000.000 (Chris Marker), Gishiki (De ceremonie, (Nagi- sa Oshima, Götter des Pest (Rainer Werner Fassbin- der)). 0 7 februari: Blanche (Wale- rian Borowczyk), Narita: de boeren van het tweede fort, (Shinsukt? Ogawa), Le genou de Claire (Eric R'' ier), Nip pon Sengoshi (Shodei). De meeste mensen willen nog steeds op een schilderij kunnen zien „wat het voorstelt"; met andere woorden het moet be antwoorden aan de werkelijk heid: realisme. Nu is er in het Van Abbemuseum in Eindho ven tot 19 maart een tentoon stelling met een aantal grote doeken, waarop je precies kunt zien, welke voorwerpen de schilder voor ogen had: een cactus, een autowrak, een ma tras, een deur, een touw etc. Je kunt het bijna tè precies zien. Het is realisme tussen haakjes. „Relativerend Realis me" heet daarom deze exposi tie, die op zeer verhelderende wijze één van de vele stromin gen in de hedendaagse schilder kunst de kijker duidelijk maakt. Het is verleidelijk om uit de uitstekende catalogus hier een aantal gedachten over de histo rie en de functie van het rela tiverend realisme af te druk ken. Sorry: plaatsgebrek. Maar schaf hem aan en lees. De ex positie zelf bestaat uit twee ge deelten. In de eerste afdeling ziin 13 hedendaagse schilders uit Europa en Amerika ieder met 4 a 5 werken: om kennis te nemen van het hier groten deels onbekend materiaal. In de tweede afdeling worden door middel van een aantal duidelijke reprodukties, teksten en diaprojectie, historische ver gelijkingspunten getoond, die het verschil in het realisme met, of de ontwikkeling naar de hedendaagse uitingen duide lijk maken. In het kort: werd oorspron kelijk op een schilderij de rea liteit afgebeeld om bij de toe schouwer een schoonheidsont roering op te wekken, steeds meer krijgt de realiteit een in terpretatie mee; oorspronkelijk vanuit de schilder, die bijvoor beeld een vervreemdingsaccent inbouwt, maar op den duur wordt deze interpretatie hele- maal aan de toeschouwer over gedragen. De schilder levert al leen nog het materiaal, dat aan een bewustwordingsproces bij de kijker wordt onderworpen. Het geschilderde voorwerp waardt daartoe dikwijls hele maal los gemaakt van de con text, van de omgeving, waar door het zijn eigenlijke zin krijgt: een bloem zonder ven sterbank, een deur zonder huis, billen van een mens, maar zon der die mens etc. De bewustwording bij de kij ker kan no| best een schoon heidsontroering zijn, want de meesten van de jongens, die in het Van Abbe hangen, zijn uit stekende schilders en hoe gek ze soms ook zyn vaak zijn het gewoon mooie schilde rijen. Er zijn drie Nederlanders te zien, waarvan Har Sanders velen zeer zeker bekend zal zijn: „Mijn grootste blouse" en „Anjer in het knoopsgat" beho ren tot zijn nieuwste werken, die voor de meesten nieuw zul len zijn. Verder zijn er Jan Beutener en Daan van Golden, die verwantschap met Sanders toont. Een zaal vol „echte schil derijen": John Kagere (met zijn feilloos geschilderde billen), Stephen Posen (met onder mi- nitieus gedrapeerde doeken, aan de verbeelding prijsgege ven, voorwerpen) en John Salt (met zoet-wreed gekleurde au towrakken). Een mantel of een matras van Wolfgang Gaf gen; een tl-buis van Alfred Hof kunst; een paktouw van Jorge Stever of stenen van William Delafleld Cook.wat doe je ermee? Misschien vindt u het belachelijk. Dat mag. Een ge voel van onbehagen? Afstand? Walging? Verrukking? Alles is toegestaan. Het schilderij, of beter de wereld rondom u. waarin u leeft, is het werk van schilder èn toeschouwer te za- men. Test u zelf en ga kijken. Misschien, dat uw ogen nadien de omringende wereld anders gaan bekijken. H. E. Simon Vinkenoog. „Alles wat ik schrijf is au tobiografisch; dit boek is op deze uitspraak, die geen regel is nauwelijks een uitzonde ring". Dat zegt SIMON VIN KENOOG in zijn jongste boek AAN HET DAGLICHT (Ori on-Desclée de Brouwer). Op zet van de serie „Open Kaartwaarin dit boek ver scheen, is immers Nederlands talige auteurs een openhartig levensverhaal, waarin eigen werk gemotiveerd wordt, te laten schrijven. Vinkenoog: „Elke dag ga ik achter deze schrijfmachine zitten met het vaste voornemen over mijn le ven te schrijven zoals dat zich vroeger afspeelde, en telkens opnieuw vind ik uit dat ik slechts kan schrijven over dat gene wat zich nu afspeelt, rondom mij, en in mij. „Drie maanden leven met Simon Vinkenoog" is dan ook de on dertitel van het boek. Voor een systematicus is dit een „moeilijk" boek om te le zen. Eerst wanneer je door de aanloop, die Vinkenoog zelf nodig had, heen bent kun je je mee laten deinen op een tekst, die met een zekere nostalgie naar de vijftiger jaren, bol sta-at van verlangen naar een nieuwe wereld; mikt op een nieuwe taal door het ongearti culeerde bewustzijn uit te drukken v-anuit het wereld beeld van mensen als Buck- minster Fuller, Krischnamurti en Norman Mailer. Tussendoor vlecht hij wat feitelijke herin neringen, zodat er toch nog de ingrediënten van de geijkte biografie aanwezig zijn. Ben je gevoelig voor deze taal, dan is het een interessant hoek. De ideeën van Vinken oog bekend of onbekend houden een groeiend aantal mensen bezig, al ls hij in de serie Open Kaart behou dens Lampo misschien enigs zins nog een witte raaf. In deze wereld, of kosmische ruimte, groeit de uitwendige communicatie, maar neemt pa rallel de eenzaamheid toe, om dat er in ons gespleten mens beeld nog te weinig aan het dagllbht prijsgegeven wordt. Het „trainingspak der levens kunst", dat Vinkenoog echter aantrekt is echter nogal twee slachtig omdat hij toch domi neesland wil uitbannen door zelf dominee te worden. Zijn theorieën mogen vaak aan trekkelijk zijn, maar zijn althans voor mij moeilijk aan-te-trekken op zijn wij ze. Natuurlijk staan er, behalve talrijke foto's ook zijn vele ontmoetingen in „het land der dichters" met naam en toe naam in vermeld; zijn auto didactische loopbaan; zijn schrijversplannen etc. In de serie Open Kaart heb ik van de tot nu toe verschenen delen dit als een der boeiendste on dergaand). Dat wel. H. E. „Het amusementsdra ma op de tv spiegelt de kijkers dikwijls orireali- seerbare wensdromen voor; vaak bevestigt het vooroordelen en bevor dert het foutieve, valse opvattingen over de werkelijkheid. Het amu sementsdrama zou alleen realiseerbare wensen als verwezenlijkt moeten tonen. Als uitgangspunt zou alleen de realiteit moeten worden geno men, óf de werkelijk heid zoals hij zou moe ten zijn. Gevonden In Toneel-Teatraal. Twee woningzoekende jon gemannen uit respectievelijk Den Haag en Rotterdam stre ken neer in het Zeeuwse Kortgene. De een is kunst schilder, de ander literair geïnteresseerd. Ze lieten zich niet onder één, maar onder twee hoedjes vangen: „Les deux chapeaux" werd de gale rie genoemd, die nu anderhalf jaar bestaat en „De twee hoe den" de uitgeverij. Gezamen lijk opereren ze nu vanuit dit mooie stille plaatsje. De gale rie, waarin het echtpaar Pieter Hoogendoorn en Willemijn Cornelissen (uit Bakei) een kunstzinnig idealisme bedrij ven. gaat steeds beter lopen. De uitgeverij is er sinds kort uitgetrokken, omdat beeldende en literaire kunst in dit geval niet zo hand in hand bleken te gaan als verwacht werd. On der de nieu've' naam Opus H zet J. Carei Damsté zijn acti viteiten voort. Zo verscheen er dezer dagen b.v. een herdruk van Willem Enzinck's „De grote klim" „Steeds meer mensen vooral uit Zeeland, Brabant en Zuid-Holland vinden de weg naar Kortgene en Les d'eux Chapeaux", aldus Pieter Hoogendoorn. „Mijn eerste op zet is jonge artiesten die niet in officiële galeries of musea terecht kunnen een kans te geven. Daarnaast breng ik nu ook wfel „groteren". De winst die gemaakt wordt, is niet voor onszelf, maar komt in een potje om de kosten van drukwerk, openingen enz. te betalen en de jongeren zonder geld, die exposeren, tegemoet te komen". Zelf schildert hij ook, na op academies in Den Haag en Antwerpen te zijn geweest. Het Werk is niet thuis, maar hangt in Antwerps artiestencafé De Puff op dit moment, ^Vel hangen er talrij ke schilderijen van Naerebout. „We verkopen steeds beter". Carei Damsté is ervan over tuigd, dat er teel wat komt kijken om uitgever te zijn. „Een uitgever moet zijn een zakenman, iemand die zelf bij kunst betrokken is en bewust is van zijn sociale functie", zegt hij. Zakelijk kan hij van d'e grond komen „dankzij het feit, dat een familielid zo vriendelijk was dood te gaan" en een duit achterliet. Hij schrijft nadat hij zijn stu die in de sociale wetenschap pen had opgegeven verha len en poëzie. Publiceerde on der andere in het tijdschrift „Raam" en gaf zichzelf uit (o.a. „Een nietig levenste ken"). Sociaal wil hij werk zaam zijn door vooral debu tanten een kans t? gevm. Hij startte een serie kleine boek jes, de K-16 reeks, waarvan het eerste nummer van zijn hand was en in De Stem nogal negatief beoordeeld werd, maar hij vind het feit dat er aandacht aan geschonken werd al belangrijk. Chris Ludekuse, Jace van de Ven (Tilburg), Hans Goudart (Middelburg), Hans Wap (Rotterdam) zijn andere namen in de reeks. Er zijn verzamelingen met namen als Voeten, Vroman etc. Maar technisch voldeed de serie niet. Er komt een nieuwe, met dichten van Rinus Waskows- ky. Nieuw wordt de opzet van het éénjarige tijdschrift „Op rit" (redactie Damsté, Wap, Kees Spermon en Evert MalS- angky). Een uitschieter blijkt het laatste Domburgse cahier van Schagen, dat bij Opus II versoheen. Van de uitgaven (oplagen 1000 ex.) is ongeveer de helft verkocht. „Dat is nog redelijk", vindt jij, „want ik hoorde dat Meulenhoff een bundel van Vogelaar niet kwijt kan (250 ex. verkocht)". De grote moeilijkheid: „Het distribueren over de boekwin kels. Ik zit met de verkoop slechts in enkele grote steden, maar er wordt aan gewerkt. In ieder geval ga ik voorlopig nog door met de uitgeverij, want ik vind de eerste ervaringen niet ontmoedigend", aldus Damsté. SCHIPHOL (ANP) Ver moeid maar blij over het tri omfale succes van hun eerste (en laatste?) tournee door de V.S. en Canada zijn Willy Walden (66) en Piet Muijse- laar (12) gisterochtend terug gekeerd op Schiphol. „De tournee is een ware triomf geworden", vertelde op Schiphol Willy Walden. Er zijn in twee weken tijds vijf voorstellingen gegeven en wel twee in Hollywood op de Sun set Boulevard en de drie an dere in Salt Lake City, Grand Rapids en Toronto. Overal propvolle enthousiaste zalen met Nederlandse emigranten, van wie de meesten zich Wal den en Muyselaar nog het best als de dames Snip en Snap herinnerden. Over drie weken zullen de beide komieken weer de hoofdrollen vervullen ln de laatste Sleeswijk-revue, die zijn onderbroken rondreis dooi de provincie gaat hervatten. De eerste voorstelling wordt op 18 februari i.n Gorinchem gegeven. In de komende zo mer valt dan ongeveer midden juni voorgoed het doek van de Sleeswijk-revues, die 35 jaar geleden hun populariteit ver wierven door de dames Snip en Snap en die ook dit jaar nog constant uitverkochte za len trekken. (ADVERTENTIE) Wellicht is uw galtoevoer onvol doende - en die is onontbeerlijk voor een goede spijsvertering en het regelmatig functioneren van uw ingewanden. Te weinig gal brengt de werking ervan in de war. U gaat zich loom en onprettig voelen en wordt daardoor humeurig. Doe de kuur met zachte Carters Pilletjes. Zij wekken de gal op en zorgen voor een goede toevoer ervan in de dar men. U voelt zich dan weer prettig, opgelucht en in een beter humeur. PILLETJES Import Benelux: N.V. OM Company Amsterdam PARIJS (AP) Het Parij- se boulevardblad 'Paris-Jour' is met ingang van gisteren op gehouden te bestaan. De uitgeefster, mevrouw Si- mone del Duca, heeft in een communiqué meegedeeld, dat het blad verlies leed in het voor kranten slechte economi sche klimaat en dat alle po gingen om bezuinigingen 'in het belang van het blad en de werkgelegenheid voor de meerderheid van het perso neel' door te voeren gestrand waren op verzet van de verte genwoordigers der werkne mers. Gisteren waren alle journa listen van het blad in staking gegaan uit protest tegen het ontslag van 33 personeelsle den, onder wie 22 journalisten. Zij waren van mening dat an dere bezuinigingsmaatregelen dan inkrimping van het perso neel een kans had moeten worden gegeven. Mevrouw Del Duca had van tevoren gewaar schuwd, dat als de donderdag- ochtendeditie van Paris-Jour niet zou verschijnen of zelfs maar met minder pagina's zou verschijnen, het blad onher roepelijk gesloten zou wor den. De positie van de Franse pers wordt, volgens de uitge vers, verder verslechterd door het openstellen van twee tele visiekanalen voor reclame. Met de ondergang van Paris- Jour blijven er in Parijs ne gen kranten met algemeen nieuws over. Het totaal aantal dagbladen in Parijs bedraagt 12, vergeleken met 31 in 1939. De oplage van Paris-Jour, waar 194 mensen werkten, was in 1971 259.395. (ADVERTENTIE) Er is in de katholieke kerk in Nederland w>eer deining ontstaan, en wel i.v.m. de be noeming van een nieuwe bos schop in Roermond. De tegen standers van deze benoeming hebben alle middelen te baat genomen om hun afkeuring en tegenstand uit te dragen, zelfs werd dankbaar gebruik ge maakt van de Vara t.v. om de zaak zo scherp mogelijk te kunnen stellen. Uit verschillende berichten blijkt ook duidelijk dat deze „vernieuwers" beslist niet al len de juiste mannen op de juiste plaatsen zijn. Dit blijkt wel uit de uitlatingen als door de deken van Schinnen ge daan: „We kunnen nu beter naar Afrika of naar de maan verhuizen", of de uitspraak van de pastoor van Oirsbeek: „Als Moskou op deze manier handelt kan ik het nog begrij pen", of van de pastoor van Schaesberg: „Rome vindt hoofdambtenaren belangrijker dan kerkleden". Als dekens en pastoors, lei dende figuren van de gelovi gen op deze wijze hun teleur stelling uiten, zijn zij beslist ongeschikt voor hun aimbt. Ge noemde geestelijken zullen er toch wel van overtuigd zijn dat de paus naar zijn geweten heeft gehandeld, en wanneer deze dekens en pastoors dan nog enige eerbied hebben voor de paus, dan hadden zij hun mening en teleurstelling op een meer behoorlijke manier kunnen uiten. De „progressieve" bischop- pen en geestelijkheid van Ne derland weten toch ook wel dat met al die vernieuwingen of hoe men het ook wil noe men, niets anders is bereikt dan grote verliezen. De paus is blijkbaar van mening dat er „hoofdambtenaren" moeten komen die voor hun taak ziin berekend. De pastoor van Schaesberg kan toch niet aantonen, dat de „hoofdambtenaren" van tegen woordig die zo voor vernieu wing vechten, het gepresteerd hebben om veel kerkleden te winnen, zelfs niet te behou den, maar wel een ongekend aantal te verliezen. Laten wij hopen dat de bis schoppen Simonis en Gijsen de kracht hebben om te voor komen dat hun naaste mede werkers met algemene stem men een motie aannemen dat zij zich de gehele vergadering „rot hebben verveeld", zoals dit het vorige jaar in het bis dom Breda is voorgekomen, en dat zij de kans krijgen om aan te tonen dat de wijze van werken zoals dit de laatste jaren geschiedde, leidt tot af braak zonder opbouw. BREDA J. C. VAN BEEK AMSTERDAM (ANP) Twee ongeveer 20-jarige jon gemannen hebben gisteroch tend een poging gedaan een in een sigarenmagazijn gevestigd "gentsohap van de gemeen tegiro op de Middenweg in Amsterdam-Oost te beroven. Een van de daders loste met een traangaspistool een schot op winkelier C. Verkaik, die vervolgens naar zijn achter de winkel gelegen woning vlucht te. Zijn zwager die op bezoek was, ging onmiddellijk terug naar de winkel, maar trof nie mand meer aan. Er wordt niets vermist. De mannen, die een donkere bril droegen en een sjaal voor het gezicht hadden gebonden, stapten omstreeks half twaalf, elk gewapend met een pistool, de winkel binnen. „We willen geld hebben", zo voegden zij de heer Verkaik toe. Toen de ze kennelijk niet snel genoeg reageerde gaf de ene overval ler de ander opdracht hem neer te schieten. als eerste J. Bos: Ramsom (een parodie op het realisme), verzamelbundel gedichten en een verhatenbundel („Veertien dagen feest") van Damsté. In de maak zijn ook de uitgaven van de teksten van het Rotter dams? telexproject, o.a. die van Hans Wap, alsmede ge- 'Wakkert,' vroeg ons een moeder, 'het aanprijzen van kaas uit 't vuistje het geweld niet aan? De vuist is tenslotte het symbool van agressie.' Wij geschrokken meteen naar psycholoog prof. dr. Dondersteen. 'Niets aan de hand,' zei hij, 'het verkleinwoord vuist-je is juist geweldloos.' Hij sloeg ons krachtig in de maag. 'Dat is uit de vuist.' We hapten naar adem. 'Dit is uit 't vuistje.' We hapten naar de kaas. 't Scheelde wèl.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1972 | | pagina 11